Vandaag heb ik wel de wekker gehoord. Dat was daarom al een stapje vooruit met gisteren. Dat ik vervolgens doodleuk weer verder slaap, zou ik er eigenlijk niet bij moeten zeggen. Dan lijkt het nog wat. Maar helaas ging het wel zo. Ik dacht nog, oh ja, rechtop gaan zitten, je moet eruit. Maar ik deed het niet. Het enige stapje vooruit is dat ik een kwartier eerder was dan gisteren. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Waar zou dat toch aan liggen? Ik heb wel vaker van dit soort periodes vanaf ik ziek ben. Alsof ik compleet van de wereld ben. Eer ik dan ook echt wakker ben, duurt wel even.

Ja, de katten die vliegen wel heel enthousiast op me af maar dat zie ik meer als honger dan als genegenheid. Daar zijn ze goed in, die kattenkoppen. Oh, ik weet wel dat ik Aurora vannacht weer een paar keer van mijn hoofd heb moeten plukken. Zou het daar iets mee te maken hebben? Ze wil dan ook echt niet weg maar, hoe klein ze ook is, het is gewoon benauwd met een kattenkont op je gezicht. Alsof ik in de bergen in de ijle lucht loop én mijn medicatie ben vergeten. Zo een beetje. Als ik mijn hoofd dan omdraai, dan gaat zij weer net zo lang draaien tot ze weer zo ongeveer op mijn mond en neus ligt.

Of zou ze me, uit wraak, zo proberen te vermoorden? Dat ze denkt van, met bijten kom ik er niet? Maar toen ik wakker werd, lag ze een stukje verderop in het mandje en lag ze me zo lief aan te kijken. Dat kan toneelspel zijn, maar het voelde of ze het meende. Dan kijkt ze met van die half toegeknepen oogjes en voel je daaruit komen, ik hou van jou. Ik knipper haar een ‘ik hou ook van jou’ terug. Gelukkig doet ze het niet iedere nacht, zo op mijn gezicht liggen. Of wel natuurlijk. Het kan zijn dat ik het niet altijd merk en gewoon doorslaap en droom dat ik het zwaar heb of zo. Dat kan ook. Nou ja, ze moet het zelf maar weten natuurlijk. Als ik het wel merk, dan moet ze eraf. Niet van harte maar uiteindelijk gaat ze wel, na een paar pogingen.

Ik zat net wat dingen in mijn agenda te schrijven, zag ik dat ik op mijn geboortedag jarig ben. Ik ben een zondagskindje. Ik ben op 04-03-62 geboren, om 04u03, dat was een zondag. Niet dat ik er ooit wat van gemerkt heb hoor. Ze zeggen dan dat je een makkelijk leven zal krijgen. Wat dat betreft is het in mijn geval wel een lachertje. Het wordt mijn eerste verjaardag zonder mijn moeder. Meegerekend met de tijd dat ze van mij in verwachting was, is dat voor het eerst in 57 jaar. Ik word 56. Ik ben over die helft dat je dan kan zeggen dat iemand tegen de 60 loopt. Jeetje zeg. Voor het eerst sinds vele jaren, krijg ik dan geen bergen narcissen van haar.

Die kreeg ik elk jaar, op een paar uitzonderingen na omdat ze niet te krijgen waren door teveel vorst of wat voor reden dan ook. En altijd een heleboel, dat stond dan zo mooi als ze begonnen uit te komen. Want in eerste instantie heb je dan een vaas vol groenige stengels. Maar na een dag of zo, dan komt er een geel trompetje tevoorschijn en ploppen ze daarna allemaal open en heb je zo een vaas vol lente in huis. Omdat ik ze altijd van haar kreeg, ook al toen ik klein was, zijn het mijn verjaardagsbloemen geworden. En al krijg ik ze van iemand anders dit jaar, dat zal toch niet hetzelfde zijn.

