Gisteren heb ik me blijkbaar toch drukker gemaakt dan ik dacht want ik kon absoluut niet in slaap komen. Om een uur of één 's nachts ben ik maar een sigaretje gaan roken. Iets dat ik echt niet zo snel doe. Dit keer had ik zo'n hoofdpijn dat ik de slaap gewoon niet kon vatten en als ik lag dan voelde ik het behoorlijk. Daarna ben ik weer gaan liggen en ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen. Echt fit voelde ik me niet in elk geval toen ik wakker werd. Ik moest er vroeg uit. Ik zou om een uur of tien Kim gaan halen en dan zouden we samen even naar de gamma gaan.

Met het eten geven aan de cits, deed Skylar net alsof er geen hele dag voorbij was gegaan met gewoon knuffels en kroeltjes. Hij deed gewoon alsof de bakjes weer door de keuken waren gekletterd en hij ontweek mij weer. Nou ja zeg, raar beest! Jij bent echt wel een beetje van lotje getikt hoor. Pas na een uur of zo ging hij weer normaal doen. Nou ja, het zal wel. Ik weet ook niet hoe ik dat uit hem kan krijgen. En als ik hem moet corrigeren dan moet ik hem echt corrigeren. Dat doe ik niet voor niets. Nooit boos of gemeen, gewoon nee zeggen en hem weghalen bij wat hij doet. Als hij er ooit een keertje echt van gaat leren dan hoef ik hem vast niet meer zo vaak tot de orde te roepen en kan hij langzaam weer normaal gaan doen. Ooit.

Ik zat met een bak koffie wakker te worden toen ik een mailtje voorbij zag komen met de mededeling dat vandaag tussen 10u45 en 13u15 mijn pakket van Zooplus bezorgd zou worden. Zo dan, dat is snel. Zo snel waren ze vroeger wel maar de laatste maanden al lang niet meer. Dat gooide wel een beetje roet in het eten want ik had met Kim op mijn gemak even willen winkelen. Ik belde haar, ik kon mezelf ook nu gelijk aan gaan kleden en haar halen. Dan konden we voor het pakje kwam weer hier zijn. Ik wilde ook even naar de Kwantum die daar vlak naast de Gamma zit.

Die vlieger ging niet op. Ik had wieltjes nodig bij de gamma. Vier grotere en vier kleinere. Het had al even geduurd voor we die gevonden hadden. Ze hebben namelijk duizenden verschillende wieltjes, dat was wel even zoeken naar die ik dan wilde hebben. Bij het afrekenen zie ik dat de vier kleinere wieltjes allemaal een andere prijs waren. Hee, hoe kan dat dan? Hadden we vier verschillende. Ze lagen wel in ene bak en het verschil was klein genoeg om het zo in één blik niet te zien. Terwijl ik het door het afrekenen zag, zag Kim het doordat ze op de lopende band op haar af kwamen. Die moesten we gelijk maar weer om gaan ruilen.

Dat duurde behoorlijk lang omdat de dame bij de balie ik weet niet hoe lang aan de telefoon bezig was met van alles en nog wat. Daardoor moesten we een bezoekje aan de Kwantum maar laten schieten. Anders zou ik te laat zijn voor het geval het pakketje aan de vroege kant zou zijn. Wij naar huis. Gelukkig hoefde ik nu niet te schrappen, zoals voor ik naar Kim reed wel. Wat een ellende zeg dat koude weer. Echt helemaal niets voor mij. Ja, gelukkig zo met het zonnetje is het nog goed te doen. Voor de rest hoeft het van mij echt niet. Gelukkig maakt het andere mensen weer helemaal blij, dan is het tenminste nog ergens goed voor. Geef mij maar gewoon eeuwige lente, niet te warm en niet te koud. Zonnetje erbij. Dat is pas genieten.

We zaten nog maar aan de koffie toen de post kwam. Kim riep iets naar de meneer van de Post en toen ze alvast naar beneden liep, riep hij dat hij eraan kwam al. Hij brengt het voor mij altijd boven. Dat is vaste prik. Alleen Kim en ik hebben voor anderen precies dezelfde stem. Huh, zegt hij, het is hier toch altijd iemand anders? Jullie klinken hetzelfde. Ja, dat wisten wij al. Daar hebben we wel eens leuke grapjes mee uit gehaald aan de telefoon. Daar kon mijn ex helemaal pissig om worden en dan hadden wij de grootste lol.

