Gisteren hadden ze van het werk een meeting met het nieuwe bedrijf dat Vervoer op Maat gaat uitvoeren. Ik heb daar uiteraard al helemaal geen puf voor. Ik ben uitgeput door mijn ‘eigen’ ellende, ik zit daar voor geen meter op te wachten nu. Ongeacht of dat wel of geen gevolgen heeft voor mijn eigen toekomst. Bovendien loopt het allemaal een beetje anders dan verwacht.

Wij, de mensen van de groene lijst, die zogezegd van een baanaanbod en overname van dienstjaren en noem het allemaal maar op zouden krijgen, hadden net zo goed op helemaal geen lijst kunnen staan. Daar blijkt allemaal niets van waar te zijn. Wij werken dan wel onder het taxi CAO maar we zijn er niet bij aangesloten dus dan hoeven ze zich ook niet aan die regels te houden van de OPOV regeling. Dus nee, geen baangarantie opeens meer. 

Wat ze ons wel hebben aangeboden, is een lachertje naar wat ik van collega’s gehoord heb. Ze hebben een maximum salaris, op basis van 12 jaar in dienst tenminste, wat ze je kunnen bieden. ORT, reisgeld, en weet ik veel wat nog meer allemaal, kan je op je buik schrijven. Je kan een maand daar gedetacheerd worden, als je dit wilt. Dan kan je na een maand weer terug of zij sturen je terug, moet wel van beide kanten bevallen zeg maar.

Daarna, mocht je daar blijven, dan bieden ze je een half jaar contract. Nou, dat is dus gewoon geen ene zak. Daar zal, denk ik dan toch, niemand op in gaan. Je gaat niet zomaar 12 dienstjaren op straat gooien toch? Maar wat er nu dus gebeurt op de zaak zelf, weet ik natuurlijk ook niet. Ze zijn een miljoenencontract kwijt en ze kunnen dus zeker niet iedereen in dienst houden. Maar hoe het dan zal gaan, geen idee. In principe zal het dan worden, last in, first out. Maar dat weet ik ook niet zeker.

Wat ik wel zeker weet dat me het eigenlijk geen ene moer interesseert. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd op het moment. Dat vind ik veel belangrijker. Laat ik daar nu maar eerst eens uit en door zien te komen. Ik heb daar 12 jaar lang altijd mijn werk zwaarder laten wegen dan mezelf en daar ben ik nu dus wel even klaar mee. Moet je zien wat zoveel jaar zwoegen je uiteindelijk oplevert. Door alsmaar door te blijven gaan, ben ik nu zelf wel compleet naar de gallemiezen.

Ik hou me voorlopig wel even met mijn eigen genezing bezig. Ik heb zo het idee dat dit ook nog wel even gaat duren. Daar ben ik ook niet echt blij mee natuurlijk. Ik ben vanmorgen door Kim wakker gebeld. Ik had wel mijn wekker gezet maar die heb ik niet gehoord. Daar was ze al bang voor, dus ik kreeg een luxe wake up call. Het viel me nog mee dat ik mijn telefoon hoorde want ze had me al met de huistelefoon gebeld. Daar heb ik dwars doorheen geslapen.

Ik kom heel langzaam op gang en was dan ook pas om half 11 bij de bloedbank, hier om de hoek. Dit keer was het zo gebeurd, dat is met mijn roladeren wel eens anders. Dan moeten ze wel een keer of 6 prikken voor ze bloed hebben. Nu was het, gelukkig, in 1 x raak. Ik was ook direct aan de beurt dus ik stond zo weer buiten. Ik liep langs mijn auto en toen ben ik daar maar ingestapt en even naar Kim gereden voor een cappucino. Zij woont helaas net zo hoog als ik, dat is wel vervelend als je zo moe bent.

Ik zat er ook met het gevoel alsof ik watten in mijn hoofd had. Toch ben ik wel 2 bakkies lang gebleven. Kim moest zelf ook naar de dokter en ik kiepte bijna om zowat. Toen ik naar huis reed voelde ik me al bek af. Gatverdarrie zeg, je kan gewoon echt niet eens even wat leuks doen ook. Eenmaal thuis heb ik dus de hele middag weer liggen slapen vandaag. Alsof je elke keer de marathon gelopen hebt, zo bek af ben ik dan. Ook nu ik weer wakker ben, voel ik me zwaarhoofdig en suf. Je hebt, ook omdat je te moe bent om veel te doen, wel veel tijd om na te denken.

