Oh mijn hemel, het sneeuwt als een gek hier nu. Eigenlijk moet ik nu gewoon met een boek op de bank gaan hangen en zo af en toe een blik naar buiten werpen. Moonlight had volgens mij flink honger want die haalde het eten zowat uit het blikje en hij heeft alles opgegeten. Ook ‘verse’ kip hoor, of nou ja vers, maar wel licht verteerbaar. En na het eten willen de cits naar buiten, zoals altijd. Moonlight stond al te jammeren voor de balkondeur.

Zoals altijd doe ik dan de deur even open. Dat is heel koud hoor, als je dan met je blote voetjes op de vloer staat. Maar goed, ze vinden buiten zo heerlijk. Alleen nu stonden Moonlight en Skylar te staren naar al dat gedwarrel. Moonlight stond zelfs met zijn pootje naar voren gestrekt en leek te zijn bevroren in zijn poging om naar buiten te lopen. Wat is dat nou weer, hoorde ik ze bijna denken.

Moonlight zat vanaf de eettafel naar buiten te kijken, later verkaste hij, letterlijk, hij zit nu op de kast. Nee, daar had ik hem niet op gejaagd, hij ging geheel vrijwillig. Zelfs Aurora kwam even een blik uit het raam werpen. Rainbow vond al dat gedwarrel maar verwarrend, volgens mij, en hij was dan ook zo weer weg bij het raam. Skylar lijkt het absoluut prachtig te vinden en zit echt al die tijd al naar het sneeuwen te kijken.

Hij heeft nog niet eens bij het raam aan de straatkant gekeken. Dat is namelijk wel een heel verschil. Daar lijkt de sneeuw te worden opgejaagd door een flinke wind. Aan de balkonkant dwarrelt het lieflijk naar beneden. Hij probeert ondertussen de sneeuwvlokjes, die vlakbij het raam vallen te vangen. Ik weet natuurlijk dat hem dat nooit zal lukken maar ach, hij houdt zich er heerlijk mee bezig. Moonlight zit ondertussen en kijkt dan weer links door het raam voor, dan weer rechts door het raam achter. Alsof hij een hele langzame tenniswedstrijd aan het volgen is.

Straks, als er een laagje ligt op het balkon, zal ik weer eens kijken of ze wel naar buiten willen. Normaal ben ik daar niet happig op maar dan wil ik wel eens zien wat ze doen. Zo vaak ligt er geen sneeuw, gelukkig. Als je sneeuw wilt dan moet je maar naar Oostenrijk hoor. Het klimaat wordt toch alsmaar milder, net als de mensheid, en dat is dan ook de bedoeling. Misschien moeten we ooit, in een enorm verre toekomst, richting Antarctica willen we sneeuw van dichtbij zien.

Rainbow is ondertussen toch weer naar beneden gekomen. Eindelijk lijkt hij zich te realiseren dat dit toch wel iets leuks is dat door zo achter het raam gebeurt. Ook hij gaat proberen wat vlokjes te pakken, ook hij faalt daarin. Hij gaat het weer eens allemaal bekijken en ik maak wat foto’s ervan. Het is dan ook zo schattig om te zien. Hij kijkt zo af en toe even om, om te zien wat ik aan het doen ben. Oh, foto’s maken, hij vindt dat wel leuk. Moonlight is dan bijvoorbeeld, ontzettend moeilijk normaal op de foto te krijgen.

De anderen vinden het prima als ik rond loop te knippen met een gsm. Alleen bij flitsen, in de avond bijvoorbeeld, doet Aurora altijd haar oogjes dicht. Door het blauwe heeft zij volgens mij ook net wat meer gevoelige oogjes. Vang ik haar dan wel met open ogen, dan kunnen die wel eens tot diep van binnen rood lijken, door de lichtinval. Minder pigment, denk ik. Rainbow zit nog steeds tevergeefs vlokken te vangen. Als hij weer eens omkijkt, valt zijn blik opeens op het raam aan de andere kant van de kamer.

