Wat een weer was het gisteren, vandaag zal ook weer erg mooi worden. De heetste 19 april ooit gemeten vanaf 1901. De andere was in 1988 en doordat ze dat zeiden op het nieuws, wist ik die ook opeens weer voor de geest te halen. Toen werd Kim zes. Het was toen inderdaad prachtig weer en Kim had zo'n schattig wit jurkje aan die dag en haar vader had haar leren fietsen op de grote fiets, zonder zijwieltjes. Het was lang voor het digitale tijdperk en we huurden dan altijd een videocamera met haar verjaardag om er te filmen. Die videoband was heilig want er stonden een aantal jaren op.

In België hadden twee mensen die op mijn huis en café pasten, daar een film overheen opgenomen. Daar heb ik toen wat traantjes om gelaten. Wist ik veel dat je dat kon voorkomen door er plakband over een bepaald plekje te plakken. Had ik dat maar geweten dan had ik al die filmpjes nog gehad. Al moet ik dan weer bedenken dat ik nu geen videospeler meer heb waar ik ze op had kunnen kijken. Ik had ze wel kunnen digitaliseren en dat kan nu niet meer. Weg is weg en over is over. Wat niet over is dat ik, buiten wat ik thuis doe, niet zo veel kan hebben. Zeker niet als het zo warm is.

Ik had woensdag al weer een aanvaring met de post. Ik was, zoals zo vaak, gewoon thuis en zat op mijn pakketje te wachten. De snoepjes voor de cits die praktisch op waren en waar een heel avondritueel aan vast zit, waren erg nodig. Ja hoor, zag ik bij de track & trace weer staan 'we hebben u gemist'. Nee, je hebt me helemaal niet gemist, je hebt gewoon weer niet aangebeld. Via de site van PostNL heb ik een chat opgestart en er een klacht over gemaakt. Ik word er echt doodziek van. De woensdag was voor mij toch al belastend genoeg zonder dat gedoe.

Ik was 's morgens al bij Stefan geweest en tussendoor kon ik precies op het pakketje wachten. De tijden klopten precies. Daarna moest ik dan weer naar de diëtiste. Kom ik daar aan, zit het hele pand dicht met van die ijzeren rolgordijnen. Nou ja, dat is ook raar. Ik heb heel even gewacht maar ben maar weer naar huis toe gereden. Ik heb haar, toen ik boven was, meteen gemaild met de vraag waar het mis is gegaan. Als ik de mail verstuurd heb, belt ze , ze was een beetje laat. Ja, nu ben ik alweer thuis en ik vind het wel genoeg voor vandaag. Over twee weken hebben we weer afgesproken. Haar fout. Als ze me gewoon van te voren even gebeld had, dan had ik gewoon gewacht.

Volgens mij had dat een dag later nog effect op me. Ik voelde me enorm moe. Ik ging natuurlijk naar Kim voor haar verjaardag en ik zou bij haar blijven eten. Overdag heb ik hier wat dingetjes gedaan maar ik leek niet vooruit te branden. Hoe heerlijk ik dit weer ook vind, ik heb er wel last van. Ik zwel helemaal op, hou vocht vast en daar heb ik ook behoorlijk last van. En ik was al ontzettend moe. Met Kim ben ik een Italiaans ijsje gaan eten bij haar op de hoek en we zijn samen vanaf daar mijn pakketje op gaan halen bij een Primera. Dat had ik ook online doorgegeven aan PostNL.

In de warmte, die op dat moment zo'n beetje op zijn hoogtepunt was, liepen we weer naar haar huis. Die trappen, ze woont net zo hoog als ik, worden mijn dood nog eens. Vooral nu had ik er last van. Ook speelt mijn benauwdheid parten als het zo warm is. Daar hebben we gelukkig puffers voor maar toch lijken die dan niet helemaal goed te werken. In huis was het echt zinderend warm en ik wist niet hoe ik moest gaan zitten. Ik had enorm moeite om mijn ogen open te houden en voelde me niet echt lekker. Dat vond ik weer zo enorm lullig maar ik voelde dat ik het niet lang meer zou trekken. Speciaal voor mij gingen we vroeg eten en niet lang daarna ben ik weg gegaan. Ik voelde me echt niet goed.

