Gisteren geen blog, alleen heb ik een zinnetje op de site gezet, puur voor Sunshine. Ik was dan ook helemaal versleten. Ik ben de middag naar vriendinnen gegaan, om te kijken hoe dat zou gaan en ook omdat die afspraak al stond vanaf een paar maanden geleden. Ik wilde het niet afzeggen en ik wilde gelijk mezelf even testen of ik daar al toe in staat zou zijn.

Mijn hemel daar ben ik voor afgestraft. Ik voelde me natuurlijk sowieso al heel moe, maar van het gezelschap zelf kreeg ik wel energie. Toch was het blijkbaar te veel voor me en ondanks de enerverende gesprekken voelde ik me vreselijk uitgeput. Ik heb geen enkele inspanning hoeven te doen, alleen wat babbelen.

Zelfs daarna heb ik heerlijk gegeten bij een andere vriendin, dus ook daar heb ik ook niets hoeven te doen dan aanschuiven en eten. Dat moet toch kunnen, zou je zo denken. Eenmaal weer thuis, was ik helemaal kapot. Ik heb snel de katjes eten gegeven en ben gaan liggen. Ik kon niet meer. Ik was er misselijk en koortsig van. Echt lang kon ik niet rusten want door een knal kwam ik van de bank af.

Een van de kittens gooide een plant van mijn kozijn af, tenminste, daar kwam ik later achter toen ik ging kijken. Door de klap vlogen de katten alle kanten op dus ik moest wel poolshoogte gaan nemen. Daar lag mijn aparte schoen orchidee, een cadeautje van mijn moeder, op de grond. Orchidee aarde is rotspul en dat lag ook overal maar vooral de enorme plas water die zich snel aan het verspreiden was, moest ik wel opruimen. Ik heb er een keukenrol overheen gegooid en heb een potje zitten huilen.

Van vermoeidheid, om het cadeautje van mijn moeder dat nu stuk was, omdat ik het moest opruimen en omdat ik zo ontzettend moe was. Gewoon alles bij elkaar was even teveel. De tranen springen me nu weer in mijn ogen. Ik vind mezelf een enorm groot watje dat ik zo reageer maar ik kan het ook niet helpen. Het gebeurt je gewoon. De cits kwamen me wel troosten en liepen dus door de rotzooi en het water maar ik vond het zo lief van ze. Het ligt er nu nog allemaal. Ik heb alleen het nat een beetje gestopt zich te verspreiden.

Toen ik op een stukje korrel stapte, schoot de kramp al in mijn voet. Daar zat ik natuurlijk al helemaal niet op te wachten! Nu rolden er dubbele tranen over mijn gezicht. Ik was al zo moe en nu bleef die kramp ook nog zo hangen. Daar kan je echt niet rustig mee gaan zitten natuurlijk. Het duurde wel even voordat die kramp wegzakte.

De tip om een stuk zeep bij je voeten te leggen als je gaat slapen, werkt bij mij gewoon trouwens niet hoor. Ik krijg kramp of ik krijg het niet, al leg ik er 3 stukken zeep bij, dat heb ik vaak genoeg uitgeprobeerd maar ik snap nu eindelijk wel waarom die krampen er zijn. Dat is dan weer het voordeel bij het nadeel van zo vermoeid te zijn.

Zodra ik namelijk bijna in slaap gevallen was, kreeg ik weer van die zenuwpijnen. Dat is compleet iets anders dan kramp hoor, dat verschil was, zeker nu, net na die echte kramp, heel duidelijk. Mijn geopereerde been zorgde door de pijnscheuten ervoor dat ik het bijna uit gilde van de pijn. Dat doet nu nog zeer trouwens. Al de katten zijn naar boven gevlucht, die vonden het maar eng. Want zo erg als vannacht had ik het al een tijd niet meer gehad. Het is nooit echt helemaal weggeweest maar toch was het wat minder geworden, al waren er andere klachten bij gekomen.

