"Wij beleven onze goede dagen onopgemerkt, maar we wensen ze terug als er kwade komen.

Origineel: Wir verleben unsere schönen Tage ohne sie zu bemerken; erst wann die schlimmen kommen, wünschen wir jene zurück."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Gisteren was ik nog behoorlijk moe van de avond ervoor. Veel is er dan ook niet uit mijn handen gekomen, eerlijk gezegd. Ik heb mijn blog geschreven en dat was het dan ook zo’n beetje. Wel ben ik heel lang bezig geweest om er een foto bij te kunnen plaatsen. Volgens mij ligt het toch aan mijn pc en zijn aflopende levensduur. Het programma waar ik normaal binnen een paar seconden een leuke collage mee maak, lijkt het opeens niet meer te doen.

Ik kan het wel opstarten maar het scherm blijft volledig grijs. Ja, dan kan je er niet zoveel mee eigenlijk. Ook vandaag heb ik het weer geprobeerd maar er is nog niet veel aan veranderd. Wederom krijg ik alleen maar een grijs beeld. Allerlei andere programma’s kan ik niet zo goed meer werken, of je moet je collage als afdruk willen bestellen. Dat heb ik opgelost door van mijn al gemaakte collage een screenshot te nemen maar het blijft onhandig werken zo.

Eigenlijk zou ik dus mijn computer weer een keertje op moeten starten maar ik durf dat niet zo. Stel je voor dat ik hem dan weer helemaal niet opgestart kan krijgen? Dan zit ik weer met mijn handen in mijn haar en ik denk ook dat die aardige pc meneer mij dit keer niet meer zal kunnen helpen.

Maar ja, als alles er ondertussen zo half mee ophoudt, dan schiet het verder ook niet op. Al kan ik dan wel nog gewoon mijn blog schrijven en plaatsen. Tenminste, zolang dit nog blijft werken in ieder geval. Dus ja, wat is nou wijsheid? Toch maar opstarten op hoop van zegen en hopen dat alles weer gewoon zal werken? Of dan maar klunzen met een collage programma dat half zo leuk en makkelijk niet is?

Wat een dilemma zeg. En dat op een zondag. Vanmorgen was het echt zondag, toen ik net wakker was. Het was een beetje druk op schoot. Eerst heeft Moonlight heerlijk bij me gelegen, ik heb hem lekker geborsteld. Daar kan hij zo van genieten. Skylar vond dat er ook wel interessant uitzien en kwam erbij liggen. Alleen vond hij de borstel wel een beetje eng, hij sprong gelijk weer weg. Pas toen ik de borstel weg had gelegd, kwam hij er weer bij. Samen lagen ze heerlijk te genieten.

Toen kwam Aurora er aan. Zij wilde eerst Moonlight even van zijn plekje wurmen maar ze zag wel dat dit niet zo makkelijk zou worden. Na wat gedraai en weer wat nagels in mijn benen, kwam ze dan maar lekker op schoot liggen. Ik wilde vlak daarvoor net wat gaan doen maar ja, ze lagen zo lekker te genieten. Daarom ben ik daar maar even van gaan genieten. Weer wat later kwam Rainbow er ook aan.

Die zat het drietal even te bekijken maar hij vond het volgens mij toch echt iets te krap. Hij ging lekker in de zon voor het raam liggen. Diezelfde zon die nu al weer nergens meer te zien is. Het wordt verdorie alweer donker nu. Nog 4 dagen, dan gaan de dagen alweer lengen. Heerlijk! Ik vind het maar niks hoor, winter. Geef mij maar lekker de lente, die vind ik nog het fijnst van alle seizoenen. Als het dan lekker wat langer licht is maar dat je toch ’s avonds nog kan genieten van een kaarsje.

Als het dan zo lekker een graadje of 20 is, niet te warm, niet te koud, ja, dat is mijn seizoen. Ik ben dan wel een zondagskindje maar ik ben nog net in de winter geboren. In mijn geboortemaand barst het altijd overal van de narcissen. Die kreeg ik altijd van mijn moeder op mijn verjaardag. Vorige verjaardag kreeg ik ook nog een flinke bos van haar. Ze zijn helaas zo weg maar als ze dan allemaal uitkomen, dan heb je zo’n enorme gele berg lente in huis. Ik hou ervan!

