Een jaar en 217 dagen zonder Sunshine
Terwijl het vuurwerk hier als een gek tekeer gaat, begin ik vast met schrijven. Het is hier net klein Libanon, de knallen doen je bijna instinctief in elkaar schieten. De katten zijn, op Moonlight na, allemaal instinctief weg gekropen. Als ik even naar het toilet ga, komen ze allemaal even bij me langs. Behalve Skylar, die is de hele avond al vermist zo’n beetje. Alleen toen ik heel hard riep ‘SNOEPIES’ verwaardigde hij zich even om uit zijn schuilplaats te komen. Aan zijn veel te dik wordende lijf was de reden dan ook simpel af te lezen.
Ja, ik zit hier in mijn uppie. Nee, ik ben niet zielig en ik voel me ook niet zo. Ik vind dit eigenlijk, oeps fout woord 2017, best lekker. Oh, fout woord in 2017? Dan mag ik het nu weer als een gek gebruiken. Hè hè, eindelijk. Dat lijkt er wel op het foute woord maar het is het net niet. Niet af laten leiden, eigenlijk vind ik dit dus best lekker. Zeker na een jaar als 2017. Dit had ik op geen andere manier kunnen afsluiten dan hier alleen in het gezelschap van mijn vier lieverds. Of EIGENLIJK waren het er drie, op het snoepie momentje na.
Ik vond dat ook weer zo mooi om te zien. Een zichzelf wassende, op zijn gemak voelende Moonlight naast me. Die weet al, als het ergens trouble is, dan houdt zij mij veilig. Aurora weet het niet zo goed, ze is niet bang van het vuurwerk, dat weet ik sinds vorig jaar, maar ze voelt wel de spanning, een soort van dan. Dan komt ze weer even, dan gaat ze weer weg. Dit herhaalt zich een paar keer. Skylar is, ondanks zijn overweldigende, grote persoonlijkheid die er altijd voor zorgt dat alle bakjes zijn leeg gegeten of de anderen dat nou willen of niet, blijkbaar toch de meest gevoelige.
Ik heb hem praktisch de hele avond niet gezien. In het begin was ik met zijn tweetjes. Moonlight wil maar 1 ding als hij zich niet goed voelt of het spannend vindt en dat is bij mij zijn. Die lag er dan ook al direct vanaf in de middag, toen het knallen hier al een beetje begon. Daarna kwam Aurora er even bij maar die was ook zo weer weg. Rainbow leek net een heen en weer bootje. Die wist niet goed wat hij hier nou allemaal mee aanmoest. Uiteindelijk vond hij Moonlight wel de wijste en kwam hij ook steeds bij mij liggen. Heerlijk was dat.
Lang verhaal kort, het grootste deel van de avond lag Aurora tegen me aan, Moonlight een stukje verderop en Rainbow was heen en weer aan het lopen. Die wist niet goed wat hij er mee aan moest. Toch lag hij het meeste bij me en bovenop me. Af en toe een pootje uitstekend naar me, net zoals Casper vroeger, of op zijn minst met zijn staartje tegen me aan. Ik kan daar toch zo van genieten. Helaas was Skylar de grote afwezige maar voor de rest vond ik het heerlijk.
Ik weet hoe iedereen altijd zijn best doet om een leuke avond te hebben en waarschijnlijk ook wel hebben, al moet dat blijkbaar altijd in een groot gezelschap zijn. Ik heb zo jaren en jarenlang doorgebracht. Zeker de jaren dat ik zelf een café had, al kon het toen niet eens vermijden. Dan was het ook altijd hard werken en had je er zelf niets aan. Ook de afgelopen twaalf jaar op de zaak ben ik meestal aan het werk geweest. Ik heb wat feestjes aan mijn neus voorbij zien gaan omdat ik of de nacht zelf, of in de vroege ochtend moest werken. Maar daar heb ik nu geen behoefte meer aan, ik zit liever thuis, bij mijn diertjes.
Die mooie avond in 2015 kwam ik ook uit mijn werk, een tussendienst, maar gelukkig heb ik toen nog even in stil geluk mogen genieten met mijn twee zo geliefde kittens. Dat pakken ze me nooit meer af. Nu ben ik ziek thuis, dat is ook niet fijn maar ik ben wel blij dat ik bij ze kan zijn. Want ook voor Rainbow en Skylar was dit de eerste keer. Vandaag zijn ze precies negen maanden oud en Sunshine en Moonlight waren toen vijf maanden oud. Zo’n eerste keer zet gewoon de toon voor alle jaren erna bij die beestjes.
Dat was vorig jaar al heel goed aan Moonlight te merken. Aurora is gewoon stoïcijns daarin, het boeit haar niet. Ik weet dan ook niet hoe dat er in Athene aan toe gaat maar echt bang is ze er in elk geval niet voor. Rainbow wist het nu eventjes niet zo, vooral toen het ging knallen kroop hij toch even onder de bank. Hij was er alleen wel zo weer onder vandaan om te kijken naar de lichtjes in de lucht. Aurora ging zelfs gewoon voor het raam zitten kijken. Moonlight krijg je de kast niet meer op met die knallen, al liep hij gek genoeg voor het eerst sinds maanden opeens weer bovenop de kasten.
Skylar was na de snoepjes wel weer snel vertrokken maar vandaag lag hij lekker rustig naast me en schrok ook niet eens van af en toe nog een na knal hier of daar. Ik denk niet dat ik ze ooit alleen zal laten zitten, ook al zouden ze dat nu wel kunnen. Dat lijkt me gewoon niet prettig. Ik weet dat ze me gaan ontslaan zodra ik beter ben maar dan ga ik toch zoeken naar een baan zonder continue diensten. Ik werk al vanaf 1996 zo onregelmatig, ik vind het wel genoeg zo nu. Laat mij dan maar weer gaan wennen, want dat zal zeker moeten, aan normale uren en tijden. Daar ben ik zo ondertussen wel weer aan toe. Maar ook dat komt nog wel. Eerst maar eens even richten op het beter worden, dan volgt de rest vanzelf.
