Goh, 5 december alweer. Ik ben toen ooit met die hele Sinterklaas traditie gestopt omdat ik Kerst zoveel leuker vond. Toch heb ik er altijd heel veel lol in gehad. Toen ik klein was zeker natuurlijk. Alhoewel het beetje angst voor Piet en de roe en de zak soms toch wel heel spannend waren. Later, op de middelbare school, vond ik het geweldig om surprises te maken. Vooral het dichten ging mij altijd goed af.

Mijn opa was er ook heel goed in, zou ik dat van hem hebben? Dat moet wel. Opa had ook zo’n mooi schuin handschrift en ook al stond er ‘Sint’ onder, ik zag gelijk dat hij het geschreven had. Dat rijmen en dichten kon ik ook al heel jong als geen ander. Later vond ik het dan weer leuk om van die anti rijm gedichten te maken. Als iemand dat dan voor moest lezen, dan raakten ze er zelf van in de war omdat ze de zin in gedachten al af hadden gemaakt en er iets heel anders bleek te staan.

Zoals; Sint heeft heel lang zitten denken, wat hij jou zou kunnen ‘geven’. Piet zei, het kleine etter, geef haar toch gewoon een chocolade ’kransje’. Ze willen dan allemaal het verwachtte woord voor lezen. Daarom struikelen ze dan over wat ik schreef. Daar kan ik dan behoorlijk lol om hebben. Ook toen Kim nog klein was, was de Sinterklaas periode altijd heel leuk. Ik weet daar nog vele leuke dingen van.

Ze was dan ook best bang voor dezelfde dingen als ik. Ik dacht haar gerust te stellen door te zeggen dat als zij nou toevallig in de zak mee naar Spanje zou moeten, dat ze dan tegen Piet moest zeggen dat ik dan wel met haar zou willen ruilen. Nou, dat was een verkeerde opvoedkundige beslissing. Want nu was ze helemaal bang voor die zak, maar wat het nog erger maakte als ik er dan in moest, wie moest dan haar eten klaar maken? Ja ja, die jeugdtrauma’s allemaal hè.

Wat minder ver terug was de droom die ik volgens Facebook vorig jaar had. Over dat ik Sunshine had gevonden. Nu is hij natuurlijk nooit uit mijn gedachten maar het viel me daardoor wel op dat het nu toch wel een stuk verder van me af staat dan vorig jaar. Ik was verbaasd om te zien dat dit dus net een jaar geleden was. Maar ook al staat het wat verder van me af, het is nooit uit me weg. Ik hoop nog steeds hem een keer thuis te krijgen. Toch speelt er nu te veel en is mijn gezondheid even belangrijker. Daarom staat het op een iets lager pitje maar dat pitje blijft wel branden natuurlijk.

Als ik niet eerst goed voor mezelf zorg, dan kan ik ook nooit goed genoeg voor hem zorgen of de andere cits. Het zijn prioriteiten die misschien niet altijd gewenst zijn maar wel nodig. Vandaar dat ik vandaag van Stefan voor de komende weken moet gaan werken met de zin MOET IK DIT NU DOEN. Dat moet ik bij van alles gaan gebruiken. En dan elke keer op een ander woord uit de zin de nadruk leggen. MOET ik dit nu doen? Moet IK dit nu doen? Moet ik DIT nu doen? Moet ik dit NU doen?

Ik kende dit al wel maar heb het nooit op mezelf zo privé toegepast. Misschien wel eens leuk om te doen. Ik heb pas weer een volgende afspraak half januari. Hij gaat een maandje met vakantie. Nou lekker hoor, fijne SinterKerstenNieuw heb ik hem gewenst. Ook komt er natuurlijk een behoorlijk emotionele periode voor ons aan. Ik moet van hem ondertussen even noteren wanneer en waarom ik geëmotioneerd ben. Aangezien ik toch al alles opschrijf, is dat geen probleem.

