Nou zeg, als ik ’t wil redden voor middernacht mag ik wel door typen. Het is nu 23u45 en ik was eigenlijk vergeten dat ik nog moest schrijven. Daar kom ik nu net achter. Lekker handig hoor. Not. De cits kregen zoiets van ‘hallo, moet jij ons niet eens even snoepjes geven?’ Daardoor kreeg ik het pas in de gaten.

In verhouding tot gisteren was het gelukkig een iets betere dag. Dat kwam ook omdat ik tante Jo en ome Cor weer even had gezien. Die zijn gezellig even langs geweest. We hebben leuk herinneringen zitten ophalen en dat was heel fijn en leuk. Dat ome Cor altijd een klein rotzakkie was vroeger, dat had ik natuurlijk al een beetje ingeschat. Dat zie je nog steeds aan zijn pretoogjes.

Verhalen dat de broers van mijn moeder haar in haar slaap helemaal hadden vastgebonden, in de tijd dat er een enorme polio epidemie was, wekte ook wel op de lachspieren. Ma werd, ze was nog een klein kind, toen helemaal in paniek wakker omdat ze zich niet kon bewegen. Alleen hadden haar broers haar vakkundig ingetouwd terwijl ze sliep. Er kwamen nog wel meer van dit soort verhalen, altijd leuk. Het was echt een leuke middag.

Kimberley kwam ook nog langs, ik had natuurlijk gezegd dat tante Jo en ome Cor kwamen, dus dat vond zij ook wel leuk. En wat later kwamen mijn broer en San ook nog gezellig. Echt leuk vond ik het. Kim ging naar huis om te eten maar Ben en San aten hier. Ook wel weer even gezellig. Ben en ik hebben het allebei nog niet echt makkelijk. Er is dan ook best veel gebeurd de afgelopen weken en daar moeten we allebei op onze eigen manier doorheen zien te komen.

Hij is ook bijna klaar met de steen voor ma, hij had er foto’s van genomen en het ziet er echt mooi uit. Het moet nog gevoegd worden. Ik had een foto in plexiglas besteld en die kwam ook vandaag aan. Helaas heb ik er niets aan voor op de engel want de voorkant zit tegen plexiglas aan maar de achterkant is gewoon van de foto. Daar heb je niets aan als het weer en wind moet kunnen doorstaan. Daar moet ik nog iets anders op verzinnen. Alleen wat?

Ach, gewoon even laten rusten en dan komt het vanzelf wel een keertje binnen. Wel graag snel want het is wel fijn als het allemaal tegelijk een beetje klaar is. Maar goed, anders komt die engel wat later. Geen probleem toch? Ik krijg heus wel een keer een ingeving. Nadat Ben en San naar huis waren gegaan, voelde ik mijn ogen branden. Ik ben dan gewoon zo moe alsof ik de hele dag een groep van 250 man heb lopen cateren. Slaat helemaal nergens op maar het is wel zo.

Ik heb ook de magneten binnen en zo kon ik ook nog even de memorybox afmaken. Het is best leuk geworden. Ik zal er morgen wel een fotootje van maken. Helaas kleven de zelfklevende magneten niet zelf. Daar zal ik morgen een beetje lijm bij moeten gebruiken. Op sommige achtergronden plakt het niet zo, heb ik in de gaten. Dan maar een handje meehelpen. Die dingen zijn verrot klein dus ik ben er al 2 kwijt. Ik zal morgen bij daglicht nog een poging doen om ze te vinden. Misschien kan ik het zakje met de resterende magneetjes over de vloer halen want ze zijn wel erg gek op elkaar.

Omdat ze zo klein zijn, heb ik behoorlijk zitten pielen om ze weer los te krijgen als ze op elkaar waren geknald. Net knalde weer een lijstje naar beneden, morgen het zelf klevende magneetje maar een handje helpen. Zelf doet ie niks. Maar ja, ik vind het wel handige dingen, of ik ze nou moet lijmen of niet. Ik moet alleen wel weer het magneetje, dat dus nog steeds tegen de achterwand van het kastje zit, proberen eraf te pielen weer. Ik heb net al een poging gewaagd maar ik ben er na een minuut of 10 lichtelijk agressief geworden maar mee gestopt.

