"Het is een algemeen heersende dwaling veel te veel waarde aan de mening van anderen te hechten.

Origineel: Viel zuviel Wert auf die Meinung anderer zu legen ist ein allgemein herrschender Irrwahn."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

De kersttijd is voor mensen die ook hebben wat ik heb, want ik zal echt de enige niet zijn, eigenlijk echt niet te doen. Ik had al in de vorige weken een inschatting kunnen maken wanneer het druk is met boodschappen doen en wanneer het rustig is. Heel fijn want als het druk is dan kan ik niet veel hebben in de winkels. Maar ja, daar heb je nu niets aan natuurlijk. Het is stikdruk overal. Niet alleen in de winkels maar ook er buiten en in het verkeer. Wat een marteling was dat vandaag.

Ik moest toch echt wat dingetjes hebben en daar kon ik niet onderuit. Of ik nou wilde of niet, ik moest wel. Kim had gisteren bovendien mijn kerstpakket meegenomen van de zaak. Het viel me al mee dat we überhaupt iets kregen dit jaar. Maar goed, alle kleine beetjes helpen en daarom kon ik die dan ook maar gelijk meenemen voor zij weer moest gaan werken. Kim zat ondertussen al met smart op me te wachten. Natuurlijk was ik weer niet klaar op de tijd die ik zelf bedacht had. Dat gaat nog steeds mis maar ja, het kon nu geen kwaad. Ik had een ruime marge genomen, hopend dat het goed zou gaan maar rekening houdend dat het niet zou lukken. 

Natuurlijk was er nergens bij Kim een parkeerplekje te vinden en moest ik mijn auto bij de winkel ernaast zetten en een stukje lopen. Na snel even een lekkere latte te hebben gedronken ben ik maar snel weggegaan, dan kon zij haar ding doen. Het kerstpakket hadden we in boodschappentassen overgeheveld. Die in de auto gezet en toen ben ik op pad gegaan voor mijn eigen boodschapjes. Morgen kan ik niet, dan komen er weer pakjes binnen, hoop ik toch. Het eten van de cits moet ik wel op tijd hebben natuurlijk. Liefst wel voor de kerst anders zit ik mooi.

Nou ja ik niet zozeer maar de cits wel. En dan zit ik er automatisch toch ook mee. Daarom heb ik ook maar voor de zekerheid wat kattenvoer bij de winkels meegenomen. Ik had wel van te voren alles uitgestippeld omdat ik weet dat het anders helemaal niet gaat lukken. Toen ik halverwege was kreeg ik het een beetje erg Spaans benauwd en het leek wel alsof ik koorts kreeg. Mijn hoofd zoemde en suisde en ik voelde me echt niet goed. Maar ik moest er toch doorheen want halverwege naar huis had al helemaal geen zin.

Lang verhaal kort, ik kwam weer thuis zonder ongelukken te maken. Dat is ook al heel wat. Maar meer dan de helft staat nog in de auto. Ik heb 2 tassen meegenomen maar ja, heb ook nog 2 tassen kerstpakket erin staan en nog 1 met boodschappen. Eenmaal boven zijn de cits heel vervelend, alsof ze me even extra willen testen. Rainbow gooit alle boodschappen die ik uit pak van het aanrecht op de grond. Grappig hoor Rain! NOT! Uiteindelijk heb ik ze wat lekkers gegeven, dat scheelt. Dan zijn ze daar tenminste even mee bezig en laten ze mij met rust.

Rainbow heeft toch zo zijn eigen manier van aandacht vragen. Hij weet het al, als ik zit te schrijven achter mijn pc, dan gaat hij gewoon exact voor mijn neus voor het beeldscherm zitten. Nou kan ik wel blind typen maar toch, handig is anders. Als je wat zit te lezen dan gaat het al helemaal niet. Dat weet hij donders goed. Na een paar kroelen en aaien is hij dan eventueel bereid om een stukje op te zouten. Dan gaat hij soms tegen mijn schouder zitten leunen terwijl ik door typ of lees.

