"In de ouderdom verstaat men het beter, ongelukken te voorkomen, in de jeugd, ze te verdragen.

Bron: Parerga u. Paralipomena"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Zo irritant. Gisteren is dat pakje gewoon weer eens niet bezorgd. Ik vind dit echt behoorlijk overdreven hoor. Ze bellen gewoon niet aan of ze drukken de bel niet goed in. Mijn postNL meneer is nu goed geïnstrueerd, die ramt nu op de bel. Maar als ik mensen op visite krijg dan bellen ze toch ook gewoon aan? Die hoor ik toch zeker ook? Of hebben ze alleen maar mannen met (te) dikke vingers in dienst of zo? Dat het een keertje mis gaat, oké, dat kan. Maar elke keer? Sorry hoor. Die mensen zijn gewoon té gehaast allemaal. Een bel moet je indrukken, zal ik dat er de volgende keer als instructie bij zetten?

Nu moet ik morgen toch wachten op de slimme meter meneer en in die tijd zal ook het pakje weer opnieuw aangeboden worden. Alleen als hij dan weer niet of niet goed aan belt, ook al ben ik eeuwig thuis, dan krijg ik het gewoon weer niet. Ik wil me er niet aan ergeren maar dat mislukt ondertussen een heel klein beetje. En dan is het nu nog zogezegd makkelijk omdat ik nu veel thuis ben. Maar als je dit tussen je werk door moet regelen dan word je toch lichtelijk wanhopig? Een paar maanden geleden ging het ook wel eens mis hoor maar echt niet zo vaak als nu. Nu weet ik gewoon echt zeker dat ik thuis ben en dan nog gaat het mis. Stelletje lummels.

Door het boodschappen doen in alle drukte was ik er gisteren toch vermoeider van dan wanneer ik dat doe op de rustige momenten. Toch vind ik dat ik mezelf nu ook juist de drukte in moet sturen. Ik zal dan misschien, of wel zeker, meer vermoeid zijn daardoor, het is toch een soort van training voor mezelf. Maar fijn is anders. Ik blijf mezelf gewoon uitdagen, straks valt het me dan opeens op dat het gelukt is. Tot die tijd is het gewoon dat, een uitdaging. Kan nooit kwaad. Daarna zal je me zo min als maar mogelijk is boodschappen zien halen als het druk is. Ik vind het vreselijk, ziek of niet.

Mijn broer appte net, of ik zin had om mee naar Hofwijk te gaan. Nee, dat had ik niet. Ik zit net zo lekker te schilderen. Een konijn. Peter Rabbit om meer precies te zijn. Even afwisseling van de stippels anders ga ik nog scheel kijken. En ook leuk om te doen. Deze maak ik voor een bijzondere jongedame die een kamertje heeft in die stijl. Gewoon een kleintje want ik ben een piet lut en dan duurt een groot schilderij, zoals ik het nu doe, maanden. Dus een kleintje dit keer maar hij wordt wel leuk. Ik ben ook niet zo’n fan van grafbezoek, als vind ik het wandelen over een kerkhof dan wel weer leuk. Ma weet toch wel dat ik aan haar denk zonder daar naartoe te gaan.

Ik heb er gewoon niets mee. Daar ligt ze niet hoor, alleen wat er stoffelijk van over is. Maar de volgende keer, als ik me niet zo moe voel, ga ik misschien wel weer een keertje mee. Veel dingen die op het graf stonden hebben de winter niet overleefd. Nu is het dus weer een stuk leger maar dat geeft niet. Dan is er weer plek om nieuwe dingen neer te zetten. Broer en San hebben het weer netjes gemaakt en alles wat stuk was weggegooid. Het is weer netjes nu. Ik zit bij mijn bureau, in de weer met doek en verf en ik ben al aardig wat keren lastig gevallen door diverse katten ondertussen. Het zonnetje is alweer weg en ik heb geen zin om naar buiten te gaan. Ik hoef ook niet elke dag te lopen.

Morgenochtend ga ik er gewoon vroeg uit, sowieso. Dan ga ik wel even melk en yoghurt halen, ook goed. Daarna even een beetje opruimen en dan weer wachten. Nu maak ik nog lekker even gebruik van het daglicht. Wie doet me wat? Ja, de cits. Ik heb weer alles weg moeten zetten want Rainbow pikt al mijn wattips. Die gebruik ik om een foutje snel even weg te tippen. Er liggen er al een stuk of zes half afgekloven op en onder de tafel. Echt hoor, daar kan hij zich heel zoet mee houden.

