Ik dacht, ik moet voor mij ook een soort weekend creëren dus ik zet de wekker vandaag niet. Dan slaap ik toch wel weer heel erg lang hoor. Mijn hele ochtend was al bijna weg toen ik weer besloot naar het land van de levenden te gaan. De katten hadden het al opgegeven blijkbaar want er was er geen eentje meer in de buurt. Ze hebben natuurlijk wel hele goede oortjes en zodra er 'wakkere' geluiden klonken kwamen ze dan ook alle vier aangehuppeld. Ja, ze zijn blij dat ik wakker ben. Niet om mij, ze willen gewoon eten! Nu graag, als dat kan. Dat is dan ook altijd het eerste dat ik doe in de ochtend, hoe laat of hoe vroeg die ochtend ook mag beginnen.

Ik heb het dan benauwd want die ochtendmedicatie die heb ik echt nodig. Toch even door hijgen want eerst moeten de cits eten. Dan medicijnen nemen en dan koffie zetten. Daarna begint de dag pas echt. Mocht ik denken dat ik rustig mijn boterhammetje of mijn cornflakes te kunnen eten omdat de cits net eten hebben gehad, dan heb ik het altijd mis. Rainbow wil altijd graag mee eten met mij en is altijd reuze teleurgesteld als ik iets eet dat hij niet lekker vindt. Dan kan hij me echt beledigd aankijken. Heel grappig wel eigenlijk. Helaas lust hij het meeste wel. Van de gekste dingen, zoals van de week weer witlof pikken die ik aan het snijden ben tot happen van mijn boterham pikken of van mijn ontbijtkoek of zo.

Gisteren had ik mijn dutje overgeslagen maar daar moet ik dan in de avond voor betalen. Handig is het niet om die over te slaan. Dat bleek wel. Ik ben al tv kijkend in slaap gevallen, zonder het te merken en ik werd pas bij half negen wakker. Ja, dan slaap je om een uur of elf niet. Daardoor loopt alles weer een beetje in de soep en ben ik wel twee dagen bezig om dat enigszins terug te draaien. Dat moet ik gewoon nog even maar niet doen dan. Dat kost best moeite om weer recht te breien. Af en toe moet je wat proberen toch? Dan kan je het altijd terugdraaien als het niet gaat.

Ik had eergisteren die sneeuwvlok gemaakt, maar die moest nog afgewerkt worden. Dat ben ik, nadat ik weer een beetje wakker was, gaan zitten doen. Glimmertjes plakken lijkt leuk maar dat valt reuze tegen. Ik moet de juiste lijmsoort nog vinden, die geen sliertjes maakt en gewoon een drupje lijm geeft en niet af en toe gelijk zo'n hele grote blob die eruit schiet en je hele creatie bijna vernielt. En opeens voel ik een soort van duisternis over me heen vloeien. Jeetje zeg, wat een eng licht is het opeens buiten! Ik zal maar even wachten met mijn boodschappen tripje. Griezelig nu, dat licht. Een beetje geel en donker. Oh ja, lijm had ik het over. Met een beetje zoeken vond ik die gewoon op Ali, kost weer bijna niets. Juwelen lijm met zo'n tuitje eraan. Dat komt er per druppeltje uit en is reuze sterk.

Dat wordt weer bestellen en weken wachten maar goed, dan heb je ook dingen bijna gratis. Voor nu is mijn sneeuwvlok klaar, met een hoop gedoe. Ik kijk op Youtube naar tutorials en dan leer je vanzelf welke spullen ze gebruiken. Daar ontbreekt het me nog aan. Bij een van die dames ben ik eens even op haar website gaan kijken. Zij verkoopt ze ook. Maar jeetje zeg, wat een prijzen! Als ik me een beetje uitleef dan word ik er ook steeds beter in. Zij weet perfect welke verf ze moet gebruiken en ze zijn dan ook schitterend. Als ik naar mijn eerste beginseltjes kijk dan worden ze straks, als ik de juiste spullen heb, net zo mooi allemaal. Dat durf ik te zeggen want ik ken mijn eigen talenten. Dit kan ik wel.

