"Bij dezelfde omgeving leeft toch ieder in een andere wereld."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Het enige wat ik leuk vind aan de winter is dat je in december weer overal van die lichtjes ziet, die het net ietsje leuker maken. Voor de rest vind ik er echt maar heel weinig van. Gelukkig is het zo weer 21 december en dan gaan de dagen alweer lengen. Daar ben ik altijd heel blij om, al merk je er pas echt wat van tegen eind januari. Vooral deze winter is het erger dan anders voor mij.

Mijn dagen zijn al heel raar kort, nog steeds. Niet meer volledig weg, zoals in begin augustus het geval was. Toch zijn ze nog steeds aan de korte kant. Vooral met dat slaapje ertussen hakt dat toch weer een stukje dag weg. Aan de andere kant, eerst sliep ik bijna de hele dag. Daaraan merk ik dat het wel vooruit gaat. Langzaam maar toch vooruit. Alleen dat laat licht worden en dan weer zo vroeg donker, ik vind het maar niks.

Dat had ik altijd al en dus nu vind ik het echt ellende. Eigenlijk vind ik de meeste dingen prettiger om te doen met daglicht dan in het donker van de avond met kunstlicht. Dat gaat van stoffen of stofzuigen tot lezen en meer van dit soort dingen. Dan heb je in de winter gewoon een heel stuk minder tijd om die dingen fijn te kunnen doen. Lezen met kunstlicht maakte me vroeger nooit zo uit maar ja, 55+ oogjes hebben daar blijkbaar toch meer moeite mee.

Hele avonden lezen zit er dus niet meer in. Ik krijg het van een bril op mijn neus de hele tijd daarom schiet dat ook niet op. Ook vandaag gingen er een paar dingen die ik wilde doen niet door omdat het alweer snel donker was. Ja natuurlijk, morgen weer een dag maar die is net zo kort als vandaag. Daardoor lijkt het dan alsof je steeds meer te doen hebt en dat werkt op dit moment een beetje tegen me. Daar kan ik nu niet zo goed tegen, dan voel ik me gelijk opgejaagd. Ik weet nog niet goed hoe ik dat uit moet zetten.

Dat is een goeie om tegen Stefan te zeggen, ik moet toch alweer dinsdag naar hem toe. Wie weet heeft hij iets waarvan ik zeg ‘nou, dat ik daar niet aan gedacht heb’. Je weet maar nooit. Buiten huishoudelijke dingen moet ik ook nog eens lopen en slapen. Hup, dag voorbij. Mijn truien moet ik ook nog zoeken, dat wilde ik vandaag doen maar ja, donker hè. Wel heb ik een flink stuk gelopen. Weer bijna te ver, het ging net. Dat is zo ontzettend lastig in te schatten. Ik moet al terug als ik me nog redelijk voel eigenlijk. Ik heb er dan gewoon geen erg in.

Ook heb ik gemerkt dat, als ik last begin te krijgen en ik kan ergens op hangen, om mijn rug even te laten bij komen, dat ik dan weer redelijk verder kan lopen. Vandaag heb ik even op de trapleuning van het Marconiplein gehangen. De mensen zullen wel gedacht hebben maar ik had daar toch echt maling aan. Even overwoog ik nog om schuin over te steken naar het Sunshine gebied maar gelukkig was ik slim genoeg om dat toch maar niet te doen. Vanaf daar haalde ik het maar net terug, ik was daar al met een hele omweg heen gelopen. Dit was eigenlijk net goed. Anders heb ik morgen weer meer last en dat wil ik niet.

Het was wel even heerlijk weer, een beetje mistig en fris koud. Lekker shawl om en muts op, ik kan slecht tegen koude oren, maar dan is het ook echt wel lekker om zo door die kou te lopen. Handen in mijn zak, geen idee waar ik mijn handschoenen heb gelaten maar dit ging ook prima. Eigenlijk wil ik morgenochtend heel vroeg gaan, dat is eigenlijk het lekkerste lopen. Alleen, dat heb ik me al een paar keer voorgenomen en dan lukt dat weer niet. Ik ben wel blij dat het me duidelijk wel praktisch elke dag lukt.

Gisteren stuurde PeeT me echt iets heel liefs, daar kreeg ik even tranen van. Mooi eigenlijk, donderdag een aardige oppepper en complimenten van Stefan en gisteren dan weer zo’n mooie en lieve oppepper van PeeT. Ik denk dat ik wel heel erg goed zit bij diegenen waar ik om hulp heb gevraagd. Dat moet je maar treffen natuurlijk en dat heb ik blijkbaar gedaan. Weer een zegening bij die anderen die ik telkens maar even moet tellen. Daar word je dan weer helemaal happy van. Ik kom er ook wel uit hoor, alleen niet zo snel als een aantal mensen graag zouden zien. Hou me ten goede, als het aan mij lag dan was ik natuurlijk nu op dit moment al opeens beter hoor. Maar ik ga voor anderen niet mijn gezondheid op het spel zetten.

