Ja hoor, alsof ze het weten! Dat geldt voor alle katten. Gisteravond had ik de pil bij Aurora behoorlijk snel binnen. Logisch want daar had ze even niet op gerekend. Het was de eerste van de reeks. Maar ze wist volgens mij dondersgoed dat er daarna dan nog wel een zooitje pillen zouden volgen. Met het ontbijt vanmorgen schitterde ze dan ook van afwezigheid. Ach ja, dan wacht ik wel tot ze vanzelf naar beneden komt toch?

Ze kwam maar niet en daarom ging ik haar speciaal voor haar bewaarde ontbijtje maar even boven brengen. Ook daar was er geen Aurora te vinden. Oké, ze weet het inderdaad al weer. Maar als ze hier niet is, waar is ze dan wel? Ik had gelijk verse brokjes ook mee naar boven genomen en ik zag ook nog eens dat er een kat had gekotst op de sprei die op hun bedje ligt. Hè bah, dat zal Moonlight dan wel weer geweest zijn. Maar het kan ook dat zij het is.

Dat is zo lastig als je meer dan 1 kat hebt. Wie oh wie heeft het gedaan? Moonlight is nog wat zwakjes, zeker met zijn maag en ook eet hij nog niet zoals hij altijd at. Maar ja, zij is ook niet lekker. Hm, lastig hoor. In elk geval, sprei mee naar beneden om te wassen en geen idee waar mijn witte diva uithangt. Het is net een Griekse Houdini wat dat betreft. Ze verschijnt en verdwijnt opeens uit of in het niets. Ik begrijp nog steeds niet hoe ze dit doet.

Ook nu deed ze haar trucje weer want terwijl ik uit de badkamer kom, waar ik de sprei heb neergelegd, staat ze opeens gewoon in de huiskamer. Oh ja joh? Waar zat jij dan? Ik had natuurlijk eerst beneden alles afgezocht voor ik boven ging kijken. Daar heb ik ook in en onder van alles gekeken. Ze was weg maar nu is ze er weer. Waarvandaan kwam ze zo opeens? Voor mij een vraag, voor haar een weet. Dat gebeurt vaak genoeg zo, POEF, ze is weg of POEF ze is er weer. Ik heb het al eens vaker gemeld over haar maar het blijft zo frappant om haar opeens ergens vlak naast je of achter je te zien. Het blijft me verbazen.

Ik heb daarnet weer zo gelachen ook. De cits wilden weer eens naar buiten en tot mijn grote verbazing heeft Moonlight toch iets van zijn kleine, nou ja kleine, broertje Skylar geleerd. Hij zat namelijk ontzettend te jammeren voor de balkondeur. Oh ja joh, ga jij nou ook al beginnen? Ja, hij deed het met verve en bovendien werkte het prima. Ik ging de deur open doen. Als ik dan na een tijdje helemaal in de voorkamer voel dat het binnen nu toch echt overal koud wordt, dan vind ik het wel tijd om de balkondeur weer dicht te gaan doen. Ik had ze allemaal al weer binnen rond zien lopen, het buitengebeuren heeft weer de interesse verloren.

Ik liep naar de keuken en deed de deur dicht, wel nadat ik me ervan had overtuigd dat het balkon leeg was. Maar ook Moonlight lijkt zijn Houdini trucs te hebben. Een tijdje later wilde ik nog koffie pakken en ik zie Moonlight, vanaf 1 van de stoelen, met zijn voorpootjes tegen het raam aan staan en met grote schrikogen naar binnen kijken. Ah, arme jongen! Heb ik jou niet gezien daarnet dan? Ik haast me om hem binnen te laten en zichtbaar opgelucht springt hij direct door de deuropening zodra die groot genoeg is.

Meteen daarna dacht ik ‘STOM’, het was zo grappig om te zien. Daar had ik toch zeker een foto van moeten nemen?! Helaas had ik daar op dat moment helemaal geen erg in. Misschien sluit ik hem morgen weer even buiten, speciaal voor de foto. Ah, nee hoor, hij vond het echt niet leuk. Dat zal ik hem niet aandoen. Ik moet er alleen alerter op worden, ik vergeet toch al zoveel. Dit had echt een hele grappige foto geworden, als ik er wel op had gelet. Die twee seconden hadden ook geen kwaad meer gekund.

