Vorig jaar, toen mijn moeder naar de hospice ging, dat is volgende maand alweer een jaar geleden zeg, heb ik de hele grote witte orchidee van haar meegenomen. De orchideeën die je in de winkel koopt zijn ook altijd prachtig hoor maar deze was nog veel mooier omdat de bloemen, in verhouding, zoveel groter waren. Hij heeft nog heel lang gebloeid en ma was al begraven voor hij uitgebloeid was. De takken zonder bloemen gingen ook helemaal dood dus die heb ik er toen afgehaald. Nu was hij al een tijdje aan het uitlopen en hij staat nu weer prachtig te bloeien. En ja, het zijn weer van die enorm grote bloemen. De mooierd! Mijn moeder was er zo gek op en ik mag er nu ook nog steeds van genieten.

Ik heb weer even zitten dotten, nou ja even. Dit was wel een hele grote hoor. Hij is 50x50 centimeter en er zitten aardig wat stipjes in. Dat was toch ook wel weer even leuk om te doen, tussen de bloemetjes en teksten in. Ik wil zoveel en zie zoveel waarvan ik denk, oh dat kan ik ook of dat wil ik ook. Soms is het dan fijn als iemand iets tegen je zegt waarvan je denkt, oh dat is leuk, dat ga ik nu proberen. De achtergrond heb ik met bruin en zwart op hout proberen te doen lijken en dat lukte aardig, al zeg ik het zelf. Ik vind dat ook wel fijn om te doen, van die grotere doeken. Ik zou alleen een goede ezel moeten hebben. Niet een blatende hoor maar eentje om die grote doeken op te zetten. Maar dat is dan ook weer gelijk zo'n sta in de weg.

Hier in mijn art-hoekje is het toch al zo'n zooitje aan van alles en nog wat, wat in de maak is. En bovendien, hoe groot wordt straks het huis waar ik in zal komen te wonen. Als dat echt veel kleiner wordt, wat er wel in zit, dan zal ik toch ook een heleboel weg moeten doen. Ik hoop eigenlijk wel op grote kamers en een extra kamer nog. Ik woon hier best vrij ruim en of ik zoiets ook weer terug zal krijgen is nog maar de vraag. In elk geval moet alles mee kunnen wat belangrijk voor me is en mijn art-hoekje is dat zeker en mijn vier katten ook. Wie weet zijn dat er vijf als Sunshine opeens weer terug zou komen, ook nog eens. Dus tja, je weet gewoon niet wat je gaat krijgen. Oh en die zolders, wat zit ik daar tegenaan te hikken en ook dat zal toch een keertje moeten gebeuren.

Maar ja, als je al uitgeput raakt van drie keer twee uurtjes re-integreren, hoe en wanneer moet je zoiets dan doen. Mijn vrije tijd gebruik ik grotendeels om uit te rusten en mijn huis bij te houden. Als ontspanning heb ik het schilderen. Maar verder kan ik nog niet veel. Ik zelf zal dan eerst nog een heel stuk meer moeten opknappen voor ik aan zoiets kan gaan beginnen. Dat is nou juist de pest. Kon je alles zelf maar gewoon in de hand nemen, het beter worden maar ook het verhuizen en dat soort dingen. Dan, eenmaal beter, een baan die beter bij me past, misschien zelfs parttime, in combinatie met mijn schilderwerkjes verkopen en daar van kunnen leven. Ik heb niet veel eisen, voor mezelf zeker niet.

Gewoon mijn natje en droogje en wat te roken. Dat laatste doe ik ook al minder en zeker een stuk goedkoper dan vroeger, door ze zelf te maken. Voor de cits wil ik wel alles kunnen blijven doen. Dierenarts als het nodig is en verder hun eten, hun snoepjes en spul voor de bakken. Met vier katten loopt dat best op. Voor mezelf heb ik gewoon meer niet nodig. Ja, af en toe wat kleding, als de boel verslijt en zo. Maar in principe, veel heb ik niet nodig. Niet meer dan ik net noemde, ik hoef niet uit te gaan of op vakantie. Ik blijf toch bij mijn cits. Gewoon je rekeningen kunnen betalen en dingen kunnen aanschaffen als je dat nodig hebt. Meer moet het niet zijn. Maar dat zal iedereen wel willen. Al hebben een hoop mensen dan toch nog heel wat meer eisen. Dat hoeft voor mij allemaal niet eens.