Eerst moet je altijd goed oefenen en beter worden in wat je doet. Ik vind ze toch wel behoorlijk aan de prijs hoor. Voor een canvas van 30 x 30 bijvoorbeeld, en dan is hij wel prachtig gemaakt, vraagt ze 135 dollar! Of voor zo'n kleine platte 60 dollar. Ja, je bent er lang mee bezig, dat wel. Er zitten duizenden stipjes in. Dus als je dat als arbeidsuren gaat rekenen dan is het toch wel een klein beetje logisch. Doe er dan ook nog eens al het materiaal bij dat je ervoor moet hebben, dan zit je daar wel eigenlijk. Maar ik zelf zou er zo'n bedrag dan weer niet voor over hebben. Of wel, als ik het heel erg graag wilde hebben. Als ik nou op het punt van 'echt mooi gedaan' kom, dan ga ik ze misschien ook wel verkopen. Ik kan moeilijk met mijn hele huis vol schilderijen blijven zitten.

Alleen moet ik dan eerst nog een heel stuk beter worden hoor. En bovendien in de loop der tijd de juiste soorten verf en verdunners aanschaffen. Dan schiet me opeens te binnen, ik heb de haaknaalden binnen! Woehoe! Wat een wonder toch weer, na het filmpje van het geweld bij de post in Aziatische landen was mijn hoop al vervlogen. Ik weet al van die hele grote haaknaalden dat die heel prettig werken, dat zal bij deze ook wel zo zijn. Ze lopen van 10mm af naar 3mm. Dan heb je een mooi verloop zonder dat je steeds onderkantjes moet gaan zitten vergelijken of je de juiste maat wel hebt. Dat werkt een stuk beter.

Je kan een hoop leren op YouTube in elk geval. Om cirkels te tekenen gebruik je de binnenkant van een borduur frame. Dat is veel handiger dan een passer. Ook die moet je gebruiken. En bovendien, soms is het zo simpel, als je een cirkel in zessen wilt verdelen dan maak je een cirkel op papier, die knip je uit en die vouw je dan drie keer dubbel. Puntje eraf knippen en dan dat over het midden van je ontwerp en je hebt de cirkel in zessen verdeeld. Iets waardoor het bij mij helemaal scheef liep omdat ik niet wist hoe dat moest. Weer wat geleerd! Je bent echt nooit te oud om te leren. Wel te kippig, dat kan wel. Ik ben dan ook steeds mijn brilletje kwijt en voor het gepriegel heb ik die nu echt nodig. Zeker in de avond.

Ouderdom komt met gebreken en er komt al weer heel snel een verjaardag aan. Dan ben ik 56 en over die helft. Dan loop ik tegen de zestig! Jeetje zeg, dat is even schrikken! Dat voel je niet hoor, alhoewel, soms wel, maar je weet het wel. Zoals ik me nu voel kan ik het eigenlijk niet eens goed vergelijken. Ik denk dat je, als je bijvoorbeeld dertig bent, je net zo rot voelt als je een burn out hebt dan als je 55 bent. Ik denk niet dat dit dan scheelt als je jonger of ouder bent. Het kan hoor, maar ik denk het niet. Ik heb nu eigenlijk geen vergelijk maar toch, toen ik een jaar of dertig was, kon ik me niet eens voorstellen hoe het zou zijn om tegen de zestig te gaan lopen. Het is eigenlijk niet anders dan dat je tegen de veertig loopt, je hebt alleen steeds meer hulpmiddelen nodig.

Als ik vroeger zei dat ik niet oud wilde worden, dan zei mijn moeder 'dan moet je je jong opknopen'. Nou nee, liever niet. Het is alleen weer één van die dingen die je niet tegen kunt houden. Je moet wel of je nou wilt of niet. De tijd gaat gewoon door, de verjaardagen stapelen zich op. Je wordt ouder en ouder. Gelukkig brengt dat ook wel met zich mee dat je wijzer wordt. Dat scheelt dan weer. Toch, als je soms zo om je heen kijkt of de verhalen hoort, echt heel oud worden lijkt mij gewoon niet fijn. Ik heb het al gemerkt toen met mijn been operatie, ook nu wel, dat afhankelijk zijn van anderen niet echt prettig is. Dat is dan al helemaal zo als je helemaal niemand hebt om je te helpen, of dat niemand wil. Best wel triest maar het is zoals het is.