Het waren twee pakketten. Buiten die van Zooplus, was er ook een ander pakket bij. Ik zag al gelijk wat het was. Sonja had het radiatormandje gewoon opgestuurd. Gek mens is het toch. Moonlight had best kunnen wachten tot een volgende keer natuurlijk. Maar wat ontzettend lief weer van haar. De cits gingen helemaal uit hun harige koppies want dat mandje rook natuurlijk naar andere katten. Rainbow had meer belangstelling voor de verpakking en is daar een hele tijd mee zoet geweest. Scheuren in het papier maken, of over de vloer schuiven met de hele boel. Zo leuk vindt hij dat! Ik hoef voor hem niet echt speelgoed te kopen. Een prop maken of een plastic tasje op de grond gooien en hij is gelukkig.

Moonlight lag als eerste in het mandje. Alsof hij wist dat het voor hem bestemd was. Hij en Skylar waren het mandje zo aan het besnuffelen dat ik dacht dat ze zo wel duizelig moesten worden. Echt niet normaal. Je kon ze gewoon horen aan de andere kant van de kamer. Skylar heeft er ook al in gelegen. Later in de middag keek ik opzij en zag ik Rainbow er ook prinsheerlijk in liggen. Daardoor lag Moonlight weer bovenop de kachel natuurlijk. Maar vanavond ligt hij er echt al de hele avond in. Afwisselend met op de kachel. Toch gaat hij steeds sneller het mandje in. Dat ligt dan ook minstens wel honderd keer meer comfortabel. Dat weet ik wel zeker.

Kim heeft nu ook gezien dat Skylar niet lief is voor Roortje. Hij sprong bovenop het arme meisje toen ze langs liep. De witte plukken haar vlogen door de kamer en ze gilde alsof ze gevild werd. Ook Kim sprak hem even ernstig toch maar hij is tegen haar wat brutaler. Toen ze op haar knieën iets op de grond deed, kwam hij haar even een tikkie geven. Heel ondeugend en speels hoor, zeker niet vals of zo. Daar is hij veel te lief voor. Maar ik heb nu een getuige dat hij echt wel een dondersteen is. Ze heeft het zelf gezien. Kim heeft bij mij even op de trampoline gestaan. Dan hoefde ze hem thuis niet helemaal tevoorschijn te halen. Ik moest toch ook nog en morgenochtend weer. Ik heb hem maar laten staan vandaag.

Ik heb het dek eraf gehaald en nu lijkt hij toch iets minder kolossaal. Ik kwam er steeds met mijn voeten onder en dat vond ik toch niet zo prettig. De katten vinden hem heerlijk om op te liggen maar zodra ik erop ga, vliegen ze eraf. Nee niet omdat ik zo hard spring. Ze weten alleen wel dat dat gaat gebeuren. Nadat ik Kim weer thuis had gebracht, ben ik op de bank gaan liggen. Ik was echt helemaal op. Bizar hoor. Niet echt een dag rust doet me toch nog steeds behoorlijk wat. Ik kon bijna niet meer uit mijn ogen kijken. Gelukkig hoefde ik niet te koken. Ik had nog lekker een flink bord hachee klaar gezet in de ijskast.

Dat lustte ik nog wel een keertje. Daarom kon ik rustig even mijn ogen dicht doen en ik ben dan ook als een blok in slaap gevallen. Links van me het tuxedo trio op drie verdiepingen, mandje, kachel en kozijn. In mijn knieholtes lag Aurora. Lekker gezellig met zijn vijven hebben we liggen pitten. Ik had het gewoon echt even nodig en daarna ging het wel weer. Toch ga ik het niet laat maken. Ook morgen moet ik weer ergens heen en zo heb ik nog steeds geen echte rustdag gehad en dat gaat mij niet in mijn koude kleren zitten. Daarom doe ik liever warme kleren aan, het weer is er goed voor in elk geval.

"Vriendelijkheid in woorden schept vertrouwen,
vriendelijkheid in denken schept diepzinnigheid,
vriendelijkheid in geven schept liefde."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Die Skylar is toch ook echt een raar beest hoor! Ja, hij krijgt vaker op zijn kop dan de anderen. Dat is een feit maar wel en alleen maar omdat hij anders de andere de kans niet eens geeft om te eten of iets te krijgen. Hij dringt zich er gewoon voor en eet het eten of het snoepje van de ander op. Zelfs bij Aurora doet hij dat. En ze laten het ook allemaal toe. Of als ze 's avonds snoepjes krijgen, dan zit hij op tafel op zijn plekje maar Aurora loopt onder de tafel, daar krijgt zij ze, dan zit hij haar te meppen en dat mag hij dan ook niet. Helaas moet ik hem gewoon wat vaker tot de orde roepen dan de rest.