Ik heb mijn boeken en mijn katten. Om te kunnen schilderen heb je wel spullen nodig die je ervoor moet kopen. Dat moet er dus ook bij kunnen nog. Vooral de juiste materialen om er iets moois van te maken, kosten toch ook wel wat. Alleen de zon gaat voor niets op, zo is het nou eenmaal. Was dat maar anders, werken op je talent en wat je dus leuk vindt. Al het geld de wereld uit maar gewoon voor iedereen hetzelfde. Eten en drinken, wonen en de bijbehorende lasten worden door het rijk betaald, geen extreme rijken meer en zeker geen mensen meer die in armoede leven. Gewoon allemaal gelijk. Dat zou pas mooi zijn maar zoiets is nog wel erg ver weg. Zolang de allerrijksten der aarde nog de dienst uitmaken, zal daar zeker niets van komen. Maar toch, het gaat een keer gebeuren. Al denk ik dan dat ik toch al lang deze aarde heb verlaten.

Ik vond van de week, boven tussen de spulletjes die ik aan het uitzoeken ben in het zijkamertje, nog een olifant en een giraffe. Ze zijn van leer of zoiets. Ook heb ik nog een zebra. Een paar jaar terug had ik mijn 'jungleperiode' qua inrichting. Alles met dierenprintjes en dat soort dingen. Daar stonden ze toen leuk in tot ik alles veranderde in Boeddha meets New York. Sindsdien liggen ze dus blijkbaar ergens boven weggestopt. Ik bedacht me opeens dat het wel leuk kon zijn om ze te verven. Een olifant vol bloemen, de giraffe natuurlijk ook en de zebra gaat er ook aan. Gewoon om te zien of dat leuk staat.

Oh alles wat ik nog wil doen en maken, het stapelt zich maar op. De grote dromenvanger is al 'verkocht'. De kleinere die ik ook gemaakt heb, nog niet. Ik heb mooie voorbeelden gezien, allemaal in het hele zachte pastel, met bloemen en vlinders. Zoiets wil ik ook gaan maken en ondertussen moet ik ook nog blijven oefenen op allemaal verschillende bloemen. En de komende tijd moet ik ook weer mee gaan draaien op het KCC. Mee bellen dus.

Wel in een rustig tempo natuurlijk maar toch, ik weet uit ervaring van vorige keer, dat dit me enorm uitput dus hopelijk gaat het lukken. Volgende maand weer een gesprek hierover want ik zit al bijna een jaar ziek thuis nu en dan gaan er dingen veranderen. Maar goed, eerst maar eens zien hoe dit gaat en dan zien we wel weer verder. Stapje voor stapje, komen waar ik zijn wil, dat gaat me ten allen tijden lukken.

"Een smalle weg komt onveranderlijk uit op een bredere."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Echt hoor, in het benedenhuis hieronder, dat al maanden leeg staat, wordt hard gewerkt door de woningstichting. Het klinkt nu net alsof ik word lastig gevallen door een door straling uit zijn krachten gegroeide mug van enorme proporties! Ze zijn aan het boren en doen. Moonlight en Rainbow zitten er op de eettafel met een schuin koppie naar te luisteren. Aurora heeft al buiten op het balkon zitten kijken en Skylar ook. Die zoeken dat soort dingen graag even op. Ik zit hier diep te zuchten want ik heb net zo'n soort nacht achter de rug.

Ik had bezoek van de enige mug van Nederland die juist aangetrokken werd door het luchtje van de antimuggenspray die ik op mijn lijf had. Om half twee of zo ben ik maar rechtop gaan zitten en heb ik een sigaretje zitten roken. Wat een lastpost zeg! Echt elke keer weer kwam hij terug. Zo eentje met zo'n harde zoem waar je niet omheen kunt. Na een paar meppen op mijn eigen hoofd had ik het wel gehad. Na het sigaretje ben ik weer gaan liggen maar het duurde nog wel even tot de slaap eindelijk kwam. En dan zitten ze nu weer in mijn oor te razen maar dan vanaf de benedenverdieping.

Bovenop mijn hand, die echt vol met Deet zat, prijkt een rood stipje. Alsof de mug me daar een merkteken heeft gegeven van zijn totale maling aan stoffen die hem weg hadden moeten houden. Toen ik rechtop zat heb ik me juist nog helemaal ingesmeerd met als gevolg dat ik er zelf bijna van wegliep. Ik hou wel van die citroenachtige geur maar je kan het ook overdrijven. Het is me nog een wonder dat ik in slaap ben gevallen. Dat moet wel pure vermoeidheid geweest zijn. Anders had het me denk ik niet eens gelukt.

