Vanmorgen wel een uur de wekker horen snoozen. Ik kon maar niet wakker worden. Voor mij is ook maar een fractie van ‘moeten haasten’ voelen heel benauwend. Ik had toch al erg ruim de tijd genomen, omdat ik dit al wist natuurlijk. Eerst de katjes maar doen. Gisteren hebben de groten allebei weer hun druppels ‘puur pollen’ gehad maar Moonlight zijn neusje zit nog steeds flink verstopt. Dat kan je goed horen en dat vind ik toch zielig.

Met Aurora gaat het wel aardig ondertussen. Gisteren een klein kuchje gehoord en niets te niesen gehoord in elk geval. Toen vanmorgen Rainbow een klein niesje liet horen, sloeg de schrik me toch wel om het hart. Kijk, we niesen allemaal wel eens, dus een kat ook hoor. Maar toch, ik ga het allemaal, voor zover me dat lukt, goed in de gaten houden. Dat F lycine dat ik voor ze heb gekocht, kan ik niet echt goed gebruiken. Dat moet over hun eten en dan eten ze geen van allen. Als ik echt een heeeel klein beetje er overheen strooi dan gaat het nog wel maar als ik de beschreven dosis doe dan moeten ze het echt niet. Als je het ruikt dan snap je dat ook nog wel.

Er staat op dat het heel smakelijk moet zijn voor katten maar ammehoela. Nou heb ik wel een apart stel katten natuurlijk, ze moeten het dan gewoon echt niet. Nu eten ze hier in kleine porties, over de dag verdeeld en de 2 groten het meest brokjes. Dan heeft het gewoon geen zin, het moet over natvoer. Maar ja, stel dat je katten hebt die helemaal geen natvoer eten?

Het was duur genoeg om ze het toch te willen geven maar ik wil ook wel dat ze lekker eten. Het zou hun weerstand verhogen maar dat staat helemaal niet op de verpakking. Wel dat ze zich er meer relaxed door zullen gaan voelen. Misschien moet ik er dan zelf maar een boterhammetje mee nemen? Nou ja, niet dat ik niet relaxed ben, ik slaap me een ongeluk natuurlijk. Maar als je maar iets ‘moet’ dan krijg ik het inderdaad Spaans benauwd. Nu moet ik naar de bedrijfsarts en omdat er een tijdstip aan vast zit, loop ik daar al tegenaan.

En dan kom je op de zaak, exact op tijd. Ik liep helemaal te shaken want ik had vanaf de parkeerplek al een stuk moeten lopen. En zo’n kleine inspanning, voel je je al uitgeput door. Dan die trap nog eens op, oké gelukkig maar 1, en dan voel je je al helemaal afgemat. En het kantoortje waar de bedrijfsarts altijd zit, was helemaal donker en op slot. Dat is ook raar. Ik heb even een minuutje gewacht want ook bedrijfsartsen moeten wel eens een plasje doen of koffie halen.

Toen ben ik toch maar even naar PZ gelopen, waar ik in Yvonne een bekend gezicht vond. Ik vroeg haar waar de BA was, ik had een afspraak om 10 uur. Yvonne zou het uit gaan zoeken en ik zou om de hoek bij het kantoortje van de BA even gaan zitten wachten. Komt ze terug, zegt ze ‘je hebt woensdag de afspraak pas hoor’. Diepe, diepe zucht. Dat zijn dus van die dingetjes waar ik steeds de mist mee in ga.

Ik had hem vorige maandag aan de telefoon, toen zei hij ‘ik wil je dan volgende week wel even zien’. Dan krijg ik vrijdag de brief met de afspraak en dan zie ik alleen ’10 uur’ en verder niets. Ik heb nu net gekeken en er staat inderdaad de 27^e. Pfff wat een doos ben ik toch zeg. Voor mij is dit net als een reis naar het verre Groningen op het moment. En dan kijk je gewoon niet naar de datum. Ik kan er zelf wel om janken.

