YES!!! Riep ik gisteren uit toen Gordon tegen Manuel zei dat hij niet voor hem kon kiezen. De katten vlogen alle kanten op. Ik moet me wat vaker enthousiast uiten geloof ik, dat ze daar een beetje aan kunnen wennen of zo voor als later mijn leven weer een feestje is. Een huwelijk tussen die 2 zou ook niet lang stand gehouden hebben. Wat ik niet had verwacht is dat hij ook niet voor Rogier zou kiezen. Maar toen ik hem zo hoorde uitleggen waarom dit was, kon ik alleen maar zijn mening delen. Volgens mij zei ik het gisteren zelfs in mijn blog ‘liefde kan je niet afdwingen’. Toeval bestaat niet. Als het zo moet zijn, dan komt het toch wel.

Gelukkig weet ik dat het voor elke levende ziel uiteindelijk helemaal goed komt. Dat eerste boek van mij, wat al zo lang ligt te wachten om geschreven te worden, gaat daar dan ook over. Het komt voor iedereen goed, die grote liefde, waar iedereen op de hele wereld naar zoekt, die is er straks. Ja wanneer, dat zal voor sommigen misschien langer duren dan ze lief is, anderen hebben die al gevonden of denken die gevonden te hebben. Maar heb je je nooit afgevraagd waarom alles over die liefde gaat? Of in elk geval, de meeste dingen? Zoveel films, zoveel liedjes die echt en alleen maar over de liefde gaan.

Iedereen kan het namelijk voelen, diep van binnen, een heel apart gevoel haha, er is ergens iemand die bij ons hoort. Daar zoekt iedereen naar en dat zal iedereen ook echt een keer gaan vinden. En nee, dit zeg ik niet omdat ik single ben en zo graag een relatie zou willen. Het tegenovergestelde is waar in mijn geval. Ik blijf dit leven lekker alleen, ik heb alles zo’n beetje wel gezien en meegemaakt. Ik weet alleen ook, dat die liefde er voor mij is. Alleen niet in dit leven, of het zou wel heel raar moeten gaan lopen. Gordon vindt zijn grote liefde ook nog wel. Dat gun ik hem echt van harte.

Waar mijn mond gisteren weer van open viel, ja dan moet ik maar niet zoveel tv kijken, was op het nieuws het bericht van een kliniek voor dromedarissen. Maar liefst 9 miljoen dollar had het gekost om die op te richten. Daar kunnen de tranen me dus van in de ogen schieten. Hou me ten goede, ik hou van alles dat leeft, dus ook dromedarissen. Maar serieus? Negen miljoen?! En al die hongerende kindjes dan, die ik een paar reclame blokken daarvoor langs zag komen? Zouden die 9 miljoen dan niet ietwat beter besteed kunnen worden???

Daar zakt je broek toch van af?! Wat kan je daar niet voor goeds van doen? En heus, ik ben ook geen heilige, als je mij morgen 9 miljoen zou geven, en geloof me die neem ik aan hoor, dan zou ik ook eerst even zorgen voor mij en de mijnen maar van de rest, wat nog behoorlijk veel zou zijn want ik heb niet zoveel eisen, zou ik toch enorm veel goeds kunnen doen voor anderen.

Er zijn al zoveel ziekten die gewoon genezen kunnen worden maar dat mag niet. Kanker, bijvoorbeeld, is een miljoenen industrie. Die mag niet genezen worden anders zullen er een aantal mensen niet meer zoveel centjes verdienen. Schandalig is dat gewoon. Maar dat, en nog veel meer, had al lang de wereld uit kunnen zijn. Helaas, de rijken regeren nog steeds alles al denken regeringen dat ze het zelf doen. De banken, scholing, de medische wereld, alles wordt door de rijksten van de rijksten onder controle gehouden. En nee, ik ben geen rare ouwe complottheoreticus of zo, dat zijn gewoon de feiten. Als je echt wilt weten hoe dat zit, dan beveel ik de volgende reportage aan: Thrive, Nederlands gedubbed dan begrijp je wat ik bedoel.

