Gisteren was ik weer lekker bezig. Ik had voor tussen de middag broodjes gebakken, twee, alleen hoefde ik er maar eentje. Omdat de cits altijd alles pikken had ik die laten liggen in het oventje. Toen ik in de avond mijn pasta wilde opwarmen, ging dat bordje er in om door de magnetron opgewarmd te worden. Ik was alleen het hele broodje vergeten. Dat zag ik pas weer toen ik mijn opgewarmde pasta pakte en het bruine stuk steen ernaast zag liggen. Dag broodje. Ik had er iemand zijn hersens mee in kunnen slaan, zo hard was het geworden. Ach ja, als ik hem had opgegeten was hij ook weg geweest. Zo moet je maar denken.

Ik had gisteren natuurlijk even stil moeten staan bij Martin Luther King. Hij heeft het wel verdiend om herinnerd te worden. Ik zag het pas, toen ik mijn blog al had geplaatst. Vandaar dat ik er nu nog even mee kom. Het was 50 jaar geleden dat hij vermoord werd gisteren. Ik weet dat nog als de dag van gisteren. Mijn moeder liep opeens te huilen en daar schrik je als zesjarige altijd al enorm van. Ze zei huilend tegen mij, 'ze hebben hem ook vermoord!'. Aangezien ik geen idee had over wie ze het had, schrok ik nog harder. Het was een paar jaar nadat de Amerikaanse President Kennedy vermoord was maar daar weet ik niet veel meer van, toen was ik net een jaar.

Maar mijn moeder had zo'n tegeltje hangen over hem en ze had me er wel over verteld toen ik ernaar vroeg wie dat was. Nu dus Martin Luther King en daar had ze veel verdriet over. In het nieuws ging het ook bijna nergens anders over. Zo heb ik mee gekregen waar hij allemaal voor stond en wat zijn droom was. Nu, 50 jaar later, zijn we misschien iets verder dan toen maar toch zijn we er nog lang niet. Nog steeds wordt er gediscrimineerd en worden mensen aangekeken op een bepaalde manier door de kleur huid die ze hebben en waar ze gewoon mee zijn geboren. Dat slaat zo helemaal nergens op. Ik begrijp zulke mensen dan ook helemaal niet. Waar slaat het op? Helaas, die mensen zijn zo ver nog niet. Die hebben nog een lange weg te gaan. Als je dan toch zo graag wilt oordelen, kijk dan eerst eens even naar jezelf. Als je daar niets meer over te mopperen hebt, dan pas mag je naar een ander kijken.

Ik kijk eerder naar mentaliteit dan naar nationaliteit. Om gelijk een heel volk over één kam te scheren, is gewoon dom. Of een huidkleur laten bepalen hoe je naar iemand kijkt. Omdat ik dat niet heb en dat in een gesprek naar voren kwam, vroeg iemand me een keer, 'dus jij bent ook kleurenblind?' Nou nee, ik vind al die kleurtjes juist zo mooi, die zie ik wel degelijk. Daar kan je ook moeilijk omheen kijken. Nee, ik kijk wel hoe iemand is in zijn doen en laten. Of je nou moslim bent, of katholiek, blank of bruin, het maakt mij niet uit. Behandel je mij goed, dan behandel ik jou ook goed. Behandel je mij niet goed, dan nog probeer ik jou wel goed te behandelen. Juist dan heb je dat nodig.

Wat ontzettend jammer dat de droom van Martin Luther King nog steeds niet volledig uitvoerbaar is. Toch gaan we de goede kant op. De mensheid is helaas een beetje erg langzaam van begrip. Ik weet in elk geval wel zeker, dat het ooit een keertje goed zal komen met ons. Dat we zullen gaan begrijpen dat er maar één land is, dat de wereld van ons allemaal is. Grenzen zijn gemaakt door mensen, niet door moeder Aarde. Dat de macht bij een handje vol rijke stinkerds ligt, is te gek voor woorden. Van mij mag dat morgen allemaal al veranderd zijn, dat zal helaas niet gebeuren. Toch, die tijd zal komen. Geen miljarden steken in iets om te zien of we naar Mars kunnen maar zorgen dat er niemand meer honger lijdt. Dat lijkt me een veel belangrijkere taak. Martin Luther King, bedankt voor wat je allemaal gedaan hebt, ik zal het in elk geval nooit vergeten!