Ik gaf mezelf weer een goed voorbeeld van mijn eigen verstrooidheid met het koffie inschenken vanmorgen. Ja oké, ik was nog niet helemaal wakker maar de ene stommiteit volgde de andere op. Mijn koffie zit tegenwoordig in een hele grote pot, vroeger was die de helft. Die grote pot vind ik niet prettig ‘werken’ dus ik doe altijd de koffie overgieten in het kleine potje dat ik daarvoor bewaard heb. Het lepeltje dat ik altijd gebruik, past daar ook precies in. Bij die grote pot is dat ding veel te klein en raak je hem kwijt en de dessertlepels die ik heb, zijn weer veel te lang ervoor. Vandaar, overgieten in het kleine potje.

Die grote ligt dan in het mandje er vlak boven. De kleine was zo goed als leeg dus ik pak de grote pot om bij te kunnen vullen. Oh. Die is leeg. Wie legt er nou een lege verpakking terug in de kast? Oh, dat moet ik wel zijn. De cits lusten geen koffie, gelukkig. Ook gelukkig is dat ik nog een grote pot op voorraad heb. Ik kon daarom wel aan mijn koffie komen. Ik schep 3 schepjes in mijn mok en pak de zoetjes. Ik doe er 3 in de grote pot koffie en wil daar de deksel van de klein pot op doen maar die past niet natuurlijk. Oh ja, even de juiste deksel pakken. Ik zet de grote pot weer terug. Ik ‘voel’ dat ik iets niet goed doe en daar moet ik dan even over nadenken.

Als dan langzaam tot me doordringt wat ik gedaan heb, doe ik zuchtend maar net alsof er niets gebeurd is, 3 zoetjes in mijn mok. Die andere 3 kom ik nog wel een keertje tegen dan, onderin de grote pot. Verder gaat het prima met me hoor. Dit is maar een voorbeeldje. Zo gebeuren er zo vaak van die rare dingen die ik doe. Gelukkig zijn het nooit gevaarlijke dingen geweest. Met autorijden let ik extra goed op. Daardoor kan ik ook niet zo goed van die lange stukken rijden. Dan ben ik volledig uitgeput van het opletten. Toch, ik ga wel vooruit, langzaam, maar wel vooruit. Ik vind het natuurlijk ook niet fijn om te hebben wat ik heb. Het is dan ook nog eens zo in strijd met hoe ik normaal gesproken in elkaar zit, dat ook dit vaak behoorlijk confronterend is.

Dit zorgt af en toe voor een verdrietige bui, dat wil ik niet maar dat gaat vanzelf. Je voelt je van de wereld afgesloten. Wat dat betreft, thank God for social media. In dit geval toch wel heel fijn dat het er is. Anders had ik, denk ik, helemaal gek geworden. En ik had het afgelopen weekend daar ook weer even moeite mee. Over alles wat er gebeurt en gebeurd is. Ook op en met mijn werk. Ik leefde voor mijn werk en toen die vermoeidheid er in begon te sluipen, lukte dat ook niet meer zo goed als daarvoor. Het gebeuren met mijn moeder zorgde ervoor dat ik er niet zoveel tijd voor had om bij stil te staan. Dat zij mij nodig had overtroefde alles. Ik heb zo heel lang vele borden in de lucht moeten houden.

Daarna, als je dan in elkaar klapt met al je bordjes, dan komt er van alles bovendrijven. Het doet allemaal veel verdriet. Soms komt dat opeens even binnen. Gisteravond zag ik weer iets op de pagina van mijn lieve Paranormaal Therapeute, PeeT, voorbij komen, dat wel even aankwam. Veel van wat er in mijn eigen hoofd speelde van het weekend, stond daarin. Ze doet dat wel vaker hoor, alsof ze zo, even tussendoor, in mijn hoofd kan kijken. Dan plaatst ze net even iets wat je nodig hebt om je beter te voelen. Ik ben niet voor niets zo blij met haar en haar hulp. Dit keer kwam het wel heel dichtbij. Ze plaatste het volgende:

Ik zat na te denken over het feit dat veel mensen zich zo minderwaardig voelen. Nu leven we wel in een prestatie gerichte maatschappij en als je goed presteert dan ben je wat. Maar wat als je ineens ontslagen bent, ernstig ziek wordt, afhankelijk bent van anderen, omdat je verzorging nodig hebt, lang thuis zit met een burn out. Ben je dan ineens minderwaardig? Maar ja, je hoort er niet meer echt bij, je presteert niks meer, dus je bent minderwaardig. En zo ontstaat er ineens een groot minderwaardigheidsgevoel en veel verdriet. Maar niks is minder waar. Je bent niks minder, maar door omstandigheden is helaas alles veranderd. 
De medemens laat het je dat voelen en je gelooft dat ook nog. Maar juist om je zo over te geven aan alles wat je overkomt, vol doorzettingsvermogen verder te gaan en proberen te genieten van wat de dag brengt. Dat noem ik pas presteren en zeker het tegenovergestelde van minderwaardig!!

Dank je wel PeeT, dat had ik nou net even nodig om te horen, zo’n opsteker. Want ik weet heus wel hoe sommige mensen nu over me denken. Dat ik me aanstel en een loopje neem met wat ik heb. Dat ik het fake zodat ik niet hoef te werken en nog veel meer van dat soort gemene gedachten. Daar klopt natuurlijk geen reet van al vinden ze dat zelf wel natuurlijk. Ik trek me er aan de ene kant niets van aan, aan de andere kant vind ik het zo onrechtvaardig.

Dat is nou juist iets waar ik heel slecht tegen kan. Wat ik heb, dat gun ik mijn ergste vijand niet, al weet ik wel dat je het zelf zal moeten mee maken, wil je geloven hoe dat zit. Toch moet ik ook dat maar loslaten. Ik en nog genoeg andere mensen, die het wel goed met me voor hebben, weten wel beter. En door dat soort mensen, waar ik er ook genoeg van om me heen heb, komt het wel goed met mij! Bedankt daarvoor, allemaal!

"Van de mening van anderen afwijken wordt voor een belediging gehouden, want het is de veroordeling van een andermans oordeel."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ik ben geen opgever, dat was me al heel lang duidelijk. Ook met kleine dingetjes geef ik niet op. Daarom opende ik vandaag dat fotoprogramma nog maar weer eens een keer. Het had in elk geval duidelijk niet aan de pc gelegen. Ik werk altijd met Pixlr express en dat is echt een heel fijn programma. Ze hebben ook nog de gewone Pixlr en dat kan je vergelijken met Photoshop zelfs, alleen is het gratis maar niet voor niets. Misschien moet ik even het verschil duidelijk maken tussen gratis en voor niets. Dat doe ik wel vaker, want blijkbaar is dat niet iedereen even duidelijk.

Ik zeg dan “Wij zijn allebei naar school geweest. Ik ging gratis en jij voor niets.” Dan is het meestal nog niet gelijk helemaal duidelijk, dat komt ervan als je voor niets naar school bent gegaan. Als ik het maar begrijp, dat is het belangrijkste. Nu ik dat even goed heb uitgelegd kan ik weer verder schrijven. In elk geval, ik ging heel eigenwijs toch weer even kijken op de Pixlr site. Ik weet niet wat er de afgelopen paar dagen aan de hand was maar hij doet het in elk geval weer.

Daar ben ik heel blij mee. Meestal doe ik er niet zo heel veel mee maar soms wel. Als ik gewoon 3 of 4 fotootjes in een collage plak, dan ben ik zo klaar. Soms wat tekstjes erbij of een kleurig randje, ook dat is zo gebeurd. Bovendien kan je de formaten zo aanpassen als jij dat wilt. In elk geval, een heel fijn programma op mee te werken. Lekker snel en makkelijk te begrijpen. Ik ging natuurlijk wel gratis naar school, dus veel kan dat niet geweest zijn ook.

Daarnet heb ik ook mijn AH bestelling nog even aan zitten passen, er komt steeds meer bij geloof ik. Maar op zich was dat maar goed ook, ik was opeens 15 euro goedkoper uit, omdat er een hoop dingen in de aanbieding waren. Die heb ik wel weer gelijk uitgegeven maar toch wel lekker dat je bestelling nu even duur is dan even daarvoor maar er wel weer een zooitje bij is gekomen. Goed werk AH! Mijn eerste kerstcadeautje heb ik al binnen.

