Gisteren zag ik dingen voorbij komen, waardoor je zou kunnen denken dat de kans op een derde wereldoorlog er toch wel in zit. In de boeken van Rulof staat dat er geen derde wereldoorlog meer zal komen. Al zijn er nog genoeg oorlogen overal natuurlijk. Ik heb een volledig vertrouwen in alles wat er in die boeken voor komt, daarom ben ik daar niet echt bang voor. Ik vind zelf dat Rusland samenspant met landen als Syrië ook niet zo'n heel fijn idee. Ik begrijp dat ook helemaal niet maar goed, dat ben ik maar. Ik heb verder dan ook niet naar een uitzending van het nieuws gekeken. Wat er moet gebeuren, zal gebeuren. Dat zou ik in mijn uppie toch niet tegen kunnen houden. Daar ga ik me dan ook maar niet druk om maken.

Ik heb op kleine schaal al genoeg waar ik me druk om moet maken. Dat vind ik al meer dan voldoende om me mee bezig te houden. Dat bedoel ik niet egoïstisch maar meer praktisch. De rest merk ik vanzelf wel. Wat ze je in het nieuws laten zien, weet je ook niet wat daar nou exact van klopt. Waarom zou ik daar dan naar kijken? Ik heb lekker op de bank naar Netflix zitten kijken. Als je net zo'n serie als Outlander hebt zitten kijken en die koek is op, dan vind je gewoon geen koekje lekker genoeg meer. De echte goede heb ik al gezien en ik vind niet snel iets goed. Dan houdt het al snel op natuurlijk.

Vandaag stonden er wel wat dingen op mijn lijstje maar ik heb het lijstje gelaten wat het is. Vandaag heb ik gewoon een keertje vrij. Dat mag van mezelf. Daarom ben ik vandaag lekker alleen maar aan het doen waar ik zin in heb. Ik heb online een stuk van een masterclass zitten kijken, over het schrijven van boeken. Ik heb geen zin om dat een hele tijd te doen dus doe ik het in etappes. Tussendoor een stukje schilderen en af en toe een stukje schrijven. Dan weer een stukje luisteren en kijken en ondertussen notities maken. Dat boek van mij komt er heus wel. Ik had mezelf vorig jaar voorgenomen om, zolang ik ziek was, thuis te gaan schrijven elke dag. Naast mijn blog, alleen daar kwam niets van.

En dat vond ik natuurlijk weer zwak van mezelf. Ik ben altijd streng voor mezelf. Dat is me de laatste maanden al door verschillende mensen gezegd. Mijn blog schrijven, dat doe ik al zo lang, dat gaat helemaal vanzelf. Daar hoef ik niet bij na te denken, ik typ gewoon wat ik denk en voor ik het weet, heb ik een hele lap tekst. Een boek, dat is even wat anders en ik ben niet voor niets ziek. Daarom ging dat niet. Daar moest ik wel bij nadenken. Je wilt niet alleen het verhaal wat je te brengen hebt, goed brengen. Het moet ook allemaal kloppen. Dat het niet ging was niet omdat ik er te lui voor was. Ik was gewoon nog te ziek. Ook nu gaat dat nog niet maar ik kan wel dingen doen die ermee te maken hebben. Een beetje zelf educatie zeg maar.

Dat zijn toch ook stapjes die ik neem om het boek geschreven te krijgen. Deze masterclass was dan wel in het Engels maar dat is voor mij een tweede natuur. En tips van Deepak Chopra zijn natuurlijk nooit weg. Ik maak er aantekeningen bij als ik ergens iets aan heb en die van hem zijn echt fantastisch. Ja, daar heb ik dan wat aan. Ook volg ik seminars van de boekengilde, als dat lukt. Meestal niet maar dan schrijf ik me toch in, ze zijn gratis. Dan krijg ik een link zodat ik ze achteraf kan kijken. Ja, dan kan je alleen niet meer reageren of je vragen stellen maar ik heb al gemerkt dat iedereen zo'n beetje met dezelfde vragen zit. Die stellen anderen wel voor me. Ik heb er een aantal staan om te gaan kijken. Zo ben ik toch bezig met mijn boek te schrijven, voordat ik het effectief allemaal op ga schrijven.

