Gisteren kreeg ik mijn nieuwe inlog en mijn nieuwe telefoon inlog. Na dertien jaar hebben ze eindelijk toch mijn naam goed geschreven. Ik hoefde er nog niets mee te doen, ze hadden een ander klusje voor me. Met hoe moe ik van de week was, vond ik dat helemaal niet erg. Ik heb enveloppen zitten schrijven. Zitten kletsen tussendoor ook nog. Er was niet zoveel druk op me als van de week, dit ging stukken beter. Toch voelde ik me na afloop best moe. Ik begreep daardoor dat het zo aan een stuk bezig zijn met iets, hetgeen is waar ik zo moe van word. Thuis gaat dat anders. Alleen met verven kan ik langer bezig zijn omdat dit me op de een of andere manier ontspant. Wel fijn om dit even in de gaten te hebben.

Als ik wat langer bezig moet zijn, hoe lullig het ook klinkt, moet ik gewoon wat meer pauzetjes tussendoor nemen. Voor mij is het voorlopig nog een kwestie van uitvogelen wat wel of wat niet lukt. Dat voel ik misschien wel snel genoeg, ik moet er wel ook op reageren. Dat over mijn grenzen gaan zit zo in me, dat is lastig om eruit te krijgen. Bovendien, met hoe ik altijd werkte en mijn gang ging, is het moe worden van zoiets kleins voor mij gewoon heel irritant. En daar zie ik dan een valkuil. Omdat je voor jezelf niet wilt toegeven dat je maar zo weinig aankan, wil je eigenlijk doorgaan waar je zou moeten stoppen. En al heb ik een soort van maling aan wat anderen van mij vinden, het zal toch ook een rol spelen. Als je het voor jezelf al lastig vindt om toe te moeten geven, speelt zoiets vast ook mee.

Daarna snel naar huis. Er zouden vanaf twee uur pakketjes kunnen komen. Ik zou daar eigenlijk niet eens blij van moeten worden, het gaat echt altijd mis. Mijn zooplus pakket is al vanaf vorige week onderweg vanuit Duitsland. Daarom heb ik maar extra mousse gekocht omdat ik anders niet uit zou komen met het voer. Nu zou het vandaag komen en dat is echt nodig. Zeker voor de snoepjes die bijna op zijn. Toen ik via de track and trace ging kijken online, zag ik verdorie dat ze al geweest waren. Want ik was niet thuis natuurlijk. Nou echt wel! Oh wat ontzettend irritant! Ik heb geen plek meer bij de bel om er nog eens een keer te zetten dat ze goed aan moeten bellen! Krijgen ze daar extra geld voor of zo?

Dat is dan een slechte zaak want dan gaan ze bij elke klant zeggen dat die niet thuis zijn. Je bent er zo ongelofelijk veel tijd aan kwijt. En het is niet alleen bij PostNL maar ook bij DHL. Van beide bezorgdiensten lag er dan ook een briefje in de bus. DHL moet ik maandag laten komen want vandaag moet ik precies weg in de enige optie die ik daarvoor kon kiezen. PostNL zag ik dat ze vandaag komen. Hopelijk komen ze aan de vroege kant want in hun laatste drie kwartier ben ik weg. Dan heb ik dat pakketje ook nog steeds niet. Ik heb DHL een mail gestuurd met mijn beklag. PostNL wacht ik nog even af, of ik die vandaag binnen krijg of niet. Ja, als ze in de laatste drie kwartier komen ben ik zelf weg.

Maar als ze gewoon gisteren normaal aangebeld hadden dan had ik het al binnen gehad. Ik heb de bel ingespoten met DW40 en nu maar hopen dat dat helpt. Ik zie op Facebook regelmatig posts van mensen die ook gewoon thuis zijn, ik ben blijkbaar niet de enige. Ik kan me hier echt over opwinden. Het gebeurt zo ontzettend vaak dat het niet meer klopt. Van elke andere bezorgdienst krijg ik de pakketjes gewoon binnen, die bellen wel aan. Dus het kán wel. Als ze maar willen. Hebben ze het te warm, zijn ze te moe om de trap te nemen, wetend dat ik drie hoog woon. Ik weet het niet hoor, ik weet alleen dat het niet klopt en dat ik me daar behoorlijk aan erger. Als DHL maandag, tussen twee en zes, weer niet goed op de bel drukt dan sturen ze straks het pakket terug naar Duitsland en ik heb het toch echt erg nodig.