Daarnet lagen ze nog zo lekker te slapen, Skylar en Rainbow, vlak achter me. Maar toen vond Moonlight dat niet leuk. Die wou ook bij me liggen. Ja, sorry, daar ga ik niet over. Dat zoeken jullie zelf maar uit. Ik ging verder met mijn kwastje. Springt die halve gare zo opeens tussen de verf en het doek! Ik schrik me rot en zie hoe hij nog net met zijn achterpootje in het kuiltje met zachtroze verf in mijn palet stapt en zo op de plank boven mijn bureau over stapt. Inclusief nat zachtroze achterpootje. Dat zie je nu weer overal heen gaan. Gelukkig is het zo weg met een beetje water maar toch. Je kan toch ook aan mijn voeten gaan liggen Moon? Verdorie! Een aanbiddende ziel aan je voeten, dat wil toch iedereen?

Dat wordt weer voetstapjes zoeken straks. Nu bekijken ze het maar even. De doos waar de wattips in zitten heb ik maar dicht gedaan. Hij blijft namelijk nieuwe pakken, die kleine dief. Ik hoef volgens mij niet meer te zeggen wie, het begint met een R. Als hij ze eenmaal krom heeft, lijken ze hun waarde voor hem te verliezen. Dan kijk ik op, ik heb wel berichten horen binnen komen via de app maar had even niet gekeken. De cits gaven afleiding genoeg. Zie ik dat ik 13 berichten heb gemist van de familie app. Ha, natuurlijk, ma is er ook weer. Ik wil een screenshot maken maar dat werkt opeens niet meer. Wat is dat nou weer. Nou ja, dan zeg ik het gewoon even. Ik stuur dat en ik zie dat het nu 13u58 is.

Ja ma, wat is er? Ben je boos dat ik niet mee ben? Nee toch zeker? Het gebeurt nog zo vaak, die dingen met die 13. Altijd op opvallende tijdstippen of met bijzondere dingen. Zo, dat het je direct opvalt. Mijn familie hoef ik niet te overtuigen, die weten het ondertussen ook wel. Wie had ooit kunnen denken dat 13 zo’n bijzondere rol zou spelen in ons leven. Voor ons is het eerder een geluksnummer geworden. Toch wel bijzonder. Ook bijzonder is dat ik weer geplaagd word door mijn plaaggeest. Ik heb de paarse grote tube verf nodig. Die is er niet. Dat kan niet, ik heb alles bij elkaar in dozen. Die moet daar gewoon inzitten maar hij zit er niet meer bij.

Dan ga ik altijd eerst overal zoeken. Het kan eigenlijk niet anders dan dat die grote tube in de doos met de grote tubes zit. Maar goed, ik ken dit al. Alle andere dozen doorgekeken en ook daar zit hij niet in. Daar zou dat ding direct opvallen omdat het een veel groter formaat is. Ook niet. Nee, had ik ook niet verwacht. Alles waar mijn verfspullen in zitten is ondertussen doorgezocht maar de grote tube paars is en blijft foetsie. Nee, ik kijk niet met mijn neus. Oh wat vind ik dat toch irritant. Het, voor mij niet, grappige is, als ik straks klaar ben, want rood en blauw wordt ook paars, dan zit de tube paars er gewoon weer bij. Vroeger twijfelde ik dan nog aan mezelf maar ik heb er in de loop der jaren aardig wat getuigen bij gehad. Die gingen dan zelfs mee zoeken en verdachten mij er dan van om het ding er stiekem weer bijgedaan te hebben.

Nee, dat deed ik niet, zo gaat het hier. Al een tijd is het niet meer zo overduidelijk geweest tot nu net weer. Ik laat me er niet meer door stangen. Ik meng zelf wel. Rood met blauw wordt paars, paars met wit wordt lila. Zo. Mij hou je niet tegen. Ik heb net nog even gekeken, gelijk maar weer een beetje overal maar nee, geen paarse tube. Drie euro bij de Xenos hoor, dus zo erg is het niet. Koop ik wel een nieuwe want ik wil hierna weer een groot doek maken en dan heb ik veel paars nodig. Misschien is de tube er straks weer, misschien vind ik hem pas als ik weer nieuwe heb gekocht. Dat is altijd een verrassing. Maar het komt altijd weer tevoorschijn. Ik heb er mee leren leven en vroeger kon ik dan echt ontploffen.