Toen ik klein was voelde ik me daardoor echt jarig. Ze mochten ook in een vaas op mijn kamer staan. Dan ging ik ze steeds zitten bekijken, het waren mijn bloemen en ik was er blij mee. Dat is bijna al mijn verjaardagen zo geweest, ik kreeg narcissen van mijn moeder. Aan alles komt een eind, behalve aan leven, dat gaat eeuwig door. De laatste maanden heb ik met mijn moeder veel over dat soort dingen gepraat. Ze zat vol met vragen maar ze wilde niet alles weten. Van de wetenschap dat we eeuwig door blijven gaan, in wat voor vorm dan ook, kreeg ze het benauwd. Ik moest daar dan om lachen, ik snapte haar wel. Als je je bedenkt dat je levens zoals deze hier op aarde, vol met ellende en pijn, voor eeuwig moet blijven leven, dan zou ik het daar ook benauwd van krijgen. Gelukkig is dat niet zo.

Mijn moeder kon daar niet bij. Ik denk dat ze er ondertussen wel anders over denkt. Dat weet ik eigenlijk wel zeker. Ze weet nu wat er nog meer is. En dan weet ze nog de helft niet eens. Sommige dingen zijn gewoon te ver boven onze pet om te kunnen begrijpen. En dat geeft ook niet. Er zou toch geen lol aan zijn om alles al te weten? Dan is er niets meer om te weten te komen. Dat is nou juist zo leuk. Tenminste, dat vind ik wel. Als ik nu al alles van dit leven zou weten, dan zou je direct ook heel anders gaan leven. Lijkt mij toch. Het grappige is dat je dan ook gelijk dat verloop weer verandert en dan weet je toch weer niks. Er moet toch altijd wel wat te raden overblijven.

Ondanks de afleiding van het speeltje, blijft het lastig hobbyen met katten. Het nieuwe touwtje dat aan mijn ezeltje zit, is ook weer niet veilig. Dat is op zich niet erg. Ik heb een onuitputtelijke voorraad aan touwtjes. Alleen als je er net een nat doek op hebt staan dan is het zo prettig niet. Als ik de boosdoener dan waarschuw, dan gaat hij zitten kijken als de vermoorde onschuld. Ik heb het op de foto gezet. Rainbow wil altijd wel graag op de foto, Skylar ook wel en Roortje ook. Maar Moonlight is een verhaal apart. Net ook, hij zit in de kast waar even ruimte vrij is omdat ik mijn verfspullen heb gepakt. Ik zie dat het er schattig uitziet en ik pak de camera.

Zodra hij ziet dat ik een foto ga maken, springt hij snel de kast uit. De lummel. Kim kan erover mee praten want die is toen ik weet niet hoe lang bezig geweest een leuke foto van hem te krijgen. Als je die al krijgt, dan zijn het toevalstreffers. Meestal is hij op tijd weg. Ik heb nu wel een foto van hem, dat hij uit de kast komt. Ik weet alleen niet waarmee. Skylar lag ondertussen, volledig moe gespeeld, languit bij het speeltje. Die hoort dat ik iets doe en draait zich even prachtig om, speciaal voor de foto. Moonlight is gewoon een ramp met foto’s maken. Hij ligt trouwens nog steeds een aantal keren per dag op de kachel. Raar beest is hij toch maar wel heel grappig.

Ik heb net weer een lumineus idee gekregen, zolang ik mijn haaknaalden met platte bodem niet heb. Die waarschijnlijk ook nooit zullen aankomen omdat ze door heel China gegooid zijn. Ik heb boren. Boren hebben toch ook een platte onderkant? Die hebben ook verschillende formaten! Dan kan ik die toch ook gebruiken? Misschien niet zo elegant als gewoon het juiste materiaal hebben maar toch, wie ziet dat af aan het eindresultaat. Ik weet alleen niet precies waar ik die ook alweer heb opgeborgen. Ik ga zo even op boren jacht. Dat is weer eens wat anders.

Het zonnetje staat alleen op mijn raam. Ik ben gek op de zon hoor, dat zeker maar dit is toch wel erg confronterend. Ik zie overal haar waar ik het net niet zag en mijn ramen moeten zeer maar dan ook zeer nodig gezeemd worden. Dat is teveel hoor. Ik ga wel even stofzuigen. Anders voel ik me niet meer prettig. Geen leuk klusje maar ik doe een kleintje vandaag. Niet alles zo extreem, gewoon even snel de losse haren weg. En als ik mijn boren weer vind dan kan ik even kijken wat ik van dat dotten terecht breng. Als het ergens op lijkt dan zal ik het resultaat wel delen. Anders niet natuurlijk, dan doe ik net alsof ik het niet geprobeerd heb. Zo jammer dat ik altijd gewoon alles vertel… 

