"Als je je geheimen aan de wind onthult, verwijt hem dan niet dat hij ze doorvertelt aan de bomen.

Origineel: If you reveal your secret to the wind you should not blame the wind for revealing them to the trees.
Bron: Sand and foam (1926)"

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Ik heb me toch maar even van de bank afgesleept. Ik dacht we zijn weer een stuk verder nu, meer dan een week en ik hoef er niet echt voor te reizen. Vanmorgen ben ik dus met Kim naar mijn ome Aad en tante Jeanne gegaan. Ik had een stapeltje foto’s voor ze. Kom ik daar boven, zit ik met een bakkie koffie, bedenk ik me opeens iets. Ben ik gewoon toch de foto’s vergeten waar ik speciaal voor kwam om ze te brengen... Zo gaat dat dus tegenwoordig in mijn leven.

Op de heenweg heeft Kim ook een paar keer zitten zuchten. Net zoals het gaat als ik naar een winkel rijd, zo ging het nu ook. Alleen zat ik nu met haar erbij in de auto en dan valt het op. Ik rij gewoon een zijstraat, die ik in moet voorbij, waardoor ik gedwongen wordt een tunneltje in te rijden en daarna moet zien te keren. Dat gebeurt ook met winkels waar ik naartoe ga namelijk, maar dan zit ik alleen en kom ik er mee weg. In het verkeer gaat het dus wel, alleen de juiste weg rijden in 1 x, dan zit ik gewoon ergens ver weg of zo. 

Al fluitend doe ik dan net of ik gewoon speciaal nog een stukje wilde rijden. Dat had misschien die ene keer met Kim ook nog wel gelukt, ware het niet dat ik het daarna nog 2 x gedaan heb. Ik ben namelijk toch weer even langs huis gegaan om die foto’s te halen. Beetje stom natuurlijk om die niet mee te nemen. Ze lagen zelfs klaar. Want na ome Aad zou ik ook langs mijn nichtje Ariëlle gaan die een klein stukje verderop woont, ook met een stapel oude foto’s. En anders moest ik er weer een andere dag voor afspreken en wat afspreken, lukt me niet zo goed.

Bij Ariëlle hebben we ook even gezellig bij zitten kletsen. Zij had ook nog een foto van mijn opa en al zijn broers en zussen. Die foto kende ik nog heel goed van vroeger. Opa was met 11 broers en zussen en mijn overgrootmoeder heeft er daar 9 van overleefd. Dat lijkt me ook iets vreselijks om mee te moeten maken als moeder. Wat wel makkelijk was, is dat Ariëlle er hun namen bij heeft gezet en ze genummerd heeft van 1 tot 11 in volgorde van de geboorte. Ik herken er altijd maar een paar op foto’s dus dat was wel zo handig. Ik heb er dan ook gelijk maar even een foto van gemaakt, dan heb ik die ook.

En al hoefde ik eigenlijk niets te doen verder of zo, dan zijn zo 2 van die korte bezoekjes al teveel op 1 dag en was ik daarna weer bek af toen ik eenmaal thuis kwam. Ik zei net nog tegen Kim, ik ben echt gewoon een heel oud lijk hoor. Niet normaal dit. Ik merk het hier thuis ook natuurlijk wel. Een keertje stofzuigen moet ik al van bijkomen. Maar toch, zo eventjes weggaan is dan ook wel weer behoorlijk confronterend. Als je het zelf niet meemaakt, dan geloof je het bijna niet. Kim komt me wel steeds helpen, anders zou het hier volledig vervuilen met 4 cits en mijn eigen rommel.

