Boodschappen halen was gisteren nou niet echt prettig. Al in de Action liep ik helemaal te duizelen en nog voordat ik bij de kassa kwam, was ik bang dat ik flauw zou vallen. Wat is dit nu weer? Donder op zeg, dat wil ik er niet bij hebben hoor. Ik ben even in de auto gaan zitten bij komen. Maar het grootste deel moest ik nog halen bij de AH.

Ik heb het gehaald hoor allemaal, maar je moet niet vragen hoe. Ik was ontzettend blij dat ik weer thuis was. Het kan met het niet eten te maken hebben maar dan nog. Ik had junkfood als troost meegenomen, Big Mac menuutje, maar dat kreeg ik ook niet weg. Dat is dus echt niets voor mij. Raar hoor. Het zal wel weer over gaan, zo niet dan toch.

Ik heb een brief geschreven aan de moeder van het meisje waar mijn moeder altijd op paste. Ik kon het niet over mijn kant laten gaan dat ze zo over de kinderen van mijn moeder zou denken. Ik had het gevoel dat bellen of e-mailen geen nut zou hebben. Dat is zo weg geklikt of opgehangen allemaal. Eens iemand al een oordeel klaar heeft, is het niet makkelijk ze daarvan af te brengen. We hadden een track & trace, hij is vandaag bezorgd. 

Ik hoef haar ook niet te overtuigen hoor. Ik wil alleen dat ze ook een andere kant hoort of, in dit geval, leest dat het niet zo netjes was om op de begrafenis zelf zo te doen. Ik wist alleen niet hoe die mensen heetten eigenlijk. Ik kende alleen de voornamen. Toeval bestaat niet natuurlijk, ik zat door mijn moeders agenda te bladeren en ik las iets over hen. Dat ze zouden komen helemaal daar en daar vandaan. Oké, de plaatsnaam wist ik nu.

Ik heb een heleboel kaarten zitten schrijven en ik wist dat zij daarbij zaten. Er zaten alleen wel meer mensen bij die ik niet kende, vandaar dat ik geen idee had naar wie ik die brief zou moeten sturen. Maar er was maar 1 familie die in die stad woonde. Dus heb ik netjes een brief geschreven en heb al mijn blogs vanaf 9 augustus t/m de 24^e uitgeprint. Met het webadres er bij, zodat ze dit nog kan checken ook, mocht ze dat willen.

Als ze over ons wil oordelen dan mag dat hoor, dat is niet aan mij. Op zich is dat al sowieso verkeerd. Maar als je dat dan toch doet, dan moet je wel alle feiten kennen en niet het eenzijdige gewauwel van een egoïst als Frans. Want hij kan het wel mooi brengen, dat zeker. Zijn verontwaardiging is ook echt, daar ben ik van overtuigd. Maar dat komt alleen maar omdat hij zijn eigen wandaden niet kan zien of kan inschatten wat anderen daarbij moeten voelen. Frans zit in Frans zijn wereld en iedereen doet iets verkeerd, behalve hij.

Zelfs nu wij weten dat hij het hele verhaal weet, roept hij nog steeds dat die fiets is gepikt, dat ik de naaimachine heb gepikt, dat we hebben ingebroken en nu is mijn schoonzus opeens degene die hem heeft weggelokt zodat wij onze spullen zouden kunnen pikken. Dat meisje is de enige die echt nog nooit tegen hem is ingegaan. Die hield liever haar mond want ze zag al bij ons dat zoiets geen nut had.

Ze verzinnen er gewoon dingen bij. Die arme buurman, die San gisteren moest helpen, zal ook niet weten wat hem overkomt. Die gaan we ook nog wel een keer onze kant geven. Dan mag hij daar ook mee doen wat hij wil. Die heeft helaas mijn moeder niet echt gekend. Alleen tijdens de verhuizing naar gezwaaid. Dat komt ook nog wel. Ik gun het Frans niet om de zieligerd uit te gaan hangen, terwijl hij zelf de oorzaak is.

Of de familie die ik de brief gestuurd heb,  de blogs ook echt zal lezen, geen idee. Ik heb in elk geval mijn best gedaan om een onrecht recht te zetten. Meer kan en wil ik ook niet doen. Kim wees me gisteren nog ergens op. Op Facebook staat er bij niemand van Frans zijn kant, dat ze verdriet hebben omdat hun oma dood is. Wel op de 16^e een post van een fijn dagje naar Walibi. Ja, dat is veel belangrijker natuurlijk. Ga dan ook niet zielig zitten doen een kleine week later bij de begrafenis. Daar heb ik dus ook geen medelijden meer mee, dat was gelijk over. Dan blijft er nog eentje over.

De rest van de avond gisteren, heb ik er behoorlijk doorheen gezeten even. Ik weet niet hoe dat kwam, het gebeurde gewoon. Ik brak een beetje en dat kon ik dan ook niet echt tegen houden. Ik ben pas rond een uur of 5 in slaap gevallen. Met als gevolg dat ik me nu dan ook niet erg fijn voel. Ik heb wel een beetje opgeruimd, maar dan weer wat dingen uit mijn handen kapot laten vallen. Dat heb ik gelukkig wel weer opgeruimd. Rainbow ging zo in het gebroken glas liggen, mafkat. 