Gisteren ben ik ook weer op tijd gaan slapen, de wekker gezet om half acht. Toch is het me niet helemaal gelukt. Ik heb hem wel gehoord, een uur lang zelfs. Ik werd pas echt wakker omdat ik zo moest lachen. Nee, niet in mijn droom dit keer maar om Rainbow. Die vond het blijkbaar welletjes met me. Hij zat bovenop me en haalde met zijn nageltjes mijn dekbed van me af. Ik liet hem gaan om te zien wat hij zou doen. Vakkundig kreeg hij mijn deken helemaal van me af geplukt. Toen het onder mijn ellebogen kwam, kwam hij eens kijken of ik nu al wel wakker was. Ik heb hem even een flinke knuffel gegeven, terwijl hij tegen aan het sputteren was. Heerlijk beest! Half negen was het nu, toch een half uurtje vroeger.

Dat wil niet zeggen dat ik er al ben, als ik de wekker niet zet, slaap ik vast toch weer tot negen uur. De wekker is nog nodig voorlopig, daar ben ik wel achter. Toen ik met een bak koffie achter de pc kroop, belde mijn dochter. We kunnen altijd lang aan de lijn hangen. Zij was net wakker en nog suf. Ze had avonddienst gehad. We hebben geloof ik wel tien keer gezegd dat we op gingen hangen. We hadden allebei genoeg te doen nog. Alleen dan komt zij weer met iets, of dan ik weer. Toen we eindelijk ophingen keek ik toevallig op het schermpje dat dan altijd aan geeft hoe lang je gebeld hebt. Een uur en dertien minuten. Ook een hele goedemorgen ma.

Het is de afgelopen dagen ook al ik weet niet hoe vaak weer dertien graden geweest. Ze is weer lekker bezig. Maar ja, dat is ze sowieso elke dag, soms is het gewoon een stuk meer dan anders. Zo is het de laatste tijd weer. Het zal wel een reden hebben, ik vind het altijd gewoon fijn. Een klein contact momentje tussendoor. Zo voelt het tenminste, of het nu wel of niet van haar afkomt, daar zullen de meningen over verdeeld zijn. Dat maakt mij niet uit, voor mij is het wel zo. En dat is al genoeg. Ik trek me toch altijd al heel weinig aan van wat anderen vinden. Dat is in dit geval ook zo. Het leven is veel moeilijker als je je iets aantrekt van wat anderen van je denken of van je vinden. Niet dat het me niet kan raken, ik haal er alleen mijn schouders over op.

Dat moeten die mensen zelf weten, ik weet wel beter. Het gaat er uiteindelijk toch om, wat je van jezelf vindt. Ik vind nu dat ik echt wel moet gaan stofzuigen. De eerste kattenbak is al gedaan. Lekker weer een schone wc voor de cits, morgen de tweede bak en zondag de derde. Dat doe ik zo omdat drie van die bakken niet in één vuilniszak kunnen. Dan scheuren ze en ligt het hele trappenhuis onder. Straks de ene zak weg, zondag de ander en die derde bak komt in de nieuwe. Toch nog een heel georganiseer hoor, zorgen voor de cits. Gelukkig gaat dit nu weer aardig. Dat was ook wel anders een paar maanden geleden. Vooruitgang, je moet er wel van houden.

"Ik weiger aan te nemen dat de mensheid zo tragisch gebonden is aan de sterrenloze middernacht van racisme en oorlog dat het stralende ochtendgloren van vrede en broederschap nooit een realiteit kan worden."