Gelukkig was ze wel blij met haar cadeautjes. Die had ze dan ook zelf uitgezocht want ze wil veel voor haar hobby, fotograferen. En ik weet dan niet wat ze hebben wil precies. Ik had er alleen twee kleine kistjes bij gedaan die ik had beschilderd en een potje die ik in de flower power stijl geschilderd had. Ze had zelf twee extra, oplaadbare, batterijen uitgezocht voor haar camera, zodat ze niet bang hoeft te zijn onderweg, dat die ene batterij leeg is en ze niet verder kan. Ik gaf haar als eerste een koelkast thermometer, die had ik ergens bij gekregen. Je had haar gezicht moeten zien. Ik wist in elk geval, dat ze blij was met haar batterij, dat stond al vast. De kistjes en het potje vond ze ook leuk.

Ik heb niet eens gewacht op koffie na het eten. Wel heb ik heerlijk gegeten, ze had weer één van mijn recepten gemaakt en dat was echt lekker. De auto leek ook net een oven van binnen en ik was blij dat ik eruit kon stappen. Eenmaal thuis heb ik de cits eten gegeven en ben ik op de bank geploft. Hier in huis is het altijd nog vrij prettig qua temperatuur en wordt het alleen echt te warm als het een tijdje zo is en rond de 30 graden of zoiets. Nu, met de balkondeur open en het raam op de kiepstand, is het goed te doen. Ik heb van die rekjes bij het raam zodat de cits daar niet tussen kunnen komen te zitten. Dat is wel nodig want dat is levensgevaarlijk. Eenmaal op de bank viel ik blijkbaar direct in een diepe slaap. Dat merkte ik pas toen ik rond een uur of negen wakker werd.

Natuurlijk kan je dan weer niet om tien uur gaan slapen. Dat werd pas half één zo ongeveer. Na een onrustige nacht was ik er om zeven uur weer uit. Het wordt weer zulk mooi weer vandaag. Fijn want ik hou er zo van, jammer dat ik er nu zo'n last van heb. Dat wordt nog wat van de zomer dan. Zo vervelend dat ik dus nog steeds niets extra's kan doen, zonder er last van te hebben. Had ik gisteren bijvoorbeeld gewoon thuis gebleven, was ik dan ook zo moe geworden? Ik weet het niet. Ik word er wel ongerust van want wat er dan ook gebeuren gaat, ik zal toch weer een keertje normaal moeten gaan functioneren? Echt hoor, het wordt nu toch wel eens tijd dat het echt wat beter begint te gaan, niet alleen maar als ik thuis zit.

Ik voel me nu nog steeds flink beroerd. Zelfs zo dat ik de zaak voor vandaag af ga bellen. Ik voel me er echt niet toe in staat. Ze zullen misschien wel denken dat ik wil genieten van het mooie weer maar dat doen ze dan maar. Ik heb hoofdpijn en voel weer die intense vermoeidheid en ik heb niet eens de puf om me aan te gaan kleden en dat ga ik gewoon ook niet doen. Ik moet het vandaag gewoon even rustig aan doen. Ik zou het ook graag anders zien maar het is niet anders. Ik zal hier toch mee om moeten gaan en als ik nu wel ga, dan ga ik toch weer over mijn eigen grenzen. En dat is nou juist iets wat ik zo enorm af moet leren. Hoe prachtig het ook is buiten, ik blijf vandaag binnen. Ik zal wel moeten...

"Handel door niet te handelen, proef wat zonder smaak is, zie het kleine als groot, het weinige als veel. Stel integriteit tegenover haat."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Vandaag is mijn dochter jarig. Ook voor haar is dit de eerste keer zonder haar oma. Oma was bij haar geboorte en heeft nooit een verjaardag overgeslagen. Al die eerste keren dit jaar, die zijn best wel heftig. Het was ook een heftige ervaring om Kimberley op de wereld te zetten. Als zwangere vrouwen naar mijn ervaring vroegen, durfde ik ze dat niet echt te vertellen omdat ik ze anders maar bang zou kunnen maken. Zo'n soort verhaal zat ik tijdens mijn zwangerschap ook niet op te wachten om te horen. Ik had één ding mee, ik had alles tegen. Dat was in elk geval een zekerheid.

Volgens mij is die Murphy toen aan zijn wet gaan werken of zo. Het lijkt misschien nog niet zo heel lang geleden maar zwangerschapsvergiftiging had nog niet zo heel lang zijn naam gekregen. Bovendien hadden ze mij niet zorgvuldig genoeg getest en daarom liep ik er al een tijdje mee rond, zonder dat ik het wist en met alle gevaren van dien. Pre eclampsie wordt het ook wel genoemd. Daar moet je snel bij zijn want zowel de moeder als het kind zijn in gevaar. Ja, ook toen al ging ik over mijn eigen grenzen. Ik dacht dat hoe ik me voelde, bar slecht, hoorde bij een zwangerschap en ik wilde niet klagen of zeuren.