"Wij zien dat bijna alle mensen die voor echte nood en zorgen veilig zijn, nu, nadat ze eindelijk alle andere lasten van zich hebben afgewenteld, ineens zichzelf tot last zijn."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ik had het niet moeten zeggen gisteren. Nu heb ik weer een gat in de dag geslapen. Dwars door twee wekkers heen. Wat is dat toch? Alsof ze me met een baksteen uit slaan, zo word ik ook weer wakker. Helemaal suf en gedesoriënteerd ben ik dan. Ik heb geen noot gehoord van beide wekkers. Half elf kwam ik pas weer boven water. De katten zullen ook wel geprobeerd hebben om me wakker te maken want ’s morgens eten ze nog wel aardig, normaal gesproken. Ze vlogen dan ook enthousiast naar me toe toen ze merkten dat er weer leven in kwam hier.

Natuurlijk, Moonlight moest weer eens niet. Het zal wel Moontje, je bekijkt het maar hoor. Ik weet het ook niet meer. Ik heb weer wat andere smaken besteld, dat kan ook nog al eens wisselen hier. Vroeger was mijn dochter ook zo, dus ik zal het misschien ergens zelf wel zo voor elkaar krijgen. Ik weet alleen niet hoe want anders zou ik het echt nooit doen hoor. Kim at dan weken bijvoorbeeld salami op brood, mee naar school ook. Maar dan opeens, van het ene op het andere moment, dan vond ze het zuur en vies. Dan moest ze wat anders.

Het zoeken naar wat ze dan wilde duurde ook minstens een week of zo, alles was dan vies. Dan kwam ze na een week op het idee dat ze pindakaas op brood wilde voortaan. Dan at ze weer weken pindakaas totdat hetzelfde verhaal zich weer herhaalde. Bah, nee het is zuur hoor, het is vies. En dan konden we weer op zoek naar ander beleg. Zo gaat het hier met de cits ook wat de smaakjes voer betreft. Stelletje zanikerds. Echt hoor, ze vertonen eigenlijk allemaal gewoon diva gedrag. Ik ben benieuwd of ze dan weer wel goed eten, als de bestelling nieuwe smaakjes binnen is.

Omdat ik zo laat wakker was, kon ik ook niet meer weg omdat er, zag ik in de mail, een pakketje gebracht zou worden tussen twee en zes vanmiddag. Ja, oké. Dan blijf ik wel thuis. Ik hoop dat ik het red met de shag tot maandag maar dat denk ik wel. Eten heb ik in huis. Ik moet alleen even naar de auto om mijn water te gaan halen, anders zit ik vanavond op een droogje. Dat is me wel vaker gebeurd. Als ik daar dan achter kom op het moment dat ik dorst heb dan is dat not funny. Dan ben ik boos op mij. Eerst even schrijven, ik heb nog een paar slokjes en dan uit mijn voorraadje in de auto even water halen.

Ik heb mijn parelmoer en glans verfjes binnen. Nu zou ik zo graag zo’n mandala gaan maken maar ja, ik zit nog te wachten op die gereedschappen daarvoor van Ali. Een collega had vanmiddag een filmje erop gezet, hoe het in die Aziatische landen eraan toe gaan met de pakketdienst. Man, je schrikt je een ongeluk. Na dat filmpje gezien te hebben, waar ik toch stiekem om moest lachen, begrijp ik niet eens dat er sowieso ooit iets aan komt. Niet normaal zeg! Als je het ook wilt zien klik dan hier . Het is echt niet normaal dat zoiets dan ook gewoon wordt getolereerd. Hier zou de halve bevolking al gelijk op hun achterste benen staan als er zoiets zou gebeuren bij Post.nl, echt hoor. Ondertussen ben ik dan ook bang geworden dat ik die haaknaalden hier ergens zal moeten zoeken. Maar dat hebben zowel Kim als ik al gedaan maar niet kunnen vinden.