Daar gaat de sneeuw veel harder te keer. Als een stokstaartje komt hij weer omhoog om de boel beter te kunnen bekijken. Gelukkig zat ik al klaar met de camera, heerlijk gevangen die actie. Hij doet dit praktisch altijd, als hij denkt iets te missen wat er verderop gebeurt. De laatste paar weken geeft hij ook zelfs ‘high koppies’. Zo grappig, ik hou mijn hand op alsof ik hem een high five wil geven en hij springt dan zo een meter de lucht in om mijn hand te raken.

Heerlijk is dat! Minder heerlijk is dat ik met zulk weer altijd direct weer met Sunshine in mijn hoofd zit. Natuurlijk denk je daar al aan met die kou maar vooral nu, met al dat gesneeuw. Zou hij wel ergens warm kunnen schuilen? Heeft hij wel genoeg te eten? Mijn poezenmoederhart is altijd behoorlijk bedroefd als dat door mijn hoofd speelt. Dat gebeurt nog vaak genoeg en nu natuurlijk met extra bezorgdheid.

Wist ik toch maar waar hij was. Maar ja, zo loop ik al een jaar of 1,5 ondertussen. Het scherpe van de pijn is er wel af maar af en toe kan het je toch opeens weer even behoorlijk raken. Dat is denk ik omdat je het niet op een normale manier kunt afsluiten. Dat probeer je wel, het lukt ook wel gedeeltelijk. Dat moet wel anders kan je niet meer gewoon leven. Dat weet ik nog wel van dat eerste half jaar.

Je wordt, zeker in het begin, gek van de wanhoop. Iets waar je jezelf in de loop van de tijd toch een beetje bij neer gaat leggen. Je kan niet anders. Toch, je weet dat hij nog steeds ergens rond loopt. Zou hij weten hoeveel ik hem mis? Zou hij weten hoeveel Moonlight hem nog steeds mist? Moonlight heeft nog steeds zulke buien als toen hij net vermist werd. Dan weet ik het al direct, Moontje mist zijn broer nog steeds. Zou Sunshine dat ook weten? Dat we nog steeds evenveel van hem houden als de laatste keer dat we hem zagen?

Ik wist wel dat dit een rot maand zou worden. Ik lijk opeens extra door van alles geraakt te worden. Ik ben al zo’n mee huiler met films enzo, nu kan ik het al krijgen bij een lieve reclame. Of bij van die kerst tafereeltjes, zoals ik ze vroeger zelf ook had maar nu al jaren niet meer. Het enige dat daar nog enigszins bij in de buurt kwam, was als we met zijn allen bij mijn moeder kwamen met de kerst. En dat is nu ook al weer verleden tijd. Zouden er ooit nog leuke kerstmissen komen? Ik ben bang van niet.

Dat bedoel ik niet negatief of depressief hoor. Het is meer het vaststellen van een feit. Die tijd is nu volledig voorbij. Natuurlijk moet je altijd alles zelf leuk maken. Maar toch, dat gevoel van saamhorigheid bij ma thuis, dat krijg je niet meer terug. We hadden altijd wel veel lol. Ik weet nog dat Sandra er net bij hoorde in de familie. We gingen toen ’s middag met zijn allen naar de film the Sound of Music zitten kijken. Zij had die nog nooit gezien! Wat?!

Een schande vonden wij dat, een gebrek aan je opvoeding plaagden we haar. Het was de eerste film die ik in de bioscoop ging kijken, samen met mijn moeder. Oh wat vond ik het prachtig, spannend en dan die liedjes! Ik was volledig fan per direct. Toen ik van mijn opa een platenspeler kreeg, was 1 van de eerste elpees die ik kreeg, die van de soundtrack van de Sound of Music. Mijn broer werd daar later ook helemaal in meegesleept natuurlijk.

Ik zie nog Sandra’s gezicht toen wij met zijn allen uit volle borst echt elk liedje mee zaten te zingen. Ze had toen al kunnen zien bij wat voor een stel gekken ze terecht was gekomen. Ze is er nog steeds en ze is er ondertussen dan ook volledig aan gewend! Alleen keek ze toen toch wel wat bedenkelijk. Wat hebben we toen gelachen zeg, ik kon niet meer bij komen, elke keer als ik haar kant op keek. Als een angstig hertje zat ze met grote ogen naar dat stel mafkezen te kijken.