Ik ben gaan koken maar kreeg een hele golf kokend hete saus over me heen omdat ik bijna continue over 2 kittens struikelde die constant op mijn lip zitten. Heel lief natuurlijk, ik ben er ook dankbaar voor. Maar als je aan het koken bent in een relatief klein keukentje is dat niet echt handig. Ze schieten dan links en rechts langs me heen. Meestal op momenten dat ik net wil gaan bewegen. Ik heb verder sowieso al echt de hele dag mijn dag niet.

Ik voelde me nog steeds niet lekker, al vanaf ik opstond. Als je dan ook nog eens alles uit je handen laat vallen en toch een behoorlijk berg voedsel moet koken dan is dat bijna een uitnodiging voor een ramp. Ik heb een paar kleine rampjes gehad en gelukkig grotere kunnen voorkomen, al scheelde dat vaak niet veel. Alles valt steeds, het lijkt wel of ik boter in mijn handen heb. Ik lijk zelf wel een wandelende ramp zo.

Ik had nog 1 groot voordeel. Ik kreeg mijn, altijd enorm zware, pakket van Zooplus aan. Terwijl ik nog aan het bedenken was hoe ik dat in hemelsnaam boven moest krijgen, stond de bezorger er al mee boven. Ik bedankte hem uitbundig, hij zal wel gedacht hebben. Zo te zien een nieuwe bezorger, die wel zo attent is om zoiets boven te brengen. Die andere deed dat nooit. Dan kon ik hem beneden uitpakken en in delen gaan halen, ondertussen hopend dat niemand de rest zou pikken. Vandaar dat ik het al maanden bij ma liet bezorgen. Dan ging het zo in tassen de auto in en in gedeeltes mee naar boven. Ik vond dit echte service.

Rond vieren komen Ben, San en Benjamin en Daan en Kim. Daisy kwam niet maar Mike dan weer wel, ook gezellig altijd als Mike erbij is. Dan eet die ook maar mee, er is meer dan genoeg. Het was wel even gezellig. Ik ben altijd bang dat ik tekort kom maar dan heb ik uiteindelijk nog voor een weeshuis over. Ik had me alleen graag wat beter gevoeld maar dat mocht toch de pret niet drukken. Ik vond het fijn dat ze er waren in elk geval.

Ma is wat rustiger met haar seintjes maar ze blijven wel af en toe boven komen. Ik heb zelf steeds heel sterk de neiging om haar te bellen. Dat deed ik de afgelopen maanden echt dagelijks, zeker als ik niet kon komen door mijn werk. Maar zelfs al kwam ik wel dan belde ik even. Het praktisch bij elke gelegenheid proberen om, al was het maar heel even, even langs te gaan, is ook iets dat je zo gewend bent geweest bijna een jaar lang. Bovendien gingen ma en ik daarvoor steeds naar alle ziekenhuisbezoeken samen. We hebben gelukkig wel veel tijd met elkaar doorgebracht de laatste 1,5 jaar. 

Wat dat betreft val je daardoor nu in een soort van enorm gat. Ik heb de afgelopen dagen al ik weet niet hoe vaak het gevoel gehad van ‘oh ja, ik moet ma nog bellen’. Oh nee, dat kan niet meer, dat besef raakt je elke keer. Hou me ten goede hoor, ik gun haar nog steeds haar geluk daar. Ik weet dat ze gelukkig is, ons dat te laten voelen daar heeft ze heel erg haar best op gedaan. Zonder pijn en alleen maar in volledige liefde om haar heen daar te mogen verder leevn is natuurlijk prachtig. Maar hier, in deze wereld, valt het besef dat ze hier niet meer is, steeds even rauw op je dak.

Dan heb je ook nog eens al die onrecht eromheen. Jawel, ik laat het ook los, en die spullen kunnen me echt niets schelen. Maar pure onrecht, dat doet zeer hoor. En elke keer hoor je wel weer iets van die of gene waardoor je weer wat nieuws hoort waar je je over kan opwinden. Ik probeer het niet te doen, ik wil me niet verlagen maar het is best moeilijk. Je zou al genoeg hebben aan het rouwproces op zich maar je krijgt daar nog eens even zoveel extra bij wat zeer doet.

Dat niet alleen natuurlijk. Iedereen die al die tijd al mee leest weet dat er wel nog meer speelt, zoals de vermiste Sunshine enzo. Ik heb al sinds een paar jaar niet de tijd om over het ene heen te komen voordat het andere zich alweer aanmeldt. Daarom maak ik me ook zo’n zorgen om mijn lieve schatjes hier. Ja, een kleine operatie maar toch, het blijft altijd een risico. En die andere 2, wat hebben ze in hemelsnaam? Wat kan het zijn dat na een maand of 6 a 7 de andere kat het ook krijgt. Dat is toch vreemd? Is het te verhelpen? Je kan me echt wegdragen als ik die ook nog eens zou moeten missen. Dat trek ik er gewoon niet meer bij.