Nu weet ik gewoon gelijk 100% zeker dat het komt bij overbelasting op welke manier dan ook. Aangezien ik die pijnen al meer dan 1,5 jaar heb nu, weet ik ook gelijk dat die zenuwpijnen aangaven dat het nu wel genoeg was geweest. Terwijl ik gewoon al die tijd gedacht heb, dat ze een lichamelijke oorzaak moesten hebben en ook gewoon door ben blijven gaan. Nee, je hebt gewoon echt teveel gedaan nu, er gaat geprotesteerd worden door je lijf. Dat je het morgen niet nog een keer zal doen zo.

En in de 1,5 jaar ben ik toch gewoon doorgegaan, gewoon blijven lopen en werken, je moet niet vragen hoe hoor maar dat heb ik best vaak genoeg gezegd. Hoe moe ik wel niet was, dat ik het soms ook niet meer wist. Maar toch, we gingen gewoon door, met naar ma gaan en naar mijn werk en alles wat er nog meer allemaal voor ellende bij kwam kijken in mijn leven. Het zoeken naar Sunshine is daar zeker ook deel van.  Het was een hel geweest en dat is het nu nog. Ik ben gewoon op. Ik kan dus blijkbaar niet eens wat leuks voor mezelf doen, zonder dat ik daar nu last van krijg. Dat zegt toch denk ik wel genoeg.

Het is dus niet dat ik niet wil, het is dat het niet gaat. Maar er zullen dan nog steeds veel mensen zijn, die denken dat je een aansteller bent. Dan is dat maar zo, ik weet wel beter. Wat anderen van me denken, maakt me eigenlijk geen zak uit. Ik ben wie ik ben en ik ben een vechter. Maar ik ben nu even een heel klein beetje klaar met vechten. En zo’n nacht als afgelopen nacht kan ik er gewoon even niet bij hebben. Dat is gewoon niet vol te houden. Als je dan opstaat en de puinzooi om je heen ziet dan word je daar ook niet echt vrolijk van.

Ze hebben natuurlijk de keukenrol helemaal versnipperd en nu is het nog meer ravage. Ik heb vandaag gewoon helemaal nergens puf voor, zeker niet na gisteren. Ik ben totaal naar de Filistijnen. Ik heb niet eens kunnen slapen omdat ik daar te moe voor was en teveel pijn voor had.  Er ligt een bakje vol met brokjes over de grond. Ik vind het geschikt. Ik ga gewoon weer op de bank liggen en ik hou het voor gezien. Dan eten ze de brokjes maar van de grond. Kan toch ook geen kwaad zeker?

Omdat ik in de rommel zit, en er wel een stuk of 3 dingen moeten gebeuren, raak ik in de war. Net zoals woensdag toen ik wat boodschappen moest hebben. Die winkels lagen niet bij elkaar in de buurt en dan duurt het een uur of 3 a 4 voordat ik de moed heb opgevat om ze toch maar te gaan halen. Alleen dan maak ik er onderweg wel een potje van omdat ik dan heel onlogisch te werk ga.

Een enkel boodschapje dat gaat nog wel, of bij 1 winkel een paar. Maar als je erover moet nadenken, dan lukt het me niet. Ik kan briefjes meenemen wat ik wil, ik kom toch met andere dingen thuis en net niet met wat ik nodig had. Net zoals ik nu én de rommel en nattigheid van die plant moet opruimen, er overal een rommeltje ligt en dus eigenlijk ook moet stofzuigen enzo, niet kan handelen. Dan haak ik gewoon even helemaal af.

Dan wordt dat me teveel en weet ik niet waar ik beginnen moet en dan doe ik gewoon maar helemaal niets. Zo zit ik normaal gesproken helemaal niet in elkaar. Ik ben juist erg opgeruimd en vrij efficiënt in wat ik doe. Die kant van mezelf ben ik helemaal kwijt en het heeft dus maar een omgevallen plantje nodig om volledig van de kaart te zijn. Dit om maar even aan te geven hoe het een beetje zit. Echt uitleggen kan ik het toch niet. Het is nog veel en veel meer bij elkaar allemaal, dit waren alleen een paar praktische dingetjes.

