Dit zijn geen goede dagen om blogs van vorig jaar te gaan zitten lezen. Toch doe ik het alsof het moet. Heel raar. Een soort van masochisme? Ik heb anders geen idee waarom ik het zou willen lezen. Het was toen ook een nare tijd. Daar hoef ik die blogs niet voor te lezen. Dat weet ik zo ook wel. Misschien wel om te lezen dat mijn moeder er toen nog gewoon was. Ik weet het anders ook niet. Vorig jaar ging ik toen nog even bij haar liggen. Dat gaat nu niet meer, dat is voor mij vervelend. Voor haar is ze stukken beter af waar ze nu is. Daarom moet ik daar gewoon niet rouwig om zijn, ik weet dat.

Maar ja, iedereen is toch altijd wel een klein beetje een egoïst. Dat geldt voor iedereen, niet alleen voor mij. En eigenlijk hoort dat ook zo, tot op zekere hoogte natuurlijk. Als je niet goed voor jezelf kan zorgen, dan kan je ook niet voor anderen zorgen. Als ik daar ooit wat van gemerkt heb, dan was dat vorig jaar wel. Natuurlijk speelde die burn out, laat ik het zo maar noemen in plaats van die hele mond vol, toen ook al. Dat ik dat nog niet wist maakt niet uit, het was er aan aan het komen. Maar ik kon toen gewoon niet aan die vreselijke vermoeidheid toegeven. Mijn moeder had me nodig.

Ik weet tot op de dag niet hoe ik in hemelsnaam die maanden ben doorgekomen. Ik was zo intens moe en al zou ik het hele weekend geslapen hebben dan zou ik nog steeds moe geweest zijn. Toch sleepte ik me er doorheen. Omdat er toch iemand net even belangrijker was dan ik. Dat was mijn moeder en thuis moest ik voor mijn beestjes zorgen. Dat zijn de twee dingen geweest waardoor ik, al was het als een zombie, door kon blijven gaan. Nadat ma er niet meer was en ik volledig in elkaar klapte na haar begrafenis, waren het nog steeds de cits waardoor ik toch nog verplicht was om van alles te blijven doen.

Zelfs naar het toilet gaan vond ik al te veel. Kim heeft me toen ook zelfs een paar keer met van alles moeten helpen omdat het gewoon niet ging. Alleen al de bakken verschonen was een enorme klus. Daarna was ik dan volledig uitgeput. Dus als ik zo eens terug kijk naar de maand september, ben ik toch wel heel erg veel vooruit gegaan. Omdat ik er nog lang niet ben lijkt het bijna niet vooruit te gaan. Maar dat is eigenlijk helemaal niet waar. Toen sliep ik echt hele dagen, even katten eten geven, bakken doen, daarna weer slapen. Een geluk dat ze drinkfonteintjes hebben want anders hadden ze vast wel eens dorst kunnen krijgen. En nu, nu let ik daar wel allemaal op.

Ik kan zelfs weer zelf boodschappen halen. Oké, daarna ben ik wel half dood maar toch, dat zijn allemaal verbeteringen die je pas ziet als je een klein stukje terug kijkt. Ik had natuurlijk het beeld in mijn hoofd met een paar weken er wel helemaal uit te zijn. Dat valt tegen natuurlijk en daardoor lijkt het ook niet op te schieten. Toch ben ik vanaf september best behoorlijk vooruit gegaan. Hoe ik toen de dagen doorbracht of hoe ik ze nu doorbreng is wel een verschil van dag en nacht. Daar mag ik dan best wel blij om zijn. Nee, ik ben er nog lang niet maar nee, ik sta niet stil. Al lijkt dat soms wel zo omdat het zo langzaam gaat. Toch weer iets om dankbaar voor te zijn. Daar ben ik wel blij om. Ik moest het alleen even zien.