Dat heb ik nu niet meer, ik haal mijn schouders op en zoek een andere oplossing. Het blijft een klein beetje kriebelen, dat wel. Zo’n tussen neus en lippen door mompelend gemopper klinkt er dan in mijn hoofd. Maar ik zeg niets. Ja, dat ik graag mijn paars terug wil. Als het even kan en alstublieft dank u wel. Het mag nog niet baten. Als ik hem vind dan laat ik het wel weten. Anders van de week even langs de Xenos, dat is lekker in de buurt. Paars kan ik toch nooit te veel hebben. Een tube extra kan geen kwaad. Komt goed, zoals altijd. 

"Het leven is een hachelijke zaak. Ik heb besloten er de rest van mijn leven over na te denken."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ik zit al aardig richting de 99.000 qua bezoekers. Hoe lang zou het nog duren voor die 100.000^e zich aan zal melden? Ik vind het toch wel wat, dat mijn gewauwel zo vaak bekeken is. En dat terwijl het lang niet altijd alleen maar over katten gaat. Of juist daardoor, dat kan natuurlijk ook. Als ik nou voor ieder bezoek een halve euro zou krijgen haha, dan had ik toch al een lekker bedragje bij elkaar. Helaas, ik moet er nog voor betalen ook om de site in de lucht te houden. Tenminste, het kan wel gratis maar dan heb je beperkte ruimte en niet je eigen domeinnaam. Dat heb ik nu wel en ik kan zoveel plaatsen als ik wil. Niet iets waar je rijk van gaat worden, eerder arm.

Dat geeft helemaal niet, ik zou niet eens rijk willen zijn. Grote rijkdom geeft grote verantwoordelijkheden en daar zit ik niet echt op te wachten. Wel zou ik graag gewoon nergens over na moeten denken. Oh, kattenvoer nodig, even bestellen, leuke trui, kopen. En dan niet aan het einde van de maand een stukje maand teveel hebben. Meer heb ik niet eens nodig. Zou ik ooit een paar miljoen winnen, dan zou ik het zo wijs willen besteden als Oprah dat doet en er echt mee helpen en een verschil maken. Dat wil niet zeggen dat je dan zelf niet leuk ervan kan leven maar niet alleen voor jezelf. Ach ja, dromen mag.

Van de week werd ik weer eens getipt, door Sonja, over een kat die na bijna twee jaar opeens weer terug is gevonden. Dankzij zijn chip kwam hij weer bij de verbouwereerde baasjes terug die ondertussen ook al andere katten hadden. Ja, die Sunshine weet ook niet wat hem overkomt mocht hij opeens weer thuis komen. Niks alleen maar broer Moonlight. Nu moet hij het ook nog zien te gaan vinden met een kattige zus en twee boeven van kleine broertjes. Zijn kattenmondje zal openvallen. Ook bij het zien van het mooie balkon dat voor de cits is ingericht. Wie weet zal dat nog een keertje gebeuren.

Ik kijk niet meer zoveel in die kattengroepen. Daar lijkt het een trend te worden om foto’s van je overleden kat te plaatsen. Daar hou ik gewoon niet zo van. Ik heb ook een foto van Casper omdat hij toen thuis overleed, op advies van iemand genomen. Ik kijk er niet naar. Ik had dat net zo goed niet hoeven te doen. Daarom zou ik ook nooit zo’n foto plaatsen. Dat is gewoon in mijn boekje not done. Bovendien word je ook niet vrolijker van al die rampen verhalen van diverse ziektes en wat er allemaal mis gaat.

Natuurlijk, ik heb het ook van me af geschreven, daarom begrijp ik het wel. Maar de leuke verhalen zie je niet eens meer. Het is een en al ellende of dode katten tussen de kaarsjes. Daar heb ik geen trek in. Daarom kijk ik er bijna niet meer op. Ik het mijn handen al vol aan het harige gezelschap hier. De ellende van een ander mag bij die ander blijven. Gelukkig zijn niet alle kattenpagina’s zo hoor. Er zijn er nog genoeg met wel leuke verhaaltjes en filmpjes. Alleen maar ellende is gewoon niet zo leuk. Maar ook op mijn site is het aantal meelezers stukken hoger als er ellende gemeld is dan anders. Het zal wel in de mens zitten, in mij niet meer zo blijkbaar.