Ik heb al gemerkt dat je daar gewoon een stuk beter voor in je vel moet zitten dan ik nu zit. Dat komt dan nog wel. Door het doen van zulke dingen, ben ik er elke keer toch weer een stapje dichterbij. En een reis van duizenden mijlen, begint toch echt altijd met één enkele stap. En ik zet gewoon elke keer een stapje. Zo kom je uiteindelijk toch echt een keertje bij je einddoel. Gewoon blijven stappen maken, al ga je er af en toe eentje achteruit, dan nog kom je toch steeds verder. Dan opeens ben je er voor je het weet. Maar wel blijven stappen, dat is een vereiste.

Rainbow leidt me vaak genoeg af, zeker als ik zit te schrijven. Hij vindt zelf dat hij dat doen mag volgens mij. Als ik ga verven namelijk, dan gaat hij netjes in de vensterbank bij me liggen. Alsof hij weet dat hij niet moet klooien met mijn verf. Ik heb ze dan ook consequent steeds weg gejaagd. Ze geven rustig een koppie door natte verf en daar gaat je kunstwerkje. Dat is me al vaak genoeg gebeurd en ze weten dan dat ik daar niet vrolijk van word. Nu snapt hij er niets van want vandaag doe ik alles door elkaar. Ze zitten lekker buiten nu, dat scheelt. Dan kan ik even ongestoord door werken.

Gisteravond heb ik weer eens zitten schateren om die rare jongen. Eerst ging hij weer onderuit toen hij Aurora wilde plagen in haar mandje op de bank. Zoals ik de vorige keer vertelde, hij wil meppen en niet geraakt worden en in die actie, glijdt hij dan zo onderuit. Alsof hij een lachend publiek wel leuk vond, deed hij later, per ongeluk, weer zoiets hilarisch. In de hoek van mijn hoekbank, staat een heel groot paars kussen. Dat staat tegen de rugkussens aan en daarboven op ligt een schapenvel. Ik maak speciaal van die plekjes voor de cits en daar maken ze ook gebruik van.

Als er mensen komen en we gaan in mijn zithoek zitten, kan ik het zo weghalen en zit in niet onverwacht met harige plekken op de bank. Voor hen fijn, voor visite fijn en voor mij ook. Dat heb ik gewoon slim aangepakt. Hoe langer je katten hebt, hoe slimmer je daarin wordt. Want van die haren, zal je altijd last hebben. Zeker nu er vier van die harige heerlijkheden rondlopen. Rainbow lag op het schapenvel en hij werd wakker en wilde wat anders dan een slaapje doen. Het ging alleen een beetje mis of zo, ik weet niet precies hoe het nou kwam maar het was zo ontzettend grappig.

Hij gleed alsof hij op een glijbaan zat, zo op zijn kont van het paarse kussen. Hij kwam, nog steeds op zijn achterwerk met zijn achterpootjes in de lucht, op het kleine randje van de bank dat nog onder het grote kussen uitsteekt en kwam daarna zo op de grond terecht. Het ging ontzettend snel en hij kwam neer op zijn achterste voorpootje op de grond en zijn achterpootjes nog steeds in de lucht. Zoeffff bom. Zo ging het en ik lag echt helemaal dubbel! Hij zat zo verbouwereerd om zich heen te kijken en wierp mij weer een boze blik toe. Toen kon ik helemaal niet meer. Ik schaterde het uit en hij liep waardig weg met zijn staart hoog in de lucht.

Echt hoor, ik zou gewoon continue camera's op ze gericht moeten hebben. Dan zouden er echt filmpjes tussen zitten die goud waard zijn. Dat bij Aurora heeft hij nu al een paar keer zo gedaan en dat blijft lachen. Alleen ook hier weer, het gaat allemaal zo snel. Als je niet al aan het filmen bent, dan is er gewoon geen tijd genoeg om een camera te pakken en die te richten en het dan ook nog eens te vangen. Ik hoop echt dat hij zo nog een keertje van het kussen af zal komen, al denk ik niet dat dit nog eens zal gebeuren. Zelfs zonder camera, het was voor mij zo lachen, heerlijk! Ik denk niet dat ik het ooit zal kunnen filmen, helaas.