Wat kan je hier nou tegen doen? Ik weet het niet meer hoor. Bij PostNL heb ik al ik weet niet hoe vaak een klacht ingediend. Het schijnt niets te helpen in elk geval. Je kan daar echt zo stampvoetend, kleuter boos om worden. Ik wel dan, na al die keren dat ik braaf thuis zit te wachten om dan weer een briefje uit de bus te moeten vissen of bij buren een kilometer verderop mijn pakje te gaan halen. Ook zoiets achterlijks. Hier op de trap, oké, maar een hele straat verderop, nee, dat is belachelijk. Oké Ria, laat het los. Ja ja, ik probeer het maar het blijft een grote ergernis. Ik zie dat PostNL het pas net gesorteerd heeft weer en bij DHL staat 'interventie'. Huh? Wat voor interventie? Nou ja, als ze maandag maar bezorgen, op tijd én aanbellen. Ik zal een post-it op de brievenbus doen voor ze.

De cits zijn of buiten of ergens waar ik het niet weet. Morgen wordt het wel heel erg warm. Ik kan daar op het moment niet zo heel goed tegen. Ik geniet van mooi weer hoor, echt dat vind ik heerlijk maar alleen die echte hitte, die vind ik niet zo goed te dragen op het moment. Ik heb wel mazzel dat het hier in huis best wel fris is meestal. Dus bij die hitte is het hier wel warm maar niet te. Boven wel, dat zit onder het dak en daar is het niet te harden. Maar hier beneden is het goed te doen. Dus ik blijf morgen lekker binnen, buiten is het voor mij niet prettig dan. Ik hou dan enorm veel vocht vast en ook heb ik dan last van kortademigheid. Tussen de 20 en 25 graden gaat het prima, daarboven is me te veel.

En dat voor iemand die vroeger echt hele dagen kon liggen bakken op het strand. Die tijd is niet meer. Ik moet toch echt een keer gaan opschieten met het beter gaan eten zodat ik dan ook een keer af kan gaan vallen. Dat speelt natuurlijk ook mee, hoe zwaarder je bent, hoe meer vocht je vast houdt. Hopelijk is het van de week, die voor mij heel zwaar gaat worden, toch ietsje minder heet. Dat hoop ik dan maar, anders ben ik mooi de pineut. Straks nog even weg en vandaag gewoon even een rustdag houden.

Ik heb al wat geverfd, de rozen gaan steeds beter. Ik ga vooruit. Ik moet gewoon nog heel veel meer oefenen. Morgenvroeg snel stofzuigen, voor de hitte komt. Daar komt volgende week weinig van ben ik bang, dus dat moet wel. Dan ga ik daarna lekker schilderen. Skylar ging al klaar zitten bij mijn nog te verven dingetjes. Zou hij ook een kleurtje willen? Dan maak ik er zo een flowerpower kat van.  Daar krijg ik het ook niet al te warm van. De post is onderweg, nu maar hopen dat ze er zijn voor ik weg ben. Vandaag vind ik het prachtig buiten! Geniet er lekker van, dat ga ik ook doen! 

"Te leven is een gunst, te weten hoe is een kunst."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Ik heb, op een paar plaspauzes na, heerlijk geslapen. Dat was wel nodig zeg. Ik zie alleen dat ik onder de muggenbeten zit. Ik vind het prima, als ik ze maar niet hoor. Daar kan ik niet goed tegen. Ik ben alleen niet zo gek dat ik midden in de nacht op muggenjacht ga. Ik probeer ze dan zo goed mogelijk te negeren. Behalve als ze in mijn oor komen zoemen. Dit heeft dan wel eens tot gevolg dat ik mezelf een mep op mijn eigen oor geef. Maar meestal is dit wel voldoende om de mug, tot ik in slaap ben gevallen, op afstand te houden. Een heel enkel keertje vind ik zo'n geplet exemplaar in mijn haar de volgende ochtend. Daar moet ik maar niet over nadenken want dat vind ik wel jakkie.

