Ik had al een heel blog geschreven om vandaag zo even tussendoor te plaatsen. Er gebeurden alleen allemaal andere dingen die het vermelden waard waren. Ik was zo ontzettend moe van deze dag, ik wilde alleen maar even op de bank zitten en wat tv kijken. Ik had geen stap meer kunnen zetten. Vanavond zou de Sound of Music op tv komen en dat leek me wel weer leuk om naar te kijken. Gewoon even blik op oneindig en niet hoeven te denken. Dat liep even anders.

Ik was op de bank geploft, koffie erbij, gelegenheid to het maken van sigaretjes. Moonlight dicht tegen me aan. Die had net al een episode achter de rug en ik daardoor ook. Hij begon opeens te gillen en huilen. Alsof hij een kruising was tussen een wolf en een tijger. Ik schrok me een ongeluk! Bleek dat hij moest overgeven. Dat vindt hij echt vreselijk! Al sinds die laatste maagpijn aanval, vind ik dat hij slecht eet.

Soms vind ik ook kots door het huis alleen, aangezien Aurora ook wel eens een beetje overgeeft, weet ik nooit van wie het is tenzij ik daar getuige van ben. Volgens mij wilde Moonlight niet dat ik deze zou missen. Ik kwam aanrennen, op zijn gegrauw af, en zag dat hij ging overgeven. Dan vlucht hij nog tijdens weg en gaat een stukje verderop weer verder. Nee, niet zo handig maar ik begrijp hem wel. Hij is er nog steeds niet achter dat je van jezelf niet kan wegrennen.

Ik wel maar ook ik blijf dat proberen. Ik vind hem ook magerder worden. Nou was hij een flinke kater dus veel is er nog niet te zien maar ik meen het te voelen. Ik weet alleen dat dit soort dingen ook door mijn overbezorgdheid kunnen komen. Net als bij Aurora, die nog geen gram was afgevallen en waarvan ik ook dacht dat ze zoveel magerder was geworden. Toch ga ik hem even goed in de gaten houden. Later kwam hij weer dicht tegen me aan liggen. Dan weet ik zeker dat hij zich niet fijn voelt. Dan moet hij bij mij liggen.

De film begon en er vlogen allerlei emoties door me heen. Ik had van de week nog mijn schoonzus geplaagd en gedreigd dat ik de film bij hun kwam kijken en dat ze maar moest zorgen dat ze de liedjes allemaal mee kon zingen. Zij stuurde allemaal van die geschrokken gezichtjes via de app. Mijn broer had die middag nog gestuurd ‘hoe laat kom jij vanavond?’ Nou, ik was helemaal verrot van vermoeidheid want anders had ik ze gaan pesten. Maar ja, ik had het al druk genoeg gehad. Ook die leuke dingen kan ik dan niet doen. Op is op.

Terwijl Fräulein Maria zingt dat de heuvels in leven zijn, lopen opeens de tranen over mijn gezicht. Eh, oké, wat is dit nou weer? Ik kon er niet mee stoppen, ze bleven maar lopen terwijl ik naar de film zat te kijken. Natuurlijk als ik erover nadenk, is het niet echt zo onlogisch. Deze film verbindt mij met mijn jeugd en vooral met mijn moeder. Het was mijn eerste film die ik zag in de bioscoop. Samen met mijn moeder voor het eerst naar de film, wat spannend was dat. Het Prinsestheater op de Schiedamseweg in Rotterdam. Hoe oud zal ik geweest zijn? Ik geloof een jaar of vijf. Zoete herinneringen…

Tijdens het eerste reclameblok zie ik dat ik een appje heb van mijn nichtje. Die had ik ’s middags een berichtje gestuurd. Nu stuurde ze mij dat ze net mijn berichtje pas zag. Ze had die middag heel erg last gehad van het missen van mijn moeder. Op precies dat moment had ik haar een berichtje gestuurd. ‘Spooky hoor,’ zei ze. Ja, af en toe staan wij er ook nog steeds van te kijken maar ze blijft ons troosten. Alleen tegen de Sound of Music kon ze niet op. De film ging weer verder en ik ging weer kijken.