Ik heb tussendoor weer een schilderij af, ik vind het zelf wel aardig. Niet een origineel idee hoor, ik zag zoiets voorbij komen en heb mijn eigen interpretatie ervan gemaakt. Maar ja, de grote Meesters keken toch zeker ook alles af. Een veld met zonnebloemen, die van Gogh heeft geschilderd, zag hij toch zeker ook voor zijn snufferd? Hij dacht vast, toen hij liep te wandelen, zo dat is even mooi, dat ga ik eens even schilderen. En zo gaat het met mij ook. Alleen op een compleet ander niveau natuurlijk. Dat laatste geldt zowel voor het schilderen als het ideeën krijgen. Dat weet ik ook heus wel. Maar niet iedereen zal het kunnen, ik toevallig wel. Nog lang niet zoals ik het echt wil hebben maar dat is een kwestie van blijven oefenen.

En het geeft me iets om op te focussen. Ik heb nog steeds die concentratieproblemen en dat merk ik wel goed als ik bezig ben. Dan zie ik wat later opeens dat ik gewoon een heel stuk vergeten ben te doen. Toch, ik zie het in elk geval wel. Het kan soms even duren maar dan loop je er vanzelf tegenaan en dan zie je het wel. Ik denk dan ook dat het goed voor me is om te doen. Dat voel ik en ik ga altijd van mijn gevoel uit. Ik merk dan ook die perfectionist in me en die zorgt voor veel problemen. Maar ook daarom is dit goed want soms moet je dat dan toch loslaten en daar leer ik dan ook weer van. Daarom is het niet voor niets dat ik daar weer mee begonnen ben. Alles heeft een reden, dit ook en ik denk dat ik die nu weet.

Er zit wel een nadeel aan en ook dat is iets waar ik wat mee wil gaan doen. Als ik eenmaal begin aan iets, dan kan ik eigenlijk niet zo goed stoppen voordat het af is. Dat gaat natuurlijk niet. Punt één omdat ik het zelf niet zo heel lang vol houd. Punt twee omdat je soms ook gewoon de ‘normale’ dingen ook moet doen. Ik heb daar moeite mee, dat moet dan af. Ook weer een goede soort van training voor me. Ik ben er ondertussen wel achter dat ik mijn verf dan tot zelfs wel twaalf uur goed en vloeibaar kan houden. Gewoon een nat stuk keukenrol eroverheen leggen, afdekken met plastic en dan kan je zo de volgende dag weer verder. Of een stuk later op de dag. Overdag werkt het het fijnste. Logisch, door het daglicht zie je alles beter.

Dat ik al een paar keer met mijn brilletje op heb zitten werken vind ik dan weer wat minder. Maar ja, ouderdom komt met gebreken en dat is er één van. Kippigheid. Mijn bijziendheid wordt beter en mijn verziendheid wordt erger. Ik schijn de enige niet te zijn. Dat gebeurt er nou eenmaal met je na je vijftigste. Als ik dan mijn brilletje op zet heb ik altijd zo’n soort van AHA erlebnis. Dan merk ik dat ik toch stukken meer zie dan ik eerst zag. Moet ik net weer zo’n hobby uitzoeken waar ik dat ding bij nodig heb. Ik accepteer het wel, alleen vergeet ik het vaak en zit ik moeilijk te doen. Oh ja, misschien de bril even pakken. AHA! Stukken beter!

Het zonnetje schijnt hier heerlijk. Ik ga toch eerst even stofzuigen en opruimen. Als ik eerst ga lopen dan heb ik daar de puf niet meer voor. Waarschijnlijk heb ik de puf niet meer om te gaan lopen als mijn huisje weer een beetje aan kant is. Het voordeel is dan alleen dat mijn huisje aan kant is als ik geen puf meer heb. Bij het gaan lopen heb ik dat voordeel niet dus kies ik eieren voor mijn geld. Ik ga gewoon eerst opruimen. Schijnt het zonnetje dan nog zo dan zal het me vast nog wel naar buiten lokken. Ik zie het nog wel, hoe dat zal gaan lopen en of ik dat ook zal doen.

