Weer een dag voorbij waarin er bitter weinig uit mijn handen kwam. Dat zal toch zeker wel een keertje over gaan? Het is niet dat ik het niet wil hoor maar ik neem me van alles voor en dan opeens is het avond en is dat allemaal niet gedaan. Ik raakte in de war van de tv want ik wilde het nieuws kijken maar er was een film bezig. Huh? Dat is ook raar! Ik kijken in de tv gids maar er klopte niets van. Het duurde wel even voor ik in de gaten had dat het vandaag zaterdag is.

Buiten denken en nadenken gebeurt er niet echt veel hier. Ik heb wel gezocht naar magneten, zelfklevende en heb ze nog gevonden ook. Dat soort dingen, waar je niet echt bij na hoeft te denken lukken dan nog wel. Ik heb alleen gestofzuigd en goed ook. Alleen was ik daarna gelijk heel beroerd. Alsof ik heel het huis had gesopt, van onder tot boven, zo voelde ik me. Raar hoor, je voelt gewoon dat je op de een of andere manier volledig uitgeput bent. Ik accepteer het maar. Vorige week maakte ik me er nog druk om maar dat helpt natuurlijk ook niet mee.

Dan maar los laten. Ik heb wel veel zitten denken over de laatste week van mijn moeder. Niet al de ellende er omheen hoor maar gewoon over hoe dat ging met ma zelf. Nu ik dat zo in alle rust kon doen, kwam ik er ook achter hoe bijzonder die week wel niet was. Of mensen het nou wel of niet bewust willen zien of weten, ze weten wel degelijk dat hun tijd nu gekomen is. Dat was bij ma ook zo.

Dat is me wel vaker opgevallen, alleen kan je het pas achteraf allemaal plaatsen vaak. Het meisje waar ik gisteren over vertelde, was 12 jaar toen ze overging. Maar al een jaar voordat dit zou gebeuren had ze opeens een lijst gemaakt van liedjes die ze heel mooi vond. Die liedjes wilde ze bij haar begrafenis horen, zei ze erbij. Als ouder weet je dan ook niet wat je overkomt natuurlijk, als je kind van 11 opeens met zoiets komt.

Zo waren er nog meer dingen en pas achteraf snap je dan dat ze toch iets moet hebben geweten. Volledig onbewust natuurlijk maar ze was toch al haar maatregelen aan het nemen. Toen had ik nog lang de boeken van Rulof niet gelezen anders had ik het volledig begrepen. Nu, bij mijn moeder, helpt de kennis uit die boeken me enorm. Ook laat het me dingen zien, die ik anders niet zou hebben opgemerkt. Zoals bij het inpakken voor spulletjes voor ma, onderbroekjes en ponnetjes, wilden we er nog wat kleding bij doen, voor als ze naar buiten zou willen of zo.

Dat wilde ze pertinent niet. Dat gaat niet meer gebeuren kind, zei ze tegen me, het is geen week meer en naar buiten zal ik niet meer gaan. Dat weet je toch niet ma, zei ik nog. Maar ja, dat wist ze wel zeker. Je haalt je schouders dan maar een beetje op want je kan er weinig op zeggen. Dan nog het gedram van Frans dat ze haar jasje mee moest nemen en dat ze het gekibbel daarover maar op gaf en hem zijn zin gaf.

Daar ben ik toch wel blij om want dat jasje is zo ma en dat heb ik hier nu. Het rook eerst nog een klein beetje naar thuis, nu niet meer helaas. Maar wel fijn dat ik het toch hier heb gewoon. Wetend dat de rest gaat liggen schimmelen in de schuur en daar zou dat jasje dan vast bij gezeten hebben. Ik loop continue in haar ponnetjes nu, behalve die waarin ze is overgegaan. Maar die heb ik ook, gewassen en al maar die wil ik niet aan. Die is een klein beetje heilig voor me.