Mijn 'plaaggeest' is ook weer bezig. Daar heb ik een hele tijd geen last van gehad maar hij, of zij, is weer terug. Ik heb het verhaal al wel eens verteld van mijn mooie nieuwe jurk voor een feest die foetsie was tot ik van het feestje terug kwam. Nu wilde ik een outfit aandoen die ik vorige week ook een keer heb aan gehad. Het was gewassen, dat weet ik maar waar het ding nu is. Een lekker luchtig bloesje en een legging in dezelfde kleur. Gewoon weg. Overal gezocht, van de wasmand tot tussen mijn kleding in het rek en in de kast. Niet te vinden. Oh dat vind ik toch zo irritant! Echt om gek van te worden is dat. Straks, als het weer frisser is, te fris voor die outfit, dan vind ik hem zo terug.

Ik kan het daarvan krijgen hoor. Ik wil het nu aan en dan is het echt volledig spoorloos. Ik weet ondertussen, na jaren ervaring hiermee, dat ik me er bij neer moet leggen en iets anders aan moet trekken. Wat ik ook gedaan heb nu. Laat het maar los en op een moment dat je er niet naar zoekt en het niet nodig hebt, dan zie je het opeens weer verschijnen. Er is niets aan te doen. Als je denkt dat het aan mij ligt, dat ik gewoon niet goed zoek, nee dat is het niet. Ik heb hier meerdere mensen op ingezet. Kim weet er alles van. Mijn dochter was toen getuige met die jurk. Die later braaf in de kast hing, die ik praktisch compleet had leeggehaald met zoeken. Ook haar mond viel toen open, zij had er zelf ook naar gezocht. Dus oké, dat trekken we voorlopig dan maar niet aan. Zolang ik blijf zoeken, blijft het kwijt. Er heeft iemand enorm lol om mij altijd.

Nu heb ik me net aangekleed, iets anders dan ik van plan was natuurlijk. Loop ik in mijn kledingkamertje om iets te pakken, zie ik het zo hangen. Echt onmogelijk is het dat het daar hangt hoor. Ik heb daar namelijk ook gekeken. Al de outfitjes die daarnaast hangen heb ik in mijn handen gehad. Dat weet ik gewoon nog. Maar goed, ik ben al aangekleed en ik laat het zo. Ook goed. Misschien doe ik het morgen dan wel aan. Dan hangt het er vast nog wel. Hoop ik toch. Anders is er ook geen man overboord. Dan doe ik weer iets anders aan. Ik haal mijn schouders er maar over op en doe net alsof ik niet goed gekeken heb. Mij hebben ze er niet meer mee. Dat heb ik wel geleerd.

Een jaar geleden zat ik met een fullhouse hier. Dré en Daan kwamen het balkon verder af maken. Mijn moeder en Kim kwamen, gewapend met mijn pakketjes van Zooplus, op kraambezoek bij de kittens. Het was hier natuurlijk een puinhoop nog steeds. In één van de pakketten zat het kattenhuisje dat ik besteld had en dat moest natuurlijk ook in elkaar gezet worden. Ik vind dat leuk om te doen dus dat deed ik mooi zelf. De heren waren toch veel te druk met het balkon en daar het gaas op vast te maken en meer van dat soort dingen. Wat ik toen nog niet wist is dat dit de één na laatste keer was dat mijn moeder hier zou zijn. Ze zat toen net in de periode dat ze zich redelijk goed voelde, in verhouding dan. Ma vond de kittens hartstikke lief natuurlijk, alleen die nageltjes die vond ze maar niets.

Ja ma, katten hebben nou eenmaal nageltjes en soms ben je daar het slachtoffer van. Ze klimmen op je benen en dat doen ze met nageltjes. Ja, dat doet zeer maar het is zo grappig ook. Toen ze met haar schoenen gingen spelen, vond ze dat maar niets. Au, au, zat ze maar. Wij, echt jarenlange kattenbezitters, moesten daar echt om lachen. Stel je niet zo aan ma, het zijn maar kittens hoor. Ja, dat kon wel zijn maar dat vond ze toch echt niet prettig. Ik ben nog steeds gehavend, zeker door lompje Rainbow, die overal overheen springt om bij lekkers te komen. Dat mijn benen daar geregeld van open liggen, heeft hij geen weet. Ik weet dat ze het nooit expres doen, daarom heb ik al die krassen en krabbels op mijn lijf al lang geleden geaccepteerd.