Met Aurora gaat het goed gelukkig. Het is nog wel duidelijk dat ze nog een beetje last heeft van haar oortje maar ze houdt hem niet meer constant plat. Dat vind ik een goed teken. Ik hou het angstvallig in de gaten, zodat ik straks niet met de kerst gezellig een bezoekje aan de dierenarts hoef te brengen. Vanavond gaan we weer beginnen met pillen inbrengen. Het grote voordeel is nu alleen dat het een hele pil mag zijn. Ik heb ondertussen wel 2 pillensnijders gekocht, omdat ik meestal pillen door de helft moet doen. Dat hoeft nu dus niet. Ook weer een spuitje pijnstiller erbij doen vanavond. Dat wordt weer wat.

Ik heb net nog zitten kijken naar zo’n pillenschieter. Ik weet alleen niet wat ik daarvan moet vinden. Heeft iemand daar ervaring mee? Dan zou ik dat graag horen. Volgens mij is dat net zo’n gedoe als het pilletje gewoon op je vinger houden. Kim heeft me vorige keer goeie tips gegeven daarin. Die krijgt er ondertussen ook wel ervaring mee. Alleen, hoe goed de tips ook allemaal zijn, het gaat toch meestal anders dan gepland. Ik heb ook nog even zitten kijken naar een filmpje over een pilletje geven.

Ik moet dan altijd wel lachen. Je ziet de dame staan met een hele rustige kat in haar armen. Ze pakt die dan in een handdoek in, zodat zijn pootjes in elk geval uit de weg zijn. Daarna, het beestje blijft ondertussen heel rustig in die handdoek zitten, geeft ze hem het pilletje. Hap, slik, weg. Maar eh, ik zie mij Auroortje echt niet zo gemakkelijk in een handdoek worden gestopt hoor. Dat is al misvatting nummer 1. Bovendien zal zij, mocht ik haar er toch ingewurmd krijgen, echt niet zo rustig blijven zitten, zonder ontsnappingspogingen.

Dat zijn de momenten dat ik gewoon graag iemand erbij zou willen hebben. Die kan dan de kat vast houden en ik kan het pilletje geven. Of andersom, mag ook. Maar ja, om om die reden nou een relatie te willen, dat gaat me dan weer net iets te ver. Een extra paar handen zou wel alle verschil betekenen.

Wie weet gaat ze toch een keertje minder tegenstribbelen en weet ze uiteindelijk dat het gewoon een noodzaak is om even de bittere pil te moeten slikken. Ik ben al blij dat ze een hele pil krijgt. Ze woog nog exact hetzelfde als vorige keer, maar misschien zijn het andere pillen, kan ook. Ik maar denken dat ik haar zo mager vond worden. Dat is dan waarschijnlijk toch een raar stukje overbezorgdheid want qua gewicht bleek daar niets van waar te zijn.

In elk geval ziet mijn wereld er de komende 10 dagen minstens weer uit als een pillen geven hel. Ze weet het straks ook weer gelijk en dan vermijdt ze me gewoon zo lang als het duurt. Dan moet ik haar elke keer weer zoeken als het pillentijd is. Ook zo’n gedoe. Het moet nou eenmaal en zoals al gezegd, ik geef nooit op. Als eenmaal de 2^e pil van de dag er weer in zit, ben ik altijd eventjes heel opgelucht. Je weet alleen dat het de volgende ochtend weer volledig herhaald zal worden.

Als dan die allerlaatste pil er in zit, heb ik gewoon bijna zin om een feestje te geven. Zo blij ben ik dan dat ik er weer vanaf ben. Elke keer hoop ik dan weer dat het niet meer nodig zal zijn. Dat lijkt me geweldig en dan om wel meerdere redenen dan alleen maar een pilletje moeten geven natuurlijk. Ik heb online wel iets gevonden voor de soort van niesziekte, het calicivirus, die door de 2 groten heen sluimert en heel vaak de kop op steekt.