Gisterenmiddag heb ik wel heel erg vast geslapen. Dat gekke uurtje erbij zorgt toch echt wel voor een soort van uitputting. En dat terwijl ik nu heel rustig werk zit te doen, geen druk, geen stress. Maar goed, ook hier zal ik wel aan gaan wennen. Ik had alleen niet verwacht dat het zo'n impact zou hebben. Blijkbaar wel. Dat ik erg moe was kon ik dan al direct erna merken. Voor ik ging werken had ik mijn auto afgezet bij de garage. De kapotte luchtslang zou vervangen worden en ook kreeg ik twee nieuwe voorbanden. Alleen was ik dat, toen ik naar huis ging even vergeten. Waarschijnlijk door de vermoeidheid.

Ik liep de parkeerplaats vlak voor het pand op en zag mijn auto niet staan. Hè?! Waar is mijn auto nou? Met de beste wil van de wereld kon ik er niet meer opkomen waar ik hem dan gezet moest hebben. Na met mijn ogen elke auto in de nabijheid te hebben afgespeurd om te zien of die van mij was, viel mijn blik op de garage die daar schuin aan de overkant zit. Oh ja! Doos! Hij staat bij de garage. De lichte paniek trok weg en een beetje lachend als een boer met kiespijn liep ik daar naartoe. Waar bleef je nou, vroeg de man. Ik vertelde hem dat ik op de zaak mijn auto had lopen zoeken, waarop hij in lachen uitbarstte.

Ook niet aardig van hem, al moest ik er zelf natuurlijk ook wel om lachen. Alzheimer light, vroeg hij weer. Nou, maak daar maar medium van hoor. Grijnzend reed ik weer naar huis. Oh echt weer iets voor mij. Eenmaal thuis ben ik op de bank geploft en heb ik geslapen tot half zes. Misschien ook wel een klein beetje de reden van mijn slapeloosheid afgelopen nacht. Dat én de mug natuurlijk. En als je niet kan slapen dan denk je van alles. Zo dacht ik eraan dat het die dag twee jaar geleden was geweest dat mijn moeder die zware operatie kreeg. Wat heeft ze toen afgezien en waarom eigenlijk? Er is uiteindelijk niets door gered en is haar lijden zo eigenlijk alleen maar verergerd en verlengd. Aan mijn lijf geen polonaise hoor, mocht ik ook zoiets krijgen.

Laat mij maar lekker gaan, alleen pijnstilling indien nodig en voor de rest, doei! Niks bestralen, niks geen chemo. Laat mij maar lekker verder gaan daarboven. Dat lijkt me stukken beter. Kijk, heb je iets wat zo te verhelpen is, natuurlijk moet je je dan laten helpen. Maar als je eenmaal zoiets krijgt als alvleesklierkanker, zoals mijn moeder, dan moet je eigenlijk alleen maar hopen dat het snel voorbij zal zijn. Ik heb het aan mijn moeder gezien, ze wilde die dingen alleen maar voor ons. Zodat ze kon zeggen, jongens, ik heb mijn best gedaan, nu is het wel genoeg. Maar het heeft haar alleen maar ellende gebracht. Mij niet gezien. Ik ben niet bang om verder te gaan, dat lijkt me juist helemaal geweldig. Het helpt natuurlijk wel als je weet waar je naartoe gaat maar die kennis die is voor iedereen. Je moet er alleen aan toe zijn.

Je pijn laten verzachten en dan gaan als het je tijd is. Daarna begraven, zeker niet cremeren. Al mogen ze mij ook zo in de plomp gooien. Alleen mag dat weer niet van de overheid. Jammer hoor. Ik denk wel dat ik op Hofwijk begraven wil worden. Ik kwam laatst bovenstaande foto tegen. Crooswijk is hier ook een grote begraafplaats. Maar als je dat allemaal ziet! Je mag niet snel naar boven, onder de 30 km per uur. Er wordt gevaarlijk gegraven en als je een groterd bent, dan mag je er niet in. Nou zeg, wat een restricties allemaal. Dan maar naar Hofwijk. Of het liefst eigenlijk nog zo'n natuurbegraafplaats. In zo'n pod gepropt en dat er dan een boom uit je groeit. Dat lijkt mij nog het mooiste. En zeker geen huilerige begrafenis maar een feest. Per slot van rekening ga ik wel naar iets veel mooiers dan hier en dat is toch wel een feestje waard. Ik kijk er al naar uit! Tot het zover is, geniet ik hier wel.

