"Van nature zijn we broeders, door de opvoeding worden we vreemden."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Oh wat heb ik weer een enorme ruzie gehad. Met mijn Dyson. De stofzuiger die me altijd uitdaagt. Het is dat hij zo goed zijn werk doet hoor maar onze persoonlijke relatie is qua temperatuur wel gedaald tot onder het nulpunt. Bovendien was mijn plaaggeest, letterlijk bedoeld, weer bezig. Ik zoog onder het kledingrek en daar lag weer eens een onmogelijk speeltje van de cits die erin floepte. Door ervaring wijs geworden heb ik zo'n stomerij hangertje uitgebogen en heb ik dat in de kast hangen voor als er weer eens iets uit de stofzuigerhals moet worden gepeuterd. En dit keer was het weer zover.

Met een diepe zucht ging ik het hangertje pakken. Ik kreeg het voorwerp iets naar voren geduwd zo maar ik kon er net niet met twee vingers bij. Ik dacht een lumineus idee te hebben, ik loop naar de badkamer en ik pak een pincet. Die zijn niet alleen goed voor overbodige haartjes in je wenkbrauwen. Maar ook daarmee ging het niet, daar was het net ietsjes te fijntjes voor. Dan maar terug naar het stuk ijzer. Maar dat lag niet meer waar ik het heb achter gelaten. Hè?! Hoe kan dat nou weer? Het is niet zomaar een klein stukje, het is die hele hanger maar dan uitgebogen. Die kan echt niet zomaar opeens weg zijn.

Ik heb me echt rot gezocht maar het ding was gewoon weg. Ik nog op andere plaatsen kijken of ik het soms, zonder bij na te denken, heb meegenomen. Maar het is weg en nergens meer te vinden. Uit ervaring weet ik ook dat ik het straks, dat kan over een paar dagen, weken of zelfs maanden zijn, dat ding opeens weer ergens tegenkom. Het is echt te groot om over het hoofd te zien en ik ben echt alle plekken af geweest. Ik kan daar soms nog een beetje van flippen. Vooral omdat ik weet dat het niet gewoon weg kan zijn. Mijn plaaggeest had pech, ik had nog één zo'n hangertje en ook die heb ik, met gevaar voor eigen ogen, weer uit staan te buigen. Die dingen zijn best behoorlijk stevig.

Maar ik laat me door niets of niemand tegenhouden als ik echt iets wil. Alleen mijn eigen lijf, die ben ik gewoon nog niet de baas. Maar dat is een ander verhaal. Waarschijnlijk uit frustratie heb ik het ding dit keer een stuk sneller tot een losse flinke ijzerdraad uitgevouwen. Na veel gepiel en gegrom kreeg ik eindelijk de 'stinkie' los, een speeltje met een onweerstaanbaar luchtje voor katten. Ik roep nog, ruimen jullie je eigen rotzooi nou eens op, voor ik in lachen uitbarst. Zo, het is weer over. Alleen dat ene lange stuk ijzerdraad blijft weg. Nou ja, niet meer nodig hoor, je bekijkt het er maar mee. Een paar uur later zoek ik nog eens maar het blijft weg. Heel raar maar iets waar ik in de loop der jaren gewend aan ben geraakt. Er zit een astrale zich ergens een bult te lachen om mij maar ik lach het laatste hoor.

Wie ook niet zo blij met me was, buiten de katten gisteren, was de postbode. Hij vond mijn pakket van 28 kilo blijkbaar een beetje té zwaar. Ja, dat begrijp ik echt volledig! Hij was al een trap op en toen heeft mijn buurjongen dit blijkbaar gehoord en die sprong, zo in zijn boxershort, te hulp. Samen met de postbode heeft hij de enorme zooplus doos boven gebracht. De postbode zei dat hij eiste dat ik binnenkort naar een benedenhuis zou moeten verhuizen. Ik stelde hem gerust door te zeggen dat ik dat dan ook echt van plan ben. Hijgend en puffend ging hij weer weg. Ik zal voor ik weer zo'n bestelling doe, iets voor hem kopen. Merci of zo? Want hij doet het toch maar elke keer.

Het is juist dat het elke keer mis gaat met de pakketten, dat ik het niet meer in tweeën bestel. Maar zo alles bij elkaar, een maand lang blikvoer en zes pakken a vijf liter silicaat, dan nog wat andere dingetjes erbij, dat weegt behoorlijk door inderdaad. Ik kan er ook echt niks aan doen en ik ben al blij dat ik zulke dingen niet meer zelf hoef te lopen slepen vanuit de winkel. Bovendien is Zooplus toch echt stukken goedkoper met alles. De keus is dan snel gemaakt. Toch maar weer in tweeën bestellen dan? De bel is nu gemaakt dus misschien probeer ik dat volgende keer wel weer. Het is alleen zo lastig plannen.