Ik moet vandaag wel even een lijstje maken van wat ik allemaal in huis moet halen. Ik moet best veel meer gaan eten van de diëtiste. Ze heeft me de lijst ondertussen gestuurd. Het gebrek aan fruit in huis zal ik dan ook even moeten oplossen. Ook maak ik een lijstje van wat ik komende week dan allemaal wil gaan eten. Ik moet er toch aan gaan geloven, ik moet koken voor mezelf elke avond. Of in elk geval zorgen dat ik gezond te eten heb. Niet dat ik dat al niet wist natuurlijk maar ik moet toch ergens beginnen. Ik wil toch een paar kilo kwijt zijn als ik volgende keer weer ga. En ja, dan zal ik ook meer moeten gaan lopen. Wel fijn dat ik een diëtiste heb die weet wat het is om dit te hebben, al is het dan niet volledig.

Zoals ze ook in de mail zei, niet stressen als het niet gelijk elke dag lukt, de volgende dag is er weer eentje. Dan begin je gewoon weer opnieuw. Net zolang tot het allemaal weer vanzelf gaat. Dat zal ik dan ook in mijn oren knopen en ik zal er zeker mee door gaan. De ene dag zal het beter gaan dan de andere dag. Dat weet ik nu al maar ook heb ik me voorgenomen dat dit dan niet geeft. Dat is al heel wat voor iemand zoals ik. Morgen alles in huis halen en dan kijken hoe het gaat in de komende week. Ik doe mijn best! Meer kan ik niet doen.

"Alles, zelfs het verstand, is aan veranderlijkheid onderhevig en niemand is op elk ogenblik verstandig.

Bron: Gracian 139"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ik heb net even de blog van vandaag zitten lezen, een jaar geleden. Het was de dag nadat ma en ik uit het ziekenhuis kwamen waar we toen hoorden dat er niets meer voor haar gedaan kon worden. Toen begon de bubbel zich te vormen waar ik later in gedoken ben. Die zat er al een tijdje maar dat had ik toen nog niet door. Wat een rare tijd werd dat, een jaar geleden. Toen begon de zwaarste tijd van ons allemaal. Die eerste paar dagen loop je rond alsof je niet meer kan denken. Niks alsof eigenlijk, je kan niet meer denken, punt. Ma ook niet. Die kwam met de raarste dingen op de proppen. Wat we allemaal mee moesten nemen snel, iets dat we niet gedaan hebben. Zo wilden we dat niet.

We hebben niet eens zoiets van, hadden we het maar gedaan. Nee, het is zoals het is. Die dingen zien we nooit meer terug. Alles is weg, ma is ook weg, wat maakt het eigenlijk allemaal uit dan. Niets. Dat de persoon die het zo graag wilde houden er maar heel gelukkig van mag worden. Spullen is alles wat hij heeft, gevoel heeft hij niet. Dat moet hij nog leren en hij zal er nog vele levens voor nodig hebben. Als je het zo eventjes terug zit te lezen, dan komt alles maar dan ook echt alles weer boven. Aan de ene kant waardevol, voor als ik het over een paar jaar nog eens zou gaan lezen. Nu kwam het even aan. Het is nog te vers.

Gisteren een jaar geleden zaten we dus in het ziekenhuis, waar we verslagen weer van terug keerden. Ma wilde zich gisteren ook even laten gelden en het was de hele dag 13 graden in Rotterdam. Van ’s morgens tot ’s avonds. Ik moest er wel om lachen. Als ze dat al met nieuwjaarsdag voor elkaar kreeg, dan is dit een makkie. Het was de warmste 24 januari ooit. Net zoals het de warmste nieuwjaarsdag ooit was. Ja, mijn moeder is er eentje hoor. Dat is blijkbaar nog niet anders geworden.