Als we niet oud worden gaan we jong dood. Anders is het gewoon onvermijdelijk. Laat mij dan maar niet zo heel oud worden, of dement. Dat lijkt me helemaal vreselijk. In het begin heeft zo'n iemand wel degelijk in de gaten wat er aan de hand is. Hoe verwarrend moet dat wel niet zijn. Daar pas ik liever ook voor. Laat ik maar eerst even 56 worden. Voor ik het weet ben ik 70. Dat gaat allemaal snel genoeg. Als ik dan nog steeds schilderijtjes maak dan heb ik vast een zolder vol. Dan kan het allemaal in de uitverkoop. Kan ik weer nieuwe verf kopen of zo. Of een nieuwe loep met lamp. Gelukkig is het nog niet zover. Nog niet nee. 

"Polariteit of het scheiden van een kracht in gelijke maar tegengestelde helften is een fundamenteel kenmerk van alle natuurfenomenen, van het kristal en de magneet tot de mens zelf."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Door al dat gelazer met crashende pc's en het wachten op een nieuwe, ben ik helemaal vergeten om mijn lieve Casper de aandacht te geven die hij wel degelijk verdiende. Ik was het zeker niet vergeten. Ik zei het nog tegen Kim de dag ervoor, Casper is namelijk overleden op de dag dat haar Timo werd geboren. Had ik het gisteren nog over het feit dat het van mijn oma en Marianne al weer vijftien jaar geleden was, van hem was het de 31e ook al weer vijf jaar geleden. Zonder ook maar ziek te zijn geweest, zonder van te voren ook maar iets te kunnen hebben vermoed, viel hij in één keer om in de keuken, net nadat ik ze eten had gegeven.

Dat kwam zo onverwacht dat ik volledig in shock was. Zoiets vergeet je dan ook nooit meer. Ik ben het wel vergeten te vermelden hier en dat verdient hij wel. Hij was zo'n speciale kat, dat kan gewoon niet vaak genoeg gezegd worden. Al mijn katten zijn natuurlijk bijzonder. Dat staat als een paal boven water. Casper was net zo'n clown als Sunshine en Rainbow. Die haalde ook de meest vreselijke streken uit maar ik moest altijd zo om hem lachen. Hij was als een lichtje in donkere dagen. Hij sloopte alles, was hoogst irritant maar volledig onweerstaanbaar.

In Sunshine herkende ik hem gelijk, die was precies zo. En nu heeft Rainbow het stokje even overgenomen omdat Sunshine nog steeds vermist is. Wanneer Sunshine weer thuis is, dan heb ik twee van zulke clowns in huis. Ze doen altijd alles wat niet mag maar nadat je even boos bent geweest, moet je er stiekem heel erg om lachen. Je kan het niet helpen. Ze doen ook net alsof ze van de prins geen kwaad weten maar ze weten het donders goed. Je kan er niets anders mee doen dan er ontzettend van houden. Dus ja, Casper moest wel even genoemd worden. Dat heeft hij wel verdiend door er altijd zo voor me te zijn geweest. Vandaar de foto hier van hem. Ik mis hem nog steeds.

Zijn plotselinge dood werd ook het begin van een enorm turbulente tijd in mijn bestaan, zo lijkt het achteraf toch. Ik zit nu middenin de naweeën daarvan. Daarna volgde een mooie zomer, dat weet ik ook nog. Sam leek er niet zo'n hinder van te ondervinden dat zijn broer er niet meer was. Na negen jaar stille oorlog leek hij te genieten van zijn rust. Pas later merkte ik dat hij zichzelf niet meer zo verzorgde. Hij had er dus wel degelijk last van. Ook was hij nu volledig alleen als ik werkte of weg ging. Alleen wilde ik hem niet belasten met een kitten erbij. Stel je voor dat die elkaar ook weer niet mogen. Misschien had ik dat wel moeten doen maar ja, wat is wijsheid.

Vandaag moet ik wat dingen doen in huis. Gisteren liep alles natuurlijk weer anders dan gepland. Ook zo gek, ik heb nog steeds geen medicijnen. Ik belde woensdag voor het herhaal receptje en het zou na drie uur klaar staan, zei de assistente. Mijn apotheek stuurt je altijd een berichtje en dat kwam maar niet. Voor hetzelfde geld ben ik slecht ter been en hobbel ik na drie uur naar de apotheek. Dan ga je mooi voor Jan Jurk. Gisteren kreeg ik wel een bericht dat ze de aanvraag binnen hadden. Pas vanmorgen stuurden ze dat ze dat ze mijn medicijnen besteld hadden. Ik krijg bericht wanneer het er is. Wat een gedoe altijd.