Gisteravond was dat zo raar. Toen heb ik nog een flinke huilbui gehad ook. En dan nog wel om mijn moeders haar. Heel vreemd hoe dat opeens binnen kwam, ik heb eigenlijk geen idee waar dat opeens vandaan kwam. Halverwege haar chemo’s begon haar haar toch wel behoorlijk uit te dunnen. Ze had altijd zo’n dikke krullende bos en het viel enorm op, al is ze gelukkig niet helemaal kaal geworden. Daar moest ik gisteren steeds aan denken, vooral aan hoe zij zich toen moest hebben gevoeld.

We zijn er toen al grappend en grollend mee omgegaan. Dat we een rastamutsie voor haar zouden breien en zo. Maar je zag goed dat het haar wat deed. Ik kan dan heel praktisch denken, ja, je probeert alles te voorkomen met die kanker, dus dan krijg je chemo en dan kan je kaal worden. Het is niet anders. Toch zag ik wel dat het haar raakte en dat stopte ik dan maar weg. Maar als je iets wegstopt, dan weet je eigenlijk dus niet eens hoeveel het je eigenlijk toch wel geraakt heeft. Tot ik dat gisteravond opeens voor mijn kiezen kreeg. Tranen met tuiten en het duurde wel even voor dat dit weg was. Dat ik nog wel meer om te huilen had, werkte er ook wel aan mee.

Ik heb het maar laten gaan, het had geen zin om daar tegen te vechten, dat lijkt me zelfs niet echt de bedoeling. Wel frappant is het dan weer, dat ik vanmiddag keek naar de herinneringen op Facebook en dat je dan ziet dat het precies 1 jaar geleden is vandaag, dat ze voor haar 1^e chemo ging. Oh wat was ze er bang voor, wat zag ze daar tegenop. Ze liep aan mijn arm en ik kon haar van top tot teen voelen trillen. Er kwam eerst nog een enorm lang intake gesprek, met alle do’s en don’ts van het verhaal en toen moesten we nog op een plek in de chemokamer, die we daarna folterkamer zijn gaan noemen, wachten en toen kwamen ze het infuus aanleggen.

Ma verging van de pijn bij het inbrengen van de naald, dat zag je en dat zei ze ook. Heel gemene prikken zijn dat. Later werd ze ook nog eens eng. Ze had van de zenuwen niets gegeten en dan word je een beetje naar als je suiker hebt. Ik ging dus snel een broodje voor haar halen beneden. Toen ik terug kwam, liet ze me haar arm voelen, vlak boven het infuus. Dat was echt ijs en ijskoud. Alsof ze zo uit de vriezer kwam. Je krijgt gewoon een berg gif binnen, van een paar duizend euro per zakje. Ik heb nog een foto van haar genomen, waar ze op me aan het mopperen is. Dat was vandaag dus 1 jaar geleden nog maar. En ze is er al dik een maand niet meer.

Ik weet 1 ding zeker, en dat weet Kim ook al, wat voor diagnose ik ook ga krijgen nog ooit, ik zal dat zeker nooit van zijn leven nemen. Ik zal eventueel en indien nodig mijn pijn proberen te verlichten met CBD en that’s it. Ik weet waar ik naartoe ga, ik ben niet bang om te sterven. Dan ga ik die tijd hier toch zeker niet met van alles en nog wat verlengen? Dus nee, geen gifzakjes in mijn lijf. Dan is gewoon mijn tijd gekomen en dat vind ik helemaal prima.

Trouwens, wat geheel niet als verrassing komt natuurlijk, tussen mijn moeders operatie en haar sterven zit precies 13 maanden. Ja, hoe kan het ook anders, zei ik gelijk, toen Kim daarmee aan kwam. Maar een maand of 3 later pas, na de operatie, begon ze zich enigszins weer redelijk te voelen, en toen zat ze alweer aan de chemo. Die paar maanden met wekelijkse chemo’s heeft ze zich ook vreselijk gevoeld. Wat was ze opgelucht, toen ze zelf besloot ermee te stoppen in december. Ze was daar echt helemaal happy van.

Maar ze kreeg door die chemo’s een enorme ontsteking in haar rug, met een jaap van hier tot Groningen toen ze die eruit sneden en wat later een krater werd, dat was in december ook. Daar zijn ze nog mee aan het spoelen van de thuiszorg, 3 x per dag, als ze de buikpijn zo ondragelijk vindt, dat mijn broer tot 2 x toe met haar op de EHBO zit ’s avonds laat. Die buikpijn had ze 1 week na de operatie al trouwens. Dat bleken toch de uitzaaiingen al te zijn, toen al. Toen de uitslag in januari, niets meer aan te doen waarna ze weken heel slecht heeft gelegen.