Verder ben ik goed bezig en daar moet ik tot die tijd maar flink mee doorgaan. Daarna gaan we pas kijken hoe ik dingen anders kan gaan doen.  Prima toch? Dan gaan we dat zeker doen. Ik wil niets liever dan weer zo snel het kan weer normaal te kunnen functioneren. Daar wil ik dan ook echt alles voor doen. Dat het niet zo snel gaat als ik zou willen is een ander verhaal en ook dat moet ik accepteren en me bij neerleggen. Ik doe in elk geval goed mijn best, meer kan ik niet doen.

Nadat ik bij Stefan was geweest ben ik ook weer even een stukje gaan lopen. Dit keer heb ik goed in de gaten gehouden dat ik niet te ver ging. Op zich gaat dat steeds beter eigenlijk. Nee, ik ga volgende week nog niet de marathon van Rotterdam lopen. Over een paar maanden ook niet trouwens. Wat dat betreft heb ik een hekel aan lopen, vooral hardlopen. Altijd al gehad dus dat gaat hem op de 55^e vast ook niet meer worden. Maar ik wil wel gewoon een stuk kunnen lopen of de stad in kunnen gaan zonder dat ik daarna van mijn stokkie ga.

Ik ben nooit zo sportief geweest. Alleen zwemmen en paardrijden vind ik dan nog wel leuk en gewoon een heel stuk fietsen, ook heerlijk. Maar zeker niet als je dan moet wedijveren met iemand anders. Dan heb ik er al weer geen zin meer in. Met spelletjes doen is dat weer anders, ik speel wel om te winnen maar als ik glorieus verlies kan me dat eigenlijk ook weer niet zo heel veel schelen. Wat dat betreft ben ik een beetje rare. Niet alleen wat dat betreft natuurlijk maar ja, wat doe je eraan? Ik ben wie ik ben, niks mis mee, gewoon een beetje anders.

Net als mijn witte diva, die is ook een beetje anders. Ze wordt wat gepest door de jeugd in Casa el Cato de laatste tijd. Ze is er eind deze maand pas 1,5 jaar. Zo raar, dat lijkt al zo veel langer dan dat. Alsof het nooit anders geweest is. Als ik dan bedenk dat ik 2 jaar geleden met 2 kittens zat, die ik net na de dood van Sam in huis had gehaald, dan kan je dit je bijna niet voorstellen. Niet alleen wat mijn huisgenoten betreft is er veel veranderd maar omdat er zo ontzettend veel gebeurd is, lijkt alles gewoon veel langer geleden of zo. Heel apart.

Dat heb je wel vaker met dingen als je terug kijkt maar meestal lijkt de tijd dan ook wel te passen bij het gevoel dat ik erbij heb. Nu is dat helemaal niet zo. Ik schrok er eigenlijk van hoe kort dat allemaal geleden nog maar is. Dat is ook een manier om de tijd als relatief te zien. Net zoals je vrije weekend stukken korter duurt dan 2 dagen werken. Ook mijn dagelijkse tijdsbesef is van zij à propos en misschien telt dat ook mee in dat soort herinneringen. Geen idee.

Of ik ben gewoon volkomen dement aan het worden, heel langzaam. Dingen uit mijn jeugd lijken soms juist weer wat dichterbij te komen. Maar misschien komt dat ook wel omdat ik me daar een beetje mee bezig moet houden. Nou ja, wat maakt het ook allemaal uit. Het heerlijk avondje is alweer bijna voorbij. Niet dat ik daar iets van gemerkt heb hoor. Ik heb gewoon overal in huis mijn schoenen laten slingeren, just in case. Maar niks hoor. De Sint zal me wel niet lief genoeg vinden. Nou, dat maakt me lekker niks uit. Als ik mij maar lief vind en toevallig vind ik mij best een schatje.

Als afsluiter kan ik het natuurlijk niet echt laten om de laatste alinea een beetje in rijm te praten. Geen alcohol in huis, dus ik kan me niet bezatten. Dat kan ook niet want ik moet goed zorgen voor mijn katten. Toch vind ik niet dat het helemaal klopt, dat er niks in 1 van mijn schoenen is gestopt. En ook al vindt de Sint mij stout, er is vast wel iemand die gewoon wel van mij houdt.