Ik had het nu op donderdag besteld, zodat ik het dan vrijdag zou hebben maar nu werd het zaterdag opeens en toen was ik er, heel eventjes maar, niet en dan juist in die tijd bezorgen ze het. Ja, dan weet ik het ook niet meer hoor. De buurjongen werd hartelijk bedankt door de postbode én mij natuurlijk. De postbode vond ook wel dat ik verwend werd door de buurjongen in alleen een boxer. Ach ja, hij zag er goed uit hoor, maar ik heb geen last van pedofiele neigingen gelukkig. Hij helpt me wel eens vaker als ik met een zware tas loop en ook toen mijn broer en ik mijn volledige wandkast naar boven probeerden te krijgen, sprong hij ook te hulp en schakelde nog wat vrienden in ook. Het is een lieverd en niet onknap ook maar het had mijn zoon of kleinzoon kunnen zijn. Daar heb ik dan niets mee, al is het een schat natuurlijk, hij helpt altijd als hij er is.

Gelukkig is alles voor deze maand nu binnen. Volgende maand begint de ellende weer opnieuw. Het lijkt wel alsof ik weer maandelijkse last heb, alleen nu van pakketten koorts. Als je nou eens al direct bij het bestellen kon opgeven, ik wil het die en die dag tussen die en die tijd bezorgd hebben, dan werd er een hoop gedoe voorkomen. Bijvoorbeeld onder de voorwaarde dat je het dan een week ervoor moet bestellen voor de marge en het inplannen. Dat lijkt mij een hele goede oplossing maar ja, ik werk niet bij de post. Dan zou ik het zo doen, kom maar op donderdag tussen acht en één of tussen twee en achttien uur. Makkelijk toch? Ik zou het wel weten hoor! Nu moeten ze het toch ook binnen één of twee dagen inplannen, dan heb je toch veel meer aan een week?

Mijn verf is ook weer allemaal binnen, nu heb ik echt wel veel keus zo bij elkaar hoor. Dat vind ik heerlijk, ik ga ze dan ook allemaal gebruiken. Als cadeautje zaten er twee mini canvasjes bij van tien bij tien. Dat is even leuk, daar zal ik nog wel wat leuks van maken. Ik moet ook nog van die harten canvassen kopen, ik moet er eentje maken voor iemand. Hopelijk hebben ze die nog. Anders ga ik wel op zoek. Komt vast goed. Kortom, ik heb genoeg te doen in de tijden dat ik me goed genoeg voel.

"Als men ziet wat juist is, en het nalaat, is dat een gebrek aan moed.

Bron: Analecta II, XXIV"

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

De cits zijn niet blij met mij. Nee, echt, ik weet het zeker. Om hun maagjes tot rust te laten komen, eigenlijk van die ene dan waarvan ik niet weet wie, heb ik ze ook gisteravond mousse gegeven en vanmorgen weer. Ze kijken me aan of ik een klap van de malle molen heb gehad net. Alwéér mousse?! Nou nee, dank u. Maar ja, aangezien ik steeds zie dat er vis of kip met garnaaltjes uitgegooid worden, doe ik het maar even zo. Ik weet het anders ook niet even zo snel. Ik wil niet nog een keer een shit huis, so to speak. Dat is het ergste nog niet hoor maar ook die kat, wie het dan ook mag zijn, zal zich er ook niet al te prettig bij voelen.

Alle luchten en eventuele gemiste vlekjes en plekjes zijn ook weggepoetst. Dat is ook wel prettig. Nu maar even rustig aan met de vis en garnalen. Alleen zijn ze er niet zo blij mee. Zelfs nu, bijna tussen de middag, staan er nog vier bijna volle bakjes. Af en toe komen ze er een likje van nemen. De maag roept ook al willen ze liever wat anders. Als ze echt honger hebben dan nemen ze het heus wel. Misschien dat ze vanavond weer een beetje vis krijgen maar dan doe ik het in twee keer geven. Dat ze niet gelijk die volle bak in ene keer naar binnen werken. Dat is misschien ook een idee en dan kijken hoe het gaat.

Gisteren heb ik, toen ik brokjes ging geven boven, een doos meegenomen. Zo krijg ik, al is het wel heel langzaam, toch weer wat ruimte boven. Het meeste zal weg kunnen of in elk geval uitgezocht zijn en weer terug op de plank. In de doos zaten nog een hele berg oude foto's. Ik heb weer een stapeltje voor Kim en Ben en voor mezelf gemaakt en de rest op de foto gezet. Handig hoor, het digitale tijdperk, in de meeste gevallen dan. Ik heb nog zo ontzettend veel foto's uit te zoeken, van ma, van mezelf. Hele bergen zijn het. Ik heb ze wel bij elkaar allemaal. Maar dat is misschien iets als ik echt niets beters weet te bedenken. Ik verveel me nooit dus daar moet ik ook niet op wachten.

