"De enige man die echt niet zonder vrouwen kan leven is de gynaecoloog.

Origineel: Der einzige Mann, der wirklich nicht ohne Frauen leben kann, ist der Frauenarzt."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Vandaag, 3 jaar geleden, kwam ik er achter dat mijn vader meer dan een maand daarvoor overleden was. Dat zag ik net bij mijn herinneringen op Facebook. We hadden al een tijdje geen contact meer, dat lag ook aan mij. Toch kwam dat toen wel even aan. Ik weet tot op de dag van vandaag niet hoe of waaraan hij is overleden. Daarom kan ik me ook nergens illusies over maken of het nog erger maken dat het al is.

Je kan je dan afvragen, heeft hij een ziekbed gehad? Zo ja, waarom heeft hij dan niet geprobeerd om contact met mij op te laten nemen? Woog alles dan zoveel zwaarder dan de mogelijkheid om elkaar hier voor de laatste keer te kunnen zien en afscheid te nemen? Of is hij, zoals ook vaak genoeg gebeurd, in ene keer overgegaan, zonder dat daar iets van lichamelijke klachten aan vooraf ging? Dan is het nog logisch dat er met mij geen contact is opgenomen.

Door zo’n brief van een notaris, sta je alleen opeens voor een voldongen feit. Aangezien ik, op een hele korte periode na toen ze een jaar of 9 was, verder ook geen contact heb met mijn halfzus, zal ik er zolang ik hier op aarde ben, niet achter komen. Ik vind dat nu ook niet meer zo belangrijk. Gebeurd is gebeurd. Maar ik was er toen toch wel even behoorlijk van slag door. Ik weet nog dat mijn moeder en Kim hier toen waren, toen ik de enveloppe open maakte. Mijn moeder barstte direct in tranen uit. Hij is altijd de liefde van haar leven gebleven.

Ze konden dan wel niet samen zijn, zoals ze dolgraag had gewild maar hij heeft haar tot de dag van haar dood toe, nooit losgelaten. Dat zei ze wel eens tegen me; ‘gek hè Rie, ik hou nog net zoveel van hem als toen’. Maar ze kon net zo goed, als ik weer eens koppig of eigenwijs was of iets ‘zelluf’ wilde doen zeggen ‘jij bent toch echt zo’n enorme Niemeijer’. Ja, goh, handig dan dat ik ook zo heet. Ik weet zelf ook wel dat ik veel op mijn vader lijk, in vele opzichten. Toch bleef dat contact met hem altijd zo moeizaam, ik heb het maar opgegeven op een gegeven moment.

Ik had hem alleen nog heel graag een keertje willen zien of spreken. Helaas, het is er niet meer van gekomen. Alleen had ik aan de ene kant het idee dat dit al veel langer geleden was gebeurd, terwijl ik aan de andere kant weer het idee had dat dit nog niet zo lang geleden was. Heel apart. Zou dat komen door de gemengde gevoelens zijn die ik erbij had? Heel apart wel in elk geval. Wel fijn om te weten dat mijn ouders elkaar boven vast al lang weer zijn tegen gekomen.

Rainbow is wel consequent met zijn niet eten van brokjes. Toen ik gisteren een cracker zat te eten, met smeerworst, waren de 2 vreetzakjes er weer als de kippen bij om wat te eten te scoren. Met een boterham haal ik er dan kleine hapjes af en die hou ik apart. Dat is al een voorstelling op zich. Ik ga dan zo zitten dat ze er net niet bij kunnen vanaf het bureautje. Ze wachten maar netjes, anders worden het echt monsters. Rainbow gaat dan toch proberen of zijn pootje misschien net niet wat langer te rekken is. Met als gevolg dat hij dan regelmatig naar beneden kukelt.