Ik had ook nog steeds niet die verwijsbrief langs de Parnassia groep, zoals dat heet, gebracht. Die had ik dus in mijn tas gedaan, dan kon de bedrijfsarts die mooi zien. Die zou ik dan daarna gelijk weg gaan brengen, ik was er nu toch uit en anders krijg ik die afspraak nooit natuurlijk. Toen ik, een beetje boos op mezelf, weer buiten stond, besloot ik die dan toch maar gelijk langs te gaan brengen. Iets waar ik tijdens dat telefoontje ook al iets tegen had. Je krijgt niet voor niets een verwijsbrief en dan moet je hem nog langs gaan brengen ook.

Ik reed er heen en het was al lastig om daar in de buurt een parkeerplekje te kunnen vinden. Bovendien, zoals bijna overal in Rotterdam, is het betaald parkeren. Gelukkig heb ik zo’n app daarvoor, die zoekt zelf waar je bent en geeft je dan de juiste parkeerzone. Ik kan misschien dan beter met het openbaar vervoer gaan, maar dat is, ondanks mijn riante OV mogelijkheden hier, juist die kant op heel lastig. Natuurlijk.

De man aan de balie was heel aardig en zocht zich rot naar iets in de computer. Hij ging er zelfs voor bellen. Het duurde even voor ik hem had uitgelegd dat ik alleen de verwijsbrief langs kwam brengen, zoals het me gezegd was 1,5 week geleden. Hij vond dat maar raar, ja ik ook toen. Zo werkt het helemaal niet. Nee, zie je wel, dat dacht ik ook al. Ik vertelde hem van het gesprek met de onvriendelijke man, die, zoals ik toen al vermoedde, gewoon de compleet verkeerde instructies had gegeven.

Volgens deze man, was ik niet de enige. Hij heeft de centrale, waar altijd naar gebeld moet worden, en waar ik ook naar gebeld had, gebeld en ik kreeg zelf de telefoon even. De dame zei me dat ze inderdaad de verwijsbrief eerst moesten hebben maar dat kon via de post of via de mail. Ik koos maar voor het laatste. Ik moet zo meteen even een foto van de verwijsbrief maken en die doormailen. Niet vergeten mijn telefoonnummer erbij te zetten en dan bellen zij me terug voor een afspraak.

Zie je wel, had ik het toch goed. Ik mag dan wel opgebrand zijn maar ik ben nog echt  niet afgebrand. Ik vond het toen al zo raar en die man zo onvriendelijk. Ze vroegen of ik nog wist wie ik gesproken had, maar ja, ik ben al blij dat ik de namen van mezelf en mijn katten onthouden heb. Dus nee, die info had ik niet voor ze. Ze bood in elk geval haar excuses aan voor het ongemak. Ik had wel duidelijk gemaakt dat dit voor mij nu een enorme inspanning was helemaal voor niets. Daar wordt een mens niet vrolijk van en Sinterklaas al helemaal niet.

Dan kom ik thuis. Ik voel me compleet verrot en ik dacht ik neem een bak koffie en ik schrijf mijn blog vast. Dan is dat geplaatst en dan kan ik voor de rest van de dag heerlijk de bank op. Ik moet nu namelijk even gaan slapen. Ik tril en voel me misselijk en duizelig. Ik maak me ook nog eens zorgen om Moontje, wiens neusje nu nog steeds helemaal verstopt zit. Al spelen ze allemaal hartstikke veel en eten ze goed. Wat is dat toch, dat er niets lijkt te helpen? Ik kan het er gewoon niet bij hebben, klaar. Over en uit nu met dat gelazer.

En dan word je een beetje wakker, je gaat wat eten, heerlijke left over lasagne van Kim, je zorgt gelijk voor de cits. Je doet een beetje je ding en je kijkt eens op je tablet en op Facebook en dan zie je dat je gewoon vergeten bent je blog te plaatsen… Nou, bij deze dan nog maar. Wel een beetje stom maar ja, daar ga ik ook bijna aan wennen. Gelukkig merk ik het nog op, ik had daar ook net zo makkelijk pas morgen achter kunnen komen. Maar ik heb het in de gaten gehad.

Met Moon zijn neusje lijkt het ook iets beter te gaan nu. Even afwachten maar. Toen ik met Aurora met die druppels begon, duurde het ook even. Als ze zo vaak antibiotica krijgen is het ook niet goed natuurlijk. Ik kijk het dus nog maar even aan. Hij heeft wel een keer gekucht vandaag en dat duurde al korter dan de dagen daarvoor. Ik zou er wat voor over hebben als ik het met een knip van mijn vinger kon laten verdwijnen.