De twee weken voordat ma naar Antonius ging waren zo zwaar voor haar. Ik dacht toen echt bijna elke keer als ik haar zag, oh mijn hemel, laat haar niet zo lijden, neem haar mee naar boven, zo snel als het maar kan. Ik hoef er niet bij te zeggen dat ik haar voor geen goud kwijt wilde natuurlijk maar alles beter dan om haar zo te zien afzien. Je machteloosheid, om het voor haar op wat voor manier dan ook makkelijker te maken, steekt dan enorm.

Ma wist dus dat het tijd zou worden en vanaf ze daar was, ging het opeens toch anders met haar. Natuurlijk zal de hoeveelheid medicatie die ze kreeg en meer van dat soort dingen daar aan hebben meegeholpen maar de mensen van de thuiszorg, zorgden toch al heel goed voor haar. Het leek wel alsof ze echt weg moest uit het huis daar. En ook dat vonden wij niet zo gek. Die verhalen heb ik al verteld.

Je zag haar steeds verder weg zakken, ze was vaker daar dan hier, zeg maar. Die zaterdagavond dat ik bij haar zat, heb ik zitten turen of ik iets kon zien om haar bed. Ik weet, door de boeken van Rulof, hoe het eraan toe gaat bij iemand die snel gaat sterven. Die mensen worden geholpen om zich klaar te maken om over te gaan. In het boek “blik in het hiernamaals’, het eerste boek van Jozef Rulof, wordt er verteld dat hij bij heel veel sterfbedden mocht zijn. Jozef kon namelijk wel achter de sluier kijken, zo kon hij zien wat er gebeurde en dat wordt erin verteld. Ik probeerde om die helpers te zien.

Maar elke keer als ik dacht iets waar te nemen, probeerde ik natuurlijk dit goed te zien maar daardoor was het dan ook direct weer weg. Ik weet zeker dat mijn oma en opa daar waren en mijn broer Leon, die daar ondertussen, na zo’n 50 jaar, al een hele pief zal zijn. Of hij zo’n dokter is aan de andere kant, weet ik natuurlijk niet. Maar ik mocht het helaas niet echt zien, een glimps is al waar ik me tevreden mee moest stellen. Beter wat dan niets, dacht ik, en er kwam in me op ‘jij wilt te graag’ en daar moest ik weer om glimlachen. Ja, dat wil ik zeker.

Maar ja, ik ben geen medium, ik ben extra large, dus dan zie je gewoon niet veel. Toch wist ik heus wel dat ik niet de enige was die daar bij ma was. De zondag had ma nog een bijzonder verhaal toen we op bezoek kwamen. Kim en ik hebben het allebei van haar zelf gehoord. Ik weet niet of ik dat hier kan vertellen, zonder dat ik alles uit die boeken eerst moet vertellen eigenlijk. Dan snapt er geen mens wat van. Maar Kim, die zelf niet graag leest, krijgt wel alles van mij mee, wat ik er allemaal over vertel. Zij is zelf ook super gevoelig en weet gelijk of iets waarheid is of niet.

Alles wat ik haar vertel, uit de boeken, neemt ze dan ook direct voor waar aan. Logisch want dat is ook allemaal waar. Zij wist ook gelijk wat er daar was gebeurd. We hebben het daar samen ook nog over gehad. Misschien komt dat nog wel een keer, het komt zeker in mijn boek, waar ik nog steeds maar alleen het 1^e hoofdstuk van klaar heb. Maar ook dat komt er nog wel een keer. Alles op zijn tijd.

Wat we begin van het jaar al hadden afgesproken, indien nodig inslapen onder sedatie met dormicum en morfine, bleek niet meer nodig te zijn. Ma zag daar wel tegenop en wij eigenlijk ook allemaal. Maar ma is heel mooi en helemaal zelf op haar eigen kosmische tijd overgegaan. Het gekke, of juist niet eigenlijk, was dat we het zagen gebeuren. Mijn moeders gezicht liet dit aan ons zien. Ze bleef gewoon onze moeder totdat die maandag mijn neefje en mijn kleindochter waren geweest.