Stefan waarschuwde me donderdag dan ook dat dit zelfs kan verergeren als het niet goed wordt aangepakt. Doe me alsjeblieft een lol zeg! Nog erger? Dat was dan ook exact hoe ik reageerde tegen hem. Dat kan blijkbaar. Ik moet er niet aan denken. Ik vind het wel heftig genoeg zoals het is. Maar juist door dat soort lieve dingetjes van anderen die het goed met je voor hebben, dat geeft je toch een beetje extra kracht. Er zijn er nog wel een aantal die me veel steun geven, of dingen sturen die zouden kunnen helpen.

Dat vind ik echt heel fijn en dat waardeer ik enorm. In nood leer je je echte vrienden kennen en buiten dat er maar weinig echt blijken te zijn, vallen de valse types direct en volledig door de mand. Wel mooi ook, altijd fijn om te weten, vind ik dan. Liever volledig alleen dan door valsheid omringd. Gelukkig merk ik wel dat er steeds meer lieve en gelijkgestemde mensen om me heen zijn. Toch mooi dat je elkaar zo gewoon vindt. Soort zoekt soort is niet voor niets een spreekwoord geworden.

Vooral de laatste jaren trek ik mezelf steeds meer terug. Ik zie door de maskers van mensen heen en dan bevalt het je echt niet hoor, wat je ziet. En op de een of andere manier voelen die gemaskerde mensen ook dat je hun ware gelaat ziet en dat vinden ze niet zo fijn. Toch geef ik altijd weer iemand het voordeel van de twijfel, al heeft dat meestal niet zoveel zin. Maakt ook niet uit, de juiste mensen blijven over. Dat is het belangrijkste.

Van de week schreef ik al een keer over Marianne, mijn beste vriendin vanaf Kim heel klein was al. Zij ging veel te jong over en ik mis haar nog steeds. Wat hebben we altijd een vreselijke lol gehad samen. Wij konden echt jankend van het lachen over de grond liggen. We zeiden alles tegen elkaar, leuk of niet en dat kon dan ook, zonder dat 1 van ons 2 daarover boos werd. We zouden in het bejaardentehuis de boel wel eens even op stelten gaan zitten en daar konden we toen al lol om hebben. Ik was gek op haar en zij op mij.

Dat ze overging is alweer bijna 15 jaar geleden. Ik was er echt kapot van, Kim ook. Natuurlijk kreeg ik ook op haar begrafenis de slappe lach. Samen met Kim. Er zong iemand een liedje en dat ging me toch vals. Opeens zie ik Mar voor me, met een grote grijns en op het puntje van dubbel liggen, daardoor moest ik ook opeens lachen. Kim snapte het direct want zij had precies hetzelfde. Gelukkig maar want toen sloegen we onze armen om elkaar heen en deden we net of we zo aan het huilen waren. Dat zou toch geen mens snappen. Mar wel hoor. Die deed volgens mij net zo hard mee.

Toen ik later een bedank kaartje kreeg, zat er een foto op van Mar en daar zag ze er heel anders uit dan ik haar kende. Heel apart vond ik dat. Een maand of 2 later, ik zou mijn café gaan sluiten en alles was al zowat ingepakt. Zo had ik een doos met foto’s in lijstjes en pas later ontdekte ik dat ik dat kaartje met haar foto daar niet bij had gedaan. Vervelend want ik wilde dat absoluut niet kwijt raken. Die zaterdag had ik een middagje in het café georganiseerd met een spiritueel tekenares, Tony Looyenstein heette ze geloof ik.

Sinds ik het café samen met Kim deed, werd het steeds meer een vrouwengebeuren. Alhoewel zich er ook wat mannen hadden opgegeven voor deze middag. Zij vertelde je dan wat van je vorige levens en je kreeg een tekening van je gids. Het was die dag dat ik had lopen mopperen dat ik vergeten was die foto weg te stoppen. Toen Tony aankwam, had ze een hele grote poster bij zich. Ze tekende die dan altijd voor de ‘gastvrouw’ van de dag. Ze gaf hem aan mij en zei dat ze normaal altijd al de naam wist van die gids maar dat ze dit keer door kreeg dat ik die al zou weten. Oké, apart.

