"Niet wie grimmig, maar wie verstandig de wereld inkijkt maakt een geduchte en gevaarlijke indruk - zo zeker als het brein van de mens een geduchter wapen is dan de klauw van een leeuw.

Origineel: Nicht wer grimmig, sondern wer klug dareinschaut sieht furchtbar und gefährlich aus - so gewiss des menschen Gehirn eine furchtbarere Waffe ist als die Klaue des Löwen.
Bron: Parerga und Paralipomena (1851)"

Ik ben er eindelijk achter waarom ik beter op had moeten letten bij wiskunde. Als je een vierkant doek hebt, dan heb je dit zo in vieren of achten verdeeld. Simpel de hoeken verdelen. Maar, en nu komt ie, hoe verdeel je het in zessen? Het gaat in principe om een cirkel, in gedachten natuurlijk. Mandala’s zijn rond en als je die verdelingslijnen op je doek hebt staan, dan gaat het vrij simpel. Bijna als vanzelf. Daar had ik nog niet op gelet eigenlijk. Ik wilde er eentje maken met een zes vlaks verdeling. De maten stonden er in inches bij, op zich nog niet zo’n ramp. Alleen mijn doek had ook een ander formaat.

Oh, dan doe ik dat zelf wel even. Viel dat even tegen! Dat is nog een heel gedoe. Dat is een wiskundige berekening, die ik ooit een paar eeuwen geleden gezien had. Ik zal het ook vast hebben moeten uitrekenen toen maar ja, dik 40 jaar later weet je dat niet echt meer. Dat bleek wel. Ik heb er wat op gevonden, ik heb een al verdeelde cirkel uitgeprint. Maar dat was de put dempen nadat het kalf al volledig verzopen was. Maar goed, dan is dat voor de volgende keer. Wist ik veel. De mijne was al bijna klaar en daarom zag ik dat mijn verhoudingen niet klopten. Van symmetrie is er hier nu geen sprake. Ik ben er al verbaasd over dat je na zoveel jaar toch opeens iets wiskundigs voor je neus krijgt. Ja en dan weet je het natuurlijk niet meer zo precies.

Grappig eigenlijk. Ik kwam, toen ik net mijn ogen open had, ook iets wiskundigs tegen dat de katten hadden gedaan. Tenminste, eentje van hen. Ik verdenk Skylar want die is tegenwoordig zijn hobby ‘eten begraven’ zeer ernstig aan het opvatten. In de ochtend niet zo maar in de avond wil hij alles het liefst gewoon onder het laminaat krijgen. Dat lukt natuurlijk niet en zo is hij wel een tijdje bezig. Blijkbaar gaat hij daar ’s nachts gewoon mee door. Ik liep er eerst zo voorbij. ’s Morgens staan de etensbakjes door het halve huis verspreid omdat ze er vaak een soort van mee voetballen. Heel leuk is dat blijkbaar, ik heb het zelf nog niet geprobeerd maar zij blijven dat doen. Misschien vind ik het ook wel leuk. 

Vooral de kleine melkbakjes, die dan gelukkig wel leeg zijn, zijn favoriet. Die worden echt met geweld voor zich uitgeschoven. Een pestherrie dat dit maakt! Niet normaal. Ik heb het al afgeleerd om me eraan te ergeren, zij vinden het zo leuk. Dat je soms behoorlijk je tenen stoot, is een ander verhaal. Ik ben met regelmatige tussenpozen wat van die bakjes kwijt. Terwijl ik langs het bewuste bakje liep, zag ik ergens dat er iets niet helemaal klopte. Alleen als je niet wakker bent, dan ben je ook niet zo vlug. Ik liep daarom maar terug. De bakjes moest ik toch pakken, om af te wassen. Oh, nu zag ik het. Er zat een bakje IN het bakje. In het onderste bakje zat nog een laagje voer.