Geef maar aan mij, dat kan er nog wel bij. Dat is makkelijker dan je beestjes ziek te zien zijn. Morgen goed in de gaten houden en morgen gelukkig weer een nieuwe lading favo snoepjes. Ik hoop alleen maar dat die man het voor me boven brengt, anders heb ik een probleem. Wel fijn dat elk probleem altijd een oplossing heeft. We gaan het weer zien morgen. 

"In het hart van elke winter zit een trillende lente, en achter de sluier van elke nacht zit een glimlachende dageraad."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Skylar en ik hebben een nieuw ochtendritueel. De 2 kleintjes weten namelijk al lang dat de 2 groten gewoon hun natvoer laten stelen. De 2 goedsullen laten zich zo wegduwen door die kleine monstertjes. Dat doen die 2 boeven dan ook regelmatig. Ik vind dat niet zo erg als ze hun eigen eten al ophebben en eten wat de groten laten staan. Want de groten eten wel natvoer maar toch het liefst hun brokjes. Daarom laat ik ze normaal gesproken maar gaan, kan geen kwaad.

Maar nu viel het me op dat ze eerst snel een paar happen van hun eigen eten nemen en direct daarna naar de 2 groten en hun eten vliegen om dat eerst op te gaan eten. Tenminste, Skylar dan. Rainbow vreet eerst snel alles op.  Skylar gaat na de voerroof pas weer terug naar zijn eigen bakje en eet rustig verder. Hij snapt natuurlijk best wel, dat als hij een stuk later gaat, dat eten van de big ones al op is. Dat wil hij voorkomen natuurlijk.

Maar dat vind ik dan weer niet zo netjes van hem, dus ik hou hem tegenwoordig even in de gaten. Het komt wel eens voor dat ik naar het toilet moet want nog voor mijn ogen open zijn, zorg ik voor de cits. Daar maken ze dankbaar gebruik van om op rooftocht te gaan. Nu wacht ik gewoon even. Ik blijf staan en kijk wat ze doen als ze alle vier hun eten al hebben. Dan ga ik Skylar, want dat is de grootste boef, achterna en haal hem weg bij Aurora of Moonlight. Want die 2 eten dan weer op de raarste plekjes.

Dat is vanzelf zo gegaan want ze lopen gewoon weg als ik ze met zijn viertjes bij elkaar in de buurt eten geef. Ze weten dat dit geen zin heeft omdat de kleintjes het eten van hen dan  helemaal snel te pakken hebben. Moonlight wil altijd buiten eten als het niet regent. Anders graag op de tafel of op het aanrecht. Aurora soms boven, als ik haar niet vind beneden, of soms op de bank of onder de salontafel.

Niet zo heel handig nee, maar ja, wat doe je eraan. Gelukkig zijn het geen knoeiers zoals Rainbow en Skylar. Als Skylar dan richting Aurora gaat, dan loop ik een stukje op hem af. Tot een paar dagen geleden moest ik hem echt weg trekken van haar bakje. En als ik dan een klein beetje grote mond opzet, dan rent hij snel terug naar zijn eigen eten en gaat daar dan maar verder eten. Wel met een schuin oog op Aurora, dat dan weer wel.

De laatste 3 of 4 dagen heeft hij er een beetje een sport van gemaakt. Hij sluipt naar Aurora, ik laat hem dan een klein stukje gaan. Als hij er bijna is dan doe ik 1 stap richting Skylar die dan wegvliegt alsof de duvel zelf hem op de hielen zit. Je ziet alleen aan zijn hele houding dat hij hier lol in heeft. Na een paar hapjes uit zijn eigen bakje, herhaalt dit verhaal zich nog een keer. Ik doe net alsof ik niet kijk, hij sluipt weer richting Aurora en als ik dan alleen maar kijk, vliegt hij alweer terug.

Ik moet hier natuurlijk behoorlijk om lachen. Aurora weet het tegenwoordig ook al want in plaats van weg te lopen als hij in de buurt is, blijft ze nu rustig door eten. Ze weet dat ik ingrijpen zal. De kleintjes kunnen wel blijven eten. Skylar eet dan ook nog eens brokjes. Als Rainbow wil stelen, laat ik hem soms gaan omdat hij de enige is die geen brokjes eet. Raar beestje. Hij kan best heel goed kauwen hoor, dat zie ik hem vaak genoeg doen.

