Een jaar en 276 dagen zonder Sunshine
Ik heb straf gekregen. Van mijn eigen lijf. Dat krijg je ervan als je te veel wilt doen. Ik wilde toch uitproberen om naar meerdere winkels te gaan. In die kou wilde ik er niet nog een keertje extra uit. Dat lijkt me wel duidelijk. Na één winkel had ik het al gehad eigenlijk. Het was daar druk op een tijdstip dat het normaal niet druk is. Daar had ik dan ook niet echt op gerekend en ik vergat ook steeds dingen te pakken van mijn lijstje en moest ik steeds weer terug de winkel in. Ik irriteerde me rot aan mezelf en aan de drukte. Uiteindelijk dacht ik toch echt alles nu wel te hebben en kon ik er eindelijk weg. Hè hè, dat was nummer één.
Toen naar de volgende winkel. Ook daar een flinke drukte. Wat is dit zeg? Is er grote uitverkoop of zo? Later thuis zat ik me te bedenken dat er vakantie is natuurlijk. Oh ja. Dan zijn de moeders en kindjes niet bij school tussen de middag. Jammer maar helaas voor mij. Op dat moment had ik dat alleen helemaal niet in de gaten. Ik had er gewoon niet op gerekend. Bah, ik vind dat zo vervelend, zo in de drukte lopen. Dan kan ik me al helemaal niet meer concentreren. Ook hier zocht ik me rot waar ik het anders zo weet te staan. Zou ik toch maar naar huis gaan nu? Ik hoorde het zoemen al in mijn oren. Ik was alleen zo dicht in de buurt van de volgende winkel. Toch maar proberen dan.
Terwijl ik in die winkel liep, begon alles weer op slot te springen. Nee joh, niet nu. Gelukkig moest ik daar niet zo heel veel hebben, maar een paar kleine dingetjes. Die heb ik dan toch maar in het karretje gedaan, die ik altijd al als grote rollator gebruik, en al hangend aan het karretje ben ik naar de auto gesukkeld. Met mijn vooruitziende blik had ik mijn auto geparkeerd waar je de karretjes moet achterlaten en zat ik zo in de auto. Ik kon niet meer. Ik had het gevoel dat ik ook nooit meer boven zou komen straks. In de auto, onderweg naar huis kon ik een heel klein beetje opladen. Net genoeg om naar boven te kunnen maar alle vier de tassen kon ik niet dragen.
Daarom liet ik er maar twee in de auto staan. Slim genoeg met mijn eten voor vanavond. Met opzet zodat ik straks de andere twee tassen moet gaan halen. Anders komt het er nooit meer van. Morgen moet ik toch ook nog dingen uit de auto halen. Mijn water is op hierboven. En er staat ook nog wijn in de achterbak. Die is voor zondag. Een dag waar ik niet zo naar uit zie. Mijn eerste verjaardag zonder mijn moeder. Natuurlijk komen broer, San, Kim, Daan en Agnieszka langs maar echt zin om het te vieren heb ik niet. Steun van mensen die hetzelfde voelen en in het komende jaar ook nog gaan krijgen, is altijd fijn. Ik weet zelf al wel dat het voor mij een totaal andere verjaardag zal worden dan ik ooit gehad heb. Ik heb wel meer rot verjaardagen gehad hoor. Maar dan was er altijd nog mijn moeder. Nu niet meer.
Natuurlijk zal ik haar dan missen, meer dan normaal. Ondanks dat ik weet waar ze is en hoe het gaat met haar, haalt het de pijn van het missen niet weg. Puur egoïsme hoor, ze kan beter daar zijn dan hier. Dat is een ding dat zeker is. Ik wil ook niet zeuren daarover, en dat doe ik niet. Ik benoem gewoon iets dat een feit is. Al die soort eerste keren zijn lastig. Omdat dan juist het gemis zo naar boven komt. Al weet je dat ze leeft als God in Frankrijk, dat doet er dan helemaal niet toe. Ik had zelf al voor narcissen gezorgd, die krijg ik nu niet van haar. Alleen zijn die dood gegaan, van die potjes met uitkomende bolletjes. Die gaan normaal nooit dood dus dat vond ik raar. Het zal wel zo moeten zijn. Geen narcissen voor mij meer.