Daar kan ik toch zo om lachen! Hij weet dat heus wel want dan kijkt hij altijd een beetje bozig naar me. Echt hilarisch! Volgens mij heeft hij wel 1 stukje cracker opgegeten maar verder heeft hij alleen maar geprobeerd er smeerworst af te likken. Skylar at het gewoon op, die eet natuurlijk ook brokjes. Het is niet dat Rainbow niet kauwen kan, als je die grote stukken gevriesdroogde snoepjes ziet die hij naar binnen werkt, of de korsten van mijn brood die hij pikt, dan weet je dat dit het niet is. Maar toch, dingen zoals die crackers, die eet hij niet blijkbaar. En zo zijn brokjes natuurlijk ook qua textuur. Ja ja, ik kijk kookprogramma’s.

Toch weer een klein beetje het raadsel opgelost, het is niet dat hij het niet lust, hij wil gewoon niet zo zeer met zijn kaken werken. Ik blijf het vreemd vinden maar goed, meer kan ik er ook echt niet aan doen. Je kan hem zo een kipfilet geven, no problem. Geef hem alleen geen echt harde dingen om te eten, dat vindt hij niks. Lastig is het wel. Ik heb nu 1 dubbele voerbak met timer. Die moet ik nog proberen, maar eerst even sparen voor de 2^e zodat ik ze er alle 4 tegelijk aan kan laten wennen.

Gelukkig dat de groten wel brokjes eten want ik ben bang dat gewoon alle 4 de bakjes door Skylar anders leeg gegeten zullen worden. Dat is echt het grootste vreetmonster dat er hier rondloopt en de andere 3 laten dat gewoon toe. Heel raar vind ik dat ook. Ik heb gewoon gekke beesten, dat hoort ook bij mij. Mijn yorki at alleen maar gebakken kipfilet én kattenbrokjes. De hondenbrokjes moest hij niet. Je kan zeggen wat je wilt maar dat had ik hem toch echt niet geleerd hoor. Bijna al mijn dieren zijn rare eters geweest altijd. En ja, dat ben ik zelf ook.

Worden ze zo door mij, of krijg ik ze zo aangeleverd. Ik heb geen idee. Ik heb ook een rare dochter. Dat weet iedereen die haar echt kent ook wel. Heb ik haar gisteren aan de telefoon, zit ze te vertellen dat ze binnenkort mijn huis komt reinigen. Dus ik zeg ‘oh wanneer? Anders ga ik niet stofzuigen morgen en dan zet ik de dweil en emmer ook vast klaar.’ Bleek ze gewoon met wat salie te willen komen. Nou, ik ben daar even op doorgegaan en we lagen samen helemaal dubbel.

Ik had eigenlijk niets moeten zeggen en als ze dan kwam, met haar salie, de stofzuiger voor de deur moeten zetten met dweil en emmer en poetsdoeken en de hele rimram. Maar ja, ik moest er zelf al zo om lachen, dan moet ik dat delen. Er zijn ergere dingen. Ik kreeg van Pinterest een mail dat er geprobeerd was in te loggen op dat account en dat die nu op veilig staat en of ik even wil inloggen opnieuw met mijn Facebook. Hm. Dat vertrouw ik dus ook al niet. Wel heb ik direct al een aantal van mijn wachtwoorden veranderd, best een hele klus die me gisteren heeft bezig gehouden want ik kan zulke dingen gewoon niet goed nog achter elkaar doen. Dat moet, net als het stofzuigen, in etappes.

Er moeten er nog wel wat maar ja, de belangrijkste zoals mijn emails en Facebook enzo, heb ik allemaal aangepast. Wel raar. Ik weet alleen niet goed wat ik met die Pinterest mail moet doen. Ik gebruik dat account eigenlijk nooit. Ik begrijp niet goed wat ik daarmee aan moet en ik vind het wel goed zo. Mijn mails, mijn site en Facebook. Druk genoeg, de rest heb ik al helemaal geen zin in. Dat wordt gewoon allemaal teveel. Bovendien hou ik me daar ook al niet meer mee bezig zoals eerst. Daar zijn mijn dagen gewoon nog te raar voor. Misschien komt dat wel weer. Nu is het nog niet zover in elk geval.