Ik was van plan geweest om uit volle borst weer al die ondertussen zo vertrouwde liedjes mee te gaan zitten zingen vanavond. Dat is me geen enkele keer gelukt. Het leek wel of mijn inwendige kranen volledig lek waren, zo bleven de tranen komen. Alsof ik voor het eerst pas besefte dat ze hier niet meer was. Dat is natuurlijk niet zo maar ja, ik heb er anders ook geen verklaring voor. Het was een soort van afscheid van mijn jeugd en een overstroming van herinneringen. Vooral bij de liedjes kwamen elke keer de tranen.

Nou zingen ze wat af in die film dus ik heb me rot zitten huilen. Soms heel stilletjes, soms met van die hele lange uithalen. Stoppen was geen optie, het gebeurde me gewoon. Moonlight tegen me aan, Aurora weer lief tegen hem aan. De kleintjes lagen samen in 1 mand. Dat is al knap want Skylar wordt te groot voor alle mandjes in alle krabpalen. Ze lagen dan ook echt bovenop elkaar. De gekkies. De grote Skylar lag gewoon bovenop de kleine Rainbow, die er nog van leek te genieten ook. Af en toe keken ze allemaal wel een keertje mijn kant op, vrouwtje is een beetje gek. Op een gegeven moment komt er in grote ouderwetse letters in beeld ‘intermission’ en daarna bleef het beeld zwart.

Oké denk ik nog, een klein foutje. Zo ging dat vroeger in de bioscoop, voor het digitale tijdperk. De eerste helft van de film zat op 1 spoel en in de pauze gingen ze dan snel de andere spoel klaar zetten. Er brak ook nog wel eens een film, dat heb ik ook nog vaak genoeg meegemaakt. Die moesten ze dan snel plakken en ondertussen zat het publiek in de zaal te joelen. Goh, dat zul je nu nooit meer meemaken. Ik word echt oud, de tijd vliegt. Ik heb nog even gecheckt op de andere kanalen, het lag niet aan mijn tv.

Na toch wel een paar minuten komt er in beeld te staan ‘Entr’acte’. Oké dan, er gebeurt weer iets tenminste. Na een minuutje of zo ging eindelijk de film weer verder. Ik ging ook weer verder. Met elk liedje en vooral als ik probeerde mee te zingen. Ja, ik zing ook om over te huilen natuurlijk maar dat was het dit keer niet. Ik heb me er maar aan over gegeven en koesterde de herinneringen die zomaar opeens allemaal boven kwamen drijven. Ik mis je mam, maar laat mijn verdriet je maar niet storen daarboven.

Je was zo ziek die laatste maanden, ik heb je zo zien lijden. Dan maar liever weten dat je gezond en wel daar bent dan dat te moeten zien. Alleen jammer dat ik niet heel af en toe even tegen je aan kan leunen. Dat ik me dan weer net zo veilig voelde als toen in de bioscoop, toen het zo spannend werd aan het einde en ik jouw hand vast hield. Heel even maar zou ik me zo weer even willen voelen. Mij kon niets gebeuren, mijn moeder hield me vast. De film eindigde en de tranen vloeiden nog steeds rijkelijk. Die San mag wel blij zijn dat ik te moe was om te komen hoor!

Ik heb de cits snoepjes gegeven en ik ben gaan liggen op de bank. Er kwam nog een film achteraan. Halverwege ergens ben ik uitgeput in slaap gevallen. Tussendoor werd ik even wakker en lag Moonlight nog steeds naast mijn benen, nu met Rainbow bovenop hem. Af en toe werd ik wakker van een kramp hier en daar. Ja, niet gek, ik heb best veel gedaan gisteren. Teveel laat mijn lichaam me weten. Ja joh, dat ging gewoon even niet anders. Ik heb in elk geval toch een klein beetje geslapen.

