Goh, dat was ook wat. Dat moet vaker zo gaan. Ik ben even naar buiten gegaan gisteren en ik heb gelijk een boodschapje gehaald. In de loop van de ochtend kreeg ik een berichtje dat mijn pakketje tussen 14 en 18 uur zou komen. Ik had vitamines online besteld, stukken goedkoper dan in de winkel. Bovendien moest ik er wat extra bij van de diëtiste. Ik zag het mailtje en ik dacht, ja dag. Dan hadden jullie dat maar eerder moeten sturen. Zoiets zie ik dan natuurlijk vlak voordat ik weg ga. Ik had nog een paar dagen voorraad, behalve die nieuwe dan, ik waagde het er maar op. Toen ik net thuis was, mét boodschappen, ging de bel, het pakketje met vitamines. Is dat even fijn? Anders had ik moeten wachten en weg gemoeten op het moment dat ik het meest vermoeid ben. Wat een mazzel!

Nog iets wat ik heel fijn vind, het is weer een stuk langer licht! Heerlijk hè?! Gewoon om een uur of vijf nog. Pas ietsje later begint de avond te vallen. Voor mij altijd een goed teken, we gaan weer richting lente! Als je daar niet vrolijker van wordt dan weet ik het ook niet. Ook vandaag schijnt het zonnetje weer zo mooi. Het is wel verdraaid koud maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb zondag in de stad nog handschoentjes gekocht, voor Kim en voor mezelf, zonder vingertoppen. Zo kan je toch nog aan je telefoon komen, of in Kim's geval is het voor haar fototoestel, zonder dat je je handschoenen uit moet trekken en je handen lekker warm blijven verder. Die topjes kunnen het wel hebben. Kim zocht daar al lang naar en Sjoukje wist toevallig net waar je die kon krijgen en daar liepen we praktisch naast. Goed geregeld allemaal!

Gisteren kreeg ik de vitamines thuis maar ook lagen de 'echte' haaknaalden in de bus. Die had ik toch ook maar gekocht. Mijn pillendoos is weer helemaal aangevuld maar ik slik nu echt elke avond een hele berg zeg. Grotendeels vitamines en dat zijn allemaal nogal van die knijters van pillen. Dan nog voor mijn longen een pilletje en voor mijn allergie ook nog twee. Ik moet straks even gaan kijken want die pilletjes zien er opeens heel anders uit nu. Van grote witte zijn het nu hele kleine blauwe. Ik ga er maar van uit dat ze daar weten wat ze aan het doen zijn bij de apotheek. Toch hoop ik dat ik nog een oud doosje van die witte heb, kan ik even kijken of het klopt maar dan moet ik er eerst even naar zoeken. Als ik het niet weg heb gegooid dan kan ik het nog vinden als ik mazzel heb.

Doordat ik nu die haaknaalden binnen heb, die ze in de tutorials gebruiken, snap ik waarom het er bij mij altijd net even anders uit ziet. Het zijn andere maten dan die bamboe naalden die ik al had. Ik had echt even zo'n Aha-erlebnis. Het gaat maar om millimeters maar op van dat fijne werk heeft dat behoorlijk veel effect. Maar in combinatie met elkaar ben ik nu van heel veel maten voorzien en kan ik in elk geval flink gaan stippelen als ik daar tijd voor heb. Nu in elk geval met dezelfde instrumenten die in de filmpjes gebruikt worden. Nu alleen nog de juiste verdunner in huis zien te halen en dan kan ik op veel mooiere resultaten rekenen.

Als ik dan later eenmaal een hoop technieken zo geleerd heb dan kan ik zelf dingen gaan ontwerpen. Voor nu heb ik nog een hoop te leren. Ik heb een filmpje gezien van een prachtig punt schilderij, echt schitterend. Het filmpje duurt meer dan een uur en dan is hij nog ontzettend versneld. Maar zoiets zou ik ooit ook willen maken. Het is prachtig om te zien. Ik heb hem ook niet helemaal gekeken hoor, ik ging elke keer een stuk verder kijken. Ik vloog er een beetje doorheen maar het was heel mooi om te zien hoe er zoiets moois ontstaat. Daar moet je wel engelengeduld voor hebben, lijkt mij. Dat heb ik nu nog zeker niet. De artiest zegt dat ze gaat mediteren voor ze gaat beginnen en dat haar handen dan uit zichzelf hun werk doen. Mooi hoor. Natuurlijk heeft ze de basislijnen eerst op het doek getekend maar dan nog. Ik vergeet bij zo'n heel kleintje al delen, laat staan als ik hier nu aan zou moeten werken. Geloof me, dan ging dat volledig mis. Voor als je ook wilt kijken wat ik bedoel, klik dan hier. Ik vind het in elk geval ongelofelijk knap wat ze daar doet.