Genoeg daarover, ik kan het helaas toch niet veranderen, hoe graag ik ook zou willen. Wat wel belangrijk is vandaag ook, Aurora is vandaag jarig!!! Mijn Griekse witte diva is vandaag, zo ongeveer dan maar dat staat op haar paspoort, 3 jaar geworden! En van die drie jaar is ze bijna 1,5 jaar bij mij. Ze heeft nu bijna 1,5 jaar net zo’n fijn leven gehad als de 1,5 jaar ellende die ze had toen ze op de straat in Athene leefde. Toch heeft ze het daar lang genoeg gered om zelf gered te kunnen worden. Mijn lieve meisje! Wat ben ik blij met haar!

Ook nu heb ik het weer, is dat PAS 1,5 jaar? Het lijkt alsof het nooit anders geweest is, dat ze er altijd al was. Maar tegelijkertijd heb ik het gevoel, is dat AL weer 1,5 jaar? Jeetje zeg, wat lang al. Zo raar is dit. Ik heb dit met praktisch alles op het moment. Hoe absurd zit dat tijdsbesef van mij wel niet in elkaar zeg? Ik heb het zelfs gewoon met de dag zelf. Die kloppen ook nog steeds niet goed bij mij. Ze zijn de ene keer zoveel te kort en de andere keer zoveel te lang. Ik kom er nog niet goed uit hoe ik dat op moet lossen.

Helaas is Stefan, aka psycho the rapist, met vakantie en kan ik pas weer in januari bij hem terecht. Maar ik denk dat ik daar wel zijn hulp bij kan gebruiken, om weer een ‘normaal’ tijdsbesef te krijgen. Maar ja, dat zal dan ook wel met al die gebeurtenissen te maken hebben ook. Want jeetje zeg, wat is er ontzettend veel gebeurd sinds mijn lieve mooie witte meisje als een klein balletje stinkende witte haren, ineengedoken in een onder geplast reismandje hier binnen kwam.

Ah, wat ging mijn hart toen naar haar uit. Ook al zat ik nog midden in de waanzin van een net vermist geraakte Sunshine, ik wilde toen niet die hele adoptie afblazen en haar daar de dupe van laten worden. Tijdens de reis hierheen had ze ook al alles tegen, veel vertraging en daarom had ze meer dan 12 uur in dat mandje gezeten. Daar had ze dan ook in geplast en dat doen katten anders echt niet. Dan moet ze wel heel erg in nood zijn geweest.

Ik dacht nog, oh het valt mee, ze spint. Maar ja, dat doen katten ook van enorme angst. Ik deed het deurtje open en ze vloog onder de bank en daar heeft ze minstens een week onder gezeten. Het arme meisje was volledig van de kaart! Ik was toen echt bang dat ze het niet zou halen, ze at niet, dronk niet. Die eerste nacht is ze ontsnapt via mijn, dacht ik toch, goed afgeschermde balkon. Wat een drama was dat op zich weer. Maar wat had ze een geweldige broer aan Moonlight. Wat een held was dat. Hij liet haar met rust, was wel nieuwsgierig maar wist ook dat ze dit niet zou trekken als hij haar op zou zoeken.

Bovendien, Moonlight had zo’n verdriet over zijn vermiste broer, die kon ook wel wat afleiding daarvan gebruiken. Ik had een weekje vrij toen en heel langzaam maar zeker kroop ze uit haar schulp. Ramen had ze nog nooit van gehoord of zo, daar wilde ze eerst doorheen springen. Gelukkig had ik stevig genoeg glas. Later vond ze haar weg naar het gangetje boven, waar ze haar dagen sleet en als het nacht was sloop ze naar beneden om te eten en te drinken. Na een tijdje kreeg ze door dat ik alleen maar probeerde goed voor haar te zorgen en probeerde ze me haar affectie te tonen, door me flink te bijten zodra ze ging spinnen van genoegen.