Toen ik vanmorgen wakker werd was de tv uit gezet. Ik kan het me niet herinneren maar het was wel fijn natuurlijk. Auroortje lag weer bovenop me, te spinnen. Skylar kwam zeuren dat hij honger had. Ja, jij hebt altijd honger. Ook Rainbow en Moonlight kwamen goedemorgen zeggen. Het is Kerst, zonder mijn moeder. Voor het eerst in 56 jaar. Ja, dat doet zeer maar we gaan er toch maar proberen het beste van te maken voor vandaag.

Ik heb Skyradio opgezet, met van die lekkere foute kerstliedjes allemaal. Ik ben nog moe van gisteren, natuurlijk inclusief krampen overal. Ik moet me er maar even overheen zetten, er is nog genoeg te doen tot ze allemaal komen vanmiddag. Het is kerst… Alleen de taart nog versieren en salades opmaken en dan ben ik klaar. Laat de visite zo maar komen, dan maken we het toch nog even gezellig zo onder elkaar. 

"Kerstmis is een tijd waarin je heimwee krijgt, zelfs als je thuis bent."

Carol Nelson

Wat een dag had ik gisteren zeg. Echt hoor, voor iemand die het voornemen had die zo rustig mogelijk door te brengen had ik het zo druk als een klein baasje. En ja, dan krijg je daar de krampen van haha. Ik ga er bijna aan wennen. Op zich begon de dag redelijk goed. Mijn pakketten met het eten voor de cits kwamen redelijk vroeg. Bij de track & trace werd er al geen tijdstip gegeven en dan kan je er meestal donder op zeggen dat je alles heel laat krijgt. Daarom vond ik het fijn meevallen dat de post er zo vroeg was.

Het eten voor de cits is in elk geval binnen op tijd voor de kerst. Dat is eigenlijk voor mij het belangrijkste. Het cadeautje van Zooplus komt pas de 27^e binnen. Van Bol zou er ook nog een pakketje komen maar die kon in de brievenbus. Ik heb op mijn gemakje de spullen van de cits weggezet. Dan draaien ze echt als kippen om me heen en struikel ik echt elke keer over ze. Ja, dat is allemaal lekkers voor jullie. Dat weten ze heel goed. Gelijk de brokjespotten weer bijgevuld en ook hun bakjes ermee.

De sprei van boven was weer lekker schoon en boven heb ik hun bedje weer lekker netjes gemaakt. De cits waren verzorgd. Zelf had ik niet echt veel puf en ik ben begonnen aan een schilderijtje. Maar jeetje zeg, ook dat vinden de 2 kleine mannen heul interessant! Vooral de bewegingen van de kwast vinden ze geweldig om te volgen. Elke keer weer probeerde Rainbow de kwast uit mijn handen te meppen. Hoe bedoel je schilderen is relaxen?

Als ik ze eventjes had weggejaagd, slopen ze zo weer op me af en probeerden me vanuit andere hoeken ‘aan te vallen’. Ik heb er zo om gelachen. Gekke jongens zijn het, ik heb zo’n lol met ze gehad. Ik moet wel alles in de gaten houden want ook het plastic bordje met verf vonden ze interessant. Ook de kleuren die ze zagen verschijnen op het doek had hun belangstelling. Volgens mij heb ik 2 kunstkatten. Hoewel er aan mijn schilderijen geen kunst aan is hoor. Ik doe maar een beetje wat. Even laten vielen de cits vlak naast me in slaap, ze wilden eigenlijk niets missen.