Of misschien zit ik ernaast met mijn gezeur, en staat Piet straks met DE zak voor mijn deur. En sturen ze me zo, zonder franje, in ene keer, hup, door naar Spanje. Al moet ik dan wel bedanken, zij het heel beleefd. Tenzij hij mij als verrassing een kattenoppas geeft. Wat zit ik toch te dromen, al zeg ik het zelf. Het is verdorie al bijna half 11. Ik ga nog wat tv kijken, als een echte brave meid, voor de cits is het toch zo weer snoepietijd.  

"De grootste dwaasheid is het opofferen van uw gezondheid voor welk ander geluk ook."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ik heb me vandaag toch ruzie gehad zeg, goh wat was ik boos. Ik heb er wel vaker ruzie mee maar dit keer kon ik het er eigenlijk niet bij hebben. De stofzuiger en ik worden nooit echte vrienden. Ik heb dat ding nou eenmaal nodig maar daar blijft het dan ook bij. Er is geen sprake van een wederzijdse liefde of zo hier. Waar ik normaal mijn hand niet omdraaide voor een beetje stofzuigen, is het nu echt een taak geworden. Ik hoop dat dit nog wel recht zal trekken, eens mijn energiepeil weer op peil is.

Maar als dat rotding ook nog eens gaat tegen werken, dan krijg ik het er wel van. Ik moet voor ik ga stofzuigen altijd alle speeltjes van de grond halen. De 2 krabpalen hebben hangmandjes en daar gooi ik dan van alles in. Dat halen ze er altijd zo allemaal weer uit hoor, daar niet van. Alleen tijdens het stofzuigen moet het even weg. Ze hebben ook van die zachte pluizige balletjes waar ze helemaal gek van zijn. En net zo’n balletje was de veroorzaker van mijn ruzie met de stofzuiger.

Ik denk dat er zo’n balletje nog onder de bank lag en ja, ook daar wordt gestofzuigd. Ik hoorde al gelijk een raar geluid, je hoort die blokkades gelijk. Meestal dan. Ik hoorde de obstructie ook nog doorploffen naar het volgende level in de stang en daarna bleef het steken onderin ergens. De stofzuiger begon te loeien. Ik ook zowat. Potverdrie wat zit er nou weer in. Dit gebeurt natuurlijk regelmatig, dat begrijp je wel.

Het laatste stukje tot het stofopvang geval, is nogal smal, dat houdt de te grote dingen zo wel tegen. Nu zat er zo’n rottig pluizig zacht balletje vast. Ik kon er net niet goed bij om het met mijn vingers eruit te kunnen pakken. Daar zat dat kreng net te ver voor. Ik kon het nog net zien, in de bocht naar het smalle gedeelte. Oké dan, hoe krijg ik dat er nou weer uit? Verder gaan met stofzuigen had zo geen zin natuurlijk. Dat ding moest er eerst uitgevist worden.

De katten kwamen alle 4 kijken wat er aan de hand was. Het brullende monster zweeg opeens. Met Moonlight is gelukkig alles weer zoals het hoort te zijn. Hij heeft zelfs goed gegeten vandaag ook. De stofzuiger was ondertussen vakkundig uit elkaar gehaald om er zeker van te zijn dat er ergens anders ook geen rare dingen klem zaten. Dat was niet het geval. Van gekkigheid gingen ze alle 4 ook nog eens om me heen rennen en weg springen als er een onderdeel van de stofzuiger omkiepte of zo. Op zich wel grappig maar ik zat er eventjes niet echt op te wachten.