Ik heb ze gisteravond nog geprobeerd te foppen want ik had wat andere snoepjes gehaald die ik bij die favoriete snoepjes heb gekiept omdat die bijna op zijn. Ik gaf ze gisteravond lekker een handje snoepjes met van die andere snoepjes ertussen. Hij heeft netjes de favorieten opgegeten, het poeder dat ervan af komt opgelikt maar de brokjessnoepjes laten liggen. Echt hoor, hij is gewoon eigenwijs. Ik weet niet waarom hij zo anti brokjes is.

De grote brokjes bak van de groten kan ik nog steeds niet op de grond beneden laten staan, dan plast hij er nog steeds op. Rare gozert is het. Het is gewoon veel makkelijker als ik eens een keertje een hele dag weg ben. Dan weet ik dat ze in elk geval allemaal goed kunnen eten door de brokjes. Dat gooit hij nu in zijn uppie lekker helemaal door de war. Vervelia is het met zijn brokjes.

Ik heb ook maar een ophangsysteem voor de tv besteld. Bij Kim en Daan is de tv ook omgevallen en die was helemaal stuk, terwijl ze hem net gekocht hadden. Timo was zo leuk om er bovenop te springen. Mijn cits doen zoiets natuurlijk niet… Behalve dan als ze een vliegje achterna zitten. Omdat ik me bijna een hartberoerte schrok, vond ik wel dat ik hier toch wel enige preventie kan toepassen. Daan komt hem voor me ophangen, zodra dat ding bezorgd wordt.

Ik heb het ding bij Outspot besteld, het is precies dezelfde die ik eerst al wilde bestellen ergens anders. Alleen was dit, en toeval bestaat natuurlijk niet, een aanbieding die ik binnenkreeg in mijn mail. Dus bespaar ik mezelf nu opeens 100 euro. Kijk, dat is nog eens leuk natuurlijk. Ik heb hem maar gelijk besteld. Lang leven het online shoppen.

Ik heb er toch al een hekel aan om te gaan shoppen en doe bijna zowat alles online. Dat dit, nu ik zo moe ben, hartstikke in mijn voordeel is, kan ik wel waarderen. Ik weet mijn weg wel te vinden online. Daarom hangt mijn tv binnenkort heerlijk veilig aan de muur en als ik aan tafel wil gaan zitten, kan ik hem nog helemaal mee laten draaien ook. Kan ik eens een keertje handig en hoog eten en toch lekker kijken. Me liky. 

Ik zou vandaag bij mijn broer koffie gaan drinken maar ik kom zo moeilijk op gang. Gisteren ben ik heel vroeg gaan slapen en ik heb geslapen tot een uur of 11. Dan voel ik me al gehaast waar ik op het moment niet goed tegen kan, dus ik dacht, ik ga het even anders doen. Ik stuurde mijn broer dat ik net wakker was en vroeg gelijk wat ze gingen eten. Andijvie met gehakt was het antwoord.

Goh, heb je misschien een extra balletje? Ja hoor, ik kon komen eten. Hoor ik daarna pas dat Sandra weer helemaal terug was gegaan naar de winkel om extra andijvie te halen. Dat doet ze gewoon even hè want ik heb een hele lieve schoonzus. Zo sla ik wederom 2 vliegen in 1 klap. Ik ben toch even langs geweest en ik heb niet hoeven te koken voor mezelf. Dat is toch wel een win win situatie natuurlijk. Mijn broer wilde ook speciaal dat ik er even uit ging, anders word ik zo’n knuizelaar. Mijn broer heeft namelijk net zo’n sprekgebraak als ik af en toe.

Ik heb echt heerlijk gegeten, andijvie met gehakt at ik altijd graag bij mijn moeder. Dat maak je niet zo snel voor je eentje. Maar aangezien mijn broer en ik het allebei precies zo maken, eet ik het dus voortaan bij hem. Dan weet hij dat vast, als hij dit leest. Alleen mag hij voortaan best wat minder opscheppen. Hij moet nog leren dat ik niet eet naar hoe ik er uit zie. Ik heb daarna natuurlijk weer even bij moeten slapen. De kleinste uitjes doen dat blijkbaar bij me. Het zal wel, het was het waard want het was lekker.