Dat betekent zeker niet dat ik minder van hem hou of hem minder lief vind dan de anderen. Dat zou zo kunnen lijken, hij is altijd de pineut. Dat komt alleen maar omdat hij het ook altijd doet. Ik moet gewoon af en toe ingrijpen. Soms vraag ik me dan wel af of hij dat dan ook weet. Want tegen de rest doe ik niet zo omdat die het niet nodig hebben. Ja, Rainbow krijgt ook wel eens op zijn kop en Aurora of Moonlight ook wel. Alleen niet zo vaak als hij. Ik zeg het er dan altijd maar even bij, voor de zekerheid. Ik hou wel van je Skylar, maar dit mag je gewoon niet doen. Hij hoeft de woorden niet te verstaan, als hij de intentie maar voelt.

Vanmorgen ben ik bezig met hun eten. Moonlight mag altijd op het aanrecht dan, want die vreet tenminste dan niet snel alle bakjes leeg. Die wil gewoon vast rustig beginnen met eten. Rainbow springt er ook op maar die duw ik er dan weer even af. Skylar loopt rechts van me en terwijl ik Rainbow een zetje wil geven, glipt hij tussen mijn benen door waardoor ik val. Gelukkig staat de ijskast vlak achter me, het voordeel van een heel klein keukentje, en val ik daar tegenaan. Moonlight schrikt en vliegt van het aanrecht, Rainbow met zich meenemend en ook alle bakjes. Die vallen dus en ze vliegen door het huis weg door het kabaal. Mopperend werk ik me weer rechtop en zet de bakjes op het aanrecht. Ik roep ze dat hun eten eraan komt maar Skylar zit als een hert in de koplampen naar me te staren. Met van die hele grote ogen.

Wat is er ventje, vraag ik hem. Ik loop naar hun placemat en zet het eten neer maar Skylar denkt volgens mij dat ik hem kom pakken. Die vliegt de gang op. Nou ja, wat is er nou toch joh? Kom lekker eten! Maar hij durft niet bij me in de buurt te komen. Wat doe je nou toch, rare jongen? Ik ben toch zeker niet boos op je nu? Maar nee hoor, hij wil niets van me weten en elke keer vliegt hij angstig weg.

Als anderen dit zouden zien dan zouden ze denken dat ik het arme beestje vreselijk mishandel. Ik vind het ook niet leuk dat hij zo doet want het is nergens voor nodig. Zelfs als ik zijn zo geliefde melk neerzet moet hij het niet. Nou ja hij wil het vast wel maar hij durft niet. Rare gozert. Hij bekijkt het maar hoor, ik geef het op. Als ik wat later even met Moonlight op de bank zit, die wil zijn buikie geaaid hebben, dan komt hij schuchter toch even een kopje geven. Tien minuten later schiet hij weer voor me weg. Dag Skylar, je zoekt het maar even uit zelf want dit is nergens voor nodig. Na een tijdje lijkt hij dat zelf ook te beseffen en komt hij weer knuffelen. Gekkerd.

Dan word ik gebeld. Het is Stefan, de therapeut. Eén van zijn kinderen is ziek en daar moet hij mee naar de dokter. Daarom moet hij onze afspraak van deze morgen afzeggen. Vanmiddag belt hij me terug voor een nieuwe afspraak. Oké, ja kan gebeuren natuurlijk. Ik wens hem succes en beterschap voor zijn kind en ik hoor hem vanmiddag wel. Alleen om half drie moet ik op de zaak zijn voor een gesprek. Dus dan ben ik even niet te bereiken. Ik heb juist mijn best gedaan om die afspraak met de zaak te verzetten naar de middag. Die hadden een mail gestuurd met een tijdstip exact op het moment dat ik met Stefan de afspraak had staan.

Hoop gedoe om niets dus, blijkt nu, en nu moet ik vanmiddag naar de zaak. Als ik dat had geweten dan had ik al die moeite niet gedaan omdat ik liever de afspraken die ik heb, in de ochtend heb. Om half drie begin ik al wat vermoeider te worden maar ja, het kon niet anders. Nu blijkt het opeens toch te kunnen maar nu is het te laat om dat allemaal weer om te kunnen gooien. Ach ja, toch vind ik dit beter dan twee afspraken op een dag. Dat is voor mij gewoon nog te veel eigenlijk. Vandaar dat ik het dan ook niet eens zo heel erg vind. Het komt me gewoon wel beter uit. Dan heb ik er nog maar eentje over, alleen jammer dat dit wat laat is nu. Toch is één afspraak stukken beter dan twee op ene dag. Het komt mij in elk geval wel uit zo.