Eén van de slimmerds heeft ontdekt hoe het toch begraven kan worden terwijl er een laminaat vloer ligt. Je kiept gewoon het andere bakje erin. Alsof je ze opstapelt. Het andere bakje dient dan wel leeg te zijn want anders moet je dat ook weer begraven natuurlijk. Nu lijkt het op een leeg bakje maar dan wat hoger dan anders. Het voer is in elk geval niet meer te vinden zo. Ik had er eigenlijk een foto van moeten nemen want het is best knap gevonden. Het grappige was dat het voer zo nog best vers was. Toen ik het op de aanrecht had gezet en met het ontbijt voor de cits bezig was, begon Moonlight hier maar vast van te eten. Rare gozert.

Het wakker worden was een heel proces. Drie wekkers gezet, allemaal op iets latere tijdstippen. Eentje bleek al volledig te zijn uitgesluimerd. Die heb ik niet gehoord. De tweede was al halverwege en van de derde werd ik dan eindelijk wakker. Jeetje zeg, wat een gedoe. Maar goed, het moet maar even zo. Ik bedenk me dat ik nog niet zo heel lang geleden al meestal voor het eerste toontje wakker was en daar dan ook geen moeite mee had. Nu had ik nog mazzel want de afspraak was pas om elf uur. Vorige week was het nog lastiger, toen was het half tien. Daarom zeur ik nu ook niet, ik heb in elk geval iets meer tijd. Natuurlijk komt er ook weer een pakketje precies op de verkeerde tijd.

Tussen elf en kwart voor twee. Tuurlijk. Ik hoop, voor de verandering, dat de bezorger vandaag aan de late kant zal zijn. Dan race ik na de afspraak weer naar huis en dan haal ik dat misschien nog wel. Anders hebben we allebei pech. Dan zal ik weer een andere keer een wachtmomentje krijgen. Of hij moet het aan de buren geven, wat eigenlijk niet mag maar wat ze wel steeds doen. Ik had geluk. Het gesprek duurde niet zo lang, ik ben terug geracet en niet veel later werd er gebeld. De post! Heb ik mazzel of heb ik mazzel? Deze postbezorger is wel heel grappig. Hij kreunde terwijl hij de trap opliep, zoals hij ook altijd doet bij de zware dozen van Zooplus, die hij toch heel lief helemaal boven brengt voor me. Dat doen ze echt niet allemaal, hij wel. Nu leek hij ook wel een  hele zware vracht te hebben.

Ik dacht nog, hè, dit kan toch nooit zwaar zijn. Ik liep hem snel tegemoet, laat hij het kleine pakje zien met een grote grijnslach. Gekke gozert! Hij deed maar alsof. Ik zei nog tegen hem, ja ik dacht al dat kan toch nooit zwaar zijn?! Hij moest er zelf nog het hardst om lachen, ik lachte met hem mee. Leuk, zulke dingen. Dat maakt je dag weer goed. Ik liep er later nog om te glimlachen. Waar ik ook om moest lachen, zie ik de herinneringen op Facebook, van vandaag een jaar geleden, had ik ook al zo’n soort foto als die van de whatsaap. Hear no evil, see no evil, speak no evil en post no evil. Wat kan je toch veel vergeten, dat blijkt maar weer. Zelfs zo erg dat je bij oude dingen denkt dat het nieuwe dingen zijn… Erg hoor!

Omdat die grotere mandala door mijn van afwezigheid schitterende wiskundige capaciteiten volledig de mist in ging, heb ik uit frustratie wat van de hele kleine schilderijtjes afgemaakt. Wat kattenprobeerseltjes en gewoon wat dingetjes die ik in mijn hoofd had. Een voordeel is dan dat je daar zo mee klaar bent. Dan lijkt het nog heel wat. Ze zijn echt maar heel klein maar op de foto kan je het zo doen dat het nog een groot schilderij lijkt. Dat heb ik maar niet gedaan. Ik ben dus wel goed bezig. Toch kan ik het niet al te lang volhouden. Wel grappig met die stippeldingen, die moet je steeds schoonmaken omdat je dezelfde maat voor steeds een andere kleur moet hebben. Als je er dan achter komt, nadat er al een andere kleur op zit voor de volgende ronde, dat je een paar dots vergeten bent, dan word je daar niet vrolijk van.