Vorige keer zeiden ze bij de dokter, ja maar hier staat dat u nog genoeg heeft. Nee, ik wil ook een puffer in mijn tas hebben. Die gaat altijd mee. En ik heb een medicijndoosje, twee zelfs, waarvan ik er eentje graag altijd vol wil hebben. Gewoon geven, ik kan ook een keer wat zijn kwijtgeraakt toch? Doe me een lol zeg. Het zijn geen verdovende middelen hoor! Dan zou ik het nog begrijpen maar nu wil ik gewoon mijn voorraadje aangevuld hebben. Maar ja, wie ben ik. Toch doen ze het dan. En niet iedereen zeurt daarover. Het meisje van woensdag gaf de bestelling gewoon gelijk door. In elk geval, zo zie je maar, moet je het niet op de allerlaatste dag doen want dan hebben ze opeens je medicijnen blijkbaar niet. Nou ja, nu zat ik in elk geval niet op een schopstoel.

Ik voelde me ook moe gisteren en had nergens zin in. Alleen wel in schilderen en dat heb ik dan ook gedaan. Deze keer vind ik hem zelf wel aardig maar alleen klopt het nog niet zoals ik wil. Ik doe het nog met een voorbeeld en mijn maten kloppen niet omdat ik die verdraaide haaknaalden nog steeds niet binnen heb. Die zitten nog steeds ergens in een vliegtuig of zo, als ik de trace methode van Ali kan geloven. Dat is ook wel grappig altijd. Je bestelt wat dingen en wat je graag wilt hebben dat komt altijd als allerlaatste. De drie enorme haaknaalden heb ik al geprobeerd en die werken best goed. Daarom weet ik ook dat ik die andere maten erg nodig heb. En pas als je stippels de juiste verhouding hebben, dan pas krijg je je afbeelding ook zoals je die hebben wilt.

Nog maar even wachten dan. En hopen dat ze niet onder de wielen van een vrachtwagen terecht zijn gekomen. Als ik de juiste maten ook heb ga ik pas weer een volgende poging wagen. Ik weet ook al wel welke verf ze gebruiken maar ik heb nog zo veel verf, dat ga ik dan pas kopen zodra ik hier een beetje doorheen ben. Het nadeel is wel dat het heel lastig is om de juiste dikte te krijgen, wat goed werkt met al die puntjes. Dat is niet zo makkelijk als het lijkt. Als je verdunt met water dan heb je ook kans dat het weer heel anders opdroogt. Daar ben ik ook nog geen ster in. Maar al doende leert men. Ook hier weer speelt die perfectionist in mij een rol en die moet gewoon met pensioen. Daar moet ik juist vanaf. Een goede oefening voor mij dus eigenlijk!

Nou ja, zo zie je maar waar je als vanzelf tegenaan loopt en wat je kan helpen. Voor nu ga ik vandaag doen wat ik gisteren hier had willen doen. Niet dat ik nu wel puf heb maar het moet toch gebeuren en anders voel ik me daar weer niet fijn bij. Ik blijf natuurlijk altijd wel een klein beetje eigenwijs, dat leer ik niet gelijk af na een jaar of bijna 56. Haha, ik typte die leeftijd andersom, ik schrok me rot. Al zal ik op die leeftijd ook weer terug kijken en denken dat het wel heel erg voorbij gevlogen is allemaal. Als ik zo oud mag worden natuurlijk. Ik weet niet wat mijn kosmische tijd zal zijn om te gaan. Echt oud worden hoeft voor mij niet zo. Zeker niet met al die gebreken die erbij komen kijken. Het achteruit gaan van mijn ogen voor dichtbij vind ik al zo vreselijk. En dan de rest nog wat zal komen.

Ik heb echt geen zin, ik zal me er echt toe moeten gaan zetten. Vooral voor de katjes moet ik dingen doen, fonteintjes schoonmaken en zo en de bakken natuurlijk. Dan zit ik hier zo'n beetje voor me uit te staren en voor je het weet is het weer zo laat. Daarom zal ik mezelf even een schop onder mijn eigen kont geven, ik weet nog niet hoe. Anders is vandaag ook weer een verloren dag en daar heb ik er deze week al weer genoeg van. Dat moet ik ook niet willen en dat wil ik ook niet. Het sluipt er altijd gewoon een beetje in. Het zal nog wel meer verbeteren, alleen is nu die tijd nog niet blijkbaar. Komt goed! Altijd. Alles.

"Elk overtollig woord werkt zijn doel tegen.

