"Ik ben blij dat ik leef, en geen vliegje in mijn oog heb."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter Leefde van: 1916-2000

Eerst kreeg ik altijd bij de herinneringen op Facebook mijn blog van het jaar ervoor te zien. Dat is al een tijdje niet zo. Omdat ik me afvroeg op welke dag de kittens nou hier kwamen, net een jaar geleden, keek ik er zelf even naar. Als je dat dan leest dan ben je daar ook gelijk weer, in gedachten. Ik keek ook bij twee jaar geleden. Toen was ik nog aan het bijkomen van een aantal achter elkaar gemaakte ontsnappingspogingen van Sunshine. Die had het voor elkaar gekregen om aan de buitenkant van de netten te komen toen. In blinde paniek zat ik daarnaar te kijken toen want ik wist even zo gauw niet hoe ik hem weer terug binnen de netten kon krijgen.

Het is me gelukt maar dat heeft me wel een jaar of acht van mijn leven gekost. Sunshine was zo boos op me. Nadat hij echt niet meer van het balkon kom komen, leek hij zelfs een beetje depressief te worden. Of ik het nou leuk vond of niet. Hij wilde maar één ding, ontsnappen en naar buiten. Hij wilde gewoon de wijde wereld verkennen. Hij had alleen niet ingecalculeerd dat hij dan niet meer zomaar even thuis zou kunnen komen. Daar zou hij, en wij ook, nog achter komen. Daar hoef ik geen blog voor na te lezen, dat weet ik nog als de dag van gisteren en over een paar dagen is dat alweer twee jaar. Nog steeds geen spoor van Sunshine en toch blijf ik hopen dat hij ooit een keer weer thuis zal komen.

En dan een jaar geleden zat ik midden in de puinhopen. Daan was opeens vrij en die kwam samen met Dré het balkon maken. Die dag ging er van alles mis en toen ik uit mijn werk kwam was het hier een gigantische bende. Wat ik toen niet wist was dat die ziekte van mij al bezig was boven te komen. Ik voelde me alleen zo moe en ik kon het niet overzien, zoals ik dat altijd wel kon. Ik was het weekend ervoor ook nog aan mijn zomer- en winterkleding verhuizing begonnen dus het was echt alsof er hier een bom ontploft was. Ik ben de rest van de dag bezig geweest met proberen weer een beetje orde in de chaos te krijgen. Iets dat me toen zo ontzettend zwaar viel en ik snapte maar niet waarom dat zo was.

Gek eigenlijk om je te bedenken dat de kleintjes er een jaar geleden niet eens waren nog. Daar kan je gewoon met je pet niet bij. Ze horen zo ontzettend bij mijn leven dat ik me niet eens kan voorstellen dat ze er niet waren. Maar terugkijkend weet ik er nog alles van. Toen ik de puinhopen wat op orde had gekregen moest ik naar bed want ik moest de volgende dag weer om zes uur beginnen. Ik was compleet naar de Filistijnen. Ook dat weet ik nog. Ik zag er zo naar uit om de kittens te gaan halen maar ik was ook zo moe. Dat ik een enorme lijst had van wat ik na mijn werk nog moest doen voor ik ze kon gaan halen, hielp daar ook niet aan mee. Ik had toen ook al van die krampen en zenuwpijnen 's nachts dus echt uitrusten was er toen al niet meer bij.

Een jaar geleden waren hier alleen nog maar Moonlight en Aurora en een gigantische puinhoop. Een jaar met zoveel gebeurtenissen en ellende, dat het de druppel was die mijn emmer deed overlopen. Het strootje dat de rug van de kameel brak. Ik kan er gewoon niet eens over uit wat er allemaal in een jaar kan gebeuren. En de laatste vier jaar zijn voor mij vol met van die levens veranderende gebeurtenissen. Daarom zit ik nu met de gebakken peren, die ik normaal gesproken nog best lekker vind ook, als het maar in een gerecht is. Daar denk ik geregeld over na.

Bij Stefan gisteren was het een fijn gesprek, zoals altijd. Hij zat flink door te vragen en volgens hem doe ik toch weer teveel. Ook al zijn dat eigenlijk gewoon de dagelijkse dingen die je niet eens over kunt slaan. Ik heb nog veel te veel tekenen van overbelasting en daarom moet ik toch meer rust nemen dan ik nu doe. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan hoor, maar ik begrijp wel wat hij bedoelt. Ook hij benadrukt, net als PeeT, dat ik de komende weken toch echt goed voor mezelf moet opkomen. Ik ga veel te snel en uit gewoonte over mijn eigen grenzen heen en als ik echt helemaal beter wil worden, wat natuurlijk zo is, dan zal ik daar hard aan moeten werken.