Ze leek niet te weten wat ze met zulke gevoelens moest doen. Zodra ze het fijn had en ging spinnen daardoor, beet ze of krabde ze opeens. Van pure verwarring, zo had ze zich gewoon nog nooit gevoeld. Ik heb in de paar maanden na haar aankomst, menig antibiotica kuurtje gehad voor de wonden van haar tandjes en/of nageltjes. Gelukkig is dat veel minder geworden maar heel af en toe, als ze het echt enorm naar haar zin heeft, dan zet ze haar kaken weer op een lichaamsdeel van me. Vervelend ja, maar het wordt echt steeds minder, gelukkig. Er zat bijna 1 jaar tussen toen ze me een paar weken geleden opeens weer tussen haar kaken had en ik een flinke blauwe plek op mijn arm kreeg van haar.

Ik hoop alleen dat ik haar een gelukkig thuis heb mogen geven, dat ze het echt naar haar zin heeft. Ze zal niet echt blij met me geweest zijn toen de 2 kittens er in mei bij kwamen maar goed. Toch is er ook voor haar meer leven en speelsheid zo in huis. Nu is de diva 3 jaar geworden vandaag, ik heb haar nog niet eens gefeliciteerd. Ik zal haar vanavond een extra handje snoepjes geven om het te vieren. Ik wens haar een goede gezondheid toen, dat kan ze wel gebruiken en nog vele vele jaren in vol geluk. Wat ben ik van haar gaan houden, met al haar kuren en haar nukken, haar gekuch en genies. Wat kan ze enorm lief zijn maar ook best wel een beetje bitchy. Vooral tegen haar broers. 

Ze is zoals ze is en ze is in die 1,5 jaar enorm gegroeid. Ze heeft me in elk geval nog niet op mijn best meegemaakt want ze kwam midden in de ellende binnen en daar is alleen maar meer ellende bij gekomen. Toch is zij 1 van de redenen dat ik nog steeds niet volledig ingestort ben. Zij en haar 3, eigenlijk 4, heerlijke broers. Alle 4 de inwonende viervoeters geven ze me altijd net dat zetje of de kracht weer om toch maar op te staan en het weer te proberen. Door hen kan ik niet helemaal inkakken, ik moet er voor ze zijn. 

Ze geven me zoveel aan liefde en lol, dat houdt me op de been. Nou, als dat niet iets is om dankbaar voor te zijn. En wat ben ik dankbaar voor die mooie witte diva, die ze nu dan geworden is, want wat is ze van ver gekomen. Het stinkende balletje ruige gelige haren, die beet en krabde, is een zachte glanzende, spierwitte dame geworden, die kopjes geeft en op schoot wil liggen en geniet van wat aandacht. Happy 3rd birthday Aurora, dat je nog maar vele jaren bij ons mag blijven in goede gezondheid en zal blijven groeien in wie en hoe je bent. 

"Het zou goed zijn boeken te kopen, als men de tijd om ze te lezen er bij kon kopen.

Origineel: Es wäre gut Bücher kaufen, wenn man die Zeit sie zu lesen mitkaufen könnte.
Bron: Parerga und Paralipomena (1851)"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Gistermiddag, vlak voor ik naar mijn broer ging, maakte ik nog even snel wat sigaretjes. Ik had van de week maar hier om de hoek shag gehaald, lopend door de sneeuw. Ik durfde niet te rijden toen. Het was een grote pot maar toen ik nog niet halverwege was zat er een soort dubbele bodem. Ik voelde me flink genept. Tot die neppot bijna helemaal leeg was en toen zag ik een soort lipje zitten. Oh, oké dan. Er zit tot mijn grote verrassing nog een helft onder, dit was blijkbaar om de boel verser te houden. Ik had Kim aan de telefoon toen ik die bodem zag dus toen zij hoorde dat het een ‘vershoud’ bodem was, lag ze helemaal dubbel. Ik had al namelijk flink zitten mopperen over dat kleine beetje.