Dat heb ik eigenlijk al vrij snel gevonden, daar had ik best eerder naar kunnen zoeken. Maar ja, concentratie van likmevessie heeft me daarvan weerhouden. Nu bleek ik dat niet eens nodig te hebben. Ik had blijkbaar precies de juiste hint gegeven om op te zoeken. Het is homeopatisch en als ik de commentaren lees van mensen die het gebruiken voor hun cits, dan krijg ik weer een klein beetje hoop.

Het kost, zeker in het begin, even een duit want je moet beginnen met 2 x 2 pillen per dag, per kat. Dat is in 14 dagen al 112 pillen. Daarna moet je ze ook nog blijven geven, maar dan 2 x 1 pil per dag. Je begrijpt het natuurlijk al, dan moet ik 2 van die tegenstribbelende katten wel 2 x per dag pillen geven. Daarom wil ik ook zo graag weten of iemand ervaring heeft met zo’n pillenschieter. Zou dat mijn leven echt makkelijker maken?

Dat is natuurlijk wel erg nodig, zeker als je dan zo vaak pillen moet gaan geven. Want elke dag 2 x zulk enorm gedoe, dat zie ik gewoon even niet zitten. Niet zoals ik me nu voel want alles wat stress inhoudt, dat heeft nu nog steeds zijn impact op me. Maar op zich, ik heb iets gevonden!  klik hier voor de liseng site Dit is de site waar ik de Liseng kan kopen en dan moet ik er ook nog druppels Echina bij gaan geven.

Druppels zijn ook een gedoe maar dat is nog te doen. Alleen 2 x 2 pillen en dat bij 2 katten en zoals dat hier eraan toe gaat, dat is geen prettig vooruitzicht. Maar ja, wat als het ze zou helpen? Dan moet ik dat er maar voor over hebben natuurlijk. Misschien is het wel een goede oefening gelijk voor me? Ik zal nog stress genoeg tegenkomen de komende tijd. 

Als je een kijkje neemt op die site, lees dan vooral de klantenreacties. Ik zal nog even op mijn loon moeten wachten om te gaan bestellen maar ik denk dat ik die sprong maar moet wagen. Ik zou ze zo ontzettend graag klachtenvrij zien, ik zou liever niet eten dan het niet bestellen voor ze. Als ik al die reacties lees, dan zou het voor hen ook wel eens goed kunnen zijn. Zelfs voor een kat van 21 was het de redding. Alleen het inbrengen van zoveel tabletten, dat is voor mij een schrikbeeld. Maar wie weet, krijg je er dan, juist omdat het zo vaak moet, toch steeds meer ervaring mee en wordt het op den duur voor ons allemaal een soort van routine. Kan toch zeker?

Het is in elk geval vele malen beter dan antibiotica, het is homeopatisch en daar ben ik zelf wel voorstander van. Sommige mensen kunnen zulke dingen ook door het natvoer doen. Alleen heb ik van die apartelingen qua eten, dat gaat dus nooit lukken hier thuis. Als ik er mee begin, dan horen jullie vanzelf wel hoe het gaat. Misschien komen er dan nog wel een paar foto’s bij van mijn gehavende armen of zo. Maar ik kan net zo goed de meest ervaren pillenpopper van Nederland worden. Dat is ook een mogelijkheid. Zoals altijd kan ik weer zeggen, we gaan het wel merken!

"Boven alle lof verheven is hij die goed spreekt van de man die kwaad over hem spreekt."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Vandaag weer bijna de helft van mijn spaarpotje voor de cits uitgegeven. Best wrang dat iets waar je zo lang over doet om bij elkaar te schrapen alweer gehalveerd is bij 1 bezoekje aan de dierenarts. Alleen als het nodig is dan is het nodig. Vorige week zag ik opeens dat er bij Aurora weer iets met haar oortjes was geweest omdat er viezigheid uit was gelopen. Dat wordt dan hard en zit in haar haartjes net onder haar oor.