Ik heb al een paar keer in mijn mail gekeken, de diëtiste zou me een documentje sturen met een schema voor de komende paar weken. Laat ik nou toch eentje treffen die zelf een soort van burn out gehad heeft. Niet volledig, zei ze, ze zat er toen alleen tegen aan maar dat vond ze al zo zwaar, dat ze zich heel goed ik kon denken waar ik me nu moest bevinden. Heel apart weer, alsof het zo moet zijn. Ik weeg nu het zwaarste wat ik ooit gewogen heb. Maar, dat vond zij helemaal niet gek. De meeste mensen komen aan van het stresshormoon. En laat die zich nu op dit moment constant in mijn lijf ophouden. Mijn hele lijf is ervan in de war. Ja dat klopt en nog de baas over me ook op dit moment. 

Ik vertelde haar een paar dingen die er gebeurd waren en haar mond viel open. Dat is niet normaal, zei ze. Nee, daar was ik al achter. Ze zei ook dat ik me nu eigenlijk beter nergens druk om moest maken, dan jaag ik alleen maar die cortisonen weer aan. Niet doen dus. Ook met het weer beginnen normaal te eten, als het een dagje niet lukt, jammer dan, morgen weer een dag. Ik mag me er zeker niet druk om maken. We zullen dit heel langzaam op moeten bouwen. Ik moet wel supplementen gaan slikken, dat doe ik al een beetje. Ik heb Multi vitaminen, magnesium en ik moet er nu ook vitamine C1000 bij gaan halen en vitamine D en het liefst ook visolie capsules omdat ik helemaal geen vis lust en die toch wel belangrijk zijn, die oliën.

Dat wat ik heb moet ik volgende keer meenemen, het kan nog al eens verschillen per merk of ze goed zijn of niet. Oké, dat zullen we dan maar doen. Het schema is er nog niet. Ik moet dan gaan proberen dat wat ze opgeeft allemaal op te gaan eten. Drie keer per dag een gezonde maaltijd mét de tussendoortjes. Als die niet lukken dan moet ik toch proberen ze te eten bij de maaltijd. Ze begrijpt ook dat dit niet altijd zal lukken maar dat geeft niet. We zullen dit ritme eerst weer op gang moeten gaan krijgen. Ja, dat weet ik al, toch is een beetje stok achter de deur, een beetje begeleiding in mijn geval wel nodig.

Omdat ik nu heel vaak niet eet, zal het voor mij nu net zo zijn alsof ik weer met het no nonsense dieet bezig ben. Precies een jaar geleden ben ik daarmee gestopt, terwijl ik daar wel van af viel. Dat begreep ze ook, ik heb praktisch geen verbranding door het niet eten hele dagen. Die moet nu eerst op een normale manier weer op gang worden gebracht en vandaar gaan we verder zien. Nu moet ik alleen nog even wachten tot ze het opgestuurd heeft. Dan kan ik ook kijken wat voor boodschappen ik in huis moet gaan halen. Met het avondeten wordt wel lastig want ik heb daar meestal nooit puf meer voor. Niet om te maken, niet om te eten en ook niet om weer op te ruimen. Dat zal het lastigste worden maar ik zal het toch gaan proberen te doen allemaal.

Weet je wat ik zo apart vind eigenlijk? Ik zag net op mijn website in de statistieken, dat de maanden dat er ernstige dingen aan de hand waren, er soms wel zo’n 500 mensen of zelfs meer per dag mee zaten te lezen. De ‘normale’ tijden, lezen er altijd een paar honderd mensen mee. Hoe werkt dat? Hoe weet iemand die normaal niet mee leest, dat er nu iets ‘spannends’ te lezen valt? Ik snap daar niets van. Niet dat het uitmaakt hoor, al leest er niemand mee, dan nog zou ik moeten schrijven. Gewoon omdat ik dat fijn vind en ik zo de dingen van me af kan schrijven. Ik vraag me gewoon af hoe zoiets werkt.

