"Wie zijn macht wil bewaren, moet haar niet tonen."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Ik kan me wel voornemen om op de zaterdagavond lekker te gaan zitten lezen, alleen vergat ik wel dat ik in de avond altijd al heel moe ben. Daarom ging het lezen ook niet door. Dat zijn van die dingen waar ik dan van kan zuchten. Ik had namelijk best behoorlijk zin om te lezen. Alleen lezen, vooral in deze boeken, als je moe bent, heeft geen zin. Dan heb ik nog niet één zin gelezen en val ik al in slaap. Daarom ben ik maar tv gaan kijken. Ik stuitte op een goede Vlaamse serie en daardoor ging ik ook natuurlijk weer eens veel te laat slapen. Ik was in de vooravond weer eens in een dutje getrapt en dan ben je daarna nog lang klaar wakker. Zondag was ik er daarom ook al weer veel te laat uit, logisch maar heel irritant. Na een hele week wint de zomerklok het nog steeds van me.

Mijn blog ging gisteren, terecht, alleen maar over mijn jarige lieverds dus de rest moet ik vandaag wel vertellen. Nou ja, moet niet maar toch, dat is nu zo'n gewoonte geworden. Dat sla ik niet zo snel meer over. Er is weer eens een vreemd nieuw verschijnsel in huis. De bobbel. Gisteren ben ik echt een hele tijd bezig geweest met het kleed bij mijn bank. Er zat al een bobbel in. Diezelfde die toen op de dezelfde plek terug kwam omdat ik mijn kleed 360 graden had gedraaid in plaats van 180. Dat was niet zo heel slim en vandaar dat ik nu extra op ging letten toen ik er een bobbel, en een daarbij behorende lucht rimpel, bij zag.

Hè? Hoe kan dat nou weer? Nu schuif ik te pas en te onpas met mijn tafel. Daarom is hij juist ook zo fijn. Maar toch, dit gaat al een hele tijd goed en ik kreeg er geen bobbels of rimpels door. Ik ging maar weer alles verschuiven en heb geprobeerd mijn kleed weer rimpel- en bobbel-vrij te krijgen. Dat lukte me voor geen meter. Waar ik de lucht ook heen trapte, het bleef een kwestie van verschuiven maar weg ging het niet. Dit is niet de kunst van het weglaten, dit is de kunst van verschijnen. Van die bobbel dan.

Na vele pogingen was het me niet gelukt om dat ding te laten verdwijnen. Hoe ik het ook wend of keer, dit keer zowel letterlijk als figuurlijk, de bobbel blijft en zo'n lucht rimpel ook. Ik heb het op een gegeven moment maar, net nog niet gillend, opgegeven. Ik snap er alleen geen jota van. Eergisteren was dat ding er nog niet, maar gisteren opeens wel. Zomaar uit het niets. En het laat zich niet wegschuiven of wat dan ook. Nou ga ik maar hopen dat er nog twintig bijkomen of zoiets. Dan lijkt het gewoon alsof het zo hoort want ik krijg het niet weg. Ik ben er wel klaar mee maar ja, je ziet het steeds dus dan irriteert het ook steeds. Ik weet alleen niet hoe ik er vanaf kom. Shoot me but leak, oftewel, schiet mij maar lek. Ik bobbel voortaan gewoon mee. Dan bobbelt het maar hoor.

Ik ben streng geweest en heb het kleed gezegd dat hij anders niet mee mag naar het nieuwe huis. Ja, niet dat ik dat al heb of zo, ik wil me nu alvast gaan inschrijven en je weet maar nooit. Ik weet ook al precies hoe ik het ga inrichten. Alles van New York gaat verdwijnen. Dat heb ik nu wel gehad. Boeddha is een blijvertje en zal worden uitgebreid. Mijn meubels heb ik al naar mijn zin, die blijven ook. Ik heb natuurlijk geen idee hoe groot dat eventuele nieuwe huis zal worden. Als ik er maar in kwijt kan wat ik nu heb. Zonder de rotzooi van de zolders dan en ik ben bereid een aantal dingen weg te doen. Ik wil ruimte voor mijn kasten, mijn tv hoekje, mijn eettafel en mijn knutselhoekje. Misschien is er een iets kleiner bureau nodig maar dat zien we dan wel weer. Liever niet.