Alleen na mijn verjaardag knapte ze iets op en heeft ze nog 1 a 2 leuke maandjes gehad, als je het gezeik met Frans even negeert voor de goeie gang van zaken. Met ons dan in elk geval. Dus als ik zo even terug kijk, heeft ze het echt heel zwaar gehad, op een paar kleine momenten na. Dat vind ik toch ook wel naar om over na te denken. Die operatie hebben wij haar toen wel aangeraden, want was er beloofd, ze waren er vroeg bij, dan kon het ook zo zijn dat ze volledig zou genezen.

Dan vraag je je nu toch af wat nou beter had geweest? Gewoon maar laten gaan? Dan waren we haar binnen een half jaar kwijt geweest, dat werd er wel gezegd. Maar nu, zo’n zware operatie, zulke zware chemo’s, zoveel pijn en ellende in 1,5 jaar. Wat is nou eigenlijk beter? Misschien alleen zoals ze het zelf zei; “ik wil kunnen zeggen dat ik er alles aan heb proberen te doen. Ik heb mijn best gedaan.”

Tja, en zelfs dat helpt niets natuurlijk, dat is wel gebleken. Dan kies ik ervoor toch echt voor om niet al die ellende over me heen te laten komen voor Jan Jurk. Ma was ook een beetje bang voor de dood, ik heb dat al helemaal niet. Dat zijn dus van die dingen waar je over na aan het denken bent. Tenminste ik dan. Dat komt ook omdat je toen nog niet eens echt de tijd had om het allemaal te verwerken. Dat ging niet want er was gewoon te veel te doen en altijd druk, druk, druk.

Nu moet ik wel, het gaat vanzelf. Maar dat geeft niet want ik denk dat het uiteindelijk wel zal helpen om ook hier weer uit te komen. Gelukkig houden de cits me wel vrolijk. Bovendien had ik gisteren PeeT (Paranormaal Therapeute) een berichtje gestuurd, over Moonlight en dat het alleen maar erger leek te worden bij hem, ondanks de antibiotica herhaling. Mocht zij iets zien voor hem? Ja, hij is allergisch voor die antibioticum. Gelijk stoppen en de anti allergie medicijnen gebruiken voor hem. Ook voor Aurora weer mee beginnen dan maar, want die heeft weer een klein beginnend kuchje.

Laat ik ze nu nog steeds niet gehoord hebben de hele dag, behalve die anderhalf uur die ik weg was dan. Elke 5 dagen nu allebei druppels geven. Dat doe ik met een spuitje, ik heb er 2. Goed schudden 6 druppels in een bakje en opzuigen met het spuitje. Ze mogen er 5 hebben en er blijft nog wat aan het bakje hangen. Dat spuit je zo tussen neus en lippen door in hun bekkie, als ze even langs lopen.

Daar dan maar wat langer mee door blijven gaan dan op het doosje staat, dat mag ook gewoon. Het is een natuurgeneesmiddel en kan verder geen kwaad. Het is ook voor honden en paarden trouwens. Kijken hoe dat gaat, anders toch weer terug naar de dierenarts, zei PeeT. Ik heb ze net eten gegeven. Ik had wat blikjes ragout van Kim mee gekregen. Skylar eet dan nog brokjes maar Rainbow heeft altijd enorme honger.

Die trok zijn kleine neusje op, dat moet ik toch niet! Skylar stond lekker te eten. Rainbow liep mij en de bakjes voor Moonlight en Aurora achterna. Hij keek nu op zijn neus want dat was hetzelfde als zij hadden gekregen. Verongelijkt liep hij het huis door, op zoek naar beter voer. Maar ja, als je geen brokjes eet, dan staat er verder niet zoveel.

Ik dacht, ik hou het even in de gaten, ga schrijven en anders krijgt hij straks wel tonijn. Maar een paar minuutjes geleden hoor ik opeens smekken. Zit die kleine eigenwijs al de bakjes leeg te eten. Zo zie je maar, als je maar honger, dan eet je echt wel, behalve brokjes dan. Dat ga ik zelf ook lekker doen nu, eten, verse zelf gemaakte champignonnensoep van Kim, lekkah!