Ik kan niet wachten tot het maandagavond is, dan heb ik hier vast al weer wat antwoorden op. Mijn broer en ik gaan samen wat maken voor op het graf van ma. Hij is daar wel meer mee bezig dan ik, al draag ik mijn steentje bij door hem af en toe mijn mening of advies over te geven. Ik heb een soort van engel besteld, waar haar foto in kan. Ik loop graag over kerkhoven, Kim heeft dat ook. Ik vind het dan ook altijd leuk om een foto van de overledene te zien. Geen idee waarom.

Ik weet ook dat ik mijn dierbaren daar niet op hoef te zoeken. Als ik tegen ze praat dan horen ze me waar ik dan ook ben. En nu ben ik daar dan toch mee bezig. Morgen wil ik er even naartoe. Niet omdat ik ma daar kan vinden, ik weet wel beter. Maar toch, we hebben geen huis meer waar we naartoe kunnen, dan is dit toch een soort van tussenoplossing.

Al zijn we geen van allen zonder dak boven ons hoofd, ma was toch ons thuisfront en dat is ook in 1 x weg. Ik ben al zo vaak per ongeluk daarheen gereden om op het laatste moment te beseffen dat dit niet kan en om te keren. Je hebt thuis en bij ma thuis en dat is opeens foetsie. Misschien moet ik de volgende keer gewoon doorrijden naar Hofwijk. Waar moet je anders heen? 

"Geld hebben is mooi, zolang men niet het plezier verloren heeft in dingen die men niet met geld kan kopen."

Salvador Dali Spaans schilder 1904 - 1989

Weer een verloren dag eigenlijk waarin er gewoon niets uit mijn handen komt. Het lukt gewoon even niet. Ben en San belden of ik mee wilde naar Maassluis, daar gaan ze het condoleanceboek ophalen. Nee, daar had ik geen zin in, ik heb eigenlijk gewoon helemaal nergens zin in. Als ik niet snel iets hier in huis ga doen dan ziet het er niet gunstig voor me uit maar ik ben leeg, helemaal leeg.

Zeker als je weer zoiets hoort zoals gisteren, dat Ben naar Frans belde en wat er dan weer over je heen komt. Het maakt het er allemaal niet echt makkelijker op. Ondertussen begint Moonlight ook te niesen en zo raar te kuchen als Aurora dus de dierenarts moet ik ook bellen en dan maar gelijk een afspraak maken voor de castratie van de 2 kleine jongens. Daar maak ik me dan ook behoorlijk zorgen om, vooral om dat genies en gekuch.

Aurora heeft het al maanden en van Moonlight merk ik het opeens de laatste paar dagen. Dat is toch raar zeker? Dat ik niet zo’n zin en puf heb om voor mezelf en mijn huis te zorgen, oké, dat is mijn pakkie an. Maar voor mijn diertjes moet ik wel alert blijven natuurlijk. Ik heb filmpjes kunnen maken van zowel Moonlight als Aurora en die kan ik maandag laten zien. Om 10 uur moet ik de kleintjes brengen, nuchter, arme jongens die zulke vreetzakjes zijn.

Aan de hand van de filmpjes even kijken wat ze zeggen. Ook even goed op Aurora letten want die had volgens mij nu weer last van haar rechter oortje. De vorige keer met die flinke oorontsteking zag ik dat pas toen het doorgebroken was. Ik weet het nu alleen niet zeker. Ook maar even goed op letten dan. Ik kan het niet aan dat er ook nog eens iets met hen aan de hand is hoor! Ik heb wel even genoeg voor mijn kiezen gehad de laatste paar jaar. Klaar nu!

Gisteren had Ben de video opgehaald van de begrafenis, we zijn bij Kim en Daan soep gaan eten en hebben er gezamenlijk naar gekeken. Je ziet overduidelijk dat er gewenkt wordt naar Club Frans, dat daar niet op wordt ingegaan maar dan trekt mijn neef Manuel Frans bij zijn arm en schuiven ze ertussen. Daar hebben we natuurlijk wel gelijk even op gelet. Het staat op de opname, mooi zo. Ben liep bij de kist en dat ik ze zelf niet heb gewenkt is omdat ik dat ook zeker niet nodig vond. Ik ben geen kindermeisje hoor. Ik dacht dat het buiten allemaal ook gefilmd zou zijn maar helaas. Op zich liepen ze nog redelijk vlak achter ons. Dat ze zichzelf daar buiten aan de zijkant hebben geplant, komt omdat ze daar ook hoorden, dat weet ik nu wel zeker. Maar niet omdat het van ons moest. 

Ik heb van hun trouwens ook niemand in het Antonius gezien, daar wees Kim me even fijntjes op toen ik nog excuses voor ze aan het zoeken was. Ook waar. Wij gingen een paar keer per dag maar ja, het is dan ook onze moeder en oma. Dus geeft niet hoor, maar verwacht dan ook niet dezelfde rechten. Er zijn zelfs kaartjes in het Antonius aangekomen van collega’s van mij en Kim, heel lief trouwens en daar had ik ze nog niet voor bedankt allemaal. Bij deze doe ik dat gelijk maar even.

Toen ik de waarheid er hier uit ging gooien wist ik heus wel dat er meegelezen zou worden. Dat was dan ook zeker de bedoeling. Zijn dochter wist ook wel dat ma al maanden lang bezig was om ons kleine dingetjes mee te geven. Ma wist wel dat we dat nooit meer zouden krijgen als zij er zelf niet meer zou zijn. Ben heeft wel eens tegen haar gezegd dat hij het niet fijn vond dat ze dit zo stiekem deed. Hij wist wel dat daar gezeik over zou komen.

