Het weekend heb ik veel geslapen en weinig gedaan. Ik kreeg wel weer opeens een aantal pakjes binnen, van Ali. Na zo'n tijd zijn dat net altijd als een soort cadeautje aan jezelf. Het waren weer wat lichtjes voor in de flessen. Ik heb verschillende soorten besteld, om te zien wat nou het makkelijkste of mooiste zou zijn. Maar ook had ik, een hele tijd geleden al, een soort van kruidenrekjes besteld die je op kunt plakken. Dat gaat dan per vijf. Heel handig want de flesjes verf, die ik voor alles gebruik, passen daar precies in. Dacht ik toch. Laten ze nou net iets te klein zijn om goed vast te kunnen klikken.

Heb ik weer, dacht ik nog. Tot ik opeens een helder momentje kreeg. De flesjes kan je het beste liggend bewaren namelijk. Als ik die dingen dus in de hoogte plak, in plaats van in de breedte, dan liggen de flesjes en zakken ze er ook niet uit omdat ze te dun zijn. Dan liggen ze als het ware. Dat zijn dan eigenlijk nog eens twee vliegen in ene klap ook. Mooi, opgelost. Ik plakken, ging weer hartstikke scheef omdat ik dan opeens haast heb en mijn geduld het raam uit is. Maar oh, dat stond me even geweldig, of nou ja, dat is me even handig! Ik had de flesjes rechtop staan in een soort ladekastje.

Twee laden vol en een derde la half maar dat zijn de extra flesjes van kleuren die ik veel gebruik. Die laat ik daar staan. Ik heb net genoeg, ik schrok ervan hoeveel kleuren ik al heb. Ik denk altijd, oh maar die kleur heb ik nog niet en die is mat, die moet ik in glans en weet ik het allemaal. Het afgelopen jaar is mijn verzameling behoorlijk groot geworden, bleek nu opeens. Tachtig flesjes kon ik erin kwijt, er zijn maar vier plekjes over eigenlijk. En dan moet ik alweer nieuwe houders bestellen. Nou, ik zal er van de week gelijk maar eens eventjes één of twee keer twintig doen, ze gaan per vier van die houders waar er vijf in kunnen. Kost niks daar alleen je moet er zo lang op wachten.

Ik heb nu wel weer twee laatjes over maar ik moet hier ook weer alles eens uit gaan zoeken omdat ik alles weer eens kwijt ben. Had ik eindelijk de kerstbalhangertjes gevonden, ik weet dat ik dacht, die leg ik hier, en dan kan ik ze niet meer vinden. Heel irritant! Dus moet alles maar eens even op de grote hoop en dan weer geordend worden. En dan moet je nog hopen dat je alles nog weet te vinden, zodra je het nodig hebt hoor. Echt vervelend is dat, als je nog niet echt een vaste plaats voor alles hebt omdat je al doende andere dingen of plekken handiger vindt. Waar ik wel heel blij mee ben is die ezel van Sonja, even uitgeprobeerd, helemaal geweldig! Dat werkt echt fijn en ook de wat grotere doeken kunnen erop. Me liky!

Ik heb vanmorgen wel de zaak afgebeld. Ik heb de hele nacht liggen blaffen en kuchen en ik was vanmorgen nog vermoeider dan toen ik ging liggen gisteravond. Echt hoor, ik ben bang dat Kim me heeft aangestoken. Ik heb nu echt een veel mindere weerstand dan anders en dat merk je aan dat soort dingen gelijk. Ik had haar van de week op de zaak al gezien, toen zei ik nog zo van, we gaan niet zoenen hoor. En gisteren zag zij er ook niet uit, bij Daisy thuis, zo ziek voelde ze zich. Ik heb me het hele weekend ook wel niet lekker gevoeld maar ik dacht dat dat aan de schrik van het bijna weglopen van de katten lag.

Dat hakte er ook behoorlijk in namelijk en vaak krijg ik dan een soort van terugval, als ik iets ergs meemaak op emotioneel gebied. Nu lijkt er toch wat meer meegespeeld te hebben. Ik voel me dan ook uiterst belabberd vandaag en heb, alweer, niks gedaan. Ik kan er ook niks aan doen hoor, ik lijk wel zo'n zwak teer poppetje maar dat zal ook wel weer beteren, ooit. Voor nu kan ik gewoon niet zoveel hebben als anders. Dat blijkt maar weer, ik heb het zo te pakken. Hopelijk voel ik me morgen wat beter. Vanmiddag leek het iets beter te gaan maar ik voel het nu weer een beetje afzakken. Vroeg slapen maar, dat kan helpen en ik denk toch niet dat ik het lang uit kan houden op de bank. Ik viel nu ook steeds eventjes in slaap.

