"Een groot mens heeft twee harten: het ene bloedt en het andere verdraagt."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Gisteren was het 2 jaar geleden dat ik de kittens Sunshine en Moonlight heb opgehaald bij stichting zwerfkatten Rijnmond. Ik heb een paar dagen geleden al een soort van opsomming gedaan over hoe enorm veel er gebeurd is in die afgelopen 2 jaar. Volgens mij had ik daar nog vergeten te vermelden hoe Sam opeens heel ziek werd en later ook nog diabetes bleek te hebben. Mijn God wat is er veel gebeurd.

Dat was ook behoorlijk traumatisch eigenlijk. Ik mocht in mijn pauze heel snel naar huis rijden om het elke dag op dezelfde tijd insuline in te spuiten. Een heel gehaast natuurlijk altijd en gelukkig had ik ook af en toe een dag vrij of had ik avonddiensten. Ik had dan een alarmpje op mijn gsm en op de tablet hier. Na een paar dagen ging Sam al, zodra hij dat tunetje hoorde, braaf bij de ijskast zitten waar de insuline stond.

Daar waar ik elke dag drama had verwacht, viel dus gelukkig reuze mee. Soms had hij daar alleen geen zin in en verstopte hij zich. Net zoals de 2 groten hier nu doen, die schuilen voor hun pillen. Maar als ik nu naar boven ga heb ik er maar 1 te pakken en zie ik de andere voorlopig niet meer tevoorschijn komen. Gingen ze er maar voor klaar zitten, zoals Sammy toen voor zijn shot insuline. Dat lijkt me wel wat.

Ik had vandaag het idee om dan maar mezelf wat te verzorgen. Ik vind dat altijd prettig normaal gesproken, beetje manicuren en een beetje pedicuren. Nu heb ik daar helemaal geen zin in maar het was ondertussen wel zwaar nodig. Ik heb mezelf er dan maar een beetje toe gedwongen. Bovendien moesten mijn nagels helemaal kort omdat me dat fijner lijkt met die pillen geven aan de cits. Maar ja, misschien was het geen handige zet om dit te doen terwijl ik me voor geen meter kan concentreren.

Binnen de kortste keren had ik mezelf een behoorlijk stuk eeltloos vel van mijn hiel geschaafd en ik bloedde als een rund. Gelukkig had ik er een handdoek onder maar die heb ik helemaal vol gebloed. Het gekke was dat ik daarna pas zag dat mijn andere voet net zo erg gewond was en het stuk handdoek al aan het doorweken was. Daar zat ik dan met mijn goeie gedrag en 2 mooie eeltloze maar ook van prachtig roze vel ontdane hielen.

Ik kon niet weg want het stroomde er echt uit, bij beide voeten. Ik weet al hoe pijnlijk het lopen straks wordt voor de komende paar dagen. Ik heb gewoon niet opgelet want zo is me dit nog nooit gebeurd. Ik heb moeten wachten tot het eindelijk een beetje ging stoppen met stromen, ondertussen ervoor zorgend dat het bloed niet op mijn kleed kwam met al die doorweekte plekken in de handdoek. Eindelijk werd het bloeden wat minder en dacht ik snel ik mijn slippers te schieten om pleisters te gaan pakken. Ja, dan schiet het allemaal toch weer open natuurlijk. De pleisters waren ook heel snel weer doorweekt.

Ik voel het schrijnende kloppen van een flinke schaafwond aan allebei mijn hielen. Stomme tut ben ik toch af en toe. Dat is echt wel een klusje waar je even je aandacht bij moet houden maar dat is precies waar ik nu even moeite mee heb. Ik zat gewoon gedachteloos te hakken blijkbaar. Dat had ik niet eens in de gaten, wel heb ik gaten in mijn hielen nu.  Nou ja, eigen schuld, het zal me voorlopig nog even ingewreven worden, ben ik bang. Bij elke stap.

Ik heb de tas met al die foto’s op tafel gezet, dan kan ik die morgen eens even allemaal onder handen nemen. Het moet toch gebeuren, hoe weinig zin ik er ook in heb en dan ben ik ook weer een grote tas kwijt van de vloer. Ik heb de foto’s van mijn moeder voor iedereen ook hier. Als ik dan al de andere foto’s uitgezocht heb, dan kan ik die gelijk bij iedereen langs gaan brengen de komende tijd. Dan is dat ook weer gebeurd. Weer iets om af te vinken.

