Zo dat was me het dagje wel. Ik heb, zoals ik me had voorgenomen, het boodschappenlijstje gemaakt net nadat ik wakker werd. Het is dan nog steeds geen logisch geheel zoals het anders wel altijd was maar toch wel beter dan dat ik het maak als ik al een tijdje op ben. Het was gewoon een goed plan van mij. Ik wist dat ik een aantal dingen van de week gewoon kon gaan halen. Op zich moet ik gewoon zo vaak mogelijk een boodschapje gaan halen, dan moet ik eruit ook.

Toch had ik alles op 1 briefje gezet. Gewoon mezelf even testen, ik moet toch een keertje wat verbetering kunnen constateren? Er waren een aantal dingen die echt gehaald moesten worden vandaag maar ook een aantal dingen die heus van de week wel kunnen. Eerst maar eens even gaan tanken. Dat moest ook nodig gebeuren. Ook iets waar ik dan steeds geen zin in heb. Nu moest het wel, anders kon ik van de week gaan lopen en daar heb ik al helemaal geen zin in.

Ik red het niet eens tot aan het Marconiplein dus laat staan dat ik boodschappen moet gaan doen lopend. Ja, de Lidl hier lukt net, zeker als ik op het karretje kan hangen om uit te rusten. Voor de rest zit alles gewoon een stuk verder dan het Marconiplein. Gelukkig kon ik gelijk aanschuiven en tanken, dat is daar wel eens anders. Dat was ook gebeurd. Dan op naar Overschie en goed opletten dat ik niet rechtstreeks naar ma d’r huis rijd.

Dat is gelukt. Ik kwam Ariëlle en Marcel ook nog tegen. Ik was eigenlijk van plan om een beetje te gaan lopen op de Baumannlaan maar ook dat heb ik maar niet gedaan. Na mijn boodschapje daar ben ik naar de volgende reeks winkels gereden. De winkelboulevard op de Vierhavenstraat. Daar sta ik altijd in de parkeergarage. Dan ga ik aan de ene kant mijn boodschappen halen en als ik die in de auto heb, rijd ik gewoon naar de andere kant, parkeer daar weer en haal ik de rest.

Tegen de tijd dat ik daar aan kwam voelde ik al dat ik geen puf zou hebben voor de rest. Dan maar alleen de boodschappen. Zo moet ik er toch van de week weer uit en dat is juist wel goed. Anders schuil ik lekker helemaal thuis en dat gaat nu niet. Ik heb het geprobeerd maar het is niet gelukt. Ik heb dan ook voor de hele week boodschappen in huis gehaald maar wel gekeken of het niet allemaal te zwaar zou worden.

Dan moet ik toch van de week nog drinken en zo ook gaan halen. Ik red het nog wel met wat er is dit weekend. Dan heb ik gewoon 2 uitjes van de week. Ook goed. De boodschappen had ik goed verdeeld maar ik wist ook dat ik het niet in 1 x boven zou krijgen. Ik zit hier vast wat te schrijven in de hoop dat ik dan genoeg uit zou rusten om de rest zo te gaan halen. Maar dat moet nog maar even wachten. Al moet ik het echt wel gaan halen straks.

Wel grappig dat het echt zowat elke dag weer 13 graden is. Nu al weer 3 dagen achter elkaar. Zoals ik me had voorgenomen, neem ik er elke keer een screenshot van. Want in heel mijn leven heb ik het echt nog nooit zo vaak achter elkaar 13 graden zien zijn. Misschien is het ma d’r manier om even gedag te zeggen? Ik vind het in elk geval vrij opvallend. Terwijl ik dit typ zie ik dat het 15u13 is. Oké, het komt echt van ma. Ik heb er al een hele rij screenshots van en dan nog die vele dagen van toen ik dat niet eens deed, kan je nagaan!