Bron: Ueber Sprache und Worte 461"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Hallo februari, ben je er nou alweer? Wat is er veel veranderd in maar één jaar. Niet normaal. Ik zei het gisteren ook al, wat gaat alles toch snel. Zeker als je even terug kijkt. Soms schrik je er dan van, hoe lang iets al geleden is. Dat heb ik ook vaak als ze op tv iets zeggen over iets dat je nog heel scherp voor ogen staat maar dat dan al meer dan dertig jaar geleden is. Mijn hemel, denk ik dan, ik word oud. Niet normaal hoor af en toe, tijd is echt relatief. Als je iets in een kwartiertje snel moet doen dat is dat zo voorbij. Zit je te wachten tot je eitje kookt, dan lijkt het uren te duren. Bijzonder eigenlijk wel.

Als ik nu eens even terug denk aan februari 2003, dat is al weer vijftien jaar geleden. Mijn beste vriendin was toen net overleden en is toen begraven en mijn oma overleed ook in februari maar die werd toen ook nog eens op mijn verjaardag begraven. Oma was al op leeftijd en al een tijdje ziek, ook kanker maar dan aan haar darmen. Marianne was 41, dat is toch wel heel erg jong nog. Ik mis haar nog steeds, dat zal zo blijven tot ik haar weer zie. Vijftien jaar geleden is dat al! Ik weet het nog als de dag van gisteren. Terwijl ik ongetwijfeld enorm veel vergeten zal zijn van wat er allemaal nog meer in die vijftien jaar gebeurd is. Raar hoor allemaal.

Ik weet dat ik ze weer ga zien. Het verhaal van het schilderij dat voor me gemaakt is van mijn beschermengel en dat die precies lijkt op Marianne, heb ik hier al eens verteld. Ik heb het vage vermoeden dat ze me wel eens op zou kunnen halen als het mijn tijd hier is. Of in elk geval in het gezelschap zal zijn van diegenen die er dan zijn. Dat is wel het minste wat ze kan doen want ze had me beloofd om samen met mij het bejaardentehuis op zijn kop te gaan zetten. Dus ze heeft wat goed te maken met me. Dat weet ze wel. Ik zie haar daar wel weer. Dat is fijn om te weten.

Gisteren heb ik nog even een overwinningsdansje met een bedank dansje gedaan voor Regina. In gedachten hè, ik ben nog niet zo actief zelf. Zij wees me erop dat ik bij instellingen kon kijken, op het tabblad rechts bovenin bij de drie puntjes. Ik klikte op instellingen en zag daar toen 'log in op Chrome', eh, oké. Omdat ik al op Google had ingelogd dacht ik dat dit gewoon genoeg was. Niet dus, op Chrome ook nog eens inloggen en BOEM daar had ik ze allemaal weer. Oh wat was ik daar blij mee zeg. Ik ga het binnenkort eens een keertje opschonen maar voor nu heb ik voor zulke dingen nog geen geduld.

Maar jeetje wat heb ik veel dingen opgeslagen. Niet allemaal noodzakelijk om weer te hebben, daar wil ik dan ook schoon schip in maken maar een aantal daarvan wilde ik toch echt niet kwijt. Ook van Rulof heb ik veel dingen opgeslagen en voor de katten waar ik van alles kan kopen, ook die medicijnen bijvoorbeeld. Daarom ben ik nu echt helemaal super happy. Het is er allemaal nog en daar ben ik wel blij om. Ja, het is zelfs te veel maar dat los ik nog wel een keertje op. Zo fijn om je pc uit te kunnen zetten zonder bang te zijn dat je er misschien morgen wel nooit meer in zal kunnen. Alles werkt perfect. Alleen dat gek soort woordenboek dat het hier geeft is flink even wennen. Soms heel handig maar je moet alleen even opletten.

Rainbow is toch echt ook een clown hoor. Ik heb weer zo om hem moeten lachen! Gisteravond al, de twee jongste vinden het ontzettend leuk om bij het afwassen op het aanrecht te gaan zitten. Vaak zitten ze er allebei en dan zitten ze nog het meest te wachten op het moment dat ik de stop eruit trek en het water weg gaat lopen. Machtig interessant vinden ze dat. Echt handig is het niet want dan gaan ze ook zitten op waar ik mijn schone vaat wil zetten en dat vind ik dan weer niet zo heel fijn. Ze weten nu ondertussen wel dat ze wel op het uiterste randje mogen zitten. Dat doen ze dan ook nog, soms luisteren ze namelijk wel. Niet vaak maar soms wel.