Zo langzamerhand beginnen de pakjes van Ali toch weer binnen te druppelen. Leukie! Net alsof je cadeautjes krijgt want je bent al lang weer vergeten wat je besteld hebt ondertussen. Ik heb de dottingtools binnen, gedeeltelijk dan. En drie echt jumbo haaknaalden, niet normaal zeg! Maar ik kan voorlopig vooruit stippelen. Ik zit vol met ideeën maar te weinig tijd en zeker te weinig puf om ze allemaal direct uit mijn vingers te krijgen. Maar dat geeft niet, goede ideeën gaan niet verloren. Dat komt vanzelf wel. Elke dag een paar stippeltjes zetten kan ook, nu ik weet hoe ik mijn verf vers kan houden. Dat is wel zo prettig. Ook heb ik vier vissen met catnip binnen. Daar zie je filmpjes van dat de katten er helemaal van uit hun bol gaan. Hier niet. Ze hebben er wel even aan gesnuffeld maar toen lieten ze de vissen zo links liggen. Rechts ook trouwens. Miskleuntje of even wennen?

Nou ja, ze kostten bijna niets dus zo erg is het niet. Ik had er vier genomen zodat ze geen ruzie zouden gaan maken om een vissie. Maar die zorgen had ik niet eens hoeven te hebben. Ze vinnen het niks. De boodschappen zijn binnen, ik ben gebroken, dus nu eventjes schrijven en dan even rusten. Morgen maar gaan lopen want ik heb voor vandaag genoeg gelopen. Vind ik toch. Ik ga liever niet op zaterdag. Wat een drukte is het dan altijd. Ik ben wel op een probleem gestoten. De Action hier had al een week of twee geen kattenmelk meer. Ook vandaag weer niet, terwijl de rest allemaal volledig was bijgevuld.

Ik heb het nagevraagd en ze vroeg of ik nog wel het prijskaartje had gezien. Nee, daar had ik toevallig naar gekeken maar niet gezien in elk geval. Nee, dan krijgen ze dat niet meer binnen. Nou ja. Dat is toevallig wel de melk waar Skylar aan verslaafd lijkt te zijn. Dat is even lastig. Gelukkig had ik de laatste keer een hoop meegenomen, ik kan nog even vooruit maar toch. Het gaat een keertje op. Hij lust de andere melk wel maar daar is het lang zo gek niet op als op deze goedkopere versie. Dat vond ik nou wel eens leuk voor de afwisseling. Wie weet krijgen ze het toch weer een keer. Ik hoop het wel.

Vanaf morgen ga ik dus proberen zo netjes mogelijk te eten volgens het schema wat de diëtiste gaf. Ik ga denk ik gewoon allemaal wekkers zetten. Ik heb nu, het is net drie uur geweest, gewoon nog niets gegeten en ik heb ook geen honger of zo. Dat zijn al twee maaltijden overgeslagen dus. Dat mag niet meer. En dan ook nog tussendoortjes eten. Fruit en noten en yoghurt enzo. Dat moet ik nog halen morgen. Ik vond het al zwaar genoeg. En bovendien heb ik dan gelijk een loopje gehad naar de Lidl.

Ik ga van de week kip kerrie maken, lekker, vooral een dag later. Bruine bonen staan ook op het menu. Witlof en bloemkool ook. Ik heb het allemaal in huis dus ik hoef er niet meer uit deze week. Alleen om te gaan lopen. Dat is ook wel fijn. Maandag worden mijn slimme meters geplaatst en ook moet ik Evides bellen om een afspraak te maken omdat mijn watermeter vervangen gaat worden. Poe poe, wat een gedoe allemaal. Alsof de watermeter ook dom is. Dat kan. Ik weet het niet. In elk geval, ik moet er allemaal maar weer op gaan zitten wachten. Net als op het pakketje waar ik nu op wacht. Dat is ook zo raar, ik ben gewoon thuis, het zou tussen twee en zes bezorgd worden door DHL.

Als ik kijk en de details open zie ik dat er op 27 januari 9u34 bij staat ‘bezorging op dit moment verhinderd het pakket heeft 1 dag vertraging – dan – aangekomen op het depot – dan sorteren – dan is het weer onderweg en staat er om 10u53 ontvanger niet thuis. Eh… Nee? Nou toen nog wel hoor en toen al had ik gezien tussen twee en zes en ik was voor twee uur weer thuis. Schiet mij maar lek, ik snap daar helemaal niets van. Ik wacht nog wel tot zes uur, ik hoef niet meer weg. Kijken wat er dan weer bij staat. Rare jongens, die bezorgers. Ik geef het op. 

"Zelfbeschouwing is een school der wijsheid; zelfkennis is het begin van zelfverbetering.

Bron: Gracian 69"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860