Alsof ze daar op had gewacht, is ze daarna zachtjes steeds verder weggezakt en was ze voor ons en niemand niet meer aanspreekbaar. Haar gezicht veranderde zienderogen en leek steeds minder op hoe wij onze moeder kenden. Je zag haar dus eigenlijk letterlijk langzaam vertrekken. Ze werd niet meer wakker, gaf geen antwoord meer en haar gezicht viel langzaam in. We voelden die dinsdag allemaal vanzelf aan dat we er moesten zijn en blijven die dag. Wat we dan ook gedaan hebben.

Volgens Jozef Rulof lijkt harmonisch sterven veel op het rustige inslapen dat we elke nacht kunnen ervaren. Om te kunnen slapen, moeten we ons gevoel dat op het dagleven staat ingesteld, loslaten. Hoe minder we nog met de dag bezig zijn, hoe makkelijker we kunnen inslapen. Ons gevoel richt zich dan naar binnen, weg van het daglicht. 

Tijdens onze slaap is ons gevoel niet weg, het vormt bijvoorbeeld onze dromen. De mens die op het einde van zijn leven zijn gevoel uit het aardse bestaan kan terugtrekken, kan het sterven beleven als een rustig inslapen. Na die laatste slaap, die op aarde ‘het sterven’ wordt genoemd, kan hij wakker worden in zijn geestelijke voortbestaan. Zijn overleden geliefden kunnen hem opvangen en hem (of in dit geval haar)  naar zijn eigen sfeer in het hiernamaals brengen.

Dat hebben we bewust zien gebeuren. Ik wist dit natuurlijk al, die boeken zijn mijn passie, en ik was zo blij dat mijn moeder ook zo helemaal zelf gegaan is. Het rustige wegzakken, het steeds dieper slapen en op haar eigen kosmische tijd haar laatste adem uitblazen. Mooier kan het eigenlijk niet, ik hoop dat ik ook zo mag gaan. Die laatste week was ze ook verschoond van alle pijn en ellende die ze die weken ervoor moest ondergaan.

Het was alsof ze die laatste week mocht gebruiken om zichzelf bewust voor te gaan bereiden. Alles wat er in die week gebeurde moest ook zo zijn, zodat ma zonder enige band nog met de man waar ze zo aan goed had gemaakt, in alle rust mocht gaan. Met ons er allemaal bij, juist die mensen die ze zo moeilijk los kon laten. Ik had een afspraak met haar en die is ze glorieus nagekomen. Ik had mijn moeder een paar jaar geleden ook kennis laten maken met deze boeken.

We hebben daar gelukkig samen vaak genoeg over gepraat, zeker nadat ze ziek werd en later terminaal. De meeste van de boeken vond ze nog te moeilijk. Logisch ook, als je er niet aan toe bent, deze kennis, dan kan je ze ook niet lezen, al ben je professor. Maar de 3 boeken die de biografie vormen van Jozef Rulof, Jeus van moeder Chrisje, had ze verslonden. De laatste paar weken ging ze toch twijfelen aan hun waarheid, uit pure angst voor wat haar stond te wachten.

Ik sprak met haar af dat ALS die boeken kloppen, en ik dus gelijk had in wat ik haar allemaal vertelde, of ze me dan een teken wilde geven. Ik hoor haar nog zeggen, ‘ja als dat mag wel natuurlijk’. Nou het mocht blijkbaar want ze geeft ze nog steeds. Ik heb die eerste week nadat ze er niet meer was als ontzettend bijzonder ervaren. Ondanks alle ellende die we over ons heen kregen, hield ma niet op om ons te overladen met tekens dat ze gelukkig was. We konden het zelfs voelen, en niet alleen ik, die de boeken leest maar wij allemaal.

Daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor. Ik was al dankbaar voor alle kennis uit deze boeken, die het me een stuk makkelijker maken om om te gaan met de dood, zeker van iemand waar je het allermeest in de wereld van houdt, maar om deze bevestigingen te krijgen van haar, voelde echt als een cadeau van boven. Ma is thuis, en gelukkig zoals ze ook volledig verdiend heeft. Gelukkig mocht ze dat ons laten weten, ons allemaal. Er is geen dood namelijk, alleen maar evolutie. En dat staat ook op het graf van Jozef Rulof en dat klopt als een zwerende vinger. 

"De waarheid schaadt nooit een zaak die rechtvaardig is."

Mahatma Gandhi Indiaas politicus 1869-1948

Gisteravond heb ik met bewondering en vol emotie zitten kijken naar 2 reportages die gingen over Prinses Diana. Wat een prachtig mens was dat toch! Ik had daar zo veel bewondering voor, toen in die tijd al. Ik schrok ervan dat dit al 20 jaar geleden was. Daar was ik zelf even stil van. Zolang geleden al? Jeetje zeg… Ik word echt oud nu. Ik had het gevoel dat het zo lang nooit kon zijn.

Die periode was toen, 20 jaar geleden, ook voor mij ook heel dramatisch. Ik was toen nog niet zo heel lang samen met die partner met de losse handjes, waar ik het van de week over had. Toen leek het nog leuk te worden, zeg maar. Maar al waren er al wat tekenen dat die man vrij losse handjes had, het zou nog veel erger worden. Pas een week of 2 daarvoor hadden we toch besloten, ondanks allerlei moeilijkheden, dat we het samen zouden gaan proberen. Dat het daarna alleen maar bergafwaarts zou gaan, had ik dan ook niet kunnen bedenken.

Waar het al wankel was, kwam er nog eens een drama bij waardoor het ook nooit meer goed zou kunnen worden. Hoe ik ook heb geprobeerd bij die man weg te blijven, het leek op de een of andere manier niet te lukken. Achteraf weet ik ook wel dat het sowieso nooit een fijne relatie had geworden, ondanks welke drama’s er nog meer zouden komen. Ik weet nu dat dit een karmische relatie was, ik had blijkbaar aardig wat goed te maken. Al had er geen drama bij gekomen, het was al uitgestippeld dat ik het heel ellendig zou krijgen. Zelfs het kleinste drama zou hem aanleiding hebben gegeven mij het leven tot een hel te maken.

Toch was dit er eentje van formaat, eentje waar niemand omheen kon. De dag voordat Prinses Diana verongelukte, was namelijk zijn 12 jarige dochter ook verongelukt. Het meest vreselijk was het natuurlijk voor beide ouders en haar broertje maar ik zat daar middenin. Dat was natuurlijk ook niet iets wat je graag mee wilt maken. Zeker niet als je zo aan de zijlijn staat maar er nog van beschuldigd word ook. Ik ga hier niet het hele verhaal vertellen maar je kan je misschien wel voorstellen dat dit een hele nare periode was voor iedereen die ermee te maken had.

Hij had me daarvoor al een paar tikken gegeven maar later gooide hij het erop dat hij zo was tegen mij, de losse handjes verklarend,  omdat hij vond dat het eigenlijk mijn schuld was. Zo voelde het voor hem diep van binnen. Als hij mij niet zou hebben ontmoet dan was hij misschien nog gewoon thuis of in elk geval in de buurt gebleven en had hij haar vast met de auto naar school gebracht en dan was dit niet gebeurd. Zo had hij, voor zijn eigen gevoel, toch zijn losse handjes verklaard en zo hield hij mij ook een soort van stil daarover.

Maar voor mij was die gebeurtenis toen ook het begin van een jaar of 8 diepe ellende. Het is niet voor niets een cliché geworden, waar je niet dood van gaat, daar word je sterker van. Alleen moet je er eerst wel even doorheen. Door de reportages waar ik naar zat te kijken, kwam het allemaal weer heel vers boven. Het lijkt wel alsof ik ook in een soort vacuüm zit van dit soort herinneringen. 