Maandag ga ik in elk geval langs bij mijn huisarts, dan ben ik benieuwd wat hij ervan gaat zeggen. Ik heb zelf in elk geval geen idee hoe ik hier zelf even uit moet komen. Alles is gewoon teveel. Denken gaat niet makkelijk, laat staan een oplossing vinden. Zelfs als ik tv kijk, krijg ik het van een programma als Masterchef al benauwd van het gestress van de deelnemers en zet ik gauw maar een muziekje op of zo. Dan kan ik mijn ogen even dichtdoen.  Alleen zoals nu, het even van me afschrijven, dat lukt nog wel. Al moet ik me er dan wel toe zetten, maar dat lukt alleen omdat ik weet dat het me een klein beetje oplucht.

Van mijn beestjes word ik nog steeds helemaal blij, toch valt me het zwaar om net zo goed als anders voor ze te zorgen. Moonlight niest nu ook nog steeds. Daar moet ik medicijnen weer voor gaan halen maar daar heb ik helemaal geen puf voor. Dus heb ik aan Kim gevraagd of ze dit voor mij wil doen. Gelukkig doet ze dat voor me. Dan hoef ik me daar in elk geval niet druk over te maken.

Dan hoef ik er vandaag niet uit en ik hoef ook niet te koken want er was gisteren veel over en ik heb een heerlijk bakje vol mee gekregen voor vanavond. Dan hoef ik ook geen eten te maken. Het was zo lekker dat ik daar heel blij mee ben, om het niet te hoeven koken en het vanavond in alle rust lekker op te kunnen eten. Ik heb gezegd dat ik het lege bakje wel een keertje terug kom brengen met een leeg bakje van mezelf, zodat die dan weer gevuld kon worden. Dat vond ik zelf best een goeie deal.

Ik was heel even wakker, heb geschreven en nu ga ik gewoon weer slapen. Heel raar maar mijn ogen vallen weer bijna dicht. *** Het is al uren geleden dat ik het laatste schreef. Ik was eigenlijk van plan om eerst dit blog te plaatsen en dan te eten en weer te gaan banken. Maar dat liep even anders. Ik kreeg telefoon en daarna ben ik gewoon weer in slaap gevallen en ben ik mijn hele blog vergeten. Ik heb dus heel laat maar wel heerlijk gegeten en de cits ook. Arme jongens, daar moet ik echt beter voor gaan zorgen weer hoor.

Ze zijn elke keer de dupe ervan als ik in slaap kieper. Ja, er staan brokjes, alleen eet Rainbow die echt niet dus die stikt dan bijna van de honger. Eigen schuld, dikke brokjes ja maar toch. Ik vind dat zielig. Ik moet zo meteen Moonlight nog even een pil in zijn strotje zien te duwen maar hij lijkt het te weten. Dat wordt weer creatief denken en handelen, niet mijn sterkste punten op het moment.

Ik wil het ook niet allemaal een soort van klaagblogs laten worden, dat vind ik ook weer niet leuk. Ik ben meestal juist van de humor maar ik vind op het moment maar weinig grappig genoeg. Aan de andere kant, ik schrijf altijd de waarheid en hoe het zit. Daar kan ik nu ook niet echt vanaf wijken toch? Wil je het niet lezen, dan sla je het maar over. Ik geef wel een seintje als ik weer leuk ben. 

"Wij kiezen onze vreugden en smarten lang voordat wij ze beleven.

Bron: Sand and Foam"

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Vandaag geprobeerd of ik een middagje weg kon. Hoe leuk ik het ook vond, ik moet er nu voor betalen. Ik ben echt zo ontzettend uitgeput. Dus sorry, geen blog vandaag. Ik ben echt gewoon te moe. Morgen weer een dag, dit stukje was voor Sunshine alleen. 