Skylar is al dagen vervelend. Hij is zo lief dat ik er niet echt kwaad om kan worden. Hij heeft een tik bij de fonteintjes ontwikkeld. Ik heb een tijdje terug van Sonja een fonteintje gekregen, haar katten gebruikten het niet. Hier wel, vooral Aurora vindt dat heerlijk om uit te drinken. Alleen dat fonteintje was heel snel vies. Dan moest je de kalk er echt af bikken. Het heeft ook een flinke bak aan de voorkant en die schepten ze dan vaak genoeg helemaal leeg.

Gelukkig stond het ding in de badkamer en kon het niet zo’n kwaad maar toch, het is niet de bedoeling en vaak genoeg hoorde ik het zoemen van het pompje zonder water, helemaal in de huiskamer. Er zat 1,5 liter water in. Nu kocht ik er een tijdje terug eentje bij van 3 liter water om in de huiskamer te zetten. Daar drinken ze allemaal graag uit. Alleen Skylar krijgt het af en toe in zijn hoofd om het ding de hele kamer door te slepen. Tot zover het draadje hem laat gaan.

Dan golft er natuurlijk steeds veel water over de grond ook. Hij kan het dagen niet doen en dan opeens krijgt hij het weer in zijn kop. Het fonteintje van Sonja was ondertussen niet meer schoon te krijgen en ik wilde er net zo eentje als in de kamer erbij, voor in de badkamer. Die scheppen ze niet zomaar leeg in elk geval. Alleen bij deze versie zit er een wit bloemetje bij, die je in het gat kan stoppen waar normaal gewoon het water uitkabbelt.

Dan krijg je 5 stroompjes water waar ze van kunnen drinken. Ja, dat was de kat het spek opbinden gewoon. Ik heb het nog niet zo lang binnen en Skylar blijft ermee slepen. Ik kán natuurlijk gewoon het bloemetje eraf halen maar ik ben net zo eigenwijs als hij. Bovendien vindt Aurora het fijn om van de straaltjes te drinken. Dan moet hij het maar gewoon afleren. Ik kan er wel om lachen hoor, tenminste, meestal. Ik vind het wat minder leuk als hij met zijn pootjes gewoon het hele bloemetje eraf rukt en zo bijna 3 liter water de huiskamer in slingert.

Ik heb nog hoop dat hij eraf zal gaan blijven, anders prop ik het bloemetje in die van de badkamer. Daar kan een paar liter water over de vloer geen kwaad. Ik hou het nog wel even vol zo. Was Skylar daarnet weer met de fontein bezig, zo was Rainbow weer op rooftocht geweest. Ik was namelijk bezig met boodschappen uitpakken, toen de fontein weer vakkundig verplaatst werd. Ik ging maar even de dweil pakken om het water op te dweilen. Ik kom terug met de dweil, zie ik Rainbow met iets groots in zijn bekkie onder de salontafel schieten.

Wat heeft die nou weer? Had hij de nu 3 dubbel verpakte zalmstukken gevonden. Ik snap echt niet dat hij dat heeft kunnen ruiken. Het zit punt 1 vacuüm verpakt, punt 2 zit daar dan nog eens een verpakking omheen en dan zit het in zo’n ziplock zakje. Hij had zijn scherpe gebitje er al weer dwars doorheen gekregen. Het is net dat monster uit IT, die ruikt ook alles. Ja, hij heeft nou eenmaal echt chronisch honger omdat hij geen brokjes eet. Ik vind dat echt heel vervelend want het houdt ook in dat hij honger heeft als ik eens een dagje weg zou gaan.

Ik heb ze het stuk maar gegeven waar de tandjes al doorheen waren gegaan, zo had het vacuüm in elk geval geen nut meer. Ik kan ook echt niets laten liggen hier. Ik zeg wel steeds dat hij brokjes moet eten en soms probeer ik het ergens tussen te doen maar daar trapt hij echt niet in. Ook de dierenarts kwam met een antwoord waar ik niets aan heb: ‘blijven aanbieden’. Ja, duh. Dat helpt toch zeker niet? Als iemand daar een lumineus idee over heeft, dan hoor ik het graag. Maar als je hem daarna weer helemaal zo schattig out op de bank ziet liggen, dan snap je wel dat ik er niet kwaad op kan worden.

