"De grootheid ener goede daad wordt zelden gemeten door de dankbaarheid van hem, aan wie ze werd bedreven, doch altijd aan het genoegen dat zij schenkt aan hem, die haar bedreef.

Origineel: La grandeur d'une bonne action se mesure rarement à la gratitude de celui qui en fut l'objet, mais toujours au plaisir qu'elle procure à celui qui l'a faite."

Jean Antoine Petit-Senn Frans dichter 1792-1870

Toen ik vanmorgen wakker werd was het alweer bijna half 11. Niet normaal zeg, zoveel ik kan slapen de laatste tijd. Ik voelde me zo suf als een konijn. Om eerst naar Kim en daarna naar Ben te gaan, zou ik nu niet eens meer halen. Ik ben toch al niet vooruit te branden en als ik zoiets op het programma heb staan dan krijg ik het er benauwd van. Kim snapt dat gelukkig dus zij zouden zelf naar Hofwijk gaan en ik zou eerst bij Ben een bakkie doen.

Eerst maar eens even voor de diertjes zorgen. Weer was ik Aurora kwijt maar nu helemaal. Ik ging naar boven om de diva ontbijt op bed te geven maar ook daar was ze niet. Kom ik beneden, voel ik haar blik. Ik kijk op en zie haar op het schapenvelletje op de bank liggen. Dat had ik gewoon niet gezien!

Toch maar weer eens langs Hans Anders of zo? Nou ja, ze heeft haar ontbijtje dan maar op de bank gehad. Wel zo raar dat ik haar steeds gewoon niet zie, terwijl ze er wel is. Ik schrik me steeds ook rot als ze zo opeens achter me staat. Ik heb ook gelijk Moonlight zijn pilletje kunnen geven, dat is ook lekker klaar voor vandaag.

Voor mijn gevoel moest ik zelfs nu nog opschieten om op tijd bij mijn broer te zijn. Ik ga dan ook op het tempo van een verlamde slak, dan ga je niet zo hard hè. Het is hier binnen nog steeds ene bende maar ja, daar kom ik ook gewoon niet toe. Als ik maar iets moet doen, een boodschapje of langs Ben in dit geval, dan is dat al meer dan ik nu aan kan. Het klinkt alsof ik 103 ben maar zo voel ik me dan ook. Ik kan het weten want mijn overgrootmoeder is bijna 106 geworden, ik loop ook een beetje zo nu. Alleen dan rechtop.

Maar een flink glas latte macchiato maakt veel goed. Wel was het een behoorlijke operatie, die operatie grafsteen. Dat ding woog al zoveel en was bijna niet te tillen, nu zat er nog een paar kilo bij aan steentjes en voegenspul en dat naamplaatje weegt ook nog behoorlijk. Ben heeft een doos met tuinierspulletjes die we zo onder de steen kunnen zetten straks. Zo kan iedereen die komt, als ze dat willen, de boel weer een beetje netjes maken.

Ben zal wel last van zijn rug hebben want die heeft die zware steen de auto in getild. Dat ding is echt loeizwaar, niet te doen. We hadden ook mijn engel bij ons en nog wat spullen om te kunnen graven en zijn twee stuks van een soort van betonnen randen gaan halen eerst nog. De steen wil Ben namelijk iets schuin omhoog leggen. Ben en Daan waren er al snel mee bezig en toen we er net waren kwam Agnieszka er ook aan. Ben begon te graven om die stenen erin te kunnen zetten en er liepen wat mensen langs die aan het kijken waren wat wij daar nou aan het doen waren.

Broerlief kon een grapje weer niet laten natuurlijk en zei “ja Rie, ik moet zien of ze die ring nou wel of niet om heeft” en begon driftig verder te graven. Die mensen liepen snel door haha, wij lagen dubbel. We hoorden onze moeder al zeggen ‘doen jullie nou toch eens een keertje normaal!’ Ja ma, best lastig voor ons, dat weet je zelf ook wel. Hij en Daan zijn er wel even zoet mee geweest want zelfs de waterpas was mee. Kijk, de steen ligt er nu wel maar we zijn nog niet klaar hoor.