Schrijven doe ik ook in etappes. Ik doe eigenlijk zowat alles in etappes. Ik zou de tour de France moeten gaan doen, lijkt het wel. Alleen heb ik echt helemaal niks met wielrennen. Dat gaat ‘m dus niet worden als nieuwe hobby voor als ik straks weer helemaal beter ben. Daar moet ik maar wat anders voor zoeken. Nou ja, ik zal al blij zijn als ik gewoon weer eens de rust kan nemen om gewoon even lekker te lezen. Dat mis ik maar ik merk dat dit ook nog niet gaat. Dan vallen na een paar woorden mijn ogen al dicht.

Ik lees mijn leven lang al graag, dat zal heus wel terug komen. Daar ga ik maar vanuit. Tot die tijd zijn er zoveel mensen om me heen die me mee helpen om weer terug omhoog te klimmen, dat is hartverwarmend en overweldigend. Wat vind ik dat mooi om mee te mogen maken en wat ben ik er enorm dankbaar voor. Ik hoef geen namen te noemen, jullie weten zelf wel wie jullie zijn. Allemaal bedankt, voor alles wat jullie voor me doen! Dat kan ik niet vaak genoeg zeggen. 

"Als men vermoedt dat iemand liegt, moet men doen alsof men hem gelooft: hij wordt dan driest, liegt nog harder en is ontmaskerd.

Origineel: Wenn man argwöhnt, dass einer lüge, stelle man sich gläubig: Da wird er dreist, lügt stärker und ist entlarvt.

Bron: Parerga und Paralipomena (1851)"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Gisteren was ik wat te snel door bij het plaatsen van het blog te schrijven dat het al lang niet meer sneeuwde hier. Ik had dan ook gehoopt dat het gedaan was met die ellende. Het enige dat ik er leuk aan vind is dat anderen er wel zo’n plezier aan beleven. En als ik nu naar buiten kijk, waar we ondertussen weer een beetje een sneeuwstorm hebben, vind ik de bomen altijd zo prachtig. Dat moet ik eerlijk toegeven, het is dan wel weer prachtig om te zien, alles met een laagjes sneeuw.

Voor de rest vind ik het helemaal niets. Gelukkig maar dat smaken verschillen, in alle opzichten. Gisteren werd het ook steeds donkerder binnen en dat had niets met het licht te maken, dat was al niet veel op zich. Maar waar ik niet op gerekend had was dat het dakje van het hek op het balkon vol kwam te liggen met sneeuw. Dat scheelt best een berg licht zeg! Dat bleek nu wel. Vanmorgen was dat helemaal weg maar zoals het nu tekeer gaat zal het straks ook wel opeens weer een stuk donkerder worden.

Ik heb gisteren ook zo om Skylar gelachen! Hij is degene die er altijd voor zorgt dat de balkondeur open gaat omdat hij zo ontzettend kan jengelen. Hij klinkt dan als een echt vervelende baby met een zeurende stem die van laag naar hoog gaat. Soms klinkt hij ook als een ouwe vent, zoiets in elk geval. Maaaauhauw gilt hij dan, zo’n stem die je gaat irriteren op den duur. Alsof hij dat weet gaat hij dan net zo lang door tot ik de deur kom open doen.

Gisteren deed hij dit ook weer en ik, het gehoorzame slaafje van de cits, stond voor de zoveelste keer op om mijn bazen te bedienen op hun jengelende wenken. Dan moeten ze het zelf maar weten. Ik deed de balkondeur open en Skylar wilde het balkon al opschieten maar bleef als bevroren staan. Het was er dan ook best koud genoeg voor. Verbaasd keek hij weer omhoog naar mij, dan weer naar de dikke laag sneeuw die er ook lag. Mauuuuhauw! Riep hij een soort van beledigd. Ja joh, dat is sneeuw, daar kan ik ook niks aan doen. Jij wil toch naar buiten? Nou, ga dan!