Bij katten is het altijd lastig om iets te merken want die laten nooit zien dat ze pijn hebben. In de natuur kan zoiets ook niet omdat ze anders al snel prooi worden in plaats van jager. Het is wel begrijpelijk maar lastig om mee om te gaan, als je ze goed gezond wilt houden. Ik weet nog wel dat mijn lieve Sammy pas mank ging lopen, toen het vlees van zijn pootje al helemaal begon te rotten van een ingegroeid nageltje. Ik had daar al die tijd niets van gemerkt en ik putte me uit in excuses bij de dierenarts dat ik zo onoplettend was geweest.

Zij legde me toen uit dat ik daar helemaal niets aan had kunnen doen, tenzij je zoiets toevallig ziet. Katten verbergen zulke dingen tot het echt niet meer gaat. Gelukkig kwam het nog wel goed voor Sam toen maar toch, ik was er erg van geschrokken. Toen ik dat bij Aurora’s oortje zag had het net zo erg gesneeuwd en toen dat weg was heb ik even gebeld. Omdat ze nergens last van leek te hebben verder kon het ook van een krabbeltje zijn of zo. Ik hoefde niet langs te komen.

Alleen gisteravond laat begon ze met haar koppie te schudden en deed ze haar oortje, het andere oor nu, steeds plat. Het schudden werd steeds erger dus ik wist al direct dat ze last had van haar oortje weer. Jeetje zeg, dat blijft toch ook maar een gedoe. Ik heb vanmorgen direct de dierenarts gebeld en ik mocht om kwart voor drie komen. Ik ben al direct het reismandje gaan pakken en heb dat op tafel gezet.

Dat wordt dan in het begin even in volkomen wantrouwen bekeken maar een half uurtje later hebben ze er dan geen erg meer in. Ook heb ik me op mijn gemak ruim van tevoren aangekleed, met schoenen en al want ook daar kunnen ze alert op zijn. Al mijn goede voorzorgsmaatregelen hadden geen nut. Alsof ze een ingebouwde wekker had ging Aurora, exact op het moment dat ik haar had willen pakken, kalmpjes de kamer uit en ging ze de trap op naar boven. Diepe zucht.

Ik ben maar met mandje en al ook naar boven gegaan. De trap af met een spartelende Aurora in mijn armen leek me niet zo’n goede optie. Ze was onder het logeerbed gekropen, dat alleen maar gebruikt wordt als luxe ligbed voor de cits. Het is nogal een smalle opening waar zij precies in past maar ik voor geen meter. Het was een heel gedoe om haar daar onder vandaan te krijgen maar het is me uiteindelijk gelukt door een grote laars achter haar kont te schuiven en haar zo naar voren te laten komen.

Maar toen zat ze er nog niet in natuurlijk. Dat was ook even een gedoe, vooral omdat het sluitinkje opeens kuren begon te vertonen. Was ik haar verdorie bijna weer kwijt geweest. Eenmaal in het mandje begint ze te mauwen en dat blijft ze doen tot we bij de dierenarts in de wachtkamer zitten. Er was, zoals bijna altijd, weer eens een spoedgeval tussendoor gekomen. Eigenlijk vraag ik me af waarom ik altijd zo’n moeite doe om toch maar op tijd te komen.

Het is nou eenmaal niet anders en de lange zit, tot we aan de beurt zouden zijn, was begonnen. Het was gelukkig een praatgraag stel mensen bij elkaar dus de tijd vloog zo wel voorbij. Eindelijk waren we aan de beurt, bijna een uur later dan verwacht. Auroortje had koorts, 39,2 en haar linkeroor, die van vorige week, daar zag ze een dof trommelvlies maar die was niet stuk.

Het kan zijn dat er een heel klein gaatje was waar het spul uit was komen lopen maar dat kon ze zo niet meer zien. Haar rechteroortje daar was het trommelvlies ook zichtbaar maar voor de helft, voor de rest zag ze pus. Ze kon in elk geval ook niet zien of het trommelvlies wel of niet stuk was. Daarom beginnen we maar met weer eens een antibioticakuur en medicatie tegen de pijn.

Ze heeft voor vandaag al injecties gekregen, op mijn verzoek. Het is altijd een crime om haar pillen te geven en dat zal de komende 10 dagen toch weer moeten. Daarna moet ik dan even terug komen. Wel moet ik haar in de gaten houden, het moet binnen een paar dagen al verbeterd zijn en anders moet ik toch even bellen en langskomen. Ze heeft met de kerst ook wel dienst maar het kan maar beter daarvoor nog. Ja, voor mijn portemonnee waarschijnlijk ook. Ik hoef dus pas morgenmiddag weer een pilletje te geven en ook de pijnmedicatie dan pas.

