Grappig hoor, moet ik gisteren nodig vertellen dat ik bij de buitendeur extra op Rainbow moet letten. Als ik weg ga is dat meestal net als ik de kleintjes eten heb gegeven en dan is het niet zo moeilijk want geen aardbeving kan ze van hun eten afhouden. Zelfs als Aurora er aan komt eten ze gewoon door. Dat zegt hier heel wat.

Sinds de waarschuwing let ik nog meer op bij het thuiskomen dan ik al deed. Nog een keer zoiets meemaken is gewoon echt teveel van het, ja goede kan ik het niet noemen, slechte dan maar. Dat trek ik in elk geval niet. Ze zijn ook nog niet gechipt, dat komt eind augustus pas als ze onder het mes gaan voor een transformatie tot jeweetwelkaters. Ik zou helemaal door het lint gaan denk ik.

Gisteravond doe ik heel voorzichtig de deur hierboven open met mijn handtas bij mijn voeten. Ik verwacht de kleine Rainbow vlak achter de deur. Tot mijn grote verbazing zat daar Aurora, klaar om weg te schieten. Is ze het zo beu met de kleintjes in huis dat ze erover denkt om er vandoor te gaan? Ik schrok er een beetje van zelfs want als ik die tas niet zo strategisch vast had gehouden dan had ze zo tussen mijn benen weggeglipt.

Nou moet ik er op een paar letten voortaan blijkbaar. Ik zou wel een sluis willen hebben tussen mijn deur en de gang maar ik denk niet dat de huisbaas daar op zit te wachten. Voortaan toch maar weer met een boodschappentas in en uit. In mijn hoofd blijf ik denken ‘ze blijven veilig thuis allemaal’. Dat moet ook een beetje helpen.

Toen iedereen van zijn natje en droogje was voorzien kwam Aurora bij me op de bank. Ik heb een paar pogingen gewaagd om met Moonlight en zijn hengel te spelen, daar heeft hij behoefte aan, alleen komen de kleintjes er uiteraard steeds bij. Aurora lag er al maar toch kreeg ik Moonlight zover dat hij er ook bij kwam. Als hij niet met zijn hengel kan spelen dan wil hij naast me komen trappen, lekker in trance.

Met mijn arm langs Aurora lag ik hem te aaien. Iets wat ik al vaker zo heb gedaan en daar was nooit iets mis mee. Dit keer wilde ze me toch even flink haar ongenoegen laten merken denk ik en ze beet me in mijn bovenarm, precies bij het zachtste gebied. AU! Rotmeid! Ik gaf haar zo een duw van de bank af, als in een reflex. Ben je helemaal betoeterd! Ze wist dondersgoed dat ze dit niet mag doen.

Moonlight nam van de gelegenheid gebruik door gelijk helemaal languit de hele plek in beslag te nemen. Hij ging lekker verder met nu veel meer ruimte om zich uit te rekken, tegen me aan te schuren en te trappen. Aurora zat in de gang schuldig te kijken. Ik heb haar even een preek gegeven met wat hier wel en niet de bedoeling is en als ze daar mee kon leven mocht ze er weer bij. Uiteindelijk kwam ze langzaam naar de bank gelopen om er toch nog even bij te komen liggen. Ook vannacht lag ze nog bij me.

Vanmorgen werd ik wakker door het geluid van een kudde katten die door het huis galoppeerden. Dat waren Moonlight, Skylar en Rainbow die elkaar als gekken achterna aan het hollen waren. Als ze bij de wakker wordende mij in de buurt kwamen, gingen de kleintjes wel spinnen maar dat weerhield ze er niet van om door te gaan met hun spelletje. Als je het dan met slaapogen allemaal aan het volgen bent, word je in elk geval vrolijk wakker. Aurora kwam naar me toe met koppies, ja jij hebt wat goed te maken hè. Er zit weer een blauwe plek bij als bewijs. Ik heb ze allemaal een goedemorgen gewenst en ben eruit gegaan.

Ze rennen nu nog steeds de tent door. Ik heb me weer enorm vermaakt met Rainbow die de waterfontein aan het aanvallen was nadat ik die voorzien had van schoon water. Die deed van die schuinpotige, hoogruggige sprongen naar het ding en dan kiepte hij zelf af en toe gewoon om. Hilarisch om naar te kijken en nee, weer geen camera in de buurt natuurlijk. Dat was echt een geweldig filmpje geweest.

