"Als ik mijn kat wek, lijkt het net of ze de persoon dankbaar is die haar de kans geeft om weer in slaap te vallen. "

Michel Audiard

Ik las laatst ergens iets waarvan ik dacht, oh zit dat zo! Het was nou niet iets waarvan ik het op zou gaan zoeken maar op het moment dat je het antwoord leest, denk je dat je dat altijd al had willen weten. Mensen met katten zitten namelijk vaak genoeg met een kattenkont in hun gezicht. En waarom doen die gekke katten dat nou? Is het om te laten zien dat ze 'schijt' aan je hebben? Dat dacht ik al niet want het is meestal nou juist net nadat ze je al een heleboel koppies hebben gegeven. Daar moet dus meer achter zitten bij die achterkant in your face houding. En toevallig las ik daar iets over.

Het is de kattenmanier van een high five zeg maar. High ass in your face meer, maar dat komt dan ook door onszelf omdat we niet op zijn kats meedoen. Let maar eens op want ook als ze je koppies komen geven langs je benen, slaan ze er ook meestal met hun kont tegenaan. Je krijgt zo eigenlijk de hele kat langs je been. Van het puntje van hun neus tot het laatste stukje kont met staart. Ze hebben namelijk geurklieren overal. Van de hoeken van de mond, de zijkant van hun hoofd, onder de kin en oren, langs de hele staart en tussen hun tenen. Zo dan, ik had het idee dat die klieren alleen in hun mondhoeken zaten. Een kat is zowat een wandelende geurklier.

Als ze het bij elkaar doen, koppies geven, wrijven ze hun koppen en lichamen en staarten tegen elkaar om goedkeuring aan te geven. Het kan ook bedoeld zijn, in een kolonie katten bijvoorbeeld, om een vertrouwde familiegeur te creëren binnen de groep. Ze benaderen elkaar dan met een hoge staart. Ze beginnen met hun hoofd, wrijven zo langs elkaar heen tot ze met hun achterwerk naar elkaar toe staan in tegengestelde richting. En daar zit het dan in, want als ze dit bij ons doen, blijven wij stil op onze plek zitten, in plaats met ze in tegengestelde richting te bewegen en zo eindigen wij dan met die kont precies in ons gezicht. Het is dus onze eigen schuld eigenlijk.

Van hun kant af is het alleen maar liefdevol bedoeld. Ze proberen zo onze aandacht te trekken of te communiceren. Dit gedrag laat ons alleen maar zien dat ze van ons houden en het is een, voor ons dan, beetje rare manier maar het is gewoon kattenliefde. We mogen het dan ook als een compliment zien als we in hun ene oog mogen kijken van zo dichtbij. Ik wist altijd wel dat het om een liefdevol gebaar ging van hun kant, en nu ik dit weet vind ik het ook zo logisch dat ik het zelf had kunnen bedenken. Waarschijnlijk ben ik daar toch net te blond voor. Maar ook dat wordt tegenwoordig wat donkerder, zeker nu in de winter en ik zie er de laatste tijd enorm veel antiek blond tussen. Ik heb erover gedacht om het te gaan verven maar ik laat het gewoon lekker zo.

Gekken grijzen niet, zei mijn moeder vroeger altijd, toen ik haar ging plagen dat ze grijs werd. Toch bleef ze er altijd nog redelijk donkerblond bij. Mijn oma daarentegen, die had van dat prachtige witte haar. Dat wil ik ook wel, als het dan toch grijs moet, dan maar zo licht mogelijk. Antiek blond dus. Het is nou eenmaal zo en dan weet ik ook dat ik niet gek ben gelijk. Daar zijn de meningen denk ik nogal over verdeeld maar ik heb nu het bewijs uit mijn eigen hoofd groeien. Als ik dat er dan uit verf, dan is dat weer zo'n gedoe om het te kunnen bewijzen. Ik laat het maar zo voortaan. In de zomerzon bleekt het meestal toch ook altijd wel, alleen in de winter niet. Komt door die veel te korte dagen volgens mij. Want dat zijn het echt, te korte dagen.