Daarna gingen we weer, met haar al mauwend naast me, richting naar huis rijden. Ze was volgens mij heel blij de gang weer te zien want toen ging ze nog harder mauwen. Het tuxedo trio zat al voor de deur te wachten. Ze liep direct rond alsof ze de koningin is, ze is weer thuis. Ze ging gelijk even naar de bak, at wat brokjes, scherpte haar nageltjes en kroop in het bakje van de krabpaal de boel te overzien. De jongens mochten even allemaal aan haar snuffelen maar dat vond ze al weer snel genoeg.

Ik heb het met de dierenarts toch weer even over dat genies en gekuch gehad maar ze zei dat ik daar maar aan moest wennen, dat ze daar verder toch geen kant mee op kon. Zodra hun weerstand maar ietsje verlaagd is, zullen ze er last van hebben. Ik vind dat zo lastig om te accepteren. Het is zo zielig om ze dat te zien doen. Moonlight kreeg van de week ook weer opeens even zo’n aanval, precies terwijl hij net 1 van zijn broers wilde pakken in de krabpaal.

Hij hing dus zo halverwege de paal en zo’n aanval is heftig en zo plotseling blijkbaar, dat hij al hangend in de paal, eerst even moest uitkuchen. Dan kan hij er niet eens meer vanaf springen, zo heftig is het dan. Dat is toch raar? Maar ja, ik weet het verder ook niet meer wat ik er dan mee moet. Hopelijk krijgen ze op den duur dan toch vanzelf genoeg antistoffen dat het minder zal worden? Ik weet het niet hoor, ik ga maar weer eens een keertje spitten op het internet, als ik daar een keertje puf voor heb. Er moet toch iets op te vinden zijn?

Daarna moest ik er weer even uit, ik had nog niet echt gelopen en ik moest ook shag hebben. Anders had ik alleen maar gaan lopen. Hierdoor is mijn dutje in de problemen gekomen en daardoor ben ik op het verkeerde moment toch, geheel ongewild, in slaap gevallen. Beetje dom maar ja, het was sterker dan ik. Toen begon er ook nog eens een film waar ik helemaal niet naar wilde kijken maar waar ik toch opeens in zat, vandaar dat ik het laatste stukje van mijn blog in de reclames zit te schrijven.

Gek is dat, er zijn zoveel films waar je me toe zou moeten dwingen om ernaar te kijken maar als ik dan eenmaal kijk, blijken het vaak hele leuke films te zijn. Dit was puur toeval, geen hele diepe film maar wel lekker amusant om te kijken. En hij eindigt pas bij half 12 dus dan zou het veel te laat worden om op tijd een blog af te krijgen en ook nog eens foto’s te maken op een onbekende site.

Het is me namelijk wel gelukt om de pc uit te doen en daarna weer aan de praat te krijgen. Alleen het programma dat het gisteren niet deed, trouwens eergisteren ook niet, doet het nu nog steeds niet. Wel op mijn telefoon maar ik kan niet goed tegen dat soort gepriegel. Ik doe dat soort dingen wel liever even op de pc. Dan duurt het nog geen 5 minuten. Op mijn gsm krijg je een ander verhaal. Het lag in elk geval blijkbaar niet aan de pc maar toch is er iets mis mee dat ik er nu niet meer mee kan werken.

Ach ja, dan maar improviseren, geen idee waar het aan kan liggen. Dat doe ik ook altijd al met mijn opmerkingen. Soms kan ik er dan zelf het hardst om lachen, maar ja, ik snap ze dan ook altijd gelijk. Er vraagt net een hele lieve vriendin hoe het gaat met Aurora. Ik vertel dat het wel goed komt, ze heeft nu medicatie. Dat ik nu wel zeker weet dat ze de juiste naam heeft in elk geval, zeg ik er nog achteraan. Ze heeft een ontstoken oortje, rechts. Als ik haar naam even bekijk, dan krijg je Au R oortje, nou dat klopt toch helemaal?