Wat ik van het weekend wel heb uitgeprobeerd is het mudden. Maar ik ben geen fan, wel van het eindresultaat en zo maar eh, niet van hoe dat allemaal gegaan is. Eerst dat halve pakket, zodat ik niet eens kon beginnen. Toen die lange wacht tot het eindelijk vorige week eens binnen kwam. Doordat de Rulof groep hier vrijdag kwam had ik er dan ook geen tijd voor want zelfs om het spuitzakje met mud te vullen is er een filmpje en daar moest ik even voor gaan zitten. Maar ja, dan doe je pas die potjes met mud open. Die zijn punt één allebei al flink over de datum, te gebruiken tot februari 2018 staat er op maar volgens de fabrikant kon dat helemaal geen kwaad.

Nou, dat weet ik nog zo net niet. Die zwarte zit vol korrels maar is wel 'smeuïger' dan de witte. De witte was helemaal flink dik. En dan kan je er niet mee werken. Er werd wel gezegd dat je er dan de medium doorheen kon doen, dit heb ik dan ook gedaan maar dan nog. Steeds zit het spuitmondje vol met een dikke korrel waardoor je er dan niks meer uit krijgt. Met een speld of draadje er doorheen prikken helpt ook niet altijd en dan moet je echt kracht gaan zetten en spuit er opeens een hele sliert uit. Heel fijn. Dus nee, ik ben niet happy met deze bestelling en al hebben ze me nog zo netjes geholpen, vind ik dit niet prettig. En om nou weer te gaan mailen met, hee, die mud is zo dik als ik weet niet wat, vind ik ook weer zoiets. Ik kan wel aan de gang blijven zo. Dus eigenlijk weet ik nog steeds niet echt hoe het is als je met goeie mud kan werken. Nu is het een gedoe.

Ik zag trouwens de Etsy pagina van die dame die het ontwikkeld heeft, jeetje zeg! Dan ben ik toch wel erg goedkoop. Oké, ik ben dan nog niet zo goed als zij is maar eh, Zo'n lantaren met alleen het glas aan ene kant bewerkt, vraagt ze wel even 80 pond voor! In euro's is dat dus nog een stukje duurder. Of voor een kerstbal, hoe prachtig die ook bewerkt is met mud, rond de 40 pond. En dat zijn normale formaatjes hoor, geen hele grote of zo. Ze zijn prachtig, dat zeker, maar ik vind dat een hoop geld voor een breekbaar kerstballetje, moet ik zeggen. Maar ja, zij is dan ook de bedenkster van het spul, en ik ben een doos en heb geen greintje zakelijkheid in me. Dat zal het eerder zijn. Ik kan er ook niks aan doen, dat ben je of dat ben je niet.

De komende tijd zal ik de quotes uit het kattenboekje gebruiken, die ik tegen kom daarin. Ik heb het voorwoord gelezen, de man heeft het boek geschreven en zijn eigen kat als inspiratie gebruikt. Je moet er maar opkomen, helaas is hij me voor! Misschien kan ik er ooit wat mee doen, wat ik hier met de katten meemaak. Ik schrijf de helft nog niet in mijn blog erover, maar wie weet, levert alles bij elkaar ook nog wel eens zoiets op. Maar eerst moet mijn eerste boek er nog uit. Nu alweer een tijdje niet geschreven, ook geen klein stukje maar goed, dat zal heus nog wel eens komen. Want af komt hij zeker en hij wordt uitgegeven ook. Hoe, weet ik nog niet maar dat is nu nog niet van belang. Het afmaken wel, en dan moet ik toch echt zelf doen. Komt vast goed!