Bij Aurora doet hij wel vaker zo, de laatste keer had ik wel mijn gsm gepakt maar het was alweer voorbij, voordat ik die ontgrendeld had. Dan moet je ook nog eerst maar bij de camera zien te komen en op 'filmen' drukken voor hij het gedaan heeft. Ik kan best snel zijn hoor, vooral van begrip, maar zo snel ben ik echt niet. Jammer hoor. Ik kan het alleen proberen zo goed mogelijk te vertellen. Ook weer een goede oefening voor mijn boek. Zie je wel dat ik er altijd mee bezig ben? Dat komt er echt een keer, komt goed. Altijd.

"Wie stilstaat, overwint hitte. Wie holt, overwint kou."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Jeetje zeg, ik werd pas bij tien uur wakker vanmorgen! Dat is wel heel rijkelijk laat. Voor mijn doen dan zeker. Voor mijn gevoel is dan de halve ochtend al weg. Voor ik helemaal op gang ben is dat ook zo. Wekker niet gezet en sinds gisterenmiddag zitten binge watchen op Ziggo. Ik zit al maanden te wachten op seizoen drie van Outlander. Die heb ik vorig jaar op Netflix gekeken en had gehoord dat in maart pas het derde seizoen zou komen. En dat kwam maar niet. Ik heb zelfs zitten zoeken en dat is toch echt niks voor mij normaal gesproken. Ik kijk wel graag goede series hoor maar dan kijk ik af en toe een aflevering of twee.

Met Outlander ging dat even anders. Per toeval stuitte ik op die serie en vanaf toen was ik direct verkocht. Die twee seizoenen had ik in no time af gekeken en tot mijn grote schrik kwam er geen derde seizoen achteraan. Het eindigde zo spannend en ik wilde zo graag het vervolg zien. Ik had alleen niet gekeken hoeveel seizoenen er waren. Oh wat erg, want ik wilde echt weten hoe het verder zou gaan. Nu blijkt het al weken op Ziggo te zien te zijn. Ja zeg, dat wist ik niet. Daarom heb ik eergisteren direct gezocht én gevonden. Ja hoor, binnen de kortste keren zat ik er weer middenin.

Ik kon weer haast niet stoppen. Ik wist alleen dat tot de ochtend blijven kijken geen optie was. Gisterenmiddag ben ik verder gaan kijken en tussendoor heb ik alleen de cits en mezelf eten gegeven. Bij het koffiezetten nam ik gelijk een flesje drinken mee en verder ben ik de bank niet af gekomen. Ik heb alleen maar weer helemaal in het verhaal gezeten. Voor mijn doen wil dat zeggen dat dit wel een heel erg mooi verhaal is. Anders kan het me nooit zo vasthouden. Je moet met mij bijvoorbeeld ook nooit naar de bioscoop gaan. Grote kans dat ik in slaap val als het me niet genoeg boeit. Daarom kijk ik ook thuis liever naar series dan naar een film.

Anders moet ik elke keer terugspoelen of opnieuw zoeken waar ik het verhaal nog volgde. Ik kiep gewoon in slaap. Als er dan een serie is waar ik zoveel afleveringen achter elkaar naar kan kijken, dan is het gewoon een goed verhaal. Al zullen ook daar de meningen wel weer over verdeeld zijn. Helaas, nu heb ik niets meer te kijken en het was al laat voor ik ging slapen. Vandaar mijn uitslapen van vandaag natuurlijk. Ik ben niet meer het nachtmens dat ik ooit was. Dat is wel duidelijk. Ik heb ook zo'n flauw vermoeden dat ik daar ook nooit meer bij terug ga komen, bij dat nachtelijke leven dat ik jarenlang gehad heb. Aan het einde van de dag ben ik nu nog doodmoe. Dat zal wel gaan verbeteren naarmate mijn gezondheid weer terug komt maar dan nog. Het zo laat maken, ik kan het niet meer. Iets dat ik een aantal jaren geleden nog niet eens geloofd zou hebben, als je me dat verteld had. Niets veranderlijker dan een mens blijkbaar.