Eigenlijk heb ik hier dus een hele goeie training voor mijn concentratievermogen bij gevonden. Dat is gewoon niet leuk. Ik merk dat ik er last van heb want ik vergeet er gewoon een paar. Normaal zou me dat gelijk opvallen maar nu niet. Leuk dat ik daarom de pest in krijg dat ik alweer dat ding schoon moet maken, omdat ik niet oplet. Zo zal ik vanzelf weer wat beter op gaan letten. Diverse vliegen in ene klap zo. Beter kan het niet. Vandaag ga ik bij mijn broer eten en ervoor even langs bij Kim om een bakkie te doen. Daarom ga ik vandaag de getimede voerbakjes uitproberen. Ik ben benieuwd of ze het door gaan hebben. Het kan ook dat ze het voer al ruiken en met die bakken aan de haal gaan, voordat ze open schieten. Nou ja, ik zal de schade wel zien als ik thuis kom.

Ze doen toch steeds raar met eten ’s avonds, kunnen ze zich nu even afvragen of het dan voortaan zo moet, als ik er niet ben. Het kan ook dat ze pas gaan eten als ik thuis kom, dat zit er ook nog in. Ik merk het wel als ik er vanavond weer ben. Na het eten een koffietje en dan ga ik weer huiswaarts. Zo lang hou ik het nog niet vol. Zeker ’s avonds niet, dan ben ik gewoon op. Maar ook dat komt later vanzelf wel weer. Al denk ik niet dat ik ooit nog een nachtbraker zal worden. Dat ben ik jaren en jarenlang geweest en ik had nooit gedacht dat ik ooit een ochtendmens zou worden. Nou ja, dat ben ik ook nu nog niet maar die late avonden, die gaan nu even niet meer. Geeft niet, zo is het ook goed, ik ben gewoon een overdag mens geworden, dat dan weer wel. 

"Elke blik op de wereld bevestigt en bewijst ons dat de 'wil om te leven', verre van een willekeurige hypothese of zelfs een holle frase is, juist de enig ware formulering van haar diepste wezen is.

Bron: Die Welt als Wille und Vorstellung II"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Je komt overal vanzelf achter. Ja, als ik de juiste gereedschappen heb, dan kan ik straks aardig mooie mandala’s maken. Nee, ik heb de juiste gereedschappen niet. De boortjes werkten behoorlijk goed. Om een grote stip te maken, gebruikte ik het zelfgemaakte instrumentje met het muntje van ongeveer de juiste afmeting. Dat werkte dus voor geen meter. Dat werd helemaal niet rond en soms pakte de verf dan ook niet en kreeg je een half leeg soort van rondje. Dat werkt niet. Op de foto lijkt het nog wat maar je moet het niet van dichtbij zien. Dan ziet het er echt niet uit.

Ook met verf zal ik nog goed moeten zoeken naar de juiste soort vloeibaarheid en zeker niet teveel verdunnen. Dat werkt ook niet, ook daar ben ik achter gekomen. Zorgen dat de katten slapen of worden bezig gehouden is ook een soort van noodzakelijkheid. Maar dat wist ik al, daar kwam ik nu niet pas achter. Ondanks al deze soorten van achterstand op een goed wel goed voorbereide stippelaarster, zag mijn brouwsel er, als je even snel kijkt, niet zo heel slecht uit. Wel als je ziet hoe het er echt uit hoort te zien. Dan fakkel je mijn probeersel echt vakkundig af. Dat deed ik zelf ook.