Ik zal braaf maar even afwachten. Maar de verfjes glimmen en schitteren zo leuk. Dan kan ik niet wachten om te zien of ik er daar ook wat vanaf kan brengen. Ik heb het nog nooit gedaan en het ziet er redelijk simpel uit. Dat zulke dingen bedrieglijk zijn, dat weet ik wel. Dat is hetzelfde als met die nailart. Dat ziet er op filmpjes simpel uit maar dan is het ook nog eens 10 x zo groot als in het echt. Dan verkijk je je daar weer op en waar iemand op een filmpje 20 bloemetjes op een nagel krijgt, krijg ik er net eentje op. Toch heb ik dat ook geleerd. Alleen doe ik mijn nagels de laatste maanden helemaal niet meer. Geen puf voor. Maar wie weet pik ik dat toch ook nog wel een keertje op. Ik zeg nooit nooit en ik vermijd altijd altijd.

De stoute rotkatten hier hebben het leertje van mijn tafelezel kapot gevreten vannacht. Als er maar iets op een touwtje lijkt dan moet het kapot. Ik noem geen namen maar Rainbow is verzot op touwtjes kluiven. Ik heb er nu een ander touwtje aangebonden. Ik ben benieuwd hoe lang ik dat heel kan houden hier. Rotzakkie die Rainbow, die moet eens met zijn kaken van mijn touwtjes afblijven. Ook kleding met een sliertje eraan is levensgevaarlijk om te dragen hier. Dan hangt er opeens een kat in en die neemt dan gelijk je lijf mee met die nageltjes. Dan schrik je je ook rot hoor.

Ik heb ze zich vanmiddag wel moe laten spelen. Ooit had ik voor Sam zo’n laserding gekocht. Hij speelde daar zo ontzettend graag mee en ik werd er helemaal gek van. Daarom een ding waar een lasertje in zit met een spiegeltje. Die zet je dan aan en dan via het spiegeltje komt het laserlampje naar buiten. Willekeurig, overal heen, soms snel, soms langzaam, korte en lange stukken, het rode stipje vliegt door het huis en Sam dan ook. Sunshine en Moonlight sloopten het ding direct. Vooral Sunshine wilde dan weer zoeken waar dat lampje vandaan kwam en ging dan gooien met het apparaatje. Daarom had ik het niet meer gebruikt.

Toen Rainbow en Skylar er net waren probeerde ik het weer uit. Dat had hetzelfde effect als bij Sunshine. Jammer, dacht ik, ze zouden zich er zo leuk mee kunnen vermaken. De laatste weken heb ik regelmatig met ze gespeeld met een los laserlampje. Goh, dan worden ze echt helemaal gek en vliegen af en aan het lichtje achterna. Nu ze dit zo’n tijdje gedaan hadden, dacht ik, ik ga dat ding weer proberen. Het fijne is, als je het aanzet, dan speelt het zo’n twintig minuten of zo en gaat dan automatisch weer uit. Opeens zag Rainbow het lichtje gaan over de vloer en ging er achteraan.

Binnen no time waren Skylar en Moonlight er ook bij. Ik heb het ding wel drie keer achter elkaar aangezet voor ze. Ze liggen nu lekker te pitten hier vlakbij. Ik kan lekker mijn ding doen en zij vermaken zich ermee. Eindelijk heeft het speeltje weer nut. Ja, ze hebben hem nog een paar keer omgegooid, Rainbow weer natuurlijk, maar dan gaat hij uit en kunnen ze niet meer spelen. Dat lijken ze nu ook door te krijgen. Het rode puntje achterna is veel leuker natuurlijk dus laten ze het nu staan. Voor mij fijn maar voor hen nog meer. Als ik even iets wil doen zonder katachtige belangstelling, dan zet ik het mooi even aan. Ze komen als gekken op het geluidje af. Dat heb ik weer goed geregeld.

Ik zag op Facebook ook nog een leuk prentje voorbij komen. Die heb ik gelijk aan mijn familie gestuurd. Je hebt de ‘horen, zien en zwijgen aapjes’ maar er zit nu een vierde aap bij. De whatsaap. Ik heb eronder gezet ‘en voelen jullie je vooral aangesproken’. Het klopt nog ook. Mijn broer hield het ook niet volledig vol toen we de telefoons met de kerst weg hadden gelegd. Ja maar ik wilde alleen even dit laten zien. Nee, weg dat ding. Hij deed net of hij gek was. Oh, dat is hij natuurlijk ook maar dat is een ander verhaal. Ik vond het plaatje in elk geval errug grappig. Ik ga lekker eten, verse pasta, veel groente, tomaten en kruiden en een beetje kip. Eet smakelijk, fijn weekend, weet ik het allemaal, veel plezier in elk geval!