Ik kon het balletje net voelen met mijn wijsvinger, proberen te drukken en omhoog te trekken lukte voor geen meter. Vanaf de andere kant zat er een onmogelijke bocht en kon ik er helemaal niet bij. Na een tijdje gaf ik het maar op, zo gaat het niet werken. Met iets erin drukken had geen nut want dan kwam het alleen maar meer klem te zitten. Ik had nog zo’n gebogen stomerij hangertje liggen ergens, speciaal voor dit soort gevallen. Ook daar lukte het niet mee. Nou wist ik het even niet meer. Met de tang om vlees om te draaien ging het ook niet, die was te breed voor dat gat.

Na veel vloeken en blijven proberen bedacht ik me opeens dat ik een pincet zou kunnen proberen. Dat zou misschien net gaan, zo lang zijn die dingen niet. Nou, dat nét klopte dan ook wel. Ik kon er alleen pluizen van het balletje vanaf trekken zo. Daar ben ik dan ook maar mee door blijven gaan en zo werd langzaam maar zeker het balletje ietsjes kleiner. Nadat ik er een kwartier of 3 mee bezig was geweest, kwam het balletje toch los. Hè hè, eindelijk! Ik ben maar even uit gaan mopperen voor ik weer verder ben gegaan. Maar goed, het is gelukt en er is gestofzuigd.

Wat een gedoe zeg, daar kan ik bijna van flippen. Gelukkig zit ik in therapie, dan kan ik dat misschien ook leren afleren? Al vind ik af en toe een flipje best moeten kunnen, zeker als het gerechtvaardigd is, zoals nu. Ik heb gelijk maar even de krabpalen omgewisseld van plek. Niet dat dit enig nut heeft, behalve dan dat de katten dit machtig interessant vinden. Alsof ze nieuwe krabpalen hebben of zo. Gekke cits heb ik toch. Een klein beetje verandering en ze doen alsof ze nieuwe speeltjes hebben. Toch wel leuk en makkelijk ook zo. Ze zijn er dan ook de hele middag mee bezig geweest verder. De hokjes uitproberen, goh dat is natuurlijk echt totaal anders nu. Grappig om te zien, gekkies.

Om die terugval die ik had, heb ik wat meerdere afspraken bij Stefan staan. Daarom moet ik morgen al weer naar hem toe. Vooral dat hij zei dat dit erger zou kunnen worden als je het niet goed aanpakt, vond ik niet zo prettig. Ik vind dit al genoeg zo hoor. Het is behoorlijk aan de weg timmeren om weer op de juiste koers te komen en ik moet er niet aan denken dat het nog erger zou zijn dan het al is. Daarom doe ik ook wel behoorlijk braaf wat hij of PeeT tegen me zeggen of van me vragen. Op zich is daar dan ook niets mis mee.

Wat wel apart is, dat ik de gewone therapeut heb én de paranormale therapeut. Ze werken nog net niet samen maar toch zitten ze behoorlijk op 1 lijn. Voor PeeT is dat normaal, zij weet ook dat die 2 elkaar volledig aanvullen. Zij weet ook dat alle etiketjes die er vanaf deze kant op mensen geplakt worden, niet of niet volledig kloppen met de werkelijkheid. In de, hopelijk niet zo verre, toekomst gaat zo'n samenwerking ook juist normaal worden. Dan gaan psychologen en psychiaters e.d. alleen maar samenwerken met mediums of paranormaal therapeuten. Omdat die ook dingen van vorige levens kunnen zien die behoorlijk bepalend kunnen zijn voor klachten in dit leven. Denk dan bijvoorbeeld aan claustrofobie, of andere angsten die stammen uit vorige levens. Of wat bijvoorbeeld schizofrenie werkelijk is, dat is heel wat anders dan je zou denken. 

Moet je je dan eens voorstellen hoeveel effectiever de behandeling dan wel niet zal worden. Als ik aan Stefan vertel, wat Petra me zei te doen of waar we op kwamen in het terug kijken naar mijn verleden en waar er bij mij dingen vandaan komen, is hij helemaal verbaasd in hoever dit aansluit waar hij zelf voor mij mee bezig is en wil doen. Eigenlijk krijgt hij zo een voorproefje van dichtbij van hoe het straks allemaal zal gaan worden. Mooi wel, vind ik toch. Ik ben een soort van pionier, als je het een beetje ruim bekijkt.