"Als je je geheimen aan de wind onthult, verwijt hem dan niet dat hij ze doorvertelt aan de bomen.

Origineel: If you reveal your secret to the wind you should not blame the wind for revealing them to the trees.
Bron: Sand and foam (1926)"

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Vandaag heb ik bijna niets gedaan. Behalve dan straks de zooi op ruimen die de 2 kleintjes gemaakt hadden. Oh ja en ik heb gebeld. Ik heb een afspraakje gemaakt met mijn oom en tante. Daar ga ik vrijdag even naartoe, niet al te lang natuurlijk. Ik ben heel snel moe. Ik ga ze even het stapeltje foto’s brengen die ik voor ze klaar heb liggen. Zo ga ik naar nog meer familie een stapeltje brengen.

Alleen omdat ik zo snel moe ben, moet ik dat een beetje doseren. Als ik ben weggeweest, hoe kort het ook maar is, al is het voor 1 boodschapje, dan moet ik daarna weer helemaal bijkomen. Ik ben echt net super bejaard. Vandaag was ik trouwens ook een soort van dement want ik was gewoon helemaal vergeten dat ik bloed moest gaan prikken. Dat zag ik pas toen ik mijn tas, die al sinds gisteren na de dokter nog steeds op tafel stond, ging weg zetten.

Het briefje voor de bloedbank en de verwijskaart voor de psycholoog lagen daaronder. Oh ja, hoe laat is het nu? Oh, 12 uur en je kon terecht tussen 8 en 12 uur. Te laat dus. Als ik zelfs gewoon vergeet de deur al dicht te doen, terwijl dan de cits risico lopen, dan is dit natuurlijk ook niet echt gek. Ik heb gaten in mijn hoofd, zo voelt het tenminste.

Nou ja, morgen maar de wekker zetten, met tekstje erbij waar het voor is. Dan gaat het nog wel lukken. Het zit gelukkig hier om de hoek dus ik hoef er ook niet ver voor weg. Dan kan ik ook gelijk mijn medicatie ophalen, dan blijf ik vandaag lekker binnen. Ondanks de zon, ik heb er geen zin in om me aan te kleden. Dat komt vanzelf wel weer maar vandaag even niet.

Ik dacht, laat ik maar gelijk even bellen voor die afspraak bij de psycholoog dan maar. Anders vergeet ik dat natuurlijk ook weer geheid. Ik heb het een paar keer geprobeerd, hij bleef maar over gaan maar er werd niet opgenomen. De 3^e keer dacht ik, de aanhouder wint, dus ik bleef gewoon hangen. Na bijna 2 minuten werd er opgenomen door iemand die zei dat het nummer dat ik gebeld had in gesprek was en of ik wel wilde blijven wachten. Ik zei, nou nee maar het moet maar hè. Uiteindelijk kreeg ik iemand aan de lijn maar dat was helemaal niet waar ik had moeten zijn.

Ik zoeken op google, kijk naar het nummer dat de huisarts heeft opgeschreven en dan zie ik het. Hoe kan ik daar nou ingetrapt zijn. Ik ben medisch secretaresse geweest, ik weet toch hoe die dokter schrijven? Ik had gewoon een 7 genomen waar dit een losse 8 moest zijn. Ik heb wat dat betreft, nog steeds, een getraind oog, wat die lastige handschriften betreft. Maar ik was er niet alert op. Toen kon ik eindelijk het juiste nummer bellen.

Vrij snel had ik dit keer iemand aan de lijn. Maar ook daar ging het niet zoals verwacht. Ik wilde een afspraak maken maar dat blijkt zo helemaal niet te werken. Die man deed gewoon een beetje moeilijk vond ik want in plaats van dat hij nou zei dat ik een verwijsbrief moest hebben, die ik ook heb, zei hij alleen maar dat het zo niet werkt. Ik kan niet zomaar bellen voor een afspraak. Oh, nou, dat heeft mijn huisarts toch wel zo gezegd hoor.

Hier waren we een tijdje over heen en weer aan het zeuren. Toen pas zei hij dat ik wel een verwijsbrief moest hebben, ik kon toch niet zomaar een afspraak maken. Nou meneer, die heb ik heus wel hoor, die envelop ligt hier voor mijn neus, en daar staat ook het telefoonnummer op dat ik zelf moest bellen om een afspraak te maken. Nu moet ik dus zelf eerst die verwijsbrief langs gaan brengen. Dan bellen ze me voor een afspraak.