Ik ging even zitten om te rusten en ja hoor. Ik had het kunnen verwachten, de krampen schoten door mijn lijf. Diepe zucht. Tussen mijn ribben volgden ze elkaar in grote snelheid op. Die zijn toch ook wel heel erg pijnlijk. Mijn kuiten en knieholten deden ook even gezellig mee. Oké, kom maar op. Als je me straks maar met rust laat. Nu ik zit te typen krijg ik ook weer kramp in mijn handen. Erg fijn. Toch heb ik ze niet altijd meer zomaar. Nu heb ik gewoon teveel gedaan en dan krijg ik dat.

Gisteren zag ik op Facebook een post voorbij komen van iemand, die met haar moeder exact hetzelfde heeft meegemaakt als wij met onze moeder. Ook het afgelopen jaar en ook voor haar is het nu de komende tijd behoorlijk moeilijk. Als je zoveel ellende en pijn hebt gezien dan lijkt het wel of dat net even wat langer op je netvlies blijft hangen dan andere dingen. Ik las wat ze schreef en de tranen sprongen in mijn ogen. Helaas weet ik veel te goed hoe zij zich nu moet voelen.

Als je niet uitkijkt dan zak je weg in dat verdriet. Ik krijg er de kans niet voor want elke keer als dat gebeurt dan gebeurt er ook weer iets heel moois of iets heel liefs. Daar ben ik echt ontzettend blij mee. Gisteren ben ik weer enorm verwend en ik niet alleen, de cits ook. We zijn weer helemaal overladen met mooie cadeaus van een hele lieve vriendin. Wat was ik daar weer enorm ontroerd door. Ik vraag me dan steeds maar af waar ik zoveel liefs aan verdiend heb. Want er gebeuren zoveel lieve en onverwachte dingen, daar zou zelfs Scrooge al door in kerst gaan geloven. Zelfs zonder door die geesten op sleeptouw te worden genomen.

Je gaat er weer door in jezelf geloven want ergens moet ik toch iets goed hebben gedaan om nu zoveel liefs te mogen ontvangen. Niet alleen cadeaus maar ook mooie dingen die er tegen me gezegd worden, alles haalt me mee omhoog. Daardoor kan ik er ook in geloven dat al dit gedoe waar ik nu middenin zit, zowel lichamelijk, geestelijk, zakelijk of wat dan ook, dat gaat over en daar kom ik allemaal alleen maar sterker uit. Zeker niet in het minst door al die lieve mensen om me heen. Die helpen daar zo hard aan mee, dat ontroert me. Ik geef altijd liever cadeautjes dan dat ik ze krijg. Ik weet dan nooit goed wat te zeggen of doen. Maar toch, ik ben er altijd ontzettend blij mee! Bedankt allemaal, voor alle liefde.

Moonlight heeft sinds een paar dagen weer een nieuwe gewoonte. Hij eet niet zelf gelijk, hij gaat weg bij het eten. Dat wordt dan natuurlijk weer heel snel door Skylar gepikt maar die laat dan zijn eigen bakje halfvol staan. Stelen vindt hij blijkbaar leuker. Dan gaat Moonlight al de andere bakjes af, waar nog restjes in zitten. Die restjes is hij dan overal aan het opeten. Nou ja, dat is toch raar? Hij eet liever al afgelebberde restjes dan lekker vers? Rare gozer hoor, die Moonlight. Eens kijken hoe lang hij dit gaat volhouden.

Het zijn allemaal van die eigenheimers hier. Ja, ze zullen zich wel aanpassen aan mij, ik ben ook niet helemaal normaal natuurlijk. Dat weet iedereen ondertussen wel zo’n beetje. Maar goed dat ik me daar niets van aantrek. Ik ben zoals ik ben, ik heb wel lol met mij. Al zou ik de enige zijn, dan nog? Daar doe ik niemand kwaad mee en lol hebben is voor iedereen gewoon leuk. Of het nou in je eentje is of met een heleboel. Gelukkig is de rest van mijn familie ook wel zo een beetje, dan val ik niet volledig uit de toon.