We zullen ook dit keer wel lol hebben hoor, onderling. Maar toch, het wordt nooit meer zoals het was. Net zoals toen de feesten bij mijn ome Ben en tante Wil stopten, dat was ook het einde van een tijdperk. Net zoals we nu ook weer met een nieuw tijdperk zullen gaan beginnen. Een tijdperk zonder ma. Er komen nog genoeg eerste keren zonder haar dit jaar. Zo’n eerste jaar is daarom veel zwaarder dan alle jaren die daar nog na zullen komen. En elke keer als je dan weer iemand verliest óf erbij krijgt, dan begint er weer een nieuwe. Want elk einde, hoe droevig ook, is toch weer een begin. 

"Het genie woont slechts één verdieping lager dan de waanzin."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Vandaag had ik volgens mij toch weer een beetje last van die allergische verschijnselen. Ik bleef niesen vanmorgen. En vanaf vanmiddag heb ik al hoofdpijn, net zoals ik anders altijd kreeg vlak voor zo’n aanval. Misschien toch maar wat eerder in de week naar de huisarts en kijken of ik een hogere dosering nodig heb dan wel wat anders want dit lijkt me niet zo super te helpen. Dat is niet zo prettig in elk geval. De hoofdpijn heb ik nog steeds maar de aanval heb ik niet gehad.

Dan kan het misschien ook nog zijn dat ik gewoon een griepje of een verkoudheid krijg. Met al die medicijnen die ik heb kan je dat ook niet meer zo zuiver onderscheiden. Dat vind ik op zich best lastig. Vooral omdat al die verschijnselen nog eens op elkaar lijken ook. Dan moet ik gokken wat eraan zit te komen en soms kom ik er niet eens achter. Maar in elk geval, sinds de merkruil in de allergie pillen voel ik me niet zo heel lekker. Dat kan toeval zijn maar je weet maar nooit.

Ook met de cits gaat het niet zo heel lekker. Aurora heeft volgens mij toch echt last van haar oortje en Moonlight blijft maar over geven als hij teveel brokjes pakt. Het is zo lastig omdat ik niet alles weg kan halen. Ik heb er nog meer lopen hier. Wel heb ik kipfilet voor ze gekookt en rijst. Dat is lichter verteerbaar en dan kan Moonlight zijn maag een beetje tot rust komen. Ik geloof dat Moonlight het daar niet zo mee eens was.

Hij moest er in elk geval niets van hebben en Aurora ook niet. Fijn hoor, dat ze allemaal zo lekker makkelijk zijn met eten. Ik heb dat echt verdorie heel mijn leven al, met al mijn huisdieren. Daardoor ga je bij jezelf dan sowieso denken dat het dan toch echt wel degelijk iets met mij te maken moet hebben. Ik zou alleen niet weten wat. Of komen zulke dieren op mijn pad omdat ik er gewoon het geduld voor heb? Ook een mogelijkheid.

Zowel Skylar als Rainbow moest ik tijdens het koken van de kip steeds maar weer van het aanrecht afduwen. Nee, dat is heet en nee, dat krijgen jullie straks pas. Ik heb de kip uit elkaar getrokken, een mooi bordje pulled chicken stond er voor ze klaar. Lekker bouillon erbij en rijst. Maar het was nog hartstikke heet natuurlijk. Al liepen ze als aasgieren om me heen, ze zouden toch nog even moeten wachten. En daar houden de pubers niet zo van.

Wat kunnen die enorm volhardend zijn zeg, niet normaal. Ik heb vooral Rainbow tientallen keren een duwtje van het aanrecht moeten geven. Hup weg, veel te heet voor kleine katten bekkies. Volgens mij vonden ze het heerlijk ruiken. Ook Moontje kwam poolshoogte nemen. Daarom had ik goeie hoop dat hij het zou eten. Die hoop was dan ook weer snel de bodem ingeslagen. Ik gaf eerst de kleintjes, anders kunnen de groten nog niet eens eten omdat ze dan per direct achter hun eten vandaan geduwd worden door hun 2 jongere monster broertjes.

