"Een van de dingen die de vooruitgang der mensheid het meest in de weg staan, is dat de mensen niet luisteren naar degenen die het verstandigst, doch naar degenen die het luidst spreken."
A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860
Gelukkig dat mijn blog gisteren al voor het grootste deel af was. Ik kon echt niet langer rechtop blijven of zelfs maar gewoon zitten. Ik heb echt een hele leuke middag en avond gehad. Laten we dat even voorop stellen. Daar heb ik echt van genoten. Het was echt ijskoud buiten maar het zonnetje scheen prachtig. Helaas lokte dat veel mensen naar buiten waardoor het behoorlijk druk was nog. In de Laurenskerk was de tentoonstelling van World Press foto maar bij elk stukje tentoongestelde waar stonden drommen mensen. Het zoemen van mompelende mensen zweefde door je oren waar je maar liep.
Helaas voor Sjoukje want ik wilde er eigenlijk wel zo snel mogelijk weer uit. Jammer eigenlijk dat er altijd zoveel oorlogsfoto's te zien zijn. Het is helaas niet anders, dat is nou eenmaal nieuws. Kim en Daan waren er ook al geweest en Kim had ook al gezegd dat ze op zo'n manier het fotograferen nooit zo leuk zou vinden. Ja, kunst of nieuws, daar zit nou eenmaal een flink verschil in. Ik wilde meer weg van de mensen. Nadat we uit de kerk waren, dat moet voor het zingen zijn geweest want ik heb niets gehoord verder, hebben we een klein stukje gelopen.
Maar ja, dat kan ik nou eenmaal nog niet zo lang en ik zat al boven mijn max van thuis, de 10 minuten. De reis er naartoe telde natuurlijk ook mee. Ik begon het al te voelen. Daarom zijn we een wijntje gaan drinken bij een heel leuk barretje. Het zat vol binnen maar ik kon even niet verder. Aan een hoog tafeltje hangen ging hem niet worden voor mij. We zijn buiten gaan zitten, in de kou maar onder de kachel. Zolang het zonnetje scheen was het nog wel te doen. Wat lekkere hapjes erbij, goede gesprekken. Heel leuk eigenlijk. Wat later konden we ons alsnog binnen even opwarmen. We zouden nog een klein stukje gaan lopen maar ver kwam ik niet.
Natuurlijk moest ik, zoals altijd, naar het toilet toen het niet meer kon. Dat is ook een soort afwijking van me. Lopen ging echt niet meer daarom zijn we, vroeger dan gepland, naar het leuke Thaise restaurantje gegaan. We waren de eersten natuurlijk. Ook daar hebben we genoten, van het eten, de omgeving en de lieve en grappige Thaise meneer die ons bediende. Die had zijn lolbroek aan of zo dus we hebben wat om hem moeten lachen. Sjoukje had hem nog nooit zo meegemaakt. Zij was daar al vaker geweest. Niet gek want het eten was echt heerlijk. Hij kwam ons koffie van het huis aanbieden. Heerlijk, reageerde ik maar Sjoukje wilde graag thee.
Hij zegt streng 'nee, ik zeg koffie van de huis' en loopt weer weg. Wij lagen in de kreukels natuurlijk. Daarna komt hij droog mijn koffie brengen en haar niets. We zaten nog even een tijdje in twijfel, al lachend natuurlijk. Toen we op het punt waren dat we dachten dat hij het echt meende, kwam hij er toch aan met de thee en een grote grijns. Ondertussen hadden we ons ook nog de kreukels gelachen om de beelden die er allemaal stonden. Mensen met kippenpoten, zo zag het eruit in elk geval. We hebben ons voor zitten stellen hoe het lopen er dan uit zo zien. Dan zou je pas echt pijn je rug krijgen, de zwaartekracht zou de killer zijn dan.
