"Een kus kan een mensenleven ruïneren.

Origineel: A kiss may ruin a human life.
Bron: A Woman of No Importance (1893) IV"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Al heel vroeg was ik klaar wakker vanmorgen. De afgelopen drie nachten vond ik toch heel raar. Ik word wakker, voel me uitgerust ook en als ik dan op mijn klok kijk dan is het pas net middernacht geweest. Hè? Hoe kan dat nou? Het lijkt echt net alsof ik een hele nacht gehad heb al. Ik ben maar een beetje op Facebook gaan zitten kijken en zo maar na een tijdje voelde ik toch wel dat ik weer heel erg slaap kreeg. Nou ja zeg, wat gek is dit! En zo gaat dat nu al drie nachten. Ik kijk nu maar gelijk hoe laat het is, dan hoef ik me daar in elk geval niet meer over te verwonderen. En vannacht dus ook weer, net half één geweest. Vreemd geval vind ik het.

En in de ochtend word ik ook gewoon zonder problemen wakker. In de nacht altijd er even uit geweest nog en dan protesteert Aurora altijd omdat ze dan eigenlijk zo lekker ligt. Ja jammer joh, ik moet gewoon even. Dan zit ze te wachten tot ik terug ben en probeert ze zo weer het precies zelfde plekje te veroveren. Om haar tegemoet te komen, probeer ik weer net zo te gaan liggen. Lukt niet altijd maar ik doen mijn best. Met een zucht gaan ze dan weer liggen en dan begint ze zo hard te spinnen, dat ik er niet van kan slapen. Echt hè, zo blijf je aan de gang. Maar ik vind het zo lief en het slaapt zo lekker, met de kat in je armen.

Soms ligt er dan eentje bij mijn voeten en soms ook nog eentje in mijn knieholtes. Dat gebeurt maar zelden hoor, dat er drie liggen. Skylar slaapt nooit bij me, die komt alleen 's nachts keiharde koppies geven. En dan alleen als er geen enkele andere kat ligt. Jammer hoor, dat ze niet allemaal gek zijn op elkaar. Dan zou ik helemaal genoten hebben! Ik zal het hiermee moeten doen maar daar ben ik dan ook wel heel dankbaar voor hoor. Alleen als je zelf niet lekker kunt liggen erdoor, dan is het even lastig. Maar ik hoef maar een beetje te draaien en dan gaan ze vanzelf ergens anders liggen. Dan kan ik weer in een betere houding kruipen.

Vanmorgen ben ik er vroeg eruit gegaan. Soep afgemaakt, aangekleed en dan wachten tot de dames er zijn. We hebben zo rond tien uur afgesproken. Eentje uit Zeeland, twee uit Bergen op Zoom en eentje uit Den Haag. Ik heb soep gemaakt en zorg voor drinken en koffie en thee. Dan neemt er eentje broodjes en beleg mee, een ander weer wat bij de koffie en weer een andere wat te snacken. Omkomen van de honger zullen we absoluut niet. We hebben aangegeven uit welk boek we wat dingen willen bespreken maar je weet nooit hoe het loopt. Al pratende kom je van het ene op het andere en soms neemt zo'n dagje een geheel eigen loop. Hoe het vandaag zal gaan, dat zullen we nog maar even moeten afwachten. Het is in elk geval altijd leuk en gezellig en we leren er altijd veel van. Over de boeken raken we geen van allen uitgesproken.

Er komt een tijd, dan heeft de hele wereld deze boeken in de kast staan maar nu is dat nog lang niet zover. En de mensen die ze lezen, zoeken elkaar een soort van op of komen op elkaars pad. Dan ben je zo blij dat je erover kunt praten, zonder dat je raar wordt aangekeken. Niet dat ik me daar iets van aantrek hoor, het is meer dat je niet van gedachten kunt wisselen dan. Mijn familie vraagt wel eens iets en ze nemen aan wat ik ze erover vertel maar dat is wel anders dan met mensen erover praten, die hetzelfde weten als jij. Toen ik pas las vond ik dat wel lastig. Ik vond al snel groepen op Facebook hierover en daar merkte ik wel, dat ook onder de lezers niet iedereen op hetzelfde niveau zit. Dat is natuurlijk niet erg, alleen wel als er dan ook nog mensen zijn, die dan lelijk tegen elkaar gaan doen.