Daarna gaf ik Moonlight en Aurora hun vers gekookte eten. Aurora snufte eens nuffig en liep hooghartig weg. Moonlight sprong op de aanrecht, daar eet hij vaak om zijn broertjes te vermijden, rook eraan en sprong weer net zo hard op de grond. Ik slaakte een diepe zucht. Jeetje Moonlight, werk nou in hemelsnaam toch eens een keertje mee aan iets dat goed voor je is. Ik heb ze geen ander voer gegeven. Ik heb voor een dag of 2,5 in de ijskast staan, en ze krijgen voorlopig even niets anders.

De kleintjes zullen dat vast niet erg vinden. Die hadden hun bakjes binnen no time volledig schoongelikt. Ik kan ze eigenlijk zo weer in de kast zetten, zo glimmen ze. Voor hun was deze missie dan ook volledig geslaagd. Helaas waren het nou net precies de 2 katten waar het helemaal niet voor nodig was. Irritanter kan het bijna niet. Moonlight moet ondertussen toch echt best wel trek hebben. Zijn eten komt er nog regelmatig uit. Ik weet nu eigenlijk niet goed wat ik dan wel moet doen. Behalve hopen dat het allemaal snel weer over waait.

Echt hoor, ik weet wel leukere dingen om mee te dealen. Al dat gedoe elke keer, het niesen, het kuchen en het kotsen. Het maakt mij er in elk geval niet vrolijker door. Ik heb het al genoeg te stellen met mijn eigen gezondheid. En ik vind dat van mijn cits nog zwaarder wegen maar ik weet gewoon niet meer wat ik er tegen kan doen. De dierenarts heeft ook niets dat lijkt te helpen. De ene na de andere antibiotica kuur lijkt me nou ook niet echt gezond voor ze en bovendien haalt het er niets mee weg. Dus wat moet ik er nou mee?

Als het kon en mocht dan zou ik het zo van ze overnemen. Ik kan de dingen nog relativeren maar zij voelen zich gewoon niet goed en snappen niet waarom. Dan hoor ik ze te kunnen helpen en dat kan ik blijkbaar niet. Had ik nou liggende gelden dan liet ik ze helemaal binnenstebuiten keren door een dierenkliniek of zo maar helaas, dat geld is er gewoon niet. Dat ze dan misschien ook niets zouden vinden, zou niet fijn zijn maar je zou er verder ook niet van wakker liggen over wat het kost.

Maar het zijn mijn cits, waar ik zielsveel van hou en waar ik verantwoordelijk voor ben. Als je dan merkt dat er gewoon niets werkt dan wordt je toch wel een klein beetje moedeloos. Vinden ze het daarboven nou niet eens een keertje genoeg? Ik wel hoor. Ik vind het meer dan zat. Misschien heb ik daarom ook wel die hoofdpijn. Al de hele dag, aspirines helpen geen moer. Ik ga zo gewoon naar mijn bed. Hopelijk is het morgen een fijnere dag. Dat mag ook wel een keertje na zo’n week. Alles komt altijd goed, daar blijf ik bij, maar het wordt nu toch echt wel een keertje tijd. Tot die tijd komt, vechten we gewoon door. 

"Elke waarheid doorloopt drie stadia. Eerst wordt ze belachelijk gemaakt. Dan wordt ze hevig bestreden. Tenslotte wordt ze vanzelfsprekend aangenomen."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Vandaag was even een soort van terugval dagje maar weer eens. Voor de verandering. Afgelopen nacht behoorlijk last gehad van de bekende verschijnselen die er dan voor zorgen dat ik ook nog eens niet slapen kan. Vandaag voelde ik me gewoon nergens toe in staat en dat heb ik dan ook bewezen. Ik heb alleen maar op de bank gehangen en er kwam echt helemaal niets uit mijn handen of voeten. Ik voelde me een beetje zweverig.