Ik ben gisteren braaf even gaan liggen, voor ik naar Kim en Daan zou gaan. Ik weet dat ik anders de avond niet door kom. Kim had zo haar eigen manier om me in 1 klap volledig wakker te krijgen. Ze stuurde me een foto van een berichtje van de echtgenote een collega van ons. Ik zal geen namen noemen. Die waren blijkbaar gisteren 12,5 jaar getrouwd. Nou dat is natuurlijk best een feestelijk gebeuren en knap bovendien in de tijd van tegenwoordig.

Zij had er bijgezet “Vandaag zijn we alweer 12,5 jaar getrouwd! Wat een nijlpaard!” Ja, die soms echt rotvervelende maar soms ook hilarische autocorrect had weer eens zijn werk gedaan. Het had natuurlijk ‘mijlpaal’ moeten zijn maar ja, het gaat wel eens mis als je niet oplet. Ik keek naar wat Kim me gestuurd had en ik zag het direct. Ik kon niet meer bijkomen! Ik stuurde Kim ‘ik zou direct gaan scheiden hoor’ en ik kreeg gewoon kramp in mijn zij van het lachen. Ja, ik was wel gelijk wakker, ook wel handig. Ik heb er een fotootje van maar ja, dan weet iedereen gelijk wie het is en ik wil niemand voor gek zetten. Het was alleen te grappig om het niet te vertellen.

Het was best gezellig gisteren bij Kim en Daan. Al zat de ene helft in de voorkamer en de andere in de achterkamer. Maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben lekker zitten kletsen aan de hoge tafel en ook in de andere kamer was het gezellig. Ik vond het wel fijn om hoog te zitten. Mijn rug deed nog zeer van de avond ervoor dus dat kwam goed uit. Kim had allemaal lekkere hapjes gemaakt en ook daar heeft iedereen van zitten smikkelen. Ik ging later naar huis dan ik gedacht had.

Vandaag moet ik daar dan weer van bijkomen. Ook vandaag heb ik niet veel gedaan. Alleen wat dingen op de pc en nu dan mijn blog schrijven. Ik heb het net nog een keertje geprobeerd maar mijn favoriete foto programma, werkt nog steeds niet. Zou ik het wagen? Het opnieuw opstarten of misschien zelfs wel even uitzetten van mijn pc? Wat zal ik nou toch doen? Ik denk er nog maar even wat langer over na. Ik kan dan ondertussen alles wel op mijn externe harde schijf hebben gezet maar daar heb ik zonder pc ook niks aan natuurlijk.

Ik weet uit ervaring dat een blog schrijven op mijn telefoon of tablet ook vreselijk is. Onder andere ook door die irritante autocorrect erop. Die van normale woorden als mijlpaal gewoon even nijlpaard maakt. Leuk hoor, maar het wordt dan zo’n onsamenhangend geheel als het te vaak gebeurt. Ik twijfel daarom enorm. Maar er is ook iets in mij dat dan wil weten, stel dat het opstarten lukt, of het programma dan wel weer werkt.

Ook met Facebook zit er iets niet helemaal goed. Als je normaal een notificatie krijgt dat iemand een opmerking of zo van je leuk vindt en je klikt daar dan op, dan gaat de hele boel rechtstreeks naar die opmerking. Dat werkt nu ook niet meer. Het gaat wel naar de post zelf maar als je daar bv 20 opmerkingen hebt gemaakt, kan je die er nu zelf tussenuit gaan zitten zoeken. Dat is ook niet echt handig. En het ligt dan ook misschien wel weer aan het feit dat de pc weer eventjes opnieuw moet starten. Hm.

Nou ja, ik denk dat ik nu gewoon even mijn blog plaats en er dan toch maar even nog over na ga denken. Als ik het durf, dan doe ik hem vanavond wel uit, als ik ga slapen. Dan heb ik nog even de tijd om er over te broeden. Ik weet al dat ik geen nieuwe kan kopen, zelfs geen 2^e hands op dit moment. Als ik een miskleun maak dan weet ik niet hoe ik dat dan op moet gaan lossen. Maar misschien gaat het ook wel gewoon helemaal goed en start het ding gewoon op zoals het hoort en doet alles het weer zoals ik gewend ben. Dat zou ook wel fijn zijn. Nou ja, als jullie niets meer zien verschijnen, dan heb ik de sprong gewaagd. We gaan het wel merken! 

"Lezen is denken met andermans hoofd."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Soms, als hij echt honger heeft, dan gaat Rainbow om me heen lopen draaien. Bij hem let ik daar altijd op, door zijn anti brokjes beleid. Van de week moest ik zo lachen, ik zat te schrijven, had hem al zien draaien en zei ‘ja Rainbow, even dit afmaken. Kijk ik even later weer, is hij op de placemat gaan liggen, naast het lege bakje voer. Zodra hij merkte dat ik keek, keek hij van het bakje naar mij een paar keer achter elkaar.