Echt zelf inspiratie krijg ik nooit zo, met schilderen. Meestal zie ik iets en denk ik, oh dat kan ik ook. Wat ik nu schilder heb ik ook al eens ergens voorbij zien komen. Ik ben in vorige levens volgens mij echt geen kunstschilder geweest in elk geval. En anders is het zo lang geleden dat ik er nu geen talent meer voor heb. Maar ik vind het wel heel leuk om te doen. Deze maak ik voor iemand die me ertoe heeft aangezet om te gaan schilderen. Het kan zijn dat ik haar er ook mee straf hoor haha maar ja, dan is het haar eigen schuld. Oh en wat je op de foto’s ziet, dat is de basis hoor, dat is nog lang niet af. Ik vond alleen de katten zo leuk erop staan, vandaar dat het erbij zit…

Het werd alweer donker toen ik zag, ook bij track en trace, dat het pakje al in de brievenbus moest zitten. Mooi, ik moet toch een vuilniszak weggooien en dan kan dat gelijk mee naar boven. Maar de brievenbus was leeg. Ja, dat is natuurlijk niet zo fijn. Op de site van Post.nl heb ik geprobeerd te vinden wat ik nu kon doen maar dat is wat dat betreft niet zo’n fijne site. Nee, er zat geen briefje in mijn bus dat het ergens anders was afgegeven en meer van dit soort opties die niet weergaven wat ik nu had.

Uiteindelijk ging ik heel gefrustreerd naar de site van Bol.com. Daar heb ik het nummer van de klantenservice gebeld. Nou, petje af voor de klantenservice daar. De jongeman die ik aan de lijn had vond het dan ook heel vervelend voor me want zo was mijn pakketje gewoon weg en niet meer te vinden. Ik kon er in elk geval niets mee. Ik zei, klein leugentje, dat het om een cadeautje ging. Niet echt een leugen, het cadeautje was voor mezelf. Hij ging er in elk geval voor zorgen dat ik het zo spoedig mogelijk opnieuw zou krijgen maar ja, dat werd pas na de kerst zo.

De lieve jongen gaf me nog een tip; print het voorkantje uit, en schrijf er met de hand achterop dat diegene waar het voor was, het na de kerst zou krijgen maar dat er bij de post iets mis was gegaan. Nou, is dat klantenservice of is dat klantenservice?! Ik vond hem geweldig! Dus mijn complimenten gaan echt naar BOL.COM!!! Die zijn echt verdiend! Daarna liep het tegen de tijd dat AH zou komen. Ik had al een mailtje voorbij zien komen dat ze bij het inpakken 2 items niet konden leveren.

Oké, gelukkig geen man overboord, alleen jammer. Wel netjes dat ze het van te voren even sturen zodat je dan misschien net nog wat kan regelen. Stel dat het onmisbaar zou zijn geweest, dan zit je mooi. De AH kwam en de boodschappen werden netjes in de keuken gezet. Ik loop dan angstvallig te waken dat er geen katten naar buiten schieten. Altijd even een benauwd momentje is dat. Hij schoot in de lach want ik kiepte de kratten gewoon leeg op de grond.

Zo, die kan je mooi weer gelijk mee terug nemen. Ik vind dat zo’n zonde van mijn geld, 4 euro voor een kratje wat alleen maar in de weg staat tot de volgende bestelling. Later keek ik op de rekening en ik dacht dat er iets niet klopte. Zo te zien hadden ze de fles Amaretto, zo lekker bij een toetje, dubbel hadden gerekend. Ik had nogal een lijst om te tellen, dat ging halverwege natuurlijk mis. Kon ik weer opnieuw beginnen. Uiteindelijk bleek het toch allemaal te kloppen maar die bon zit een beetje raar in elkaar.

Ik had wel een euro of 20 korting, dat was wel lekker. Ik had die bestelling al klaar staan maar omdat ik er op het laatste moment nog wat bij ging doen, had ik opeens allerlei acties die het goedkoper maakten. Als ik dat niet had gedaan had ik voor die dingen het volle pond betaald. Dus een goeie tip als je een week van te voren je lijstje al hebt ingevuld. Toch nog even kijken hoe of wat. Dat kan schelen, dat bleek nu wel.