Dat geen brokjes eten is en blijft lastig. Ook de brokjes van de 2 groten kan ik gewoon niet op de grond zetten hier. Boven hebben ze een bak staan maar daar plast Rainbow niet op. De bak van beneden staat op de onderste tree van de trap naar boven, dan plast hij er niet op. Zet ik het op dezelfde plek maar dan op de grond, dan wordt er weer op geplast door die rare gozert. Hij dacht al met een paar weken oud dat het iets was om op te plassen en ondanks dat hij het de anderen ziet eten, plast hij er nog steeds op. Behalve als het op een traptree staat. Dat is toch raar?

Nou ja, ik weet het wat dat betreft gewoon niet meer. Ik ben nu net wakker en dan weet ik al helemaal niet veel meer. Ik was even gaan liggen om bij te komen en ben volledig in coma gevallen. Dat is wat een beetje boodschapjes halen met me doet. Ik ben dat eigenlijk helemaal beu ondertussen. Morgenochtend vroeg die andere dingen maar halen want daar heb ik nu al helemaal geen zin meer in. Alles om soep te maken heb ik wel boven want morgen komen ze mijn tv ophangen en soep eten. Dat gaat in elk geval wel lukken. Zo’n werk is dat niet. 

"Wie geen plezier vindt in alleen zijn zal niet van de vrijheid houden.

Origineel: Wer also nicht die Einsamkeit liebt, der liebt auch nicht die Freiheit.
Bron: Aphorismen zur Lebensweisheit"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ik ben nog steeds niet verder gegaan met de foto’s en spullen uit de grote doos die ik nog heb staan hier. Wel heb ik een aantal fotolijsten bij elkaar gezet, op mijn kast. Alleen, doordat de katten de laatste tijd nogal onstuimig zijn, sneuvelen er steeds meer. Het glas dan, dat breekt elke keer als ze er weer eens een paar omgooien. Ik denk dat ik die foto’s maar ga lamineren of zo, dan kan ik ze zo schoonhouden.

Om er nieuw glas in te gaan kopen, lijkt mij verspilde moeite en verspild geld. Ze zijn dan ook nogal hardleers hier. Ze schrikken zichzelf elke keer een ongeluk als ze een ongelukje veroorzaken maar toch schrikt het ze niet af om het een uurtje later weer eens doodleuk opnieuw te doen. Ik spring niet eens meer op, ik zucht een keertje diep en ga de scherven direct van de vloer rapen. Tja, je hebt katten hè, anders had ik toch echt iets minder beweeglijk in huis moeten halen.

Een schildpad begint de laatste tijd toch ook wel aantrekkelijk te worden. Alhoewel. Als klein meisje had ik ook een schildpad. Kobus was zijn naam en het was een landschildpad. Of haar naam, nooit echt geweten of het een mannetje of een vrouwtje was. Maar Kobus werd als maar groter en groter. Mijn moeder zei dat ze hem naar Blijdorp ging brengen. Daar kon hij dan, in alle rust, nog veel groter groeien. Ik heb dat altijd geloofd maar waarom ik daar nu opeens aan twijfel? Ik heb geen idee.

Het weer gaat veranderen en als je katten hebt, en die heb ik toevallig, dan kan je dat al van te voren merken. Buiten de normale 16 uur slaap per dag waarin ze vrij rustig zijn natuurlijk, behalve Aurora dan met haar gesnurk, zijn ze de andere 8 uur ontzettend ongedurig. Ze zijn vervelend, rennen als ongecontroleerde projectielen door het huis en pesten elkaar enorm. Vanmorgen zat ik er ook weer precies tussen de neerstortende objecten in. Jongens! Kan het een beetje minder?!