Een soort van mopperend ging hij dan toch maar weer naar binnen. De anderen, die waren toegesneld toen ze de belletjes aan de balkondeur hoorden rinkelen, wierpen ook nog even een blik naar buiten en kwamen ook net zo hard weer naar binnen. Zo, dan kon nu gelukkig die deur weer even dicht. Met krakende voeten van het laagje ijs dat er ondertussen op gevormd was, ja ik kan wel eens ietwat overdrijven maar zo voelde het, liep ik weer naar mijn bureautje. Ik was er weer voor een paar uurtjes van verlost in elk geval.

Ik heb mijn blog zitten schrijven, alleen vergat ik die te plaatsen. Dit kwam omdat ik werd afgeleid. Ik zag een mailtje en die wilde ik eerst even lezen en daarna was ik die hele blog vergeten. Het was een mail van een vriendin, eigenlijk iemand die ik gewoon ken van Facebook, die ik nog nooit in levende lijve heb gezien maar waarbij je het gevoel hebt alsof het familie van je is. Ze bood aan me te helpen om de cits te laten onderzoeken.

De tranen liepen over mijn wangen, zo mooi vond ik haar aanbod. Dat gevoel, alsof we familie zijn, dat heeft zij met mij net zoals ik dat met haar heb. Heel apart maar ook heel mooi. Het is wel heel apart dat ik de laatste paar jaar al een paar keer van zulke lieve mensen op mijn pad krijg. Alleen al haar aanbod, is zoveel meer waard dan geld of goud zouden kunnen zijn, dit is onbetaalbaar. Haar mail maakte deze hele rotmaand weer goed. Die kan nu gewoon niet meer stuk.

Ik kan dat niet aannemen natuurlijk. Ik heb een heel klein potje voor de cits, voor noodgevallen. De dierenarts kan verder niets met wat ze nu hebben en zegt dat ze er hun hele leven last van zullen hebben als hun weerstand even iets lager is dan hebben ze het weer. Wat ik zou willen, ze laten opnemen, in een gespecialiseerde kliniek, en daar allerlei onderzoeken laten doen, zoals bloedonderzoek e.d., dat gaat in de duizenden euro’s lopen en dat kan ik nooit zomaar aannemen.

Zo heb ik haar dat ook uitgelegd en dat begreep zij ook wel. Maar alleen al het gebaar, dat iemand zoiets voor je over heeft, dat is zo ontzettend lief. Daar was ik enorm door geraakt en wat ze me ermee geeft is een heel veilig en geborgen gevoel, het gevoel dat ik er niet alleen voor sta. En voor iemand die al zo vaak overal alleen voor stond, is dat niet in waarde uit te drukken. Daar kan geen enkel cadeau mee vergeleken worden. Daar ben ik dan ook ontzettend dankbaar voor.

Ik heb hier al eens vaker gezegd, ik heb nog zoveel om dankbaar voor te zijn. Zo voelt dat dan ook. Ja, af en toe zie je het even niet meer zitten. Dan heb je er zo genoeg van, al die ellende. Maar dan krijg ik weer iets van iemand waar je het niet van verwacht. Geen dingen hoor, geen geld maar hulp of een hart onder je riem. Zo heb ik de afgelopen dingen wel meer van dit soort lieve maar onbetaalbare ‘cadeaus’ gekregen. Je kan wel zeggen dat ik heel rijk ben, niet met centjes, wat wel makkelijk zou zijn maar eigenlijk niet zo belangrijk, maar met zoveel liefde om me heen en mensen die me bij van alles en nog wat willen helpen.