De wandeling naar de tram was wel heftig want mijn lijf wilde al helemaal niet meer mee doen. Sjoukje babbelde wat af om mij daarvan af te leiden. Dat hielp wel. Ze liet zo haar eigen tram voorbij gaan omdat de mijne nog even zou duren. Heel lief van haar, maar nu moest zij in die kou nog wachten en dat vond ik wel sneu. Ik was blij dat ik even kon zitten weer en het kleine stukje naar huis heb ik ook geprobeerd te doen alsof ik niets voelde. Niet dat het lukte maar het was in elk geval een goede poging. Het was een hele leuke avond geweest en dat heeft, voor nu, gewoon nog even een prijs. Dat zal ook vast nog wel beter worden. Ooit. Tot die tijd heb ik het er maar voor over, zeker als het leuk genoeg is zoals nu.
De cits hadden gelukkig wel gegeten maar ze kregen maar de helft. Ik had de bakjes te dicht tegen elkaar gezet waardoor er maar één helft was open gegaan. Ik zette ze snel goed zodat ook de tweede bak met luikjes open ging. Zo konden ze de rest ook nog opeten. Een goede leer voor de volgende keer. Er moet meer ruimte tussen. Ik ben na het plaatsen van mijn blog naar de bank gegaan. Daar heb ik ze, veel vroeger dan anders, hun snoepjes gegeven en ik ben op de bank in slaap gevallen. Half rechtop.
n de nacht werd ik wakker als een soort stijve plank. Heel apart. De delen waar ik normaal die vreselijke krampen in krijg waren nu niet aan het krampen maar voelden als een stuk hout of zo dat ik moeilijk kon bewegen. Dat duurde even. Zou dit dan toch vooruitgang zijn? Ik vind van wel. Oké, het was ook wel pijnlijk maar lang niet zo pijnlijk als die zenuwpijnen. Het voelde een beetje alsof ik op slot zat of zo. Of als een stuk hout. In elk geval heel erg stijf maar, iets waar ik al heel blij om was, geen krampen of zenuwpijnen. Dit was ook niet echt aangenaam maar stukken minder pijnlijk in elk geval.
Nu, de dag erna, voelt het alsof iemand me stiekem in elkaar heeft geslagen. Alles doet me zeer en alles is stijf. Vandaag wordt dus maar gewoon een dag op de bank. De dingen die ik wilde doen zullen moeten schuiven naar morgen of misschien zelfs wel overmorgen. Dat geeft niet, ik heb genoten. Dat het zo nog even moet, dat is dan maar zo. Dat heb ik er wel voor over dan. En bij dat restaurantje kom ik zeker nog wel eens een keertje terug. Het was echt heerlijk en heel gezellig. Voor herhaling vatbaar. Het liefst zonder pijn en kramp maar ook dat komt wel weer. Tijd doet wonderen, zeggen ze toch.
Ik kwam er achter dat mijn blog en de quote van eergisteren gewoon bij de maand januari stonden. Geen idee hoe ik dat gedaan heb maar ik heb het maar even hersteld. Dat zag ik gisteren toen ik mijn blog ging plaatsen. Dat zijn ook van die dingetjes die aangeven dat mijn concentratie er ook nog lang niet is. Ik heb het hersteld nu. Geen mens die het weet. Ik was weer eens een klein beetje dom. Degene die de 100.000e was ook want nu weet ik niet wie dat was. Dan kan ik ook geen prijs geven. Jammer maar helaas. Over een dik jaar of anderhalf moet ik dan zo ongeveer wel weer op de 200.000 komen. Kijk ik dan wel weer verder.
Ik had een heel groot doek zwart gemaakt, als ondergrond. Maar dat doek kan ik wel weg gooien. De cits hadden het namelijk omgegooid en Moonlight was zo bijdehand om er in te gaan liggen en het als een soort soepel mandje te gebruiken. Rare gozer. Ik wilde daar een foto van nemen maar daar bleef die boef niet voor liggen natuurlijk. Allemaal kattennagelgaatjes zitten er nu in. Uit de verte zou je het nog als sterretjes kunnen zien. Het was de bedoeling daar een mooi schilderij op te maken voor iemand maar dat kan ik nu wel vergeten. De boeven. Ik weet ook dat Moonlight daar zijn nagels ingezet heeft. Ik denk niet dat ik het kan herstellen. Misschien kan ik het verkopen aan een dierenliefhebber. Dan noem ik het 'Nightsky gemaakt door Moonlight'. Maar voor vandaag doe ik gewoon even niets meer.