Ik heb er gelijk een paar doorgestuurd aan de neven en mijn nichtje. Zij had er een paar zelfs nog nooit gezien. Er zaten er een paar met mijn vader bij ook. Goh, hoe ouder je wordt, hoe meer foto's je vindt van mensen die er niet meer zijn. Mijn moeder had de grappige gewoonte, als we foto's zaten te kijken, om bij die mensen dan te wijzen en te zeggen 'dood'. Vooral bij oude foto's van feestjes, hoorde je de hele tijd dan 'dood, dood, ook dood, lang dood, net dood'. Wij konden daar wel om lachen. Ik begin nu een beetje hetzelfde te krijgen. Ik vond zelfs één van de zeldzame foto's met mijn halfzusje samen. Goh, nog bedankt dat je me op de hoogte hebt gesteld dat mijn vader ziek was en overleed. Not! Dat schoot gelijk in mijn hoofd. Ach ja, het gaat zoals het gaat.

Op sommige foto's is mijn moeder nog zo jong! Toen vond ik het een ouwe doos natuurlijk, vooral pubers zijn nooit zo aardig tegen en over hun ouders. Daar weten we ondertussen allemaal van mee te praten in ons gezin. Meestal worden ze wel wijzer als ze ouder worden en vooral 'ouder' worden en dus zelf kinderen hebben. Al is dat niet voor elke puber weggelegd. Weet je, je wilt ze voor alles beschermen maar ze hebben hun eigen pad en daar kan je niets tegen doen. Ze zullen hun eigen lessen moeten leren, hoe hard die soms ook zullen zijn. Je kan alleen maar hopen dat ze er dan ook echt van leren. En klaar voor ze staan op de momenten dat ze je echt nodig hebben. Maar als ik dan zie hoe jong mijn moeder eigenlijk nog was, met mij als dertienjarige ernaast, daar stond ik toen echt niet bij stil.

Ze was mijn moeder en moeders zijn oud. Maar ze was nog piep gewoon, ook maar 33 toen. Dat vind ik nu, op mijn 56e, toch wel erg piep. Logisch ook wel. Zo gaat dat gewoon in het leven. Ik zou voor geen goud meer achttien willen zijn, tenzij ik de wijsheid, die ik in de loop der jaren heb opgebouwd, mee mocht nemen. Toen dacht je dat je alles wist maar je wist nog helemaal niks. Zo zijn pubers nu eenmaal, en dan zien ze ook nog eens de gevolgen niet van wat ze allemaal doen. Dat besef komt later pas, want ja, wijsheid komt met de jaren. Daar moet je aan werken en je krijgt je lessen vanzelf. Als je er maar van leert! Gelukkig is dat bij de meesten van ons wel het geval.

Ondertussen zit ik op mijn pakketten te wachten. Ik heb een flesje noverox besteld, die zou, volgens de track&trace van een mij onbekend transportbedrijf, om 10u49 worden afgeleverd. Nou, nog steeds niets. Het is niet alleen PostNL en DHL die niet op tijd komen dus. De Zooplus, die afgelopen zaterdag ook weer mis ging, zal komen tussen 12u45 en 15u15. Tegelijk met een bestelling nieuwe kleuren verf van Plaid. Daar zit ik echt op te wachten, de ene voor de kleurtjes voor mijn kersenbloesem en de andere voor het eten en de rest voor de cits. Dat pakketje noverox zit misschien wel in de brievenbus? Straks na alle leveringen maar even gaan kijken, als ze dan ondertussen nog niet hebben aangebeld.

Hopelijk gaat vandaag alles een keertje gewoon goed, dat lijkt me heerlijk! Erna kan ik dan lekker even gaan verven. De cits hebben nieuwe snoepjes gekregen, ik heb er weer een blik bij ook. Er staan er daar nog 10 op me te wachten, de meesten zijn al gedeeltelijk gedaan. Die moet ik alleen nog even afmaken. Ik wil alleen wat meer andere bloemen gaan oefenen dan viooltjes en rozen. Langzaam maar zeker zal ik ze allemaal onder de knie krijgen. Ik heb gisteren een potje verf laten mixen, natuurlijk iets dat helemaal bij mij past en de kleur die ik mijn meubeltjes mettertijd wil geven. Beginnend bij het zwarte ladenkastje op de gang die een transformatie zal ondergaan. Een hele zachte tint lila, bijna wit, genaamd Kosmisch, komt er op het kastje waarna ik het met bloemen zal beschilderen.

Daarna ook nog de krantenbak in dezelfde stijl maken. Kijken hoe dat me gaat bevallen. De grote meubels komen pas aan de beurt als ik weer beter ben. Dit zijn kleintjes, die kan ik in etappes tussendoor doen, als ik de puf heb. Voorlopig zijn ze nog niet aan de beurt hoor maar je kan het maar vast in huis hebben. Eerst nog de potten en het glaswerk afmaken. Dan wordt het hier ook een beetje minder vol. Tenminste, ik ga daar plek voor zoeken nog, als het klaar is om weg te zetten. En bij genoeg voorraad, ga ik op deze site een webshop erbij maken. Maar dat zal nog wel even duren. Ik heb twee goeie fotografen in de familie die alles mooi op de kiek kunnen zetten, dat komt wel goed allemaal. Plannen zat, alleen heel graag de puf nog ervoor allemaal. Dat gaat nog wel komen, daar heb ik het volste vertrouwen in!

"De Meester zei: 'Alleen de allerwijsten en de allerdwaasten veranderen nooit van mening."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.