Ik ben ook maar een beetje begonnen met nog extra bewegen. Als ik ooit nog een keer door de stad zou willen lopen, ik kan het me bijna niet voorstellen, dat ik dat wil dan, dan moet ik toch echt wat meer doen. Ik weet het, ik ben al een heel eind gekomen maar het duurt zo lang. Dus ik doe iets wat niet belastend is voor mijn gewrichten en wat ik nog leuk vind ook. Ik heb een trampoline. Zo'n kleintje. Ik wist niet dat het zo gezond voor je is ook nog eens. Ik kan het nog niet lang natuurlijk. Ook dat zal ik langzaam op moeten bouwen, net als het lopen. Maar de combinatie ervan kan me alleen maar helpen. Ik kan de oefeningen niet doen maar ik heb er ondertussen veel over gelezen en zitten kijken naar uitlegfilmpjes.

Als je alleen al 3 minuten op en neer beweegt, zonder echt te springen, dan doe je al aardig wat voor al je cellen in je lijf. Je schoont er je lymfesysteem helemaal mee op, je smeert je gewrichten, weet ik veel wat er allemaal nog meer voor voordelen voor je gezondheid aan zitten maar het is echt een aanrader. Als je 10 minuten oefeningen doet dan staat dat gelijk aan 40 minuten hardlopen. Bizar hoor, dat had ik jaren eerder moeten weten. Natuurlijk begint alles bij mij al vrij direct nadat ik begonnen ben te protesteren. Precies die delen waar ik ook zo'n kramp krijg steeds, verzuren gelijk. Dat heb ik gisteravond wel gemerkt, ik heb lopen jodelen van de krampjes op mijn wreef en schenen.

Toch ga ik me daardoor niet tegen laten houden. Als ik dit vol kan houden dan moet die verzuring daar vanzelf weg gaan. En ondertussen maak ik gebruik van de zwaartekracht om al mijn cellen een soort van zetje te te geven. Drie minuten is al goed voor je, tien minuten nog beter natuurlijk. Ik ben al blij dat ik er die drie minuten op kan blijven staan. Gewoon een soort van je hielen indrukken en je begint al rustig te bouncen om het zo maar te noemen. Een klein stukje door die verzuring heen en dan stap ik er weer af. Rustig aan, net zoals met de rest. Dan kom ik vanzelf steeds verder en langer ermee. De cits vinden het reuze interessant natuurlijk. Daar was ik al bang voor.

Rainbow heeft er vandaag een sport van gemaakt om er steeds onderdoor te lopen maar uit de weg van het inzakkende spul waar ik hem anders dan door zou kunnen raken. Die rare. Ik schrik me dan steeds rot maar hij buigt precies op tijd af. Dat maakt het wel weer spannend natuurlijk. Hij weet volgens mij donders goed dat hij toch goed uit de weg moet blijven. Dat doet hij dan ook maar hij is er wel even gezellig mee bezig. Ik heb een muziekje opstaan, een afspeellijst. Diezelfde ga ik gewoon, voorlopig, elke keer opzetten. Dan hoor ik vanzelf aan de muziek of ik verder kom dan de dag ervoor of niet. Ik zal vanavond wel weer wat kramp krijgen. Niet fijn nee, maar ik vind dat mijn lijf niet zo stom moet doen.

Dit is gezond om te doen en dan moet je me zeker niet gaan tegenwerken. Daar doe ik dan weer niet aan mee. Ik hoop over een paar weken toch een aantal minuten langer vol te houden dan nu ik net begonnen ben en als dat allemaal goed gaat, dan ga ik beginnen aan de oefeningen. Als ik van dit alles één ding geleerd heb is dat niet alles tegelijk kan en dat ik sommige dingen heel langzaam weer moet opbouwen. Niet zoals ik altijd gewend was, gelijk volle bak. Dat gaat nu gewoon niet.