Aan de ene kant wel heel gezellig om alle lichtjes dan aan te doen, ruim voor het eten. Maar als je dan slaperig wordt en naar bed wilt, dan moet ook alles weer uit. Ik moet mijn tijdschakelaars weer eens overal tussen gaan pluggen. Dan gaat het allemaal automatisch. Behalve al die dingen waar batterijen inzitten en daar heb ik nogal wat dingen van staan. Al kan je sommige van die dingen ook met ingebouwde timer kopen, zoveel uur aan en zoveel uur uit. Alleen heb ik die niet. Ik heb mijn twee lantarens staan, drie kaarsen gekleurd met afstandbediening, twee kaarsen op standaard, kaars in lantaren, nog meer kaarsen, stukjes gemaakt met van die kleine lampjes ertussen, takken in mijn kunstboeket, en zo nog veel meer. Allemaal op batterijen.

Je hebt een tour door het huis als je ze allemaal aan wilt doen en je bent dan ook wel even bezig ermee. Hetzelfde geldt natuurlijk de andere kant op, als alles uit moet. Dan ben je daar ook weer even mee bezig. Vroeger was ik een nachtbraker, dan was ik zo door alle batterijen heen. Tegenwoordig, na mijn ziek zijn, ben ik de avonden geradbraakt of ik overdag nou veel of niks gedaan heb. Daarom probeer ik meestal voor snoepjestijd, iets voor half tien, de tour al gemaakt te hebben. Ondertussen ook tandenborstel pakken gelijk en dat soort dingen, drinken voor de nacht. Het laatste lampje dat dan aanblijft, is dat boven de bank en de gang.

Die kan ik tegelijkertijd uitdoen, of aan natuurlijk, met een afstandbediening, waar ook weer batterijen inzitten trouwens. Maar na de snoepjes ben ik dan al zowat klaar om te kunnen gaan slapen. Wel bizar dat er zoveel op batterijen werkt en dat moet allemaal of vervangen, of opgeladen worden. Wat denk je van de klok aan de muur, de gsm, de dampers, allemaal batterijen. Alleen de katten en ik nog niet. Zij hebben meer energie dan ik, maar ja, die liggen dan ook zo'n zestien uur per dag op te laden en als ik op wil laden, dan willen ze dat ik ze bezig ga houden. We komen er wel uit hier met zijn allen, ik krijg konten genoeg in mijn gezicht om dat zeker te weten. Je zou er van in de kerststemming komen zowat. Niet dat alleen maar ook van de lichtjes, en zeker van het zien van de hier geplaatste foto, zijn ze niet koddig, vooral puppy Jezus? Ja oké, het zijn geen katten maar ik ben net zo gek op honden, ook al heb ik die nu even niet in huis.

"Een kat kies je niet, een kat kiest jou. "

Philioppe Ragueneau

Ik ben vandaag wel een beetje inspiratieloos hoor. Die blog van gisteren vloog zo uit mijn vingers. Nu bedacht ik me opeens, oh ja, ik moet nog schrijven ook. Ik ben dan ook vandaag weer bezig geweest. Ondertussen heb ik zo al, tussen de opdrachten door, wel elf potten zitten maken voor Sophia. Ik heb het daar nu dan ook wel een beetje mee gehad. Dat is niet het enige, ik denk wel dat ik nu wel genoeg heb. Niet dat je ooit genoeg kan hebben natuurlijk. Hoeveel zieke kindertjes zijn er wel niet. Maar met een meer praktische gedachte, we moeten het nog wel kunnen dragen natuurlijk. Anders krijgen we het hier niet weg en ik wil in het nieuwe jaar toch wel wat dingen mijn huis uit hebben.

De enorme tas vol snoep weegt ook al aardig en dat moet dan nog in die potten gestopt worden. Die wegen ook weer mee en dan sjouwen we ons een breuk straks. Volgens mij gaan ze ons niet opnemen in het Sophia meer, dus dat kunnen we dan maar beter voorkomen. In die zin dus dat we genoeg hebben nu wel. Goh, als je toch eens zo rijk zou zijn, en dan iedereen met iets kunnen helpen. Zou dat niet mooi zijn? Helaas, dat kan ik vandaag de dag nog niet zeggen. En dan zou ik het wel doen maar dan zou ik het tegen niemand zeggen. Dat is hetzelfde zo met goede doelen. Daar zou ik niet over op gaan scheppen of zo. Gewoon doen, soms kan je het gewoon melden, zoals bij Sophia, omdat het niet van mij af kwam, ik stapte gewoon mee in. Soms is dat helemaal niet nodig om te melden en soms wel, om anderen er bewust van te maken.