Ma had hem geantwoord dat zij er dan in elk geval geen last meer van zou hebben. Net zoals ze van haar verlovingsring had gezegd dat ze die verloren had. Dat was niet zo, dat hoorden Kim en ik gisteren pas van hem. Die had ze aan Ben gegeven om te verkopen voor als er een steen of zo zou komen. Even daarvoor was Frans namelijk goud gaan inruilen voor geld en had daar zijn eigen verlovingsring ook bij gedaan.

Dat hij die zo onbelangrijk vond blijkbaar, had mijn moeder wel gestoken. Dus gaf ze de ring aan Ben en zei tegen ons dat ze die was verloren met bramen plukken. Kim was toen nog gaan zoeken in die struiken, met schrammen tot bloedens toe was ze met lege handen terug gekomen. Dat vond Ben toen o zo erg maar hij mocht niks zeggen van ma. Ze had tegen Ben gezegd ‘niet dragen hoor maar verkopen, leg maar bij de steen. Er staat Frans in dus dat brengt ongeluk’. Hoe bedoel je, mijn moeder wist wel hoe hij in elkaar zat…

Van haar tablet, waar mijn neefje zo vaak op zat als hij er was, zei ze dat die naar hem moest gaan. Ze heeft hem nog ingepakt om mee naar het Antonius te nemen, hij lag in het laatje van haar nachtkastje. Die zouden wij dus ook gepikt hebben, net zoals Kim de fiets van ma heeft gepikt. Hoe het allemaal wel zit weet hij niet eens omdat ma dat stil wilde houden. Ma heeft me zelfs de dag voordat ze naar het Antonius ging een ring gegeven.

Ze had er twee, eentje met een zwarte hematiet en eentje met bloedkoraal. Ik mocht kiezen. Die bloedkoraal kende ik niet zo dus ik koos de zwarte, die ik al eens had gekregen maar begin dit jaar weer aan haar had gegeven toen ze al haar sierraden al aan het weggeven was. Neem die bloedkoraal nou, zei ma, die is veel meer geld waard. Dat is een echte dure. Ik koos voor de hematiet, want daar had ik herinneringen aan. De bloedkoraal zou ze aan zijn dochter geven. Prima toch? Dus hebberig? Wij? Zeker weten van niet!

We hebben ma d’r bankpas en weten de pincode. Hadden we kwaad gewild dan hadden we zo de bank leeg kunnen halen. Dat zouden we alleen nooit doen, zelfs nu nog niet eens. Alleen werd Sandra vandaag opeens opstandig. Die wilde haar barbecue terug en die ging ze vandaag halen. Frans liet haar zowaar binnen maar toen hij dat zelf eigenlijk in de gaten kreeg werd hij boos. Nee, ze kreeg haar barbecue niet, die had ze trouwens gewonnen bij de Plus, ze moest weg anders zou hij de politie bellen.

Ze ging zitten aan de keukentafel en zei dat hij dat dan maar moest doen. Dan ging hij wel de buurman even halen. Die arme man die woont er net, die weet niet hoe Frans is en heeft mijn moeder maar een paar keer gezien. Weer kwam Frans met allemaal onterechte verwijten en nu ook opeens dat Sandra hem toen uit zijn huis heeft gelokt door ervoor te zorgen dat zijn dochter hem naar onze moeder heeft gestuurd toen die zaterdag.

Wat een complottheorieën zeg. Wat ik al eerder zei, zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten. Zoiets is niet eens bij ons opgekomen. Maar goed, laat maar, hij weet niet beter en zal het ook in dit leven niet meer leren. De buurman vroeg aan Frans of die barbecue van hem was. Nee dat niet, zei Frans. Goh. Laat die meid dan gewoon haar barbecue pakken. Daardoor heeft San nu haar barbecue weer terug. Het was gewoon meer een principe kwestie voor haar. Want die meid heeft de afgelopen maanden ook enorm veel voor zowel mijn moeder als voor Frans gedaan.

Tussendoor waren ze nog hier geweest, met het condoleanceboek. We hebben zitten brainstormen wat we op het graf zouden doen. Daar zijn we nog wel even mee bezig. Gisteren was mijn broer, door Sandra, op het geboortekaartje van Benjamin gewezen. Ben snapte niet dat hij dit zelf vergeten was. Benjamin is namelijk geboren om 13u13, nou ja! Helemaal vergeten.

Ik zit hier met een bijbeltje van ma, en een psalmenboek die ik nog goed ken van toen ik klein was. Daar zit weer een geboortekaartje in van Daisy. Die is om 3u16 geboren maar 16 -3 = 13 natuurlijk. En ze was 49 cm lang, weer die 13. Bijzonder toch weer. Er gebeurden nog wel meer kleine dingetjes toen we hier met zijn drietjes aan tafel zaten. “Hallo ma’ zeiden we.