Gisteren was het natuurlijk wel 13 graden, hoe ma het geflikt heeft weet ik niet maar is het ooit zo warm geweest op 31 december? Dat ben ik maar even gaan googelen en wat vind ik? Warmste Oudejaarsdag ooit gemeten op 31 december 2017 Nou, dan weet je het wel! Dat is toch ook wel heel bijzonder, nietwaar? Ik zei het al in oktober, goh het lijkt wel of het maar 13 graden blijft! Tot ver in november bleef dat doorgaan. En dan is het ook op die laatste dag van het jaar gewoon 13 graden in Rotterdam. Alsof mijn moeder zo toch ook nog even het jaar waarin ze deze wereld verliet een afscheidsgroet wilde geven. Zo voelt het voor mij in elk geval. Iedereen weet hoe het bij ons met die 13 zit, tenmiste, die hier al een paar maanden mee lezen, het kan gewoon niet anders. Ma was er ook even bij.
Verder heb ik heerlijk zitten kijken gisteravond naar Guido Weijers, wat heb ik gelachen zeg. Hij was weer echt in vorm. Het was ook leuk om te zien hoe hij direct na de show, die in het Luxortheater in Rotterdam live werd gefilmd, op de motor stapte en zo op de motor richting Erasmusbrug reed om, samen met onze geweldige Burgermeester Aboutaleb, het vuurwerk te gaan afsteken. Al die vertrouwde straten, ik wist natuurlijk wel zo ongeveer hoe hij zou rijden, leuk om te zien. Ik ben gek op Rotterdam en dan is dat leuk om zo even op tv te zien.
Op Facebook en whatsapp zag ik zo enorm veel wensen voorbij komen, ik heb ze allemaal geliked maar meer kon ik niet. Anders had ik de hele nacht verder zitten typen en daar had ik niet echt behoefte aan. Maar ik wens iedereen het allerbeste voor het nieuwe jaar. Ja, echt iedereen! Zonder ene uitzondering. Ook al heb ik het er niet overal persoonlijk bij gezet, ik meen het wel degelijk. Soms is teveel gewoon teveel, en het waren en zo veel, dat het niet meer te doen was. Ik heb het jullie dan maar via gedachten gestuurd. Misschien minder zichtbaar maar zeker niet minder gemeend.
Ik kreeg net zo’n prachtig inzicht in mijn eigen situatie door gewoon even een half uurtje in één van de boeken van Rulof te lezen. Mijn jaar kan alleen al daardoor nu al niet meer stuk! Niets kan mij nog raken en al zeker niet meer breken. Ik ben er klaar voor, kom maar op 2018! Wat een beetje lezen, iets wat me al maanden en maanden niet meer gelukt is, met je kan doen. En, zoals alle boeken van Rulof altijd doen, je leest dan precies wat je nodig hebt. Daar ben ik dan ook enorm dankbaar voor. Waar ik ook dankbaar voor ben is wat mijn broer me stuurde en daar ga ik het vandaag mee afsluiten. Hij stuurde me:
De trein van het leven: Het leven is als een treinrit, met alle registers, omleidingen en calamiteiten. We stappen in, ontmoeten onze ouders en denken dat ze altijd met ons reizen, maar bij een stop zullen ze uitstappen en we moeten onze reis zonder hen voortzetten. Maar vele passagiers gaan op de trein, onze broers en zussen, neven en nichten, vrienden, zelfs de liefde van ons leven. Velen zullen uitstappen en een groot gat achterlaten. Voor anderen zullen we niet merken dat ze zijn gestopt. Het is een reis vol vreugde, verdriet, groeten en afscheid.
Het succes is: een goede relatie hebben met iedereen. De grote puzzel is: we weten nooit waar of wanneer we moeten uitstappen. Daarom moeten we leven, liefhebben, vergeven en altijd het beste geven! Omdat wanneer ons eindstation is gekomen, en onze plaats leeg is, er alleen mooie gedachten achter blijven en die voor altijd in de trein van het leven zullen reizen !!! Ik wens dat bij jouw reis, elke dag mooi is, je altijd liefde kent, goede gezondheid hebt, succesvol bent, en wat geld in je bagage.
Sterke mensen weten hoe ze hun leven in lijn moeten houden. Zelfs met tranen in hun ogen kunnen ze zeggen met een glimlach: "Ik ben oké." Zoals jij. Ik stuur je dit bericht om je te zeggen dat het fijn is dat jij ook in mijn treintje zit en dat ik benieuwd ben welke stations we in 2018 zullen passeren. En zitten er soms geen leuke stations bij, vrees dan niet en kijk achter je daar zit ik namelijk. YNTA xxx Ben
Nu snappen jullie ook waarom ik zo blij met mijn broer Ben ben. Toen ik hem vroeg, wat dat YNTA betekende, stuurde hij direct ‘You’ll Never Train Alone’. Mafkees is het, maar wel een lieve mafkees. Ik hoop voor iedereen dat ze ook zulke lieve familie hebben en dat ze ook zo’n prachtig inzicht krijgen als ik vandaag kreeg. Ik ga de mijne hier niet verklappen, dat zou teveel uitleg kosten maar dat is niet noodzakelijk om te weten. Gewoon zo’n inzicht waardoor je het jaar vol met goede moed tegemoet kan zien, waardoor je je sterker voelt en weet dat het allemaal niet voor niets is. Dat wens ik jullie en ook een intens gelukkig Nieuwjaar!