Ik rolde de poster uit en ik zag zo dat het Marianne wel moest zijn. Maar dan zoals op het fotootje waarop ze er zo anders uitzag. Met korter haar, zoals ik haar had leren kennen maar voor de rest jaren en jarenlang had ze altijd heel lang haar. Nu begreep ik waarom ik dat fotootje vergeten was in te pakken in de verhuisdoos want die doos stond al bij vrienden en zo kon ik nu toch aan Tony laten zien dat mijn gids Marianne heet. Dat kon ik direct zien aan wat ze getekend had. 

Ik heb dit later gemaild aan Marianne’s zus Monique en zodra ze de tekening zag, kon ze ook direct zien dat dit inderdaad Mar moest zijn. Het was heel bijzonder om dit zo meegemaakt te hebben. Ik doe er foto’s bij, van Mar zoals ik haar zo goed kende, het fotootje van het bedank kaartje en een foto van de tekening van ‘mijn gids’. Ik zou zeggen, kijk zelf maar wat je ervan gelooft. Mij maakt het niet uit, ik weet wat ik er zelf van vind. 

"Wie geen plezier vindt in eenzaamheid zal niet van de vrijheid houden.

Origineel: Wer also nicht die Einsamkeit liebt, der liebt auch nicht die Freiheit.
Bron: Aphorismen zur Lebensweisheit"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Vandaag weer eens een langzame start. Het ‘gestructureerd’ slapen werpt wel zijn vruchten af, in die zin, ik slaap exact wat ik nu moet slapen. Ik snap zelf niet eens dat dit me zo goed lukt. Ik ben jarenlang toegekomen met een uurtje of 4, hooguit 5 per nacht. Omdat ik door het verplichte dutje in de avond niet meer op de bank in slaap kukel, krijg ik om een uur of 11 behoorlijk slaap. Ook iets wat ik niet zo goed ken.

Vanmorgen werd ik precies om 9 uur wakker. Eer ik dan op gang ben, duurt wel even. Maar ik heb toch een klein beetje in mijn kledingkamertje gedaan. Ik blijk nu alleen al mijn truien kwijt te zijn. Ik snap er helemaal niets van. In de dozen zomer/winter zat er van alles door elkaar, maar dan wel wat me te klein is. Dus ergens ben ik er al mee bezig geweest alleen weet ik dat niet meer zo. Ik moet een stukje kwijt zijn ergens. Waar kan ik nou toch mijn truien hebben gelaten?

Nou ja, weg zijn ze vast niet, alleen kwijt. Ik kom er nog wel achter. Ik doe wel een vest aan als ik het koud heb voorlopig. Al het echte zomergoed is in elk geval al weg. Dat is al een stuk netter want dat had ik op een hoop gepropt. Ik vind het wel weer goed voor vandaag. Straks even lopen en daarna douchen en zo. Dan is het al lang weer tijd voor mijn verplichte dutje als ik terug kom. Ik moet het nu even van het zonnetje hebben. Snel maar gaan aankleden, lopen met die handel.

Het was fris buiten. Ik merkte dat het flinke stuk te ver van gisteren me het nu moeilijker maakte dan anders. Ja, dat krijg je er dan van. Ik had al een soort route bedacht maar met een uitweg voor als ik voelde het niet te gaan redden. Uiteindelijk zou ik bij de apotheek dan eerst nog een stuk verder kunnen lopen. Afhankelijk van hoe ik me voelde op dat moment, kon ik ook kiezen om mijn medicijnen te gaan halen en naar huis te gaan. Ik wilde het eerste maar het werd het laatste. Morgen weer een poging wagen.

Ik zal toch wel een keertje gewoon een flink stuk weer kunnen lopen? Ik deed vroeger niet anders en dat wil ik nu ook weer. Als dat weer wat beter gaat, dan zal ik ook wat aan mijn eetgewoontes moeten doen. Als ik dan maar eens een keer gewoon normaal 3 x per dag ga proberen te eten. In de ochtend cornflakes met melk of yoghurt of zo, wat brood tussen de middag en wat warms in de avond. Stukje fruit tussendoor. Het klinkt allemaal zo eenvoudig maar voor mij is het dat niet.

Ik heb ook nooit echt honger en ik kan zo 2 dagen zonder eten. Daar heb ik dan niet eens erg in. Ik neem een mok koffie en mocht ik een beetje trek gehad hebben, dan is het daarna wel weer weg. Net zoals ik me vorig jaar dwong om zoveel te eten met het no nonsense dieet, zal ik me nu eerst maar weer eens even moeten dwingen om normaal te gaan eten. In combinatie met het lopen zal ik me daar ook wel weer een beetje beter gaan voelen.