Vanmorgen al een stukje gaan lopen. Het zonnetje is prachtig al is het echt behoorlijk koud. Ik hoorde op tv dat ze in Friesland al een vaarverbod eruit hebben gegooid? Voor de Elfstedentocht? Hoe bedoel je in hemelsnaam? Doe me alsjeblieft een plezier zeg. Kijk, het is wel lekker zoals vanmorgen om een stukje te lopen maar voor de rest ben ik toch geen fan van die kou hoor. Ik hoor altijd wel zeggen ja maar dan gaan al de bacteriën dood maar dan zouden ze in warmere landen toch altijd doodziek zijn? Of zie ik dat verkeerd?

Dat valt volgens mij reuze mee met het doodvriezen van bacteriën in de winter. Die zitten volgens mij zo in elkaar dat als ze bevroren zijn, ze weer ontwaken als ze ontdooien. Maar daar kan ik naast zitten natuurlijk. Laat die Siberische kou maar lekker in Siberië, waar het ook hoort. Hier moet het nu gewoon snel lekker wat warmer worden juist. Wat mij betreft dan. Ik weet dat er mensen zijn die van de winter houden maar ik hoor niet bij die club.

Ik ga nu lekker even bankhangen. Ik ben weer thuis en ik ben moe. Stefan heeft nog niet gebeld om een nieuwe afspraak te maken maar dat komt nog wel goed. Daar ga ik tenminste gewoon vanuit. Gisteren heb ik stoofvlees gemaakt, straks rijst koken en rode kool opwarmen, gewoon potje van Hak met appeltjes. Die vind ik gewoon het lekkerste. Dan kan ik lekker genieten van een goeie maaltijd. Ik maak dat eigenlijk niet zo snel maar daar had ik nu gewoon trek in. Altijd veel te veel maar dan maak ik weer porties zodat ik op bepaalde dagen niet hoef te koken. Dat is dan weer goed geregeld. Daarna zit de dag er weer op. Ik heb gewoon verdorie koude armen zeg, en het is niet eens echt koud binnen. Toch voel je zulke kou overal doorheen.

De deurdrammer is van de buitendeur beneden af en nu gaat deze niet meer automatisch dicht. Nu laten alle buren dus gewoon de buitendeur wagenwijd open staan. Zodra je de gang op stapt, dan vries je zowat dood. Zouden zij dat zelf nou niet voelen binnen? Ik snap dat niet hoor, ik woon het hoogste en ik merk het echt als dat ding open staat. Ik gooi hem de laatste weken met een knal dicht maar dat lijkt ook niemand iets te vertellen. Buiten het feit dat zomaar iedereen binnen kan, is het gewoon verdraaid koud zo. Kouder dan het zou zijn als ze hem gewoon dichtdoen. Nou ja, het is nou eenmaal zo. Ik doe wel een vestje aan zo. Dat zal vast schelen. Een beetje opwarmen kan geen kwaad op een koude dag.  

"Omdat mensen onwetend zijn, begrijpen ze me niet. Slechts weinig mensen begrijpen me. Ik vind dat een compliment.

(vind ik dus ook!!!)"

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Gisteravond ben ik nog even bezig geweest met het proberen weer recht te trekken van die idioot kleine lettertjes die ik opeens op Facebook had. Het is me gelukt! Door met twee handen over mijn toetsenbord te lopen, kreeg ik hetzelfde effect maar dan andersom. Met wat logisch nadenken kwam ik erachter dat je met Ctrl en een + alles weer kan vergroten of met een – alles kan verkleinen. De doerakken doen dat altijd zo dat ik het niet weet maar nu kwam ik er dan toch achter. Dat lukt me niet altijd maar nu gelukkig wel. Ik zag dat Karina had gereageerd met precies dezelfde oplossing.

Zo had ik dan sowieso geholpen geweest, alleen wat later. Gisteren was het zo gezellig geweest en ik heb toch nog een aardig blog geschreven alleen vergat ik nog wat dingen. En, toeval bestaat natuurlijk niet, komen we er vandaag achter dat het gisteren ook nog eens de geboortedag was van Jozef Rulof. Wel 120 jaar geleden was het, dat hij geboren werd. Alsof het zo moest zijn. Een soort onbewust dankbetoon voor zijn boeken. Want daarom kwamen we bij elkaar. Om daarover te bomen. Dat doen we allemaal heel graag en we worden dan ook altijd stukken wijzer op zo'n dag. Bovendien is het erg gezellig altijd. Zelfs met zo'n heel klein groepje van drie.

