"Een wijs man doet als de maan, en laat alleen zijn glanzende zijde aan de wereld zien.

Bron: Aphorisms 96"

John Churton Collins Engels literair criticus 1848-1908

Soms hè, soms heb ik echt zoiets van ‘seriously?!’ Ga ik eindelijk, na 3 weken naar mijn eigen gezeik te hebben geluisterd in het donker, het lampje vervangen. Altijd lastig met een trapleer in een erg klein wc-tje, dan blijkt dit de enige lamp te zijn met grote fitting die in het hele huis te vinden is. Dat ik heb ooit het lampje heb vervangen en dit dus eigenlijk moet weten, daarvoor is het gewoon te lang geleden.

Goed lampie dan eigenlijk wel. Ik heb alle soorten en maten lampjes liggen. Er sneuvelt natuurlijk geregeld wel ergens een lamp. Die hebben allemaal een kleine fitting. Daar heb ik dus niets aan. Laddertje maar naar de keuken slepen en daar het spotlampje vervangen dan maar. Op mijn boodschappenlijstje staat er nu ‘grote fitting’ bij. Ik weet wel wat ik bedoel. Er zal me wel een lampje opgaan als ik dat lees.

Ik heb wéér niet gestofzuigd, geen zin en erg weinig tijd. Morgen nog een dag of anders een heel weekend. Ik zit er toch alleen zelf maar in. Ze hebben net hun brokjes volledig door de kamer gegooid. De brokjes waar ze niets van eten maar die ik wel heel eigenwijs laat staan. Justin Kees. Als ik ooit een zoon zou hebben gekregen dan had ik die zo genoemd. Dat is zo iets voor mij.

Het is kwart voor 12 en ik zit nog in pyjama en begrijp dat ik nu echt snel iets moet gaan doen. Dan maar op de grond brokjes verzamelen. De kittens vinden het wel een leuk spelletje. Nee, kleine lummels, die horen jullie op te eten zodat jullie me niet de vissige oren van mijn hoofd eten aan duur natvoer. Zelf eet ik ook geen troep, alhoewel soms echt wel, dus de cits krijgen goed en gezond voer. De groten compenseren het door voor de rest brokjes te eten. Wanneer krijgen die kleine boeven dat nou ook eens door.

Ja, de dure snoepjes, die eten ze opeens wel sinds gisteren. Echt hoor. Ik moet toch maar eens beter gaan opvoeden. Of dat gaat helpen, ik weet het niet. Ik ben zelf ook niet al te helder. Kim wilde met ma weg maar zei de rolstoel mee te zullen nemen. Ik dacht dat ze die had teruggestuurd toen, gelijk met het ziekenhuisbed. Nee hoor, wist Kim me te vertellen, die staat in het halletje. Dat moet hetzelfde halletje zijn waar ik gisteren die grote doos heb uit staan pakken. Daar stond toch een kastje?

Met de beste wil van de wereld kan ik me die rolstoel niet herinneren. Ik zie een kastje als ik aan het halletje van mijn moeder denk. Als bewijs stuurt Kim me een foto. Het kastje staat buiten het halletje, net achter de deur. Ook daar stuurt ze een foto van. Leve het digitale tijdperk. Ik zou heb niet hebben geloofd anders. Volgens mij moet ik het rolletje in mijn hoofd maar even updaten. Dit werkt zo niet.

Vlak voor ik moet gaan werken hoor ik dat de moeder van een collegaatje is overleden. Dat komt aan, normaal gesproken is dat ook geen leuk nieuws maar dat brengt alles weer dichterbij. Het doet me wel beseffen wat een wandelend wonder mijn moeder is. Dat is al de 2^e persoon die veel later dan mijn moeder ziek werd en een stuk eerder overgaat. Heel apart is dat toch wel. Ik wist wel dat ik uit een sterk geslacht kwam maar zoveel bewijs hoef ik daar niet van hoor. Je wordt er een beetje triest van. Vooral omdat het met mijn moeder ook niet echt best gaat. 