Daar heb ik nu geen geduld voor. De cits, de kleintjes dan, waren vanmorgen heel irritant toen ik aan het opruimen was. Echt overal moeten ze bij zijn. Zelfs bij het afwassen zat Rainbow op het randje. Ik zie hem een beetje draaien en zo achterom kijken, alsof hij zoiets had van ‘wat is er nou mis?’. Ik zag opeens wat er aan de hand was en ik lag dubbel. Hij zat met zijn hele staart in het afwaswater en dat was nog vrij warm. Als het heet was geweest dan had hij het wel sneller in de gaten gehad. Ik plukte zijn staart eruit en toen pas kreeg hij in de gaten dat die nu helemaal nat was.

Hij rende naar buiten en ging zich overdreven zitten likken om het droog te krijgen. Af en toe wierp hij me een geïrriteerde blik toe. Ik vond het echt zo grappig! Hij heeft de visite even begroet en is toen lekker rustig boven gaan liggen, bij de 2 groten. Skylar houdt dus wel van een beetje drukte want die is in zijn eigen bankje blijven liggen tussen de mensen de hele middag.

Zelfs Moonlight is even komen kijken wie er wel niet allemaal waren. Dat doet ie anders nooit hoor. Alleen Aurora liet zich pas weer zien toen alleen Ben en San er nog waren. De diva. Ik was wel zo slim geweest om ze allebei vanmorgen vroeg al te pakken te hebben voor hun pilletje dus daar hoefde ik niet meer over na te denken de rest van de dag. Ik ben zo’n warhoofd op het moment dat ik overdreven bang ben dat ik het vergeet.

Ik hoorde Moonlight vandaag een keertje niesen, 1 x maar. En heel even heeft hij gekucht. Vanavond hoorde ik er ook eentje kuchen maar of dat nou Aurora of Moonlight was, dat weet ik niet. Nog maar voor een paar dagen pillen dus of het gaat werken, ik vraag het me af. Die andere 2 kuren werkten voor Aurora in elk geval ook niet.

Rainbow was tijdens het eten trouwens heel asociaal en sprong gewoon elke keer op tafel en als ik er wat van zei, deed hij net alsof hij geen oren had. Pas als ik opstond dan keek hij even op en moest ik hem echt gewoon van tafel vegen. Als ik weer zat, zat hij er ook weer. Het lummeltje. Skylar zou zoiets niet eens proberen. Maar ja, Rainbow en eten hè, kom daar niet tussen want dan wordt ie fel.

En ze hadden net gegeten hoor, ik wist heus wel dat wij niet rustig hadden kunnen eten als zij nog niets gehad zouden hebben. Uiteindelijk heeft het niet veel geholpen. Het is nu 23u59 dus ik stop er snel mee en misschien heb ik het binnen een minuut geplaatst. Ik doe mijn best. Oh, het is al te laat. Nou ja, so be it. Morgen zal ik vroeg schrijven voor de verandering. Denk ik toch. Voor nu zet ik de datum even op de 7e, dat mag best, een beetje smokkelen. Op de foto mijn hele jonge moeder met haar oma. 

"In het hart van elke winter zit een trillende lente, en achter de sluier van elke nacht zit een glimlachende dageraad."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Vandaag viel het wel mee met de pillen geven gelukkig. Auroortje stikte wel weer bijna in het kwart pilletje maar goed, hij bleef erin. Moonlight werkt ook wel tegen maar die is veel zachter dan Aurora. Uiteindelijk zitten ze er weer in voor vandaag. Fijn hoor elke dag zo’n strijd terwijl je hoofd daar helemaal niet naar staat.

Vandaag weer een pakketje kattenvoer binnen gehad ook. Dit keer was het weer zo’n asociale bezorger. Er staat een pakketje, wordt er dan naar boven geroepen en dan hoor je de deur weer dichtvallen. Eikel. Gelukkig was het dit keer niet zo groot en niet zo heel zwaar. Het ging wel op zich, om het boven te krijgen. De normale maandelijkse bestelling is een ander verhaal. Hopelijk komt komende grote bestelling toch die lieve bezorger weer.