Voor vandaag heb ik er geen zin meer in, in elk geval. Het is ook zo somber en ik hoop dat het morgen iets meer licht is, want ik kan ze niet met flits fotograferen. Dan krijg je zo’n lichtbal in de foto. Het moet dus bij voldoende licht overdag gebeuren. Het is even een flinke klus maar ja, dan heb je ook wat. Voor de rest van de familie zet ik ze dan daarna allemaal in een album op Facebook. Dan kan iedereen eraan komen, mochten ze dat willen. Maar dan moet ik het ook wel een keertje gaan doen.

Aan het einde van de middag ben ik toch maar, gewapend met 2 x een ¾ pil, naar boven gegaan. Skylar blijft tegenwoordig altijd bij mij maar de andere 3 lagen boven. Het is echt weer een pillen drama aan het worden hier. Die 1^e 2 dagen ging het zo goed maar het lijkt nu elke dag slechter te gaan met hoe ze die pillen nemen. Ik had nu in elk geval korte nagels dus hoefde ik niet bang te zijn dat ik die daardoor te hard in hun bekkie zou rammen.

Het ging alleen nog rotter dan gisteren. Ondertussen liggen er al een aantal vingers open omdat Aurora er alles aan doet om los te komen. Moonlight knijpt gewoon zijn strot dicht nu en die pil blijft er ook maar uitkomen. Ik blijf doorgaan tot ze binnen zijn hoor, het kan nu eenmaal niet anders maar leuk is anders. Ze krijgen straks gewoon nog eens een hekel aan me. Bij Moonlight ben ik net zo lang doorgegaan tot die halve gesmolten was in zijn bekkie ondertussen en toen moest het kwart pilletje nog. Zelfde verhaal.

Ik heb links een hele dikke middelvinger en nu rechts ook een dikke pink. Daar zijn erg scherpe kattennageltjes ingezet en nog wel erg diep ook. Kan ik straks zelf ook weer aan de antibiotica of zo. Die middelvinger is behoorlijk pijnlijk ondertussen. Was er hier in hemelsnaam maar een oplossing voor. Ik vind het echt een ramp en zie er nu weer als een berg tegenop. Het is verdorie nog een lange kuur ook dus ik ben voorlopig nog niet klaar. Ik kan wel wat leukers bedenken hoor. Ik zie er echt de hele dag tegen op en het is voor hen ook niet leuk op deze manier.

Het handigheidje van Kim, kan ik nu ook maar ja, ze blijven ze er weer uit gooien en dan moet ik elke keer weer opnieuw beginnen terwijl ik ondertussen ook nog moet proberen om een ontsnappende kat in bedwang te houden. Ik haat dit echt om te doen. Als je alleen bent zal je toch én een kat zo vast moeten houden dat ze niet weg kunnen én met 1 hand het bekkie open en het pilletje erin. Dat lukt nog wel maar toch krijgen deze 2 die pil er zo weer uit. En dan blijven ze nog niesen en kuchen ook. Morgen gaat het vast beter, daar moet ik maar een mantra voor maken of zo. 

Gelukkig zijn de kleintjes er ook nog, waar ik helemaal blij van word. Mijn kleine man Rainbow heb ik gefilmd terwijl hij het stokje van Moonlight aan het aanvallen was. Ik sloop naar mijn bureau, waar mijn gsm lag. Maar Rainbow is gek op camera's en dat had hij al snel door en dan komt hij naar je toe. Ik stuurde hem terug en dat deed ie nog ook. Ik zal het filmpje straks wel even op Facebook plaatsen, het is zo grappig. Skylar is alleen maar lief, hem noem ik mijn middle man. Moonlight is natuurlijk de grote man en als Sunshine weer thuis is dan is dat mijn buitenman natuurlijk. Aurora zal gewoon altijd de diva zijn. 