Dan een extra kamer voor de cits en hun spullen, een slaapkamer, keuken en badkamer zijn natuurlijk standaard. Geen trappen, alles gelijkvloers. Dus het mag hoog zijn maar dan wel met lift. Bij een hogere woning wil ik een groot balkon, voor de cits. Het liefst natuurlijk een klein huisje met een tuintje, dat zou het mooiste zijn. Dat tuintje moet dan natuurlijk wel veilig worden gemaakt voor de cits. Lekker buiten zijn zonder gevaar te lopen, zo wil ik het het liefst. Er komen natuurlijk weer teksten op de muur. Die ga ik zelf maken, dat vind ik nog het leukst. Alleen nu mooie uitspraken van Boeddha. New York is out, Boeddha en katten zijn in. Leuk, van die kleine katten silhouetten maken, die springen, zitten of liggen, bij planken, lichtknopjes en deurposten en dat soort dingen. Oh ik heb er nu al zin in, helaas nog geen puf voor.

Ik heb nu een paar grote New York doeken hangen. Die boven mijn bank is echt enorm. Nu zit ik te twijfelen. Zou zoiets nog iets opbrengen als je ze zou verkopen? Anders kan ik er net zo goed zelf overheen verven. Gewoon behandelen met Gesso en dan schilderen maar. De grootste kostte wel veel maar ja, dat is ook al jaren oud. Daar kan ik een prachtige lila/paarse achtergrond op maken en een enorme witte orchidee of zoiets. De rest vind ik ook nog wel goede ideeën voor. Is het niet voor mezelf dan misschien voor iemand anders. Goh, zoveel ideeën en plannen en zo weinig middelen en puf. Maar wat niet is, kan altijd nog komen.

Het is al heel wat dat ik nu van die plannen in mijn hoofd krijg. Dat zou een paar weken geleden nog niet gebeurd zijn. Dat is toch vooruitgang, dat weet ik wel zeker. Nu alleen die energie nog terug en meer dingen die er nog even recht voor moeten gaan komen. Dat komt ook nog wel. Ik ben al van ver gekomen en heb het gevoel dat ik nu zo'n beetje halverwege zit. Ik heb nog wel een eind te gaan maar aan alles komt een einde. Dat is tenminste één ding dat zeker is. De kunst is om er doorheen te komen. Ik weet uit ervaring dat ik daar goed in ben. Ik kom door alles heen en ik kom er altijd sterker uit. Je wordt misschien nooit meer hoe je was maar als je daar zoiets als dit van kan krijgen, dan is dat misschien wel beter ook.

Daar zal ik me dan aan aan moeten passen. En daar ben ik ook goed in. Ik kom er heus wel. Ik kom er altijd. En de wet van de aantrekking werkt ook altijd. Als je het goed doet wel en ook dat kan ik. Daarom zit dat nieuwe huis in mijn hoofd en die nieuwe baan ook. Die gaan komen, let maar op. Het hoe daar maak ik me niet druk om. Ik ben er nu al dankbaar voor en als ze het zouden weten, de cits ook. Voor hun tuintje of grote balkon, waar ze heerlijk kunnen ravotten en spelen. En ik natuurlijk voor mijn fijne nieuwe thuis, zonder bobbels graag...

Gisteren zag ik bij de herinneringen op Facebook weer de 1 april grap terug komen, uit 2015 bij de RMC. We hadden de mensen van het KCC al weken ervoor wijs gemaakt dat ze vanaf 31 maart zouden moeten gaan betalen voor de toiletten. Oh oh, wat een weerstand en boosheid riep dat op bij sommigen. Ze gingen zelfs naar de OR, het secretariaat en de directie, die het wisten het natuurlijk. Anderen hadden het erover om de bond in te schakelen of zelfs advocaten en alles. Een aantal kwamen op een 1 april grap maar dat ontkenden we stellig.

Om ze volledig te overtuigen kwam mijn moeder op 1 april  's morgens bij de meest bezochte toiletten zitten, compleet met breiwerkje en schoteltje. Oh wat hebben we gelachen en het grootste deel van het Callcenter was er echt in getrapt. Wat waren er veel boos en weigerden te betalen. Mijn moeder liep ze nog achterna ook om betaald te krijgen. Heerlijk, wat hebben we daar om gelachen. Mijn moeder vond het prachtig om te doen en had er ook enorm van genoten. Het is een prachtige herinnering aan haar geworden. Dat zijn van die mooie dingen die niemand je af kan nemen.