Er moeten nog stenen omheen komen, in een rand en in dezelfde kleur van de engel, als we daar tenminste aan kunnen komen. De engel moet zelf ook nog vast worden gezet. En dan willen we vooraan bij de hoeken nog 2 mooie en ‘weerbestendige’ kandelaars zetten. De kabouters en paddestoelen laten we dan wat meer naar het midden gaan. Daar was ze altijd zo gek op, vandaar dat die er nu ook bij staan. Aan de onderkant wat mooie bloeiende planten, zoals een azalea of zoiets, die staan in de lente altijd zo mooi te bloeien.

Agnieszka wil graag een boompje kopen, die zet ze dan aan de bovenkant, naast of eigenlijk voor de heg zeg maar. Ze wist niet welke maar ik zei gelijk, dat het een kersenboom moest worden. Die stond vroeger bij ma ook in de tuin, toen die nog mooi was. Die bloeien ook zo mooi in de lente, dat vond ze wel een goed idee. Dus die komen er ook nog, 1 aan elke kant. Maar alles op zijn tijd natuurlijk.

De steen is echt prachtig. Zoals dat ding schittert en glittert in de zon, dat zie je helemaal niet op de foto’s. Daar zie je alleen de ‘kale’ steen lijkt het wel. Maar als je hem in het echt ziet, dan lijkt hij te leven door al de fonkeltjes die je tegemoet komen. Het was lastig om hem te fotograferen juist, als de zon scheen, door al die flitsen die er dan afkomen. Ook al ligt de steen er dus al wel, de rest komt nog, we zijn nog lang niet klaar daar.

Daarna ben ik direct naar huis gegaan, ik was alweer volledig naar de kluiten met een O. Ik was te moe om te koken dus ik dacht, ik bestel een pizza. Lekker een calzone met bolognese saus. Lijkt hij toch nog gezond. Ik had verder nergens puf voor en toch wel trek. Dat kwam dus mooi uit. Ik zou er een kwartier of 3 op moeten wachten, zag ik toen ik hem bestelde. Nou, dat was goed te doen. Ondertussen kreeg ik een berichtje van Dré. Hij zou zometeen zijn spullen terug krijgen via de wijkagent.

Eerst leek dit niet meer te lukken, Frans had gezegd dat hij alles al gegeven had. Dré kreeg dat te horen en die zei gelijk, nou, dan bedankt dat ik nu het adres weet want dat wist ik nog niet. Dan ga ik dat zelf binnenkort maar een keertje halen. Ik dénk dat ze toen gedacht hebben, laten we dat maar voorkomen. Dus hebben ze vandaag nog een keer om die spullen gevraagd en hebben ze die meegekregen. Dré helemaal gelukkig en wij blij voor hem. Want een nieuwe haspel, nee, die wilde hij niet, hij wilde zijn eigen haspel. Principe kwestietje, die ik enorm kan begrijpen.

Frans lijkt tegenwoordig ook helemaal miraculeus hersteld te zijn. Loopt nu ferm door en gewoon rechtop. Niet meer zo langzaam maar met krachtige pas. Hij vergeet waarschijnlijk dat er veel mensen in Overschie wonen die het hele verhaal zelf kennen en wij krijgen dit dus vaak te horen. Ze hadden hem boodschappen zien halen en hij kijkt gewoon zelfs op de etiketjes zonder blind te spelen. Knap hoor! Of misschien is hij naar Lourdes geweest de afgelopen weken, daar wil ik vanaf zijn. Kan natuurlijk best.

Toen kwam de pizza. Ik blij want ik had wel trek. Doe ik de doos open, zit de bolognese saus er niet bij. Ik belde, ja klopt, is hij vergeten, ze sturen hem zo terug. Die zaak zit vlakbij dus ik hield de pizza wel even warm. Wordt er weer gebeld, steekt hij me een doosje knoflooksaus toe. Eh, nee, dat moet ik niet, ik moet bolognese saus. Hij belt de baas weer, nee ik heb geen calzone pizza besteld, ik heb een calzone shoarma besteld. NEE, dat heb ik niet. Jullie hebben maar 1 calzone en die heeft niets met shoarma te maken.