Mijn broer vertelde nog dat Arno, of was het Jarno, van de Winter en Rijkeboer vanmiddag ook nog zei, ‘ik ben trouwens ook op de 13^e geboren, maar dat hoeft niet in het blog hoor’. Doe ik het toch wel want ook dat hoort erbij. Ik had ze daar namelijk de link gestuurd van de blog van de begrafenis bij mijn bedankje via de mail. Ik vond het allemaal kanjers daar namelijk en dat wilde ik ze nog even laten weten. Arno, je hoorde er ook helemaal bij hoor, dat blijkt maar weer.

Ik ga nu zo de katjes eten geven, dan ga ik snel mijn boodschappen halen. Mijn broer wilde mijn ‘zwarte kip’ eten maar dat sla ik maar even over, die moet ik 2 dagen van te voren minstens klaar maken. Ze komen morgen allemaal hier eten en dan krijgen ze ook lekker Indisch hoor, maar wel wat ik morgen gewoon allemaal klaar kan maken. Ik hoop dat ik niks vergeet want ik functioneer nog steeds niet zoals het hoort.

Er zijn gewoon te veel dingen gebeurd, niet alleen wat ma betreft en het overspoelt me allemaal geloof ik een beetje. Ik kom daar nog wel uit hoor, niets krijgt mij stuk. Het zal alleen even wat tijd nodig hebben om mezelf weer bij elkaar te rapen. Er zal sowieso een last van me afvallen als ik weet wat er met mijn 2 lieverds aan de hand is en dat gewoon genezen kan worden en als de kleintjes helemaal veilig door hun operatie heenkomen.

Maar dan nog. Als ik het allemaal op een rijtje zou zetten dan denk ik dat er veel mensen alleen al van het lezen ervan steil achterover zouden slaan. Dat heb ik allemaal mee lopen dragen en daar ben ik behoorlijk van geknakt nu even. Het komt wel goed hoor, dat weet ik wel. Ik moet gewoon even een heel klein beetje de adem krijgen om te kunnen genezen van al die pijn. Het is nou eenmaal niet anders. 

"Afwezigheid doodt liefde niet, tenzij ze al ziek was bij het afscheid.

Origineel: L'absence ne tue l'amour que s'il était malade au départ."

Comtesse Diane de Beausacq Frans schrijfster 1829-1899

Ik zit net met mijn broer aan de telefoon. Omdat hij net zo’n groot hart heeft als zijn moeder, had hij vandaag toch even naar Frans gebeld. Mijn hart is wat minder groot want mij interesseert het geen hol hoe het met die man gaat. Ben kan dat wel, hij belde om te vragen hoe het ging, of er gekookt werd voor hem en weet ik het allemaal.

Nou daar kwam wat uit zeg. Ik mag er daar helemaal niet meer in, wij allemaal niet trouwens want Ingrid, zijn dochter, heeft hem mijn blogs voorgelezen en dat pikt ie allemaal niet. Nee, heer H., de waarheid is hard hé en dan nog begrijp je jouw eigen wandaden niet. Al krijg je ze zo onder je neus geduwd. Ik heb juist nog veel weggelaten, onder andere hoe ik zelf over je denk. Zelfs als je zoiets leest, dan snap je het nog niet hè.

Hij wist niet meer van die afspraken dat ma thuis zou worden opgebaard? Oh nee joh? Nou dat wist je wel, je dochter wist het absoluut zeker want die zat er bij toen dat allemaal werd afgesproken met Nathalie Pino begin van het jaar, toen ma ook zo slecht lag. Ik weet nog dat zij bij al die gesprekken is geweest. Ook bij gesprekken met ma waarin ma haar vertelde dat al die dingen naar ons moesten voordat zij er niet meer zou zijn. Ze zat toen op bed bij ma die haar toen ook al de gouden sierraden gaf, die van haar kant van de familie kwamen. Dat weet ze allemaal dondersgoed. 

Nathalie sprak toendertijd ook uit dat ze het wel heel apart vond om een begrafenis te regelen met diegene die begraven zou worden. Jij bent alleen dement als het zo uitkomt, want je ging wel de dag nadat ma opgenomen was snel al je geld van de bank halen. Niet dat wij ooit aan zoiets zouden willen zitten hoor, daar staan wij ver boven. En dat was zelfs nog voor Kim die klok had meegenomen.

Ik zie ma nog op de bank zitten, in folders met kisten zat ze te kijken. Nee, die is niet mooi, daar zou ik nooit in willen liggen, die is te donker, die te glanzend. Wij moesten er erg om lachen toen. Zowel Ingrid als Nathalie waren er getuige van dat hij zei dat de kinderen alles maar moesten regelen, het was toch hun moeder? Wij vonden dat belachelijk maar voor onze moeder hadden we dat sowieso over natuurlijk. Ingrid heeft zelfs zelf ook mee betaald! Iets wat ze zelf ook schandalig vond. 

Ook toen al hebben we de foto’s verzameld om bij het liedje te doen. We hebben toen ook tegen Ingrid gezegd dat wij geen foto’s hadden van haar en haar kinderen met onze moeder. Oh ja, die had zij natuurlijk wel, die zou ze ons nog sturen hiervoor. Dat ze dit niet gedaan heeft, daar kunnen wij niets aan doen. We hebben het toen gevraagd in elk geval en wij zijn dat verder ook gewoon vergeten.