Dat is bizar gewoon! Zoals ik ook steeds vaker door die maskers heen zie die mensen dragen, en daar ook wel weer een stuk wijzer van word, zo krijg ik ook steeds vaker van zulke enorm lieve mensen op mijn pad. Mensen die mijn leven verrijken en me een geborgen en veilig gevoel geven. Het lijkt als vanzelf te gaan. Alles gebeurt om een reden en het zal niet lang meer duren voordat ik weer uit dit dal omhoog gekropen ben. Ik heb dat al vaker moeten doen, ik ben er ondertussen best wel bedreven in. Ik weet daardoor ook dat me dat ook gewoon weer lukt.

Het mooiste vond ik nog dat mijn barmhartige Samaritaanse gisteren zei; Volgens mij gaat er voor jou gewoon een nieuwe wereld open met alle nodige pijnscheuten die bij een nieuwe geboorte horen. Wie goed doet, goed ontmoet. Weer iets dat me raakte, zo ontzettend lief allemaal. Het ene is nog mooier dan het andere. Nou, als je je daar niet beter van gaat voelen dan weet ik het ook niet. Ongeacht wat er nog allemaal voor leugen en bedrog om je heen is, dat maakt dan allemaal niet eens meer uit. Juist dan zie je hoe groot het verschil is tussen sommige mensen.

Helaas, die zijn gewoon nog niet zover. Ook zij zullen daar eens komen en dan zullen zij ook schrikken van de hardheid van anderen. En als ze dan de juiste wijsheid nog niet hebben, zullen ze op die mensen neerkijken. Ik denk bij zulke mensen alleen maar, goh, die hebben nog heel wat te leren. Jammer genoeg zullen ze, net als iedereen, daar door schade en schande achterkomen. Het zij zo. Ondertussen is mijn balkonnetje alsnog helemaal vol gesneeuwd. Best mooi, ik heb een mini winterlandschapje voor het raam nu.

Dit weer heeft zo zijn voordelen maar ook zijn nadelen. Ik had ik mijn vriendin aan de telefoon, die onderweg was naar haar werk, voor haar normaal al een uur rijden. Daar heeft ze nu wel een heel stuk langer over gedaan. Ik was blij dat ze er uiteindelijk veilig aankwam maar ja, ze moet nog terug ook hè. Dan is het echt wel nadelig als je zo ver van je werk woont. Mijn dochter moest lopend naar huis na haar werk en ze heeft nu officieel een nieuwe naam esKIMo. Ze stuurde een foto en ik lag helemaal dubbel. Ik doe die er hier wel even bij. Let vooral op die bril, hilarisch!

Ik was slim, die man van Rentokil moest komen vandaag om die muizenvallen te checken dus ik ben vanmorgen daarvoor al gaan lopen. Toen het net een klein beetje begon te sneeuwen. Ik heb al zo lang niet meer in de sneeuw gelopen, dat ik vergeten was dat het lastig is en je steeds stukjes vlok in lijkt te ademen. Maar mijn loopje heb ik in elk geval gehad vandaag. De muizen hadden de vallen met rust gelaten dus die heb ik niet. De muizen hè. Beter maar ik had niet anders verwacht met 4 levende muizenvallen in huis.

Dan ging ik vanmiddag even porties maken voor in de vriezer voor de grote pan met gekookte kip, bouillon en rijst die ik had gemaakt. Ik moest even wat pakken en hup, daar zitten die 2 vreetmonsters op de aanrecht, gewoon uit de pan te pikken! Moonlight zat te mopperen bovenop de ijskast. Ik weer mopperen op hem, ja lummel, dat is voor jou bedoeld maar jij moet het niet eens, wat nou mopperen! Ik heb ze maar laten pikken, wat kan mij het schelen. Het is bijna Kerst, dan mag dat. 

"Niets is gemakkelijker dan zo te schrijven dat geen mens het begrijpt; niets is moeilijker dan belangrijke gedachten zo uit te drukken dat ieder mens ze begrijpt."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860