Ik ga zo lekker weer languit want zelfs het zitten doet zeer vandaag. Het wordt gewoon liggen en tv kijken en bij slapen. Hopen dat de stijfheid dan weer overal uit zal trekken. Dat komt vanzelf wel goed. Ik heb vannacht in elk geval niet lopen huilen van de pijn dus dat moet ik zeker zien als een grote stap vooruit. Ik weet dat ik er dan meestal eentje achteruit maak maar daar ga ik dan maar even niet aan denken. Het kan ook een keertje zijn dat dat niet zo is. Dat lijkt me ook wel een keertje fijn. Ik kan in elk geval al liggend nagenieten van een dag die zeer voor herhaling vatbaar is. En daar ben ik Sjoukje heel dankbaar voor.
"Duisterheid en onduidelijkheid van uitdrukking is altijd en overal een heel slecht teken.
A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860
Bron: Ueber Schriftstellerei und Stil"
De laatste tijd word ik weer plat gebeld door buitenlandse nummers. Ik neem normaal niet op, dat zie je al direct. Alleen gisteren trapte ik erin omdat het een Belgisch nummer was en ik ken nogal wat Belgjes. Je weet maar nooit natuurlijk. Een Engels met Indiaas accent sprekende man zei van Microsoft te zijn en ik zei hem netjes in het Engels terug dat hij maar iemand anders op moest gaan lichten en dat ik het nummer door zou geven aan de politie. Daarna heb ik opgehangen. Ik zag op Facebook pasgeleden dat er toch iemand ingetrapt was en die waren een hoop geld kwijt.
Niet intrappen dus, Microsoft werkt zo helemaal niet. Met een paar trucjes kunnen ze zo aan al je gegevens komen en ben jij alles kwijt. Opgedonderd, ga maar werken voor je geld. Ik werk al vanaf mijn twaalfde. Nee, ik ben er niet rijk van geworden maar hard werken ben ik nooit vies van geweest. Ik wist pas hoe fel ik daarover word toen iemand mijn tas uit mijn fietsmand probeerde te pakken en ik trok hem bijna van zijn brommertje. Woest was ik! Zijn ze helemaal gek geworden. Ga banken oplichten of de Rockefellers maar niet mensen die hard werken voor wat ze hebben.
Dat moest er even uit. Misschien dat ik hier iemand ook nog mee waarschuw, dat kan nooit kwaad. Vanmorgen met het eten geven van de cits waren ze nu alle vier maar lauw wat het eten betreft. Aurora was de enige die met smaak begon te eten. Omdat er nu in alle bakjes nog een laagje voer stond, nam zij haar kans waar. Tot mijn grote verbazing zag ik haar eten van het eten van de kleintjes. Nou ja, kleintjes... Toen zij zag dat ik haar zag, bleef ze even stil met haar koppie boven het eten hangen. Ik zei natuurlijk niets en toen at ze door. Dat gebeurt niet zo vaak, dat de kleintjes nog eten in hun bakkie hebben 's morgens. Ik moest er wel om lachen.
Ik maak me er niet druk meer om. Ze zullen wel vol zitten en daarom eten ze dan niet. Dat geeft niks. In de natuur eten ze ook de hele dag door met tussenpozen. Dat zelfs de niet brokjes etende Rainbow vol zit vind ik dan wel vreemd maar goed, als hij honger heeft dan eet hij wel. Ze hebben nu alle vier uit elk bakje gegeten en nog zit er bij sommige bakjes een beetje in. Het zal wel. Ze komen in elk geval niet om van de honger. Dat is meer dan ik van Sunshine kan zeggen. Dat weet ik in elk geval niet. Dan is niet willen eten terwijl er een volle bak staat nog altijd beter.