Nadat ik toch naar beneden was geweest om weer 2 tassen te halen, moest ik wel even gaan liggen. Het was alleen veel te laat geworden voor mijn dutje. Dat had toch niet gelukt, als je elke keer en overal in de kramp schiet, dan slaap je ook niet echt hoor. Dat weet ik al uit ervaring. Maar ik moest toch echt even bijkomen van al dat kerstgedoe en die drukte. Wat zal ik blij zijn als het weer januari is en je kan merken dat het nu toch echt wel weer wat langer licht is buiten. Alleen al daarvan zou ik een stuk opknappen.

Nu, even na tienen in de avond, begin ik eindelijk weer een heel klein beetje bij te komen. Ik ben nog wel bek af maar de krampen zijn er volgens mij zelf ook moe van geworden. Toen ik lekker mijn pyjama aan ging doen, zag ik opeens waar Rainbow zich altijd schuilhoudt. Tussen mijn kleding in het kledingrek. Heel fijn als hij straks ook gaat verharen. Snel naar mijn gsm gerend om een foto te maken, dat lukte zowaar.

Ik maakte snel een 2e foto en dacht dat dit wel goed zou gaan. Maar als in een flits duwde Rain zo zijn kleine koppie zowat tegen de lens aan. Helaas lopen ze nu te klieren want ik heb ze zelf wakker gemaakt. En als ik ze wakker maak, al moet ik naar het toilet alleen maar dan vinden ze het wel weer snoepietijd. Helaas cits, even schrijven en zo en dan zien we wel weer even verder. Geduld is een schone zaak, zei ze, wetend hier zelf veel moeite mee te hebben...

"Vanuit het standpunt van de jeugd is het leven een oneindig lange toekomst; vanuit het standpunt van de ouderdom een zeer kort verleden.

Origineel: Vom Standpunkt der Jugend aus gesehen ist das Leben eine unendlich lange Zukunft. Vom Standpunkt des Alters aus eine sehr kurze Vergangenheit."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ik zit weer eens in zo’n periode waarin mijn dagen weer een soort van lijken te vervliegen. Alsof ze weer zo ongemerkt voorbij gaan. Dat is echt een vreselijk rot gevoel. Daar wil ik wel uit natuurlijk, ik weet alleen niet hoe. Het zal wel aan de tijd van het jaar liggen. Er zit zoveel van binnen, dat moet ik gewoon even weer een plaatsje geven. Gelukkig zijn er dan ook weer zoveel lieve mensen om me heen en geweldige cits, daar moet je het dan ook voor doen.

Ik kom er heus wel weer uit. Het heeft alleen zijn tijd nodig. Ik ben al heel blij dat het vandaag de 21^e is. De dagen gaan vanaf morgen weer heerlijk lengen! Dat is al reden om een feestje van licht. Dat komt mooi uit. Volgend jaar versier ik de boel misschien zelfs weer wel. Je weet maar nooit. Gisteren kwam er helemaal nergens iets van. Ik barstte van de hoofdpijn. Dit heeft de hele dag geduurd en nu nog heb ik branderige ogen ervan. Ik zal het maar op teveel spanning houden. Af en toe speelt er een kramp maar op zich is dit nog wel te handelen. Dat zal ik dan maar weer als vooruitgang zien. Kan toch?

Jammer genoeg hadden Aurora’s kaken vannacht toch weer even zin om zich op mij uit te leven. Zat er tussen de vorige keer dat ze beet en die keer ervoor bijna een jaar, dan is het nu toch weer binnen een paar weken. Gelukkig was het op de bal van mijn hand, daar waar mijn duim niet zit. Geen idee hoe je dat noemt eigenlijk maar dan weet je waar. Ze doet dit altijd als ze het enorm naar haar zin heeft en ligt te genieten. Ze schrikt er dan volgens mij zelf van. Ik gaf haar in een reflex een tik op haar kont maar ze wist zelf al dat ze benen moest maken.