Dat kan ik dan wel af en toe roepen maar daar hebben ze niet zo’n boodschap aan. Hooguit kijkt er eentje een keertje om, om daarna hard weer verder te rennen. Ik ben maar braaf blijven doortypen. Ik ben maar vast begonnen aan die lijst voor de therapeut, mijn leven in een notendop. Potverdorie zeg, er leek geen eind aan te komen. Ik heb er lang over gedaan en het zijn alleen vermeldingen van gebeurtenissen. Er wordt verder niets uitgelegd of zo.

Tot mijn grote schrik, kwam ik aan precies 7 A4tjes vol. Tot op de laatste regel. Mijn hemel zeg. Ik hoop dat hij echt van lezen houdt, anders heeft hij grote pech. Ik moest er wel om lachen eerst, dat het zoveel was. Pas later besefte ik me, dat dit misschien geen gepaste reactie is want zoveel in 1 leven, dat voorlopig nog niet eens over is, is best triest eigenlijk. Al bekijk ik het niet zo hoor. Ik heb het al eerder gezegd, alles heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en ik mag mij nog steeds.

Zelfs nu ik als een 95 jarige bejaarde door het leven ga. Ik weet dat dit nog wel een keertje zal beteren en het hoort bij wat ik aan het doormaken ben. Ongeacht, als je iets gebeurt dan kom je er altijd beter en sterker uit. Dat is nou eenmaal zo. Als je er doorheen moet dan is het niet zo fijn nee. En dan denk je er ook niet aan dat het ergens goed voor is. Pas later, als alles achter de rug is, kan je je eigen groei erdoor pas waarderen. Maar als je het zo even op een paar A4tjes ziet staan, zo achter elkaar, dan is het toch best wel veel.

En zeker die laatste paar jaar, ging het wel erg snel achter elkaar natuurlijk. Dat zei Teijn, zo heet de beste man, ook gelijk. Jeetje zeg, dat is wel heel erg veel en heftig allemaal. Ja, daar was ik al achter eigenlijk. Maar goed, ik heb dat alvast opgeschreven, of uitgetypt eigenlijk. Maar ik heb geen printer meer daarom lijkt mailen mij een betere optie. Dan heeft hij even de tijd om het door te nemen voordat ik er weer ben. Anders is er al een half uur minstens om, voor hij klaar met lezen is. Nou ja, dat zal de bedoeling niet zijn denk ik. Ik mail het gewoon, met uitleg van de afwezige printer. Lijkt mij wel duidelijk toch?

Verder heb ik vanmiddag even de kastjes in mijn badkamer leeggehaald om op te ruimen. Alleen was dat niet zo’n slimme zet. Gelukkig heb ik maar een klein badkamertje en ook niet zoveel kastjes. Ik was alleen vergeten dat ik nogal moeite heb met dingen organiseren en ordelijk maken. Iets waar ik anders juist zo heel goed in ben. Ik heb uiteindelijk maar gewoon heel veel weggegooid. Per slot van rekening ruimt dat ook best aardig op.

In mijn overmoed had ik me ook voorgenomen die kastjes ook schoon te maken helemaal. Maar dat kwam er niet meer van. Dat was nou weer net even te veel. Ik werd al kriegelig van die rommel die uit de kastjes kwam, dus nadat ik dat weer enigszins uitgedund weer had teruggestopt, was ik behoorlijk moe. Ik had natuurlijk beter moeten weten en ook nu de cits goed in de gaten moeten houden. Zit ik op de bank, bij te komen van mijn overmoedige actie, zie ik opeens Skylar lopen met zo’n rozettige badspons.

Een groot paars ding, de verkeerde kleur trouwens voor mijn turkooizen badkamer, hing zo uit zijn bekkie en hij struikelde steeds over het touwtje dat eraan hing. Hij gaat er mee om alsof hij een grote prooi heeft gedood en nu zoekt naar een plekje om die te verstoppen of in alle rust op te eten. Ik kon er wel om lachen, Skylar heeft er weer een nieuw prooi speeltje bij. Dat hij er nog maar veel plezier van mag hebben. Als hij en de rest nou voortaan net even wat beter uitkijken op de kast waar al die fotolijstjes staan, dan hebben we een mooie ruil.