Dat maakt punt één ieder voor zich uit verder of je geeft of niet, punt twee doe je dat niet om op je borst te kloppen. Soms komt zoiets ter sprake maar meestal zeg ik dan dat ik mezelf een enorm goed doel vind. En laten we eerlijk zijn, dat is toch ook zo? Je kan pas een ander helpen als je zelf geen hulp meer nodig hebt. Sommige mensen geven makkelijk, anderen wat minder makkelijk maar als ik hier in Nederland zo af en toe eens die ophaalacties zie, als er weer eens ergens een ramp is geweest, dan zijn wij Nederlanders wel erg vrijgeven. Er zijn echt wel veel goede doelen waarvan ik de boel niet vertrouw en daar zou ik dan ook zeker niks aan geven. Maar als je heel rijk bent, dan kan je zelf iets opzetten en weet je waar alles blijft. Lijkt me beter.

Ik vind het nu echt wel winterweer hoor. Oké er ligt geen sneeuw, God zij dank, maar het is koud, somber, nat. Echt de donkere dagen voor de kerst. Waar ik helemaal niet blij mee ben, alsof je een soort vampier bent. Al om half drie kan het daglichtlampje aan. Anders zie ik al niks meer. Dat is toch wel heel erg vroeg toch. En de katten snappen daar dan ook weer niks van. Die beginnen steeds vroeger om eten te zeuren. Ja dag jongens, gewoon op tijd. Ze kunnen nog steeds geen klok kijken, dat zal het zijn.

Gisteren hadden ze er zo totaal geen erg in hoe laat het was, dat toen de wekker ging voor snoepie-tijd, ik totaal onder de poot gelopen werd. Echt hoor, ik kon nog net wat dingen grijpen voor het op de grond viel. Moonlight en Rainbow hadden boven liggen slapen en, vooral Rainbow, vlogen van de trap af en in dezelfde snelheid de tafel over. Jeetje zeg, ik schrok me haast lam. Gekke gozers! Levensgevaarlijk ook. Ik had mijn mok maar net te pakken, die was nog half vol koffie. Gelukkig niet heet meer maar dat wisten ze natuurlijk niet. Had ik mooi brandblaren op mijn benen gehad anders.

Die wekker, het heeft even geduurd maar uiteindelijk werkt het wel goed. Alleen Moonlight wil nog wel eens vlak voor tijd voor mijn neus gaan zitten staren. De laatste tijd liggen ze meestal allemaal ergens rustig te slapen. En dan gaat die wekker nou, dan vliegen ze overal vandaan als een stelletje gekken. Soms is het zo grappig, als je aan Rainbow kan zien dat hij zo uit een diepe slaap is gaan rennen. Dan zit hij nog helemaal te wankelen voor mijn neus en ziet hij er verdwaasd uit. Heel geinig om te zien. Die snoepjes die weten wat hier. Wat een commotie allemaal, zo gek zijn ze erop.

Ik ben meer gek op cadeautjes maken, ik heb er vandaag ook weer twee gemaakt. Nu moet ik nog één ding afmaken en één ding nog inpakken, of meer een doos dingen dan, en dan heb ik alles klaar. Dit jaar zit het allemaal in dozen of doosjes zowat, allemaal aan de maat, ik weet niet goed waar ik ze al die tijd moet laten. Ik denk dat ik ze toch maar in een tas ga doen of zo voorlopig. Het is anders heel de tijd zo rommelig en dat vind ik niet zo prettig. Al dat glas is ook al zo rommelig. Goed idee, ga ik morgen doen. Dan is alles ook wel droog, kan dat ook ingepakt worden, net als de spullen voor Sophia en zet ik het desnoods allemaal even boven of zo, in de slaapkamer waar ook al de dozen staan.

Als het hier maar een beetje weg is. Opgeruimd staat netjes. Sinds ik ben begonnen met op glas te schilderen is het hier altijd wel een beetje rommelig, in het hoekje van mijn bureau maar ook dat begint een beetje te beteren. Veel plekjes erbij gemaakt om op te ruimen. Als het nou nog eens opgeruimd wordt in mijn hoofd, dan zijn we al een heel eind. Maar dat komt ook nog wel. Voor nu is het alweer erg donker, katten willen eten en ik zelf eigenlijk ook wel. Daar ga ik maar eens even voor zorgen. Dan kan ik daarna lekker bank gaan hangen. Morgen vroeg er weer uit, voordat het licht is. Maar ja, dat is niet moeilijk in deze tijd van het jaar want dan kan je nog uitgeslapen hebben ook.

"De stilte van katten is besmettelijk. "

Annie Deperey