Toch is er hoop. Hoop dat de materialen straks toch op de een of andere wonderbaarlijke manier in mijn brievenbus terecht komen. Ongeacht hoe ze er ook mee gooien en stoeien in Azië. En dat ik dan vanzelf wel achter de juiste verven kom. Eigenlijk weet ik dat ook al maar ik heb zo ontzettend veel verschillende verven al, daar moet toch wat bruikbaars tussen zitten waarmee je dan ook nog eens kunt mixen. Zo kom ik vanzelf al op vele kleuren. Als alles dan een beetje op raakt dan kan ik altijd nog de golden fluid acrylics kopen, die ik hier gewoon in Nederland gevonden heb.

Het is leuk om te doen. Oké, zoals nu is het lichtelijk frustrerend maar dat komt door bovengenoemde dingen die niet, of beter nog niet, kloppen. Dat komt nog wel. Ik heb wel door dat ik het kan, tegen die tijd, en dat het leuk is om te doen. Je denkt even nergens aan alleen hoe en waar je je stippeltje moet zetten. Het was apart om te merken dat je er soms gewoon een paar over slaat. Dat kan aan mijn concentratie vermogen liggen van dit moment, dat denk ik eerder. Ook dat zal nog wel gaan verbeter. Tegen die tijd zal het resultaat ooit heel mooi worden. Ik heb er een hobby bij. Jammer dat ik er geen apart kamertje meer voor heb.

Ik kan niet tegen al te veel rommel, ook niet als ik bezig ben, en als je dit soort dingen doet, dan staat er overal wat. Maar goed, ik heb alles eromheen goed georganiseerd dus dan is het ook zo weer opgeruimd. Een huis met een klein ateliertje zou ik wel leuk vinden. Zo eentje waar je goed licht hebt en lekker kunt zitten. Waar ook de pc staat en het bureau. Een extra tafel waar ik op mag knoeien en die gewoon vol met verf rommel blijft liggen. Totdat het ontploft lijkt en je weer een beetje gaat ordenen om iets te kunnen vinden. Dat lijkt me heerlijk. Wie weet, komt dat ooit nog wel. Dromen mag en alhoewel de meesten bedrog zijn, zijn ze dat niet allemaal.

Vandaag was ik zelfs 3 kwartier vroeger dan gisteren met wakker worden. Dat lijkt misschien heel wat maar dat is het niet. Het was wel anderhalf uur later dan ik de laatste wekker had gezet. Ik heb ze wel allebei gehoord ook, dat was ook een verbetering. Ik heb alleen echt bijna de hele nacht wakker gelegen. Voor iemand die altijd direct in slaap valt is dat echt niet leuk. Jeetje zeg, alsmaar draaien en toch niet fijn liggen. Dan moet ik altijd denken aan mensen die daar elke nacht last van hebben. Ik zou gek worden! Gelukkig komt het bij mij niet zo heel vaak voor. Maar als het dan wel gebeurt dan ben ik daar niet zo blij mee. Dat is pas vermoeiend ondanks dat je ligt.

Morgen moet ik er echt uit, vroeg. Ik heb om elf uur een afspraak. Dan wil ik op mijn gemak de cits doen en aangekleed zijn met een bak koffie achter mijn kiezen. Op zijn minst. Na de afspraak kan ik dan wel weer naar huis, dat scheelt. Toch wil ik altijd ruim de tijd hebben. Ik hoop dat ik daar weer snel uit ben, dat rare slaap gedrag. Het maakt mijn dagen weer raar en ik was nou juist zo goed bezig. Dat wil ik deze week weer recht zien te trekken. Morgenavond ga ik weer lekker bij mijn broer eten. Natuurlijk, andijvie met een balletje gehakt. Precies zoals ma het maakte. Heerlijk!

