"Het voordeel van niet-handelen kunnen slechts weinig mensen in de praktijk toepassen."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Dat had ik weer gisteren. Snel even een boodschapje gaan halen en dan duurt het veel langer dan je gehoopt had. Veel had ik niet nodig, het belangrijkste was de mousse voor de cits. Dat eten ze altijd 's avonds. Snel even naar de AH, dan kost de parkeergarage ook niets als je dan je kaartje laat scannen aan de kassa. Ik was er snel doorheen en bovendien blijkt dit ook een ideale tijd te zijn omdat iedereen de kindertjes uit school aan het halen is. Dat moet ik onthouden. Ik legde mijn bonuskaart en het parkeerkaartje alvast klaar. Het meisje pakte die en scande ze en gaf ze me weer terug. Bij het parkeerkaartje moet het dan altijd piepen en dat gebeurde niet.

Heeft hij wel gewerkt, vroeg ik haar. Ik hoorde de piep niet. Ja, dat is bij deze soms zo, antwoordde ze mij. Oh oké, maar hij heeft wel gepakt? Ja hoor, dat is in orde, verzekerde ze me. Wie ben ik dan om daar aan te twijfelen maar dat deed ik toch stiekem een beetje. Ik ben zo afgeleid dus toen ik weer naar boven liep, naar de auto, was ik het voorvalletje alweer vergeten. Gewapend met het kaartje reed ik naar de uitgang. Rechts kon ik er niet uit, daar was een meneer aan het vegen. Dan maar links al is de draai daar vervelender.

Ik steek mijn kaartje in het daartoe behorende gleufje en krijg te zien 'ga naar de kassa'. Eh, dat zou niet moeten. De meneer zei het me ook, ik moet betalen nog. Ja maar ik ben er maar heel even geweest en het is gescand bij de AH. Nou, dan is daar iets mis gegaan. Ja, dat blijkt, zo ver was ik zelf ook al. Zover was ik al veel eerder maar ik werd niet geloofd. Daar sta je dan, de hele boel op te houden maar eruit kan je niet. Via de heuvel naar beneden liep ik weer naar de AH ernaast. Rechtstreeks naar het meisje waar ik net geweest was. Ik kan er niet uit want de scan heeft niet gepakt, zoals ik je al zei, zei ik luchtigjes. Oh, wat raar, zegt ze nog, ik weet zeker dat dat goed ging. Nou dan weet je het niet goed hoor, zeg ik liefjes.

Ze belt en ze zegt dat ik hem nog een keer mag laten scannen bij de klantenservice. Heel fijn. Ik loop daar heen en ik sluit aan achter een stel dat daar al geholpen wordt. Ja hoor, dat gaat nog even duren want via het kleine schermpje op de kassa, zijn ze op zoek naar een zekere soort shag of zoiets. Nee, nee, die is het niet, maar hij moet er toch zijn, volgens mij heette het ook anders. Als het me te lang duurt, breek ik toch maar even in. Als ik op hen moet wachten dan is straks echt mijn kaartje verlopen. Nu zal ik niet gek gaan doen over een euro hoor, dat betaal ik daar vaak genoeg. Het was meer het principe. Als dat meisje gewoon naar me had geluisterd, dan was er namelijk niets aan de hand geweest en was ik ondertussen al gewoon thuis.

Dus ik zeg, sorry hoor maar mag ik even tussendoor? Ik moet alleen dit kaartje nog een keer laten scannen, ze heeft er net over gebeld. Ze kijken me alle drie aan alsof ik gek geworden ben. Ik steek vastberaden mijn hand met kaartje uit en ik probeer dwingend te kijken. Dat helpt, de dame pakt mijn kaartje, houdt het voor de scanner en ik hoor de bekende piep. Zo, zie je wel, nu is het echt gescand. Via de loopband ga ik weer naar boven en loop nog net niet stampend naar mijn auto. Ik weet niet hoe lang het bij elkaar geduurd heeft maar gelukkig is de man met de bezem er weg en konden de andere auto's er aan de rechterkant uit. Ik kan echt ontploffen van zoiets. Luister gewoon naar me als ik iets zeg!