Ik zag wel dat ik nu al weer een stuk over de 98.000 bezoekers zit. Nog heel even en ik zit op 100.000 bezoekers. Ik ben in oktober 2016 begonnen op de site te plaatsen dus binnen een jaar en 5 maanden heb ik dan straks 100.000 bezoekers. Wie zou die 100.000^e zijn? Dat zou ik wel leuk vinden om te weten! Je kan het zien als je op de site komt, als je dan helemaal naar beneden scrollt en dan het bezoekers aantal ziet, dan is het getal daar wat aangeeft de hoeveelste jij zelf bent. Ook mijn bezoekjes tellen mee maar goed, ik hoef niet te gaan kijken natuurlijk. Dus als je toevallig ziet, dat je de 100.000^e bent, maak er dan even een screenshot van. Dat lijkt me gewoon leuk om te weten.

Dan geef ik je een schilderij naar keuze, of de optie zodra mijn boek ooit klaar is, daar dan een exemplaar van op te sturen. Ik hoop alleen maar dat ik het niet zelf zal zijn, dat is niet leuk. Ik kijk wel elke keer, zo zie ik altijd dat ik weer een paar honderd hoger zit. Wat ik al zei, de ene keer gaat het harder dan de andere keer. Daar is voor mij geen pijl op te trekken. Ik vind het gewoon al heel veel. Zonder reclame, zonder wat dan ook, toch altijd tussen de tweehonderd en driehonderd lezers. Soms wat minder maar altijd zo rond dat aantal. Toch leuk want het is een soort van waardering. Ik zit hier zo van alles door elkaar te schrijven, dat het ook niet met een bepaald onderwerp te maken heeft.

Ja, oké, het is mijn lijntje naar Sunshine. Maar waar die de eerste maanden natuurlijk volledig overheerste in mijn schrijven, is er van alles bij gekomen. Tot aan twee kittens toe. Dan mijn moeder, dan mijn ziekte maar altijd wel iets over de cits. Dat zal ik nu gelijk maar even doen. Ik had van Kim wat bakjes eten mee gekregen om uit te proberen. Die hebben ze, ik denk Rainbow weer, gewoon uit mijn tas gepikt. Gisteren gleed ik uit want de hele vloer zat onder de saus. Echt hoor, dat zit toch hermetisch ingepakt? Dan kunnen ze toch niet ruiken dat daar eten in zit voor ze? Ze lusten het blijkbaar best wel. Ik heb het aangevreten bakje maar bij hun eigen voer erbij gedaan. Anders kon ik het weggooien.

Gisteren hebben ze ook mijn bakje met dottingtools over de grond gegooid. Er is er eentje kapot nu. Gelukkig niet die ik het meest gebruik maar toch. Wie denk je? Ja, Rainbow weer natuurlijk. Dat is echt een rampenfondsje op vier poten hoor. Moonlight is de kachelliggende hengelaar en Rainbow de aandachtvragende dief. Skylar is de Aurora pestende knuffelaar en Aurora is en blijft altijd de bijtende diva. Helaas blijf Sunshine schitteren van afwezigheid. Toch hoop ik nog altijd dat mijn zonnetje ooit weer een keertje thuis zal schijnen en dat hij hier weer schittert van aanwezigheid. 

"Zwijgzaamheid komt voort uit krachtige zelfbeheersing. Aan allen, aan wie men zich bloot geeft, maakt men zich zichtbaar.

Bron: Gracian"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Dat was even leuk, al die positieve commentaren op mijn schilderpogingen! Die kleintjes, die waren wel oké maar die grotere Mandala was echt zo krom als een hoepel hoor. Zo op het eerste gezicht lijkt het wel wat maar toch, hij was echt niet mooi. Of in elk geval niet zoals hij hoorde te zijn. De kleuren waren wel heel mooi bij elkaar en dat doet dan ook weer wat. Daarom, ik ga hem nog een keertje maken, later als ik goed ben. Dan zal ik ze naast elkaar leggen en dan zien jullie vast wat ik bedoel.

