Omdat mijn visite gisteren best wel laat weg ging, had ik daar vandaag toch meer last van dan ik gehoopt of gedacht had. Vooral aan dit soort dingen merk ik dat ik er nog lang niet ben met mijn herstel van al die jaren ellende die over me heen gespoeld is. Het liefst zou ik me gewoon weer goed voelen om van alles te ondernemen. Alleen lijk ik daar zelf weinig aan te kunnen doen. Die vermoeidheid overheerst gewoon alles. Ik heb zelfs eigenlijk geen zin om te schrijven, maar dat moet, voor Sunshine.

Zelfs een gewoon boodschapje halen is eigenlijk een soort van opgave, waarvan ik dan ook weer moet uitrusten. En ik kan echt veel slapen, dat valt juist zo op omdat ik anders best wel met minder slaap dan de gemiddelde mens toe kwam. Mijn dochter vroeg of ik dan misschien wel niet depressief ben maar dat denk ik zelf niet. Daar heb ik in België toen wel behoorlijk last van gehad en dat is gecombineerd met je ook algeheel dood ongelukkig te voelen.

Dat heb ik nu niet, ik ben gewoon doodop. Dat ik verdriet heb omdat ik mijn moeder mis, is niet meer dan logisch. Al had ik zelf eigenlijk gedacht dat dit voor mij wel mee zou vallen omdat ik weet waar ze is en dat ze gelukkig is. Maar toch, je voelt het wel degelijk, ondanks wat je allemaal weet. Maar dat heeft ook niets met een depressie te maken, dat is gewoon logisch. Ik wil er alleen niet al te veel aan toe geven want dan zou ik haar maar storen daar en dat wil ik ook niet.

Toen in België had ik ook nergens puf voor en sliep ik veel maar het verschil met hoe ik me nu voel is veel te groot. Ik heb nu alleen al een jaar of 3 rondgelopen met flinke lasten op mijn schouders en er bleven maar dingen bij komen. Dat je dan gewoon probeert door te gaan, resulteerde ook nog eens in allerlei lichamelijke klachten. Zoals die zenuwpijnen in mijn rug en benen en de krampen. Want gek genoeg zijn die een stuk minder.

Alhoewel ik gisteravond weer zo’n achterlijke kramp kreeg in mijn knieholte. Dat is net zo’n rare plek dat je ook niet weet hoe je het weg moet krijgen. Ik ben maar op dat been gaan staan en zo trok het toch een beetje weg. Maar die hele erge krampen en pijn zijn wel zo goed als weg nu. Dat moet dan toch ook echt van de spanning en al die stress geweest zijn, dat kan bijna niet anders.

Maar zoals toen, in België, zo voel ik me nu zeker niet. Toen had ik geen enkel idee hoe ik uit de situatie kon komen waar ik toen in zat. Financieel was het ellende en als je elke week wel een keertje in elkaar wordt geslagen, dan wordt je daar allemaal niet vrolijk van natuurlijk. In zo’n zwarte, nare situatie zit ik nu niet. Gelukkig niet nee. Het lijkt mij nu alleen dat al die spanning er een soort van uit moet worden gerust of zo.

Die lieve cits van me, kan ik ook alleen maar vrolijk van worden. Dus diep ongelukkig en dus depressief? Nee, dat voelt voor mij zeker niet zo. Ik ben alleen continue doodmoe. Ook kan ik niet veel hebben, zeg maar. Als er iemand iets van me verwacht of ik ‘moet’ iets, dan krijg ik het gewoon al helemaal benauwd. Ik heb gewoon nog wat meer tijd nodig om weer tot mezelf te kunnen komen. Dat is iets wat ik zo voel, in elk geval. Anti depressiva heb ik echt niet nodig. Gewoon een tijdje rust, dan komt het vanzelf wel weer goed met me. Iets wat in een paar jaar is opgebouwd, heb je niet zomaar ineens weer afgebroken. Ik moet mezelf hier gewoon een beetje tijd voor geven, meer zit er niet aan vast. Het is er nu gewoon even allemaal uitgekomen en dat maakt dat ik me zo ontzettend moe voel.

Ik was vandaag zelfs te moe om de dierenarts te bellen. Dat probeer ik morgen dan maar te doen. Bij Moonlight is het nog steeds niet over in elk geval. Al leek het vandaag wel beter te gaan dan gisteren. Hij heeft morgen nog een pilletje en dan is dat op. Dus ik moet morgen echt wel bellen en het allemaal even vertellen. Voor Aurora was het de 3^e kuur, met best wel een flinke tijd tussen die 2^e en die 3^e keer. Wel apart dat ze hier nu wel op reageerde, terwijl het voor Moonlight alleen maar erger leek te worden. Gisteren had hij echt zo’n last van zijn neusje, dat was gewoon zielig om te zien.