Morgen wil ik er vroeg uit en dan een logisch boodschappenlijstje maken voor een keer. Of me dat gaat lukken, weet ik niet. Maar als ik dat nou eens doe, vlak nadat ik wakker ben? Dan ben ik nog nergens moe van. Dat is misschien best een goed idee. Lijkt me toch. We gaan het gewoon proberen. Alleen het hoognodige, de rest in etappes en niet teveel verschillende winkels. Dan moet het toch echt een keertje goed gaan. We gaan het weer eens beleven morgen.

Het kaartje dat ik van Sonja en Tilly heb gekregen van de week, daar staat een katje op, het is net een beetje een kruising tussen Moonlight en Skylar. Sonja heeft er ook nog iets ingeschreven en dat vond ik echt een prachtig mooi compliment. Iets waar ik heel blij om ben. Ik zat het katje nog eens te bekijken en bedacht me dat ik ergens net zo’n soort foto van Moonlight heb, met iets in zijn bekkie. Ik heb me rotgezocht maar de foto nergens kunnen vinden. Wel nog eentje waarop je ook al wel ziet dat hij er best op lijkt. Ah, wat was het toch een schatje toen.

Dat is hij natuurlijk nog hoor, alleen in het groot nu. Ik weet ondertussen wel dat Aurora zwaarder weegt maar toch ziet hij er het allergrootst uit van het stel. Rainbow is natuurlijk de kleinste. Aurora is een tenger lijkend dametje maar ze is best flink hoor. Aan Skylar kan je zien dat hij ook een behoorlijk formaatje kat gaat worden. Ik ben benieuwd hoe groot ze volgend jaar allemaal zijn.

Ook Sunshine zal ondertussen veel groter zijn dan toen ik hem voor het laatst zag. Hij was toen maar 10 maanden pas. Daar denk ik vaak aan, dat zal altijd zo blijven. Ik mis hem nog steeds evenveel. Gelukkig heeft Moonlight nu genoeg afleiding, al zie ik hem heel af en toe nog wel even zoeken, maar dat is nog maar zelden ondertussen. Ik hoop dat ik het ooit een keertje echt mag afsluiten omdat hij op de een of andere manier toch thuis zal komen. Daar ga ik dan maar gewoon nog steeds van uit. 

"Als je met volle streken de huid van een mooie perzik of de melancholie van een oude appel schildert, zie je in de weerspiegeling die ze uitwisselen dezelfde lauwe schaduw van verzaking, dezelfde liefde voor de zon, dezelfde herinneringen aan de dauw."

Paul Cézanne Frans kunstschilder 1839-1906

Iedereen weet wel dat ik clowns nou niet echt warme gevoelens toedraag maar de enige clown waar ik dat wel bij had, was Pipo. En Mamaloe natuurlijk en vooral Klukkluk, de indiaan. Een groot stuk van mijn jeugd heb ik met Pipo doorgebracht en ik vond dat toch altijd een enorme lieverd! Goh, het komt opeens allemaal weer boven. Snuf en Snuitje, de boeven, vond ik altijd heel erg lachen ook.

De dikke deur vond ik maar een engerd. Eigenlijk weet ik er nog best veel van, blijkt nu wel. Maar verder krijg ik de kriebels van clowns. Zeker sinds, en toen was Kim nog klein, dat pedo clown schandaal in Oude Pekela, vond ik ze al helemaal niks meer. Later kwam daar It van Stephen King nog eens bovenop en toen was het echt over tussen clowns en mij. Laat maar. Ook die strenge Pierrots in het circus, bah bah bah. Echte pisnichten vond ik dat, nog steeds trouwens. Dat jankerige gezicht en altijd zo streng tegen de rest. No no no no, zo heette die ezel van Pipo ook, schiet me nu te binnen.