Vandaag ben ik wakker geworden met een allergische reactie, dikke ogen die de hele dag blijven jeuken. En ik heb nog wel gewoon netjes mijn medicatie daarvoor ingenomen. Zal wel een gevalletje van verminderde weerstand zijn of zoiets. Anders weet ik het ook niet. Oh, schiet me nu te binnen, de krabbels van Aurora, daar zal het van zijn. De kleintjes en hun vele krabbels. daar heb ik het niet bij, bij haar altijd wel. Ook apart wel eigenlijk.

Moonlight heeft me geloof ik nog nooit gekrabbeld maar is wel een keertje over mijn tenen heen gegaloppeerd en ja, toen lagen die ook open. Dat was meer een per ongelukje. Sunshine was ook geen krabber, maar ja, die heb ik dan ook nog nooit een pilletje moeten geven. Die was met 10 maanden al met de noorderzon vertrokken. Daar mag ik dan eigenlijk niets van zeggen zo.

Verder ben ik echt de hele dag alleen maar bezig geweest met die foto’s allemaal. Ik heb de foto’s die ik heb, allemaal digitaal gemaakt nu. Wat is het toch leuk eigenlijk om zo door die oude foto’s te lopen allemaal. Ik vond dat echt wel erg leuk om te zien weer allemaal. Ik was toch ook echt wel een plaatje hoor, al zeg ik het zelf.

Ik kwam er ook best aardig wat tegen van mensen die ik helemaal niet kon plaatsen. Wie zouden dat in hemelsnaam zijn allemaal? Als ik weer even zin heb, en ik heb niet zoveel zin waar dan ook in, dan ga ik ze allemaal op Facebook zetten. Bij wie ik niet ken, zet ik gewoon een vraagteken. Wie weet is er dan weer iemand van de familie die ze wel kan plaatsen. Dan kom ik daar vanzelf wel achter. Anders blijven ze een mysterie, net zo interessant toch?

Ik moest ze natuurlijk ook nog allemaal even bijsnijden en zo. Dat was ook een aardige klus. Ik had al een deel gedaan gelukkig maar toch ben ik hier wel de hele dag zoet mee geweest. Dit soort klusjes lukken dan nog wel, daar hoef je niet echt bij na te denken. Ik heb het vandaag voor het eerst voor elkaar om niet rond een uur of 5 in de middag in slaap te vallen. Met als gevolg dat ik me nu echt helemaal naar de filistijnen voel gaan. Alsof ik een dag heel hard in de mijnen heb gewerkt. Of in de jouwen, ook goed. Ik ben een klein beetje koortsig zelfs.

Het zal wel, ik ben gewoon moe, moe van alles wat er de afgelopen jaren zich allemaal heeft opgestapeld en waarin ik gewoon door ben blijven gaan. Ik hoorde vandaag van iemand dat ze het aan hadden zien komen? Tja, ik niet want ik leef zo al mijn hele leven. Maar normaal gesproken, als je ergens een klap van krijgt, dan krijg je de tijd om weer op te krabbelen. En dat is me de laatste jaren niet echt gegund.

Als de ene klap net ontvangen was, en je kop er nog van trilde, dan kwam de volgende er al weer aan. Op zo’n manier dat, als je net je ogen weer boven de rand had, je weer met een rotklap terug in die kuil geslagen werd. Ik ben niet zo van bij de pakken neer zitten. Ik heb al zoveel meegemaakt dat ik niet gauw ergens mijn hand voor omdraai. Maar dit is een klein beetje overmacht. Het was gewoon allemaal net even te veel en te lang achter elkaar.

De lucht is uit me geslagen en ik moet het allemaal weer even een klein beetje terug vinden of zoiets. Er is me gevraagd ‘hoe wil je dat gaan doen?’ Nou, laat ik dát nou net niet weten. Als er een soort stappenplan zou zijn dan zou ik dat zeker gaan toepassen. Maar helaas, zoiets is er niet. Ik zit met te veel dingen in mijn hoofd en in mijn gevoel, daar kom ik even niet zo snel vanaf. Dat heeft zich in een paar jaar opgebouwd. Stuur me niet naar een psycholoog, dan schiet ik alleen maar in de lach. Die klets ik zo onder de tafel, die weet niet eens waarom we mens zijn, ik wel, en die moet mij dan wat gaan zeggen? Dat gaat ‘m niet worden.