"In het begin schiep God de mens, maar toen Hij zag hoe zwak de mens was, schonk Hij hem de kat. "

Warren Eckstein

Vandaag is mijn kleindochter jarig. Twintig jaar is ze geworden. Jeetje zeg, als je het toch even over het vliegen van de tijd hebt. Vanmiddag gaan we even langs bij haar, cadeautjes geven. Ik woonde in België toen ze geboren werd en ik was er dan ook niet bij. Toch heb ik Kim toen heel hard om mij horen roepen, midden in de nacht. Die nacht was ik zo onrustig, het was niet de datum waarop Kim was uitgerekend dus ik dacht daar niet echt aan in het begin. Op een gegeven moment dacht ik haar te horen gillen om mij, maar ja, ik zat in België en zij in Nederland. Opeens viel de onrust van me af en werd ik heel rustig. Ik zei tegen mijn toenmalige partner, van wie ik de auto niet mocht pakken, 'zo, ik ben oma'. Ik keek op de klok om te zien hoe laat het was.

In de hele vroege morgen ging de telefoon, het was mijn moeder. Ik zei direct tegen haar dat ik wist dat ik oma was geworden en ook precies hoe laat dat was. Mijn moeders mond viel open en ze vroeg of ik al door iemand gebeld was. Nee, ik heb het gevoeld. Zoiets vergeet je nooit meer natuurlijk. Later bevestigde Kim dan ook dat ze inderdaad om mij geroepen had toen. Ja, dat had ik gehoord maar dan niet met mijn stoffelijke oren maar met mijn geestelijke oren. Een bijzonder verhaal en zulke dingen hebben we nu nog steeds. We staan behoorlijk met elkaar in verbinding zeg maar, dat is een ding dat zeker is.

En dat is dan alweer twintig jaar geleden nu. Echt niet normaal! Wat ook niet normaal is dat ik weer een behoorlijk heb zitten janken tijdens een film. Aan de andere kant, na wat ik al heb meegemaakt en wat er vrijdag weer gebeurde, is het niet zo heel erg gek eigenlijk. Ik heb naar een film zitten kijken, a streetcat named Bob. Mijn hemel, voor mensen die van katten houden een echte must see maar mensen die niet gek op katten zijn kunnen het verhaal waarschijnlijk ook wel waarderen. Alleen, toen Bob eventjes kwijt was voor een paar dagen, brak mijn hart, want ik weet hoe dat voelt! Ik zat dan ook hardop te brullen. Het gekke was, dat toen hij opeens weer thuis was, ik nog veel harder ging brullen. Zo blij was ik voor hem en zo'n verdriet deed het me dat mijn Sunshine nog steeds niet thuis is.

Niet echt een slimme filmkeuze dus voor mij maar ja, ik wilde hem zo graag zien, al een hele tijd. Ik had hem van Sonja mogen lenen maar dan moet ik een dvd op mijn pc kijken. En daar heb ik overdag geen tijd voor en in de avond ben ik nog altijd erg moe en heb ik geen puf om dan een film op de pc te kijken. Misschien komt dat nog wel een keer, hoop ik toch, want ik heb er nog een paar die ik op die manier zal moeten kijken en die ik ook graag wil zien. Maar nu kon ik hem op Netflix kijken en dat ben ik dan maar gaan doen. Het heeft me dikke ogen en een snotneus opgeleverd maar het was een geweldige film. Veel emoties voor mij zo, dat dan weer wel.

Krijg ik die bril binnen, vrijdag al maar gisteren pas uit de bus gehaald, de leesbril met de lampjes in de pootjes. Zodat ik in de avond ook lekker lezen kan. Heb ik weer, in de linkerpoot zit helemaal niks. Zelfs geen lampje. Rechts zie je hoe het had moeten zijn maar helaas, het hele gebeuren is links niet te vinden. Alleen de ruimte ervoor, dat kan je zien maar verder kan je er dan niets mee. Via Bol punt com gekocht dus via hen moest ik ook een retourbon uitprinten. Toch maar weer erg fijn dat ik nu een werkende printer heb. Maandag doe ik hem gelijk op de bus. Ik heb geen idee hoe het daar werkt in elk geval, maar ik hoop snel een nieuwe te krijgen, of snel mijn geld terug. Het liefst toch gewoon een goed werkende zodat ik hem kan gaan gebruiken.

Ik vind het niet fijn dat ik zodra het schemerig wordt niet meer kan lezen. Niet dat ik dat nou zo vaak doe tegenwoordig maar toch, als ik eens wel wil dan moet het wel kunnen. Ik heb dan ook weer zo'n leuk boekje binnen. Ik lees eigenlijk niets anders dan mijn Rulof boeken al zijn er altijd wel uitzonderingen die die regel moeten bevestigen. Het gewonnen boekje van de postcodeloterij zal er zo eentje worden. Doe en denk als een kat, heet het. Dat moet wel een leuk boekje zijn! Ik heb er al een beetje doorheen gebladerd en het lijkt me echt heel grappig en met een absolute kern van waarheid. Er staan echt hele grappige quotes in, tekeningen en wijsheden.