Toen ik gisteren de bakken deed viel me op dat er toch weer een beetje een poep- én een plasbak gevormd wordt. Natuurlijk is er eentje eigenwijs, dat moet Rainbow zijn. Er lag 1 klein drolletje in de plasbak. Skylar doet er netjes aan mee blijkbaar. En de enige die de kittenbak gebruikt is volgens mij Aurora. Ik ga snel bij Kim even die hoekbak halen, kijken wat ze dan doen.

Over een paar weken een keer proberen om er eentje weg te halen en kijken wat er dan gebeurt. Toen ik dat vorig jaar probeerde om 1 bak weg te halen, ging Aurora demonstratief midden in de kamer zitten plassen. Ik ben benieuwd wat ze dan nu zal doen. Als ze het er niet mee eens is heb ik pech en zal ik elke keer dat ik ga douchen 3 bakken heen en weer moeten slepen. So be it.

Ondanks het kleinere bakje met brokjes voor de groten, heeft Rainbow het toch weer gepresteerd om daar ook op te plassen. Zonder te morsen zelfs. Twee dagen geleden kwam ik daar bij 1 van mijn controles achter. Ik controleerde dat toch al maar er werd weer helemaal niet van gegeten, logisch, de onderste laag bleek heerlijk doorweekt te zijn met urine. Viespeukje!Ik denk dat dit komt omdat hij, toen hij nog maar heel klein was, ook al de brokjesbak van zijn moeder uitkoos om als kattenbak te fungeren.

Waarom dat zo gekomen is weet ik niet. Dré kwam daar ook pas later achter toen hij ook elke keer de brokjesbak met een lag vocht erin zag staan. Toen hij hem een keer betrapte snapte hij ook pas wat er aan de hand was. Het is nou ook niet echt iets voor de hand liggends. Dan toch maar even niet de brokjes van de groten ook beneden. Ik heb nu halverwege de trap een grote bak met brokjes staan, die wel gegeten worden. Ook boven staat een grote bak die regelmatig leeg is.

Als hij wat groter is gaan we het gewoon weer proberen. Als hij echt niet meer op zo’n bak past om te plassen. Misschien is hij er dan ondertussen ook van overtuigd dat dit alleen maar in de badkamer mag. Ik hoop het maar want dit is voor de groten niet prettig. Moonlight heeft nog mazzel dat zijn snoepjes in een speelding zitten waar hij ze 1 voor 1 uit moet vissen. Daar kan in elk geval niet op of in geplast worden.

Vanavond nog 1 dienstje en dan heerlijk een weekje vrij. Als ik echt flink doorwerk, kan ik misschien vrijdag al klaar zijn, als het een beetje meezit tenminste. Dan kan ik de boel goed schoonmaken daarna en heel misschien 1 of zelfs 2 daagjes een beetje ontspannen voor ik weer aan het werk moet. Daar ga ik maar vanuit.

Ik hoef me in elk geval niet echt te vervelen. Na volgende week ga ik weer speurtochten houden in het M4H gebied. Flyers heb ik nog volop die ik kan gebruiken. Ook wat kanten opgaan waar ik nog niet geweest ben, we geven het natuurlijk niet op tot Sunshine weer thuis is. Hoe lang of hoe kort dat ook nog mag gaan duren. Ik voor mij ga het liefst voor het kort. Dan ga ik nu hier weer even naar de liveshow kijken want ze zijn lekker bezig! Erg entertaining voor de vroege zondagmorgen. 

"No amount of time can erase the memory of a good cat"

Leo Dworlein

Dit weekend nog werken, 2 avonddiensten en dan mag ik aan mijn bank gaan beginnen. Ik had al gehoopt de kussens af te hebben maar helaas. Dat zal maandag mijn start zijn. Op zich geen moeilijk werk maar toch ben je daar wel even mee bezig. Vooral de kussens voor de zittingen zijn bewerkelijk om te maken. Die kussentjes voor in je rug vallen reuze mee.