Hoe moe je eigenlijk steeds bent, is bijna niet uit te leggen. Dat heb ik al na een paar boodschapjes halen. Dan kan ik de rest van de dag gewoon niets meer. Dus ik ga van het weekend gewoon even uitdokteren wat ik aan niet verse dingen deze maand nodig heb en dan bestel ik lekker alles in 1 x bij de AH. Hoef ik er niet uit en niet te sjouwen ook. Alleen, zo’n lijst maken als je je niet kan concentreren is ook niet makkelijk. Dat weet ik nu al. Alles checken en dubbel checken en heel vaak bestel je dingen dubbel of gewoon helemaal niet. Je hebt geen overzicht. Met de bestelling voor de cits bij Zooplus, ben ik gewoon 2 dagen bezig en dat doe ik normaal in een kwartiertje. Bizar gewoon, ook om zelf te ondervinden. Mijn weekend is dus al gevuld op die manier. 

Toen ik thuiskwam duizelde het me gewoon. Ik heb me naar de bank gesleept en ben daar neergeploft. Toen stuurde mijn broer een appje. Omdat we nu een steen hebben neergelegd, moeten we daar wel voor betalen. Spionnen zitten blijkbaar ook op kerkhoven. Omdat het een particulier graf is, moeten we 137 euro dokken. Dat is voor de vergunning voor het plaatsen van een monument. Nou ja zeg, daar zakt toch gewoon je broek van af?! Wat ik ook nog niet wist, is dat we jaarlijks 68 euro moeten betalen voor schoonmaak en onderhoudskosten. Wat? Dat doen we toch zeker zelf?

Als je zo over het kerkhof wandelt, dan zie je genoeg graven die netjes onderhouden zijn, hoe lang het ook al geleden is. Ook zie je hele overwoekerde graven waar niemand meer komt. Maar dat die worden schoongemaakt en onderhouden, zie je er echt niet aan af hoor. Ik vind dat echt ontzettend belachelijk. Wat een geldklopperij zeg!

Je betaalt al ik weet niet wat om in de grond te mogen worden gestopt, zeker voor een particulier graf betaal je een hele berg meer. En dan moet je een vergunning aanvragen om er een steentje te plaatsen??? Je hebt toch al betaald voor die plek zelf? En dik ook? Ik was helemaal flabbergasted, echt waar. Ik zei al gelijk tegen Ben, vraag maar of je een betalingsregeling kan treffen. Kijken wat ze zeggen dan.

Maar goed, wat doe je er aan? Dokken zal je. Bizar gewoon. Gelukkig was ik moe genoeg om direct daarna in slaap te vallen. Ik werd pas om 21 uur weer wakker. Ik heb maar een boterhammetje gemaakt, echt eten wilde ik ook niet meer rond die tijd. En nu moet ik toch weer snel doortypen wil ik voor middernacht nog wat geplaatst krijgen. Even snel doorgaan dan maar. Dan kan ik ook snel weer de bank op want geloof het of niet, ik heb slaap. Echt erg hoor. Toen ik zo wakker zat te worden, zag ik in mijn ooghoek wat bengelen. Toen ik opkeek, schoot ik gelijk in de lach. Gekke kittens.

Ze worden nu echt wel groot en passen niet meer zo soepeltjes in 1 mandje. Ook niet op de krabpaal dus. Nu lag Rainbow daar als eerste en toen is Skylar daarbij gekropen. Maar omdat het niet meer zo past, is hij gewoon dwars over Rainbow heen gaan liggen. Daarom kon Rainbow ook half met zijn bovenlijf uit de mand gaan hangen omdat hij Skylar als tegenwicht had. Het was geen gezicht. Ik heb er maar een paar foto’s van gemaakt. Stelletje gekke katten hier.

Die geven altijd wel wat te lachen. Gisteravond niet zo omdat Moonlight het zo benauwd had. De groene snotjes vlogen over zijn koppie als hij nieste en hij klonk heel benauwd. Die druppels krijgen ze zondags pas weer. Ik vond het toch wel zo zielig voor hem. En dan ben ik ook nog eens bijna door de cosma snackies heen. Daar gaan ze niet blij van worden. Aangezien ik zo lang over die bestelling heb gedaan, zitten ze straks toch echt weer een paar dagen zonder.