Ik heb ook nog een heel mooi kussenhoesje gehad van Sonja. Die zag ze en die vond ze zo bij mij passen dat ze hem voor mij gekocht heeft. Pas toen ik hem gisteravond om een kussentje deed, zag ik pas hoe goed het bij mij paste. Ik zal er een foto van bij doe. De zwarte kat is natuurlijk Sam, maar het kleine engeltjeskatje dat bij hem zit, lijkt precies op Casper. Alsof die hem kwam halen. Nu vind ik het hoesje natuurlijk nog veel meer bijzonder! Het hoort hier dan ook. Mooi hoor! Ik ga er zelf nog meer van die hoesjes bij kopen. Dat wordt een zoektocht want die moeten net zo bijzonder zijn natuurlijk! Het wordt hier echt een huis van een crazy catlady. Dat is wel duidelijk.

De inrichting is al niet standaard, veel spullen voor katten en veel dingen met katdingen. Lepeltjes, ook nog een lange lepel gehad van Sonja, met katten die, als je ze in een kopje doet, met hun pootjes over de rand hangen. Fijn, zo raak je namelijk het lepeltje niet kwijt. Ik heb er een kattenpen bij, ook van Sonja. Ze was alleen het mandje vergeten mee te nemen, dat op een verwarming past. Dus Moonlight zal voorlopig nog even op de harde randen moeten liggen maar goed, dat deed hij toch al graag. Die rare. Kopjes met uitspraken over katten zijn er ook. Ik zag laatst zo'n welkomstmat, ook daar stond op 'a crazy catlady lives here' maar die vond ik te duur, dertig euro. Die kan ik wel beter besteden.

Alles is hier zwart met zilver en kloddertjes paars, lila en roze. Ik lijk tante Til wel van de familie Knots. Dat zag ik toevallig van de week op tv ook ergens voorbij komen. Kim was toen klein, die vond het ook leuk om naar te kijken toen. Maar ik vond het ook geweldig grappig want voor volwassenen zaten er heel veel 'geheime' grappen in, die kleintjes nog niet snapten maar ik wel degelijk. Heerlijk om naar te kijken altijd. Als Kim geen zin had, keek ik er wel alleen naar. Nu ik vaak schilder, kan ik helemaal voor tante Til spelen. Een kloddertje roze hiiiiiiiiiieeerrrr en een kloddertje roze daaaaaaaarrrrrrrr. Komt helemaal goed met mij!

Gisteren wilde ik de dames latte macchiato geven maar ik kreeg het schuifje van de dolce gusto niet open. Die zit wel eens meer muurvast. We zijn daarom maar aan de gewone koffie gegaan want ook Sonja kreeg het schuifje niet open. Ik zei dat net tegen Kim en nu weet ik waarom. Ook dat ik, zodra ik koffie heb gezet, het kuipje weg moet gooien, zei ze. Dat had ze me al eens verteld volgens haar, maar ja, zeefhoofd hier heeft dat natuurijk gewoon niet onthouden. Dan zuigt het blijkbaar vacuum en dan krijg je het niet meer open. Vanmorgen probeerde ik het weer en toen kreeg ik hem zo soepeltjes los. Het mocht gisteren gewoon niet blijkbaar. Voortaan zal ik braaf de kuipjes direct weggooien, als ik het tenminste niet vergeet.

Ondertussen ruikt het hier in huis behoorlijk lekker. Ik ben hachee aan het maken, ik krijg er honger van. Morgen lekker eten met rode kool en rijst. Vandaag neem ik nog soep want ik heb echt een grote pan gemaakt. De rest vries ik wel in, in porties. Altijd goed en heb ik weer wat te eten op dagen dat ik te moe ben om te koken. Die diepvriesmaaltijden gaan het ook niet echt worden, ben ik al achter.

Al vond ik de lasangette wel lekker. Alleen was dat weer heel erg weinig. Zelfs voor mij en ik ben geen grote eter, kan je nagaan. Mijn broer zou minstens vier van die porties moeten en dan nog zou hij nog wel trek hebben denk ik zo. Zo goedkoop is het dan zeker niet meer. Het is sowieso niet goedkoop, meer gewoon omdat ik nog moeite heb om tegen de tijd dat er gekookt moet worden, niet te moe te zijn. Dat zal wel weer over gaan ooit maar nu zit ik daar nog mee.