"Wie de baas is over zichzelf, hoeft zich niet te meten met anderen."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Het ging goed gisteren, met Rainbow en de vis. Tussen de middag had hij het kuipje Sheba op gesmikkeld en had hij dus nog wat in zijn maagje zitten. Ook lijkt hij ervan te hebben geleerd nu, tenzij dit ook te maken had met een niet compleet lege maag. Hij schrokte het niet binnen en liet zelfs een beetje staan. Toen hij even later in de buurt kwam van het bakje van Aurora waar nog een restje in zat, liet hij dit ook ongemoeid. Zo dan, dat zou hij normaal nooit hebben laten gaan, zo’n kans. Of hij heeft ervan geleerd, of zijn maag zat gewoon vol genoeg. Ik hoop eigenlijk dat het een combinatie is van die twee.

Zo meteen krijgt de jongeheer zijn lunch ook weer. Ik hoop dit te doen zonder dat Skylar daar lucht van krijgt. Die groeit echt dicht anders en dat is nou ook weer niet gezond. Hij vindt het niet eens echt super lekker of zo, maar het is eten dus werkt hij het naar binnen. Die twee zijn vanaf hun geboorte nooit iets tekort gekomen en gedragen zich alsof ze sterven van de honger altijd. Nou kan dit bij Rainbow wel het geval zijn. Doordat hij die brokjes gewoon niet moet. Best zielig als ik er zo over nadenk. Ik heb er gewoon echt niet bij stilgestaan, nu ik zelf haast geen brood meer eet, hij daardoor ook niet meer mee eet. Maar goed, je komt er vanzelf achter, al had ik er gewoon zelf wat meer bij na moeten denken. Nu de boodschap goed is overgekomen, zal ik het ook zeker niet meer laten gebeuren.

Voortaan mag mijn kleinste jochie lekker lunchen. Misschien gaat dan ook zijn felle gedrag over, als er iets te eten valt dat hij lust. Blazend bewaakt hij zijn ‘prooi’, daar mag niemand aankomen. Ze doen dat ook niet, ze kijken wel uit. Ook met die snoepjes voor ik ga slapen. Oh wat is hij dan bezig. Helemaal door het dolle is hij al, als ik mijn tandenborstel ga pakken. Hét teken dat het bijna snoepie tijd is. Als een dolle raast hij heen en weer tussen mij, waar ik ook ben, en het plekje waar de snoepjes staan. Als ik dan ga zitten en de pot pak waar ze in zitten, gaat hij bijna uit zijn dak. Hij springt dan heen en weer van de tafel op mijn benen. Dat gaat wel eens mis ook en daardoor heb ik de krassen om dat te bewijzen. Heel pijnlijk, die katten krabbels.

Dan moet de pot nog open en daar kan ik dan niet eens mijn hand in doen, daar zit hij al met zijn koppie bij. Hierdoor wijs geworden in het verleden, zitten de snoepjes ook nog eens in een zipzakje. Daarom moet hij wel wachten. De snoepjes doe ik voor de drie heren van het gezelschap in een klein schaaltje, Aurora krijgt ze zo op de grond, die wil geen bakje. Ook goed. Rainbow krijgt als eerst en probeert me in mij vingers te bijten als mijn vuist vol snoepjes onderweg is naar zijn bakje, zo fel is hij. Skylar wil er dan ook wel eens bijspringen maar die wordt dan direct weg geblazen door zijn kleine broer. Bij het in het bakje gooien van de snoepjes moet ik mijn hand snel wegtrekken, anders staan daar ook de tandjes weer in. Voor de snoepjes het bakje raken, heeft Rainbow er al eentje te pakken, zo snel is hij. Echt bizar hoor.