Dat ben ik natuurlijk ook van plan, ik moet er alleen goed aan werken. Elke dag zie ik nu, omdat ik het hierboven in mijn documentje heb staan, TAKE GOOD CARE OF YOURSELF, daar kan ik niet omheen kijken. Het liedje zit dan ook elke keer in mijn hoofd. Ik heb nog mazzel dat ik daar geen rechten over hoef te betalen, anders had ik daar straatarm van geworden. Dat is niet genoeg want ik moet het dan ook wel echt doen. Daar ga ik natuurlijk wel mijn best voor doen, dat is niet meer dan logisch. Alleen is het best lastig om iets af te leren wat je al een jaartje of vijftig doet. Ik ben me er al van bewust nu en dat is een goede start. Nu alleen goed opletten dat ik het er niet tussendoor laat sluipen want anders gaat dit alleen maar nog langer duren en het duurt, voor mijn gevoel zeker, al veel en veel te lang.

Na Stefan moest ik direct door naar de zaak, voor een voortgangsgesprek met PZ. Dat was een fijn gesprek. Net als ik, willen ze er alles aan doen zodat ik goed en volledig kan re-integreren en begrijpen ze ook wat ik uitlegde over dat voor mezelf op gaan komen de komende tijd. Als het allemaal gaat, volgens schema, dan is iedereen blij, ik zelf het meest. Mocht dat niet lukken, dan zien we wel hoe we het schema kunnen aanpassen.

Ik weet namelijk één ding zeker, ik wil beter worden en niet zieker. Daarom zal ik het ook direct, hoop ik toch dat ik dat door heb, aangeven als iets te zwaar voor me is. Over de werkzaamheden die ik kan gaan doen, moet nog naar gekeken worden. Daar zullen we wel uitkomen. Mijn eigen functie is nog veel te zwaar voor me, dat gaat me zeker nog niet lukken. Alleen al dat pc gedoe van vorige week maakte me wel duidelijk dat ik iets met stress, al is het in mijn eigen huis, echt nog niet aan kan. Dan gaat mijn lijf gelijk tekeer en daar ben ik dan echt het slachtoffer van. Die pijn wil niemand, ik ook niet. Komt gewoon helemaal goed een keer. Nu snel aankleden, ik moet naar de zaak. 

"Er gaat meer boven je pet dan eronder."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter Leefde van: 1916-2000

Gisteren is ook Karina voor mij op penselenjacht gegaan. Zij liep praktisch tegen hetzelfde op als ik. Of betaalbaar maar dan willen ze 130 euro verzendkosten. Nou dan kan ik beter een ticket naar Amerika kopen en het zelf gaan halen. Schreeuwend duur allemaal. Toen kreeg ik opeens het lumineuze idee om op Ali Express te gaan kijken. En ja hoor, heel goed betaalbare kwasten en penselen. Je zal er dan wel een paar weken op moeten wachten maar voor dat geld is dat zeker niet erg. Daar ga ik me de volgende maand maar even op uitleven. Het vervelende is dat de penselen die ik echt wil hebben en waarvan ik al weet dat ze de juiste zijn, alleen maar in Amerika te krijgen zijn. En overal waar ze die hebben, verzenden ze niet naar Nederland.

Nou ja. Ook nog zoiets. Had ik van de week allerlei Folkart kleurtjes besteld, via de Duitse Amazone, vind ik ze toch ook hier in Nederland. Helemaal per toeval, al vind ik dat dit niet bestaat. Dat kwam omdat ik zocht op de floating medium die ik ook moet hebben. Kom ik een hobbywinkel tegen, online, die alles heeft van Folkart. En dat is de verf die ik moet hebben. De multisurface, de buitenverf, de enamels. Echt alle kleuren hebben ze, ook schrijfdopjes voor de flesjes en alle mediums. Nou ja zeg. Spotgoedkoop in verhouding. Had ik dat niet een weekje eerder kunnen vinden? Zonder zo. Maar goed, ik weet het nu te vinden. Volgens mij één van de weinigen in Europa die dit verkopen. Je zou er ook niet zo snel opkomen want het is een postzegelhandel. Ze hebben er echt de gekste dingen, Bijkerk heet de zaak.