Mopperend rij ik weer naar huis, dingen als 'domme doos' vliegen door de auto. Gelukkig is het al gezakt tegen de tijd dat ik boven ben. Ik gooi mijn boodschappen op de aanrecht en ik ga richting bank. Ik was al moe en dit was er gewoon teveel aan. Ik moet even mijn ogen dichtdoen anders heb ik straks weer zo'n flinke hoofdpijn. Maar goed, we hebben het weer gehad en het is een goede stress oefening voor me. Ik voel me een beetje weg zakken en geef me over aan het wat late dutje. Niet veel later hoor ik dingen die niet horen maar ik ben nog te suf om erop te reageren. Door mijn wimpers zie ik dat Skylar met iets bezig is maar met wat kan ik niet zien. Hij zit voor mijn blikveld achter de salontafel. Rainbow vindt het blijkbaar reuze interessant want die zit om het hoekje te loeren.

Even later hoor ik weer dat er iets niet klopt, nou ja, ik heb even geslapen, laat ik dan toch maar kijken wat ze in hun schild aan het voeren zijn. Ik sta op en zie dat Skylar een blikje kip in saus heeft gepikt vanuit mijn boodschappentas. Daar heeft hij gaatjes in gebeten en nu zitten ze samen aan het blikje te likken waar het sap uit loopt. Stouterds! Dat mag toch niet! Vier schuldbewuste oogjes kijken omhoog. Nee, dat weten ze, dat mag niet maar ja, het is ondertussen echt wel etenstijd. Dus krijgen ze kip in saus in plaats van de mousse. Met mijn hand onder het van sap druipende kuipje, snel ik naar de keuken. Onderweg neem ik hun bakjes mee.

Ze vliegen erop af en gaan lekker staan te eten, de boeven. Je kan er toch niet kwaad om worden, ze hadden gewoon trek. Ik kan echt niets zomaar laten slingeren of liggen hier, dat gaat eraan. Of het nou om te eten is of om mee te spelen, ze pakken het. Daarom heb ik bijna alles in afgesloten boxen zitten. Dat is tenminste nog een klein beetje catproof. Ik word in elk geval weer vrolijk van de weerberichten. Het wordt mooi komende week. Als het donker wordt, zie ik dat er zelfs weer wat solar verlichting brandt op het balkon. En ik heb het daar nog niet eens netjes gemaakt. Nou ja, dat komt van de week wel. Als het echt lekker is buiten.

Of niet want het mooiste wordt het op donderdag en dan is Kim jarig. Die wordt alweer 36 dan. Jeetje zeg, ik sta er zelf nooit zo vaak bij stil maar als je kind al tegen de 40 gaat lopen, dan weet je wel dat je zelf in elk geval bij een nog oudere generatie behoort. Het is wat, dat is zo maar voorbij gevlogen allemaal. Maar dat lijkt altijd zo als je terug kijkt. Wat gebeurt er toch ontzettend veel in een mensenleven. Gelukkig zitten er tussen al de drama's altijd wat tijd om bij te komen en weer wat krachten op te doen. Behalve als je Ria heet dan. In de afgelopen paar jaar is er bij mij wel heel erg veel gebeurd. Ook daar zullen we wel overheen komen en daar later nog met verbazing op terug kijken.

Zo van, goh, hoe hebben we dat allemaal doorstaan. Dit keer heb ik er wel degelijk iets van gemerkt en was mijn lijf er wel klaar mee om alsmaar door te blijven gaan. Ik ben nu bezig met het opkrabbelen uit het diepe gat waar ik in viel. Ik ben er nog niet maar toch, ik kom er wel. Dat is altijd al zo geweest en ook dit keer zal dat niet anders zijn. Alles komt altijd goed. Is het niet in dit leven, dan wel in wat er daarna komt. Dat is fijn om te weten en dat geeft je ook de moed om door te blijven krabbelen. Soms glij je weer een stukje naar beneden en dat geeft niet, gewoon blijven door kruipen. Dan kom je uiteindelijk toch een keertje boven.