Je kan die rotdingen alleen maar online kopen en niet in de winkel. En als je dan van alles vergeet, zitten ze straks dus echt de hele avond te zeuren om iets wat ik niet heb. Ik kan wel andere snoepjes geven maar die moeten ze dan alle 4 niet. Nee, ze moeten gevriesdroogde tonijn, kip en witvis. Echt hoor, al vanaf een uur of half 11 vinden ze het wel tijd worden om die tevoorschijn te halen en zitten ze me alle 4 dwingend aan te kijken.

Als ik opsta om naar het toilet te gaan, vliegen ze me achterna en als ik dan terug loop, lopen ze alle 4 exact naar hun eigen plekje waar ze altijd snoepjes krijgen en kijken me dwingend aan. Echt hoor jongens, ik heb even geen ritme, dus jullie ook niet. Ik kan er ook niets aan doen. Ik kan er wel om lachen hoor maar toch, ik voel me een klein beetje gemanipuleerd zo. Dus nu even snel die foto’s bij elkaar plakken en dit plaatsen. Dan kan ik ze eindelijk hun zin geven en heb ik even rust. Als ik het een klein beetje goed verdeel, hebben ze morgen ook nog een klein beetje. 

"Hoe dieper verdriet in uw wezen kerft, hoe meer vreugde u kunt bevatten.

Bron: De Profeet"

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Ik heb gisteren, toen ik bij Kim weg ging, gelijk even shag gehaald. Dan hoefde ik er tot vrijdag niet meer uit en dat vind ik fijn. Toen ik wilde afrekenen en mijn pasje wilde laten scannen, bleek ik die niet meer te hebben. Hee, dat is raar. De dame vroeg mijn naam en die gaf ik haar. Had ik dus blijkbaar vorige week het pasje daar gewoon vergeten. Ik weet dat ik vergeetachtig ben nu maar ik bleek niet de enige. Veel klanten hadden vorige week hun pasje vergeten. Ik viel gelukkig niet uit de toon, alsof me dat wat zou kunnen schelen.

Gisteravond heb ik ook weer traantjes gelaten. Volgens mij moet ik een nieuw leertje of zo hoor. De kraan vliegt zo open elke keer. Maar nu was het om de burgemeester van Amsterdam en wat ze voor hem deden. Wat een prachtig gebaar voor een fijn mens. Het stond er vol met mensen die met liefde in hun hart dat eerbetoon brachten. Dat ontroerde me enorm en ik kan niet veel hebben of ik schiet al vol. Nou ja, zo erg is dat dan ook weer niet.

Wel vermoeiend. De katten hebben steeds een beetje gekte in hun kop of zo. Gisteravond ook, ware ze zo hard door het huis aan het rennen, dat er af en toe eentje onderuit vloog. Het was wel grappig om naar te kijken in elk geval. Ze waren echt behoorlijk lang bezig met rennen en vliegen. Elkaar laten schrikken is favoriet bij ze en bij mij eigenlijk ook. Dat is echt heel grappig, als je een kat opeens een meter in de lucht ziet vliegen met een dikke staart. Puur voor de lol, niet van de angst.

Moonlight heeft vanmorgen wel even een aanvalletje gehad, het lijkt toch echt minder te worden. Zondag moeten ze weer druppels. Ik heb post-its met de datum van elke 5 dagen hier liggen, ik vergeet mijn hoofd nog als ik geen briefje heb. Wel belangrijk dat ze ze krijgen natuurlijk. Rainbow vindt het heerlijk om in mijn armen te liggen, of helemaal over me heen gedrapeerd. Ik zag Moonlight daar al een paar keer naar kijken van de week. Hij zat dat echt met een soort van jaloerse blik te bekijken.