Het werd nog gekker want toen ik keek waar die winkel zat, bleek die in Rotterdam Zuid te zitten. Als ik straks beter ben, kan ik er zo zelf naartoe mocht dat moeten. Ergens op Charlois zit hij. Dat scheelt dan ook weer verzendkosten. Alleen voel ik me daar nu nog niet goed genoeg voor. Bovendien mag ik dan wel een dag uittrekken want ik kan heel moeilijk kiezen uit al die mooie kleurtjes. Ze hebben daar wel twee penselen voor bijna acht euro. Precies die ik hebben wil maar voor dat geld heb ik er wel twintig via Ali. Ik mag die Ali wel. Helaas weet je pas of de penselen echt goed werken, als je ze probeert. Ik bestel gewoon elke maand een setje, tot ik de juiste heb. Dat kan wel voor die prijzen.

En ik heb al zoveel penselen, waarvan ik er evenveel al geprobeerd heb nu. Maar er zijn er maar een paar die doen wat ik wil. Het opnemen van de verf, het uitsmeren ervan. Ze zijn vaak te hard of nemen niet genoeg verf op. Met dat onestroke schilderen moet je echt veel verf op je penseel hebben, anders werkt het niet. Daar kwam ik gisteren wel achter. Bovendien moeten ze ook heel dun zijn omdat je anders niet van die dunne lijntjes kunt maken met de onderkant. Ik moet nog wel veel oefenen want ik doe nog bepaalde dingen niet goed of ze lukken niet. Vaak ook omdat ik iets net verkeerd doe. Daar zijn de filmpjes op Youtube weer handig voor. Ik bekijk die willekeurig en soms zeggen die mensen dan opeens iets waarvan je denkt, AHA!

Een soort zelfstudie wordt het ondertussen. Ik vind het dan ook erg leuk om te doen. Wat jammer toch dat ik dingen nog niet lang achter elkaar kan doen. Dan zou ik het wel weten. Aan de andere kant ook wel goed omdat ik anders verder niets meer zou doen, denk ik. Dat is dan weer een nadeel dat zijn voordeel heeft. Soms moet je even zoeken maar dan vind je dat toch altijd weer. Ik ben daar heel goed in geworden, al kan het altijd nog beter.

De cits waren wat ongedurig vannacht. Volgens mij heeft het ook behoorlijk hard geregend want mijn vloer was helemaal nat onder het matje dat er ligt. Ik heb dat eerst maar even droog gemaakt. Daarna zag ik dat ze het grote canvas doek met Aurora erop van de muur hebben gegooid. Gelukkig is het op de kast zelf gevallen, dat is niet zo heel hoog. Ik denk dat ze iets vliegends achterna hebben gezeten. Dat kan bijna niet anders. De krabpaal was ook verschoven en daardoor waren mijn kastjes ook een stuk gaan schuiven. Dat is dan weer een nadeel van wieltjes eronder. Gelukkig was er verder, voor zover ik zien kon, geen schade meer aangericht.

Zo meteen moet ik naar Stefan en direct erna door naar de zaak, naar PZ. Als ik dan thuis kom ben ik behoorlijk afgemat en dan gebeurt er hier ook niets meer. Ik moet dan alleen nog wel eventjes de plaat met Aurora terug gaan hangen. Als ik zo eens kijk zit er ook geen spijkertje meer in de muur. Trapleer, hamer en spijkers pakken en hopen dat hij weer net zo precies komt te hangen als hij al hing. Dat gaat wel lukken. Ik heb daar oog voor. Kim heeft dat ook. Wij kunnen zo een drieluik ophangen, zonder uit te moeten meten waar precies de spijkertjes moeten komen. Gewoon even kijken waar je ze hebben wilt en hoever uit elkaar. Ook even aan de achterkant kijken hoever het plekje zit waar de spijker moet komen en hup, we slaan ze zo de muur in en alles hangt perfect.

Ik moet daar niet bij na gaan denken want dan gaat het mis. Ik moet dat puur op gevoel doen en dan gaat dat prima. Hoe dat bij Kim zit weet ik eigenlijk niet. Maar ze kan het wel, net als ik. Ik ga even een broodje klaar maken nu. Dan heb ik iets gegeten voor ik weg ga. Ik ben al aardig door mijn voorraad in de vriezer heen. Daar is wel veel van weggegooid. Als ik me niet meer kon herinneren wanneer ik dat gekookt had, dan leek het me te lang geleden om het op te durven eten. Weg ermee. Hierdoor krijg ik eindelijk weer eens wat plek voor nieuwe dingen. Al ga ik dat ook proberen wat efficiënter te doen. Dat scheelt dan weer een hoop weggooien over een jaar of twee. Voor wie ook gaat eten, eet smakelijk!

"Liefde is op weg zijn naar: jezelf te vinden in elkaar."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter Leefde van: 1916-2000