Eén van de redenen dat ik toen zelf, samen met Agnes, een Rulof groep begonnen ben. Dit is een fijne groep en dat willen we ook graag zo houden. Ook hier is niet iedereen het met elkaar eens of denkt hetzelfde, dat gaat ook bijna niet. Iedereen loopt wel op hetzelfde pad, alleen is niet iedereen even ver. Dat geeft niet, kwestie van evolutie en daar moet je erg in houden. Maar het is niet nodig om dan lelijk tegen elkaar te doen. Dan word je gewoon uit de groep gezet. Niet zo moeilijk. Als ik vind dat zwarte Piet moet blijven en jij niet, dan wil dat nog niet zeggen dat ik je kop eraf moet slaan. Of dat nou met woorden is of met daden. Dat moeten sommige mensen gewoon nog leren. Wat ik al zei, die lopen een stukje meer naar achteren. Er lopen er nog veel meer voor me hoor, ik verbeeld me niks. Het is gewoon een soort logica, waar niet aan te tornen valt. Iedereen komt ooit even ver. Dat lijkt mij helemaal geweldig!

Ondertussen zijn de dames al weg en heb ik al geslapen op de bank. Vandaar mijn late blog, ik wilde alleen even op de bank zitten voor ik op zou gaan ruimen maar ik was opeens out. Daar kwam ik pas achter toen ik wakker werd. Ja, logisch, ik was wel moe. Maar vergeleken met vorig jaar, dat was toen geloof ik wat later in november, toen heeft het een week geduurd voor ik ervan hersteld was. Wat een verschil met nu dan, zeg! Ik ben in de avonden natuurlijk altijd al op maar geen verstijving, geen krampen, wat een feest eigenlijk. Als je gezond bent, dan zou je hier niet eens moe van worden, dat is wel wat anders weer maar voor mij is dit gewoon bewijs van een enorm vooruitgang in het afgelopen jaar.

Morgen vertel ik de rest wel, ik plaats snel mijn blog en dan ga ik lekker de bank weer op. Maar ik ben niet bang dat ik vannacht zenuwpijnen krijg of krampen, met zo'n middagje blijkt het dus te mogen van mijn lijf. Toch aardig van d'r, vorig jaar was ze zo lief niet voor me. Maar ik ben dan ook wel veel gaan bijleren tot nu en ik denk dat dit de beloning daarvoor is. Het was heerlijk om weer zo over de boeken te kunnen praten en ik vond het een heerlijke middag! Dat moeten we toch sneller dan over een jaar weer eens doen hoor! Ik denk dat dat vast wel goed zal komen.

"Een kunstwerk wordt onbegrijpelijk genoemd als het nieuw en onzedelijk als het waar is."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Gisteren dacht ik, goh, wat heb ik toch een rare pijn in mijn arm! De rechter was dat en ik had geen flauw idee waar dat van kon komen. Ik schrik dan altijd omdat mijn ziekte ook nogal eens raar kan verschuiven dus zat ik ook al te denken of ik weer eens over een grens was gegaan. Vanaf de zevende oktober heb ik juist heel voorzichtig, ik had er wel weer van geleerd. Daarom vond ik het maar raar, volgens mij niets verkeerd gedaan. Nou ja, dacht ik, het zal wel. Tot ik wilde beginnen met wat werkjes om af te maken. Opeens begreep ik waar dat pijnlijke gevoel vandaan kwam! Nou ja zeg, ben ik nou echt zo'n watje geworden?

Ik had die nieuwe techniek de afgelopen dagen wat zitten oefenen. Ik vind het prachtig en ik wil er dan ook erg goed in worden want het is iets unieks hier, ik heb het in elk geval nog nooit ergens gezien. Kan aan mij liggen natuurlijk, aangezien ik zowat de deur niet uit kom maar ook online nog niet zoiets gezien. En het ziet er nu al mooi uit, dat kan alleen nog maar mooier worden. En daar kwam dus die pijnlijke arm vandaan. Het is heel anders dan schilderen, dat blijkt wel. En omdat je het spul uit een tubetje moet knijpen, met die reliëf verf dan, en dat ook bijna constant doet, krijg je daar blijkbaar een soort spierpijn van. Ik heb wel te veel gedaan, zo zie je maar, gelijk protest hier. Ik heb mijn arm dan maar laten rusten. Wel jammer want ik had nog graag wat dingetjes af willen krijgen.

Ik had alleen al helemaal geen zin in nog meer pijnlijke spieren, dat komt dan wel weer goed. En het is nu alleen nog maar met die tubes reliëf verf. Alles van de mud is binnen nu, maar ik heb nog niet de kans gehad om dat uit te gaan proberen. Alleen al om het zakje te vullen met mud, is er een instructie video. Dat is niet iets dat je zomaar eventjes uit jezelf goed doet blijkbaar. Oké dan. Daar moet ik dus even de tijd en de rust voor nemen, anders gaat me dat niet lukken. Stel dat ik daar dan nog harder in moet knijpen? Dan zal ik daar ook niet al te lang achter elkaar mee bezig kunnen zijn zeg. Wel goed dat ik even een paar dagen helemaal niks kan doen. Dan kan dat even bijkomen allemaal, anders heb ik zondag nog een lam armpje.