Ik zal er eentje uithalen, ik sla het willekeurig ergens open en ik krijg de volgende: "Katten, vrouwen en zware criminelen hebben één ding gemeen, ze vertegenwoordigen een onbereikbaar ideaal en een vermogen om van zichzelf te houden, wat hen aantrekkelijk maakt." Sigmund Freud heeft dat gezegd, blijkbaar. Ik hou wel van zulke dingen. En ik hou van katten. Hét ideale boekje voor mij, dat weet ik zeker. Als ik meer van die pareltjes tegen kom, zal ik ze hier wel delen. Net zoals ik op de foto er ook iets van deel. Leuk!

En wat ik nog meer deel op de foto, oh die Rainbow. Me and my shadow als ik zit te typen en ik vond het wel weer een tijd voor een fotootje. Gaat ie toch net zitten geeuwen! Had ik niet gezien wat ik was meer bezig met hoe ik het cameraatje vast moest houden om een foto met Rainbow er op te verzekeren. Toen ik ze dus terug keek of het gelukt was, lag ik zelf helemaal dubbel. Voor Rainbow was dat het teken om me maar weer met rust te laten, ik had niet genoeg aandacht voor hem. Met zijn staart omhoog wandelde hij uit de hoogte weg. Ik keek hem grijnzend na, de heerlijkheid! Ik heb mijn beschermengelen dan ook nogmaals diep en diep bedankt voor het binnen houden van mijn lieverdjes vrijdag. Daar ben ik nog steeds niet helemaal goed van maar zo dankbaar, dat ik het nog steeds eventjes moet melden. Mijn dank is namelijk enorm GROOT!

"Er bestaat niet zoiets als een moreel of immoreel boek. Boeken zijn goed of slecht geschreven.

Origineel: There is no such thing as a moral or an immoral book. Books are well written, or badly written.
Bron: The picture of Dorian Gray (1891)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Vandaag heb ik wel gemerkt dat ik toch wel erg moe was, van gisteren. Niet meer zoals vorig jaar, dat ik totaal uitgeput was voor dagen. Maar wel dat ik vanmorgen, ondanks de mok koffie, steeds in slaap bleef vallen. Geen krampen gehad, geen zenuwpijnen dus al met al ben ik er blij mee. Vandaag dan maar lekker rustig aan doen, beetje opruimen, afwassen en dat soort dingen. Ik was pas na twaalven in staat om wat te gaan doen. Voor die tijd bleven mijn ogen dichtvallen. De uitputting kan ook komen omdat ik me gisteren echt weer compleet een paniekaanval ben geschrokken. Sjonge jonge zeg, wat kan een mens zich druk maken!

We zaten heerlijk te kletsen, over de boeken en opeens hoorde ik de buitendeur, die van beneden helemaal. Oh? Dat kan helemaal niet zo klinken als mijn deur hier gewoon goed dicht is! Ik vlieg uit de stoel naar de gang en ja hoor, de deur staat wagenwijd open. Ik val bijna flauw want ik weet nog als de dag van gisteren hoe het was om Sunshine zo kwijt te raken. Ik word helemaal duizelig maar dwing mezelf om toch naar beneden te rennen. Geen kat te zien maar ja, die kan naar buiten zijn geglipt natuurlijk. De buitendeur heeft nu een nieuwe drammer erop. Die doet de deur wel erg goed dicht maar wel ontzettend langzaam!

Van boven roept Sonja dat Aurora boven zit en ook Rainbow en Skylar zijn binnen. Alleen Moonlight ontbreekt nog. Ik vlieg nog even naar het stukje van de buitenzolder, ook geen kat. Ik kan niet echt meer denken maar vlieg eerst maar even onder de bank en ik zie al direct Moonlight onder het hoekstuk met grote paniekogen naar me kijken. Het wordt heel even zwart voor mijn ogen, van opluchting denk ik. Ik sta weer op en ik zeg tegen de dames dat ik zoiets nog een keer meemaken, niet zou overleven. Dan kan je me katatonisch terug vinden, heen en weer wiegend met een lege blik en een sliertje speeksel uit mijn mondhoek druppelend. Ik denk niet dat ik dan nog aanspreekbaar zal zijn ooit. Dat zou me gewoon té zwaar vallen.