Nou ja, lang verhaal kort, ze hebben sinds kort wel een andere calzone erbij en daar had ik waarschijnlijk op geklikt met bestellen. Ja maar, die lust ik niet. Ja, heel vervelend maar ik had het zelf besteld. Ach ja, dan maar kijken of ik dat lekker vind, zulke dingen kan ik dus nu niet op letten. Die details ontgaan me waar ik dat anders wel gezien zou hebben. Uiteindelijk heb ik alleen de korst met de knoflooksaus gegeten. Het was echt niet te eten hoor.

Ik lust lang niet alle shoarma, en juist deze shoarma is op een bepaalde manier gekruid, precies zoals ik het vies vind. Nog met van die slappe stukjes vlees ook. Dus dat kreeg ik gewoon niet weg. Dag centjes, dag pizza. Maar goed dat ik niet zo heel veel eet, die korst met saus zat ik al vol van. Het was nou eenmaal zo. Terwijl ik dat ding weg ga gooien en ik weer op de bank wil gaan zitten, lijkt het wel of ik de buren harder hoor. Dat is ook raar.

Ik sta op en zie dat de deur open staat. Mijn hart schiet zo hard omhoog dat ik er bijna in stik. Ik geef een gil en ik zie Skylar in de huiskamer maar verder zie ik geen ene kat! Paniek vliegt door me heen en ik kan je met de beste wil van de wereld niet vertellen wat ik allemaal voelde. Ik kan alleen zeggen dat ik niet hoop dat mijn ergste vijand dit ooit zal voelen. Ik gil naar de kindjes op de trap ‘hebben jullie poesjes gezien op de trap?!!” Ze gillen terug dat ze geen poesjes gezien hebben. Maar ja, dat zegt natuurlijk niks.

Die deur staat namelijk al meer dan 3 kwartier open, als ik zo even terug reken. Bovendien is de deurdrammer er beneden bij de buitendeur af en staat de buitendeur meestal wagenwijd open. Ik smijt de deur dicht en vlieg naar het raam maar ik zie natuurlijk niets met die flinke boom, vol met bladeren voor mijn giechel. Ik voel me helemaal duizelig worden. Ik roep de katten maar ik ben zo in paniek, dat moeten ze voelen en ik zie er dus geen eentje meer. Ik val bijna flauw en ben zo misselijk. Toch weet ik dat ik nu geen tijd heb om te kotsen, ik moet eerst weten of er eentje weg is of niet.

Ik loop al huilende naar boven en Moonlight schiet langs mijn benen. Aurora ligt lief op bed. Maar Rainbow heb ik nog niet gezien. Als ik helemaal in volledige machteloosheid en paniek naar beneden loop, zie ik hem onder bij mijn kledingrek in elkaar gedoken zitten. Die is natuurlijk flink geschrokken van mijn gegil. Mijn GOD, dank U! want dan zijn ze er gewoon alle 4 nog blijkbaar. Ik zak in elkaar en begin te huilen alsof mijn leven ervan afhangt.

Ik huil en ik huil en ik dank iedereen die ervoor gezorgd heeft, dat de katten, die er altijd als de kippen bij proberen te zijn als de deur open staat, gewoon allemaal nog binnen zijn. Dat is op zich al een wonder. Een wonder dat ik niet verwacht had. Ik weet nou eenmaal niet beter of de ene ellende stapelt zich op de andere. Voor mijn gevoel moesten er minstens 2 vandoor zijn gegaan. Ik bel naar Kim want ik moet gewoon even mijn ei kwijt. Alleen als ik haar stem hoor ga ik weer huilen.