Maar ze eten wel goed en ze spelen heel leuk zo allemaal met elkaar. Dat is heel leuk om te zien. Want ook al zijn de kleintjes enorm voorzichtig bij Aurora in de buurt, als ze aan het spelen zijn en zij doet mee, dan denken ze daar niet zo aan. Net lag Rainbow lekker naast me en Aurora springt ook op de bank. Zij wil netjes over Rainbow heenstappen maar die schrikt zich dus een ongeluk en vliegt van de bank af.

Maar als ze op de gang loopt, ziet hij er niet tegenop om haar een tik op haar kont te geven of haar staart te pakken. Toch wel apart hoor, dat ze dan wel durven. Vooral Skylar zit haar veel achterna en ze lijkt dat toch ook wel leuk te vinden. Dan rent ze met haar staart omhoog heel hard het huis door. Echt leuk om te zien. Moonlight speelt ook heel leuk met de 2 kleintjes al kan hij nog wel eens chagrijnig reageren als ze hem genegenheid willen tonen. Dat vindt hij maar niks. Rare jongen hoor, die Moonlight.

Ik kreeg vandaag van mijn broer nog een paar hele oude foto’s, die in zijn album zaten blijkbaar. Ik zal er hier een paar bij doen. En ik heb de albums die ik gemaakt heb voor mijn moeders 70^e verjaardag gekregen. Ik ben blij dat ik die toen gemaakt heb, ik had er echt maanden aan gewerkt. Op hoogglans papier gedrukt allemaal, het ziet er prachtig uit. Die ene grote, met haar levensverhaal en gedichtjes of schrijfsels van ons allemaal, kreeg ze voor haar verjaardag. Voor de kerst had ik toen nog een kleiner album gemaakt met foto’s van haar feestje, uit eten met zijn allen.

Toen ik die vanmiddag door zat te kijken, lag ik zelf helemaal in een deuk. Ik was vergeten dat dit zo grappig was. Het grote album voor haar verjaardag is alleen maar heel mooi. Ik ben blij dat ik ze weer heb. Mijn broer had ze toen, de dag dat ma werd opgenomen, op haar orders in de tas gedaan waar ook zijn baby album in zat en dat was hij in 1^e instantie vergeten. Maar we hebben die in elk geval. Er moeten daar nog bergen foto’s liggen van onze familie maar die zullen nu wel verloren gaan.

Nou ja, het is niet anders. Het heeft geen zin om je daar druk over te maken. Dat helpt toch niet. Loslaten is het antwoord maar toch speelt het af en toe wel door je hoofd. Dat zal ook nog wel slijten want ik wil me niet in die negativiteit van die enge man bevinden. Daar pas ik voor. Ik ben in elk geval blij dat ik die albums nog heb. Jammer van dat boekje ‘Ma, ik hou van je omdat…’ er niet bij zat, wat ik haar afgelopen kerst heb gegeven. Oh ja, loslaten… 

"Alleen via het pad van de nacht bereikt men het ochtendgloren."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Vandaag een beetje opgeruimd, boodschapjes gehaald en gewacht tot vriendin hier was. Ik heb geprobeerd tussendoor wat op te schrijven maar dat is niet gelukt. Morgen dan maar. Mijn blog moet natuurlijk wel want ik weet niet hoe laat het gaat worden. Misschien ben ik dan wel weer net te laat straks, dan is dat maar zo.

Ik hoef voor de cits in elk geval geen dure speeltjes te kopen. Ze zijn vandaag uren zoet geweest met 2 balletjes van aluminiumfolie. Helemaal gek deden ze daarmee. Dat was best wel even grappig om te zien. Dat kan ik wel vaker voor ze doen. Ik moet alleen uitkijken met van die kleine dopjes waar ze zo gek mee zijn.

Ik heb een hele goeie stofzuiger en die deed het zo heel goed niet meer. Daar is het echt een te goed ding voor dus er moest iets mis zijn. Ik kwam er achter dat er, naar later bleek, van die dopjes vast zaten bij de voet en ook vlakbij waar het de stofopvanger in gaat. Geen idee hoe je dat ding noemt. Het zal in elk geval goed vast en voor het mooie hebben wij mensen toch iets te korte vingers.

Ik heb op een gegeven moment het hengsel van een emmer afgehaald en daar heb ik mee zitten stoeien. Eindelijk kreeg ik die rotdingen los. Ik zette de stofzuiger weer aan en zat gelijk weer aan de vloer vast. Kijk, zo horen die dingen te werken. Voortaan maar goed uitkijken maar ja, die kleine dopjes enzo, die vind je hier overal onder en die zie je niet altijd als je onder de bank door gaat. Nou ja, het is verholpen gelukkig.