Martin Luther King Amerikaans predikant 1929-1968

Ik lijk wel een gespikkelde beer. Ik had als eerste willen stofzuigen maar het schilderij waar ik aan bezig ben, riep harder dan de stofzuiger. Dat laat ik niet zomaar schieten natuurlijk. Toen het klaar was wilde ik er nog wat spetters op schieten. Dat is leuk en het staat altijd heel mooi, vind ik toch. Nu zit alles onder de spettertjes en ik ook. Ik heb de tekst er al op gezet in krijt en die moet ik er nog even op verven. Ik zit er ook over te denken vanaf dit schilderij het anders te gaan ondertekenen. Gewoon alleen Ria en twee kattenpootjes ernaast. Aangezien de cits altijd mijn schilderijen voorzien van gaatjes door erop te gaan tapdansen, moet dat maar mijn handelsmerk worden.

Zitten er geen gaatjes in je doek en heb ik het toch ondertekend? Dan is het mijn vroegste werk en hadden de katten nog geen erg in mijn doeken. Ze vinden dat zo leuk om ze om te gooien en dan te gaan krabben. Er zullen er maar weinig zonder gaatjes zijn, heb ik zo'n vaag vermoeden van. Ik probeer er wel op te letten natuurlijk. Maar ze zijn zo uitgekookt dat ze me vaker wel dan niet voor zijn. Nu ook, mijn doek ligt plat op tafel, gelukkig zit alleen het kleed onder de spettertjes, en dan willen ze er overheen gaan lopen. Ik jaag ze er steeds weg want de spettertjes zijn nog niet droog.

Ik hoef eigenlijk de deur niet uit vandaag daarom zit ik erover te denken om dan maar het stofzuigen en dat soort klusjes naar morgen te schuiven. Omdat ik er niet uit moet, had ik vandaag expres de wekker gezet. Eens kijken of ik er al aan gewend ben, aan de zomertijd. Niet dus. Ik werd netjes om acht uur wakker, alleen is dat nu negen uur. Nog niet gelukt helaas. De wekker dan maar consequent op half acht blijven zetten en hopen dat ik er niet doorheen slaap. Ik zal toch wel een keertje dat ritme op gaan pikken? Straks, als de klok weer terug gaat, vind ik het niet erg, dan zit ik in een lekker vroeg ritme wat ik tegen die tijd aan moet kunnen. Maar dan moet ik wel eerst op de zomertijd ingeschakeld raken. In september misschien? Irritant gedoe.

Ik weet wel dat als ik nu gewoon naar mijn werk had gemoeten, ik dan echt ontzettend vaak te laat zou zijn geweest met de ochtenddiensten. Ik was er al niet goed in, dat omschakelen, nu lijkt het me bijna onmogelijk. Ik had mezelf gisteren zelfs echt gedwongen om vroeger naar bed te gaan, in de hoop dan ook vroeger wakker te worden. Ik sliep zo, dat was een makkie maar het wakker worden blijft toch afgestemd op acht uur wintertijd. Nou ja, we blijven oefenen en ooit komt het goed. Terwijl ik zit te typen voel ik toch dat het schilderij nog steeds harder roept dan de stofzuiger. Nu kan dat ook een kwestie van selectief gehoor zijn. Daar beschuldigde mijn moeder me ook altijd van. Dat kan makkelijk natuurlijk.

