Een jaar en 337 dagen zonder Sunshine
Even een stukje schrijven tussen het opruimen door. Kan ik lekker even uitrusten en doe ik toch wat nuttigs. Zo dacht ik dan, ik heb alleen eerst toch maar de rest gedaan en daarna ben ik boodschappen gaan halen. Ik ben druk in de voorbereidingen voor mijn Belgische bezoek dat komende vrijdag hierheen komt. En aangezien ik nu alles in gedeeltes moet doen omdat ik niet meer alles achter elkaar kan op dit moment, ben ik er al mee bezig. Vandaag wat opruimen en dingen in huis halen. Dan morgen heb ik afspraken bij Stefan, de therapeut, en ook bij de diëtiste. Tussendoor rij ik dan gelijk langs een winkel om weer iets te halen, dan is dat ook binnen. Alleen op zich is die dag al druk genoeg.
Ik moet het kalm aan doen want anders lig ik al plat voor ze er zijn en dat wil ik natuurlijk niet. Donderdag kan ik dan even de boel opruimen en dan die middag rusten en die avond ook. Met vier katten is het geen overbodige luxe om een beetje te stofzuigen voor ze er zijn want het is niet prettig om al direct in de kattenharen te zitten. Dus dat doe ik vrijdagochtend even. Dan lijkt het in elk geval niet zo harig hier. Er valt echt niet tegenaan te werken hoor, dat heb ik al geaccepteerd. Heb je net gestofzuigd en ze gaan stoeien of vechten, dan vliegen de plukken zo weer door je net haarloze huis. Dus dat moeten ze er maar bij nemen. Ze houden gelukkig wel van katten, dat scheelt.
We hebben elkaar nog nooit ontmoet maar toch hebben we het gevoel dat we elkaar kennen. Dat komt doordat we ook allemaal echte Jozef Rulof adepten zijn. We leven volgens deze boeken en proberen wat erin staat in de praktijk te brengen. Dat is niet zo makkelijk hoor maar we doen ons best. Toch schept het een band maar nog meer voelen we een band die er al zijn geweest voor dit leven. Ik zie er dus echt wel naar uit om ze nu eens in het echt te ontmoeten. Ik weet nu al dat het net zal zijn alsof ik ze altijd al gekend heb. Het zal vast gezellig worden. Ik ben wel benieuwd hoe ik me erna zal voelen. Hopelijk gaat het nu wat beter en hoef ik geen drie dagen plat.
Toen ik thuiskwam van de boodschappen, was ik behoorlijk moe en dus ben ik gaan bankhangen. Die rare voetzolen ook. Daar kan ik echt ontzettend last van hebben. Nu ook weer dus ik ben maar blijven zitten even. Dan voel ik ze namelijk niet. Alleen zodra ik opsta dan kan ik bijna niet staan. Geen idee wat dit nu weer is maar aangezien de zenuwpijnen een stuk minder vaak voorkomen, denk ik toch dat dit gewoon bij mijn ziekte hoort maar dat het iets milder is dan de zenuwpijnen omdat ik nu al wat beter ga. Nou ja, het zal wel als het maar een keertje over gaat. Dan ben ik de meest blije mens van het westelijk halfrond.
Als ik dan zo op de bank zit dan vallen mijn ogen vanzelf dicht. De laatste weken moet ik toch steeds even dutten 's middags. Daar ben ik niet zo blij mee want dat hoefde al een tijdje niet meer. Nu toch weer wel de laatste twee a drie weken. Aan de andere kant doe ik dan ook wel weer ietsje meer tussendoor. Misschien dat het daaraan ligt. Ik merkte alleen dat het naar de zaak gaan me ook behoorlijk vermoeid en dit is alleen nog maar het begin. Vandaar dat ik even goed wilde uitrusten voor ik aan dat schema van de bedrijfsarts begin. Anders red ik het straks helemaal niet. Ik ga in elk geval mijn best doen. Oh mensen wat zou dat een feest zijn, als ik niet meer ziek ben.