Maar dat geeft niet, ik kom vanzelf uiteindelijk wel weer waar ik wil zijn. Vroeger zou ik die paar minuten zo stom hebben gevonden dat ik het dan maar gewoon niet deed. Nu weet ik dat ik die minuten juist nodig heb om er straks uiteindelijk wel een half uur op te kunnen springen met oefeningen. Gewoon doorzetten en langzaam opbouwen. Als ik het zo met alles voor elkaar krijg, kom ik straks toch waar ik wil zijn. Beter hoor!

"Wie eenzaam kan leven, zal in niets op het dier gelijken, in veel op de wijze, en in alles op God.

Bron: Gracian"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Gisteren belde Sjoukje me op, we hebben nog even gebabbeld over zondag maar ze zei dat ze iets had gemerkt dat me misschien kon helpen. Het was haar opgevallen dat ik op de terugweg naar de tram opeens heel stijf liep. Daar kreeg ik misschien die krampen wel van. Ik begreep wel wat ze bedoelde maar zo zat het niet. Ik ging het haar uitleggen. Toen besefte ik me pas dat ik eigenlijk altijd alleen ben als dit gebeurt. Ik ga namelijk niet zelf zo raar lopen maar mijn lijf slaat een soort van op slot. Dan zit ik helemaal vast en ja, dat ziet er raar uit als je dan loopt. Normaal gesproken ben ik dan altijd alleen en nu had ik een getuige, voor het eerst.

Tegenwoordig kan ik dan nog wel een klein stukje verder maar in het begin sloeg ik helemaal vast. Vandaar dat ik wel eens uit winkels weg ging zonder de benodigde boodschappen omdat ik anders niet meer thuis zou kunnen komen. En omdat ik zo op slot sla, krijg ik na een tijdje die krampen want je moet het eigenlijk zien als een soort van grote inspanning die ik niet kan stoppen zelf. Ik probeer het altijd zo te sturen dat ik dan alweer thuis ben maar afgelopen zondag lukte me dat niet. Vandaar dat zij het gezien heeft, ze had de primeur. Niet dat ik me ervoor schaam of zo hoor, het is wat het is. Maar ik moet dan wel zorgen dat ik heel snel thuis kom omdat ik me anders niet meer kan bewegen en daardoor dan ergens anders vast zit.

Wel apart eigenlijk. Dat ik dit altijd in mijn uppie door maak. Daar had ik nog niet eerder bij stilgestaan. Was het maar zo als zij dacht, want dan had ik het zelf in de hand. Nee, mijn lijf heeft zoiets van, hee, je gaat weer te ver, ik ga gewoon even op slot nu. Waardoor ik gewoon even een tijdje niets meer kan. En als ik dan zo een tijdje verstijfd ben, dan gaan die krampen meestal komen. Het is niet zo dat ik verstijf omdat ik bang ben dat de krampen komen. Helaas niet want dan kon ik dat afleren of gewoon niet meer doen of zo. Nee, zo simpel zit het jammer genoeg niet. Mijn lijf is de baas, dat wist ik al en nu weet zij het ook. Best lastig ja, vooral als je wat leuks aan het doen bent.

Daarom durfde ik het ook aan om met haar weg te gaan omdat ik wist dat zij het zou begrijpen als ik niet verder zou kunnen of ergens gewoon opeens weg had gewild. Als je dat met iemand zou doen die je een aansteller vindt of zo, dan heb je die vrijheid niet. Dan kan je nog commentaar krijgen ook. Vandaar dat ik niet zo snel iets doe of het moet een beetje in de buurt van thuis zijn. Dan kan ik nog net even zorgen dat ik de trappen op kom, voordat mijn eigenwijze lijf het slot erop gooit. Ik zou het ook wel anders willen maar ik moet niet klagen. Het is al stukken beter, het is alleen nog niet waar het wezen moet. Omdat 'lijf' nog een beetje de baas speelt.