Tot ik opeens, bij een controle, moest blijven en alle toeters en bellen kreeg aangemeten en zag aan de verpleging dat het niet zo heel goed was allemaal. Mijn bloeddruk was zo hoog, dat ik spontaan elke paar minuten een bloedneus kreeg, zelfs al was er niets spannends aan de hand. Ik moest aan de valium om dat naar beneden te krijgen en ik moest er een paar weken doorbrengen. Niet echt iets dat ik fijn vond maar goed. Ik zal niet alles noemen waar ik last van had maar dat was best veel. De zeventiende had ze geboren moeten worden maar ja, ze wilde natuurlijk niet. Vandaar dat ik op de negentiende een infuus kreeg om de weeën op te wekken. Mijn bloeddruk was zo gevaarlijk hoog dat ze niet langer wilden wachten.

Ook tijdens de bevalling ging er van alles mis. Kim's hartje heeft zelfs een paar keer stil gestaan en toen kreeg ik weer een infuus om alles te stoppen en werd ik met spoed naar de operatiekamer gebracht. Het werd een keizersnede. Nou daar was ik niet zo heel blij mee maar ondertussen kon de wereld me niet veel meer schelen. Ik was er niet helemaal meer bij. Ik weet nog alles van die tijd, behalve de operatie zelf. Wel weet ik dat ik droomde dat ik in een prachtig bos liep, met van die hoge bomen waar het zonlicht in jacobsladders tussendoor viel. En dat ik het daar zo mooi vond weet ik ook nog. Het moment dat ik uit de narcose werd gehaald wilde ik weten of het een jongen of een meisje was.

Het mag niet, als het maar gezond is, dat is voor elke moeder de belangrijkste wens, toch had ik zo gehoopt op een meisje. Maar omdat alles tegenzat, dacht ik dat ik wel een jongen zou hebben gekregen. De broeder wist niet eens het antwoord, de lummel, dat moest hij even gaan vragen. Toen ik hoorde dat ik de moeder van een dochter was geworden, zei ik droog, goh dat valt me nou weer mee. Ik lag op de IC en had haar nog steeds niet gezien. Pas toen ik 's avonds weer naar de zaal mocht, kwamen ze met een couveuse aan, waar Kimberley in lag. Ze was zo ontzettend klein, ook al was ze voldragen. Net 1900 gram was ze en 42 centimeter. Ik schrok ervan!

Die is niet van mij hoor, zei ik, gewend als ik was aan de blozende, grote, dikke baby's in de familie. Een heel klein baby'tje lag erin en ze had ook nog een verband om haar hoofd. Ze zat al zo diep in de geboorte, dat ze haar in haar hoofd gesneden hadden. Tijdens het bevallen hadden ze haar, in verband met de hartstilstanden, ook bloed uit haar hoofdje getapt. Pleister gaan niet op een net geboren baby, dus dan maar gaas met verband. De littekens ervan zijn nog steeds te vinden om haar hoofd. Ik heb haar altijd geplaagd door te zeggen dat ze de enige vrouw in Nederland is met een keizersnede in haar hoofd. Mijn moeder was de eerste die haar vast had.

Ze was zo klein, ook toen ze naar huis mocht, dat ze de normale baby maatjes niet paste. Ik ben samen met mijn moeder, toen we haar gingen halen, kleertjes gaan kopen bij een poppenzaak. De verkoopster stond ons raar aan te kijken want elke keer als mijn moeder iets liet zien, zei ik, nee ma, dat is te koud en meer van dat soort dingen. We hebben het haar maar uitgelegd. Dat vond ze heel bijzonder. Dat klopt, Kimberley is dan ook heel bijzonder. En een vechter, dat is ze ook. Anders had ze dat allemaal niet overleefd.

Nu is ze zelf een volwassen vrouw. Ze is nog steeds aan de kleine kant maar dat hoort bij haar. Ze heeft in haar leven ook heel veel meegemaakt en ze is altijd de kleine vechter gebleven, die ze voor haar geboorte al was. Ze komt altijd overal weer sterker uit. Net zoals haar moeder. Ik ben heel trots op wie ze is geworden en hoe ze is. Natuurlijk zal elke moeder dat zeggen van haar kind maar toch, voor mij is en blijft ze een bijzonder wonder. We hebben genoeg meegemaakt, ook samen, maar onze band is niet te breken. De onvoorwaardelijke liefde tussen ons groeit nog steeds. Al zijn we het lang niet altijd eens of zijn we wel eens boos op elkaar, dat duurt nooit lang.