Dan krijgt Skylar zijn bakje, dan Aurora haar handje vol op de grond en dan Moonlight. Die maakt zich niet zo druk om dit soort dingen. Hij vindt ze best lekker maar soms heeft hij er niet eens trek in en laat hij de helft staan. Ook zo’n rare snuiter. Als de snoepjes op zijn, willen ze bij elkaar kijken of er nog iets te halen valt. Aurora gaat dan altijd eerst even wat drinken en dan eten Rainbow en Skylar haar kruimels van de vloer. Dan de andere bakjes nog even af. Als alles vakkundig is leeg gelikt, gaan ze elk hun eigen kant op en gaan ze braaf slapen, net als ik. Een heel ritueel altijd dat best even intensief is vaak. Ik moet dan ook echt niet proberen het over te slaan. Dit is meestal rond tien uur en vanaf een uurtje of half tien, voel ik vier paar ogen strak op me gericht. Wanneer gaat ze die tandenborstel halen? Vaak zijn het maar drie paar want soms moet ik Moonlight roepen dat er snoep te halen valt.

Ik ben al blij als ik ongeschonden uit de strijd kom. En dat alleen door de kleine Rainbow. Die is toevallig wel de grootste boef van het stel. Ik ben weer thuis. Het valt echt zwaar, zo'n uurtje extra erbij. Zo raar vind ik dat zelf, dat zo'n uurtje zoveel kan schelen. Maar goed, daar zal ik ook nog wel aan gaan wennen. Het zullen er toch echt een keer acht moeten worden. De bedrijfsarts ging niet door. Daar werd ik gisteren over gebeld. Maar ik ben toch om half tien begonnen, de tijd van de afspraak. Ik denk ook dat ik dit door ga trekken naar de komende dagen dat ik moet werken. Ik heb dan 's morgens iets minder tijd maar hoe verder de dag komt, hoe vermoeider ik word.

Dan is het fijner als je zo wel vroeger thuis bent. Even uitrusten op de bank en dan heb je misschien nog een heel klein beetje tijd om iets te gaan doen nog. Als is het maar een beetje schilderen. Als ik straks die twee dagen tussendoor steeds vrij ben, zal de maandag en de dinsdag achter elkaar wel even zwaar zijn, dat weet ik nu al. Maar toch, dan heb ik daarna ook weer twee daagjes en zo lijkt er dan toch iets meer speling te zijn, al is dat maar nep natuurlijk. Toch voelt dat anders. Hier thuis moeten ook dingen gebeuren en ik liep steeds tegen die vermoeidheid aan het einde van twee weken op. Misschien kan ik dit zo voorkomen. Even afwachten een paar weekjes en dan weet ik het.

Er wilden weer mensen wat werkjes van me kopen. Ik wist alleen echt niet wat ik ervoor vragen moest. Maar ik krijg hulp hierbij. Karina is een kei in boekhouding, wist ik veel. Die rekende zo eventjes snel voor me uit wat ik voor iets als minimum moest vragen. Ik hoorde mijn hersentjes nog kraken toen ik zat te bekijken hoe ze dat deed. Ik maak voor haar nu een lijstje met wat alles me kost, zoals doeken en verf en dat soort dingen. Dan maakt zij voor mij een lijstje met wat ik voor bepaalde dingen moet rekenen. Daar had ik zelf nooit zo uit gekomen in elk geval. Ik ben daar een enorme kluns in en wil alles weggeven. Maar, dat zei ook nog iemand anders tegen, dan durft ook niemand meer om iets te vragen. Dat leek me dan ook wel weer logisch, dat begreep ik wel.

Dat wordt dan een goede opstart voor als ik straks mijn webshop ga maken. Ik ben er heel blij mee, dan heb je echt een normaal gerichte prijs en geen natte vinger werk. Ik wil ook steeds meer kunnen schilderen en als je vaak iets doet, word je er vanzelf beter in. Ik ben nu klaprozen aan het oefenen. Dat ging makkelijker dan ik had gedacht. Nu ik aan het opletten ben, hoe lang ik over iets doe, merk ik dat er toch best wel aardig wat tijd in een stuk of pot zit. Dotten duurt helemaal het langst maar dat is dan ook echt precisie werk. Ook leuk om te doen hoor. Maar bloemen schilderen vind ik het leukst. Ik ben al voorzichtig kleine beestjes aan het proberen, zoals vlinders en lieveheersbeestjes. Later wil ik gewoon alles kunnen, later als ik groot ben haha. Laat ik dat maar veranderen in later als ik slank ben, lijkt me beter en makkelijker te verwezenlijken. Groter ga ik namelijk echt niet worden meer.