Ik zat net mijn blog van vorig jaar door te kijken, door de herinneringen op Facebook. Goh, heel raar hoor. Ik was net de tweede keer naar de kittens gaan kijken en het was goede vrijdag. Dré had net geconstateerd die dag, dat het allebei meisjes waren. Ik moest daar heel erg aan wennen want ik had gedacht dat het jongens waren. Ik moest opeens omschakelen van hem naar haar. Het maakte mij op zich niet uit welk geslacht ze hadden, ik was er toch al helemaal gek op. Ik weet alleen dat katers toch net ietsje liever zijn dan poezen. Kattin zeggen ze in Vlaanderen. Dat heb ik altijd zo grappig gevonden, eigenlijk veel leuker dan poes. Waarschijnlijk ook door de dubbele betekenis die dat laatste woord heeft hier in Nederland. Omdat kattinnen meer solitair zijn dan katers, is het onderling leuker als je een stel katers hebt.

Dat blijkt hier nu ook weer. Gisteravond ook weer. De jongens zijn alle drie aan het rennen en vliegen met elkaar. Later spelen ze ook samen bij het laserlampje. Aurora gaat dan achter de tv zitten en dan kan ze precies langs de bank kijken naar waar haar broers aan het spelen zijn. Dat vind ik er dan zo zielig uit zien, al weet ik niet of dat waar is. Dan denk ik, ga toch mee spelen, Diva. Dat is toch veel leuker dan zo aan de zijlijn ernaar te gaan zitten kijken? Maar of zij dat ook zo ziet, dat is een ander verhaal. Dat weet ik niet eens zeker. Het is meer dat ik dat zo zie. En zoals bleek van de week, zie ik dingen wel eens behoorlijk verkeerd.

Ik heb me echt zitten verbazen over het feit dat ik Moonlight nu opeens echt niet meer als zo graatmager zie. Alsof de overbezorgde schellen van mijn ogen zijn gevallen. Ik blijf het raar vinden hoor, dat je zo jezelf in de maling kan nemen. Hij weigert nog steeds alle natvoer. Ook de nieuwe smaken die ik heb uitgeprobeerd. Nou eet Aurora ook niet zo veel natvoer. Soms ook maar een paar likjes voor ze weer weg loopt. Ook zij eet meer brokjes. Nu pas, sinds de röntgenfoto van Moonlight zijn volle maag, weet ik dat hij net zo hard mee eet met de brokjes en dat ik me daar ook geen zorgen over moet maken. Zelfs Skylar eet vaak brokjes tussendoor maar die eet ook heel graag zijn natvoer.

Rainbow weigert vanaf zijn geboorte brokjes en ondertussen weet ik ook dat hij alles dat hard is om te eten weigert. Die eet dan weer graag brood en wil alles proeven wat ik eet. Soms eet hij dan de gekste dingen. Witlof en vorige keer probeerde hij ook de Romanesco te eten. Die was trouwens heerlijk! Voor mij geen bloemkool of broccoli meer als er een Romanesco in de buurt is. Tijdens het eten kan je dan ook nog een blik werpen op die perfecte torentjes, een extraatje van moeder natuur. Ja, ik heb gekke cits, ze lijken op mij. Dat kan niet anders.

Over mijn moeder schreef ik niet zoveel vorig jaar rond deze tijd. Het ging langzaam steeds een beetje beter met haar. Iets dat we allemaal heel raar maar natuurlijk echt geweldig vonden. Ze vond het dan niet leuk als ik over haar schreef en als ik het al deed, dan kreeg ik nog op mijn kop ook. Daarom liet ik het maar. Gisteren plaatste Kim nog een herinnering van Facebook van een jaar geleden. Toen liep ze met mijn moeder op de markt in Overschie. Iets dat voor toen echt iets heel bijzonders was. Langzaam maar zeker voelde ma zich ook steeds iets beter. Natuurlijk, ze bleef wel terminaal, zo'n diagnose kan je niet terugdraaien. Maar liever dat ze zich dan niet zo ziek voelde en pijn had zoals vlak daarvoor. Daarom gingen we maar genieten van de goede dagen, die toen steeds vaker kwamen. Ook de huisarts stond voor een raadsel.

We hebben toen echt een paar fijne weken gehad. Het weer werd beter, meer zon en warmer. Ik weet nog dat ik lekker bij haar op het balkon zat, met een bakkie koffie en dat ze zei 'gek hoor, Rie, je zou toch niet denken dat ik binnenkort dood ga zo?' Ja, dat werd zo inderdaad moeilijk om je voor te stellen. Alleen de band rond je maag, elke keer als je aan haar dacht, zorgde er wel voor dat je het niet vergat. Toch ben ik blij dat ze een paar van die hele goede weken gehad heeft nog. Bijna onvoorstelbaar dat dat nog maar een jaar geleden was. Er lijkt een heel leven te hebben tussen gezeten tussen nu en toen. Tijd, het blijft me een raadsel.