Dat collegaatje is nog zo jong ook, een gevoelig meisje. Ik wens haar en haar familie alle kracht om dit te dragen. Wat dat betreft ben ik meer gepokt en gemazeld en hoe ouder je bent, hoe meer je hebt meegemaakt. Het is heftig zoiets als jonge vrouw mee te moeten maken. Het is net zo pijnlijk als je ouder bent om je moeder te moeten verliezen maar je kan het wel iets makkelijker verwerken. Dat brengt levenservaring met zich mee. Ik zeg niet helaas want alles waar je niet dood van gaat daar word je toch echt sterker van…

Cliché geworden, dat weet ik, maar dat is niet voor niets. Overal leer je van en vooral de diepste dalen laten je veel leren. Over jezelf, de wereld, het leven op zich. Je krijgt kracht naar kruis, geloof me, ook al denk je elke keer weer ‘dat trek ik niet meer’. Trek je het echt niet? Dan zal je in elkaar storten en dan mag je het een volgend leven nog een keer proberen. Je komt er echt niet zomaar vanaf. Levenslessen zijn er niet voor niets. Zijn we er blij mee? Nu niet nee maar dat komt nog wel.

Ondertussen zijn we weer een dag verder. Ik had gisteravond echt grote moeite om door de avond te komen. Ik bleef maar gapen en het geroezemoes van een drukke afdeling zorgde er alleen maar voor dat de hoofdpijn erger werd en niet verminderde. Ik slaakte een zucht van opluchting toen ik naar huis reed. Ondertussen heb ik elk scenario al door mijn hoofd gehad over wat er met de groenen van de lijst kan gebeuren.

Dat speelt nog wel behoorlijk natuurlijk. Ook bij de rest van het bedrijf merk je dat het een hot item is. Op zich zitten de groenen echt niet verkeerd. Het is de onzekerheid van niet zo geplande of verwachtte toekomst, die al start op 1 januari 2018, die ons allemaal parten speelt. Toch, zoals altijd, kunnen we niet meer doen dan afwachten en het over ons heen laten komen. Dat is heel vervelend als je er eigenlijk op gerekend had om op 1 januari gewoon bij de RMC te zitten als het nieuwe jaar begint. Waar zitten we dit keer dan wel?

Even loslaten maar. Ik heb net de cits eten gegeven, ik was weer laat wakker. De kleintjes vlogen als een stel uitgehongerde panters op hun bakjes af. Moonlight was als eerste begonnen en at op het aanrecht. Ja, het regent buiten en hij wil toch een soort van privilege. Hij springt gewoon op het aanrecht waar ik bezig ben en om hem uit de weg te krijgen, krijgt hij als eerste zijn bakje vis en eet hij daar.

Aurora lag als een echte Griekse liggend te eten voor het raam. Ze lag daar al en ik zette haar bakje erbij. In plaats van op te staan ging ze liggend eten. Zo deden de oude Grieken en Romeinen dat ook, zal ze gedacht hebben. Aangezien zij een Griekse is met de naam van een Romeinse Godin, vond ik het zeer toepasselijk. De kleintjes zullen straks weer de bakjes van de groten vaatwasserschoon likken. Ik kan ze zo in de kast zetten.

Nu moet ik echt echt echt gaan stofzuigen. Dat zeg ik al 3 dagen dus kan je nagaan hoe het er hier uitziet ondertussen met 4 harigen in huis. Als ik dat nou doe en ook een dweil erachteraan gooi en als t nog lukt het allemaal ook nog stofvrij maak, dan hoef ik morgen alleen maar boodschappen te halen en langs mijn moeder te gaan. De zondag hou ik dan lekker voor mezelf. Dat is een goed plan maar dan moet ik wel nu beginnen. Laat ik dat dan maar gaan doen en hopen dat mijn enthousiasme ondertussen ietsje groeit om dat plan ook uit te voeren. 

"De wiskundigen bestuderen de zon en de maan maar zien niet wat zich vlak voor hun voeten bevindt.

Bron: Vitae Philosophoreum 6, 2, 28"

Diogenus Laërtius Griekstalig biograaf 3e eeuw na Chr.

Ik blijf Ria-acties uitvoeren. Ik zat al een beetje in tijdnood gisteren natuurlijk en ging thuis weer later weg dan de bedoeling was. Ik moest ook nog langs mijn moeder en ik vind het altijd zo lullig om dan na een kwartier of zo weer weg te vliegen. Meestal is het niet anders, tijdgebrek speelt een flinke hoofdrol in mijn leven de laatste jaren. Ik heb zelfs niet eens meer kunnen stofzuigen, dat mag ik morgen doen.