"Roem moet verworven worden; de eer daarentegen behoeft enkel niet verloren te worden.

"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Vandaag de laatste hand gelegd aan een schilderij, leuk om te doen. Het gaat maar zo tussen neus en lippen door. Daarom duurt het altijd even voor ik er eentje klaar heb. Ik heb het weer helemaal te pakken. Het is lekker ontspannend, als de katten me tenminste met rust laten. Aan de andere kant kan ik ook wel om ze lachen als ze zo bezig zijn. Ik heb nu twee schilderijen helemaal klaar en ik heb een paar doeken alvast een achtergrondje gegeven. Daar wil ik mandala’s op maken. Het wachten is dus op de dingen die ik daarvoor besteld heb. Bij Ali is het spotgoedkoop, dat is natuurlijk fijn. Ik heb bamboe haaknaalden voor een euro besteld. De onderkant ervan is plat en rond. Volledig geschikt om als dottingtool te gebruiken in diverse maten.

Het duurt alleen behoorlijk lang soms voordat je het binnen hebt. Het meeste is al wel onderweg maar je weet nooit hoelang het gaat duren. Dat is wel een nadeel. Bij de Action zijn doeken en dat soort dingen echt spotgoedkoop, die hoef ik niet via Ali te bestellen. Die haal ik daar wel. De standaard acrylverf is ook zo duur niet. Natuurlijk heb ik weer speciale verf nodig. Eindelijk heb ik gevonden wat ik nodig heb. De acrylverf die ik normaal gebruik om te schilderen, en ik heb een behoorlijke voorraad, is altijd dikker dan er voor dat dotten wordt gebruikt. Tot ik toevallig las dat de dame in het filmpje golden fluid acrylics gebruikt.

Als je dat dan even zoekt op Google, dan kan je ze ook gewoon in Nederland kopen. Helaas niet bij Ali voor een derde van de prijs hier, zoals met bijna al het andere wel. Op zich zijn die speciale verven wel een stuk duurder maar je hebt er maar zo weinig per keer van nodig, dat je met zo’n tube best lang kan doen. Alleen heb je wel vele verschillende tinten nodig en dan loopt het weer op natuurlijk. Nou ja, elke keer iets kopen en vooral wit en parelmoer bij primaire kleuren en met mixen kom je dan ook een heel eind. Het lijkt wel makkelijk maar ik zal wel een paar doeken volledig verpesten voor je er handigheid in krijgt.

De katten liepen tijdens het afwerken van het schilderijtje weer te klieren. Daar vond ik wat op. Ik had nog gedroogde vis, tong, voor ze liggen. Daar heb ik er 3 van door de kamer gegooid. Daar vliegen ze dan achteraan en ze waren er de hele middag mee zoet. Ze lopen er dan sluipend mee rond in hun bekkies. Het is prooi die ze hebben gevangen en daar mag niemand anders aan komen. Zo had ik even de rust om mijn schilderijtje af te werken. Leuk, met glimmertjes enzo. Maar elke keer kattenpoten of kattenhaar bij het lijmen is gewoon niet fijn. Maar als je katten hebt, dan moet je vanzelf creatief worden met hele andere dingen. Als ik het morgen weer zou doen, dan zou het weer niet werken. Voor vandaag wel.

Aurora had van de week weer naar me gebeten. Ja, dan word ik boos op haar en mag ze niet meer bij me liggen. Dit keer was het gewoon omdat de diva niet direct haar zin kreeg. Ze had de hele avond al bij me gelegen. Dat vinden we allebei fijn. Maar toen ik wat comfortabeler wilde gaan liggen, moest ze heel even een beetje opschuiven. Ik had koude voeten en wilde het plaid ook over mijn voeten krijgen. Maar heel de tijd sprong Aurora bovenop me terwijl ik nog niet alles zo had als ik het wilde hebben. Zij wilde gewoon liggen, klaar. Ik wilde warme voeten, ook klaar. Toen ik eindelijk lag zoals ik wilde, kwam ze weer op me liggen gelijk.