Wat veel gekker is dat ik een hele voerbak kwijt ben. Dat is al elke keer zo maar als ik dan mijn huis door loop, dan kom ik ‘m altijd wel ergens tegen. Dat is nu niet het geval. Ik heb me rot gezocht maar ik heb er nog maar 5 in plaats van 6. Het is echt niet zo’n mini bakkie hoor, dat kan toch niet zomaar weg zijn? Ik krijg het daar dan van. Nu klopt het niet meer met eten en afwassen voor ze, zo autistisch ben ik wel. Waar dat rotding nou kan zijn, Joost mag het weten.

Ik heb nog even zitten kijken naar de uitslagen van de loterij maar helaas, mijn gekregen lot leverde 2 x nul op. Niet erg, ik vond de intentie net zo mooi als een hele grote prijs. Het had zo mooi kunnen zijn, helaas nutella. Het mocht niet zo zijn dit keer. Volgende keer beter. Ik heb al een mooie agenda gewonnen, het kan geef feest blijven natuurlijk. Het was al leuk om eventjes stevig te fantaseren wat ik er allemaal mee zou gaan doen.

 Morgen ook maar weer even de dierenarts bellen. Het is nu wel 2 weken verder en al lijkt het bij Aurora nu dan eindelijk helemaal weg te zijn. Moonlight kucht en niest er nog op los hoor. Vreemd vind ik dat. Gisteren merkte ik dat hij echt last heeft van zijn neusje. Als hij niest dan blijft hij daar maar met zijn pootje overheen wrijven. Arme jongen! Bij Aurora was dit ondertussen al de 3^e kuur. Dat moet ik er wel bij vertellen natuurlijk.

Bij haar lijkt het opeens over te zijn, alsof ze het zo aan Moonlight heeft doorgegeven. Zou het bij hem dan ook zo lang gaan duren? Ik hoop het niet natuurlijk. Bij haar was het al bezig vanaf die oorontsteking ergens in maart of zo? Dat is behoorlijk lang hoor. Toch heb ik haar nu de afgelopen week niet meer gehoord, waar ik bij was dan. Je weet het nooit want ze liggen ook zo vaak boven. Al hoor ik het dan meestal wel. Alleen heb ik een paar dagen volledig in diepe slaap doorgebracht.

Gisteren kreeg ik van mijn broer op Facebook een heel mooi gedicht met een foto erbij van ons samen van jaren geleden. Dat vond ik zo mooi, dat wilde ik ook terug doen. Dus heb ik vanmiddag voor hem een gedichtje geschreven. Dat zal ik er hier bij doen, als foto.

Ik dacht nog wel de tijd te krijgen om deze blog af te schrijven maar dat is een beetje anders gelopen vanavond. Morgen waag ik wel een nieuwe poging om in 1 x een blog te schrijven. Ik moet gewoon niets meer plannen, dat werkt toch niet. Aan de andere kant, een lekker etentje en goede gesprekken gaan nog altijd voor op verplichtingen.

Ik zet de datum gewoon wel weer een kwartiertje terug, dan heb ik het nog net gered. Handig wel, dat digitale tijdperk. Ik neem zelfs de tijd niet om een foto te maken of uit te zoeken, ik plaats hier het gedichtje dat ik voor mijn broer gemaakt heb, dat mag vast wel. 

"En altijd is het zo geweest dat de Liefde haar eigen diepte niet kent dan op het uur der scheiding."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Het was vandaag weer zo’n dag van de hele dag slapen. Dat is niet omdat ik lui ben hoor, helemaal niet. Alleen moet ik er ook wel aan toegeven omdat ik anders echt beroerd word. Ik heb wel de hele nacht en de hele dag liggen hoesten als een gek. Misschien zit er onder die zware vermoeidheid toch ook nog wel een soort van verkoudheid verstopt? Het lijkt er wel op maar daar hoef ik normaal niet voor naar mijn bed hoor.

Nu wel blijkbaar. De cits hebben alle 4 zowat de hele dag met me mee gedaan. Wat kunnen die toch heerlijk slapen allemaal. Dan te bedenken dat ze dat zo elke dag hebben. Ze hebben wel de hele ochtend lopen rennen en vliegen met zijn viertjes. Dat vind ik zo leuk, als Aurora ook lekker mee doet.

Ze heeft zichzelf in elk geval niet reuze populair gemaakt en de kleintjes krimpen nog regelmatig voor haar ineen. Ze doet niet altijd wat hoor maar je weet het bij haar gewoon nooit. Ze kan heerlijk liggen genieten naast me en dan een kleintje er ook bij in de buurt en dan draait ze zich opeens om en geeft ze me toch een uithaal. Iedereen schrikt zich daar rot van. Zijzelf waarschijnlijk ook. Heel apart in elk geval.