Nu kan ik gelijk met een zijweggetje toch weer bij de door mij zo geliefde boeken komen. Want sinds het weekend hebben ze weer 2 nieuwe paperbacks uit. Ja, Jozef is er al lang niet meer maar ze zijn bezig met samenvattingen van bepaalde onderwerpen. De vorige samenvatting ging over het hiernamaals en alles wat daarmee te maken heeft. Er staat heel veel verspreid door die 27 boeken heen en daarom is het wel handig om alles over 1 onderwerp bij elkaar te hebben. Er staat ook bij waar ze het uit welk boek hebben gehaald. Ik ben daar wel blij mee.

Bij die eerste samenvatting hadden ze ook een soort kennismakingsgidsje. Ik heb daar een aardig aantal van gekocht en aan mensen uitgedeeld die belangstelling toonden. Maar blijkbaar vonden ze dit toch net iets te weinig info en hebben ze daar ook een uitgebreidere versie van gemaakt. Ietsje dikker dan het kleine gidsje. Het kost maar 7 euro en voor de mensen die misschien toch wel een klein beetje nieuwsgierig zijn geworden door wat ik af en toe schrijf, doe ik er de link hier even bij.

Dat is van de officiële website van Jozef Rulof en mocht je willen, kan je het daar ook direct bestellen of de website even verder bekijken. Uiteindelijk komen die boeken toch bij iedereen terecht en je kan ze maar in huis hebben. Grapje hoor, niet iedereen is er aan toe om ze te lezen. Geeft niets, komt nog wel een andere keer dan. Maar zo’n kennismakingsboekje is altijd handig om te zien of het iets is wat je ligt. https://rulof.org/nl/Hiernamaals-en-Re%C3%AFncarnatie

Ik ga lekker slapen zo, morgen weer naar Stefan, stuk lopen en daarna ga ik lekker wat voor mezelf doen. Misschien begin ik wel met iets te schilderen. Ik heb al mijn hobby en schilder spullen nu bij elkaar in een box zitten. Die rij ik zo onder mijn bureau vandaan en stop alles er weer in en rol ik hem weer terug. Ik hou van opgeruimd. Zodra ik op sta hier, komen er 4 snoepiemonsters op me af. Ik weet wat me te doen staat, voor ik mag gaan liggen. Ik blijf natuurlijk maar gewoon personeel hè. 

"Wat je vijand niet mag vernemen, vertel dat ook je vrienden niet."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Niet dat ik er nooit eerder last van heb gehad, dat weet iedereen ondertussen wel, maar vandaag ging echt volledig anders dan ik mezelf had voorgenomen. Soms komt dat omdat ik vermoeider ben dan anders of dat er iets uitloopt of dat ik te laat met iets begin of zo. Dit keer gooide mijn lieve Moonlight behoorlijk roet in het eten. Niet dat hij er wat aan kon doen hoor, die arme jongen. Hij had weer eens zo’n aanval van maagpijn. Of tenminste, ik denk dat dit het is.

Toen Sunshine er nog was, heeft hij het ook een keer gehad. Ze kregen toen van mij van die gerookte kip snacks waar een klein visje in zat. Daar waren ze helemaal gek op allebei. Alleen daar waar Sunshine dat ding netjes fijn kauwde, was Moonlight er altijd veel sneller klaar mee. Het leek wel of hij die dingen zo naar binnen slokte. Een tijdje nadat ze zo’n snack van me gehad hadden, kreeg Moonlight zijn eerste aanval. Jeetje zeg, wat ging hij te keer.

Wat hij dan doet, waarschijnlijk om de pijn of de druk op zijn maag te verlichten, is dat hij gaat liggen op zijn rug en zich dan helemaal lang maakt. Hij rekt zijn voorpoten dan ook nog eens uit en trekt een soort van holle rug. Hij was me toch aan het gillen. Ik heb toen gelijk in paniek de dierenarts gebeld maar die begon flink door te vragen. Het was geloof ik zondag en buiten het feit dat het me aardig wat zou kosten, zat zij er ook niet op te wachten om voor niets ingeschakeld te worden.