Ik zeg bijdehand dat dit best wel eens lastig zou kunnen worden aangezien mijn telefoonnummer daar niet eens opstaat. Ja, dan moet u dat natuurlijk achterlaten bij de receptioniste. Ja duh, dat snap ik ook wel maar goed. Wij mochten elkaar duidelijk niet, zover was ik al. Dat belooft wat. Of niet maar ik vond hem flink lastig in elk geval. Nou kan dat ook aan mij liggen met hoe ik me voel dus ik laat het nog maar even in het midden.

Ik vond het al zo’n gedoe allemaal met dat verkeerde nummer enzo. Ik was er alweer klaar mee. Ik zei dat het in elk geval niet vandaag meer gaat worden. Morgen bloedprikken en medicijn ophalen en dan ben ik alweer moe, dus dat wordt dan donderdag pas. Dan heb ik dat ook weer gedaan. Voor dat bloed prikken moet ik gewoon na een week bellen en als er iets niet goed is dan moet ik een afspraak maken bij de dokter weer. Dat zie ik dan ook nog wel. Dat ik nuchter moet komen is zo moeilijk niet, ik eet toch niets ’s morgens.

Maar dan moet ik wel gaan natuurlijk. Ach, het zal op 1 dag niet echt aankomen. Morgen is vroeg genoeg. Ik was het gewoon echt vergeten. Ik heb door het telefoongesprek met die meneer al helemaal geen zin meer om daar langs te gaan maar goed, ik geef hem nog het voordeel van de twijfel. Het is vast niet de psycholoog zelf die de telefoon aanneemt. Dus er is nog hoop. Je moet met zo’n iemand wel een soort van klik hebben, als je er zulke gesprekken mee moet voeren en dat heb je nou eenmaal niet zomaar met iedereen.

Ik ben zelf jarenlang psychologisch assistente geweest. Ik weet al welke tests ik zal gaan krijgen en dat soort dingen. Mij hoeven ze niets te vertellen op dat gebied. Dus daar ben ik dan ook wel weer nieuwsgierig naar. Want dat is van mij wel jaren en jaren geleden, er zal best veel veranderd zijn ook. Maar goed, ik zal eerst van hen een telefoontje krijgen en dan pas wordt er een afspraak gemaakt. Geen idee hoe lang daar tussen zal zitten. We gaan het zien. Ik wacht t wel af.

Net hoorde ik allemaal geritsel uit de keuken komen. Ik zat aan de telefoon dus ik liet het maar even zo. Komt opeens Rainbow met een grote plastic zak de kamer in. Daar zat nog maar 1 sneetje brood in. De rest hadden ze er al uitgehaald. Dat lag door de keuken allemaal. Brood met zaadjes en pitjes, dus een enorme bende. Hij probeerde het laatste stukje brood eruit te halen, de boef. Skylar was er ook wel bij en deed mee maar de gangmaker was natuurlijk Rainbow weer.

Die vreet gewoon alles, zelfs droog brood. Ja, behalve brokjes dan, zoals het juist wel zou moeten. Nu moet ik dus wel de stofzuiger weer gaan pakken zo. Iets waar ik nou echt maar dan ook echt helemaal geen zin in heb. Maar ik heb hem gefilmd en toen liep ik ook met mijn blote voeten door al die kruimels en zaadjes. Je kan de filmpjes hier bekijken Kattenfilmpjes  het zijn de onderste 2 filmpjes. Bah, wat een vies gevoel die kruimels onder je blote voeten. Ik zal dus wel moeten want hij is met de sneetjes brood ook nog eens aan de voetbal gegaan en dat ligt nu dus echt door het hele huis.

Moonlight kreeg net ook weer zo’n benauwdheidsaanval, die heb ik ook gefilmd, ik had de camera nog in mijn hand. Voor mijn gevoel werkt die antibiotica dus helemaal voor geen meter. Ik heb het idee dat het iets heel anders is en dat de dierenarts misschien wel helemaal niet weet wat. Het voelt niet goed maar ik weet ook niet wat ik nog meer kan doen voor ze. Aurora kuchte gisteren ook weer een klein beetje. Ik word daar alleen al moedeloos van.

Ik hoop maar dat het over een paar dagen wel een beetje aanslaat. Anders moet ik met hen ook weer terug en zoveel centjes heb ik nou ook weer niet. Van dit soort dingen kan ik dus ook helemaal in de war raken. Wat moet ik nou doen? Ik krijg het er zelf een beetje benauwd van. Ik ga zo toch maar eerst even stofzuigen en dan even liggen. Vanavond neem ik gewoon een boterham of zo. Nee, niet die van de grond, die gaan de vuilnisbak in. Ik ben al weer klaar met vandaag hoor. Morgen weer een dag. 