Wat ken ik mezelf toch goed. Ik heb vandaag eens zitten zoeken online, omdat iemand tegen me zei ‘jij hebt gewoon een flinke burn out’. Nou dacht ik altijd dat dit met je werk te maken moest hebben maar dat is dus helemaal niet zo. De betekenis van burn-out is letterlijk “opgebrand” zijn. Er zijn verschillende definities maar als je een burn-out hebt, voel je je lichamelijk, emotioneel en psychisch totaal uitgeput, waardoor je niet meer in staat bent om normaal te functioneren in je dagelijkse werk of je gezin.

Bij een burn-out zijn eenvoudige dingen als boodschappen doen, de kinderen naar school brengen of een telefoontje plegen, je al te veel. Je kunt het niet opbrengen om ’s morgens uit je bed te komen. Je barst om niets in huilen uit en het lukt je vervolgens niet om ermee te stoppen. Ook heb je vaak een kort lontje en kan een op zich kleine gebeurtenis net de druppel zijn, die de emmer doet overlopen. Kortom, je batterij is leeg en je bent niet meer in staat om deze op te laden. Je hebt een burn-out!

Dus ja, dat klinkt wel een beetje heel erg zoals ik het ervaar nu.  Maar vooral ook dat ik al wist dat ik geen depressie heb, dat klopt ook weer helemaal als een bus. Daar zit wel degelijk een groot verschil tussen en dat wist ik van mezelf al. Het cruciale verschil tussen burn-out en depressie is dat iemand met burn-out wel wil, maar niet kan door gebrek aan energie, terwijl iemand met een depressie wel zou kunnen, maar niet wil . Je kunt zeggen dat een burn-out een energiestoornis is en een depressie een stemmingsstoornis. Bij een burn-out is er sprake van een totale uitputting en als gevolg daarvan is men tot bijna niets meer in staat.

Bij een burn-out is er, juist als gevolg van de totale uitputting, sprake van uitvalverschijnselen, zoals niet meer kunnen wandelen of hardlopen, ernstig concentratieverlies, geen prikkels meer kunnen verdragen. Bij een depressie kan iemand dat nog wel, maar daar ontbreekt de zin in de activiteit. Een ander verschil is dat een burn-out het gevolg is van langdurige overbelasting (opgebouwd over vele jaren), terwijl een depressie ook kan ontstaan zonder dat er sprake is van overbelasting. Zet dan maar alle gebeurtenissen van de afgelopen 3 jaar op een rij, dan is het nog een wonder dat ik dat allemaal zo lang heb volgehouden. 

Dus ja, dat klopt ook als een bus. Het zijn allemaal dingen die ik herken. Ik ga volgende week dan ook maar een keertje langs de dokter. Ik had gehoopt dat een paar weken rust wel zouden helpen maar ik voel me nu nog net zo moe als 3 weken geleden. Je kan nou niet zeggen dat ik veel gedaan heb die 3 weken, behalve slapen dan, dat doe ik wel veel, alleen niet op de juiste tijden. En zoals vandaag een boodschapje halen en naar 3 verschillende en uit elkaar liggende winkels moeten, dat zorgt al voor problemen en rij ik hele rare routes omdat ik het overzicht een beetje kwijt ben.

Morgen moet ik ook weg, een stuk rijden is het dan voor mij. Ik hoop dat ik dat ga redden, ik zal het wel zien. Op zich vind ik een stuk rijden altijd wel fijn, dus misschien ontspant het ook wel een beetje. Maar ik weet ook nu al dat ik dan weer de hele vrijdag moet bij slapen omdat je dan helemaal kapot bent. Dat wil ik natuurlijk wel weg hebben en daar zal ik dan wat aan moeten gaan doen. Zelfs vandaag bellen naar de dierenarts is weer te veel. Maar het gaat gelukkig heel goed met Moonlight vandaag.