Het zal heus wel weer een keer zover komen dat ik daar zelf weer de baas over ben. Het is al stukken beter dan in het begin, er is vooruitgang. De suggestie om dan misschien een soort van spierverslappers te nemen, heb ik ook uitgelegd waarom dat juist niet mag. Daar was ik zelf namelijk ook al heel snel opgekomen. Maar mijn lijf geeft die grenzen niet voor niets aan. Als ik dat onderdruk met wat dan ook, dan helpt dat me niets. Dan ga ik toch weer over grenzen heen waar dit nu juist niet meer mag. Het is gewoon net alsof je lijf je wel even zal leren hoe je dat de rest van je leven moet aanpakken. Zij is daar niet zo moeilijk in, hup op slot, je gaat te ver. Ik kan er maar beter van leren. Ik doe mijn best, makkelijk is namelijk wel anders.

Net kreeg ik weer de Facebook herinneringen. Ik las mijn blog van vorig jaar en die dag wist ik echt nog alsof hij echt van gisteren was. De dag dat ik me zo ontzettend gek had lopen haasten en in de avond ook nog met Aurora naar de dierenarts moest omdat haar oortje pijn deed. Daarna reed ik naar mijn moeder en kon daar nog snel een bakje met eten meenemen. Ik kon Aurora natuurlijk niet in de auto lagen zitten en daar even eten. Door die rare dag weet ik ook nog dat we bruine bonen aten. Dat vond mijn moeder altijd zo lekker en het was één van de weinige dingen die ze nog weg kon krijgen toen.

Ik vertel dit omdat ik gisteravond heerlijk bruine bonen heb zitten eten. Toen ik dit dus net las, was ik er helemaal verbaasd over. Exact een jaar later eet je dat precies datzelfde. Niet dat het een boodschap bevat of zo hoor, ik vond het gewoon een hele aparte. Ik herinnerde me ook nog hoe moe ik toen al was. Alleen kon ik er toen niet aan toegeven, dat mijn moeder me nodig had woog toen zoveel zwaarder en mijn lijf was nog niet de baas. Dat ik af en toe van pure vermoeidheid in tranen zat op de bank, dat weet ik nog heel goed. Had ik het toen anders moeten doen? Ik denk niet dat het verschil zou hebben gemaakt met hoe ik nu zit. Bovendien zou ik niet geweten hebben wat ik dan anders had moeten doen.

Het was gewoon de laatste druppel van vele jaren van ellende die deze emmer deed overstromen. Die burn out, daar zat ik toen al een tijd in, bleek achteraf, maar ook daar ging ik gewoon doorheen. En dan krijg je blijkbaar van die rare ziektes zoals ik die nu heb, somatische symptoom stoornis. Nou daar ben je dan gezegend mee maar niet heus. Als je dat allemaal kan voorzien dan zou je het zeker allemaal anders doen. Maar één ding wat ik er nooit aan zou veranderen is het feit dat mijn moeder voor zou gaan, altijd. Daar zou ik het altijd voor doen. Als ik dat niet zou hebben gedaan dan zou ik me daar enorm naar door gevoeld hebben en ik weet nu dat ik toen gewoon alles gedaan heb wat er in mijn macht lag zonder toen al helemaal in te storten. Dat je dan een beetje harder valt dan anders, is dan maar zo. Dat was voor een heel goed doel.

Ik ben al blij dat ik toch al een stuk verder ben dan in bijvoorbeeld september. Toen sloeg mijn lijf al op slot als ik gewoon naar het toilet was gelopen. Toen kwam ik helemaal niet ver. Als je het zo bekijkt dan ben ik al een heel eind gekomen. Ik kwam van wel heel ver en kan nu zelfs al stukjes lopen buiten. Niet lang en niet ver maar het is altijd zeker verder dan het toilet. Daarom, mij hoor je niet klagen wat dat betreft. Ik heb nog een lange weg te gaan maar ik heb al een hele reis achter de rug. Soms een stapje terug, dat hou je ook niet tegen maar als je er al twee vooruit had, dan ben je toch verder dan je was. Daar blijf ik me maar op focussen.

Ik ga nu ook even lekker iets voor mezelf doen. Straks wat kleine boodschapjes halen, in één winkel, dat kan ik nu ook zonder dat het me volledig uit put. Dat was ook wel anders eerst. Ook dit is vooruitgang. Toch wel iets om dankbaar voor te zijn. Kleine Rainbow die hier weer voor mijn beeldscherm zit te storen, is ook iets om erg dankbaar voor te zijn. Kleine clown. Al mijn cits ben ik dankbaar voor. Zelfs Sunshine, ook al blijft hij eigenwijs weg. Het zonnetje schijnt prachtig, het is wel gemeen koud heb ik al gevoeld. Tijd dat ik wat anders ga doen. Ik ben wel klaar met schrijven voor vandaag. Snel plaatsen dit en naar buiten nu de zon nog schijnt!