Oké, duidelijk, jij hebt trek. Wat kan je dan anders gaan doen dat de hongerlap eten geven, als het toch al bijna tijd is. Aurora heeft gisteren wat extra snoepjes gekregen voor haar verjaardag. Ik heb haar alle lieve verjaardagswensen van jullie doorgegeven. Ze liet het niet echt merken maar ik weet dat ze er blij mee was.

Ik had de foto van bij mijn blog ook nog even doorgestuurd naar Voula, de Griekse dame, die zo hard werkt in Athene om al die zwerfkatjes te helpen. Zij heeft Aurora toen van straat geplukt en zo is mijn witte diva hier gekomen. Door het zien van de foto en wetend hoe goed het nu met Aurora gaat, liet ze haar tranen even de vrije loop, wat ze dan wel weer aan haar collega’s moest vertellen.

Zo lief eigenlijk, het is zulk moeilijk werk wat ze doet. Ze ziet zoveel ellende en nare dingen en heel vaak lukt het niet eens een katje te redden. Maar toch, juist door zo’n adoptie als van Aurora, blijft ze de kracht vinden om ermee door te blijven gaan. Wanneer ik straks stinkrijk ben, dan weet ik al iemand die ik zou gaan helpen. Dat kunnen ze daar wel gebruiken. Nou ja, wat dat betreft, de enige die echt iedereen zou kunnen helpen is die meneer Rothschild.

Maar ja, die houdt het helaas liever allemaal zelf op de bank. Als die zijn zou verdelen wat er bij hem aan bezit is, dan heeft elke levende ziel op deze aarde, echt waar is dit, 7 miljoen op de bank. Bizar is zoiets toch, als je er even goed over nadenkt. Zo ver hoeft hij natuurlijk niet te gaan maar hij kan in 1 klap praktisch alle ellende oplossen. Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik zoveel had als hij, als ik daar niets mee zou doen. Helaas, zo zit het niet, jammer genoeg.

Maar zou hij ook zo kunnen genieten van een intens met elkaar kroelende Moonlight en Skylar? Ik denk het niet. Daarom voel ik me toch rijker dan hij, alleen kan ik daar niet echt de wereld mee vooruit helpen. Voula doet met weinig al zoveel goeds. En op al die duizenden zwervende haarballetjes kan ze er maar een paar echt helpen. Als je mocht denken wat heeft dat dan voor nut? Nou, voor de ene geredde kat betekent het meer dan de hele wereld. Juist doordat er af en toe zo eentje tussen zit, is het alles waard om zo te helpen.

Gisteravond zijn we naar de kerstmarkt geweest. Ik hield al heel stiekem mijn hart vast. Ik kom nog niet zover. Maar toch wilde ik het proberen. Mijn broer Ben, Sandra en Benjamin, Kim zonder Daan, die had een kerstborrel van de zaak. Later kwam daar Fran met man en dochter Demelza nog bij. Agnieszka was er al samen met Alan. Mijn grote redding was dat Demelza al moe was en in haar buggy zat. Die heb ik direct geclaimd en zonder op een oud wijf met rollator te lijken, leek ik nu op een oud wijf achter een buggy.

Toch voelde ik wel dat ik weer ietsje teveel had gewild. Daarna hebben we bij Agnieszka lekker koffie gedronken, tot haar schoonmoeder er aan kwam, helemaal uit Polen. De rest van het groepje is mee gegaan naar Ben, waar we lekker patat hebben gegeten. San is de 20^e jarig en daardoor hebben we het maar even rustigjes gevierd vast. Vandaag is mijn cleanson jarig. Die kwam er pas achter dat hij eigenlijk een jaar jonger wordt dan hij al bijna een jaar gedacht heeft. Wij hebben ons helemaal slap gelachen daarom, echt hoor, de oelewapper! Gelukkig voor hem dat hij zo’n ontzettend leuke, lieve en grappige cleanmother heeft! Vanavond ga ik daar dan ook even langs, misschien kom ik zelfs nog wel even binnen…

Eenmaal onderweg naar huis, reed ik hier om de hoek langs de apotheek. Oh ja, dat kwam even goed uit. Mijn allergie pillen waren op en het receptje staat in de automaat. Er was precies een plekje voor de deur van de apotheek en zo kon ik gelijk mijn pillen halen. Met je geboorte datum en een code die je via sms krijgt, kan je dan zo je medicatie uit de muur halen. Lekker handig wel. Als ik dit vergeten was dan had ik weer helemaal naar beneden gemoeten en daar was ik gewoon te moe voor.