Nog een heet hangijzer in het gesprek met mijn broer, de naaimachine van mijn moeder heb ik gepikt. Ik heb met het bankstel maken een paar weken geleden, omdat ik dacht dat mijn naaimachine kapot was, de naaimachine van mijn moeder geleend. Die zou ik nu ook gepikt hebben? Nou nee hoor, die heb ik netjes terug gegeven.

Ik heb hetzelfde merk en alleen iets ander model dan die van ma. Ma had alleen een veel mooiere hoes, dat wel, maar verder scheelde het bijna niets. Die heb ik netjes terug gegeven aan ma. Waar ze hem gezet heeft, weet ik niet maar IK heb hem niet hoor. Al weet ik wel zeker dat ma zou willen dat ik die zou krijgen want wij zijn de enigen in de familie die ermee om kunnen gaan. Maar ik heb er al 1 hoor. Ik zit er niet op 2 te wachten.

Het zijn maar spullen en daar geven wij helemaal niets om. Alleen de dingen met emotionele waarde zijn belangrijk voor ons. Zelfs die kunnen wij loslaten omdat wij zoveel liefde voelen voor onze moeder en zelfs daar die spullen met emotionele waarde niet voor nodig hebben.  Daar kan iemand als Frans natuurlijk met zijn pet niet bij. Dat snapt hij gewoon niet. Hij had laatst tegen Agnieszka ook al staan te vertellen dat wij maar van die armoedzaaiers waren toen hij bij mijn moeder kwam. Nu net aan de telefoon tegen Ben, begon hij daar weer over.

Je moeder had maar een uitkerinkie hoor, armoedzaaiers waren jullie, ik heb gezorgd voor een rijk leven voor haar. Oh ja joh Frans? Begrijp je het nou nog steeds niet?! Blijkbaar niet. Ja, jij hebt zeker geld gestoken in dat huis door de verbouwingen en ook in de tuin. Dat is gewoon zoals het is. Wat waar is, is waar. Mijn moeder was daar zeker blij mee hoor. Absoluut. Maar heb je haar daardoor een rijk leven gegeven? Ik dacht het niet. Dat zie jij als rijkdom, mijn moeder en wij zien dat niet zo.

Met je gemopper en je ruzie zoeken en je geouwehoer altijd. Je hebt haar leven tot een hel gemaakt daarmee. Om de kleinste dingen kon jij ruzie maken, mijn moeder werd daar altijd helemaal gestoord van. Zelfs de dag voordat ze opgenomen werd en ze je vroeg om de telefoon weg te halen van de slaapkamer omdat ze er niet meer tegen kon, stond je daar nog ruzie over te maken. Jij vond dat die gewoon best kon blijven staan. Ik ben toen maar weggelopen want ik had toen zin om je door de gang te slaan. Dat wilde ik ma niet aandoen. Ze gaf het toen maar op, uit pure dodelijke vermoeidheid. De telefoon bleef er staan zoals jij dat wilde. Oh wat een mooie overwinning moet dat voor je geweest zijn.

Al die afgelopen maanden, hoe moe of hoe ziek ma ook was, jij vond altijd wel iets om ruzie over te maken. Toen wij van onze eigen centjes boodschappen haalden en voor jullie kookten, zat je nog te mopperen dat wij alles van jou opvraten. Want dat is alles waar jij je altijd mee bezig houdt, met geld en spullen. Gevoel heb je niet eens, dat komt pas over een paar levens bij jou. Jij weet niet eens wat empathie is. Je wist niet eens dat wij die boodschappen zelf haalden.

Hoe denk je hoe wij ons moeten hebben gevoeld, toen jij zei dat je ma niet in haar eigen huis opgebaard wilde zien. Dat jij geen zin had in dat gedoe, terwijl wij nog stonden te trillen van verdriet. Gedoe, haar laatste wens en laatste reis is voor jou gedoe. Netjes zeg. Dat gaat over de vrouw waarvan je zei te houden? Dat heb je al bijna nooit laten merken, daar niet voor. Dit maakte alleen volledig duidelijk dat Frans alleen om Frans geeft. Verder niemand. Die familie over de vloer, dat was ook gedoe. Als jij niet snapt dat dit schofterig en asociaal gedrag is, dan snap je helemaal niets. Maar dat wisten wij al jaren.

Dat wij in spoed en nood en in ons grote verdriet opeens van alles moesten gaan regelen omdat onze net overleden moeder opeens niet meer in haar eigen huis mocht, en hoe dat voelde, dat kan jij je niet eens indenken. Want er is 1 ding dat jij niet kan, voelen wat een ander moet voelen. Misschien lukt dat als ze je ervoor betalen? Ik denk dat zelfs dat niet zal helpen. Op mijn vraag of we haar dan maar op straat moesten neerzetten, zei je zelfs nog dat dat je niet kon schelen als jij dat gedoe maar niet thuis zou krijgen. Oh wat een mooie inborst heb je en wat heb je die mooi laten zien.  Empathie is iets waar jij onbekend mee bent.