"Het geluk heeft zijn wetten, want voor een bezonnen mens is niet alles toeval."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Gisteren heb ik toch nog wat verrassingskrampjes gehad. En nu zit ik vol verbazing te kijken dat dit een echt woord blijkt te zijn volgens de spellingscontrole die hier automatisch aan staat. Goh, nog een verrassing. Gek genoeg niet in mijn benen waar ik ze in elk geval dan nog verwacht had maar tussen mijn ribben. Een hele vervelende plek om kramp te krijgen omdat je niet goed tegendruk kan geven. Maar goed, vergeleken met een aantal weken geleden is het nog altijd een verbetering. Veel heb ik in elk geval niet gedaan. Op de bank liggen en voor de cits zorgen, meer is er niet uit mijn handen gekomen.

Maar dat mocht van mij, het kon niet eens anders maar dan doe ik net alsof het mag. Dan is het net echt. Vandaag ga ik wel proberen in elk geval iets te doen. Dat mag ook wel hier. Lekker op mijn gemak, ik heb de hele dag. Vanmorgen werd ik wakker met pijn in mijn rug, ook een soort van nawee maar na een beetje bewegen wordt dit nu minder. Dat valt dus ook nog mee. Ik zie vooruitgang en daar ben ik heel blij om. Ik heb een heleboel verfrommel staan en dat ga ik eerst opruimen. Eigenlijk heeft het weinig zin omdat ik van plan ben straks of morgen toch weer te gaan verven maar anders krijg ik het hier niet echt goed opgeruimd.

Bovendien kan ik niet tegen die losse troep.

Ik heb weer een schilderijtje af, die hoort bij Peter Rabbit. Deze hoort er een soort van bij en is een geboorte tegeltje. Ik vind hem zelf erg leuk in elk geval. Nog even een beschermlaagje erop spuiten en hij is klaar om goed te drogen. Gisteren lagen de cits de hele dag in de buurt. Vooral Moonlight en Skylar lagen heerlijk met elkaar te kroelen. Dat vind ik altijd zo lief om te zien. Zij vinden het in elk geval allemaal wel lekker, zo'n bankdagje. Aurora wil altijd bovenop me en daar ben ik niet altijd blij mee. Ze doet dat ook altijd vlak voordat ik drinken wil gaan pakken of zo. Net alsof ik haar er dan gelijk af gooi. Wat dat betreft heeft ze niet echt een goede timing.

Op een gegeven moment ging ze dan maar naar haar mandje. Het leuke was dat Rainbow heel voorzichtig naar haar toe kroop. Hij durft nog steeds niet heel dicht bij haar in de buurt te komen maar deze twee zoeken elkaar de laatste tijd regelmatig op. Hij haar meer dan zij hem maar toch zie ik dat zo'n beetje gebeuren. Nu ging hij vlak bij haar in haar mandje liggen, in het zonnetje. Zo lief, hij is er dan toch een beetje bij en dat vindt hij zelf volgens mij wel heel stoer. Ik lag heerlijk zelf ook in het zonnetje met alle vier de cits om me heen. Ondanks die gekke krampjes kan ik daar dan toch heerlijk van genieten. Het zijn van die schatjes ook hè.

Toen ik net wakker zat te worden zag ik in het nieuws dat ze eindelijk eens gaan kijken naar die parkeerkosten bij ziekenhuizen. Dat wordt verdorie wel eens tijd zeg! Wij hebben er, voor nu, niets meer aan maar toch. Ik heb altijd al gezegd dat ik het niet normaal vond. Toen ik met mijn moeder zo heel vaak naar het ziekenhuis moest, voor de chemo's of de onderzoeken, zelfs gewoon bezoek, dan ben je kapitalen kwijt. Voor één keer is dat nog niet zo heel erg maar als je elke keer weer terug moet, loopt het behoorlijk in de bedragen. Ik vond en vind dat gewoon schandalig. Zowel voor de patiënten als voor bezoekers. Dat doe je toch zeker niet?