Alsof ik ook hier weer eerst doorheen moet zien te komen. De ellende van de afgelopen weken lijkt echt van alles wat ik al netjes had weggestopt, weer compleet boven te brengen. En dan gisteren ook nog eens het besef dat dit al 20 jaar geleden is. Mijn hoofd gaat er van draaien, lijkt het wel. Die weken, of beter maanden en zelfs jaren, daarna staan me nog zowat dag voor dag voor de geest. Dat kwam opeens even volledig over me heen. Het was al bezig natuurlijk, ook door wat ik van de week allemaal opeens eruit gooide en dit bracht het alleen nog wel een stuk dichterbij.

De 14 jaar die ik bij Kim’s vader ben geweest waren zo rustig dat het wel lijkt alsof dat toen nodig was om voor die jaren die daarna zouden komen, een soort van kracht op te bouwen om het te kunnen dragen. Ik heb met Kim’s vader ook maar 1 keer echt ruzie gehad zo’n beetje, we hadden wel eens een kibbeltje naar elkaar maar dat was het dan verder ook. Als je dan daarna in zo’n toxische relatie komt dan is dat natuurlijk een hele nieuwe.

Ook omdat je nadenkt en terug denkt over van alles, deze laatste weken, komt er ook weer enorm veel naar boven. Het is net alsof je jarenlang opeens weer aan het herbeleven bent. In mijn geval dus niet zo echt heel gunstig om je beter te gaan voelen. Toch voel ik dat ik ook daar weer gewoon doorheen moet komen. Je wordt er alleen zo sloom van, zo lijkt het toch. Er komt gewoon helemaal niets uit je handen. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik voor me uit zit te staren, diep in gedachten.

Kim heeft Daan nog en Daisy en Ben en San en Benjamin hebben ook aanspraak aan elkaar. Ik zit hier in mijn uppie, dat bedoel ik niet zielig hoor. Dat is heel erg fijn voor mij juist, zo zit ik in elkaar. Ik was nog geen jaar oud, ja ik was snel met alles, dat ik al bij alles zei “Ria doen” of “zelluf doen”. Dat is dan ook altijd zo gebleven. Verwerken, huilen, me laten gaan, dat doe ik het liefst alleen en dat wil ik ook zo houden. Alleen moet ik er heel soms even tussenuit en andere volwassenen zien en spreken.

Vanmorgen ging zowel bij Kim als bij mij het koffiezetapparaat kapot dus moesten we wel naar San en Ben om daar een latte macchiato te scoren. Heel apart, want ik keek net toen ik weer thuis was en toen deed hij het opeens gewoon weer. Ben zit met het zweet op zijn voorhoofd te mozaïeken en dat is lang niet zo makkelijk als je zou denken. Hij probeert op de steen voor ma een Hugenootkruis op te maken. Daar liep mijn moeder al, zo lang als we haar allemaal kennen, altijd mee om haar nek. Dat kettinkje met het bedeltje van een Hugenootkruisje, heeft ze een tijd geleden al aan Kim gegeven. Die draagt dit nu natuurlijk. Maar om zoiets in mozaïek te maken is iets voor heel ver gevorderden. Nou ja, het gaat om het idee. Hij stopt er al zijn liefde in voor ma en alleen al om die reden zal ze het prachtig vinden.

De steen die we hebben, komt, en nog met toestemming ook zowaar vorige week, uit de tuin van mijn moeder. Het is namelijk mijn opa’s steen waarvan mijn moeder het niet over haar hart kon krijgen om die weg te doen. Die van oma hebben we ook. Na zoveel jaar moet dat gewoon weg en dan kan je kiezen, of ophalen of laten vernietigen. Ma had ze in haar tuin gezet, onder het balkon. Ben kwam op het lumineuze idee om die dan ook voor ma te gebruiken. Wij konden hem namelijk ook niet weggooien. Zo heeft de steen een 2^e functie en is er een beetje van opa toch ook weer bij haar. Ik vond dat wel een mooi idee. Het houdt mijn broer even flink van de straat op dit moment. Hij droomt ook in mozaïek nu.