Eigenlijk komt dat de laatste jaren bijna niet eens meer voor. We worden meer en meer hetzelfde. De laatste tijd loopt ze te mopperen dat ze grijs ziet tussen het blond en rimpeltjes verschijnen. Dan zeg ik altijd dat dit bij mij veel erger is al. Wacht maar, over twintig jaar, dan kan je pas klagen. Ik plaag haar er ook mee, ze hapt altijd zo lekker. Dan kan ik helemaal dubbel liggen. Of ze dan wil of niet, ze moet dan toch een beetje lachen. Ook dat hebben we gemeen, een flink gevoel voor humor, soms lekker zwart, soms lekker flauw. We kunnen er allebei dingen uit gooien waar we zelf om moeten lachen.

Ook al ging het 36 jaar geleden nog niet zo heel goed met ons, op dit uur was ze er nog niet, wij weten dat we overal doorheen komen. Niet zonder kleerscheuren misschien, maar wel altijd sterker en wijzer. Onze band is zo diep, dat ik weet dat deze over vele levens lang gesmeed is. Zij voelt mijn pijn en ik de hare. We weten altijd wel van de ander hoe die zich echt voelt, zo bijzonder is dat. Ik ben zo trots op haar, het is een voorrecht om in dit leven haar moeder te mogen zijn. Gefeliciteerd Kimberley, wat hou ik toch van jou! Oh, en van de cits natuurlijk overvloedig veel koppies en knuffels!

"Het geluk van een kind begint in het hart van de moeder.
"

Phil Bosmans Belgische pater en schrijver 1922-2012

Als ik al niet wakker was geweest dan was ik het wel geworden! Moonlight en Skylar waren ontzettend wild en zaten elkaar als gekken achterna. Ze vlogen door naar boven en daar hoorde ik ook al herrie en van alles vallen. Bovenaan de trap liggen er twee kleine plankjes laminaat los. Nou ja, eigenlijk ligt het allemaal los alleen die twee kunnen wel eens helemaal los komen van de rest. Door afzetten of uitglijden, ik weet het niet, vloog er één zo'n plankje achter Moonlight aan de trap af naar beneden. Dat maakt echt een hels kabaal en daar schrokken de harige kindjes blijkbaar van.

Rainbow zag ik niet meer, Skylar ook niet. Alsof Aurora altijd juist op herrie afkomt, kwam zij de kamer inlopen. Moonlight was al met een verschrikt bekkie het balkon op gegaan. Die laatste twee gingen het balkon op maar de jongste twee waren nergens meer te zien. Ik riep hun namen en zei dat er niets aan de hand was verder. Geen reactie. Nog een keertje roepen en daar kwam Rainbow's koppie onder de bank vandaan. Hij keek me aan met een blik van, dat kan jij wel zeggen maar net verging de wereld even. Als in dubbel slow motion kwam hij centimeter voor centimeter onder de bank vandaan.

Al sluipend begaf hij zich naar de gang om poolshoogte te nemen. Alleen Skylar liet zich nog niet zien. Na een paar keer roepen dacht ik, je bekijkt het maar. Die komt wel weer tevoorschijn als hij klaar is met geschrokken zijn. En dan komt hij een tijdje later opeens achter me vandaan. Geen idee hoe dat kon maar hij is weer beneden in elk geval. Heel voorzichtig, dat wel. Hij sprong bijna de lucht in toen ik hem probeerde te aaien. Ja, dat was schrikken hè. Voor de buren ook denk ik. Het was rond half acht. Het duurde wel weer even voor de schrik eruit was bij de heren. De diva lijkt nergens last van te hebben.

Straks is er weer niets meer aan de hand hoor. Het zal alleen wel even duren voor ze elkaar weer zo wild achterna gaan. En dat vind ik helemaal zo erg niet. Lekker rustig. Moonlight eet zelfs weer een beetje natvoer. Ik heb namelijk, doordat ze die kip in saus hadden gepikt, geswitcht met de soort natvoer die ze krijgen. Ze kregen altijd in de ochtend de verse vis van Almo en in de avond de mousse. Nu ze in de ochtend mousse krijgen, lijkt Moonlight dat opeens veel fijner te vinden om mee te ontbijten. Nou, prima, dan doe ik dat toch? Mij maakt het niet uit. Voor mijn delicate maag en neus is dat ook prettiger qua geur zo vroeg in de morgen.