Eigenlijk zou ik ook mijn ene kast helemaal moeten verschuiven. Daar staan allemaal foto's op en het aantal foto's neemt drastisch af. Niet omdat ik ze weghaal. Was het maar zo'n feest. Dat komt omdat de cits nogal eens achter elkaar aan rennen over de kasten en alle andere meubels. Dan gooien ze vaak genoeg ook de foto's om. En dan vallen ze ook wel eens achter de kast. En daar kan ik zo niet bij natuurlijk. Ook niet met het grijpertje dat ik ooit heb aangeschaft om bij moeilijk bereikbare dingen te kunnen komen. Maar die kast staat heel vol en is daardoor heel zwaar. Ik schuif hem ook niet zomaar even opzij. En ik ken mezelf, dan wil ik erachter ook weer helemaal schoon gaan maken. Zulke stukjes zijn altijd vies omdat je er niet bij kunt. Daarom moet je je kans waarnemen als ze opeens wel binnen het bereik komen.

Vorige keer kwam ik bij de Action een knutseldingetje tegen waarmee je zelf vlindertjes of libelle's onder een stolpje kunt gaan maken. Alles zat er al bij. Ik had alleen belangstelling voor het stolpje. De rest kon me gestolen worden. Ik heb namelijk van mijn moeders bruiloft met mijn vader, twee bruidsparen die op hun twee taarten hadden gestaan. Het ene is van steen en de andere van marsepein. Ze zien er niet meer uit maar toch wil ik ze niet weg doen. Vooral het paartje van marsepein is heel kwetsbaar.

Dat stond onder een stolp zonder bodem en het sluiertje is zowat aan het vergaan maar viel er daardoor elke keer af als ik er ging stoffen. Nu heb ik ze allebei in het wat grotere plastic stolpje kunnen zetten. Probleem opgelost. Zo kom je nog eens wat tegen als je tussen de hobby artikelen loopt te neuzen.

Het is nu één uur, ik kan nog even gaan stofzuigen. Nee, toch maar niet. Of wel. Het moet eigenlijk wel. Hoognodig. Maar ja, het schilderij heeft ook een deadline en met de tekst ben ik ook altijd wel lang bezig. Mijn hele huis verbouwen heeft bij elkaar niet zo lang geduurd als de paar teksten die ik op de muur heb geschreven hier. Daar kwam de perfectionist in mijn naar boven. Die moet ik wel op een zijspoor leren te zetten maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Toch, wel belangrijk voor de rest van mijn leven als deze ziekte eindelijk overwonnen is. Het is iets dat ervoor zorgt dat dit terug kan komen en geloof me, dat is het laatste wat ik wil.

Wat zal ik blij zijn als ik hier doorheen ben eindelijk en dan wil ik er ook alles aan doen om het nooit maar dan ook nooit meer terug te laten komen. Hoe dat moet ik nog even zien maar daar is Stefan ook voor. Als hij het tenminste voor elkaar krijgt om meer afspraken te kunnen ritselen bij de zorgverzekering. Anders weet ik het ook niet. Wat ik wel heel raar vind, is dat de tien afspraken bij een therapeut niet gelden voor een jaar. Dit is in totaal. Dat is toch vreemd? Als je uiteindelijk zo ver bent dat je hulp gaat vragen, moet je dat alles in tien keer op te zien lossen. Volgens mij snappen ze het niet helemaal. En stel je voor dat je dat wel redt maar jaren later weer voor iets anders een therapeut nodig hebt? Dan kan je geen hulp meer krijgen? Ik vind het een vreemd verschijnsel.

Ik ga toch maar even aan de tekst werken. Dat zit nou eenmaal te veel in mijn hoofd. Dan kan het schilderij weggezet worden tot het van de week lekker weer is en ik het op het balkon een beschermlaagje kan geven met de spuitbus. Ik weet echt nog wel dat ik dat nooit maar dan ook nooit meer binnen mag doen. Zo stom ga ik niet meer doen. Ik ga mijn zwarte verf wat verdunnen en een mooi dun kwastje zoeken. Eerst maar gelijk dit even plaatsen anders vergeet ik dat ook weer, zoals gisteren. De haren neem ik nog maar een dagje voor lief. Morgen liggen ze er vast nog en dan kan de stofzuiger mooi zijn werk doen. Helaas moet ik daar wel bij helpen.