Ja ja, de dingen zijn niet altijd zoals ze lijken te zijn. Dat kan soms goed en soms slecht uitpakken. In dit geval was ik er heel blij mee. Weer wat geleerd. Tijdens het draaien stond er een programma op waar ik normaal niet naar zou kijken. Omdat ik toch zo weg zou gaan, vond ik het de moeite niet om iets anders op te zetten. “Het beste voor je kind”, heette het. Af en toe heb ik met open mond zitten luisteren. Wat heb je toch een rare mensen op de wereld. Zo was er het ‘donkergroene’ gezin, het robot gezin en het honden gezin.

In alle gevallen zijn die mensen gewoon volledig doorgeslagen. Werken aan een beter milieu? Prima hoor, maar om dan weer tot in die extreme maten te gaan en je kinderen daar aan mee dwingen te doen, dat kan niet goed zijn. Als je je kind niet eens wilt laten mee genieten van de traktaties  van jarige kindjes in de klas en ze bij elke verjaardag een droog stuk eigen gefabriceerde maar verantwoorde cake mee moeten nemen, dan ben je niet goed bezig. Laat kinderen vooral lekker gewoon kind zijn zeg! Laat ze lekker mee genieten met de rest van de klas zonder zich dan een rare uitzondering te moeten voelen. 

Dan de vader die zo bezeten is van de vooruitgang en technieken en robots, dat hij zijn dochter daar volledig mee overvoert. Dat kan toch ook niet goed zijn? Laat ze daar, indien ze dat wil, lekker zelf voor kiezen. Dan zijn argument, waar ik stijf van achterover sloeg; vroeger konden mensen zich niet voorstellen dat een blanke met een donkere zou trouwen want dat waren slaven. Nu zien ze de robot nog als slaaf maar misschien komt mijn dochter later wel met een robot thuis. Ehhhh.... Pardon???!

I rest my case, die zijn niet goed wijs. En dan komt die moeder er nog achteraan met; misschien word ik dan wel oma van een robot baby. Oh mijn God, durven ze dit nu echt met elkaar te vergelijken? Mensen en robots? Gaan ze dan maar volledig en voor het gemak even voorbij aan dat een mens, of zelfs een dier, een ziel heeft? Serieus?! Dat is toch niet normaal? Hoe ga je zoiets noemen? Halfbloedje gaat niet, halfbotje dan? Hou ff op zeg…

Het hondengezin kon ik me nog enigszins in vinden maar ook hier weer, ze slaan volledig door. Bovendien, als je dan zo enorm vindt dat de honden zo deel van het gezin zijn, waar ik het trouwens wel mee eens ben op zich, waarom zitten ze dan niet lekker binnen in plaats van in kennels? Gezellig op de bank bij de rest van het gezin? Maar goed, dat zal wel aan mij liggen. Als je iets doet, doe het dan ook helemaal en vooral ook helemaal goed. Dit is echt geen programma waar ik vaker naar moet gaan zitten kijken hoor. Dan erger ik me dood.

Laat mij maar vanavond lekker kijken met wie Gordon nou in hemelsnaam zal gaan trouwen. Ik ben van team Rogier, half Nederland geloof ik ook, daarom ga ik er vanuit dat hij met de Italiaan zal gaan trouwen. Maar goed, daar komt heel Nederland vanavond ook eindelijk achter, net als ik. Liefde laat zich nooit dwingen en als je dat probeert, dan keert het zich uiteindelijk toch tegen je. Ongeacht wie hij gaat kiezen, ik wens hem ontzettend veel geluk in zijn huwelijk. Dat verdient hij wel en dat gun ik hem van harte. 