Nu zitten er 4 paar ogen een beetje te dwingen dat het ondertussen wel eens snoepietijd is. Mijn blog had ik al bijna helemaal geschreven, op het laatste stukje na. Even plaatsen dan maar en snel die dwingelandjes van mijn rug halen. Ja, jongens, het is snoepietijd hoor. Hopen dat ik zo meteen weer in slaap kan vallen. Morgenochtend moet ik er vroeg uit, ik heb een afspraak bij de bedrijfsarts en ik ga niet zo snel als anders. In een half uurtje klaar zijn lukt voor geen meter. Wekkertje rond een uur of 7 zetten, dan red ik het misschien net. Komt wel weer allemaal, ooit. Hopelijk snel want dit is ook niet fijn om mee te maken. 

"Droefheid is enkel een muur tussen twee tuinen."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Ben ik toch weer tegen mezelf aangelopen vandaag. Ik heb natuurlijk veel te laat besteld door mijn eigen getreuzel en gedoe bij Zooplus en de bakken moesten echt nodig worden verschoond. Ik gebruik silicaat korrels, die schep je gewoon elke dag even uit en je doet er een week of 1,5 mee. Op de verpakking staat veel langer maar daar ben ik het niet mee eens in elk geval. Maar ik krijg van de week die bestelling pas.

Dus ze hebben straks een paar avonden geen favoriete snoepjes, dan zijn de cits zo teleurgesteld. Aangezien ik die niet in de winkel kan kopen, zit er niets anders op dan ze van alles als alternatief te bieden. Ik weet alleen al dat ze dat niet zullen pikken. Helaas is er niets aan te doen. Ik kan nog steeds niet toveren. Normaal gesproken ben ik altijd ruim op tijd, maar ja, de laatste 2 x lukte me dat ook al niet en nu al helemaal niet.

Bij de Action verkopen ze ook redelijk goedkope silicaat korrels, toch zijn die ook nog duurder dan bij Zooplus. Maar goed, niets aan te doen, die moest ik gaan halen. Mijn broer had al gevraagd of ik bij hem een bakkie kwam doen. Ik zou dan doorrijden naar hem en Sandra. Alleen was het best druk bij de Action. Ik had wel gisteravond besloten om heel vroeg te gaan maar ja, dat lukt me dus niet. Ik lijk wel een slak die zijn huis kwijt is en denkt dat er een kasteel op zijn rug zit.

Van die drukte krijg ik het nu helemaal, ik kan er niet goed tegen. Ik voelde me dus al niet lekker worden in de winkel. Ik ben met mijn korrels en wat snoepjes snel weer weg gegaan en ik voelde dat ik er beter aan zou doen om toch maar gewoon naar huis te rijden. Het ging echt niet zo fijn met me. Ik moet die bakken ook nog doen en dat zou er dan niet eens meer van komen, als ik ook nog naar Ben had gegaan. Dat is dan weer gewoon teveel. Zulke rare keuzes moet ik nu maken. Of het ene of het andere maar niet gewoon zoals normaal allebei.

Ik moest die tas, die wel wat woog, ook nog de trappen op dragen. Gelukkig was het maar silicaat want die zware grit had ik nooit boven gekregen. Toen ik eenmaal boven was werd ik pas echt beroerd. Ik kreeg me toch een hartkloppingen, niet normaal. Het leek wel tromgeroffel, zo snel ging het tekeer daar van binnen. Ik werd helemaal duizelig en met mijn hoofd tegen de deur heb ik even staan te wachten tot dat geroffel wat minder werd. Dat duurde wel even, niet te doen zeg.

Eindelijk kwam er weer een redelijk normaal ritme terug en ging ik naar binnen. Ik ben snel even gaan zitten. Ik heb Ben wel even een berichtje gestuurd dat ik toch maar niet kom. Het gaat gewoon even niet. Daar wordt hij heus niet boos om gelukkig, hij weet wel hoe het zit. Toch heb ik dit nog nooit meegemaakt, zulke hartkloppingen. Dat was best een raar gevoel. Ik had ook gelijk de post gepakt, maandag om 10 uur moet ik bij de bedrijfsarts komen.