Dat ik er nu alles via een openbaar blog uitgooi is omdat ma er hier niet meer is. Mijn moeder snapte er toch nooit wat van dat ik openlijk alles durf te zeggen. Ik heb gewoon niets te verbergen. Ma verborg juist altijd alles voor de buitenwereld, zo ben ik absoluut niet. Iedereen mag alles van me weten maar om haar te sparen, omdat zij dat zo vreselijk vond, heb ik de afgelopen maanden daar allemaal maar niets over gezegd. Dan vond ze me nog soms te ver gaan, in haar ogen dan en dan kreeg ik weer op mijn kop. Anders hadden het wel andere blogs geworden.

Als jij putjeschepper was geweest, zonder een nagel om je gat te krabben, maar je had haar overladen met liefde en zachte woorden, dan had ze daar duizenden malen gelukkiger mee geweest. Maar dat snap jij niet, jij telt alleen geld en spullen. Daar kan je niets aan doen hoor, je bent nog niet zover. Gelukkig is ze nu van je af en is ze bij mijn vader, waar ze tot de dag van haar overgaan zoveel van hield, nog steeds na al die jaren. Daar kon niemand aan tippen en jij al helemaal niet.

Je zoon, waar je al jaren geen contact meer mee had, zoekt weer contact nu omdat er nu weer misschien wat te halen valt. Je eigen dochter vond je ook altijd een ellendeling, heeft ze zelf gezegd en vaak genoeg maar die  is nu ook helemaal weer omgedraaid. Hele verhalen heb ik gehoord uit haar jeugd en wat zij omschreef was precies zoals wij jou ook kennen. Gaat het dan ook om die spullen?

Mensen, wees alsjeblieft gelukkig met al die spullen. Hou alles lekker zelf, wat interesseert ons dat? Daar heb je ons niet mee hoor. Dat wij er niet meer in komen maakt ons niet uit, ma is daar niet meer. Wij hebben daar niets meer te zoeken. Agnieszka heeft zelfs haar huis te koop gezet. Die wil daar niet meer wonen zonder Alan zijn oma. Die heeft ook genoeg van je meegemaakt om te zien hoe ongelukkig je onze moeder maakte.

Wat zijn wij blij dat wij zelf alles moesten regelen voor de begrafenis. Dat je zegt dat er zoveel mensen waren die er schande van spraken? Dat lijkt mij onwaarschijnlijk. Alleen jullie groepje en die moeder van die ook het hele verhaal niet kende, verder misschien nog een verdwaalde nicht waarvan het ons ook niets interesseert wat die ervan vindt. Als Ingrid de foto’s had gestuurd van haar en haar kinderen, dan hadden die er ook tussen gestaan.

Anders hadden we die foto’s met Frans erop er toch zeker ook wel uitgehaald. Dat hebben we toch ook niet gedaan? Wij hadden ze niet in elk geval. Dat jullie zelf niet aan wilden sluiten achter ons, was jullie eigen beslissing. Niet de onze. Dat er van ons meer foto’s zijn is toch ook logisch? Wij zijn ons leven lang al bij haar, wij waren haar leven.

Ben is op weg nu om de video op te halen, het zal er vast op staan dat jullie gewenkt werden want wij weten dat het gebeurd is. Ook later bij het graf, ik vroeg nog ‘waar zijn Frans en de rest?’ Iemand wees me erop dat jullie daar aan de zijkant stonden. Dat vond ik maar raar dus ik ben zelf maar naar jullie gelopen en heb iedereen op zijn minst een hand gegeven, zelfs Frans. Heeft er iemand gezegd dat jullie daar maar moesten gaan staan? Hebben er zoveel mensen gezegd dat het schandalig was zoals het ging? Lijkt mij niet. Alleen mensen die het niet kunnen weten allemaal misschien maar dat waren er niet eens zoveel.

Nee hoor, dat was jullie eigen beslissing, misschien wel zodat de wereld kon zien wat voor een enorme slachtoffers jullie wel niet waren. Ahhh, je zou er bijna medelijden mee krijgen als je het hele verhaal niet zou kennen. Maar gelukkig kennen de meeste mensen die waarheid wel. Niemand maar dan ook niemand heeft jullie daar neer gezet, dat was jullie eigen beslissing en dan ga je daar nog over klagen ook? Schiet mij maar lek! Als ik zelf mijn haar eraf scheer, ga ik toch ook niet klagen dat ik een kale kop heb? Ik zou juist zelf naar voren zijn gelopen en zijn aangesloten. Niemand zou jullie tegen hebben gehouden en ik zou dat heel normaal hebben gevonden. Maar goed joh, als je het slachtoffer uit wil lopen hangen dan moet je dat vooral doen. Ook goed.  

Dat we die maandag nog hadden gesproken met Ingrid, dat zij er wel voor zou zorgen dat Frans naar binnen gesluisd zou worden door haar, niet in de familiekamer zou komen om geruzie te voorkomen omdat hij ons gewoon zo met het lichaam van onze moeder had laten zitten, dat was allemaal zo afgesproken. Leest ze je dat ook voor of slaat ze dat voor het gemak maar over? Of is dat nu opeens ook niet waar.

Gelukkig zijn er meer mensen getuige geweest van die gesprekken. Niet dat het er toe doet hoor om getuigen te hebben. Wat ik al eerder heb gezegd, je krijgt wat je geeft en dan heb ik het niet over spullen. En jij, Frans bedoel ik en consorten, zullen nog vele levens heel weinig krijgen. Je zal de ellende terugkrijgen die je zelf hebt gegeven. Dat vind ik nog eens een mooie rechtvaardigheid.