Ik heb gisteren zo gelachen om de cits, zoals wel vaker. Dit keer had ik de timer voerbakjes gepakt, ik moet ze toch een keertje gaan proberen. Zodra het batterijtje erin zit dan klinken ze echt alsof er een bom in zit of zo met dat getik. Maar ja, anders werkt het klokje niet. Ik zou bij mijn broer gaan eten en daarvoor even bij Kim langs gaan, daarom was het de gelegenheid om ze nou eens uit te proberen. Ik zou toch niet al te laat thuis zijn en stel dat ze in het ergste geval nou eens niet open gingen, dan hoefden ze toch geen honger te lijden.

Om half vier ging ik dus al met het eten aan de slag. Ik dacht, ze slapen nu toch. Ja, dat dacht ik. Ze hebben een feilloos gehoor voor blikjes die open gaan, dat bleek maar weer. Daar kwamen Rainbow en Skylar al naar de keuken hoor. Nee jongens, nu nog niet. Ik zie ze kijken; ja maar je doet toch zeker blikjes eten open! Ik heb niet eens geprobeerd om het uit te leggen, dat werkt toch niet. Ze zullen het moeten ondervinden. Na wat geklungel krijg ik de bakjes dicht en vier klokjes gezet. Ik zet de dingen midden in de woonkamer, zodat ze er in elk geval niet omheen kunnen kijken.

Die bakjes zijn natuurlijk niet hermetisch gesloten. Ze ruiken dat er voer in zit. Skylar en Rainbow bleven maar om de bakjes heen draaien. Niet goed wetend wat ze daar nou in hemelsnaam mee moesten doen. Ik kon een grijns niet onderdrukken. Echt leuk werd het pas toen Moonlight de kamer in kwam. Als hij een auto was geweest had ik zijn gierende remmen gehoord. Wat is dat nou weer voor engs daar?! Al sluipend kwam hij dichterbij, heel erg op zijn hoede dat er niets griezeligs zou gebeuren. Stapje voor stapje tot hij dicht genoeg in de buurt was om zijn nek helemaal uit te rekken en zo te kunnen ruiken wat voor iets daar nou stond te tikken.

Voor mij was het effect van die tikkende klokjes nu helemaal grappig. Ik zag al van die filmpjes voor me dat ze met een knal open zouden klappen en iedere kat in de buurt een meter de lucht in zouden springen. Niet aardig maar wel erg leuk! Moonlight vond het maar niets en ging er weer bij weg om even later toch weer te komen kijken. Katten eigen, dit soort gedrag. Die nieuwsgierigheid kunnen ze nou eenmaal niet onderdrukken, ook al vinden ze het eng. Ik ben maar weg gegaan. Ze zouden er vanzelf wel achter komen over een uurtje of twee. Bij Kim even een bakkie gedaan maar die had heel erg last van haar rug. Vandaag gaat ze ervoor naar de fysio.

Daarna snel door naar mijn broer, de andijvie en de balletjes riepen me al. Ik heb weer lekker gegeten en van mijn schone zus heb ik een lijmpistool gekregen, mét vullingen erbij. Lief! Na weer een bakkie latte ben ik weer huiswaarts gegaan. Ik was echt doodmoe nu. Ik voelde kleine krampjes kriebelen. Toch net weer iets teveel gedaan, stom lijf. Ik vond het zelf wel meevallen maar goed, wie ben ik nu mijn lijf de baas is. Zodra ik binnenstapte, liep ik eerst door naar de huiskamer. Ik wilde wel eens even zien of ze al gegeten hadden. Nee dus. Nou ja. Ik liep naar de eetbakjes en wees ernaar en zei ‘hier, eten hoor, dat staat er niet voor niets’. Alsof dat de cue was waar ze op hadden zitten wachten, begonnen zowel Skylar als Rainbow met eten.