Ik heb daarnet geprobeerd schoenen aan te doen maar dat was nou ook niet echt fijn. Lopen doet gewoon verrot zeer zo met 2 van die halve hielen. Ik weet dat dit nog dagen gaat duren ook. Na een paar stappen begon er ook weer van alles te bloeden, niet zo handig. Maar het kan me niet schelen, ik loop gewoon door, al moet je niet vragen hoe. Gaat vanzelf over een keertje, ooit. Ik zal toch moeten lopen, hoe dan ook. Boodschappen stel ik dan maar uit tot morgen, dan bloedt het misschien niet meer zo erg. Hoop ik toch… 

"Herinnering is een vorm van ontmoeting."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Ik ga het vandaag toch maar weer eens over mijn katjes hebben. Die verdienen ook wel eens weer een beetje aandacht. Ik wilde vandaag in elk geval niet tussendoor slapen, wat steeds gebeurt. Helaas, het is niet gelukt. Wel heb ik het een klein beetje opgeruimd eindelijk. Daar heb ik dan ook de hele dag over gedaan, met tussenpozen. Het is niet veel maar het is een begin. Het was ook hoog tijd dat er hier een keertje gedweild werd ondertussen.

Heel vaak zijn de katten daar niet bij. Die zijn meestal al gevlucht voor de stofzuiger, waar ze alle 4 geen fan van zijn. Omdat er vandaag steeds een tijd tussen zat, waren de kleintjes voor de verandering eens een keertje beneden toen ik de emmer en dweil had gepakt. Binnen de kortste keren verzuchtte ik al dat ze de volgende keer ook best boven mogen blijven.

Omdat ze elke beweging van die mop volgen en hem proberen te pakken, kan je ook niet zo flink dweilen als normaal. Als je niet uitkijkt, doe je ze zo pijn of zo. Zo ging het dus ook nog eens stukken langzamer. Elke paar seconden moest ik wel weer zeggen ‘ga nou wehheg!’. Wat een job met hindernissen werd het zo zeg. Ik heb er natuurlijk flinke routine in gekregen. Ik zorg dat alles bij de bank klaar staat, flesje drinken, sigaretjes, boek. En daar dweil ik dan naartoe. Toen ik eindelijk kon gaan zitten, gingen de kleintjes nog eventjes door. Het leek wel slapstick want ik kon niet meer bijkomen van het lachen.

Ze waren er een soort van baldadig van geworden en liepen als gekken te rennen over de natte schone vloer. Ze kregen in de gaten dat als ze dan heel hard weg wilden lopen, dat ze eventjes op de plaats zelf galoppeerden doordat ze uitgleden op die nattigheid. Daar kregen ze ontzettend veel lol in en bleven dat ook maar doen. Als ze dan eindelijk weg schoten dan schoven ze een stuk verderop wel boven op hun bakkes.

Met grote ogen van opwinding vlogen ze door de tent hier en hadden de grootste pret samen. Dat ik af en toe ook nog eens een speeltje door de kamer gooide, kon alleen maar bijdragen aan hun grote plezier. Ze hebben praktisch eigenpotig de vloer gedroogd zo. En mij de slappe lach bezorgd. Dat kan nooit verkeerd zijn natuurlijk. De groten hebben de hele dag boven doorgebracht. Aurora is nog even nuffig als de koningin van Lombardijen langsgelopen om een frissen neus te halen op het balkon. Ze kwam me even een koppie geven, of zou het bij haar een hoofdje heten? Ze zag dat Rainbow bij me lag en ging toen weer, enigszins beledigd, naar boven.

Daar is ze nu nog. Moonlight heeft net al lekker gekroeld op de bank, met Rainbow tegen hem aan. Skylar komt de hele dag door kroelen. Hij geeft dan hele harde koppies tegen mijn gezicht en weet van de gekkigheid niet hoe hij zijn affectie moet tonen. Hij springt dan omhoog en laat zich hard tegen me aan vallen. Het eindigt elke keer met een keihard koppie tegen mijn gezicht in elk geval.

Ik heb dus een heerlijk kattendagje gehad zo. Alleen de zware vermoeidheid blijft het winnen als ik eenmaal op de bank zit. Ik kiep gewoon spontaan om, ook als dat niet de bedoeling is. Ik ben nog niet zo heel lang wakker nu dus dat is weer eens niet handig. Maar ja, ik laat het nog maar even gaan. Ik ben nog lang niet waar ik zijn moet en dat is dan maar zo. Dat zal heus wel een keertje over gaan.