Niet zo handig want nu is Kim gelijk in de paniekmodus. Met horten en stoten doe ik mijn verhaal, nog steeds huilend want ik kan niet stoppen. Nee, ze hoeft niet te komen. Ja, ik wist zeker dat ik de deur had dichtgedaan. Op slot zelfs, net als altijd sinds Sunshine is weggelopen. Dat dit niet zo is, is wel duidelijk. Maar toch zit het zo in mijn hoofd. Kim zegt dat het nu wel genoeg is zo met alles dat ik vergeet te doen of niet opmerk. Ja, dat snap ik wel, maar ik weet ook niet hoe ik dat moet weg krijgen.

Als ik weer rustig ben, hang ik op. Het gaat wel weer. Dan besluit mijn maag toch dat het nog niet helemaal klaar is. Die korst met knoflooksaus ben ik ook weer kwijt. Ook nu ik dit typ, lopen de tranen over mijn gezicht. Ik weet niet wat ik zou hebben moeten doen als 1 van de cits naar buiten was gevlogen en weg zou zijn geweest. Ik denk niet dat ik dan verder had gekund. Dan had ik volgens mij catatonisch geworden of zo. Gewoon liggen en voor je uit staren en nergens meer op reageren.

Ik ben zo opgelucht dat ze er allemaal nog zijn. Dat moeten ze boven ook wel geweten hebben want het is niet te verklaren dat geen 1 van de 4 ervandoor is gegaan. Dat is echt gewoon een wonder. Maar wel eentje die ontzettend nodig was omdat ik het anders denk ik niet meer op een normale manier gered zou hebben. Ik voel me nu nog steeds duizelig van de schok en blijf maar misselijk.

Ik ben zo ontzettend dankbaar dat er niet gebeurd is wat er logischerwijs zou hebben moeten gebeuren. Ik weet zeker dat ik daar een beetje mee geholpen ben. Dat kan niet anders. En hemeltjelief wat is dat nodig geweest. Ik kan er niet eens over nadenken, dan raak ik al in paniek. Dat had het einde geweest van de Ria Niemeijer die iedereen kent, dat is 1 ding dat ik zeker weet. Ik kan niet zeggen wat er dan met mij gebeurd zou zijn, alleen dat het niets goeds zou zijn geweest. Ik kan het niet eens invullen. 

Ik weet wel dat ik er niets aan kan doen, ik vergeet van alles en nog wat maar dit slaat gewoon alles. Ook dat ik het me nog eens heel anders herinner ook, dat kan gewoon niet. Die beestjes verdienen wel beter dan dat. Dat er eentje al is vermist, weegt ook nog steeds zo zwaar en dan doe ik zoiets? De vermissing van Sunshine is voor mij 1 groot trauma, nog steeds.

Ik kan er niet over uit. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kan ik dit nou gewoon zo doen en niet weten? Ja, ze zijn er nog, alle 4 maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik vond het al niet leuk, dat vergeten en geen concentratie hebben. Maar zolang ik daar alleen mezelf mee had, kon ik het nog wel aan. Nu zouden de cits er ook nog eens slachtoffer van kunnen zijn geworden. Nogmaals, voor mijn enorme beschermengel; duizenden malen dank uit de grond van mijn hart. Ik had het anders echt niet meer geweten. 

"Hoe mooier en rijker de herinneringen, des te moeilijker de scheiding. Maar dankbaarheid verandert de pijn der herinnering in stille vreugd."

Dietrich Bonhoeffer Duits kerkleider en verzetsstrijder 1906-1945

Vanmorgen lagen eerst de kleintjes heerlijk bij me. Skylar lekker naast me en Rainbow in mijn armen. Maar ja, op een gegeven moment moest ik even naar het toilet en daarna waren ze boven. Een hele zielige Moonlight kwam daarna bij me liggen, ik heb direct zijn medicatie gegeven. Zijn hele neusje is verstopt en dat kan je dan ook heel duidelijk horen. Hij niest nu ook met groenige snotjes, de arme jongen. Ik vraag me af of ik hem ook toch niet die druppels van puur pollen moet geven.