Gekke beesten, daar heb ik die dingen niet voor gekocht. Het is juist dat jullie kunnen eten ook al moet ik ’s avonds weg. Maar goed, wie weet zijn ze nu op de hoogte dat de deksels niet dichtslaan zodra ze gaan eten. Zo zouden ze zomaar gedacht kunnen hebben. Later zag ik Moonlight ook eten, helemaal goed. Aurora weet ik niet maar ik hoorde haar wel brokjes eten dus een lege maag had ze in elk geval niet. Daarom zal ik het binnenkort maar weer eens proberen, kijken of ze dan wel eten als die dingen open gaan. Ze waren in elk geval open gegaan. Of ze allemaal tegelijkertijd zijn open gegaan weet ik niet.

Het zijn van die klokjes die met een streepje per uur gaan. Dat is omdat je ze 48 uur van tevoren kan instellen. Ik denk dat digitaal fijner zou zijn maar goed, ze waren dan ook niet zo duur. Ik vind het wel fijn om ze in huis te hebben. Als ik ooit een hele dag van huis moet, dan heb ik geen zorgen meer dat Rainbow geen natvoer kan eten. Daarom alleen al zijn ze fijn. Moeten ze wel niet wachten tot ik thuis ben voortaan, anders heeft het helemaal geen zin. Ze weten nu in elk geval dat ze er veilig uit kunnen eten. Dat komt wel goed.

Vandaag ga ik naar de diëtiste. Bovendien komt er niet zo veel uit mijn handen vandaag. Ik ben gewoon erg moe. Geen idee waarom maar ja, het is zo. Ik zou eigenlijk moeten stofzuigen. Er ligt steeds meer haar lijkt het wel. Ik denk omdat dit komt dat de kittens geen kittens meer zijn. Als kitten verharen ze namelijk praktisch niet. Dat heb ik eigenlijk nooit geweten. Toen ik, na 15 jaar geen kittens meer gehad te hebben, Sunshine en Moonlight kreeg, viel het me op dat ze haast niet verhaarden. Goh, wat een mazzel dacht ik te hebben. Een jaar later was dat gevoel wel over. Ik vond overal haar. Oh, dat kwam dan omdat ze kitten waren. Dat wist ik al lang niet meer natuurlijk. Bij Rainbow en Skylar zat er niet meer zolang tussen, nu weet ik het nog wel. Ik zie plukjes haar overal tevoorschijn komen, meer dan eerst. Helaas, ze zijn qua vacht in elk geval kitten af.

Dat weet ik dan ook weer. Ik kan me er alleen niet toe zetten om de stofzuiger te pakken. Ik heb er echt geen puf voor. Nou ja, morgen weer een dag. Dan moet ik wel. Ik zit nog steeds in mijn ponnetje, ik ga me maar even wassen en aankleden. Anders staat het zo raar buiten. Ook de doos van Zooplus staat al 2 dagen in de gang. Daar moet ik ook maar eens iets mee gaan doen. Erg hoor, zo was ik vroeger echt nooit. In principe kan je zeggen dat ik vooruit ga, qua accepteren dat niet altijd alles gaat maar zo voelt het niet.

Ik heb in elk geval mijn blog alvast geschreven. Ik zag net dat het vandaag precies een jaar geleden was dat ik met mijn moeder naar het ziekenhuis zou gaan. Ik had daarom een kort blog geschreven, met een verhaaltje erbij. Ik weet nu al wat ik de dag erna heb geschreven. We werden toen naar huis gestuurd, niets meer aan te doen. Een jaar geleden pas? Een jaar geleden al? Ik weet niet goed hoe ik dit in moet schatten omdat ik ze allebei zo voel. Pas en al. Door elkaar en tegelijkertijd. Heel vreemd in elk geval. En alle gevoelens die ik toen had komen ook weer even boven drijven. Misschien wel gelijk een verklaring voor mijn onbestemde gevoel van vandaag. Dat moet het zijn. Tot de dag ervoor hadden we nog hoop, vanaf die dag niet meer. En daarna begon een hele ellendige periode. Ja, ik snap het nu wel, dat blijf je toch een beetje voelen…