Het is hier nog steeds een enorme bende en ook vandaag kan me dat nog even helemaal niets schelen. Het weekend ga ik proberen om iets te doen maar ik beloof niks. Ik ben gewoon leeg en het enige wat wel lukt is om hier te zitten schrijven wat er in mijn hoofd opkomt. Nog lang niet alles natuurlijk. Dat is gewoon teveel om even op te schrijven. Het worden toch steeds al van die lappen. Denken en overdenken doe ik ook veel maar veel meer dan dat moet je niet van me verwachten. Voor de rest vergeet ik gewoon van alles.

Tante Jo komt volgende week op bezoek hier met ome Cor en dan wil ik het toch wel een heel klein beetje opgeruimd hebben, op zijn allerminst. Of het gaat lukken is een ander verhaal. Gisteren heb ik ook veel geslapen, heel diep ook elke keer. Dan kom je natuurlijk weer niet op de normale tijd in slaap maar dat is dan maar zo. Het voelt alsof ik dat nu nodig heb en daar geef ik maar gewoon aan toe. Veel kan ik er niet eens tegen doen eigenlijk.

 Ik heb een mooie memorybox gekocht en die heb ik vanmiddag opgehangen. Hier komen allemaal fotootjes in en ma d’r vingerafdrukken en de rouwkaart. Ook heb ik haar gouden ketting, met “Christina” erop, erin gedaan en met magneethoudertjes vast gezet. Ik ga van die mooie zoeken om alles mee vast te zetten. Nog geen idee waar ik die kan vinden maar daar kom ik nog wel achter. Het schilderij met de grote witte orchidee, die mijn broer bij haar in het Antonius op had gehangen, hangt hier nu ook bij. Mijn plankje boven de tv is nu een herdenkingsplankje voor mijn moeder geworden. Dat is helemaal niets voor mij hoor maar ik heb daar nu even behoefte aan blijkbaar. Dan doe ik dat ook gewoon.

Mijn broer heeft hetzelfde als ik, kwam ik vandaag achter, steeds denken dat je naar je moeder moet opeens, vanuit het niets. Of haar een berichtje willen sturen of willen bellen. Dan heb je steeds zoiets van ‘oh nee, dat gaat niet’. We kunnen het beter hardop zeggen want ze hoort ons toch wel. Maar je hebt er gewoon steeds even helemaal geen erg in. Raar is dat toch. Ik heb het vage vermoeden dat dit nog lang zo zal blijven. Die laatste 1,5 jaar was ook zo intens met alles wat met ma te maken had. Ik rijd nog steeds automatisch naar haar huis als ik naar mijn broer of Kim ga. Het is zo’n dagelijkse gewoonte geworden dat dit er nog helemaal in zit. We zijn zo intensief met haar bezig geweest.

De diagnose zelf en de verslagenheid daarna bij ons allemaal, de operatie, de revalidatie die zo zwaar voor haar was, de hoop die we kregen toen we hoorden dat alles weg was gehaald en alles verder ‘schoon’ was, de chemo’s en de angst die ze daarvoor had, haar prachtige bos haar die halveerde in een paar weken, de pijn die ze maar bleef houden en waarvan ze al wist dat het niet goed zat en dan in januari de moker van de uitzaaiingen en het nu echt terminaal zijn. Klaar uit en over verhaal. Alles wat we maar konden doen en deden draaiden om ma. En dat is nu weg.