Bij Aurora was daarna snel haar neusje groen vrij, zeg maar. Het loopt allemaal alleen zo gek met die twee wat dat betreft. Ik heb Aurora niet meer horen kuchen of niesen vanaf vorige zondag of zo. Ik ben praktisch hele dagen thuis dus het zou me heus wel opvallen. Maar ja, ik slaap ook veel en diep ook. Dus ik kan wel eens een keertje iets gemist hebben maar toch niet alles? Aurora kwam er ook bij liggen en gaf een klein kuchje.

Aan de andere kant, dat doet ze al zolang ik haar heb want zij kan zo hard spinnen dat ze zich daar weleens in verslikt zo’n beetje. In elk geval heeft Moonlight wel een handje hulp nodig, het is gewoon zielig om te zien en te horen. Hopelijk slaat deze 2^e kuur goed aan. Die puur pollen is homeopatisch en kan misschien geen kwaad als ik dit gewoon erbij geef. Alleen weet ik dat dus niet zeker. Lastig.

Ik ben ook van plan om zelf ook die CBD olie voor ze te gaan bestellen, dat is ook goed voor de weerstand van alle 4. Dat ga ik van de week wel even doen. Niet te veel tegelijk, anders raak ik weer in de war. Ook heb ik van PeeT doorgekregen dat ik voor mezelf van die vlierbessencapsules moet gaan halen, dat ga ik dan ook doen natuurlijk. Als er iemand is die ik op dat gebied vertrouw dan is zij dat wel.

Omdat de kleintjes door mijn toiletbezoek van hun heerlijke plekje af waren gekomen, vonden ze het volgens mij niet al te leuk dat hun plekjes nu in beslag waren genomen door Aurora en Moonlight. Rainbow zat voor de tv te kijken naar die 2 plekrovers en Skylar liep onrustig rond. Ik had een lange pon aan en dan gaat hij daaronder, hij vindt zulke verstopplekjes altijd heel leuk. Alleen als ik me dan beweeg, slaat hij opeens naar die beweging en dan ook nog mét nageltjes.

Daar had ik geen trek in dus ik trok dat ding zo weg, dat hij er niet onder kon. Opeens springt hij op de andere bank en komt via de kussens naar mij toe. Hij gaat op het kussen vlak boven Aurora zitten en hij zit naar haar te kijken met een schuin koppie. Opeens haalt hij uit en geeft haar een mep. Ik stuur hem met mijn hand een stukje verder en aai Aurora terwijl ik ondertussen toch een beetje zit te lachen. Wat een klein rotzakkie! Dat zou hij een paar weken geleden nooit gedurfd hebben.

Nu Aurora zelf de laatste tijd veel contact met ze zoekt, zie je ook dat zij haar gaan uitdagen. Als om dat te bewijzen, gaat Aurora even naar de keuken en komt ze wat later terug. Ik zie Rainbow in de aanval houding gaan liggen, achter hun eigen bankje, en in afwachting tot ze in bereik is, met zijn kontje schudden om de aanval in te gaan zetten. Als ze dichtbij genoeg is, vliegt hij als een pijl uit de boog op haar af.

Ze schrikt er wel van maar ze doet hem niets en zegt prrrr, en duwt haar neusje tegen hem aan. Ah, dat vind ik toch zo lief, als ze zo doen bij elkaar. Nu ze het alle 4 kunnen vinden met elkaar, wordt het alleen maar leuker om te zien en mee te maken. In het donker speel ik met ze met een lasertje en daar zijn ze alle 4 helemaal gek mee. Ik kan lekker blijven zitten waar ik zit, ik hoef het alleen maar over de vloer te laten schijnen en ze rennen zich alle 4 de pootjes uit hun lijf. Dan gaan ze ook heerlijk rustig slapen daarna, die zijn wel even moe gespeeld zo. Mooi geregeld wel.