"Al wekt de beleefdheid niet steeds tot goedheid, billijkheid, inschikkelijkheid, en dankbaarheid, zij heeft er tenminste het uiterlijk van en doet de mens uiterlijk voorkomen zoals hij innerlijk moest zijn.

Origineel: Si la politesse n'inspire pas toujours la bonté, l'équité, la complaisance, la gratitude, elle en donne du moins les apparences et fait paraître l'homme au dehors, comme il devrait être intérieurement."

Jean de la Bruyère Frans schrijver 1645-1696

Vanmorgen vroeg werd ik wreed uit mijn slaap gerukt. Helemaal helder was ik niet toen ik de telefoon opnam en met een krakerig ‘hallo’ probeerde de zooi in mijn hoofd op orde te krijgen. Het was de bedrijfsarts. Ik had er namelijk vandaag naartoe gemoeten maar ik moest vandaag ook precies op dezelfde tijd bij mijn huisarts zijn. Ik heb PZ laten weten dat ik nog niet in staat was om 2 afspraken op 1 dag te hebben.

Bovendien zie ik het nog even niet zitten om naar mijn werk te moeten gaan, al is het alleen maar voor de bedrijfsarts. Ik ben wat dat betreft nog heel fragiel en zit met alles tegen het randje. Als er dan allemaal mensen op je af gaan komen, niet rot bedoeld meelezende collega’s, dan vlucht ik vast hard weg. Dat zie ik niet zo zitten en daar kan ik ook niet zo goed tegen. Zo goed en zo kwaad als ik kon, vertelde ik wat er aan de hand was.

Toevallig, of eigenlijk niet natuurlijk, was ik al eens bij hem geweest, toen ze dachten dat ik niet echt gevallen was of zo. Dat is nog niet zo heel lang geleden, juni of juli geloof ik. Toen heb ik er ook al wat dingen uitgegooid over wat er de afgelopen jaren allemaal wel niet gebeurd is, al heb ik toen nog lang niet alles verteld. Ik denk dat ik dat volgende maandag maar eerst eens moet doen. Dan krijgt hij er misschien een klein beetje beeld bij.

Die man heeft een bepaalde manier van naar je luisteren en dan opeens een vraag te stellen waar je niet over gedacht hebt om die te moeten beantwoorden. Dat deed hij nu ook en ik brak een beetje. Iets waar ik een enorme hekel aan heb om bij zulk soort van vreemden te doen. Maar ja, als je breekt dan breek je. Hij vond ook dat ik eerst maar eens bij de huisarts langs moest vandaag en dan wil hij me toch volgende week op de Keenstraat zien. Iets waar ik echt tegenop zie hoor. Het is op het moment op de zaak nou ook niet echt een warm nest om op te kunnen terugvallen.

Maar goed, wat moet, dat moet, als ik in elkaar stort dan merkt hij het vanzelf wel. Ook goed hoor. Eerst maar eens even langs de huisarts zo meteen. Kijken wat die zegt. Nou, dat was wel lachen eigenlijk. Ik zit zo even een aantal van de dingen op te noemen wat er de afgelopen jaren gebeurd is bij de dokter. Hij zegt voorzichtig; ‘en dan heeft u het over de afgelopen 10 jaar of zo?’ Nou nee, dok, dat gaat over de afgelopen 2,5 jaar, anders moet u nog even een uurtje voor me uittrekken. Hij bleef even stil.

Ja, dan denk ik toch dat bij u even de koek helemaal op is. Goh, ja, daar had ik nou niet echt de dokter voor nodig haha. Maar hij vroeg wel even goed door en kwam tot de conclusie dat ik met een ferme burn out zit. Ook die extreme vermoeidheid hoort daarbij. Ik krijg een uitgebreid bloedonderzoek, morgen kan ik gaan prikken daarvoor. Maar ik moet toch ook een afspraak maken bij de psycholoog. Nou prima, dan doen we dat maar. Daar ga ik morgen allemaal wel even voor bellen. Het was in elk geval zeker geen depressie.