Ze keek me even boos aan, misschien lag zij nu niet zoals zij wilde, weet ik veel. En hap, zo in mijn arm. Direct een tik tegen haar bips en wegwezen joh. Je mag me niet bijten ook al ben je nog zo beledigd of geïrriteerd. Dat weet ze heus wel. Dit keer duurt het wat langer voor ze weer deemoedig naar me toe komt want dat heeft ze tot nu toe nog niet gedaan. Ze komt wel maar er is een beetje afstand tussen ons. Dat vind ik dan ook weer vervelend want ik ben niet zo haatdragend. Ze maakt het gewoon zo moeilijk voor zichzelf door zo te doen met haar kattitude. Dat maakt haar onnodig eenzaam want met de andere cits is het ook een beetje zo. Die moeten niet zoveel van haar hebben. Met Moonlight heeft ze wel een band maar toch pest die haar zo af en toe ook.

Zeker de laatste paar weken is ze eigenlijk altijd in haar uppie of met mij. Skylar plaagt haar vaak. Springt ook vaak opeens bovenop haar als ze lekker ligt te slapen. Rainbow vermijdt haar het liefst. Al komt hij wel bij mij liggen als zij tegen me aanligt, als ze maar zijn richting opkijkt dan is hij weg. Vanmiddag kwam ze in de krabpaal liggen, vlakbij mij. Skylar viel haar opeens aan en dan is het echt hommeles. Dan verandert ze in zo’n grauwende en grommende kat die iedereen behoorlijk kan verwonden. Ik stuurde Skylar weg maar vlak daarna kwam Moonlight haar ook nog eens even pesten. Weer grauwen en grommen en blazen.

Ik heb Moonlight ook weggestuurd en heb haar even geprobeerd te troosten. Ze kwam wel een aai halen maar ging snel het bakje weer in. Daarna heeft ze zitten loeren hoe ze hier heelhuids weg kon komen en zodra ze haar kans zag, greep ze die ook. Dan vlucht ze naar boven. Dat vind ik dan weer zo zielig. Dan vliegt ze echt richting trap met platte oortjes en is ze de hele middag weer alleen. Met etenstijd kwam ze wel naar beneden, dat scheelt weer. Soms blijft ze dan namelijk ook boven. Met eten ging het weer net zo raar als de rest van de week. Nu staan er overal bakjes halfvol met natvoer.

Moonlight is weer aan het kuchen. Het gaat weer lekker maar niet heus. Als zij nou maar eens een keertje wat liever zou worden naar hen toe, dan zou ze dat ook terug krijgen. Dat weet ik wel zeker. Ik vind het zo zielig voor haar omdat de andere drie het prima met elkaar kunnen vinden. Ja, ik hoor daar ook wel eens gemekker als de ene de andere pest maar op zich zijn ze ook lief en kroelerig met elkaar. Dat krijgt zij nooit. Ja, van mij maar dat is toch niet hetzelfde. De jongens proberen het soms ook wel maar ze blijven maar afgepoeierd worden en dan houden ze daar op een gegeven moment mee op. Ik vind het in elk geval zielig voor haar, ook al ligt het wel een beetje aan haar zelf.

Ik heb geen idee hoe ik haar daar mee kan helpen of zo. Ze zal er toch zelf achter moeten komen. Ik doe mijn best alleen bijten kan ik niet tolereren. Dat mag ze niet en dat mag ze ook best weten. Ik ben er niet meer bang voor en dat scheelt al. Maar toch, dan duurt het weer een tijdje voordat het weer knus is tussen ons. Dat ligt ook aan haar want dan houdt ze haar afstand weer even. Laat ik maar hopen dat het aan het weer ligt of zo. Dat het binnenkort gewoon weer over is en ze allemaal enigszins normaal tegen elkaar doen allemaal. Lekker gezellig met zijn vijven op de bank. Dat is veel leuker dan in je uppie boven liggen. Dat moet zij toch ook weten?

Ik ga maar weer even bankhangen. Ik val de laatste paar dagen weer zomaar op de bank in slaap. Hele diepe slaap zelfs. Midden in de nacht word ik dan wakker met alles om me heen nog zoals het was. Heel raar. Ik ben ook niet wakker te krijgen ’s morgens. Kim heeft me nu al twee keer wakker gebeld omdat ik dan nog lig te slapen. En echt zo diep dat het wel even duurt voordat ik er weer helemaal ben. Raar is dat, ik heb geen idee hoe het komt. Vanavond wil ik dat niet. Maar ja, hierin heb je niet altijd wat te willen. Ik ga het toch proberen. Fijn weekend allemaal!