Ja jongen, dat mag jij ook hoor. Alleen dat heb je nooit gewild en je doet het zelf niet. Ik vind het juist heerlijk om met een kat op mijn schoot te zitten. Vorig jaar weet ik nog dat toen Aurora opeens op schoot kwam en toen, als een wonder, kwam Moonlight ook opeens op schoot. Dat is van beiden tot gisteravond dan, de enige keer geweest. Want ook Aurora had al een paar keer met een pinnige blik naar de gedrapeerde Rainbow zitten kijken.

Ik slaap veel en dan komt zij vaak bij me liggen. Rainbow durft niet naast haar, Skylar nog wel. Dan komt Rainbow gewoon via de andere kant over me heen liggen. Gisteravond had ik het plaid over me heen, het was een beetje frisjes. Aurora komt naar de bank, springt erop en kijkt naar het plaid. Ik laat haar zelf even gaan. Opeens komt ze op mijn schoot staan, begint een beetje te trappen en te draaien en gaat voorzichtig op mijn schoot liggen.

Ik hou bijna mijn adem in terwijl ze zo bezig is. Uiteindelijk ligt ze naar haar zin en blijft genietend en spinnend liggen, terwijl ik haar aai. Ik kijk op om rechtstreeks in het verontwaardigde koppie van Moonlight te kijken. Ik schiet in de lach. Hij kijkt echt met een blik van ‘nou ja zeg, zij ook al?’. Ja, kijk maar eens goed, dat mag jij natuurlijk ook hoor maar ik ga je nergens toe dwingen. Als hij maar vaak genoeg het goede voorbeeld ziet, doet hij het straks misschien zelf ook wel een keertje.

Toen ik een tijdje later weer katloos was qua schoot, kwam Moonlight bij me op de bank liggen. Ik tikte zo met mijn hand op mijn schoot, ik zag hem twijfelen maar hij kroop toch maar liever gewoon tegen me aan. Nou ja, ook goed. Vind ik ook gezellig en stiekem een heel klein beetje comfortabeler, al vind ik het heerlijk hoor, schootkatten. Skylar is ook niet zo’n schootligger. Wel als ik slaap bovenop me, net als Aurora altijd. Maar hij komt wel vaak even een extra kroel halen. Dan duwt hij zijn neus tegen mijn wang en dan moet hij kussen van me.

Dat vind ik ook zo heerlijk als hij dat doet, zo lief. Heel hard spint hij dan ook. Heeft hij genoeg kusjes dan gaat hij weer verder met wat hij aan het doen is. Dat doet hij een paar keer per dag. Heerlijk beestje is dat ook.

Ik had gisteravond ook nog even mijn boek, dat ik aan het schrijven ben, geopend in de hoop er wat bij te kunnen schrijven. Maar dat lukt dus niet. Lullig maar waar, daar heb ik niet genoeg rust voor en denkvermogen werkt ook niet mee. Laat maar dan, dat komt nog wel een keer weer. Ik had gewoon ook moeite om in slaap te komen. Heel raar, want ik voelde me echt heel moe. Misschien wel te moe. Het is uiteindelijk wel gelukt maar dat duurde wel even.

Toen werd ik vandaag toch ook weer moe wakker. Ik moest echt nodig de kattenbakken uitscheppen en ben daarna gelijk onder de douche gestapt. Dat was het dan weer voor vandaag want ik kreeg een tijdje later een zware hoofdpijn. Uiteindelijk ben ik op de bank gaan liggen maar ook nu wilde het slapen niet lukken door dat kloppende hoofd. Toch is het wel gelukt, want ik werd vlak voor zessen pas wakker. Helaas is de hoofdpijn er nog. Ik heb nu gegeten net, het zal wel wegtrekken straks. Hoop ik toch. Gewoon vergeten te eten vandaag. Eerst even dit plaatsen dan een koffie, dat kan ook helpen. 

"Onze meest verborgen tranen zoeken nimmer onze ogen."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931