Dan ook dat gedoe nog met de groene lijst en of je wel of niet een baan hebt straks. Dat kan ik er gewoon nu even niet bij hebben. Als ik daaraan denk, dan krijg ik het al helemaal benauwd. Doe me alsjeblieft even een lol. Wat wil ik dan? Ja, geen idee. Ik wil eigenlijk gewoon even helemaal niets. Laat me maar gewoon even gaan. Laat me even helen, want er is zoveel stuk ondertussen, dat dit niet zo’n simpel en klein klusje is. Ik ben er altijd zelf uitgekomen en dat zal nu ook heus wel weer gebeuren.

Ik ben een vechter, een harde werker maar ik ben nu gewoon even moe gestreden, in alle opzichten. Dat ik hier wel weer uit kom, dat is een ding dat zeker is. Ga me alleen nu niet vragen wanneer of op welke manier want dat weet ik gewoon niet. Ik kan het nu gewoon niet eens op brengen om daarover na te denken. Mijn hoofd zit te vol. Ja, ik schrijf het wel van me af maar dat is lang niet genoeg. Dat lucht alleen altijd een heel klein beetje op. Wat ik dan wel kan doen, voor mezelf? Ik weet het echt niet. Dat spoor ben ik even volledig bijster.

Ik zal heus niet ontsporen hoor, daar ben ik net even te slim voor. Ik heb genoeg domme keuzes gemaakt in mijn leven om daar niet meer in te trappen. Op een gegeven moment was ik wel klaar met het denken van ‘goh, je leert van je fouten, laat ik er nog maar een paar maken dan’.  Zoveel heb ik dan toch wel weer geleerd. Valt goed mee voor een blondje.

Je kan van verschillende mensen hun pijn niet met elkaar vergelijken. Als ik al mijn botten al eens heb gebroken, kan een keer mijn teen stoten mij niet raken. Als jij nog nooit wat hebt gehad en je stoot opeens je teen, dan doet je dat enorm zeer, meer dan als ik na al die botbreuken mijn teen stoot. Als je een beetje begrijpt wat ik bedoel.

Maar als je al die drama’s van mij, net als ik,  in een jaar of 2,5 voor je kiezen krijgt, dat lijstje staat een paar blogs terug, dan is er geen wiskundige nodig om te kunnen berekenen dat ik het breekpunt al lang voorbij was en het alleen pure wilskracht was, wat me op de been hield. Als een dikke stalen balk, die, als je maar kracht genoeg zet en hem heen en weer blijft buigen, uiteindelijk zal breken.

Je kan dan die balk wel gaan lassen, maar voor je hem weer zo sterk krijgt, dat duurt wel even. Doe je het maar half dan breekt het ding al heel snel daarna weer. Daar pas ik even voor, anders ben ik straks even op de been om daarna weer te knakken. Dat werkt gewoon niet. Iedereen zegt dat ik wat beter voor mezelf moet gaan zorgen, dat moet ik dan ook maar eens doen.

Want nu al weer terug in het zadel, en gewoon doen alsof er niets gebeurt is,  dat gaat me gewoon echt niet lukken. Ik moet gewoon even de weg terug nog zien te vinden. Dat ik dit toegeef aan mezelf, is al een stap eigenlijk. Ik kom er wel hoor, het heeft gewoon even tijd nodig. Het was gewoon een heel klein beetje net teveel van het goede. Het komt wel goed, alleen nu nog eventjes niet. 

"Onze meest verborgen tranen zoeken nimmer onze ogen."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Goh, ik heb zowaar boodschappen kunnen halen met die fijne voetjes. Het was niet echt prettig maar het is me gelukt. Gisteravond op de bank, zat ik opeens vastgeplakt aan het plaid, gelukkig niet de bank zelf. Bloedvlekken zijn zo lastig weg te krijgen en ik krijg die bank bijna niet in de wasmachine. Om te gaan slapen heb ik maar een paar dikke badstof sokken gepakt.