"Zonder de deur uit te gaan kun je alle dingen onder de hemel kennen. Hoe verder je weggaat, des te minder weet je."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

De dag begon al vroeg deze maandag. Ik heb het weekend namelijk zonder één van mijn medicijnen gezeten. Heel stom hoor, dat is me tot nu toe nog nooit zo gebeurd sinds ik bij de longarts loop. Ik let daar altijd behoorlijk op omdat het vrij benauwd is als ik mijn medicijnen niet neem of in dit geval, kan nemen. Het is mijn ochtendpuffer, zoals ik het noem. Die moet ik als eerste nemen in de vroege ochtend. De medicatie wordt erdoor onder druk behoorlijk diep je longen in geschoten. Die was zaterdag opeens op en ik dacht, oké we pakken een nieuwe maar die had ik niet meer.

Ja, dat is niet handig. Gelukkig heb ik nog andere medicijnen voor hetzelfde maar toch was het ietsje merkbaar. Om acht uur hing ik al aan de telefoon en dan denkt ook de rest van die praktijk maar even te bellen. Daarom hang je erg lang in de wacht en hoor je de hoeveelste je bent. Ook heel apart is dat de assistentes altijd zeggen, u kunt ze na drie uur ophalen maar als je dan gaat dan hebben ze de medicijnen nog niet. Je krijgt dan een sms, soms wel 2 dagen later, dat je je medicatie op kunt halen. Dat volg ik in elk geval niet helemaal, daar klopt iets niet.

Ik ga vanmiddag na drie uur gewoon naar de apotheek om mijn spullen te halen. Kijken wat ze nu weer zeggen. Staat het er dan weer niet dan loop ik direct even langs de assistentes. Dat zit allemaal in één pand, hier om de hoek. Ik kan nog lopen en woon vlakbij, dan is het niet zo erg. Het lijkt me als je erge moeite hebt om daar te komen, niet zo leuk om te horen dat je voor niets bent gekomen. Dat moeten ze dan maar eens beter op elkaar afstemmen, lijkt mij. Of ze dat ook gaan doen is een ander verhaal, dan heb ik het in elk geval gezegd.

Het lijkt weer prachtig weer te worden vandaag. Ik kreeg Skylar en Rainbow gisteren pas bij tienen van het balkon af omdat het tijd voor snoepies werd. Het leek wel warmer te worden in de avond dan overdag, toen ik het vrij fris vond zo met de deur open. Maar ach, ze vinden het zo heerlijk om heen en weer te kunnen lopen, dan doe ik wel een vest aan of zo, als ik het echt koud krijg. Heel fijn in elk geval dat ze weer lekker naar buiten kunnen eindelijk. Ik zag net ergens in Amerika dat het daar nu vriest en meters sneeuw ligt. Geef mij dan maar dit weer, fris en zonnig en zonder neerslag van welke aard dan ook. Het is dan ook weer praktisch elke dag wel een keer 13 graden geweest.

Echt hoor, ik heb het in mijn leven nog nooit zo vaak gezien. Ik durf niet te zeggen of het toen ook niet zo was, dat heb ik in elk geval niet gemerkt. Als ik nu 13 zie ergens, dan valt het me direct op. Mijn perceptie lijkt er te zijn op ingesteld ondertussen. Kim stuurde me net een berichtje met weersvooruitzichten, op donderdag is ze jarig en dan zal het 26 graden worden. Ze zei van de week nog, laat oma me maar twee keer 13 graden geven als ik jarig ben en zo te zien, krijgt ze haar wens vervuld. Op mijn site ben ik sinds gisteren de 113000 voorbij, die zag ik ook elke keer in beeld. Ja, die 13 weet wat in onze familie.