Dat van die kosten kan me dan niks schelen hoor, als hij maar geholpen wordt. Maar dat waren haar woorden. Door het vele vragen, kreeg ze mij in elk geval weer uit de paniek modus waar ik in zat. Sunshine had het niet en ze aten altijd hetzelfde dus daar kon het dan in elk geval niet aan liggen. Wel kon het inderdaad zo zijn dat hij zo’n harde snack wat te groot had doorgeslikt en dat dit nu op zijn maagwand drukte. Ik kreeg wat instructies om op te letten bij hem en mocht haar altijd nog bellen of naar haar toe komen dan. Oké, zo gezegd en ook zo gedaan.

Ik heb haar die dag geloof ik nog een keer of twee gebeld maar telkens vond ze het niet echt nodig om te komen. Het duurde behoorlijk lang voordat het eindelijk beter leek te gaan. Ik durfde ze daarna die snacks ook niet meer echt te geven. En ik had er nog wel een berg van in geslagen. Volgens mij zitten die nog steeds in dat ene kleine emmertje waar ik ze altijd in deed. Misschien wel een idee om dat een keertje weg te gooien allemaal. Dat neemt alleen maar loze plaats in beslag. Bovendien, al zijn ze geloof ik onbeperkt houdbaar, na zo’n tijd zou ik ze in elk geval niet meer durven geven.

Een paar maanden geleden heeft hij weer een keertje zo’n aanval gehad. Ook toen gilde hij de boel weer bij elkaar. Ik raakte nu niet zo heel erg in paniek. Ik had het natuurlijk al eens een keertje meegemaakt. Weer de dierenarts gebeld en dit keer was het mijn eigen dierenarts. Ik vertelde haar van die vorige keer en ook zij vond dat ik het maar even af moest wachten. Mijn hemel, Moonlight kan dan zo tekeer gaan. Daar word je echt niet vrolijk van hoor. Ook weer met dat op die rare manier gaan liggen en zich uitrekken erbij, die keer.

Ook dit ging weer over aan het einde van de dag. Dan is er helemaal niets meer aan hem te merken en lijkt het alsof er helemaal niets gebeurd is verder. Vanmorgen vroeg merkte ik al dat hij anders deed dan anders. Hij wil dan het liefste bij me in de buurt zijn maar ook dit keer was het de witte diva die me volledig opeiste. Ze kan daar af en toe best heel vervelend in zijn hoor. Zij mag naast me en de rest moet gewoon ophoepelen. Klaar. Pootje op mijn dijbeen als een bezitterig teken dat ik van haar ben en zo blijft ze gerust de hele dag liggen zou ik blijven zitten.

Moonlight liep wat te mauwen en te draaien al de hele tijd. Hij wilde ook niet echt eten, de hele week al eten ze allemaal wel een beetje raar. Behalve Skylar, die vreet gewoon echt alles op wat voor zijn bekkie komt. Dat begin je ook te zien en ook dat vind ik niet zo heel fijn. Hij is daar zo fanatiek in dat ik het gewoon meestal niet kan voorkomen. Bovendien jaagt hij de anderen zo weg van hun bakjes, zo fel is hij in het stelen van eten. Als ik zelf iets eet, schroomt hij niet om zijn nageltjes in de hand met vork te slaan en naar hem toe te trekken hoor. Daar is hij echt een ramp in.

Toen ik met mijn 1^e mok koffie eventjes op de bank ging zitten om wakker te worden, liep Moonlight opeens weer flink te mauwen. Hij wilde bij me maar ja, de diva hè. Daarna ging hij weer zo raar liggen overal en toen wist ik het al gelijk. Hij heeft ‘het’ weer. De 3^e keer nu, alleen dit keer heeft hij niet zo vreselijk lopen huilen. Aangezien hij na die 1^e keer die snacks niet meer heeft gekregen, uit voorzorg, weet ik nu ook wel dat het daar toen niet aan gelegen heeft. Al heb ik dan ook weer geen flauw idee waar het dan wel aan kan liggen.