"Wie de mensen kent heeft verstand; wie zichzelf kent, is verlicht."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Het is weer zo ver. Moonlight is aan het kuchen en niesen. Wat op zich niet gek is omdat hij alweer een tijdje niet goed eet wat het natvoer betreft. En daar zitten dan ook de medicijnen in. Heel irritant eigenlijk maar ja, je kan ze niet dwingen. Hij eet gelukkig wel brokjes, dat dan weer wel. Irritant omdat hij er punt één ziek van wordt en punt twee heb ik zoveel moeite gedaan om dat spul in dat eten te krijgen. Gisteren en eergisteren heeft hij toch een paar hapjes natvoer genomen maar ja, dan is het blijkbaar al te laat. Alsof hij weet dat hij nu toch iets moet doen eraan, neemt hij er dan een paar likjes van. Dat is bij lange na niet genoeg om het ook binnen te krijgen.

Ik moet ook nog steeds een schriftje pakken om alles voor Stefan in op te schrijven. Ik voel daar een soort weerstand bij en stel het ook elke keer uit. Het is zo lastig om elke dag een cijfer te geven en dat te onderbouwen dat ik het spontaan vergeet blijkbaar. Ik heb echt een heel rustig weekend gehad. Veel aan mijn hobby's gedaan, wat wel fijn is. Alsof de hele wereld een beetje in slaap was door de extra vrije dag, was het hier ook heel rustig. Normaal merk ik nooit het verschil in dat soort dingen. Dat is zo als je altijd werken moet. Nu viel het me wel op en ik was dan ook in de war omdat ik dacht dat het gisteren zondag was. Ik ga het schriftje maken toch maar op mijn to do lijst zetten, anders komt er niks van.

Ik mag er dan ook in schrijven dat ik al vanaf zaterdag last heb van mijn rechter schouder. Zaterdag had ik ook last van die voeten maar ik was dan ook vrijdag naar de zaak geweest dus dat kan kloppen. De schouder voelt alsof ik iets getild heb of verkeerd heb gelegen. Zo'n soort zeurderige pijn. Ik probeer er mee te bewegen zoveel mogelijk maar het blijft me hinderen. Of ik het iets verkeerds gedaan ermee, of de verschijnselen zijn weer aan het veranderen. Ik weet het niet maar ik gok op het eerste. Ik weet alleen niet wat. Het is nu iets minder dan gisteren, het zal wel goed komen. Hoop ik toch. Ik vind dat altijd al van die nare pijntjes. Die blijven je gewoon de hele dag lastig vallen bij wat je ook doet. Ik weet alleen even niet zo snel wat ik er dan mee gedaan kan hebben.

Als het maar weg gaat, snel ook graag. Vandaag weer naar de zaak. Ik ga toch met een gezonde weerstand, ik kan er niks aan doen. Gewoon omdat het niet goed voelt op allerlei gebied maar ja, ik zal toch moeten. Als je door twee uurtjes ergens te moeten zijn gelijk de rest van die dag kwijt bent en ook de dag erna, is dat nou niet echt bevorderlijk voor het opbrengen van enthousiasme. Ik heb het vage vermoeden dat ik dat ook ergens moet noteren. Ja ja, het staat op de lijst, ik zal vanmiddag ergens een schriftje onder vandaan plukken en gaan noteren. Ik heb mijn blogs om me te laten herinneren hoe het ook alweer zat de afgelopen dagen. Dat is best wel handig.

Voordeel van daar zitten is, dat je dan even dit soort dingen kan noteren. Daar ga ik het dan ook maar voor gebruiken. Vandaag ging het niet zo heel soepel. Ik zou heel even, vijf minuten ongeveer, alleen moeten zitten. Het andere meisje wilden ze even een gesprekje mee. Ik ken die vijf minuten, die zijn heel snel een half uur. Er had verder niets aan de hand geweest, ware het niet dat de telefoon daar niet zo bleek te werken als de telefoons die verder overal in het pand te vinden zijn. Alleen, dat wist ik niet. Toen de telefoon ging nam ik dus netjes de hoorn op en zei wat ik moest zeggen, ik hoorde alleen een doodse stilte aan de andere kant. Eh. Oké hier klopt iets niet.