Ik heb hem uitgelegd dat ik dit zelf al wist omdat ik toen in België een flinke depressie heb gehad. Ook daar ben ik toen zelf uitgekomen, al was dat echt niet makkelijk. Geen medicatie, geen hulp van buitenaf. Gewoon helemaal zelf. Het verschil tussen een depressie en deze burn out is dan ook enorm. Vandaar dat ik dit gewoon al wist. Ik voel het verschil heel goed.

Nu is dat anders dan toen, ik heb geen eigen bedrijf meer, ik heb een baan. Daar mag je eigenlijk niet ziek zijn maar ja, wie dan ook zou er eigenlijk ziek willen zijn? Ik niet in elk geval. Maar iedereen wil alle mensen graag labelen dus moet je naar de psycholoog. Ik moet nog uitkijken dat ik die niet onder de tafel praat. Dat kan ik makkelijk. Ik zou er alleen liever zelf doorheen komen. Als je er dan doorheen bent dan kom je er ook sterker uit dan ooit.

Dat was met die depressie ook. De eerste en grootste stap was toen wel het verbreken van die relatie. Maar dat kon dan ook alleen maar omdat hij gelukkig zelf iemand had gevonden die stom genoeg was om in zijn praatjes te trappen. Toen dat eenmaal gebeurd was, moest ik gaan knokken om de zaak uit het slop te halen. Daar kwam bijna geen mens meer omdat hij het een maand of 9 alleen had gedaan. Ik lag toen alleen maar te slapen, zo’n 20 uur van de 24 uur. Maar omdat ik de zaak moest redden, kon ik mezelf weer wat omhoog krijgen. 

Dat slapen van toen was alleen niet van de vermoeidheid zoals nu wel het geval is. Dat was alleen omdat je je wilt verstoppen voor de wereld. Dan kan je maar beter slapen. Een soort van vluchtgedrag zeg maar. Moe ben je niet maar je slaapt wel, zodra je gaat liggen. Nu slaap ik zoveel omdat ik gewoon extreem moe ben. Dat is echt een heel groot verschil. Ik wil wel, het lukt alleen niet omdat ik me compleet leeg voel en daardoor dodelijk vermoeid. Dat is compleet iets anders. Toen ik later ook nog eens terug moest naar Nederland, moest ik wel knokken en dan kom je er toch langzamerhand uit. Bovendien was de veroorzaker uit het verhaal en kon het helen vanaf toen beginnen. 

Voordat ze er nog een naampje voor hadden, toen in 1982, had ik na de geboorte van Kimberley ook een postnatale depressie. Dat heeft eigenlijk ook niets met een ‘normale’ depressie te maken. Maar ze wisten toen nog niet goed wat ze daarmee aan moesten. Dat was ook een verschrikkelijke tijd voor mij, dat vergeet ik ook nooit meer. Omdat Kimberley waarschijnlijk mijn onrust aanvoelde, was het ook een verschrikkelijke huilbaby. Uren aan een stuk kon ze gillen. Door de enorme hulp van mijn moeder ben ik daar doorheen gekomen maar dat heeft best lang geduurd. Kimberley kon zo tekeer gaan dat ik er gek van werd.

Ik zette wel eens de stofzuiger aan, voor haar kamertje. Dan hoorde ik haar tenminste niet zo hard. Zo erg was het. Ze was opeens een keer stil na uren krijsen, ik ging toch maar kijken of alles goed was want dat was toch wel raar zo opeens. Lag ze nog steeds zo te gillen zo te zien, ze had alleen geen stem meer. Om je een klein beetje een beeld te geven.

Als ik er dan echt helemaal doorheen zat, dan belde ik mijn moeder. Zij woonde 5 minuten lopen verderop. Dan kwam ze Kim halen, ze wist niet hoe snel ze er dan moest zijn. Dan kreeg ze Kim met flessen en spullen en al mee en dan was ze een dagje bij mijn moeder. Dan kon ik even bij komen. Als mijn moeder haar dan oppakte, dan was ze gewoon gelijk stil. Maar als ze mee mocht was mijn moeder heel blij en ik ook. Twee vliegen in 1 klap. 

Ze kon ook zo heerlijk bij mijn moeder liggen slapen. Ik werd daar dan best jaloers op want bij mij deed ze dat niet. Aangezien toen ook nog niemand wist wat het was dat ik had, werd er ook weinig mee gedaan. Ja, ik kreeg valeriaandruppels. Daar werden alleen de katten heel blij van. Trouwens, ze weten het nu nog eigenlijk niet precies wat het is. Ze weten niet precies wat het veroorzaakt. Maar als je DE boeken leest, die van Rulof, dan begrijp je dat uiteindelijk wel. Als je alles al hebt gelezen en ook begrijpt, dan kan je daar ook bepaalde conclusies uit trekken voor je eigen leven of dat van anderen.