De bank uit elkaar halen is ook geen pretje. Of het me in mijn uppie lukt weet ik nog niet. Eerst ‘zelluf doen’, dat zei ik al toen ik 1,5 jaar oud was, lukt dat niet dan vraag ik wel hulp. In 3 delen kan ik dan aan de slag en ondertussen staat je hele huis op zijn kop. Een ontspannen weekje zal het niet worden maar wel eentje met veel resultaat. Ik weet nu al dat ik enorm ga genieten van mijn ‘nieuwe’ bank. Het resultaat zal ik hier wel even showen natuurlijk.

Gisterenmiddag was heel bijzonder bij de paranormaal therapeute. Ik zal dat afkorten tot PeeT want dat is makkelijker typen en dan weten jullie toch over wie en wat ik het heb. Mooi om te zien hoe zij werkt en bij haar alles samenvalt met wat er in de Rulof boeken staat. Daar hebben we het natuurlijk ook over gehad. Kim’s verhaal is privé en een deel van het mijne ook. Het deel over de katten, waar ik ook voor kwam, ga ik hier natuurlijk wel vertellen.

Ik had foto’s van de kleintjes ook meegenomen. Met echte afdrukken kan ze werken, die nemen een deel van je aura op. In dit digitale tijdperk kan ze toch echt niets met digitale foto, die hebben verstoringen, wat mij in elk geval heel logisch leek. Foto’s van de andere 3 had ze al sinds ze me vorig jaar hielp met Sunshine.

Ze is bekend met mijn verhalen, ze ziet nu alleen precies hoe ze in elkaar zitten. Om de kleintjes moest ze al sowieso lachen. Dat is natuurlijk best een apart stel. Skylar ga ik nog wat mee beleven, die is zo gek op mij dat hij continue bij me in de buurt wil zijn. Ja, klopt, dat begint nu al te komen. Hij gaat hierin straks zo ver, dat ik er wel eens even genoeg van krijg af en toe. Een echte zwaan kleef aan.

Om Rainbow moest ze echt lachen, wat een clown vond ze dat. Nou dat is hij dan ook echt. Alleen moet ik wel oppassen bij mijn buitendeur hierboven dan. Het is een echte wegpieper, hij heeft niet de neiging om weg te lopen zoals Sunshine maar hij is zo nieuwsgierig dat hij zichzelf daardoor regelmatig in de problemen kan werken. Hij zit inderdaad de laatste dagen als enige van de 4 vlakbij de buitendeur als ik thuis kom en probeert dan blikken in de gang te werpen.

Daar moet ik dus wel goed op gaan letten, zeker bij thuiskomen of weg gaan hier. Misschien moet ik hem daar ergens van laten schrikken om hem zo bij die deur weg te houden. De buitendeur beneden staat tegenwoordig steeds open, de drammer is kapot en de buren zijn te beroerd om hem dicht te trekken. Wel ironisch want toen ik hem vorig jaar probeerde open te houden voor Sunshine, trok iedereen steeds de stok ertussenuit en deed hem dicht. Beetje krom wel vind ik.

Moonlight, ach mijn lieve held. Die kende ze al, hij heeft een gouden karakter wat hij keer op keer bewijst. De kleintjes zien hem echt als grote broer en snappen niet dat hij niet met ze wil spelen en kroelen. Dat komt nog wel. Moonlight is een beetje in de war door hun komst. Hij is al zijn eigen dingetjes kwijt. Zijn eigen plek, zijn eigen hengel, noem het maar op. Hij moet gewoon nog even wat meer wennen en zijn eigen draai weer vinden. Ik kan hem helpen door hem veel 1 op 1 tijd te geven. Dat ga ik dan ook zeker doen.

Dan Aurora, dat blijft een diva met diva nukken en trekken. Ook zij weet niet wat ze met de kleintjes aan moet. Ik moet haar steeds bij de kleintjes gaan betrekken. De kleintjes aaien met haar in de buurt en proberen om ze tegelijkertijd te aaien en te praten tegen haar over hoe leuk de kleintjes wel niet zijn. Toevallig, of nou ja toeval bestaat natuurlijk niet, was ik daar al net mee begonnen. Gisteravond leek het al direct wat kleine vruchtjes af te werpen.