Het lopen heb ik vandaag ook maar overgeslagen. Ik voelde me gewoon niet zo goed. Waar ik in elk geval ook achter ben is dat de nieuwe allergie medicatie niet voldoet. Tenminste, 1 pilletje is 5 mg en ik slikte van die andere pilletjes 10 mg per dag. Eigenlijk, sorry folks ik vind dat gewoon een fijn woord, had ik er eerst niet zo’n erg in maar de laatste dagen voelde ik me alsof ik flink verkouden zou worden. Ik had niet eens zo zeer last van die jeukerige ogen.

Het was meer mijn neus, alsof hij verstopt zou raken maar dan net niet. Ook het gevoel alsof  er steeds haren op zaten gaven mij niet direct het signaal dat het aan de medicatie lag. Het was namelijk al zo lang geleden dat ik zonder die medicatie was geweest, dat ik ondertussen al lang vergeten was hoe dat voelde. Pas gistermiddag laat viel mijn kwartje, nou ja, in dit geval was het een briefje van 5 weer eens.

Wacht eens even, dat had ik toen ook, voordat ik die medicijnen had. Alsof je een heel erg verharende kat hebt geaaid en dan je harige hand over je van een cremetje nog vette neus hebt gehaald. Je blaast af en toe even langs je neus maar het helpt niets. Er lijken allemaal haartjes aan te kleven. Ik ben zelfs in de spiegel gaan kijken. Ik heb natuurlijk wel 4 katten. Haartjes op je neus is dan zo’n raar idee niet. Er was alleen niets te zien.

Pas toen ik gisteravond mijn medicijnen in ging nemen, vlak voor het slapen gaan, begreep ik opeens dat het aan de nieuwe medicijnen lag. Die zijn met hun 5 mg niet sterk genoeg natuurlijk. Ik heb er gisteren eentje extra genomen en vandaag ging dat in elk geval al weer een stuk beter. Ik moest toch volgende week terug daarvoor, om te zeggen hoe het gegaan was en dan kan ik dit gelijk zeggen en op een hogere dosis vragen of meer pillen omdat ik ze nu dubbel moet gaan slikken.

Maar om nou te zeggen dat ik er minder moe van ben is nu eigenlijk niet te doen. Ik heb die vermoeidheid sowieso al heel erg. Dan kan ik dat kleine spatje wat het scheelt met die pillen denkelijk nog niet eens opmerken. Pas als ik over een tijdje weer wat energie terug ga krijgen, dan kan ik daar misschien meer over zeggen. Zoals nu kan ik er even geen chocola van maken, best wel jammer. Ik hou wel van chocola op zijn tijd.

Met Moonlight gaat het toch nog niet zo heel lekker. Hij eet wel wat maar met mate, zowel ’s morgens als ’s avonds. Hij deed maandag ook al zo raar met de normaal erg gewilde gevriesdroogde snoepjes. Hij nam ze in zijn bek maar spuugde ze weer uit. Ik heb hem toen maar een snoepstokje gegeven. De volgende dag zag ik dat hij gespuugd had op de trap. Wat ik zondag, toen hij zo’n last van zijn maag had, even was vergeten is dat hij dan meestal een haarbal krijgt en die moet er daarna uit.

Hij vindt dat echt vreselijk en schijnt daar erg last van te hebben. Hij heeft woensdag en donderdag ook in de late avond over lopen geven. Eigenlijk alleen na die snoepjes, die hij dan half wel en half niet moet. Dan geef ik hem zijn stokje, die moeten de anderen gewoon niet en hij vindt ze geweldig. Samen met Sunshine at hij die altijd. Ik gooide dan de stokjes door het huis en dan gingen zij ze vangen. Elke dag kregen ze er allebei eentje. Nu is hij de enige die dat nog steeds geweldig vindt.

Ik denk dat ik morgen maar een stukje kip voor ze ga koken. Met een beetje rijst of zo en dan geef ik ze dat gewoon alle 4. Lekker licht verteerbaar en dan snij ik voor de avond wat kip in blokjes in plaats van die andere. Wat ik dan vanavond moet doen weet ik eigenlijk niet. Ik kan moeilijk de anderen lekker hun snoepjes geven en hem niets. Van brokjes of zijn gewone eten lijkt hij geen last te hebben. Misschien geef ik hem dan wel een handje van de brokjes snoepjes die alleen hij en Aurora lusten.