Tegen een uur of vijf ben ik gewoon moe. Of ik nou veel of weinig gedaan heb die dag, dat doet er niet toe. Dan gaat mijn lichtje een beetje uit. Dan heb ik het gehad. Dan moet je eigenlijk nog gaan koken en daarna alles ook weer opruimen. Ik kan er niet tegen om dat tot de volgende dag te laten staan. Ja, dat beetje afwas van gisteren heb ik ook laten staan maar toen was ik gewoon echt te moe en zoveel was het niet. Dan vind ik het niet erg. Maar als je uitgebreid gekookt hebt, alles voor rommel ligt en je pannen en borden vies zijn, dat moet weg en opgeruimd worden.

Daarom valt het me zwaar om te koken aan het einde van de dag. Ach, dat zal ook nog wel gaan verbeteren in de toekomst. Daar blijf ik maar vanuit gaan. Al hoop ik dan wel dat het snel weer wat warmer wordt hoor, brrrr wat heb ik het koud! Niet te doen zeg. De katten vinden dat ook want die waren echt zo weer binnen vanmorgen. Gelukkig maar want ik zag het niet zitten om echt lang met de deur open te moeten zitten. Wat dat betreft zijn het toch ook wel echte koukleumpjes hoor. Hoe zou Sunshine dat ervaren ondertussen? Die is nu, als hij nog in leven is waar ik wel vanuit ga, een echte buitenkat geworden ondertussen. Hij leeft al bijna twee jaar op straat nu. Ik denk nog vaak genoeg aan hem. Minstens een paar keer per dag. Dat zal altijd wel zo blijven, tot hij thuis is natuurlijk.

Net ben ik zelfs ook nog naar de diëtiste geweest. Als je dat vergelijkt met oktober, toen ik drie dagen plat heb gelegen van een middagje bezoek, dan kan je wel zien wat een vooruitgang dit is. Ja, ik voel me bek af. Dat ik morgen twee afspraken heb staan, werkt daar ook niet echt aan mee om uit te kunnen rusten maar in oktober had ik geveld geworden door die vreselijke krampaanvallen. Ik verstijf nu wel steeds even maar de krampen kan ik dan een soort van tegenhouden al. Niet altijd, oké maar toch, soms wel. Ik was 1,6 kilo kwijt. Ik was heel teleurgesteld maar daar werd de dame best een beetje boos om.

Met mijn voorgeschiedenis van afvallen en aankomen, mijn ziekte en het feit dat ik praktisch niet at een paar weken geleden en dit nu aan het opvoeren ben, was dit voor haar al heel wat. Ze had eerlijk verwacht dat er zelfs nog iets bij zou komen. Dus moest ik zeker niet zo lelijk doen tegen mezelf, vond zij. Toen ik het tegen Kim zei, werd zij zelfs nog bozer op mij... Nou zeg. Ik had alleen op meer gehoopt. Maar ik drink nog lang niet genoeg, ik eet nog niet genoeg, daardoor is de verbranding veel te laag. Maar ik hups al twee weken op die trampoline, ik verwachtte daar gewoon 10 kilo van kwijt te zijn geraakt. Haha nee hoor, maar er moeten er nog zoveel af, dat ik dacht, pf 1,6 dat is niks.

Zowel diëtiste als dochter hebben me even gecorrigeerd dus ik zal zo niet meer doen. Het is eraf en dat is al heel wat beter dan erbij. Ik vroeg, zo even tussen neus en lippen door, hoelang het zou kunnen duren voor ik weer op een redelijk gewicht ben. Dan ben ik nog geen den hoor maar wel weer een beetje meer in de buurt van waar ik hoor. Ze zat zo even te rekenen, zegt ze; ''dat zou dan zo'n maand of 13 zijn”. Ik heb niet uitgelegd waarom ik zo in de lach schoot.

Mijn moeder zal zich er eens niet mee bemoeien, echt hoor. Met haar 13. Dat komt wel goed dus. Dit keer is het een marathon, geen sprintje maar dan blijft het er ook gewoon af. Geeft niet. Eerst moet de rest ook op orde komen want het afvallen kost ook energie die ik nu eigenlijk niet missen kan. Daarom is het juist knap, dat het er toch af is. Laat ik daar dan zelf zeker ook maar blij mee zijn. Dat ben ik ook eigenlijk wel.