Natuurlijk weer last gehad van kramp maar ja, dat had ik kunnen verwachten. Ik was wel minstens een keer of 3, 4 zover gelopen dan anders. En ik reageer overal nogal heftig op lichamelijk dus dan weet je het eigenlijk van te voren. Toch wil ik me dat niet van laten weerhouden om het te proberen. Ik zit al zo lang een soort van opgesloten, ik word er ongeduldig van, ben er wel een beetje klaar mee. Ik heb alleen, zoals in zoveel dingen, niets te willen.

Ik had de post ook gelijk meegenomen, iets dat ik nogal eens vergeet. Dat komt omdat ik een brievenbus buiten het huis heb. De portiek naast mijn voordeur, waar 6 woningen zijn, heeft dan ook 6 brievenbussen. En ja, dat vergeet ik vaak genoeg. Niet altijd even handig maar soms heb ik een helder moment en dan neem ik de post mee. Er zat een dikke envelop bij, daarin zat een heel leuk cadeautje en een hele lieve kaart. De gulle geefster weet zelf wel wie ze is, haar kaartje zei ook al genoeg.

Wat wordt ik toch enorm verwend zeg, dat al een hele week lang nu. Daar kan je niet somber bij blijven. Ik ben toch al iemand die, zeker als ik er een beetje doorheen zit, mijn zegeningen telt, maar die teller slaat ondertussen bijna door. Zoveel lieve dingen, die er gezegd worden tegen me, die ik ontvang. Zo mooi om mee te maken. Gisteren zei er iemand, vlak voor de ochtend is de nacht het donkerst. Ik krijg een beetje het gevoel dat er dan toch echt binnenkort een nieuwe morgen voor mij aan moet breken. Dat kan bijna niet anders.

Van de week viel er een doosje van de grote doos met foto’s die ik, nog steeds ja, moet uitzoeken. Er viel een kaartje uit, van mij naar mijn moeder. Ik was met mijn opa en oma op vakantie naar Limburg, Schin op Geul. Zo prachtig is het daar, we zijn er wel vaker heen geweest, ook met zijn allen. Ik las wat ik mijn moeder had geschreven, ik moet toen een jaar of 10 geweest zijn, want ik had Terry, mijn poedel, voor mijn 10^e verjaardag gehad van opa.  Ik lag helemaal dubbel toen ik het las. Ik schreef het volgende:

Hallo Terry en Ma. Het is hier heerlijk. Geef Terry een zoen van mij. Als hij jankt moet je een foto laten zien (van mij natuurlijk). Hoe is het bij jullie? Slecht? Nee toch. Wij zijn pas naar de sausberg geweest. Opa heeft van mij een foto genomen in een veld van klaprozen en gele bloemen ook op de sausberg. Ik moet nu eindigen. Dáááááág afz. Ria. En dan allemaal kusjes in de vorm van mijn naam en een hartje vol kusjes.

Terry en ma? Je kan wel zien waar mijn eerste interesse toen lag haha. En die sausberg, moet zijn Sousberg, maar ja, wist ik veel. Ook heb ik geen idee waar die foto met die klaprozen is. Jammer want op de 1 of andere manier ben ik helemaal gek van klaprozen. Die vind ik zo prachtig! ’s Zomers groeien ze hier vaak voor de deur en in de buurt. Daar kan ik dan echt even naar gaan kijken, prachtig vind ik ze. Maar die foto, ik kan het me niet herinneren die ooit gezien te hebben.

De cits zijn eindelijk even rustig. Ik zie er nu geen eentje, mijn kans om de stofzuiger maar weer even te pakken. Ja, nog steeds in etappes maar ik heb dan ook een groot huis. Toch gaat het al iets beter dan een paar weken geleden. Hoe langzaam het dan ook mag gaan, het gaat toch vooruit. Dat is toch zeker ook positief? Ik vind in elk geval van wel. En aan mijn lieve schoonzoon; van harte gefeliciteerd en tot vanavond! Je meest favoriete schoonmoeder komt straks weer even langs. Fijn hè?!

"Achter elke succesvolle man, staat een zeer verbaasde schoonmoeder."

Voltaire Frans schrijver en filosoof (ps. van François Marie Arouet) 1694-1778