Zowel hij als Aurora kuchen op het moment toch weer. Ik zag Aurora ook al een paar keer met haar koppie schudden. Dat kan natuurlijk gewoon een beetje jeuk zijn of zo maar toch, ik hou het maar goed in de gaten. Het lijkt ook wel alsof Moontje een beetje is afgevallen maar het kan ook zijn dat ik nu overal dingen zie. Gewoon uit bezorgdheid. Ik heb wel zoiets van ‘doe me een lol zeg, laat mijn katten nou gewoon met rust’. Als er met hen iets zou gebeuren dan zou ik geloof ik gewoon katatonisch worden of zo. Dan is mijn grens wel bereikt.

Zo kan ik er ook niet toe komen om iets voor de kerst te gaan doen hier. Dat is voor het eerst in mijn leven. Ik vind dat normaal gesproken altijd wel het leukste om te doen elk jaar. Ja, oké, je hebt heel even een pestzooi maar daarna is alles altijd zo gezellig. Nu heb ik zoiets van ja dag, eerst die pestzooi en dan over een weekje of 3 haal ik het toch allemaal weer weg. Daar staat mijn hoofd gewoon niet naar. Ik kan er ook niks aan doen. Voor het eerst in mijn leven heb ik geen kerstgevoel.

Ik weet ook niet hoe ik dat dan weer moet krijgen. Een boom zou ik toch niet neerzetten. Vooral niet met de 2 nieuwe monstertjes die ik er nu bij heb. In 2015 waren Sunshine en Moonlight er nog te jong voor. Zeker Sunshine zou dat ding finaal gesloopt hebben. Moonlight zou dat alleen doen als hij zeker wist dat ik het niet zou zien. Mijn lieve Sam was de enige die de kerstboom altijd met rust liet. Casper was ook echt een vervelia ermee.

Dan loopt Sunshine weg maar dan is Aurora erbij. Tja, ook niet echt een kerstgevoel maar vorig jaar had ik het dan toch een beetje versierd. Dat ging redelijk, al waren ze wel nieuwsgierig waarom al dat gedoe overal door het huis lag. Nu dan met Skylar en Rainbow die echt met alles spelen dat maar beweegt. Dat zou erom vragen zijn. Daar ga ik dus echt niet aan beginnen. Dan zit ik de hele dag in de stress, nee dank u, ik sla dit jaar gewoon over met versieren. De volgende link laat ook een beetje zien waarom maar heeft wel wat goeie tips om het te voorkomen. https://www.boredpanda.com/protecting-christmas-tree-from-dogs-cats-pets/?page_numb=2&utm_source=facebook&utm_medium=social_share&utm_campaign=DogTube Misschien wel handig voor jullie?

En dan is het ook nog eens die gevreesde eerste kerst zonder mijn moeder. Ik merk dat ik daar toch meer moeite mee heb dan ik zelf gedacht had. Misschien komt dat ook omdat ik de kerst van vorig jaar er niet bij kon zijn. Toen vond ik dat al zo erg, nu nog meer dan toen. Ik weet heus wel dat ik dat niet zou moeten doen alleen het gaat vanzelf. Ik heb geen idee waar het knopje zit om dat uit te zetten. Wat een pestmaand vind ik dit gewoon nu.

Ik hoop dat ik er volgend jaar volkomen anders in zit, in een goede gezondheid en nog wel meer dingen die ik dan hopelijk flink verbeterd zie. Misschien wel mijn boek klaar, weet ik veel. Er is zoveel dat ik beter zou willen zien dan het nu is. Maar dat komt ook nog wel. Daar ben ik van overtuigd. Ik kan nog zo vaak volledig op mijn bek gaan, de verkeerde mensen vertrouwen of in de maling genomen worden, ik blijf ook net zo vaak weer opstaan. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar. Het wordt wel weer beter en uiteindelijk, mag dat wel met dat uit ervoor, wordt alles weer zoals het hoort te zijn. Kom maar op 2018, ik lust je rauw.