Vanmorgen bleef ze me maar volgen als een jong hondje. Op zich best raar voor een kat. Ik negeerde haar een beetje, ja moet je maar niet zo lelijk doen juist als het niet nodig is. Ze voelde dat ook wel. Ze probeerde mijn blik te vangen maar ik deed net of ik gek was. Ik heb haar direct haar pil in haar strotje gepropt, vlak voor het eten. Ze was heel even van slag maar goed, die was al binnen. Ze liep niet eens weg maar ging toch een beetje eten. Ik begin er een beetje routine in te krijgen. Pas later, toen ze weer allemaal gezellig bij me op het toilet zaten, kwam zij er ook tussen zitten. Dat is helemaal niets voor haar, dat vindt ze normaal maar niks zo tussen de anderen.

Ik keek haar aan en sprak haar even toe over afgelopen nacht. Ze zat vol aandacht te luisteren. Daarna gaf ik haar een aai, ik ben ook de rotste niet en zeker niet haatdragend en wat kan zij er nou eigenlijk aan doen. Dat was voor haar voldoende. Ze ging snel maar opgelucht weg maar ze blijft wel continue in mijn buurt. Auroortje heeft spijt. Dat is wel duidelijk. Wist ik maar wat haar triggert, dan kon ik het misschien voorkomen. Het is wel vervelend dat het alleen maar steeds is als ze zicht- en hoorbaar ligt te genieten. Dan ga je daar toch een beetje anders mee om en word je voorzichtig. Dat lijkt me nou ook weer niet de bedoeling.

We gaan maar weer verder en hopen dat er nu 2 jaar tussen gaat zitten. Je kan toch zeker niet je best gaan doen om haar niet zo te laten genieten? Genieten wilde ik ook van mijn broodje vanmorgen. Ik dacht lekker wijncervelaat erop te doen, dat vind ik heerlijk af en toe. Ik neem een hap en moet bijna kokhalzen. Hè? Wat is dit nou? Ik loop naar de ijskast en kijk op de verpakking. Heb ik toch zeker goudsalami gekocht! Dat lust ik ook wel hoor maar niet als ik heel wat anders verwacht. Hoe kom ik er nou toch bij dat dit wijncervelaat was? De rest van het broodje was ik erop voorbereid en was het toch nog lekker. BlonT weer hoor.

Dan die Rainbow hè, dat is me toch een echte dief! Een hartendief is het ook maar hij steelt gewoon echt van alles! Puur voor de lol doet hij dat maar het liefst pikt hij eetbare dingen. Die eet hij dan ook heel snel op, ondertussen schichtig om zich heen kijkend of niemand het af komt pakken. Ik kan daar echt om lachen want ik zie het allemaal meestal wel gebeuren.

Zit ik met dat broodje, steekt er een stukje salami uit. Voor ik het kan voorkomen of in de gaten heb, springt hij op het bureautje, rukt het stukje worst los en vlucht ermee de kamer in. Nou ja zeg! ‘Rainbow!’, roep ik, ‘ben je helemaal gek geworden!’ Hij stikt er bijna in zo snel wil hij het opeten. Stiekem en van binnen lach ik er om. Maar het mag natuurlijk niet.

Ook steelt hij propjes papier, lege verpakkingen en gisteren is hij zelfs aan de haal gegaan met de medicijnen van Aurora. Dat heb ik niet in de gaten gehad, ik dacht dat hij leuk aan het spelen was met een speeltje. Toen ik het lege doosje vond, moest ik natuurlijk wel eerst de pillenstrips zien te vinden. Nergens. Met een hengeltje van de cits ben ik gaan zitten vissen onder de ijskast. Dat doe ik regelmatig. Ook nu was ik weer helemaal flabbergasted wat er dan onder vandaan komt. Dopjes, balletjes, schelpen, een knikker, twee stripjes met pillen… Oh die moest ik nu juist hebben.