Dan zit niet alles onder het bloed als ik wakker word. Dat viel dan ook gelukkig reuze mee. Het sliep alleen niet fijn want op mijn linkerzij, deed mijn rechterhiel pijn omdat die dan contact maakte. Dat gold natuurlijk ook als ik op mijn andere zij ging liggen maar dan andersom. Op mijn rug liggend, deden ze allebei pijn. Wat een dilemma. Diezelfde dikke sokken heb ik daarna ook aangedaan toen ik boodschappen ben gaan halen. Een paar laarzen aan met die sokken erin en toen ging het wel. Ik heb nog niet gekeken of het weer gebloed heeft. Dat merk ik straks wel, als mijn sokken vast zitten. Komt goed hoor, ooit.

Ik werd vanmorgen ook gebeld door tante Jo. Die had mijn moeder beloofd dat ze op ons zou letten en ze vond dus dat ik een stuk beter voor mezelf moet zorgen. Anders is mijn moeder hierboven boos en zij hier beneden. Tja, daar kan ik natuurlijk niet tegenop. Ze raadde me ook aan om ‘second skin’ te kopen, een soort pleister die je over die open plek kunt plakken. Ik heb het niet kunnen krijgen maar compeed kon ook. En volgens mij heb ik die nog ergens liggen. Daar ga ik zo dan maar eventjes naar zoeken.

Ze komt donderdagmiddag even bij me langs met ome Cor en dan wil ze me vast checken dus het niet doen is geen optie . Anders krijg ik vast op mijn klootjes. Ze is best streng hoor tante Jo. Ome Cor had gezegd dat ik ook niet om zakgeld hoefde te gaan zeuren, zo ver wil hij niet gaan. Wel jammer want dat was ik eigenlijk wel van plan geweest om daar eens even over te gaan onderhandelen. Daar hoef ik nou niet meer mee aan te komen. Hij had me al door.

Vanmorgen, toen het nog enigszins zonnig was, had ik natuurlijk geen tijd voor de foto’s. En wanneer denk je dat ik eindelijk de boodschappen ga halen? Natuurlijk als 2 seconden nadat ik buiten was, de hemel eventjes een klein stukje open ging en er een stortbui naar beneden kwam. Het is nu al hartstikke donker verdorie. Nou ja, dan ga ik dat gewoon morgenochtend doen, als het dan tenminste goed licht is. Vervelend hoor. Maar zo half in de schemer lukt het niet.

Moonlight heeft ondertussen zijn pillen al binnen maar Aurora is in opstand. Die denkt, zak jij maar lekker in de kattenkeutels met je hele driekwart pilletje erbij. Ik ben al 2 x naar boven gegaan maar dan is ze er niet. Hoe en waar ik ook gekeken heb, ik zie haar niet. Zij is daar zo verdraaid goed in. Soms ook met eten of snoepjes, want dat wil ze natuurlijk wel, dan staat ze opeens vanuit het niets achter me. Alsof ze een klein kattenheksje is, die te pas en te onpas kan verdwijnen of verschijnen. Je schrikt je dan bijna een beroerte.

Ik begrijp nog steeds niet hoe ze dat doet. Toen ik daarnet thuiskwam van de boodschappen, kwam ze wel even kijken of er iets te halen viel. Maar toen ik haar wilde aaien, ging ze er als een speer vandoor. En weer is ze niet boven en ik heb haar toch echt de trap zien opgaan. Als ik hem vind dan pak ik gewoon haar toverstokje af. Ze is in elk geval vandaag absoluut niet van plan om haar pillen in te nemen. Helaas voor haar, ze gaat ze toch echt krijgen. Hoop ik toch.

Blijkt iets later, als ik op sta, dat ze gewoon in het mandje van de krabpaal achter me ligt. Ik had haar daar gewoon in moeten zien en horen klimmen. Maar bij haar gaat dat anders, zij ligt er gewoon opeens. Bij de andere 3 merk ik zoiets gewoon of zie ik het in mijn ooghoek. Misschien moet ik haar maar de witte ninja gaan noemen in plaats van de witte diva. Ik laat haar met rust nog even, wat die pillen betreft, ik aai haar gewoon. Zo wordt ze niet achterdochtig en blijft ze misschien beneden.