Ik schrijf mijn blog maar voor ik naar de zaak ga. Voor het geval dat ik straks weer zo moe ben erna. Ik hoop het niet maar je weet het nooit. Ik kan straks gaan zitten proberen om weer in te loggen. Ik kreeg een mailtje van PZ met mijn inloggegevens en de melding dat mijn oude gegevens op mysterieuze wijze geblokkeerd waren geraakt. Nou, zo mysterieus is dat niet, ik heb hem wel door maar goed, ik kan weer inloggen en na dertien jaar hebben ze eindelijk mijn naam goed gespeld, met een i en een j. Niemeijer. Al die andere jaren moest ik inloggen met Niemeyer en dat account was al opgeheven. Maar ja, ik ben nog niet weg en ik moet toch ook in kunnen loggen.

Al mijn documenten zijn daardoor ook weg. Gelukkig zou ik niet eens meer weten wat er in stond allemaal, dan kan ik het ook niet missen. Procedures, praktisch alles is ondertussen veranderd dus voor dat maakt het ook niet meer uit. De paar duizend ongeopende mails zijn nu ook weg gelukkig. Anders zou ik daar alleen al de hik van hebben gekregen. Re-integreren met een schone lei, kan je het noemen. Ik hoop echt dat ik vandaag niet zo instort als woensdag. Daar alleen al zou ik blij om zijn. Dan volgende week nog even doorworstelen en dan zien we verder wel hoe het loopt. De tandarts moet dan pas weer over een half jaar en de longarts zit meestal nog langer tussen, mits het goed met me gaat natuurlijk. Wat die longen betreft, de medicatie werkt prima. Vandaag maar eerst even door die twee uur komen, dan komt de rest vanzelf.

"Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje. En alle beetjes die je stierf, 't is vreemd, maar die vergeet je. Het is je dikwijls zelf ontgaan, je zegt ik ben wat moe. Maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Jeetje zeg, gisteren na het werk was ik volledig op. En om nou te zeggen dat ik zoveel gedaan had, nee. Maar toch, ik was echt beroerd ervan. Toch maar weer over een grensje gestapt omdat ik boodschappen nodig had. Ja, het was dat of er vandaag weer uit. Ik ben duizelig en misselijk snel door de winkel gelopen, het nodige gepakt en toen als een gek naar huis waar ik op de bank ben gestort. Ik viel direct weg en werd pas drie uur later wakker. Ik was er zelf door geschokt. Mijn lijf zat vast en natuurlijk krijg ik dan kramp. Nou ja zeg, doe eens even normaal! Ik moet hier doorheen want ik moet en ik zal toch een keer weer normaal kunnen leven. Maar dit had ik zelf ook niet verwacht, ik heb vier telefoontjes gepleegd in totaal na de uitleg over hoe en wat. Bizar dit!

Vannacht heb ik ook haast niet geslapen. Te warm, muggen die honger hadden, krampen en het was zo warm. Echt hoor, ik voel me zo mogelijk nu nog rotter. Ik wil er voor vandaag dus ook niet meer uit. Ik moet even rust nemen nu. Dat voel ik wel. De volgende week wordt al helemaal erg met geen enkele dag rust. Ik hoop maar dat ik daar toch goed doorheen kom. Ik ga het wel merken. Ik zal blij zijn als we zaterdag over een week zitten, dan heb ik dat in elk geval gehad. Ik moet het maar zien als een graadmeter in wat ik kan. En dat is nog niet veel, veel te weinig vind ik het. Kom op zeg, al die jaren zo hard werken en dan nu geen paar telefoontjes kunnen verdragen? Echt van de gekke!

Wat ook van de gekke is, is dat het vandaag exact een jaar geleden is dat ik de kleintjes op ging halen. Een dagdienst, laatste boodschappen en toen met reismandje naar Dré en Angel. Dré was er niet want die kon het niet aan om zijn schatjes te zien vertrekken. Iets wat ik heel goed kon begrijpen toen. Daar heb je al die weken voor gezorgd en dan gaan ze weg. Ik voelde echt met hem mee. Ik heb me rot moeten haasten en ik had geen tijd om de pakketjes van Zooplus op te gaan halen. Die zouden met Kim en mijn moeder mee komen als ze de volgende dag zouden komen kijken naar de kleintjes en de jongens gingen het balkon afmaken dan ook.

Ik weet het nog hoe ik heb lopen rennen en vliegen. Wat ik toen niet wist is dat deze ziekte al een tijdje op de loer lag. Oh wat had ik een pijnen toen en krampen. Dan ben ik nu echt een spekkoper, in verhouding dan. Dan besef je ook pas goed wat een grote stap ik ondertussen gemaakt heb, al vind ik die stiekem toch nog veel te klein. Maar ik mag echt niet klagen. Ik ga vooruit en dat dit niet zo snel gaat als ik zou willen, dat zal ik toch echt een keer moeten accepteren. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik maar ik moet er wel aan werken. Ik doe mijn best.