Waarom ik daar nou opeens zo hierop kom? Nou, zit ik gisteren lekker een beetje te suffen in de bank met de tv aan. Ik keek niet echt ergens naar of zo. Gewoon, een rustmomentje. Zie ik toch opeens reclame over de avonturen van Pipo de Clown en Mamaloe! Met allemaal voorstukjes. Maar dat is mijn Pipo natuurlijk helemaal niet meer, dat kan ook niet, de beste man is al jarengeleden over de clownsbrug vertrokken naar de clownshemel. Daar zitten er maar een paar hoor, de rest zit vast in de clownshel.

Deze ‘nieuwe’ Pipo zit net onder het niveau van de nieuwe versie Pennywise uit It, wat mij betreft. De rest doet er niet zo toe eigenlijk, al zijn dat ook de oude spelers niet natuurlijk. Ik ben zelf al ruim over de helft van antiek, dat zou ook niet kunnen met dingen uit mijn jeugd. Dat begrijp ik ook wel maar goed, ik zat gelijk rechtop en het rustmomentje was wel weer over. Wat een engerd zeg. Als de kindertjes hem maar leuk vinden en er net zoveel plezier aan mogen beleven als ik dat vroeger ook deed. Alleen moeten ze die reclame ervan maar niet meer laten zien. Dat is dan weer een stuk beter voor mij en mijn rustmomentjes.

Ik was vanmorgen redelijk op tijd wakker. Ik had al alles opgeschreven van de laatste 2,5 jaar voor de therapeut vanmiddag. Ik merkte vorige week bij dat telefoongesprek, dat ik het wel allemaal weet natuurlijk maar dat ik heel snel dingen vergeet te zeggen. Ik wilde dat nu niet laten gebeuren, vandaar maar een lijstje gemaakt. Ik kreeg een appje van Kim, of ik al wakker was. Ja hoor, dat was ik. Stond ze opeens voor de deur! Dat vind ik altijd gezellig en we hebben samen even lekker een bakkie genomen. Ik koffie en zij thee met de verse honing die ik dinsdag van Sonja en Tilly had gekregen.

Kim is helemaal gek op honing, ik heb haar de 2^e pot gegeven. Dat had ik van de week al aan Tilly gevraagd en die vond dat prima natuurlijk. Ze heeft er helemaal van zitten genieten en al direct de pot honing in haar tas gedaan. Ze heeft me lekker even geholpen met de kattenbakken, dat scheelde mij weer een hoop inspanning zodat ik lekker ontspannen naar de afspraak kon van die middag. Ze heeft me ook nog eens getrakteerd op een Turkse pizza, heel lekker. Het Turkse zaakje vlak bij waar ik woon, daar vindt zij ze nog steeds het lekkerst en dat is ook wel zo. Dat vind ik zelf ook.

Daarna moest zij nog een boodschapje doen op het Mathernesserplein, waar ik toch langs moest dus daar heb ik haar afgezet. Ondertussen zat ze maar te jeuken aan de plakkers van het hartkastje, dat ze morgenmiddag weer moet inleveren. Het werd helemaal rood en ze heeft er echt behoorlijk last van. Ze was heel blij daar morgen weer vanaf te zijn. Nadat ze snel was uitgestapt, ben ik doorgereden en was ik nog een stuk te vroeg waar ik zijn moest. Ik heb even in de auto een sigaretje zitten roken en heb even op mijn gsm zitten spitten. Daarna ben ik, vlak voor de afgesproken tijd, aan gaan bellen.

Ik moest heel even wachten maar dat was maar een paar minuutjes. Het is een aardige man, natuurlijk heeft hij niet zo heel veel gezegd. Hij heeft wel heel veel vragen gesteld natuurlijk. Deze eerste afspraak was om te kijken of hij sowieso iets voor me zou kunnen betekenen en ook om te kijken of er genoeg klik was om een 2^e afspraak te maken, mocht hij volgens hem wel iets voor me kunnen doen. Ook hij vond dat er wel heel erg veel gebeurd was, de afgelopen 2,5 jaar. Ja, dat is ondertussen geen nieuws meer.