Datzelfde is ook zo als ze mee speelt. Opeens kan ze dan lelijk doen, dus de kleintjes krimpen regelmatig in elkaar zonder dat ze wat doet, gewoon uit voorzorg om een eventuele tik te ontlopen. Vooral als ik ’s avonds met ze speel met het laserlampje. Dat is echt helemaal erg. Moonlight kan niet meer van zijn hengel genieten omdat de 2 kittens daar direct bovenop springen en dan druipt hij teleurgesteld af.

Dat vind ik dan zo zielig dat ik hem er voorlopig maar niet meer bij pak. Dat probeer ik dan te compenseren met het laserlampje want daar kan ik een beetje de baas in spelen. Ik lok de kleintjes even de gang op ermee en speel dan snel even apart met zowel Aurora als Moonlight voordat de 2 kleine monsters weer doorhebben dat het toch weer in de kamer te doen is. Maar als Aurora opeens een spurtje trekt en er komt een kleintje in de buurt, berg je dan maar, dan kan ze gillen en sissen als een valse slang.

Dan vliegen ze weg, die kleintjes. Ze is nou eenmaal zo, we zullen er allemaal mee moeten leven. Ik zou niet weten hoe ik dit weg kan krijgen. Als ze het naast me op de bank doet, dan zeg ik er wat van. Dat weet ze heus wel, te zien aan haar schuldige blik. Alleen ze blijft het wel doen, soms zelfs zonder dat ze er erg in heeft. Zo lijkt het in elk geval wel te zijn.

Daarom vind ik het ook zo ontzettend leuk als ze alle vier met elkaar aan het spelen zijn. Ik had nog 3 schuimrubber balletjes die ik naar ze gegooid had en daar renden ze vol enthousiasme achteraan. Aurora was er ook zo leuk mee aan het spelen. Het was ook zo grappig want zo’n balletje bleef regelmatig aan haar nageltjes vast zitten en dan liep ze als een mankepootje rond en maar slaan met dat pootje.

Het balletje bleef nog behoorlijk lang zitten ook. De anderen zaten er vol bewondering naar te kijken. Ze vlogen alle 4 achter het balletje aan zodra het los kwam. Ze hebben aardig wat kilometers afgelegd, eigenlijk geen wonder dat ze daarna zo moe waren.

Omdat er zo weinig is gebeurd vandaag, heb ik ook niet zoveel te vertellen. Alles is weer in de soep gelopen zo natuurlijk maar ja, dat is al een paar weken zo. Ik ga er bijna aan wennen. Morgen wil ik wel vroeg op, proberen dan want ik weet niet of ik straks normaal kan slapen. Ik heb vannacht zo ontzettend gehoest dat ik geen oog dicht heb gedaan. Ik ben zelfs een extra pufje gaan pakken en dat hielp gelukkig een klein beetje.

Ik heb ook helemaal niets gedroomd of zo, ik was gewoon elke keer weer volledig out. Ik ben al helemaal geen langslaper van nature, ik kan met een uurtje of 5 best goed de dag door. Al wordt dat de laatste jaren ook wel minder en heb ik toch ietsje meer slaap nodig wil ik me ook lekker voelen. Het verbaast me dan ook dat ik zoveel kan slapen, zoals de afgelopen tijd. Maar, wat ik van de week al zei, het zal nodig zijn. Zo voelt het ook. Dan maar aan toegeven.

Er tegen vechten kan ik niet. Ik kiep vanzelf om. Morgen komt er een vriendin eten en dan wil ik het toch een klein beetje opgeruimd hebben. Ik moet ook nog boodschapjes halen daarvoor en ik hoop dat ik daar niet zo van uitgeput raak zoals zaterdag, dat er dan niets meer uit me komt. Dat is ook niet gezellig. We gaan het wel merken morgen. Het gaat langzaam allemaal maar het is dan ook in jaren opgebouwd. Het is een heel bouwwerk geworden en dat heb je niet in 1 x weg.

Normaal gesproken denk ik dan altijd eerst aan anderen en aan mijn werk maar juist daardoor voel ik me nu zo gesloopt. Ik ben maar doorgegaan en doorgegaan. Nu weet ik gewoon dat ik mezelf op nummer 1 moet zetten, wil ik hier een keertje uit komen. Dat ga ik dan ook zeker doen. Dat zullen sommige mensen niet prettig vinden maar die hoeven dan ook niet in mijn schoenen te staan. Dan zouden ze zo neergestort zijn. Denk daar maar eens over na. Ik moet gewoon weer even wat kracht opdoen, vooral mentaal, en dan komt het allemaal wel weer goed een keer.