Ik rijd snel weg en in gedachten rijd ik de route die ik hoor te rijden. Ik stop voor de zaak en stap uit en ik vraag me af waarom ik een vaag gevoel heb dat er iets niet klopt. Ik heb geleerd op elk gevoel te letten en dit te vertrouwen omdat het altijd klopt. Vlak voordat ik de deur open wil doen met mijn tag, schiet het door mijn hoofd “je moest naar je moeder DOOS!”.

Oh ja! Dat klopt er niet. Weer een minuut of 10 verspild. Doos ben ik inderdaad ja. Ik snel me weer naar de auto en rijd naar mijn moeder. Als ik naar mijn moeder ga, kom ik inderdaad langs mijn werk. Daar waar ik naar ma rechtdoor moet, ga ik voor mijn werk linksaf en dan ben ik er. De automatische piloot heb ik ontslagen maar hij zegt dat hij op de groene lijst staat en ik dat dus gewoon nog maar even niet moet doen, anders gaat het me geld kosten.

Ik heb hem maar voor even geschorst. Elke keer als hij zijn werk doet, dan gaat er iets mis. Veel heb ik er niet aan. Het ging wel met mijn moeder maar haar suiker is nog erg laag. Ze had een pannenkoek gegeten en nu was ze wel misselijk maar ze gaf hem geen toestemming om er weer uit te komen, zei ze. De dokter had haar gevraagd de hele dag te prikken en te noteren wat ze at en daar was ze braaf mee bezig geweest zag ik aan haar suikerboekje. Dat is net zoiets als een suikerbeest maar dan anders. Het was nog heel laag hoor, haar suiker maar dat zou de dokter straks zelf ook kunnen zien. Ik bel haar straks nog wel hoe en wat.

De doos van Zooplus was echt enorm. Ik heb ook gelijk nog een hoekbak besteld en die zat er natuurlijk ook bij. De doos heb ik naar het halletje gesleept en de inhoud vandaar in tassen overgeheveld. Nog wat zakken kattengrit los in de auto en de doos netjes klein gemaakt. Toen was het al echt weer tijd om naar mijn werk te gaan. Ma zegt nog dat ik maar op moet schieten anders sta ik straks weer voor de brug.

Altijd als mijn moeder of Kim daar bij die brug komen gaat hij open. Ik heb dat nooit alleen als 1 van die 2 of allebei bij me in de auto zitten. Ik zeg zelfverzekerd dat ik dat niet ga hebben en gewoon door kan rijden. Maar ze heeft me gejinxt want zodra de brug in zicht komt en ik nog denk ‘zie je wel, niks aan de hand’, gaat dat rotding open. Of dicht. Of open. In elk geval, ik moest wachten. Ik zal straks gelijk even zeggen dat ze me dat niet meer moet flikken hoor, nu heb ik het straks ook!

Eenmaal thuis uit mijn werk heb ik toch allebei de zware tassen mee naar boven genomen. Met als gevolg dat ik nu een vreselijke pijn in mijn rug heb. Bah, wat heb ik daar een hekel aan als het lichamelijk helemaal niet meer klopt. Ik heb alles op het aanrecht gedumpt, dat zoek ik straks nog wel uit. Het is toch een bende en mijn rug is nog steeds niet aardig tegen me. Vandaag kan ik eindelijk op een normale tijd de deur uit en hoop ik dat ik snel toch nog even wat kan doen voor het weer tijd is om weg te gaan. De katten waren weer zo druk voor ik kon gaan slapen. Wat is dat toch? Zou het aan het weer liggen?

Bij de herinneringen op Facebook is het verdeeld, ik lees warm en regen in de jaren vanaf 2010 afwisselend per dag in de juli dagen. Ook las ik er nog eentje met een vraag die nu wel beantwoord zou kunnen worden. Ik schreef in 2011 over het slechte en sombere weer en vroeg me toen af hoeveel tinten grijs er wel niet zijn. Nu weet ik dat dit er 50 zijn, dat kwam pas later. Ik heb het boek ’50 tinten grijs’ toen ook gekocht omdat heel Nederland, heel Europa zelfs, erover riep hoe goed dat wel niet was.