"De grote volheid schijnt leeg te zijn, en toch kan men haar niet uitputten."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Nou ja zeg. Ga ik net zingen voor mijn jarige tweetal, samen zijn ze nu twee maar ze zijn allebei één jaar oud geworden vandaag. Rainbow komt me koppies geven maar Skylar kijkt alsof hij weer straf gaat krijgen en springt met grote ogen in de vensterbank. Als ik bij 'in de gloria' ben, vliegt hij snel de kamer uit. Ondanks dat, toch van harte allebei, mijn grappige, stoute, vertederende, lieve, knappe, heerlijke jongens! Ik kan nog meer superlatieven bedenken voor ze hoor, ik laat het hier maar bij. Ik denk dat wel duidelijk is hoe gek ik op mijn jochies ben. Ook al waardeert Skylar mijn zingen niet zo, hij staat daar vast niet alleen in.

Net in de keuken hoor ik Rainbow heel hard mauwen, gewoon voor de lol blijkbaar. Die is volgens mijn zijn eigen feestje aan het vieren. Goh, dat is al weer een jaar geleden. De buurman van Dré was in paniek want er had een kat jonkies gekregen onder zijn bed. Die buurman op zich is al bijzonder. Dat is zo'n iemand die dieren aantrekt. Er staat zelfs af en toe een reiger in zijn woonkamer om lekkers te komen vragen. Ik bedoel maar, dat gebeurt ook niet bij iedereen. Dré is ook zo'n grote dierenvriend dus die stond direct klaar om te gaan kijken wat er aan de hand was. En als dat niet was gebeurd dan denk ik niet dat die twee kittens het gered zouden hebben.

Ze waren al onderkoeld en moeder gaf geen melk omdat ze zelf ondervoed was. Daar is Dré direct mee aan de slag gegaan. Kim en Daan, dochter en cleanson, hoorden van dit nieuws en gingen direct kijken wat er aan de hand was. Niet veel later stuurde Kim me een foto van een hele kleine net geboren kitten. Ik zag het direct! Dit is Rainbow! Ik zei al maanden dat er nog een Rainbow bij zou komen maar ik zou die wel herkennen zodra ik hem, of haar, zou zien. Rainbow zou het worden, Sunshine door de tranen heen maakt een regenboog. Dat had ik nou eenmaal zo in mijn hoofd gekregen. Ik wist helemaal niet wat Dré met de kittens wilde doen of zo maar ik stuurde Kim direct het bericht; zeg tegen Dré dat deze voor mij is! En volgens mij had Dré diezelfde dag al een kandidaat voor het andere kitten.

Maar het kleine schatje, met net zo'n apart zwart kinnetje als Moonlight, dat hoorde bij mij. Logisch natuurlijk dat ik op de andere kitten net zo verliefd werd. Wie kan zoveel schattigheid nou weerstaan? Dan moet je wel volledig gevoelloos zijn. Ik ben diezelfde week nog op kraamvisite gegaan en dat ben ik trouw blijven doen. Ik nam voer mee, steentjes voor de bak, eten voor mama Lola. Oh wat waren ze lief. Dré filmde ook van alles of nam de leukste foto's van ze. Ook dat was een leuke tijd. Rainbow is een naam die geschikt is voor zowel een jongen als een meisje en de andere werd Kimmy genoemd, naar mijn dochter die er ook vaak was. Dré was er namelijk na een paar weken volledig van overtuigd dat het beide meisjes waren. Daar zijn we dan ook echt wekenlang vanuit gegaan.

Toen bleek dat de andere kandidaat toch niet zo geschikt zou zijn om een kitten in huis te nemen, vroeg Dré me of ik dan ook niet de andere kitten wilde nemen. Na al mijn bezoekje aan het vertederende spul, was ik al bijna net zo gek op het andere schatje dus ik was al lang blij. Ze waren maar met zijn tweetjes hier, dan zou het veel fijner zijn als ze ook samen zouden blijven. Ik was er allang blij om. Nu nog een geschikte naam die paste bij mijn andere cits, namen van licht. Het werd Skylar, een naam die ze allemaal verbindt. Skylar, schoonheid, kracht, liefde en eeuwig leven betekent dat. Nou mooier kon ik het niet vinden. De "dames" zouden samen blijven. Pas bij hun eerste enting kwamen we er achter dat het geen dames maar heren waren. Oh wat heb ik toen gelachen om het totaal verbaasde gezicht van Dré. Die kon er eerst maar niet aan wennen en hij bleef ze heel lang 'zij' noemen.