Wat ik dan vandaag ga eten weet ik nog niet. Na twee dagen pasta zit de rest alweer in de vriezer. Ik blijf geen pasta eten. Hoe lekker ik dat ook vind. De katten lopen een beetje gek te doen, zo net na het ontbijt. Nu heeft Rainbow alle bakjes leeg lopen maken. Moonlight wilde graag eten maar de smaak die ik nu had gepakt, vond hij weer niets. Tonijn met jonge ansjovisjes. Daar deed hij vroeger een moord voor, nu liep hij al weg net nadat ik het blikje open trok. Ik maak me er niet meer druk om hoor, dan eet hij maar niet. Kim stuurde me gisteren nog wat dingen die daarmee te maken hadden. Als ik dat zo doorlees dan doe ik het eigenlijk helemaal precies goed.

Ik bied ze meerdere keren per dag natvoer aan. Er staan onbeperkt brokjes om te eten. Ze krijgen allemaal, wel bij elkaar in de buurt maar toch apart, hun bakjes eten. Zo ontstaat er geen competitie, die trouwens alleen door Skylar zijn vreetzucht komt. Je moet er wel op letten, hoe ze eten. Maar denk daarbij aan vreemd of afwijken gedrag, zodat je weet dat het niet komt door pijn aan het gebit of zulke dingen. Bepaalde dingen kunnen wijzen op misselijkheid, zoals wegrennen van het voer. Ze kunnen namelijk slecht tegen helemaal niet eten en ze kunnen daardoor ernstig ziek worden. Dat weet ik, daar was ik toen met Aurora zo bang voor.

Ook dat ze telkens ander voer krijgen is goed voor ze. Ook in textuur en dat soort dingen. Al heeft het laatste bij Rainbow geen nut. Die weigert al vanaf zijn geboorte brokjes te eten. Hij houdt niet van dat harde spul. Ik heb ondertussen alles geprobeerd en hij kan kauwen als de beste hoor. Gisteren pikte hij zo nog een stuk ontbijtkoek uit mijn hand. Alles zat onder de boter daardoor want het stuk koek vloog zo door de lucht en kwam op de vloer terecht. Gevolgd door een flitsend snelle Rainbow die het snel pakte en ermee wegvluchtte. Onderweg liet hij het steeds vallen. Ik kon heel de kamer door met een doekje om de boter te verwijderen. Rotzakje.

Volgens mij gaat het hem vooral om de sport van het stelen. Hij vindt dat helemaal geweldig om mij met een kreet achter te laten. Ik heb het vaak al door maar soms, zoals gisteren, ook helemaal niet. Alsof hij uit het niets komt vliegt hij dan, met uitgestoken pootje, langs mijn hoofd en neemt zo mijn laatste hapjes mee. Heb ik hem in de smiezen, dan hoef ik hem alleen maar aan te kijken en dan probeert hij het niet. Nu was ik bezig met kleurtjes kiezen of zo. Ja en dan grijpt hij zijn dieverige kans. Ik kan er wel om lachen hoor, al loop ik onder het opruimen tegen hem te mopperen. Dat ik stiekem lach mag hij niet weten natuurlijk. Ook nu hij weer gigantisch voor mijn neus zit te zitten en steeds stiekem kijkt of ik hem wel zie…

Vandaag moet ik weer eens zitten wachten op pakketjes. Mijn shag is bijna op. Ik hoop dat ze er zijn voordat het echt helemaal op is. De tip om het voortaan zelf te gaan halen, is hier niet zo fijn bij. Ik bestel Zooplus tegenwoordig al in twee keer, zodat die dozen nog te tillen zijn. Hoe ik met twee van die zware dozen naar de auto kom, zou ik niet weten namelijk. Hier tillen ze die meestal nog naar boven. Ik zal er daarom braaf op moeten wachten thuis. En toen waren ze er opeens. Mooi geregeld, heb ik ondertussen zitten schrijven en mijn jarige tante gebeld. Kan ik nu shag gaan halen. Tot morgen!

"Een karakter blijkt het best uit kleinigheden."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860