Niet dat je dan oordeelt, juist niet, je kan het dan allemaal alleen beter begrijpen of plaatsen. Ik heb een boek, Levensvragen anders bekeken, geschreven door Jaak D.B. Die geeft op veel van dat soort vragen antwoord, gebaseerd op de wetenschap van de boeken van Rulof. Het is in zijn eigen woorden weergegeven maar wel met de kennis uit de boeken in zijn achterhoofd. Vragen als ‘wat is autistisch zijn’ of ‘wat is schizofreen zijn’ maar ook ‘waar komt postnatale depressie vandaan’. Want de wetenschap denkt wel dat dit met de hormoonschommelingen te maken heeft maar dat is niet helemaal zo. Dat zou maar een klein beetje effect hebben. In dat boek staat het volgende:

Waar komt een postnatale depressie vandaan? Om te begrijpen waarom men na de geboorte van een gezonde baby in een depressie kan komen moet men kunnen aannemen dat een ziel, een kind in dit geval, al een eigen gevoelsbezit heeft opgebouwd in vorige levens. Als het gevoelsniveau van dit kind nu hoger is dan die van de moeder wordt zij geleidelijk aan, tijdens de opbouw van de foetus,  opgetrokken in een hogere gevoelsgraad, een die gelijk is aan die van het kind. Dit komt omdat ze samen een eenheid in het scheppen beleven. Wanneer nu de geboorte plaats vindt, ervaart de moeder een plotselinge terugval in gevoel waardoor ze zich depressief gaat voelen. Deze situatie zal men alleen ervaren bij het dragen van een kind met een hogere gevoelsgraad, bij gelijke of lagere gevoelsgraden ervaart men dit niet. (Ik heb dus een bijzonder kind, maar dat wist ik al.)

Voor de mensen die helemaal niets van de boeken weten, is het vast een raar verhaal maar dat is het niet hoor. Ik snapte het direct en wist ook dat het daar inderdaad vandaan komt, dat klopte direct met wat ik voelde maar niet onder woorden kon brengen. Het scheelt wel want ik heb dan ook wel de boeken gelezen. Maar goed, die zijn ook niet voor iedereen te lezen natuurlijk. Je bent er aan toe of niet. Dus je kan ze lezen of dat lukt gewoon niet. Ik baseer er alles op wat ik weet en ik ben heel blij met die kennis. Als je ze al kan lezen, dan wil dat nog niet zeggen dat je ook al alles begrijpt. Begrijp je het wel, voel je de woorden aan, dan ga je het ook toepassen in je leven maar oh, wat is dat toch moeilijk.

Maar ja, ik ben nog maar een gewoon mens van deze Aarde, ik mag nog fouten maken. Daar leer je gewoon van. Gelukkig maar anders was ik mooi al de pineut. Ik weet soms ook wel dat ik iets doe wat eigenlijk niet hoort. Maar je gaat gewoon vaak genoeg de fout in. Het is al een begin dat ik het weet. Dan hou ik er uiteindelijk gewoon vanzelf mee op. Als je weet dat 1 slechte eigenschap, 7 levens duurt voordat je die hebt afgelegd, dan begrijp je ook dat je nog vele fouten zult maken. En dat geeft niet, als je er maar van leert. En ik ben best een goeie leerling, al zeg ik het zelf. Misschien krijg ik daarom wel alles tegelijk. Ik ga me toch maar een beetje van de domme houden, ik heb wel even genoeg nu.

Dan stuurde mijn Poolse zusje me nog een appje vanmiddag, zij was gaan kijken voor die fruitbomen. Ik had haar al gestuurd dat ze boompjes op stam moest hebben want ze mogen niet hoger dan 1 meter worden op Hofwijk. Maar ze kon ze ook niet meer krijgen, te laat in het jaar. Dus is ze maar even gaan shoppen voor de herfst. Ze vond al dat zand ook maar niks dus is ze even bezig geweest. Met een schitterend resultaat. Ze was bang dat ik of Ben het niet mooi zouden vinden maar we vinden het allemaal schitterend wat zij gedaan heeft. Ze zegt, nu kan ze de herfst in. Ja, Agnieszka, oma is er vast heel blij mee, het is echt prachtig!