Ik wilde vast mijn nagels even fatsoeneren, ook iets dat ik bijna niet meer doe. Zie ik opeens dat de nagel op mijn wijsvinger gewoon diagonaal door midden is. Nou ja, het stukje dat boven mijn vinger uitsteekt dan. Ja hoor, heb ik weer. Nu maak ik ze allemaal maar weer kort. Ik had het kunnen weten. Er is vandaag wel heel veel mis gegaan. Maar aan de andere kant, er is ook weer zoveel goed gegaan. Dat laatste zou dan ook veel zwaarder moeten wegen en dat zou ik zomaar bijna vergeten.

Ik zat er even over na te denken en net zei ook iemand het nog tegen me. Ik zie nu alles al zowat van te voren mis gaan. Zo ben ik anders nooit. Maar door de berg ellende van de afgelopen jaren ben ik er al vanuit gaan gaan, dat alle dingen mis gaan. Goh, dat moet ik toch echt weer snel even terug draaien. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Het is er dan ook zo stiekem ingeslopen, dat ik het nu eigenlijk pas merk. En geloof me, dat trek je zelf aan. Daar moet ik snel even bewust mee aan de slag, als ik het niet vergeet.

Kijk, daar heb je het al. Waarom zet ik dat laatste stukje er nou weer bij ‘als ik het niet vergeet’. Waarom zou ik dat vergeten? Dat is belangrijk genoeg om te onthouden. Dus even corrigeren, daar moet ik maar snel even bewust mee aan de slag. Want 2018 moet en zal een beter jaar gaan worden. Met alleen maar positieve dingen. Ontslag straks als ik beter ben? Nou en! Ik vind wel weer iets dat veel beter bij me zal passen. Al moet ik wc’s schoon gaan maken maar werk zal ik vinden.

En als ik dan volgend jaar in dezelfde periode ook zo’n terugblik waag aan het jaar ervoor, dan kan ik alleen maar denken, goh, wat is dit een geweldig jaar geweest! Daar ga ik voor en voor niets minder. En hoe ik dat ga doen? Geen idee. Wel DAT ik het ga doen. Eerst beter worden en dan verder zien. Want die positivo in me die krijgt niemand dood hoor, die zit er voor eeuwig en die weet, alles komt altijd goed! Ik steen! (ja, denk daar maar eens goed over na haha!!!) En ik ga nu even een steengoed taartje bakken. Fijne Kerst allemaal, dat al je wensen uit mogen komen. 

"Wat alle levende wezens in beslag neemt en in beweging houdt, is het streven naar bestaan. Maar als het eenmaal veiliggesteld is, weten ze met dat bestaan niets aan te vangen."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ik weet niet echt wat er nou precies aan de hand is de laatste weken. Skylar maakt elke keer ruzie met Aurora en het wordt alsmaar feller. Ik weet dat zij altijd de diva uithangt en niet altijd even vriendelijk reageert. Je ziet ook dat bijvoorbeeld vooral Rainbow best bang voor haar is in normale omstandigheden. Zijn ze aan het spelen dan zijn ze daar meer mee bezig dan met bang zijn.

Ik heb al eerder gezegd dat Skylar haar opeens aan kan vallen als ze lekker ligt te slapen. Waarom dat is, dat weet ik niet. Misschien zijn ze aan het puberen? Of is het wraak voor alle andere keren dat zij niet zo aardig is en durft hij haar alleen maar aan te pakken als ze ligt te slapen? Ik weet het niet hoor. Ik vind het alleen vervelend want ik hou niet van lelijk doen of lelijk zien doen.

Vanmorgen was het helemaal erg. Eerst pakte Skylar de slapende Aurora, ze ging er snel vandoor en ging ergens anders liggen. Maar daar pakte Rainbow haar weer. Toen ging ze in het reismandje liggen, dat staat onder mijn bureau nog omdat ik nog terug moet voor controle. Zie ik tot mijn grote verbazing dat daar Moonlight haar weer een tik gaf. Dat doet hij praktisch nooit, zoiets! Nou ja! Wat is dat toch jongens?