Het heerlijke prakje andijvie ging er gisteren goed in. Dan is het net een beetje alsof ik bij mijn moeder thuis eet. Alleen liggen hier 3 groten honden tegelijk op mijn schoot, wel gezellig, en zit de papegaai te klieren met je trommelvliezen. Mijn broer maakt het eten praktisch exact hetzelfde als mijn moeder dat deed. Lekker hoor, balletje gehakt met mayo erbij. Daar kan ik dan zo van genieten! Voor mezelf maak ik dat bijna nooit. Ook heb ik voor het eerst melk met een fruitsmaakje geprobeerd, iets wat mij heel vies leek maar toch eigenlijk best wel lekker was. Een soort van dunne yokidrink dus tja, het lijkt iets nieuws maar dat is het dus niet. En ‘fruitmelk’ vond ik gewoon vies klinken. Dit was ook anders dan het leek te zijn. 

Mijn broer had ook al gehoord en gemerkt dat ik helemaal niet in de kerststemming kom, dat ik verder thuis ook niets versierd heb of zo. Geen puf én geen zin. Daarom is hij voor me gaan zitten klussen. Een echt priegelwerkje waar hij gek van werd maar met een prachtig resultaat. Ik heb een grote glazen pot gekregen van hem, met een mini kerstdorpje in de sneeuw, met lichtjes en al. Om me toch een beetje het kerstgevoel te laten krijgen, heeft hij erop zitten zwoegen. Het resultaat is echt prachtig! Ik ben er echt blij mee! Hij vond dat ik de kerstmissen zoals ze waren niet mocht vergeten, daarom had hij het voor me gemaakt. En ik moest erin blijven geloven, dat we toch ook weer mooie kerstmissen zouden gaan krijgen. Wat hou ik toch van hem! Mijn kleine broertje. Wat een week is dit toch!

Hij vindt dat wel leuk hoor, die priegelwerkjes. Hij heeft de raampjes uit de huisjes zitten boren, en zitten klungelen met de lichtjes om die in de huisjes te krijgen. Het is een heel gedoe geweest om dat allemaal in het sneeuwspul te krijgen maar echt hoor, als hij daarmee op de markt gaat staan, dan loopt hij vast binnen! Echt schattig is het om te zien, zo leuk. Eenmaal thuis zocht ik er een mooi plaatsje voor maar uiteindelijk heb ik het gewoon op de salontafel gezet, zodat ik er de hele avond naar kan kijken. Zo is het toch een heel klein beetje kerst in Casa el Cato.

Die hierboven genoemde cato’s waren er als de katten bij, kippen zijn half zo snel niet, om te zien wat er in die grote pot zat natuurlijk. Snoepjes? Nee. Een dorpje in het Moonlight? Nee, Moonlight IN het dorpje. Die stak er gelijk zijn hele kop maar in. Skylar wilde zijn eigen lompe pootje er al in stoppen maar op mijn ‘nee nee’, stak hij er ook maar zijn koppie in. Natuurlijk moesten ook Rainbow en Aurora even kijken maar die bleven niet lang genoeg zitten voor een foto. Eigen schuld, geen foto. En dan te bedenken dat nog geen 2 jaar geleden Sunshine en Moonlight als kittens van 5 maanden oud, hun 1e Kerst tegemoet gingen... 

Vanmorgen schrok ik me rot. Ik moest de dokter bellen, om een afspraak te maken voor die nieuwe allergie pillen en hoe dat gegaan was. Had ik voor het eerst in 12 jaar geloof ik, de assistente in 1 x te pakken. Ik had me al op de bank gesetteld met een bakkie koffie en omdat ik het niet verwacht had haar gelijk te horen, was ik even stil. Zij kon er ook wel om lachen. Om 11 uur kon ik even langskomen. Als ik had gedacht dat het stil zou zijn, doordat ik haar gelijk te pakken had, zat ik er mooi naast. Het was stervens druk. Gelukkig werd vrij netjes p tijd mijn naam geroepen.