"Voorkom het moeilijke door het gemakkelijke te doen."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Van de week heb ik dik doorzichtig tafelzeil besteld. Dat is voor over de salontafel. En dat is wel nodig ook. De cits gooien nog wel eens wat om en omdat het nu open is door de planken, zorgt een omgevallen, soms vol, flesje drinken er direct voor dat alles wat je in de kastjes of op de plankjes hebt staan ook doorweekt is. Per toeval zag ik dit online voorbij komen. Ik was eigenlijk op zoek naar een nieuw kleed voor over mijn eettafel. Dat moet wel van plastic zijn want de harige boeven maken er anders een glij festijn van. Ik heb prachtige stoffen kleden, zwart damast en zilvergrijs ook. Die kan ik er alleen niet opleggen.

Daar maken ze dan direct een flink zooitje van en daar ben ik om de een of andere reden nooit zo blij mee. Aangezien mijn mooie zilveren kleed nu is omgetoverd tot een hobbykleed, moet ik toch een keer een andere zien te vinden die naar mijn zin is. Google staat voor niets en je kan intypen wat je wilt, je krijgt altijd antwoord. Na een paar dingen te hebben aangeklikt, kwam ik op tafelzeil online punt com. Daar vond ik wel wat dingen die ik leuk vind. Ik zal alleen nog even moeten wachten tot ik daar weer geld aan uit kan geven maar je kan wat je leuk vindt natuurlijk even opslaan in de bladwijzers. Ook zo fijn. Zo heb ik bladwijzers vol met wat ik allemaal wil hebben. Of ik dat ook allemaal ga kopen is een ander verhaal maar ik hoef het zo niet te vergeten.

Ik zag dat ze daar ook een rubriek 'tafelbeschermers' hadden. Even kijken wat dat is, dacht ik. En daar vond ik wat ik eigenlijk al heel lang zocht. Gewoon een doorzichtige plastic laag van een millimeter of twee ter bescherming van je tafel. Dit wilde ik namelijk al hebben voor mijn eettafel. Dan hoeft er geen kleed op en is het beschermd tegen er overheen schuivende kattennagels. Omdat ze er soms als gekken overheen razen, komen er krassen als ze hun nagels uitzetten om af te remmen. Vandaar het kleed dat ik er nu heb liggen maar dat nu onder de zwarte verf met poten en zelfs andere kleuren zit. Oké, mooi hobbykleed heb ik nu maar dat wil je niet hebben liggen als je visite krijgt. Daar wilde ik zoiets voor maar ik wist niet waar ik dat kon krijgen en ik wist ook niet hoe ik zoiets moest noemen om op te zoeken.

Nu weet ik het, tafelbeschermer. Die voor de salontafel is al helemaal niet duur, dus die heb ik direct besteld. Ik wil het ook nog voor de eettafel hebben maar die is een flink stuk groter en dus ook een flink stuk duurder. Dan maak ik de tafel schoon, dat plastic erover en dan mijn hobbykleed. Komen er mensen langs dan trek ik het kleed zo van de tafel en is mijn tafel toch beschermd tegen de scheermessen die mijn harige lieverds uit hun tenen hebben steken. Zijn het eters dan heb ik mijn mooie damasten kleden of placemats. Ik ben helemaal happy. Maar toch ook wel omdat er nu geen halve liter bruiswater tussen mijn spulletjes in de tafel meer kan druppen.

Als je normaal iets omgooit, moet je dat alleen van het oppervlak schoonmaken. Nu moet ik direct in twee of zelfs drie van de zijkant kastjes alles ook nog droog gaan maken. Niet handig maar dat is nu voorbij. Tenminste, vanmiddag als ik weer thuis ben, ga ik dat helemaal in orde maken. Wel is dan het mooie vierkant in het midden dan ook bedekt. Ik zit nog te dubben over wat ik daarmee ga doen. Probeer ik dat er netjes uit te snijden uit het dikke plastic? Zou dat überhaupt wel kunnen? Of doe ik die bijvoorbeeld vol met mijn edelstenen die ik heb gespaard in de loop der tijd en dan met van die kleine lampjes ertussen? Dat is ook wel een idee. Nou ja, daar ga ik straks mijn hoofd wel over breken. Kim moet net zo laat op de zaak zijn als ik, die ga ik ophalen zo. Dan schrijf ik daarna wel weer verder hier.