Vandaag ben ik echt nog helemaal naar de gallemiezen van gisteren en gisteravond heb ik toch weer krampen gehad. Daar had ik al op gerekend hoor, ik voelde het al toen ik in die laatste winkel liep. Ik voel me nu alsof ik in elkaar ben geslagen. Wat ben ik blij dat ik niet tot zaterdag heb gewacht met mijn boodschappen. Anders had ik de visite voor zondag ook wel af kunnen zeggen. Ik weet ook al dat ik dan maandag ook weer even out of order ben, dat is dan maar zo. Het is wat het is. Een groot voordeel is dat ik vandaag in elk geval niet naar buiten hoef. Ik ben ook niet van plan om me aan te kleden. Ik heb een pyjama dag gewoon. Ik doe niks zodat ik even goed kan bijkomen van mijn eigen domme daad. Maar ja, als je niks probeert dan weet je ook niks.
Zo moet ik het maar bekijken. De cits stonden vanmorgen weer te jengelen bij de balkondeur. Nee jongens, het is echt veel en veel te koud. Het gejengel ging gewoon door. Oké, op eigen risico. Ik gooi de deur open voor ze en vlieg zelf snel weg. Anders heb ik voor de rest van de dag van die ijsvoeten. Moonlight en Rainbow bleven even in de deuropening staan en kwamen snel weer binnen. Alleen Skylar keek even rond buiten maar ook hij vond dit toch een klein beetje te koud voor het leuke. Ook hij kwam snel weer binnen. Zo bleef het hier binnen in elk geval een stuk aangenamer. Het is ook een stuk minder zonnig dan gisteren.
Ook gisteren waren de cits heel wild. Vooral Skylar maar ook Moonlight liep te rennen als een gek. Zou dat ook met het weer te maken hebben? Misschien houden ze zich zo wel warm? In elk geval is het behoorlijk irritant. Ze zijn behoorlijk aan het klieren allemaal. Behalve Roortje, die is altijd wel braaf als ze niet bijt. Ze doet wel eens een enkel keertje gek met een speeltje maar dat gebeurt maar zelden. Dat komt ook omdat ze altijd op haar hoede moet zijn voor een van de broers. Denk ik toch. Vandaag lijken ze iets rustiger maar dat kan de stilte voor de storm van vanavond zijn. Al hoop ik dat toch niet. Ik heb het wel een klein beetje gehad even met ze. Nu ik zo moe ben kan ik ook minder van ze hebben. Toch moet ik dan zorgen dat ik niet bozer op ze word dan nodig. Ik wil dat niet op hen afreageren en daar let ik dan ook goed op.
Tot mijn grote verbazing zag ik Skylar net al voetballend langs vliegen. Het was het kleine potje met gemalen pillen dat hij gebruikte als voetbal. Zo dan, hebbes! Zo raar is dat, je ziet het echt nergens, niet onder banken of stoelen, daar steken ze het niet blijkbaar. Opeens is het er weer. Dat gaat wel vaker zo. Ik keek net uit het raam, zie ik een kat met een pinguïn langslopen, zo koud is het. Ik heb er een foto van als bewijs. Niet te doen hoor, ik ben zo blij dat ik niet naar buiten moet vandaag. Ik blijf vandaag maar een beetje bankhangen. Ik was net al bijna in tranen tijdens het stofzuigen. Daar ben ik dan ook maar weer mee gestopt ook.
Het was wel zwaar nodig maar het leek wel alsof alles tegenzat. Ik ben dan te moe om daar tegen te kunnen. Dan kwam dat rotding de hoek weer niet om, dan zat het snoer weer vast, dan zat er weer opeens iets vast in de zuigmond. Ik werd er echt helemaal gek van en toen ik op het punt van ontploffen kwam, heb ik hem gewoon weggezet. Het is nu wel oppervlakkig maar morgen ben ik misschien weer wat beter en dan waag ik een nieuwe poging. Dit was alleen maar erg frustrerend. Dan maar harig op de bank, wat kan mij het schelen. Er komt toch niemand langs dus geen mens die het weet. Ja, jullie maar niet verder vertellen natuurlijk. Ik kap ermee voor vandaag. Ik ga me alleen zorgen maken over Sunshine en of hij wel ergens een warm schuilplekje heeft. Dat zit al dagen in mijn hoofd...