Toen ik vorig jaar thuis kwam met de kleintjes, bleek de kleinste van het stel, Rainbow, het meest ondernemend te zijn. Net zoals dat toen ook was met Sunshine & Moonlight. Wat ik absoluut niet had verwacht is dat Moonlight enorm tegen ze begon te blazen. Die vond het helemaal niets. Juist omdat hij zo lief is, had ik daar niet op gerekend. Kittens gingen hem toch echt te ver. Ik had juist gevreesd dat Aurora lelijk tegen ze zou doen. Toen zij dan ook in de late avond ook even kwam kijken, was het niet zij maar Rainbow die heel lelijk deed. Die begon te gillen en te blazen dat het een lieve lust was. Hij had nog nooit een witte kat gezien natuurlijk en hij vond het duidelijk helemaal niks.

Hadden ze al zo'n confrontatie gehad met Moonlight, Aurora leek het niet te raken. Ze zat te kijken naar het kitten kabaal alsof er niets aan de hand was. Skylar viel haar zelfs aan, las ik net bij de blog van vorig jaar. Oh jeetje, wat een zooitje was het toen even. Aurora snuffelde zelfs heel lief aan de kleintjes die helemaal bol waren van de opgezette haren. Pas laat ging ik toen slapen, dat weet ik ook nog wel. De kleintjes waren helemaal moe van alle nieuwe indrukken en aangezien ik de enige was die ze vertrouwden, lagen ze bij mij te slapen.

Ik moest mijn hand tegen ze aanhouden, dat vonden ze prettig. Je kan niet zeggen dat dit voor mij lekker comfortabel lag maar dat had ik er wel voor over. Rainbow lag al snel lekker diep te slapen maar Skylar wilde mij toch echt in beeld houden en die keek steeds of ik er nog was. Oh wat heerlijk zijn zulke kleine katjes toch. Echt jammer dat ze zo snel volwassen zijn. Er is echt niets leukers, en enerverend, dan twee kittens in je huis. Alles moet worden onderzocht en veel wordt gesloopt. Maar het blijft zo leuk om mee te maken.

Wat ik ook zo leuk vind, een deel van de verf is binnen. En oh wat een verschil is dat om mee te werken. Nadat ik wakker werd en mijn hele lijf gespannen voelde, ben ik even gaan zitten schilderen. En omdat die verf precies is wat ik hebben moet, ging dat ook opeens tien keer beter. Het grote voordeel was nog, dat eindelijk mijn lijf iets ging ontspannen. Dat weet ik dan ook weer voor de volgende keer. Zo verkrampt zijn is heel pijnlijk en het ging erdoor weg. Dat moet ik onthouden. Wat een plezier als de verf eindelijk doet wat jij wil. Ja, ik heb wel in de gaten dat het juiste materiaal erg belangrijk is. Ik heb weer even een oefenpotje gemaakt en dat vind ik zelf ook heel mooi. Kan je nagaan!

Vandaag dus rusten, morgen weer naar de zaak en hopen dat het beter gaat. Straks misschien een beetje verven en een beetje opruimen. Ik moet maar niet te veel over volgende week na gaan zitten denken, dan krijg ik het al. Gewoon doen en dan zien we wel waar mijn scheepje strandt. Ik wil zo graag verder en beter worden. Dit duurt zo lang, dat het echt niet leuk meer is. Ook iets om te accepteren. Ik word nooit meer hoe ik was, dat weet ik al. Ik zou alleen zo graag willen weten hoe ik dan wel word. Daar krijg ik voorlopig natuurlijk geen antwoord op.

Ach, ik heb mijn cits, de goede verf nu eindelijk en ik heb bij Ali wat penselen besteld. De goedkoopste om te kijken hoe of wat. Ik kan altijd nog bij bestellen. Als het allemaal goed lukt dan ga ik op de flessen en glazen verven. Daar zie ik al naar uit. Fijn dat ik nu ook weet dat het verven die spanning uit mijn lijf kan trekken, dat is echt wel gunstig! Nu alleen het zonnetje er nog bij, het goot hier! En ja, meervoudig interpreteerbaar, let the Sunshine in!