Twee jaar en 186 dagen zonder Sunshine
Gisteren werd ik door een aantal mensen op een prachtig artikel gewezen. Wat een schitterend verhaal weer! En dat is ook waarom ik nooit de hoop op zal geven dat Sunshine ooit nog een keer thuis komt. Dat gevoel heb ik al vanaf het moment dat hij weg is gelopen en dat is nog nooit weggeweest ook. Dat het zo lang zou gaan duren had ik ook niet durven dromen hoor. Ik dacht in het begin echt dat ik hem zo weer terug zou hebben en je kan niet zeggen dat ik daar niets voor gedaan heb. En die eerste weken zal ik dan ook nooit meer vergeten. Ik was gewoon uitgeput. In dezelfde week het nieuws krijgen dat je moeder alvleesklierkanker heeft en je kat die verdwijnt, het gaat je niet in je koude kleren zitten en we hadden al aardig wat andere klappen ook gehad, daarvoor nog.
Toch loop ik nog steeds rond en heb ik nog steeds plezier overal in. Zo'n artikel, daar wordt een mens dan weer helemaal blij van. Blij voor die mensen die hun prachtige rode kater weer terug hebben, blij voor het beestje, dat nu zijn ouwe dag zo heerlijk weer bij zijn baasjes door mag gaan brengen en blij omdat het bewijst dat het gevoel in mij helemaal zo raar niet is. Het kán gewoon en ik blijf erin geloven. Vandaar ook elke dag een blog, omdat het me met Sunshine verbindt, en dat blijf ik doen tot hij er weer is. Wil je het ook even lezen en je verwonderen dat wonderen de wereld niet uit zijn, klik dan hier en zie wat een leuk verhaal het is.
Het pakje dat ik op ging halen, waarvan ik niet wist wat het was, waren weer mijn artdingen, glasverf en dat soort dingen. Dat was de laatste tijd nogal hard gegaan en ook had ik overtrekpapier nodig. Ik wil daar iets op uit gaan printen alleen weet ik niet of dat kan. Dat moet ik nog uit gaan proberen. Het is een ideetje dat ik heb maar ik weet niet of het zal gaan werken. Zo wel, dan wordt het fantastisch, zo niet, zal ik wat anders moeten gaan verzinnen. Ik merk wel, hoe groter de uitdaging is, hoe creatiever ik word. Ik wil het dan toch voor elkaar krijgen. Ik laat het jullie nog wel weten, hoe het uitgepakt is. Voorlopig ben ik druk genoeg met andere dingen, dus dat komt nog wel.
Waar ik het gisteren nog meer druk mee had, was het zoeken naar het kuipje kip dat Rainbow weer eens had gestolen. Ja, ik had beter moeten weten maar je hebt er soms geen erg in, dat je een kleine echte dief in huis hebt. Ik had de twee kuipjes eventjes op het aanrecht gezet maar toen werd ik weer afgeleid door iets en even later kom ik terug in de keuken, staat er nog maar eentje. Ja zeg, Rainbow! Waar heb je het gelaten?! Ik zoeken, overal en dan bedoel ik ook echt overal. Op mijn buik onder de bank, niks. Het hele huis door, op rare plekjes gekeken, maar nergens het kuipje kip gevonden. Hè jasses! Waar kan dat nou toch gebleven zijn?!
Weet je wat het is? Hij heeft er zijn tandjes weer eens doorheen gezet en dan likt hij de saus die er dan uitdruipt op. Maar als ik het niet vind gaat het dus rotten en stinken en komen er allerlei beestjes op af, die je niet in je huis wilt hebben. Hij had al een keer ergens een kuipje doorgebeten ook, dat lag zelfs nog in hun laatje met eten, dat even open stond. Ik moet hier echt alles opbergen namelijk. Maar dat had ik niet gezien en na een paar dagen hing me er toch een stinklucht in de keuken. Het duurde echt even voor ik dat gevonden had, gatverdarrie. En nu kan ik het gestolen kuipje kip gewoon nergens vinden. Zo groot is mijn huis nou ook weer niet maar echt, het lijkt van de aardbodem verdwenen.
Ook tijdens het eten was Rainbow weer lekker bezig. Ik had lekker Roti kipfilet met pindasaus en die is nogal pittig. Daarom kon ik de cits geen stukje kip geven en ik probeer daar toch al niet echt aan mee te doen. Moonlight en Aurora bedelen helemaal niet maar die twee jongste mafiosi, die zijn vreselijk! Die doen voor elkaar niet onder al is Rainbow toch wel het ergste. Ik ging lekker op de bank zitten, mijn bord met eten en de rotiplaat op het dienblad op schoot. Lekker iets leuks kijken en eten, dat vind ik heerlijk. In mijn eentje aan de eettafel gaan zitten, nee, dat vind ik niks.
Rainbow was het er blijkbaar niet mee eens dat hij niets kreeg. Maar die hele pittige dingen kan ik hem gewoon niet geven, al zou ik willen. Hij ging steeds dichterbij liggen en op een gegeven moment lag hij zowat tegen me aan. Toen mijn bordje bijna leeg was, dacht hij, ik krijg gewoon echt niks! Hij wilde me laten weten dat hij toch echt wat te snacken wilden en legde zo zijn pootje op mijn dienblad, terwijl hij me ondertussen licht smekend aan ging liggen kijken. Als het niet zo pittig was geweest, had hij gewonnen. Laat ik het zo maar zeggen. Hoe kan je zo'n koppie anders weerstaan? Puur om hem te sparen kreeg hij niets maar ik vond het nog zielig ook ergens. Ouwe bedelaar, dat is echt zijn talent.
Verder heb ik wieltjes onder mijn kistjes gemaakt en is het een veel handiger kastje op de plek waar de 'krantenbak' stond. Met al die snoeren en gedoe allemaal erachter, was dat een behoorlijk stofnest en lastig schoon te maken daar. Nu hangen de snoeren achterop de kistjes, vastgemaakt met draad en schroefjes, dus van de grond. Er staan wat dingen in omdat ik de snoertjes er doorheen kon doen maar alleen bij mijn modem waren er een paar dingen net te groot dus die moest er toch bovenop blijven staan. Ik moet nog één karaf afmaken en wat kaarsen schilderen en dan ben ik wel klaar met kerst dingen maken. Dan ga ik weer eens een paar schilderijen maken, grote denk ik want ik heb nu die geweldige ezel! Ik heb er al een paar in mijn hoofd, benieuwd hoe ze eruit zullen komen. Ik vermaak me wel in december, sterker nog, ik vermaak me altijd wel!