Toen ze later bij me kwam liggen, zag ik dat ze een flinke krabbel had op haar oortje. Ze bloedde een beetje. Ah, liefje toch, wat is er toch aan de hand? Als jij nou eens begint met gewoon lief te doen tegen ze? Dan gaan ze ook heus wel lief tegen jou doen, dat weet ik wel zeker. Zo zit ik dan tegen haar aan te babbelen en ze luistert altijd intens. Of ze er iets van begrijpt is een ander verhaal natuurlijk maar goed, je kan het maar gezegd hebben.

Ze is natuurlijk ook een diva en de kleintjes waren echt als de dood voor haar in het begin. Maar op zich deed zij niet eens lelijk tegen ze in eerste instantie. Zij waren gewoon van slag door haar spierwitte uiterlijk met de hele blauwe ogen. Zij kenden alleen zwart/witte katten en zij was de eerste uitzondering daarop. Omdat de kleintjes volledig in de verdedigingsmodus gingen als ze haar zagen en lelijk deden, ging ze zo ook terug doen.

Natuurlijk weet ik ook wel dat zij ook niet altijd even lief is, vaker niet dan wel. Hoe vaak beet ze Moonlight wel niet in het begin. Ik kreeg toen bijna een beetje een hekel aan haar want Moontje was dat helemaal niet gewend en was er zichtbaar door ontdaan toen. Pas later ging ze hem liever behandelen en gelukkig is Moonlight niet zo haatdragend en is hij ook nog steeds lief voor haar. Behalve vanmorgen dan.

Ze maakt het er ook steeds wel een beetje zelf naar. Van de week, ik maakte er nog foto’s van, lag Rainbow tegen haar aan te slapen. Eerst elkaar even aftastend aankijken en dan een stukje van elkaar vandaan gaan liggen. Rainbow geeft niet op en blijft toch genegenheid bij haar zoeken. Dan zie ik hem heel langzaam naar haar toe schuiven tot hij tegen haar aanligt. Dat ging vrij goed en ik vond het dan ook een lieve foto.

Ze ging zelfs nog met haar koppie tegen hem aan liggen. Skylar kwam er ook nog bij en volgens mij vond ze het toen te veel worden. Net zoals ze toen bij Moonlight deed, beet ze nu ook flink in Rainbow’s achterwerk! Die schrok zich natuurlijk een ongeluk, ik snap dat, ik weet hoe hard ze kan bijten. Hij sprong als een speer weg en zat er een stukje verderop wat ontdaan bij. Hij wist niet wat hem was overkomen en was volgens mij nog nooit zo hard gebeten. Ik heb haar direct een zetje van de bank gegeven, zo moet zij ook maar leren hoor.

Dat ze dus niet zo gek op haar zijn, kan ik dan ook wel een beetje begrijpen. Maar daarom mogen ze nog niet zo lelijk tegen haar doen als ze gewoon ligt te slapen. Alleen hoe vaak zal ik daar niet bij zijn om in te kunnen grijpen? Ik vind het ook wel zielig voor haar. Hoe rot moet je jezelf niet voelen als iedereen tegen je is? Daarom geef ik haar ook heel veel genegenheid zodat ze zich toch geliefd kan voelen. Helaas vindt zij daarom weer dat ik alleen van haar ben.

Ook dit geeft af en toe gedoe. Ze verdraagt het niet als één van de anderen bij me ligt. Dan moet ze ertussen komen. Dat nemen ze haar natuurlijk ook niet in dank af. Maar dat Moonlight dan ook nog eens lelijk doet tegen haar, dan weet ik het al helemaal niet meer. Alsjeblieft zeg, het is kerst hoor. Vrede op aarde in de menhensen en ook bij de kahhatten! Hopelijk is dit weer zo’n voorbijgaande periode en doen ze straks weer allemaal normaal tegen elkaar. Dat vind ik veel fijner.