Ik ben al een paar keer langs de dokter geweest vorige week, misschien wordt het toch eens tijd dat ik ook een keertje naar binnen ga. Ik heb daar alleen op de een of andere manier geen zin in. Wat kan die nou doen eigenlijk? Het heeft gewoon even tijd nodig, dat voel ik aan alles. Er is gewoon echt een beetje teveel gebeurd allemaal en dat heeft er even flink ingehakt. Ik probeer al een jaar of anderhalf van alles in de lucht te houden en nu lijkt het erop dat ik alles gewoon op de grond heb laten donderen.

Die ballen zijn overal heen gestuiterd en ik zal ze weer moeten vinden en in de lucht krijgen. Alleen heb ik even geen puf om naar ze te zoeken. Zo voelt het een beetje, als ik naar mezelf kijk en luister. Het kan me ook geen bal schelen allemaal. Ik heb nog steeds lamme armen en die moeten gewoon weer even bijkomen van al dat werk. Zo makkelijk is het de laatste jaren niet geweest en dat komt er nu even uit.

Daar waar ik altijd gewoon door ging en bleef glimlachen, dat lukt me nu even voor geen meter. Ik kan het gewoon niet opbrengen. Misschien ga ik van de week gewoon mezelf steeds verplichten om even een stuk te gaan lopen. Of langs het strand, of gewoon hier in de buurt, misschien zelfs wel daar waar Sunshine kan zijn. Of het me gaat lukken weet ik niet, ik kan het op zijn minst wel eens proberen.

Het liefst zit ik hier gewoon binnen, bij de cits en gaat de dag vanzelf, en zonder dat ik er erg in heb, voorbij. Daar moet ik misschien even wat aan gaan doen. Ik merk dat ik niet graag naar buiten ga en vind boodschappen halen al een enorme opgave. Dat is natuurlijk ook niet echt goed. Verplicht naar buiten dus morgen. Ik luister alleen niet altijd, zelfs niet naar mij.

Als eerste moeten morgen mijn nagels kort. Ik merk dat ik er last van heb als ik de katten hun pilletjes moet geven. Ik hoop alleen dat zij er niet zo’n last van gehad hebben. Dus morgen korte tengels, dan gaat dat misschien beter allemaal. De afgelopen 2 dagen was dat echt weer een crime om te moeten doen. Aangezien dit misschien wel heel regelmatig zal moeten, hou ik ze voorlopig gewoon maar een beetje aan de korte kant. Wel zo handig om kattenbekkies open te moeten breken als je, zonder angst ze te verwonden, je vinger tussen hun kiezen kan steken.

Ze weten ook ondertussen dat ze, zodra ze beneden zijn een pil krijgen, ze vermijden me ook nog eens en ik moet ze steeds snel bij hun nekvel grijpen en op tafel zetten. Dan begint die ellende weer. Ze krijgen ze nog steeds allebei uitgespuugd of, zoals Aurora steeds doet, kokhalzen ze een pil die goed achterin zit er gewoon uit weer. Diep triest word ik ervan en het zal nog wel vaker moeten gaan gebeuren hier.

Gelukkig wordt het kuchen en niesen wel minder, zeker bij Aurora voor zover ik dat mee krijg, maar het is nog niet weg. Moonlight nieste net nog en ik hoorde hem vanmiddag ook nog kuchen. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn tegen de tijd dat de pillen op zijn. Bij Aurora had het vorige keer namelijk ook geen zak geholpen en bleef ze het houden na zelfs 2 kuurtjes. Het schiet natuurlijk niet op als ze straks voor alle antibiotica immuun worden of zo.

Voor mij is dat pillen geven een hele belasting in elk geval. Ik word er niet vrolijker op en ik ben altijd al zo blij als ze allebei hun dosis weer gehad hebben die dag. Als het dan ook nog eens niet werkt dan word je al helemaal niet vrolijk. Even afwachten nog maar en dan zien we dat ook wel weer. Als ik straks een paar miljoen win, dan neem ik gewoon een katten-pillen-gever in dienst. Wel zo handig, mag die ook gelijk de bakken even doen en zo. 

"Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931