Ik moet hier in huis toch maar van die camera´s gaan hangen hoor. Rainbow blijft van die gekke dingen doen, die je haast niet op de film krijgt. Gisteravond was hij ook weer bezig. Hij gaat tegenwoordig, al spelend, onder de bank, de boel in de gaten houden. Als hij daar dan op zijn rug ligt, dan zet hij zijn voorpootjes in de onderkant van de bank en trekt hij zich er een klein beetje onderuit. Zo op zijn kop, voor mij gezien dan, kijkt hij even rond en schiet weer snel terug. Dit herhaalt zich een aantal keren, steeds weer vanaf een ander plekje. Ik zie dan dat kleine koppie met felle ogen eronderuit piepen, geen gezicht. Dat wil ik ooit nog eens een keertje zien te vangen op de foto. Al mag ik dan echt wel wat sneller worden.

Dat lukt bijna nooit. Eigenlijk heb ik ontdekt wat ik moet doen als ik wil dat ze ergens mee ophouden. Gewoon de camera pakken. Of ze die nou zien of niet, feit blijft dat ze dan opeens iets anders gaan doen en weglopen of ophouden met wat ze aan het doen waren. Misschien moet ik dat dan eens inzetten als ze iets doen wat ik niet zo fijn vind. Dat soort dingen gebeuren natuurlijk ook vaak genoeg. Zal je net zien dat het dan niet werkt. Zo zijn ze wel. Altijd tegendraads, zoals een echte kat betaamt. Daar zijn ze alle vier wel heel erg goed in.

Vandaag is het weer zo half fris en toch zonnig. Ik hoop dat ze gelijk hebben en het van de week echt zacht gaat worden. Daar heb ik wel even zin in. Nu heb ik de balkondeur open staan voor de cits, maar ik moet zeggen, ik heb ondertussen behoorlijk kippenvel. Als je dan naar buiten stapt, is het veel warmer dan in huis met de deur open. Dat is best nog fris zo. Je moet er wel wat voor over hebben om je cits hun zo geliefde balkon onbeperkt toegankelijk te laten zijn. Alleen 's avonds gaat de deur weer dicht, dan is het echt koud.

Nu heb ik hier lekker wat dingetjes gedaan en ook leuke dingetjes. Ik heb nog niet echt zin in een volgend schilderij, na die grote voor Agnieszka. Maar ik heb volop potten staan, die heb ik een tijd geleden al zwart geverfd. En dan doe ik daar elke keer een klein stukje op dotten. Ik heb al lang in de gaten dat ik vaak dingen eerst even moet laten drogen voor ik er weer mee verder kan. Nu ben ik niet zo geduldig van nature maar als je drie potten tegelijk hebt staan om mee te werken dan kan je steeds toch verder maar dan met een andere pot en kan die andere drogen. Probleem van mijn ongeduld is zo snel opgelost.

Ik moet wat boodschappen gaan halen zo, de mousse van de cits is op. Daar had ik niet op gerekend en dat eten ze altijd 's avonds. Ik vind het nooit zo prettig om later in de middag de deur uit te gaan omdat ik tegen die tijd altijd al best moe ben. Maar op zich geeft het niet, ik heb voor de rest bijna alles op mijn briefje gedaan en dan kan ik daarna gaan zitten. Ik neem natuurlijk wel weer gelijk iets makkelijks te eten mee. Hoef ik ook lekker niet te koken, hooguit opwarmen of bakken in de oven. Ik weet nog niet tegen wat ik aan ga lopen. Dat koken aan het einde van de dag blijf ik een crime vinden. Dat heb ik voor vandaag in elk geval mooi weer opgelost.

"De hoogstaande mens kan de Weg nauwelijks in praktijk brengen. De middelmatige mens volgt de Weg, maar raakt hem ook weer kwijt. De laagstaande mens lacht om de Weg; deed hij dat niet, dan was het niet de Weg."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.