Ik had gisteren kip kerrie gemaakt, in mijn grote wok. Ik pak die grote pan op en Rainbow duikt in elkaar. Nou ja, rare! Ik zette de pan weer terug en hij schrok zo dat hij van het aanrecht af dook. Oké, hoe komt dat nou weer? Ik dacht er verder niet meer aan maar toen ik vanmorgen mijn opgedroogde vaat weg ging zetten, gebeurde het weer. Ik probeerde het nog een beetje uit en ja hoor, hij is als de dood van die pan. Op zich moest ik er wel om lachen maar ik ging er toch even over nadenken. Hoe zou dat nou opeens komen?

Als je dan even verder denkt dan kom je erop dat hij zich misschien wel een keertje aan die pan gebrand moet hebben. Dat is dan minder leuk natuurlijk maar een andere oorzaak zie ik niet. Hij wil natuurlijk altijd van alles stelen en de luchten die uit een pruttelende pan komen zijn dan ook wel heel erg aanlokkelijk. Maar ja, ook bloedje heet natuurlijk. Ik denk dat daar ergens de oorzaak zit van zijn grote schrik voor de wok. Ik denk ook dat hij het in elk geval niet meer in zijn koppie zal halen om daar nog een keertje uit te willen stelen. Hij heeft er blijkbaar net iets te goed van geleerd.

Hoe blij ik ook ben met mijn nieuwe pc, al helemaal omdat ik al mijn bladwijzers weer terug heb, Rainbow is er niet zo heel blij mee. Ik heb net weer een foto van hem gemaakt en die is best wel grappig. Hij ging al op mijn arm liggen maar beweegt dan mee door het getyp. Natuurlijk aai ik hem dan wel tussendoor maar dat vindt meneer niet genoeg. De volle aandacht wil hij. En dan komt hij weer hoor. Hij gaat pontificaal voor het beeldscherm zitten waardoor ik over en langs hem heen probeer te kijken wat ik aan het doen ben. Ik probeer hem dan altijd even een kontje te geven of zo maar hij laat zich niet altijd zomaar opzij schuiven.

Geef hem eens ongelijk. Ook nu vertikte hij het om te verkassen. Rainbow, ga nou opzij joh! Zo zie ik toch niets. Hij gaat zich even zitten wassen, loert een beetje mijn kant op en ziet dat ik toch verder werk. Hij rekt zich uit en gaat dan weer aan het beeldscherm hangen. Nu zie ik echt niet meer wat ik aan het doen ben. Dat is dan ook helemaal precies zijn bedoeling natuurlijk. Ik moet er zo om lachen. Omdat ik mijn foto's op de externe harde schijf aan het zetten was, had ik de camera hier liggen. Ik weet het, ik heb hem zo al op de foto maar het blijft zo enorm grappig. Ik kon het niet laten.

Als hij klaar is met zich aan mijn beeldscherm uit te rekken, gaat hij zo met zijn koppie tegen het scherm aan zitten leunen. Oh ja, nu kan ik nog steeds niets. Ik ga hem zitten kriebelen en uiteindelijk vindt hij dat hij nu wel genoeg aandacht heeft gekregen. Dan gaat hij vanzelf weg en dan gaat hij achter me liggen. Op het kozijn op een speciaal voor dat doel neergelegd kattenkleedje. Zo, even rust en kan ik verder werken. Dan heb ik dat alvast gedaan. Vandaag ga ik zo lekker een stukje lopen, kan ik gelijk mijn medicijnen en wat boodschappen halen. Dat zijn een aantal vliegen in ene klap.

Mooi geregeld! Nu eerst even mijn brunch klaar maken, ontbijt had ik echt geen zin in vandaag. Maar dat ga ik nu goed maken. Mijn boterhammen met kaas ga ik veranderen in een tosti. Veel lekkerder. Sinaasappeltje erbij, en ik zit weer goed. Vanavond hoef ik alleen maar het bord met kip kerrie op te warmen. Een dag later is dat altijd nog veel lekkerder. Ook mooi geregeld. Bij DHL staat er al twee dagen een pakje aangemeld en dat vind ik best irritant. Zet nou gewoon wanneer jullie komen erbij en dan weet ik dat ook weer. Maar goed, pakjes en ik hebben een soort van haat liefde verhouding, veroorzaakt door de bezorgers. De liefde overheerst! Ik ga eten maken!