Eind mei kwamen ze eindelijk naar mij toe. Rainbow wilde maar niet eten en wilde alleen melk van zijn moeder. Het duurde even voor hij erachter kwam dat gewoon eten ook wel erg lekker was. Brokjes eet hij nog steeds niet, Skylar wel, die vreet nu echt alles. Rainbow houdt toch een beetje meer van mensen eten, al laat hij zijn vis nooit staan. Het zijn nu best wel dure eters en het zijn alle vier zeurpieten daarin. Nu zijn er hier al drie katten, die nog nooit hun vermiste broer Sunshine gezien hebben. Ik blijf toch hopen dat dit ooit nog zal gebeuren.

Wie weet, als ik straks een huis met een tuintje krijg of zo, dat hij dan opeens wonderbaarlijk weer gevonden wordt. Hoop doet leven, en hoop blijf ik houden. Ik heb het wel iets los moeten laten, anders kan je echt niet meer functioneren en ik had vorig jaar mijn moeder die me nodig had. Dat moest voorrang krijgen. Mijn moeder die niets snapt van kattengedrag, vond me dan ook helemaal knettergek om er nog eens twee bij te nemen. Wel ben ik blij dat ze hier nog thuis is geweest op die eerste dag dat ze hier kwamen. Zij kon ook zo'n hoog gehalte aan schattigheid niet weerstaan. Al vond ze die nageltjes maar niks. Kattenmensen weten niet beter of ze hebben hier en daar een krabbel zitten. Niet omdat katten zo vals zijn of zo maar gewoon, omdat ze onbehouwen zijn en met een bloedgang van je schoot springen als ze iets interessanter zien. Dat soort dingen zorgen voor veel open gehaald vlees.

Vanaf ze hier waren, hadden ze een enorme angst voor die grote witte kat met haar helblauwe ogen. Oh wat gingen ze tekeer als ze maar even in de buurt kwam. Terwijl zij alleen maar interesse had, in het begin dan. Moonlight leek qua uiterlijk meer op hun moeder daarom konden ze daar beter mee door één deur. Maar Moonlight moest dan weer niets van ze hebben en als ze in zijn buurt kwamen rende hij gillend weg. Gelukkig hadden ze elkaar en mij. Ik was al snel hun mama en waar ik was, waren zij ook. Natuurlijk staan alle verhalen hier al op in mijn blogs maar ik vind dit wel een dag om even bij alles stil te staan. Want wat hebben ze mijn leven verrijkt.

Ik heb door mijn heerlijke harigheden de kans niet gekregen om helemaal de afgrond in te zakken waar ik na mijn moeders dood in terecht zou zijn gekomen. Ik moest er nog steeds voor hen ook zijn. Het zorgen voor hen en het voor mezelf 'verplichte' schrijven van mijn blog, hielde me op de één of andere manier toch op de been. Waardoor mijn dagen niet helemaal verdwenen in het niets. Ik moest hen wel eten geven en hun bakken verschonen en ik moest toch mijn pc aanzetten om iets te kunnen schrijven. Achteraf gezien enorm noodzakelijk. Bovendien, wat kan ik om ze lachen, wat maken ze me altijd blij alleen al met hun aanwezigheid.

Ja, het is wel eens lastig, ja ze maken wel eens ruzie, ja ze maken overal een zooitje en ze halen me soms helemaal open met hun onbehouwen sprongen. Maar wat geven ze enorm veel onvoorwaardelijke liefde, vrolijkheid, koppies en knuffels, genegenheid en gezelligheid. Daar kan toch niets tegenop? Wat zou mijn leven leeg zijn zonder ze. Dat weet ik sowieso al door het gat wat er is geslagen door de afwezigheid van Sunshine. Onderling schieten ze ondertussen aardig op, alleen wil Skylar Aurora nog wel eens behoorlijk pesten. Ook dat zal nog wel goed komen. Ze zijn hier nog geen jaar. Pas als Sunshine straks bijna twee jaar vermist is, zijn zij hier een jaar. Ik ben benieuwd waar we dan over een jaar zijn.

Heb ik dan een ander huis, een andere baan, een heel ander leven, ben ik weer helemaal beter? Dat zijn allemaal dingen waarop ik nu nog geen antwoord heb. Er is maar één ding dat vast staat en dat is dat mijn huis nog steeds gevuld zal zijn met een grote hoeveelheid kattenkwaad. De tuxedo maffia met hun witte la mama zal nog steeds zorgen voor een ongelofelijke hoeveelheid liefde, rommel en leven hier in huis. Ik hoop dat ze allemaal nog vele jaren in goede gezondheid mijn leven op zijn kop zullen zetten. Ik moet zeggen, daar zijn ze goed in!

"De wijze sluit zijn hart af, doet zijn deuren dicht en verspreidt licht."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.