Wat haar gezondheid en dat niesen met snotjes betreft, zij is erg allergisch. Voor huisstofmijt en pollen. Iets dat Kim al tegen me had gezegd dat het kon zijn. Die antibiotica helpt daar niet voor uiteraard. Ik ga nu ‘puur pollen’ bestellen, dat is voor dieren met een allergie. Voor wie er in geïnteresseerd is klik hier

Dat zal haar gaan helpen. Doordat elke keer haar keel, neus en oorgebied dichtslibt met snot vanwege de allergie, komen die snotjes er door het niesen uit. Instinctief was ik boven al meer gaan stofzuigen en dat moet ik nu nog vaker gaan doen, vooral de plekjes waar zij ligt. Door de medicatie, puur homeopathisch, zal zij hier beter van worden. Het bouwt weerstand op, afijn, klik maar op de link dan kan je het lezen.

Sunshine is, wat ik gisteren al vertelde, erg onrustig. Ze vond het vervelend om tegen me te zeggen want vorig jaar kon ze me nog vertellen dat hij het heerlijk had. Ze moet het me alleen wel eerlijk vertellen. Nu heeft hij het echt allemaal wel gezien vindt hij zelf wel. Oké, de zomer is niet slecht maar hij heeft nu alle seizoenen gehad, hij weet het nu wel wat er buiten allemaal is.

Hij is hier vorig jaar regelmatig bij de deur geweest maar hij was bang voor die deurdrammer die zorgde dat de deur met een enorme knal dichtging. Dat risico om tussen de deur te komen durfde hij niet te lopen toen. Ironisch dat hij nu het Marconiplein niet meer over durft te steken. Hij heeft een bijna ongeluk gehad met een scooter en had zich bijna een hartverlamming geschrokken hiervan.

Hij weet wel welke kant hij op moet maar durft nu gewoon niet meer. Verdorie zeg, want die deurdrammer is er nu, misschien wel tijdelijk maar toch, volledig af en de deur staat continue open zowat. Wel voelt Moonlight hem nog steeds, wat ik ook duidelijk kan merken. Hij voelt ons ook, is ons nog echt niet vergeten, weet zijn naam ook nog steeds en hij zou mijn stem zo herkennen. Hij wil gewoon echt naar huis nu maar weet niet wat hij moet doen om thuis te komen.

Dat betekent voor mij gewoon weer regelmatig op pad gaan daar in het M4H gebied. De Marconistraat zelf heb ik nog niet gehad zelfs. Dat is misschien een beginpunt. PeeT zag ook een soort van gedroogd gras en nog meer omgevingsdingen. Kim liet haar de foto’s van onze speurtochten van vorig jaar zien en ze reageerde bij de foto’s van de voedseltuin, zoiets kon ze zien als omgeving.

Hoog dor gras waar hij wel eens ligt, er moet een slootje zijn met water, niet de haventjes die wij zagen als drinkbron voor hem. Dat wordt gewoon weer zoeken. Geeft niks, ik heb het er voor over en ik kan bovendien wel meer beweging gebruiken. Ik zet gewoon steeds mijn auto daar en dan kan ik steeds langere stukken nemen. Eerst hier alles op orde maken en krijgen en dan daar veel vrije tijd in stoppen. Hij komt thuis en al zal dat nog wel even duren, die tijd komt toch steeds dichterbij.

Het is een goede beslissing geweest om de kleintjes erbij te nemen, zowel voor Moonlight als Aurora. Ze horen dan ook bij mij, wat ik al voelde toen ik ze zag. Juist omdat het ‘wat hogere’ katten zijn allemaal, hebben ze even tijd nodig om aan elkaar te wennen. De grote dan want de kleintjes zijn volledig open en onbezorgd. Het is ook juist goed dat ze nu leren dat niet alles in het leven rozengeur en maneschijn is. Behalve hun broer Moonlight dan.

Het gaat goed komen, ze hebben allemaal een sterke persoonlijkheid maar zullen uiteindelijk goed met elkaar overweg kunnen. Die Sunshine die weet niet wat hem overkomt als hij weer thuis komt! Een huis vol katten en bovendien een prachtige buitenverblijf waar hij weer volledig verzorgd zal worden. Wat wil een kat nog meer, dat beseft hij zich nu wel. Ik hoop dat ik hem snel weer in mijn armen mag sluiten. Wat zal dat weer een ophef geven hier in huis. Ik kijk er al naar uit!

Volgens mij kreeg Moonlight gisteren toen ik thuiskwam ook direct contact met Sunshine want hij deed zo raar dat de kittens helemaal onder de indruk waren. Zoals hij in het begin helemaal tekeer kon gaan als hij hier in huis Sunshine liep te zoeken, al rennend en gillend en grauwend, zo ging hij nu ook weer tekeer. Jeetje zeg, mensen zouden kunnen denken dat er een kat vermoord werd hier. De kittens liepen met dikke staarten door het huis en kropen gauw onder de bank. Wat was dit?!