Gisteren had ik mijn blog ook al lang 's middags klaar staan maar op de één of andere manier vergat ik dit te plaatsen. Als ik niet iemand aan de telefoon had gekregen, die iets over mijn blog zei, had ik hem volgens mij echt helemaal vergeten. Ik had het gevoel dat ik dat al gedaan had. Ja, geschreven wel maar geplaatst nog niet. Nou ja, er zijn ergere dingen. Gewoon weer een beetje erg blond om dat niet direct te doen. Er zal wel iets tussen zijn gekomen en dat gevoel van het al geplaatst te hebben is blijven hangen. Ik was daar wel mee bezig geweest, zag ik toen ik ging kijken gisteravond. Daar zit hem de kneep natuurlijk. Afgeleid en ik ben er niet meer in de buurt geweest. Zo gaan die dingen bij warhoofden.

Dit blog had ook al lang geschreven kunnen zijn maar Rainbow zit ontzettend mijn aandacht te vragen. Dan weer voor het beeldscherm, dan weer naast me en aan mijn schouder hangend. Ik dacht, ik zal eens kijken wat hij doet als ik daar ook niet op reageer. Dat doe ik anders wel altijd, ik kan hem ontzettend moeilijk weerstaan met zijn lieve koppie. Nou, dat pikt hij niet. Na een tijdje schouder-hangen en steeds naar me kijken, was hij het wachten op een kroel beu en zette hij zo zijn ene pootje gewoon in mijn oog. Gelukkig had ik die net op tijd dicht hoor maar hij had zijn zin, hij had aandacht. Ik moest er weer zo om lachen. Heerlijke gozert.

Nu ben ik weer thuis en mijn ogen branden in mijn hoofd. Ik heb een enorme hoofdpijn. Niet te doen. Die tafel loopt niet weg en dat kan morgen ook nog wel, dacht ik zo. Ik ben maar gaan liggen. Ik weet niet waarom maar ik had zo'n hoofdpijn dat ik er misselijk van werd gewoon. Hopelijk is dat straks weg. Misschien kan ik die tafel dan alsnog doen ook. Dat zie ik nog wel. Ook de rest wat ik wilde gaan doen hier vanmiddag, kan gerust een dagje schuiven. Daar ben ik best goed in aan het worden, lukt het niet dan schuiven we de boel gewoon op. Het kan nog beter maar daar oefen ik dan ook mee.

Waar ik in elk geval achter kwam, deze vrijdag de dertiende, is dat ik al een maand of anderhalf weer een dagje verkeerd had geteld. Dat zie ik bij die herinneringen aan vorig jaar op Facebook. Die van vandaag stond op 319 en ik zou op 318 komen. Geen schrikkeljaar geweest dus dat klopt niet. Ik zoeken, had ik de laatste dag van februari hetzelfde nummer gegeven als de dag ervoor. Dat is een rot klusje maar dat heb ik toch gedaan. Het is weer helemaal hersteld. Het zal geen kip opvallen, dat blijkt maar weer. Toch wil ik zelf dat het wel klopt. Nu klopt het tenminste weer, ik sta weer op scherp. Voor zolang dat duurt dan toch. Zoiets sluipt er stiekem in en wordt door niemand, zelfs niet door mij zelf, opgemerkt.

Ja na een hele tijd pas, zoals nu. En dan is het een gedoe om dat allemaal weer recht te trekken. Ik kan maar beter gewoon gelijk goed op letten en dat tracht ik ook te doen. Het lukt alleen blijkbaar niet altijd. Fouten kunnen gelukkig meestal wel hersteld worden. Niet in alle gevallen maar in dit geval toch zeker wel. Ik had ook vandaag gewoon een dag verder kunnen zetten en de boel de boel laten maar nee, daar hou ik niet van. Dan maar even puzzelen. Voor iedereen nog een fijne vrijdag de dertiende. Jullie begrijpen vast wel waarom ik dit nooit meer als een slechte dag kan zien. De 13 van mijn moeder maakt alles beter, zelfs de vrijdagen!