Alsof je heerlijk voor de lol naar een ziekenhuis gaat. Ik weet wel leukere plekken hoor. Of toen met de chemo's. Dan wil je echt niet uren op een busje zitten wachten, zeker niet erna maar ervoor voel je je ook niet prettig. Dat weet ik nu uit ervaring. Mijn moeder zag er zo tegenop dat ze helemaal liep te trillen. En als je dan ook nog eens moet wachten op een busje dat te laat komt, waardoor je afspraak ook nog eens in de soep loopt, dan wordt je daar niet vrolijker van.

Naar dat soort kosten willen ze nu gaan kijken. Dat is dan wel jaren te laat maar in elk geval is het toch ergens binnen gekomen. Zelfs bij het Anthonius, een hospice, betaal je flinke bedragen. Mijn broer en ik hadden allebei een bezoekerspas maar ook dan was het nog niet gratis. Wel een stuk goedkoper maar je kon nog altijd leuke bedragen afrekenen als je weer wegging. Als je dus heel krap bij kas zit, zoals genoeg mensen zitten, dan wordt je een soort van tegengewerkt om hele dagen bij je stervende vader of moeder te blijven. Dat kan toch gewoon niet?

Daarom vond ik het fijn om te horen dat er op zijn minst nu eens naar gekeken gaat worden omdat het nu echt de melkkoeien van de ziekenhuizen zijn. Ik weet trouwens dat verpleging en artsen ook behoorlijk moeten betalen om er geparkeerd te staan. Ook bizar. Dat geldt ook voor een kopje koffie halen, ze weten het wel bij zulke instellingen. Het zou gewoon niet moeten mogen om daar flinke bedragen aan te verdienen in elk geval. Voor ons heeft het geen nut meer maar er zijn nog meer mensen. Laat het daar dan in elk geval betaalbaar voor worden. Volgens mij wordt er al geld genoeg binnengehaald bij dat soort instellingen. Ik heb gezegd.

Het mooie zonnetje kon me vandaag nog niet naar buiten lokken. Maar ik heb wel lekker opgeruimd hier. Dat vond ik wel genoeg beweging. Bovendien heb ik het best koud en buiten is het nog veel erger. Daar heb ik nog even geen puf voor. Nu alles weer netjes opgeruimd is ga ik zo maar weer rommel maken. Eerst even liggen, daar heb ik ondertussen wel weer even behoefte aan. Daarna de schilderijtjes die al af zijn maar nog geen laklaagje hebben toch maar voorzien van zo'n laagje. Dan ga ik vanavond, na het eten, even kijken of je ook een pot kan beplakken met een servetje. Daar moet ik eigenlijk tissues voor hebben maar die heb ik niet en servetjes wel. Ik heb nog een proefpotje dus dat komt mooi uit. Je kan het maar weten.

Ik had een filmpje gezien van iets leuks waarbij ik dacht, dat kan ik ook. Dat ga ik gewoon even uitproberen. Ik heb zoveel dingen in mijn hoofd, dat is bijna niet bij te houden. Alleen ben ik beperkt in wat ik kan per dag daarom moet alles gewoon zijn beurt afwachten. Ik schrijf het speciaal niet op. Vergeet ik iets, dan heeft het niet zo moeten zijn. Morgen ga ik wel weer naar buiten, dan moet ik toch ook boodschappen hebben en dan combineer ik dat. Ik denk dat als ik een benedenhuis zou hebben, ik ook wat vaker naar buiten zou gaan. Die trappen houden me vaak genoeg tegen. Dat komt ook wel weer een keer. Ik zie me hier op mijn zeventigste of zo niet met een zware tas nog boven komen. Tegen die tijd moet ik hier wel weg zijn, lijkt mij toch.

Maar voor nu ga ik even de bank op. Ik voel het al weer knagen tussen mijn ribben. Tegenwoordig krijg ik blijkbaar toch een heel klein beetje een waarschuwing. Daar moet ik dan ook maar naar luisteren. Eerst klagen dat je geen waarschuwing krijgt maar dan niet luisteren als je die wel krijgt, zou een klein beetje dom zijn. En ik ben veel maar niet dom. Ik doe wel eens domme dingen maar dat is weer een heel ander verhaal. Komt vast goed met mij, ooit. Ik weet het ondertussen gewoon ook wel helemaal zeker!