Ja joh, je broer zoekt zijn broer die hij al zolang kwijt is. Het raakt me altijd om dit te zien. Hij doet het nu niet meer dagelijks maar toch wel met enige regelmaat. Ook  hij is hem nog niet vergeten, dat is wel duidelijk. Ik hoop dat zijn geduld en nooit uitdovende liefde voor Sunshine een keertje beloond zullen worden. Dat verdient hij wel. Komt goed, ooit. 

"De meeste mensen zowel als dieren, schrikken van en stellen zich gerust door nietigheden."

Honoré de Balzac Frans schrijver 1799-1850

Het is vandaag feest! Aurora is hier precies 1 jaar vandaag. Oké vanavond laat eigenlijk want er ging toen van alles mis met stakingen en meer op het vliegveld in Griekenland. Arme Aurora en arme Caroline die hierdoor ook pas heel laat hier was in de gloeiende hitte. Dat weet ik nog heel goed allemaal.

Ze had meer dan 12 uur in het reismandje gezeten en er van ellende in geplast. Iets wat een teken is van een kat die zich heel erg miserabel voelt. Anders doen ze dat echt niet want katten zijn ontzettend zindelijk. Ze liet zich door me aaien en spinde. Ik dacht dat alles wel in orde was maar wist pas later dat katten ook spinnen als ze zich zwaar ellendig voelen. Het arme meisje.

Ze had ook een paar maanden in een krat geleefd. Het was wel om haar veilig te houden tot ze een mandje gevonden had maar voor haar moet het heel traumatisch geweest zijn allemaal. Als ik Sunshine nog thuis had gehad, dan had hij haar het leven onmogelijk gemaakt. Maar Sunshine was nog geen maand weg toen en ik had alleen mijn vriendelijke reus Moonlight hier. Hij had ook al zo’n slechte tijd achter de rug door het vermissen van zijn broer.

Hij was flink vermagerd en hing enorm aan mij. Samen hebben wij ons witte meisje er doorheen geholpen. Hij op zijn eigen lieve manier en ik op de mijne. Veel liefde en geduld was er nodig. Die eerste nacht ontsnapte ze over de netten heen waarvan ik dacht dat er geen kat overheen kon komen. Ze zat aan de overkant bij de buren op het balkon.

Ik voel nog het bonzen van mijn hart als ik daar aan denk. Een stel te keer gaande eksters wezen me op waar ze zat. Wat een vreselijke tijd zat ik toen in. Het duurde een volle week voor ze onder de bank vandaan durfde te komen. Alleen midden in de nacht sloop ze uit haar schuilhol om wat te drinken en de bak te gebruiken. Gelukkig begon ze na die week af en toe ook overdag rond te lopen.

Echt contact met haar kreeg ik pas een hele tijd later. En zij voelde zoveel genegenheid maar wist niet hoe ze die moest tonen. Ze beet en krabde me zodra ze van genoegen begon te spinnen. Ik heb een kuurtje of 3 van antibiotica gehad toen. Want ze beet en krabde echt door. Boos worden had geen zin gehad want ze wist gewoon niet hoe of wat. Bovendien had ze daardoor van streek geraakt.

Toch kwam dit allemaal goed. Een direct negeren van haar kreeg ze van mij zodra ze me pijn deed. Geen straf, geen boze woorden, gewoon geen aandacht. Hierdoor heeft ze dit gedrag afgeleerd en kom ik tegenwoordig ongehavend uit de strijd als ik haar aai. Alleen als ik bij haar buik in de buurt komt dreigt ze een beetje te bijten. Ze doet het alleen net niet. Maar dan negeer ik haar ook gelijk weer.

Maar hoe moeilijk die tijd ook was toen, ze was wel dé afleiding voor zowel Moonlight als mij. Niet dat de ellende van het missen van Sunshine er minder door werd. Het kon me alleen niet volledig meer overspoelen want ik was nodig voor haar. Niet dat ik dat voor Moonlight niet was. Maar wij beiden hadden zoveel verdriet en daarin vonden we ook elkaar en kon daardoor het verdriet ons wel helemaal onder trekken. Door haar werden we uit dat gat getrokken en volgens mij was ze wat dat betreft een beetje onze redding.