Gelukkig dat ik ze weer gevonden heb. Ik ben wel een afgeknipt stukje met nog 1 pil erin kwijt, die heb ik niet gevonden. Maar goed, het grootste deel is weer terecht. Rotzakkie, die Rainbow. Even later was het weer raak. Skylar en hij krijgen altijd kipfilet, gesneden, tussen de middag. Dan maak ik hapjes van 3 plakjes en dat vinden ze heerlijk. Ik probeer het zo eerlijk mogelijk te verdelen. Het eerste stukje gaat, in dit geval dan, naar Rainbow. Die sist en grist het direct weg en holt ermee weg. Dan krijgt Skylar ook en ondertussen gooi ik ze dan elke keer om de beurt, een stukje toe.

Dit keer was Rainbow eerder klaar dan Skylar en ik zie hem op Skylar af sluipen. Als hij dichtbij genoeg is, vliegt hij als een pijl uit de boog op een stukje kip af en grist het al blazend bij Skylar weg. Hij vlucht de kamer door en staat het een stuk verderop weer snel op te schransen. Ja, dat werkt natuurlijk op mijn lachspieren. Omdat Skylar al veel te veel eet, laat ik het ook maar zo. Die krijgt echt voldoende binnen op de rest van de dag. Echt hoor, die Rainbow, ik lig soms af en toe helemaal dubbel.

Hij is ook net zoals Casper vroeger en ook Sunshine. Hij gooit graag van alles op de grond. Maakt niet uit wat, hij wil het van de tafel of het aanrecht af gooien. Heel vervelend en ik moet dan ook regelmatig opstaan om iets weg te gaan leggen. Anders ben ik het, in elk geval voorlopig, een tijdje kwijt. Deed hij het maar met mijn overtollige kilo’s. Dat zou mooi zijn! Al heb ik daar ook al wat op ondernomen. Ik ga in januari gewoon naar een diëtiste. Ik wilde eerst toch weer naar Cambridge maar om een aantal redenen doe ik dit maar niet.

Het is allereerst verrekt duur, al ben je binnen een paar weken vele kilo’s kwijt. Alleen ga ik dan door met veel te weinig eten en zodra ik dan ook maar iets eet, zit het er al weer aan. Ik moet gewoon weer een normaal en goed eetpatroon leren op te bouwen. Dat ging toen met dat no nonsense dieet ook perfect. Alleen, daar staat mijn hoofd nog steeds niet naar. Dan ben ik echt de hele dag alleen maar met eten bezig en dat gaat nu gewoon niet. Dan raak ik het overzicht al helemaal kwijt.

Ik heb gewoon even iemand nodig die zegt, dit moet je eten deze week en dat moet je eten de volgende week. Dan hoef ik er zelf niet over na te denken. Of het dan al gaat lukken, ik weet het niet. Anders stel ik het gewoon nog even uit tot het wel lukt maar zo voel ik me ook niet prettig. Ik hoef echt geen maatje 34 meer zoals vroeger maar er moet toch echt een flink aantal kilo’s af. Dan zal ik me ook weer wat prettiger in mijn vel voelen. Op zich raar natuurlijk want ik heb nu plek zat. Maar goed, dat is voor in het nieuwe jaar.

Ik moet nu weer even uit die in elkaar glijdende dagen zien te komen. Ik weet nog niet hoe maar misschien als ik er op let, dat het dan wel lukt? Het sluipt er zo onzichtbaar in, hoe hou ik dat in de gaten? We gaan het wel zien. Anders schuif ik het gewoon ook op naar het nieuwe jaar. Dit jaar is toch Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. Voor 2018 heb ik nog goede hoop! Die zingende kat van de foto, die is speciaal voor Karina! 

"Bescheidenheid bij de middelmatigen is louter eerlijkheid; bij de grote talenten is het huichelarij.

Origineel: Bescheidenheit bei mittelmäßigen Fähigkeiten ist bloße Ehrlichkeit; bei großen Talenten ist sie Heuchelei."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860