Ik heb nog online naar een ‘pillenschieter’ zitten kijken maar dat ding zag er ook niet uit. Een lange dunne punt en een soort spuit en met een knijper. Je moet er dan water in zuigen en de pil erin doen en dan in het bekkie doen. Door het water wordt hun slikreflex vergroot zodat ze de pil dan ook makkelijker doorslikken. Ja, als je hun strotje niet doorboort hebt zo. Het is niet duur hoor, nog geen 4 euro maar ik denk niet dat ik er veel aan zal hebben. Ik kijk nog wel of ik dat ding ga bestellen of niet.

Rond een uur of 4 werd het weer even wat lichter. Ik heb toch nog wat foto’s kunnen doen. Er ligt nog 1 album en een stapel los. Die doe ik morgenochtend als het weer licht is. Ik ga deze lading zo weer even op mijn externe harde schijf zetten. Dan is de camera weer leeg voor de laatste lading. De foto die ik aan Marciëlle heb beloofd, zat er nog niet bij. Dat is een foto van haar oma, mijn tante Wil, op haar trouwdag. Een hele mooie foto is dat, waar je ook direct ziet waar Marciëlle haar mooie gezichtje vandaan heeft. Die moet ik morgen wel tegenkomen. Het waren er ook zoveel. En er lag nog zoveel bij ma thuis, dat nu zal liggen te vergaan of in de container zal worden gegooid.

Hm, goh. Bij ma thuis. Dat is er gewoon niet meer. Dat blijft raar. Het is vandaag exact 3 weken geleden en het lijkt nog aan de ene kant alsof het gisteren was. Mijn broer zei het zelf heel mooi; ik begraaf me in het labyrint van de mozaïek. Ik snap hem, ik zit ook ergens in dat zelfde labyrint maar dan zonder de mozaïek. Hij ziet er al tegenop dat hij er straks mee klaar is. Hij heeft blaren op zijn handen gekregen ervan.

Je kan je natuurlijk wel proberen te verstoppen voor je gevoelens maar ze komen er toch een keertje uit. Dat weten we heus wel. We komen elkaar straks vast een keertje tegen daar in dat doolhof en dan gaan we gewoon samen een potje zitten janken of zo. Bovendien moeten we echt uitkijken voor tante Jo hoor, die is hartstikke streng. Ik heb hem al gewaarschuwd, hij kan maar beter snel even doorplakken met die handel.

Voor ik ging eten ging ik even op de bank zitten en dat kon mijn witte diva niet weerstaan. Omdat de kleintjes er eindelijk een keertje niet lagen, nam zij gauw haar kans waar en kwam lekker tegen me aanliggen. Ik baalde ervan dat ik de pilletjes niet hier had liggen. Maar die ben ik wat later toch even gaan pakken, samen met een flesje drinken. Heel subtiel en ze bleef mooi liggen. Ik had ze ook bij haar nu vrij snel binnen. Toch stikt ze er altijd bijna een klein beetje in. Voor vandaag is die ellende gelukkig weer achter de rug. Morgen mag ik er opnieuw tegenop zien.

Zit ik net op de familie app te kijken, omdat er berichten waren. Mijn broer stelt de vraag: het is rood, het zit op de bank en het wordt steeds kleiner? Kim zegt, een baby met een scheermes. Bijna, zegt mijn broer. Kim weet het: mijn moeder met een hielschaaf. Mijn broer reageert met een heleboel applaudisserende handjes. Ik heb gezegd dat ik ze helemaal niet lief vind allemaal. Dat is toch zeker zo? Lummels!

De foto van dit blog had ik al op Facebook gezet. Het gedichtje kreeg ik vanmiddag van een lieve collega, die had het ergens gespot en aan mij moeten denken. Ik heb het gelijk op een foto van mijn moeder met mijn broer en mij geschreven. Ik weet zeker dat het voor ons ook zo voelt. Het is alsof ik het zelf had geschreven, zo klopte de tekst voor mij. Drie weken geleden is het al maar ook drie weken geleden is het pas. Ik kan er niet uit kiezen.