En alsof ze van boven weten dat ik hier geen woord van overdrijf, zat er waarschijnlijk ook eentje voor mijn deur, streng de katten aan te kijken op de momenten dat ze bij de deur aankwamen om ook eens op de gang te gaan kijken. Niet gebeurd, mag niet, kan niet, gaat vrouwtje kwijlen. We konden gelukkig weer verder met ons gebabbel. Toch gebeurde er ook nog iets bijzonders. Jozef Rulof gaf altijd avonden in Den Haag en Amsterdam, soms ook in Rotterdam. En voor ze gingen beginnen draaide hij dan altijd het Panis Angelicus. Zulke prachtige muziek zorgt voor een mooie sfeer en goede vibraties. We hadden het ergens over en opeens klonk het Panis Angelicus door de kamer. Ik geloof dat we allemaal wel kippenvel hadden. Heel bijzonder was dat ook even weer. Het was weer een geweldige middag mét inhoud!

Maar al die emotie en paniek om de cits, dat was toch misschien net dát wat er voor mij teveel aan was. En vandaar dt ik vandaag lekker rustig doe en alleen mijn blog schrijf. Meer niet, kon ik gelijk ook wat andere dingetjes doen, die waren blijven liggen. Ook had ik eindelijk even goed de tijd om te bekijken waar ik weer mee verwend ben. De cits en ik hebben van Sonja en Tilly respectievelijk brokjes en een mok gehad. Maar Sonja had nog meer dingen bij haar voor me. Zo'n hele grote vaas, wel een meter geloof ik, cilindervormig. En een stuk of acht glazen van Chenet, per stuk in de doos. Die hebben zo'n grappige scheve steel en lijkt het alsof ze kiepen. Daar kan ik wel wat mee, denk ik zo. Maar wat ik helemaal geweldig vind en veel plezier van zal hebben is een tafelezel. Nee, niet iemand waar ik mee kan dineren samen, maar een ding om een schilderij op te kunnen klemmen. De ezel zelf kan ik overal op klemmen ook, op een tafel, mijn bureau, het kozijn maar ook, waar hij nu zit, op mijn kastje op wieltjes. Door die wieltjes kan ik het zo draaien naar hoe ik het licht fijn vind om te werken. Heerlijk is dat!

Daar ben ik wel heel erg blij mee! Al hoef ik haar verjaardagscadeautje er niet meer op te maken. Die heeft ze alvast gekregen, al is ze pas laat in november jarig.

Toen ze hun laatste kitten pas hadden, plaatste ze daar zulke leuke foto's van. Maar eentje sprong daar voor mij tussenuit en die had ik even bij haar gepikt. Ik heb er heel lang tegenaan zitten hikken want ik wilde die gaan tekenen. Kijk, een kat tekenen, dat kan ik wel. Maar een kat van iemand tekenen, die echt bestaat, dat is een ander verhaal. Want dan moet je het diertje erin vangen en dat vond ik eng. Van de week had ik hem eindelijk af en ik heb het aan een paar mensen laten zien. En die vonden kleine Janske wel lijken maar ja, die zijn niet het vrouwtje en het baasje. Maar Sonja vond hem ook wel erg lijken en ze gaf me vanmiddag door dat ook Hans het een mooi schilderij vindt en Janske goed vindt lijken op wat ik getekend heb.

Nou, gelukkig maar dan! Ik vond dat echt heel moeilijk om te doen, vooral de blik in de ogen. Ik moet misschien eens een keertje kijken of ik mijn eigen diertjes ook kan 'vangen' op een doek. Een groot schilderij en dan allemaal bij elkaar of zoiets. Maar goed, daar wacht ik nog even mee. Ik heb nog wel genoeg te doen zo. Agnes had gisteren ook nog een mooie lantaren en één van de agenda's gekocht. Alles stond natuurlijk zo in mijn kast. De rest ga ik denk ik morgen maar eens even op mijn pagina zetten. De kerstdingetjes kunnen er nu wel op natuurlijk! Al wordt het na het weekend weer wat warmer hoorde ik. Ach ja, als het met Kerst en oud en nieuw weer 13 graden is, kijk ik er niet meer van op.