Vanavond ga ik soep maken, pas laat opzetten en dan de hele nacht trekken. Morgenochtend vroeg eruit en dan de soep afmaken. Morgen komen de dames van mijn Rulof leesgroepje gezellig langs. Ik ben benieuwd hoe het me dit keer af zal gaan. De laatste keer was ook hier, meer in verband met mijn ziekte ook. Vorig jaar, weet ik nog, moest ik er een hele week van herstellen. Dat zal nu wel beter gaan, omdat ik ook veel vooruit ben gegaan in de afgelopen maanden. Het is nog lang niet waar ik hoor te zijn maar goed, zolang het vooruit gaat mag ik niet klagen. Natuurlijk gaat er ook wel eens een stapje achteruit maar ik weet ook ondertussen, dat dit gewoon zo hoort. Ik raak er niet meer van in paniek, zoals ik er vorig jaar wel van in paniek raakte.

Daar had ik het op mijn werk vanmorgen nog over, als ik naar vorig jaar kijk, rond deze tijd, kon ik niet veel meer dan de hele dag op de bank hangen en heel veel slapen. Ik ben nu echt al ik weet niet hoeveel beter dan toen! Aan de andere kant, als ik kijk naar waar ik dan zou willen zijn, dan zit er nog bijna net zo'n lange reis aan vast. Ik zou natuurlijk gewoon het liefste een normaal leven willen leiden. Gewoon naar je werk kunnen, dagjes weg met vriendinnen, leuke dingen doen en dat alles gewoon tegelijkertijd, zonder het gevoel te hebben te zullen instorten. Ik vraag volgens mij niet zo heel veel, gewoon normaal, voor zover ik weet.

Ik heb gisteren weer zo on die grappige Rainbow moeten lachen. Ik heb ze zelf verziekt natuurlijk, door ze veel te vaak iets te geven als ze zitten te bedelen. Nu probeer ik het kwaad dat ik heb aangericht een beetje te herstellen, door te proberen ze een beetje te negeren. Ik eet dus meestal alleen maar iets, als zij ook aan het eten zijn of net gegeten hebben. Zo kan ik niet zitten met het idee, ja maar ze hebben vast ook trek. Ik ga een beetje te ver in mijn willen zorgen voor, dat weet ik zelf ook wel. Ik denk dan altijd, het is toch niet fijn als je niet zomaar zelf kan pakken wat je wilt. En meer van dat soort dingen, daarom probeer ik er van alles aan te doen dat ze niets tekort komen.

Maar ja, dat ik nu niets meer in mijn mond kan steken of er komen er twee aangerend, is mijn eigen schuld en gaat ook wel iets te ver. Ik eet dan nu gewoon op en geef ze niets. En dat vinden ze raar maar ze blijven, hardnekkig als ze zijn, gewoon zitten tot ik alles op heb. Soms blijft eentje van hen nog even langer zitten. Alsof ze verwachten dat ik stiekem nog wat achter de hand heb of zo. Daar moet ik ook al om lachen natuurlijk. Maar Rainbow deed gisteren nog iets veel leukers. Hij hield bij elke hap zijn koppie schuin. Dan weer naar links en dan weer naar rechts. En terwijl hij zo elke hap van mij met een schuin koppie zat te bekijken, ging hij dat steeds schuiner doen. Op het laatst was het zo schuin, dat hij van de tafel kiepte. Ik stikte er bijna in van het lachen zowat!

Volgens mij vond hij het zelf een stuk minder maar ik kon er bijna niet meer mee stoppen. Met lachen. Nu net ook weer, hij gebruikt steeds vaker dat schuine koppie. Ik zit hier te typen en hij wil wel graag eten. Dus komt hij aandacht vragen. Met een schuin koppie kijkt hij naar mijn handen op de toetsen, weer van links naar rechts en terug. Ik zie dat vanuit mijn ooghoeken en moet er al om lachen. Als ik dan omkijk en direct naar hem kijk, springt hij vanuit dat schuin gedraaide nekje zo in een keihard koppie tegen mijn gezicht. Oh wat is het toch een heerlijkheid! Poezen, je moet er wel van houden! En dat doe ik dan ook!

"Een dichter kan alles overleven behalve een drukfout.

Origineel: A poet can survive everything but a misprint.
Bron: The Pall Mall Gazette 14 oktober 1886, The Children of the Poets
"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900