Dat ik het op heb geschreven en waar ik geen woord aan gelogen heb, dat is omdat ik opschrijf hoe ik het heb meegemaakt. Wat een enorme opluchting dat wij alles zelf hebben geregeld. Wij hebben een prachtbegrafenis meegemaakt, onze moeder is gegaan zoals het hoorde te gaan. Los van jou, die het haar zo moeilijk heeft gemaakt.

Ik had al lang bij zo’n onmens weggeweest maar zo was mijn moeder niet. Die heeft haar straf wel uitgezeten al die jaren bij jou. Wij hebben een geweldig middag gehad met allemaal mensen die van haar hielden en die allemaal hun eigen mooie herinneringen hebben. Ik ben benieuwd wie er naar jouw begrafenis komt, 3 man en een paardenkop, denk ik. Want ook al doe je heel aardig naar vreemden en lijk je dan een leuke en aardige man, wij weten wel beter. Al jaren. En als ze maar lang genoeg blijven, dan komen ze de echte Frans ook nog wel tegen.

Hij vroeg ook nog aan mijn broer om de sleutels terug moesten geven. Ik heb geen sleutels hoor, bovendien heb je de sloten toch vervangen? Ik zou geen stap meer in dat huis mogen zetten? Wie denkt er in hemelsnaam dat ik dat zou willen? Wil je al die gouden ringen en sierraden van mijn oma houden? Het vergulde bestek? De verzameling hummels en de verzameling limoge van mijn oma, al haar kleding en ik denk nog vele en vele fotoboeken? Dan doe je dat toch lekker? Ik hoop dat je er heel gelukkig van zal worden. Je zal het goud wel verkopen voor wat van die centjes die zo belangrijk voor je zijn.

Die naaimachine zal je vast nog wel ergens tegenkomen, al staat die niet op de vertrouwde plek. Je gaat al haar spullen in de schuur zetten, tot je zelf dood zal gaan. Dan doe je dat toch lekker joh. Je kinderen zullen er wel voor zorgen dat we ze dan ook niet krijgen, ook goed hoor. Alles wat echte waarde zal hebben, zal dan toch al wel verpatst zijn. Die troostdekens die ik wilde maken van ma d’r kleding, die maak ik dan maar niet. Scheelt mij weer tijd en gepriegel ook. Ze zit toch wel in ons hart, zonder die dekens. Die zullen in de schuur liggen te beschimmelen, dan is dat maar zo.

Zo Ingrid, ik ben bijna klaar, dan kan je deze ook weer helemaal voorlezen, sla je geen stukjes over dan? Dat is wel zo eerlijk. Gelukkig heeft mijn moeder altijd ons nog gehad. Maar ook de mensen die er de laatste maanden steeds waren. De mensen van de thuiszorg, zoals Trudy en Floris, die ook vaak genoeg getuige waren van Frans zijn gedrag en dan ook gezichten naar ons trokken.

Mensen waar mijn moeder oprecht om is gaan geven ook en waar wij hen heel dankbaar voor zijn dat ze zo goed voor haar gezorgd hebben. Vooral Trudy kon mijn eigenwijze moeder nog wel eens even streng toespreken zodat ze toch de zo nodige medicatie in nam, wat ze soms gewoon niet deed. Naar Trudy luisterde ze wel.

Daar zijn wij in elk geval allemaal dankbaar om. Ook zijn we nog steeds dankbaar dat het zo liep zoals het is gelopen. Dat Kim in een vlaag die klok meenam, die vlaag kwam ook vast van boven. Dat heeft het verdere verloop een draai gegeven waar ma vast ook blij mee zou zijn geweest. Ze hoefde niet meer in zijn nabijheid te verkeren. Klaar daar met die man, dat verhaal eindigde zodra ze haar laatste adem uitblies, waar de mensen waar ze op deze aarde het meeste van hield bij waren. Het is precies gegaan zoals zij wilde.

Zo, dit moest ik nog even kwijt. Zoals bij de rest van ons cluppie, kan ik niet goed tegen onrecht en toch wil ik me voor geen meter verlagen tot dat niveau wat er daar heerst. Dat heb ik ook tegen de rest gezegd. Laat het los, laat het gaan. Verlaag je niet en hou je eigen energie hoog. Maar de waarheid mag gezegd worden en dat heb ik bij deze dan weer even gedaan.  Ik zou nooit zomaar slecht van iemand spreken.

Het lijkt misschien anders bij deze blog maar ik zie dit als het opnoemen van feiten. Dat is geen roddel en dat is geen naar beneden halen. Dat zou ik niet eens durven omdat ik weet dat zoiets niet goed is. Maar gewoon opschrijven zoals het is, dat mag wel. Dat doe ik dan ook gewoon. Ma is gelukkig waar ze nu is en daar ben ik ook heel dankbaar voor. Ze snapt nu ook wel dat de waarheid gewoon de waarheid is en dat je best gewoon eerlijk mag zijn. En ja, ik durf mezelf nog steeds in mijn eigen ogen te kijken want daar zie ik alleen maar waarheid en eerlijkheid.