Morgen gaan we de steen leggen bij mijn moeders graf. Ik stuurde mijn broer net via de familie app hoe laat we gaan voor de steen. Daan stuurt een klein doodskistje met een vraagteken. Ik antwoord; ja inderdaad, de grafsteen. Ik kijk en ik zie dat ik dit stuur om 13u13. Hallo ma, kom je morgen ook natuurlijk. Mijn broer stuurt dat we die uiteraard om 13u13 zullen plaatsen. Van te voren even bij hem koffie drinken en dan gaan we met zijn allen. Ik moet morgen niet vergeten de agenda van mijn moeder mee te nemen.

Ik heb die helemaal gelezen nu en broer wil hem graag hebben. Ook mijn babyfoto neem ik mee. Mijn broer heeft de beeldjes staan die van mijn moeder waren. Ze had daar de foto’s van hem en mij als baby naast staan. Die foto’s horen bij die beeldjes dus geef ik mijn foto, die in zo’n zelfde lijstje zit, aan hem om erbij te zetten. Die beeldjes heeft ze al vanaf ik klein ben. Tenminste, 1 ervan, het meisje, had ze ooit een keer gekocht omdat die zo op mij leek, toen ik ongeveer die leeftijd had.

Ze vond het prachtig om zo toch een soort van beeldje van mij te hebben. Ik leek er ook echt op toen, met kapsel en al. Later, toen mijn broertje al geboren en kleuter was, vond ze er net zo’n beeldje bij. Het gekke was dat dit beeldje ook weer precies leek op mijn broertje en hoe hij er toen uit zag! Hoe gek kan je het krijgen? Die beeldjes horen zo enorm bij onze jeugdherinneringen, ik ben blij dat Kim ze heeft meegenomen. Die gipsen beeldjes, zonder enige andere waarde dan de emotionele, zijn me meer waard dan iets wat heel duur is.

Toen ik een aantal jaar geleden naar Parijs ben geweest en ik naar het Louvre ging, viel ik haast om van verbazing. Daar stonden die beeldjes! Het blijken ook broer en zus te zijn. Ik ben Louise en Ben is Alexandre Brongniart, geboren eind 18^e eeuw, zo rond 1770 allebei. Heel apart, wij, ook broer en zus in een vorig leven?  Ik was toen in Parijs helaas alleen vergeten om hun namen te noteren en dus heeft Ben even zitten googelen en vond hij de info online over deze beeldjes. Hij wil ze een beetje in ere gaan herstellen. Gips wordt natuurlijk vies op den duur en ik heb ze toen met witte hoogglans geverfd.

Hij gaat de sokkels marmeren en de kopjes net zo'n grijze met schaduw kleur maken als het origineel. Heeft ie weer een leuk klusje gevonden om zich bezig te houden. Zal best wel mooi worden. Mijn moeder heeft er ooit nog een strikje omgedaan bij ‘mijn’ beeldje, die zit er nu nog. Met allebei de foto’s er straks weer bij, heeft Ben een mooi stukje van onze jeugd op zijn kast staan. Ik kom wel af en toe even kijken. Kan ik gelijk lekker om een groot glas latte macchiato bedelen.

Morgen toch weer een emotionele dag voor ons. Maar goed, dat kunnen we wel handelen. Ma is er natuurlijk ook, dat weet ik wel zeker. Voor ons is het ook een fijn gevoel als het daar ‘af’ is. De engel met haar foto is dan wel veel kleiner dan verwacht, we zetten hem er toch ook bij. We moeten het daarna nog wel meer afwerken maar dat komt nog wel. Alles op zijn tijd.

Ik ga zo even een wasje in de machine doen, goed uitkijken dat ik straks niets roze heb, dat wit hoort te zijn. Daarna ga ik weer even een tukkie doen. Gisteren heb ik bijna de hele dag en avond geslapen en toch werd ik pas half 11 wakker. Dat was nodig blijkbaar. Nu voel ik me ook heel moe, van het niets doen. Even een klein beetje slapen kan geen kwaad. Het is gewoon nodig. 

"Enkel langs het pad van de nacht kun je de morgenschemering bereiken."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931