Ik wist alleen niet wat. Ik zag wel op een schermpje iets van de telefoon maar daar stond van alles bij, alleen niet answere of opnemen of zo. Zodra ik de hoorn weer neerlegde ging de telefoon weer over. Na een paar keer zo proberen, raakte ik zwaar geïrriteerd. Het zou vast iets heel simpels zijn, je moet dan alleen even weten wat. Ze zouden in de kantine zitten dus daar liep ik maar even heen om te vragen hoe of wat. Maar daar zaten ze dus niet. Ik heb even rond gelopen, op zoek naar wie ik hebben moest maar ik zag ze nergens. Ik raakte daar behoorlijk van geïrriteerd ondertussen. Dan moet je wel zijn waar je zegt dat je zult zijn, nu had ik de pest in. Ik ben heel stoicijns op de andere stoel gaan zitten en liet de telefoon lekker rinkelen. Dan niet. Klaar.

Na een klein half uurtje kwam het meisje er weer aan. Ik zei wat er aan de hand was en zij bleef maar sorry zeggen. Ze dacht dat ik het wel wist. Nou nee, hoe zou ik dat moeten weten? Ik heb daar nog nooit achter de receptie gezeten, in al die jaren niet. Ik vind het trouwens op zich al heel achterlijk dat je niks kan horen als je gewoon de telefoon opneemt. Nee, dan moet je eerst op het schermpje op een bepaald vakje klikken en dan gaat de rest als normaal. Ook doorverbinden en dat soort dingen kan je niet op de telefoon doen maar dat moet ook via het schermpje. Wat een dom systeem zeg! Nu is het er toch doodstil maar ik kan me voorstellen dat als het daar druk zou zijn, dat dit dan niet de meest efficiënte manier van werken is. Dat vond zij ook, lag het gelukkig niet aan mijn pestbui.

In elk geval, ik vond dit geen fijne ervaring zo. Daarom barstte ik ook van de hoofdpijn toen ik thuis kwam. Ik had me te druk gemaakt. Terwijl ik toch zelf vond dat ik het mooi genegeerd had, mijn lijf is het niet met me eens. Ik weet het voor de volgende keer dan wel maar toch, leuk vond ik het niet. Ik heb er maar even niets van gezegd, daar was ik te pissig voor. Dat doe ik de volgende keer wel. Dan ben ik er niet meer zo boos over. Dat scheelt vast in wat ik er dan uitgooi. Het voelt in elk geval niet fijn, dat heb ik genoteerd in het half uurtje wat ik erna nog zat. Dan ben ik het zo ook kwijt. Waar een mens zich al niet druk over kan maken. En ja, ik heb me er druk over gemaakt.

Dus voor vandaag, ik ga het lekker even van me af schilderen. Het schilderij voor Agnieszka gaat vorm aannemen. Als je met acryl werkt, doe je alles in meerdere lagen over elkaar heen. De eerste laag zat er al op, nu verder met verfijnen. Ik vermaak me wel. Gisteren heb ik pasta gekookt en dan eet ik het vandaag voor de tweede keer. Dan is het altijd nog lekkerder. Koken hoef ik dus niet. Dat scheelt. Het is prachtig weer, de balkondeur staat lekker open, tot groot genoegen van de cits. Het komt wel goed met me en met het schilderij ook. Aurora zit lekker buiten, geen idee waar de rest uithangt. Als zij er zit, wil dat meestal zeggen dat de anderen ergens anders zijn. Dan zit ze pas echt met rust. Ik ga lekker klodderen, even ontstressen...