Vanavond neem ik voor het eerst de nieuwe allergie pilletjes, die zijn 5 mg. Ik mocht er ook 2 als 1 niet genoeg zou blijken te zijn. Die ik normaal neem die zijn 10 mg. Ik zal toch eerst maar braaf met 1 beginnen. Dan kan er altijd nog eentje bij, mocht het niet genoeg blijken te zijn. Mijn jeukende ogen zullen dit morgen al vertellen als het niet genoeg is. Helaas is het dan al te laat en zal ik een dagje last hebben. Ik merk het nog wel, morgen.

De laatste tijd valt het me op dat de kleintjes af en toe de grote cits aan het overheersen zijn. Zoals de kleintjes in het begin die tunnel nodig hadden om van de kamer naar de badkamer te durven en weer terug, zo zit Aurora nu stil in de badkamer te wachten tot of Skylar of Rainbow weg gaat van de gang. Dan zit 1 van de 2 op haar te loeren en springen bovenop haar als ze dan toch de sprong waagt. De boeven. Ook Moonlight hebben ze vaak te pakken en die kan me dan toch gillen. Alsof hij geslacht wordt, zo klinkt het dan. In het begin schrok ik me een ongeluk maar ik weet nu dat het dan reuze meevalt. Gelukkig maar want het klinkt vreselijk!

Ook onderling spelen de 2 pubers af en toe flink hard met elkaar. Rainbow kan behoorlijk blazen als het hem te ver gaat. Als ik hoor blazen is het of Aurora of Rainbow. Soms ook tegen elkaar. Je kan duidelijk merken dat ze de boel een beetje aan het uitproberen zijn. Moonlight is een schatje hoor maar hij wil alleen maar graag doen wat hij zelf wil en absoluut niet tot iets gedwongen worden. Dat pikt hij niet. Aan de andere kant kan hij soms ontzettend leuk spelen met 1 van die 2. Meestal is dat Skylar.

Rainbow speelt dan weer vaker met Aurora. Hij blijft nog wel voorzichtig met haar als ze bijvoorbeeld bij me ligt. Daar kan hij dan opeens even voor afbuigen. Gisteren wilde hij over haar heen springen en zo vanaf het ene einde van de bank op mijn knie springen. Hij sprong alleen net een beetje te ver en kukelde zo tussen mijn knieën in. Gelukkig kreeg ik geen extra schrammen dit keer, dat scheelt weer. Ik hoop dat als de jongens zijn uitgepuberd dat ze dan weer allemaal leuk met elkaar om kunnen gaan.

Kim stuurde me vanmiddag opeens een link van een 24 jarige kat, die na 1,5 jaar is teruggevonden. Het beestje hoort en ziet slecht maar herkende gelijk haar baasje toen die haar kwam ophalen. Als dat geen verhaal is dat bewijst dat mijn hoop op de terugkeer van Sunshine niet ijdel is, dan weet ik het ook niet. Hoe ze het overleefd heeft weet niemand, ze zag er niet meer uit en haar hele vacht was vervilt maar toch is ze weer thuis nu. Sunshine komt ook nog wel een keer, ik weet alleen niet wanneer en hoe. kat-simba-24-na-1-5-jaar-terug-bij-baas

Na het eten vanmiddag, was ik nog steeds zo suf als een konijn. Ik was pas een beetje in slaap gevallen tegen de tijd dat ik weer wakker moest worden. Dan is een verplicht dutje niet zo fijn eigenlijk. Ik ben net even lekker onder de douche gesprongen, in de hoop wat meer wakker te worden maar ik ben er eigenlijk slaperiger van. Dat heb ik normaal ook nooit zo. Ik denk niet dat ik het laat ga maken vandaag. Morgen toch maar eens even goed verzinnen waar ik in hemelsnaam die truien heb gelaten. Ik heb echt geen idee.

Ik had ook geen zin in the Voice vanavond, dat is geloof ik al bijna weer afgelopen nu. Misschien kijk ik wel even naar iets op Netflix of zo. Al denk ik dat ik dan snel gewoon al zittend in slaap zal vallen. Dat kan geen kwaad hoor, de cits maken me toch wel wakker voor hun snoepjes maar ik kan dat maar beter niet doen. Dan slaap ik vannacht weer niet goed en eer je dat weer goed hebt gedraaid, ben je weer een paar dagen verder. Dat moet ik dan maar niet doen. Gewoon wakker blijven tot ik echt wil gaan slapen. Dat is eigenlijk nu wel… 

"Kennis is nog geen wijsheid."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860