Ik kan morgen het receptje gaan halen, gelukkig had ik voor vanavond nog precies 2 pillen. Het werkt niet zo goed als de andere pillen die ik altijd slikte maar goed genoeg om ze toch te nemen. Ze hebben ze niet in 10 mg want eigenlijk zou die dosering te hoog zijn maar volgens haar kon het geen kwaad. Nou, ik zal daar maar op vertrouwen dan. Ik heb in elk geval nergens last van, alleen is 1 pil per dag te weinig en komt de allergie erdoor. Ze had nog wel iets waar ik er dan 1 van kon nemen maar dan moest ik wel steeds bij betalen. Ik vind dat ik wel genoeg betaal voor de zorg, dan maar vaker bellen voor pillen.

Vanmorgen, voor ik me ging aankleden, zat ik op het toilet en, zoals alle kattenpersoneel wel weet, dan gaan de cits mee. Soms zitten we gewoon met zijn vijven op het toilet. Wat vinden ze daar nou toch voor leuks aan? Ik heb geen idee. Nou ja, als ik dan mijn pyjama nog aan heb, dan snap ik het nog. Met van die wijde pijpen is het leuk om daar in te kruipen en elkaar te laten schrikken. Ik schrik soms ook dan als ze een paar nageltjes per ongeluk in mijn been slaan. Het zijn en blijven rare jongens hoor.

Nu ga ik lekker even een broodje eten, lekker met oude kaas. Daarna de bakken doen en even douchen. Ook dan zitten ze er allemaal meestal. Het is natuurlijk hartstikke interessant om te gaan kijken naar dat rare personeelslid dat het leuk vindt om zo onder die stralen water te gaan staan. Daar moet toch echt even naar gekeken worden en die spettertjes zijn ook wel leuk. Als ik er dan uit ben, komen ze me helemaal besnuffelen en vinden ze het geweldig om te spelen met de druppels die uit de nadruppelende douchekop komen.

Dan zet ik de bakken later wel op hun plek terug, als alles weer uitgedruppeld is. Wat ik al zei, rare jongens, die cits van mij. Maar volgens mij is dat ondertussen wel algemeen bekend. De Griekse diva, doet zulke dingen niet. Die komt straks, als het donker wordt, weer lekker naast me liggen op de bank. Pootje bezitterig op mijn been, dan is het diva tijd. Kunnen we samen lekker weer genieten van mijn eigen mini kerstdorpje, toch wel gezellig, zo'n klein beetje kerstsfeer...

"De meest geschikte aanspreekvorm tussen mensen is lotgenoot"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Er heerst weer een nieuwe trend in Casa el Cato. Niemand wil meer bij Skylar in de buurt eten. Zelfs Rainbow niet en die was er toch wel het aller langst aan gewend. Skylar is echt vreselijk en menig keer moet ik hem weer wegjagen bij de anderen als hij probeert te stelen. Ik ben net zo’n politie agent. Hij kijkt me dan ook altijd vragend aan, waarom doet ze nou zo lelijk tegen mij, moet hij wel denken.

Ik leg hem in de rustigere ogenblikken uit dat, alles wat ik doe, ik doe omdat ik juist zoveel van hem houd. Dat hij dat niet moet vergeten. Hij is zo’n kroelebeest, de enige kat die zich vol overgave door mij laat kussen. Aurora vindt een kusje op haar koppie af en toe ook wel kunnen. Ik hoef mijn lippen maar te tuiten en Moonlight vlucht alsof de duvel hem op de hielen zit en Rainbow draait heel gedecideerd zijn koppie weg. Op zijn lijf mag ik het wel.

Maar Skylar, die mag ik overladen met knallende kussen en dat vindt hij net zo heerlijk als ik. Dus nee, ik wil hem zeker niet te kort doen maar hij wordt echt al een beetje chubby. Het is gewoon voor zijn gezondheid niet goed als het zo’n hele dikke kat wordt. Hij past nu al bijna niet meer in de mandjes en bakjes van de krabpaal. Als ik er niet op let dan wordt hij echt een Skylar Turf. De kattenversie van Billy Turf en dat is gewoon slecht voor ze, zo dik zijn. Ja, bij mij mag er ook nog genoeg af maar dat is een ander verhaal.