Kom daar maar eens achter. Ik wilde eigenlijk gaan stofzuigen maar ik wilde toch ook echt Moonlight in de gaten houden. Zijn rare gedrag heb ik gefilmd ook dit keer. Hij ging, toen hij naast me lag, direct weer weg, al mauwend, omdat Aurora er weer tussen kwam liggen. Hij heeft allerlei rare houdingen aan liggen nemen op diverse plekken op de bank. Vooral daar waar de schapenvellen liggen voor ze. Daar kon hij zich lekker op zijn rug draaien en rekken met die voorpoten. Iets wat hij dan elke keer doet.

Gelukkig lag hij dit keer niet zo te mauwen en eigenlijk wil hij dan het liefst naast mij zo op zijn rug, zodat ik over zijn maagje kan wrijven. Maar dit keer gunden de anderen hem dat blijkbaar niet. Wat hij daarom nu deed, was zich in die rare bochten wringen en zich helemaal uit rekken maar daar bleef hij mij wel bij aankijken. Ik praat dan geruststellend tegen hem en dat schijnt hij fijn te vinden. Af en toe slaapt hij dan een soort van, tot hij door die rare houding af en toe van de kussens schuift. Dan ging hij direct weer kijken hoe hij weer in de gunstigste houding kon komen.

Omdat hij me in elk geval aan wilde blijven kijken, ben ik maar blijven zitten. Een beetje wel op hete kolen want ik had wel wat dingen willen doen vandaag. Maar wat dat betreft gaan mijn beestjes toch echt voor. Ik heb de halve dag doorgebracht door met hem te praten. Ondertussen maar een serie opgezet waar ik naar ben gaan kijken, af en toe wel afgeleid doordat ik Moonlight moest helpen maar toch, erg spannend en een aanrader, Dark. Pas om een uur of 16 ging Moonlight echt even een beetje slapen.

Ondertussen heb ik mijn gehavende nagels maar zitten vijlen, dat was echt al maanden geleden. Misschien wel een jaar of zo. Ik kon het me in elk geval niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst gedaan had. Die nailart is het helemaal nooit meer van gekomen. Ik liep er de laatste tijd slecht bij, wat mijn nagels betreft. Daar was het dan in elk geval nuttig voor en nu ik het resultaat zo even zie, vind ik dat toch ook wel fijn. Alleen jammer dat het was omdat Moontje zich zo ziek voelde.

Ik kwam er nu dan ook voor het eerst achter dat de kleintjes dit toch wel een heel leuk proces vinden. Ook heeft Rainbow tot 2 x toe mijn vijl gestolen. Hij pakte hem zo uit mijn handen en rende er hard mee weg. Ik zat met die 2 vlak voor mijn neus te vijlen en daar bleven ze maar naar kijken. Ook wilde Rainbow aan de vijl likken, raar beest! En dan opeens hop, grist hij het ding uit mijn handen en vliegt weg. Die is sneller dan het licht zeg, als hij wat wil pikken! Ze hebben zich dan ook wel vermaakt met mijn gevijl.

Ik heb, ondanks de verplichte bank zit van vandaag, toch wel mijn verplichte dutje gehouden. Toen ik wakker werd, was Moonlight van zijn plekje. Een beetje ongerust riep ik hem en hij kwam er gelijk aan. Oké dan, de crisis is weer voorbij. Ik weet niet waar het vandaan komt maar ik weet alleen dat hij dan echt heel erg last heeft. Hopelijk krijgt hij het voorlopig niet meer, het liefst helemaal niet. Ik doe er wat foto’s van hem bij, in zijn rare houdingen. Gelukkig dat hij zich nu in elk geval wat beter voelt, kan ik morgen misschien wel doen wat ik van plan was. Maar mijn cits zullen altijd voor gaan, daar zijn ze me te lief voor.