Ik werk al vanaf mijn twaalfde en echte vakanties heb ik nooit gehad op een paar uitzonderingen na. Maar gek genoeg heeft me dat ook nooit zo getrokken. Niet dat ik niet zou willen reizen, dat niet. Juist wel, ik heb een behoorlijk aantal plekken op de wereld die ik graag zou willen zien. Toch heeft het voor mij geen prioriteit. De laatste dertien jaar, sinds ik weer terug ben in Nederland, heb ik maar één keer echt vakantie gehad. Alle andere vakanties, wat ik dus eigenlijk meer vrije dagen moet noemen, heb ik altijd gebruikt om de grote klussen in huis te doen. Je kan van mij in elk geval niet zeggen dat ik geen werkpaard ben. Dat ik nu zo lang thuis ben, is helemaal niets voor mij maar is wel iets dat ik zal moeten accepteren. Je kan het me in elk geval niet kwalijk nemen dat ik er behoorlijk de balen van heb zo onder de hand.
Je hebt werkpaarden en je hebt sierpaarden. Ik heb het nooit erg gevonden om een werkpaard te zijn. Dat is iets waar ik juist trots op ben. Dan moet ik ook nog grotendeels alles alleen doen en ook dat vind ik niet erg. Al kan het soms wel fijn zijn als iemand je helpt. Alleen zal ik daar weer absoluut niet snel om vragen. Dat is niet uit trots of zo maar meer omdat ik een ander niet tot last wil zijn. Toch zal ik nu veel beter op mezelf moeten gaan letten en erop letten dat ik niet meer over mijn eigen grenzen heen zal gaan. Kim heeft beloofd weer op te letten of ik dat wel doe. En geloof me, Kim is streng hoor. Daarom ga ik echt mijn best doen om erop te letten. Meer kan ik niet doen.
De cits hebben gegeten, ik heb gegeten. Ik had alleen mijn blog nog niet geschreven. Dat zit ik nu te doen. Kim komt zo even snel langs, binnen en gelijk weer buiten, om haar medicijnen op te halen. Ik ben al de mist in gegaan. Ik heb braaf het druppeltje gesmeerd en stiekem gelachen om hoe dat er voor een ander uit moet zien. Ik heb één keer de detox genomen en gisteravond al vergeten. Toen ik vandaag terug kwam van boodschappen besefte ik dat ik nog steeds niet gegeten had en ook daardoor weer het drankje ben vergeten. Dat schiet weer eens lekker op zo.
Misschien doe ik het onbewust wel expres want het is me toch vies! Gatverdarrie zeg! Ik ging bijna over mijn nek. Het vervelende is dan ook nog eens dat je een tijdje erna niets mag eten of drinken. Daardoor kan je ook niets in je mond doen om die vieze smaak weg te krijgen. Dan heb ik het ook nog eens de rest van de dag op lopen boeren. Niet gek dat mijn onbewuste zelf me het compleet liet vergeten. Ik zag het pas toen ik de cits eten gaf en de fles zag staan. Oh ja, dat is waar ook. Ik vergeef mezelf gewoon hoor, het zijn toch wat hectische dagen zo voor mij. Ik ben blij dat ik die op verlof heb gezet anders had ik vrijdag niet eens gered.
Een goed teken dat ik dat goed had ingeschat. Goed op mezelf gelet, ik verwacht wel een schouderklopje op zijn minst van mijn strenge dochter. Ik ga zo lekker koffie zetten en ik ga verder vanavond zo min mogelijk op die beurse voeten staan. Dat lijkt me een goed plan. Misschien nog ietsje vroeger naar bed vandaag, dan zijn morgen, als het goed is, de voetjes weer over. Dat moet ook wel want ook morgen heb ik twee afspraken staan en wat boodschappen. Dan zal ik erna wel met hetzelfde euvel zitten maar goed, gewoon gaan zitten en er vooral niet op staan. Dan is het net of je nergens last van hebt. Beter toch?