Ik zal de wekker dan maar zetten voor een uur of 7 anders red ik dat ook niet. Ik zal gelijk vragen of dit geen kwaad kan, ik schrok er toch wel even van. Maar goed, voor alles een eerste keer zeggen ze. Dat waren die roffels ook voor mij, een eerste keer. Hopelijk ook de laatste keer want je krijgt het er best een beetje benauwd van en dat heeft niets met ademhalen te maken want dat ging wel gewoon door. Dat viel me in elk geval op, voor zover er iets op te merken valt. Be still my heart, dacht ik nog, het duurde even voor ze luisterde.

Ik stoot, als ik de tas op het aanrecht neerzet, het flesje melk voor de cits om. Dat zie ik pas later als alles al in mijn afdruipdoek is geabsorbeerd en ik de afwas die daar op staat, ook helemaal onder de melk zie zitten. Ja joh, ook goed. Het is toch al een zooitje. Zulke dingetjes gebeuren steeds. Heel irritant, dat soort dingetjes. Koffie willen maken, ik drink altijd oploskoffie, en dan gewoon een schep vol over je aanrecht gooien. Ik zucht wat af de laatste tijd om mijn eigen domme dingen.

Kim vraagt of ik kom eten bij haar, ze weet dat ik anders gewoon niet eet want ik heb geen zin om eten te maken. Het is rommelig hier thuis, kan ik niet goed tegen maar ik krijg het ook niet opgeruimd. Ik doe echt alleen het noodzakelijkste en dat is in mijn geval, voor de katten zorgen. Ik word er zelf ook niet goed van hoor, dit is echt stukken minder dan niet leuk. Je vraagt je ook gelijk af, wat als je straks nou zo oud bent, dat dit normaal is? Dat is toch ook geen doen? Aan de andere kant, de techniek gaat zo hard, wie weet wat ze tegen die tijd hebben uitgevonden om het de oudere mens gemakkelijk te maken. Alleen als je om je heen kijkt, heb ik daar weinig hoop op.

Ik twijfel wat ik ga doen. Want alles in me wil gewoon de bank op en slapen. Daar ga ik dan ook maar even liggen. Tegen de tijd dat het eten klaar is, twijfel ik nog steeds. Maar ik heb wel honger en geen zin om te koken. Ik sleep mezelf van de bank af en ga richting Kim. Want eten maken en daarna ook moeten afwassen en opruimen, duurt langer en is vermoeiender dan 3 minuten rijden. De keus is snel gemaakt.

Kim kookt altijd heel lekker en dat stimuleert ook wel. Ik heb al gezegd dat ik alleen even kom eten en dan snel weer weg ben. Dat weet ze en snapt ze ook. Ze is vaak genoeg bij me om te zien hoe het gaat. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb heerlijk gegeten maar ik zat al snel van mijn voegen te storten. Ze had lekker lasagne gemaakt. Ook speciaal nog een portie in zo’n klein pannetje, voor mij om mee naar huis te nemen. Dan ben ik weer een dag voorzien, zonder dat ik er zelf iets voor hoef te doen.

Het zal heus wel een keertje wat beter gaan, dat hoop ik tenminste toch. Het is alleen best frustrerend dat ik helemaal geen vooruitgang merk. Maar goed, van de week eerst eens bellen over mijn bloeduitslagen, woensdag kan dat geloof ik. En dan maar wachten tot de psycholoog contact opneemt. Ik heb geen idee hoe lang dat kan duren. Kim wist me te vertellen dat daar best wel even tussen kan zitten. Nou fijn is dat, we zullen het gewoon even af moeten wachten.

Als het kon dan zou ik even snel vooruit spoelen tot daar waar ik me in elk geval wat beter begin te voelen. Ik kreeg net behoorlijk kramp in mijn bovenarm, in mijn triceps. Heel naar krampje was dat. Ik zit gewoon te typen, meer niet. Het is dus wel een teken voor mij, ik herken het al, dat ik gewoon toch teveel gedaan heb weer. Hoe weinig ik dit zelf in principe ook vind, daar heeft ‘het’ gewoon maling aan. Ik ga maar slapen nu, dat lijkt me beter.