In het afgelopen jaar is ze enorm gegroeid maar ze is nog niet uitgegroeid. Ik zie haar nog steeds dingen opeens doen, die ze hier nog nooit gedaan heeft. En nog voordat ze is uitgegroeid, gooi ik haar 2 broers op haar nek. Ze weet niet wat ze ermee aan moet. Ze is nieuwsgierig en toch mept ze naar ze zodra ze in de buurt komen. Ik weet zeker dat dit toch steeds beter zal gaan en ze gaat ze echt een keertje accepteren en liefhebben.

Vraag me niet waarom maar ik wist dat het goed was toen ik besloot eerst Rainbow en later ook Skylar erbij te nemen. Ik had een iets te optimistische kijk op hoe dat zou gaan allemaal maar die heb ik ondertussen flink bijgesteld. Ook al lijkt het nog niet op wat ik voor ogen had, toch komt dat nog wel. Ook Moonlight moet nog steeds wennen aan het kleine spul maar die heeft zo’n lief karaktertje dat dit vanzelf wel zal gaan zodra hij ze niet meer zo eng vindt en accepteert dat tegenwoordig zelfs zijn hengel niet meer helemaal alleen voor hem is.

Aurora heeft diep van binnen ook een gouden hartje, dat zie je aan die prachtige blauwe oogjes van haar als ze je vol liefde aankijkt. Ook zij zal ze een keertje leuk gaan vinden. De afgelopen 2 dagen heb ik daar de bewijzen van gezien. Als ze zo leuk spelen zit ze naar ze te kijken en zie ik een paar keer dat ze eigenlijk mee wil doen maar dat durft ze nog niet. Of ze wil dat niet laten blijken of zo.

Toen ik vanmiddag, na mijn uitstapje met Kim naar Hillegom, weer thuis kwam, zaten ze alle 4 in de kamer. Het eerste wat ik deed nadat ik ze allemaal persoonlijk even een dikke aai of knuffel had gegeven, is voor het eten van de kleintjes zorgen. Aurora kwam naar de keuken, Rainbow trok zich voorzichtig terug en Skylar bleef doodstil zitten naast de prullenbak.

Ik aaide ze tegelijkertijd, Aurora en Skylar, terwijl ik Aurora vertelde wat een lieve jongen dat wel niet was. Ze boog zich naar hem toe, hij kneep nog net niet van angst zijn oogjes stijf dicht en begon aan hem te snuffelen. Zo van zijn kopje tot onder zijn staart. Skylar durfde zich niet te bewegen. Ze deed hem niets en ik aaide haar en prees haar voor deze kleine lieve actie, de eerste van vele.

Het gaat hier helemaal goed komen. Sunshine is wel klaar met het vrije leven nu, dat weet ik van ons medium. Ze wil liever paranormaal therapeute genoemd worden, medium vindt ze te beladen en dat snap ik. Sun heeft nu alle seizoenen gezien, het wordt nu weer zomer maar hij is onrustig. Hij moet een drukke weg over en omdat hij bijna omver is gereden durft hij die nu niet meer over te steken. Maar hij wil naar huis.

Ik denk dat het straks toch weer tijd voor mij gaat worden, als ik klaar ben met de bank bekleden om weer veel van mijn vrije tijd te gaan stoppen met rondlopen daar in dat gebied en toch weer te gaan flyeren. Je weet nooit. Jammer dat je daar ’s nachts niet veilig bent met al die drugsdealers in de buurt. Juist dan zou je zo mooi de kans krijgen om hem te vinden.

Maar misschien laat hij zich meer zien omdat hij naar huis wil. Hij is zijn naam én ons echt nog niet vergeten. Ik kan hem dus gewoon roepen, hij weet het. Ik weet dat hij ooit thuis komt. Ik weet ook dat ik tegen die tijd alles hier in het gareel heb met deze 4 en dat dan weer alles even op zijn kop zal staan maar dat geeft niet. Ook dat zal dan zeker goed komen, dat doet het altijd. Zware tijden moet je dragen en nooit opgeven met weten dat er ooit een tijd komt dat ook dat weer voorbij is en alles goed is. Ik zeg niet voor niets altijd “komt goed!”