Daar wil ik hem gewoon voor behoeden in elk geval. Omdat de 2 groten altijd al ergens anders eten kregen, is dit niet zo’n hele vervelende trend hoor, dat valt reuze mee. Het is op zich al heel knap hoe Rainbow me dit heeft laten merken. Ik zet altijd eerst hun eten neer, dan ga ik de bakken van de groten halen en het ligt er dan aan waar die zich bevinden. Moonlight eet vaak op het aanrecht, in de zomer op het balkon. Aurora ligt meestal op de bank en krijgt daar eten of ze zit op tafel te wachten en dan krijgt ze het daar.

Als dit is gebeurd dan loop ik terug naar de keuken, waar Skylar dan gelijk komt jengelen. Dan krijgen de 2 kleintjes hun kattenmelk. Daar zijn ze, ik denk omdat ze zolang gezoogd zijn, nog steeds enorm gek op. De 2 groten moeten dit niet eens. Al draaiend springen ze dan om me heen tot de melk op de grond staat. Skylar is dan zo heftig dat hij meer dan de helft over het randje gooit. Hij likt het zo enthousiast op, dat er nog eens een helft uit gelebberd wordt. De bescheiden drinkende Rainbow wordt dan zonder pardon weggeduwd en ook zijn bakje melk wordt door Skylar geleegd.

Heel asociaal is hij daarin. Nog voor zijn eigen eten op is, gaat hij al kijken waar de groten eten en soms probeert hij ze dan al weg te krijgen bij hun eigen bak. Zolang ik rondloop, gaat hij braaf naar zijn eigen eten weer toe, of ik wijs naar hem en dan weet hij het ook wel. Niks ervan, naar je eigen eten. Al mopperend kan hij dan weer naar zijn eigen bakje gaan. Maar het eten van de anderen, dat wil hij toch wel erg graag hebben.

Nu lijkt Rainbow daar ook genoeg van te krijgen, om steeds bij zijn eigen bakje te worden weggeduwd. Ze aten tot voor kort dus gewoon naast elkaar. Rainbow ging de afgelopen paar dagen mee terug naar de keuken, liep mee naar de plekken van de groten en hij bleef maar mijn aandacht trekken. Tot gisteren opeens mijn kwartje viel. Ik pakte zijn bakje eten en het bakje melk op en zette het een stuk verder van Skylar neer. En ja hoor, toen ging Rainbow ook gelijk eten.

Oké dan, is dat het? Ja, je moet er maar opkomen hè. Het duurt misschien een paar dagen maar dan krijgt mijn personeel het toch wel door, moet hij gedacht hebben. Inderdaad, de aanhouder wint. Hij krijgt nu gewoon verderop zijn eten. Net als de andere 2 en nu staat Skylar in zijn uppie, zonder een bakje eten in de buurt dat niet voor hem is maar waar hij toch van steelt. Beter voor hem en rustiger eten voor Rainbow zo. Dat heeft hij even slim aangepakt zeg! Ik stuur Skylar steeds terug naar zijn eigen eten en pas als de anderen weg lopen bij hun bakjes, dan mag hij de restjes opeten. Iets dat Rainbow ook graag doet hoor, maar die mag van mij, die eet geen brokjes.

Ook vindt Skylar het volgens mij niet zo aardig van mij als ik ingrijp als hij Aurora wil grijpen. Daar is hij ook best wel vervelend in en ik zie dat Aurora dat echt niet fijn vindt. Het raakt haar, zo zie ik het dan. Natuurlijk heeft ze dit een beetje zelf veroorzaakt door haar vaak ongenaakbare houding maar dan nog, ik wil niet dat ze lelijk tegen elkaar doen, tenzij ze gewoon een beetje wild aan het spelen zijn. Niet zoals Skylar doet, als ze lekker ligt te slapen opeens vanuit het niets een tik op d’r kop te geven. Dat is niet aardig en dat mag niet.