Hij kwam er ook mee, dat mijn allergie medicatie sowieso al vermoeidheid oplevert. Iets dat ik niet wist eigenlijk. Hij vroeg ook of mijn bloed al onderzocht was. Hierop kon ik ja antwoorden, alles was goed. Of er ook naar mijn de waardes van mijn schildklier was gekeken? Eh… Geen idee eigenlijk, ik heb er niet specifiek naar gekeken wat er allemaal op die lijst stond. Daar moet ik dus morgen even de dokter over bellen, om te vragen of dat erbij stond maar ook omdat de verwijsbrief niet ondertekend is. Dat is wel nodig voor hem, maar de dokter zit hier om de hoek, dus dat komt wel goed.

Morgenochtend dan maar even bellen daarvoor. Ook bellen naar PsyQ om af te bellen. Ik zag daarnet dat ik weer een mail van ze binnen had met een link naar een vragenlijst. Ik blijf wel bij deze therapeut. Maar dan moet ik ze wel even netjes afbellen. Het uur was in elk geval zo om, hij wist genoeg om te denken dat hij inderdaad wel iets voor me kan betekenen. Nou, heel fijn natuurlijk. De volgende afspraak is 2 november. Ik heb huiswerk, goh, daar ben je dan 55 voor geworden.

Ik moet opschrijven wat ik dagelijks zo’n beetje doe, ook als dat niets is. Ik hou dat toevallig al bij voor mezelf. Omdat ik het zelf zo idioot vind, maak ik daar inderdaad al notities van. Dat zei ik hem ook, die wil hij er ook wel bij hebben dan. Prima, komt in orde. Ook wilde hij een soort lijstje, in chronologische volgorde van alle grote gebeurtenissen en/of drama’s in mijn leven. Vanaf mijn geboorte dan nog wel. Oké dan. Ik vroeg hem of hij van lezen hield, met een grijns natuurlijk.

Hij haastte zich te zeggen dat het geen verslag ervan hoeft te worden, alleen de gebeurtenissen moest ik benoemen. Ik antwoordde hem weer dat ik ook wist dat hij dat bedoelde, maar dan nog zal het een behoorlijke lijst worden. Want als ik zo ver terug denk, dan is mijn hele leven een aaneenschakeling van allerlei drama’s. Ik weet dan ook niet eens beter dat je dan gewoon door gaat. Je stoft jezelf een beetje af, je staat op en je gaat verder, als je gevallen bent. Ik zou niet eens weten hoe het anders moet of kan. Dat gaat hij me denk ik wel eens even leren.

Voor leren ben je nooit te oud, zo zegt men toch. We gaan het nog wel beleven. Er is best wel veel gezegd en ook hij heeft me wat dingen verteld maar ja, om hier nou alles op te schrijven, dat is een beetje teveel. Dit geeft wel een globale indruk. Over 2 weken die lijsten mee nemen, of ik vraag of ik ze mag mailen van te voren. Ik heb geen printer meer en ik heb geen zin om alles over te schrijven. Dat zal vast wel mogen maar ik zal het netjes vragen eerst.

Komt wel in orde. De rest van de dag was ik weer helemaal out natuurlijk. Ach ja, je zou er bijna aan gaan wennen. Ik ben ook best een beetje katloos geweest. Alleen Skylar kwam weer lekker bij me liggen. Nu ligt Aurora op de bank en de rest is, nadat ze gegeten hadden, weer naar boven gegaan. Ik ga maar weer even met ze zitten, even praten over wat ze niet begrijpen aan het deel ‘gezelschap’ in de gezelschapsdieren categorie waar ze in vallen. Misschien gaat dat helpen. Als ik zo meteen op zal staan, dan weet ik dat ze uit alle hoeken komen aanvliegen. Dan weten ze me ineens wel te vinden, alleen maar omdat het dan ‘snoepie-tijd’ is. De boeven!