Daan en Kim kwamen nog even langs om kistjes te brengen. Oude fruitkistjes. Deze zijn gelukkig al helemaal voorbewerkt. Ik hoef ze alleen nog maar een laagje verf in de gewenste kleur te geven, een plaat op maat te laten snijden en dan die ook een zelfde soort laagje verf te geven. Wieltjes eronder en klaar is mijn op maat gemaakte salontafel. Ik heb al een mooie salontafel maar die is niet zelf gemaakt. In mijn tempo gaat het nog maanden duren maar dat maakt niet uit. Het begin is gemaakt. De kistjes zijn er. Nu de rest nog. Ze staan verdekt opgesteld en niet in de weg. Geen stress, geen druk. Dat kan ik nog niet hebben. Om te testen hoever ik nu ben en omdat ik heel erg zin had om haar te zien, had ik met een vriendin afgesproken vandaag. In de stad. Voor mij op zich al een uitdaging.
Veel mensen bij elkaar, kan ik ook nu nog steeds niet waarderen. We wilden naar de World Press expositie maar daar waren zoveel mensen, dat ik mezelf niet de rust kon geven om ook maar ene foto echt goed te zien. We hebben ergens een wijntje gedronken, daarna zijn we Thais gaan eten. We hebben echt geweldig veel lol gehad en veel over elkaar te weten gekomen. Dingen die de waardering voor elkaar, wat mij betreft, alleen maar groter maken. Het mooie is, zij heeft haar weg, ik de mijne maar los daarvan kunnen we elkaar waarderen en respecteren. Morgen vertel ik misschien meer maar voor vandaag hou ik ermee op. Mijn blog wordt geplaatst maar ik ben klaar met vandaag. Op. Geeft niet, komt wel weer.
Gewoon even een dagje of twee bijkomen en dan gaat het wel weer. Nee, niet waar ik wil zijn maar wel waar ik ben. Acceptatie is een groot woord maar een nog veel grotere daad. Het was gewoon een mooie dag, veel lol gehad, veel geleerd, veel om over na te denken. Wat meer wil een mens nog meer?
Ik zit nu ver, of ver, over de honderdduizend meelezers. Oké, overdreven. Mijn site is meer dan 100.000 keer bezocht. Helaas weet ik niet wie die 100.000e was. Ik ging zelf even kijken en was 100.022 en helaas, weet ik niet wie de prijs heeft gewonnen. Maar dat mag de pret niet drukken want ik ben meer dan verbaasd dat er al zoveel mensen op mijn site gekomen zijn. Met al mijn gezanik over van alles en nog wat. Dat had ik niet verwacht maar het is leuk om te zien. Dus allemaal bedankt voor het mee (be)leven in mijn dagelijkse gedoetje. Ik schrijf nog wel even door. Sunshine moet eerst maar eens thuis komen en dan zal ik met hem wel overleggen of ik door zal schrijven of niet. Dat eerste boek moet ook nog steeds verder komen dan die eerste twee hoofdstukken. Voorlopig ben ik nog wel van de straat.
De eerste twee dagen zal ik even liggend door gaan brengen. Teveel van mezelf gevergd maar ik heb het er van harte voor over gehad. Er komt wel weer een tijd dat de leuke dingen vanzelf zullen gaan maar voor nu moet ik er het genoegen mee nemen dat dit nog niet zo is. Ik heb er alleen graag wel een offer voor over. Komt goed, ooit. Voor nu ga ik er maar even voor zorgen dat de cits hun snoepjes krijgen, dan ben ik even van ze af, tot morgenochtend. Morgen ga ik gewoon een dagje bijkomen, het is voor nu niet anders.
Maar afzien voor een leuke dag moet kunnen. Een leuke dag zonder afzien, zoals het hoort, komt wel weer. Kwestie van gewoon de moed blijven opbrengen om leuke dingen te ondernemen. Het liefst met iemand die dat ook begrijpt en niet boos is omdat je uit de mensen massa weg wilt. Gelukkig heb ik zulke mensen om me heen. Daar ben ik blij om en daarom weet ik ook dat het wel goed komt. Morgen meer, morgen beter. Altijd.
"Roem, die snel komt, verdwijnt ook snel."
A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860