Maar voor de rest is hij zo heerlijk en lief en onbevangen, en vooral, ik mag hem helemaal plat zoenen, hij vindt dat ook fijn. Leg alleen maar eens uit dat je alles voor zijn eigen bestwil doet. Ik hoop maar dat ik hem voor de rest genoeg liefde geef, zodat hij dat in elk geval wel een klein beetje door zal hebben. Want ik hou van ze allemaal natuurlijk, elk op hun eigen manier zijn ze me even zo lief en heb ik geen favorieten. Hoe zou het ook anders kunnen, ze zijn allemaal even bijzonder.

Skylar en Rainbow zijn wel enorm voorzichtig bij mijn lompe voetjes in de buurt. Ik heb al eens eerder verteld dat ik op hen veel vaker getrapt heb, per ongeluk natuurlijk en met nadruk, dan ooit eerder bij welke andere kat dan ook. Ze draaien altijd zo om mijn voeten dat is niet normaal meer. Maar als ik dan een keertje toevallig nog schoenen of laarzen aan heb, dan voel ik dat niet. En dan gaat het juist vaak mis. Dan sta ik weer op een staart of een pootje of val ik over de volledige kat. Dat het ze pijn doet, vind ik nog het aller ergste natuurlijk.

Dat is zo niet de bedoeling en ze geven dan een gil en vliegen weg en zijn dan per direct even heel bang voor me. Alsof ik het expres heb gedaan en dat vind ik helemaal erg. Toch zijn ze ervan gaan leren en zorgen ze nu, zodra ik iets aan mijn voeten heb, dat ze uit de buurt blijven of op tijd weg schieten. Op zich is dat heel grappig om te zien, alleen jammer dat het om zo’n droevige reden is. Gelukkig loop ik meestal op blote voeten, zomer of winter. Maar toch, zodra ik wat aan mijn voeten heb, zijn de kleintjes op hun hoede.

Ik heb nu mijn laarzen al aan, ik moet straks gaan lopen nog en gaan eten bij mijn broer.  Toen ik net in de keuken een crackertje aan het smeren was, liep Skylar achter me door. Dat ging van de week ook zo en toen had ik hem niet gezien. Ik stapte opzij, precies bovenop hem. Nu had ik het gelukkig gezien maar dat had niet eens nodig geweest. Nog voor ik zelf wist dat ik zou gaan bewegen, sprong hij met een noodgang achter me langs. Zo, knap hoor, dat hij dit zo snel doorhad.

Ook Rainbow neemt een heel raar sprongetje als ik aanstalten maak om te gaan lopen. Rainbow springt dan op zijn achterpoten recht omhoog en maakt tegelijkertijd een draai de andere kant op en springt zo weer verder en galoppeert een stukje voor me uit. Zo van, oh jee, uit de buurt, daar komt lompvoetje weer! Misschien zou ik beledigd moeten zijn maar ze hebben wel degelijk gelijk. Dat ze er zelf een ook beetje schuldig aan zijn, door zo geruisloos aan mijn voeten te komen zitten, dat weten ze natuurlijk niet. Ik ben al blij dat ze er zelf een beetje op letten ook, ik blijf een klein beetje lomp. Klein beetje maar hoor.

Ik moet zo maar eens gaan, kan ik ook nog even een boodschapje halen voor ik ga eten. Dan vermijd ik ook nog eens het al te drukke verkeer waar ik altijd in terecht kom als ik rond die tijd naar mijn broer ga. Kijk ik om, zit die gekke Rainbow als een echte Al Bundy in het raamkozijn. Hij was zo lief om even zo te blijven zitten toen ik de telefoon ging pakken om een foto te nemen. Grappig, als ik die laatste zin een jaar of 25 geleden had getypt, dan hadden ze me voor gek verklaard. Leve de technologische ontwikkelingen. Eet smakelijk straks, ik wel in elk geval!