Ja, dan val je een beetje in een gat, normaal gesproken al natuurlijk. Wij hadden al die ellende er nog eens allemaal bij, dat maakt het allemaal nog eens dubbel zo’n drama op die manier. Rouwen kon nog niet eens eigenlijk. Het lijkt wel of de rust nog niet mag komen of zo. Gelukkig heb ik wel mijn harige kindjes, die houden me wel op de been. Helaas zijn die ook niet volledig in orde en heb ik moeite om er aan te denken dat ze medicijnen moeten hebben. Ik heb een pillensnijder gekocht want elke dag zorgen voor een ¾ pil is echt niet te doen zo. Ik heb alles nu al voorgesneden en dan kan ik ze zo pakken als Moonlight en Aurora in de buurt zijn.

Vandaag had ik ze ook redelijk snel te pakken. Alleen Aurora is er een kei in om een pil weer volledig uit haar keelgat naar voren te werken en uit te spugen. Die moet ik dus een tijdje vast houden en dan komt ie er meestal een beetje nattig weer uit en kan ik weer opnieuw beginnen. Als ik haar optil zou ze me helemaal open kunnen halen maar dat doet ze gelukkig niet. Ze is veel liever dan die gekke papegaai van mijn broer die me vanmiddag al direct in mijn oor beet en mijn haarspeld heeft gesloopt door de kraaltjes ervan kapot te bijten. Als ik dan tegen haar zei dat ze een boefie was, ging ze alleen maar heel hard instemmend zitten ja knikken. Rotmeid.

Moonlight is makkelijker met pillen mits je hem te pakken krijgt want die is weer heel snel in het wegschieten. Aan de andere kant is Aurora moeilijker te vinden. Vanmorgen al, toen ik haar riep om te komen eten, was ze beneden nergens te vinden. Ik loop met eten en al naar boven maar daar was ze ook niet. Ik weer terug en POEF alsof ze zich tevoorschijn tovert, staat ze opeens achter je. Hoe doet ze dat toch? Dat is elke keer zo.

De kleintjes komen kijken wat ik aan het doen ben en ruiken aan de medicijnen. Moet ik nog uitkijken ook, die 2 vreten echt alles zowat. Alleen geen brokjes voor Rainbow, de lummel. Ik weet nog niet wat ik eten moet. Nergens zin in natuurlijk. Ik moet op mijn pc of gsm kijken welke dag het is. Gisteren kregen we, als personeel op de groene lijst,  ook nog eens te horen dat we geen baan krijgen aangeboden bij dat bedrijf wat Vervoer op Maat gaat uitvoeren straks in januari.

We snappen dit niet en wat houdt dit dan nu weer in? Staan we straks gewoon allemaal op straat of zo per 1 januari? Ik heb er maar verder niet meer naar gekeken. Maandag is er een soort meeting hierover op de zaak maar als ik daar aan denk, krijg ik het al benauwd zou ik daarheen moeten. Daar staat mijn hoofd gewoon nog lang niet naar. Ik heb gevraagd of ze aantekeningen willen maken voor me, ik moet natuurlijk wel iets weten over hoe of wat maar aan de andere kant interesseert het me ook gewoon geen ene zak. Het zal allemaal wel. Alsof ik het er nog bij kan hebben. Rot op met nog meer slecht nieuws.

Ik laat het maar gewoon over me heen komen. Ook al is dit ook weer een enge gedachte voor de toekomst, toch is altijd alles ten goede. Zo’n verandering, dat je wel moet, is benauwend, ik kan er heel slecht tegen als ik iets ‘moet’. Maar toch, meestal zeg je dan achteraf dat het een zegening was. Daar ga ik maar gewoon vanuit. We hebben er allemaal een enorm ijverige beschermengel bij hierboven, die zal het allemaal best in de gaten houden. Dat weet ik wel zeker. Ik zie het allemaal nog wel. Al wou ik wel dat het nu al achteraf was dan, ik heb geen zin om weer ergens doorheen te moeten. Ik ben wel een beetje klaar overal mee. 

"Leven is gemakkelijker dan men denkt. Al wat je moet kunnen is het onmogelijke aanvaarden, het onmisbare missen en het onverdraaglijke verdragen."

Kathleen Norris Amerikaans dichteres 1947-