Ik heb hem nog niet gehoord, hij moet alleen nog wel zijn pilletje krijgen maar hij vermijdt me natuurlijk als de pest. Als ik opsta is hij weg. Ik leg het pilletje straks maar gewoon op tafel en grijp ik hem vanavond wel een keer als hij langs loopt. Ik moet nu ook steeds opstaan om de balkondeur open of dicht te doen. Stelletje lastige katten vandaag. Door die wind kan ik hem niet open laten staan en ze willen wel steeds naar buiten.

De laatste paar dagen zie ik dat Aurora helemaal uit zichzelf contact zoekt met de kleintjes. Om te spelen maar ook om even tegenaan te babbelen. Zo schattig. Vanmorgen ging ze zelf met Rainbow spelen en toen vanmiddag Skylar lekker in het zonnetje lag in het kozijn, kwam ze bij hem liggen en kreeg hij een neusje en een prrr van haar. Hij deed wel stijf zijn ogen dicht en dook in elkaar maar ze deed hem niets. Ze ging gewoon vlak bij hem liggen. Alleen verwachten ze dat wel van haar, jammer genoeg. Misschien gaat dat nog wel over.

Ik heb me gisteravond ook nog rot gelachen om Skylar. Ze krijgen altijd die dure snoepjes voor ik ga slapen en dan ligt ook altijd mijn tandenborstel al klaar. Rainbow krijgt het eerst, op het plaid op de bank,  omdat hij anders zo mijn handen open haalt om snoepjes te pakken. Of anders rent hij snel naar de snoepjes van een ander die zich dan door de sissende kleine stouterd weg laat jagen. Dan krijgen Moonlight en Skylar allebei op de salontafel een handje en Aurora een handje op de grond.

Skylar had mijn tandenborstel om laten rollen en er was een beetje tandpasta op de glasplaat gekomen. Ik pakte mijn tandenborstel en ging poetsen en toen Skylar’s snoepjes op waren, zag hij dat puntje tandpasta waarschijnlijk voor een snoepje aan want hij likte het van de tafel. Ja, dat viel even tegen! Hij stak zelfs heel zijn tong naar buiten en probeerde het met zijn pootje weg te krijgen. Nou ja, ik moest natuurlijk erg lachen en met een fris bekkie kon Skylar zo de nacht in.

De herinneringen van vandaag op Facebook vond ik wel weer frappant. Twee jaar geleden zette ik het filmpje van Sunshine en Moonlight erop, 2 nog hele kleine kittens die liepen te gillen om eten. Zo’n schattig filmpje was dat. En 1 jaar geleden was het bloedje heet buiten, toen wilde ik gaan zoeken naar Sunshine en het was eigenlijk te heet om buiten te lopen. Als ik nu naar buiten kijk, dan is dat wel even een verschilletje zeg. 

Ik ben lekker vroeg vandaag, mijn haar moet drogen en mijn nagels zien er niet uit. Ik haal het er gewoon lekker af en laat het zo, ik heb daar ook geen zin in, mijn nagels doen. Dat was wel eens anders. Er zeiden wel wat mensen dat ik dan maar niet moet schrijven, als ik geen zin heb, maar dat is mijn lijntje met Sunshine. Dus dat is iets wat ik niet snel over zal slaan, hoe ik me ook voel. Daarom ben ik nu ook zo vroeg, als ik dan zo ga zitten dan hoef ik niet meer op te staan.

Dat is eigenlijk wel zo prettig want als ik dan eenmaal zit, dan zit ik ook. Vooral de avonden ben ik helemaal op. Of ik nou wel iets of gewoon niets gedaan heb. De foto’s die ik er hier bij zet vandaag, komen uit dat kleine albumpje van mijn moeder, van het etentje. Ik had die teksten er daar in het album al gewoon voor de lol bij gezet, ik moest er gisteren zelf best om lachen. Daarom deel ik het maar even, kunnen jullie mee lachen. 

"Herinnering is een vorm van ontmoeting."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931