Mijn pakketjes van Zooplus zijn er gelukkig al, er komt nog een 3^e maar die komt pas de 27^e zag ik net op de track & trace. Er komt nog een pakje vandaag, een deel van mijn eigen cadeau, de nieuwe gids van de Rulof stichting maar die kan door de brievenbus. Die kan ik weer mee naar boven nemen als ik straks een vuilniszak weg ga gooien en Skylar zijn melk uit de auto ga pakken. Het 2^e deel van mijn cadeau, één van de Rulof boeken in het Engels, komt helaas pas in januari. Maar dan heb ik wat om naar uit te kijken.

Ik ga vandaag een keertje niet lopen. Ik heb het wel even gehad na gisteren. Vannacht heb ik ook nog wel wat krampjes gehad maar gelukkig niet continue. Ik had overdag natuurlijk al genoeg afgezien en daarom was ik hier wel blij mee. Het is wel eens erger geweest in de nachten. Overdag is het ook niet leuk hoor maar op de één of andere manier iets beter te dragen. Vandaag moet ik daarom ook verplicht heel rustig aan doen.

Als je zulke pijnen hebt dan kijk je ook echt wel goed uit en wil je alles doen om ze te voorkomen. Daarom, doucement vandaag. Ik ga de pakketten even uitpakken, dat is ook al een heel werk altijd. Alles netjes weg zetten en weer opruimen. Een afwasje doen, een wasje doen. Tussendoor een beetje proberen te schilderen. Ik heb PeeT’s raad opgevolgd en mijn schilderspullen gepakt. Ik heb al jaren geen schilderij meer gemaakt, misschien is dat wel een fijne ontspanning voor me.

Dan komt vanavond, of nou ja tussen vier en negen uur, de AH met de boodschapjes. Als ik dat allemaal heb weggewerkt dan ga ik vast de gehakt in de kruiden zetten. Morgen een taartje bakken en de Indische balletjes maken. Tussendoor misschien een klein stukje lopen dan en een beetje opruimen vast. Ook een deel van de salade vast maken, dat moet ik ook niet vergeten. Misschien nog even wat ruimte om verder te schilderen. Dat zou wel fijn zijn.

De eerste Kerstdag maak ik dan lekker de salades af, eitjes erbij, sla en tomaatjes enzo. Afdekken en weg zetten. Dan ga ik de balletjes bakken of braden, whatever. Dan pindasaus maken, lekker vers van pinda’s natuurlijk. De taart in kerststijl versieren en lekker maken moet ook nog. Dan nog een klein beetje bij ruimen en afwassen, alles aan kant. Overal kaarsjes aansteken en gezellig maken want ’s middags komen Ben en San en Daan en Kim naar mij toe. Ook zij hebben allemaal lekkere dingen gemaakt. Die gaan we ook allemaal even klaarzetten.

Ik heb al gezegd, de gsm’s gaan apart in een schaaltje of zo. Anders zitten er hier straks 5 met hun snufferd in de telefoon. Dat gebeurt wel vaker en dat vind ik niet zo gezellig. De enige uitzondering is om een foto te maken van mijn geweldige taart of zo. Voor de rest, weg met die dingen. Gezellig zitten en kletsen, spelletjes doen, kaarten, dobbelen, mens erger je niet. Al hebben we daar niet altijd een spelletje bij nodig natuurlijk.

Dit is en blijft een emotionele rotmaand. Ja, we missen allemaal onze moeder en oma. Ja, het doet verdomd zeer die eerste keer zonder haar. Maar wij zijn wel bij elkaar en we zullen best lol hebben. Daar zijn we allemaal gelukkig heel goed in, lol maken, en we hebben altijd wel plezier als we bij elkaar zijn. Dat is op zich ook heel mooi, dat heeft ook niet iedereen. Dus ja, het wordt een andere kerst dan we gewend waren. We zullen herinneringen ophalen aan onze moeder en we weten dat zij daar ook om zal kunnen lachen daarboven. En we weten zeker dat zij het fijn zal vinden om ons zo gezellig bij elkaar te zien. Samen komen we er wel doorheen. Zo hoort het ook.