De afgelopen nacht heeft de balkondeur heerlijk open gestaan. Ik vind dat zelf altijd zo lekker, frisse lucht de hele dag door. En de cits genieten daar ook van. Alleen als je dan zo vroeg in de keuken staat, is het een beetje fris. Daar hebben we ochtendjassen voor en daarom heb ik er in elk geval geen last van. Lekker open die boel! Als je 's winters zo naar de zomer verlangt, dan vergeet je vaak ook dat er ook nadelen kleven aan warm weer. Ik ben daar gisteren weer even op gewezen. Rainbow en Skylar zaten op het balkon te watertanden, zo noem ik dat maar als ze zo gek zitten te mauwen en met hun kaken op elkaar klakken. Zo doen ze als ze iets zien dat ze kunnen vangen.

Vogels of vliegen of dat soort dingen, wekt dit soort van reflex bij ze uit. Heel grappig om te zien altijd. Helaas nog nooit kunnen filmen, ik ben altijd te laat. Nu deden ze het omdat er een enorme wesp bij mijn tuinposter rond vloog. Echt een joekel zeg! De twee waren er helemaal door gebiologeerd. Ja, leuk maar niet heus. Ze snappen niet dat dit best gevaarlijk voor ze is en ik krijg het ze niet uitgelegd. Zo'n beest heeft een steekwapen lieverds, niet doen. Ze kijken niet op of om, ze willen maar één ding, dat beest vangen. Met mijn grijper, zo'n soort inspector Gadget armpje, zeg maar, probeer ik het beest weg te slaan. Na een paar klappen op mijn poster, lijkt dit te lukken en is de vette vlieger vertrokken.

Later, als ik weer thuis ben, zie ik dat er wat dingen zijn gevallen in de keuken. Die ben ik aan het opruimen en ik hoor het bekende diepe gezoem van een groot insect dat tegen de ramen tekeer gaat. Oh jee, als ze dat zien dan ligt binnen de kortste keren alles hier op de vloer. Ik grijp mijn grijper weer en zet het raampje op een kiertje open. Ik probeer weer zo'n enorme wesp weg te werken. Het lukt niet gelijk maar eindelijk valt het beestje dan toch door de kier en vliegt naar buiten. Opgelucht haal ik adem. Ik ben er zelf al bang voor maar ik ben nog veel en veel banger dat mijn cits erdoor gewond raken of zelfs stikken.

Dat kan als ze bijvoorbeeld erin bijten en het beest in hun mond ze een steek geeft en dit opzwelt en de luchtwegen blokkeert. Daar ben ik echt als de dood voor. Ik weet nog dat Moonlight opeens met een hele dikke poot rondliep. Ik dacht nog dat hij de stoel op het balkon op zijn poot had gekregen maar het bleek toch een insectenbeet te zijn. Nog een geluk dat hij er geen allergische reactie op heeft gehad. Dat kan ook nog. Ik heb ook een keertje een bij uit zijn wang getrokken, die daar al met zijn angel in vast zat. Brrr! Wat dat betreft, alsjeblieft alle rondvliegende beestjes met een angel, ga mijn balkonnetje voorbij. Er zijn genoeg tuinen in de buurt, leef je daar maar uit. Blijf hier maar weg, dat is beter voor jullie en beter voor ons.

De apotheek heeft me gisteren uitgelegd hoe dat zit met het feit dat mijn medicijnen er niet staan na drie uur. De assistentes zouden dat ook niet moeten zeggen bij herhaal recepten. Dat is alleen zo als je die dag medicijnen voor krijgt geschreven. Die zijn er na drie uur. Bij herhaalrecepten gaat dat anders. Dan krijgen ze die dag het recept binnen en gaan ze de boel bestellen omdat dit meestal voor langer dan een maand zal zijn. De volgende dag of de dag erna, dan zijn die er allemaal. Oh oké, nou dan weet ik dat ook weer. Voortaan toch maar wachten op het berichtje dat ik altijd van ze krijg als ze klaar staan.

Ik ben weer lekker vroeg vandaag. Ik moet vroeg bij Stefan zijn, tien uur. Daarna, als ik weer thuis ben, moet ik een aantal telefoontjes plegen. In de middag moet ik ook weer ergens naartoe. En dat vind ik nog steeds lastig, twee afspraken op één dag. Wel minder dan een paar weken geleden maar het is nog niet helemaal weg. Wel kan ik eraan zien dat ik vooruit ga. Ik hoor straks van Stefan, of hij mijn bezoeken heeft kunnen verlengen. Anders zou dit mijn laatste keer zijn en dat zou echt niet genoeg zijn voor me. Dat weet ik zo ook wel. Wat we dan zullen moeten doen, ik heb geen idee. Eerst maar even afwachten wat hij heeft kunnen doen voor ik me daarover druk ga maken. Ik wil geen beren meer op de weg zien, alleen in het bos.