Ik kwam niet verder dan het 1^e hoofdstuk. Dat was dan ook alleen maar omdat ik het nog een kans wilde geven, anders had ik het al na 3 bladzijden weggegooid. Wat vreselijk knullig en enorm puberig geschreven zeg. Ik vond het echt een aanfluiting die niet in de literatuur thuis hoort. Brrrr, mij niet gezien. Dat hoofdstuk was een echte marteling om doorheen te komen. Maar goed, dat is mijn mening. Ik ben gewoon aan te veel goede literatuur gewend om door zoiets heen te kunnen komen.

Ook weer een mooie. De kittens eten geen brokjes, dat is al algemeen bekend. Ja brokjespap en die wordt nog hoofdzakelijk gegeten door Skylar. Als zij hun ‘nachtpap’ krijgen dan krijgen de groten hun dure gevriesdroogde snacks. Eend, kip, tonijn en rund door elkaar gemengd. Kleine gevriesdroogde stukjes waar ze een moord voor zouden doen. Zelfs bij Zooplus zijn ze nog duur.

Moonlight een klein handje op de tafel, Aurora een klein handje op het kleed. Omdat de groten zo opgewonden doen en de kittens zoiets hadden van wat moet ik met die brokjespap, wij willen verse vis, kwamen ze er ook bij. Ze wilden wel eens zien wat de opwinding bij de groten teweegbrengt. Ik gaf Skylar 2 stukjes en Rainbow ook. Gaan ze het toch opeten! Nou ja! Wat hebben ze toch een ‘dure’ smaak hier in huis.

Als die 2 hier ook nog eens gek op worden dan mag ik wel een bijbaantje nemen. Het is maar zoveel gram per busje waar het in zit en als ik niet uitkijk en ze zou geven naar wat ze echt willen, die hele pot natuurlijk, dan kan ik het me niet eens veroorloven. Ze eten niks maar wel dit. Echt hoor. Maar ja, ga daar eens nee tegen zeggen? Dat kan ik ook weer niet. Ik ben bang dat ik voortaan 4 vragende koppies zie, voor ik ga slapen.

Moonlight kwam weer naast me zitten toen de snoepjes op waren en ging weer in het luchtledige zitten staren, naar waar zijn hengel altijd lag. Hij verlangt volgens mij naar de tijd dat er nog geen kittens waren en zijn hengel altijd netjes klaar lag om te spelen voor we gingen slapen. Hij wilde net weer teleurgesteld weglopen toen ik tegen hem zei “wil je de HENGEL?” Hij stopte direct en keek me vragend aan. Het woord ‘hengel’ kent hij als de beste.

Met een schuin koppie en grote opgewonden ogen keek hij me aan. Alsof hij wilde zeggen “Echt?!”. De hengel had ik natuurlijk in de tas met spullen mee naar boven genomen en stiekem in die hele grote boodschappentas al in elkaar gezet. Ik liep naar de deur waar de tas met hengel hing en haalde voorzichtig de nieuwe hengel tevoorschijn. Moonlight werd helemaal gek van plezier.

Hij ving de pluk veren binnen no time en toen de kleintjes erbij kwamen blies en gromde hij alsof hij een grote leeuw met zijn vers gevangen gazelle was. Dat maakte toch wel indruk en ze bleven op een afstand terwijl ik midden in de nacht en midden in de kamer Moonlight al zijn salto’s liet uitvoeren om zijn veren te vangen. Toen hij een beetje moe gespeeld was, heb ik de hengel in elkaar geschoven tot een kort stokje en boven op de kast verstopt.

Wel zodat Moonlight het niet zag, die was de kleintjes aan het wegjagen. Anders gaat hij echt de hele dag voor de kast zitten zeuren, ik ken hem. Veel heeft Moonlight niet nodig om gelukkig te zijn en zijn hengel die is hem heilig. Nu moet ik alleen zorgen dat die kleine monstertjes geen gelegenheid krijgen om hem weer te slopen. Kwestie van consequent verstoppen en hopen dat ze niet snel op die kast kunnen komen. Ik heb nog heel even de tijd. 

"Als de aarde op zou houden water aan te trekken, dan zou al het water van de zee omhoog komen en gaan stromen naar de maan.

Bron: Astronomia nova (1609)"

Johannes Kepler Duits astronoom, wiskundige en natuurkundige 1571-1630