"Als een kat weigert om iets te begrijpen, is dat met opzet. "

Louis Nucéra

Ik zoek niet meer zo fanatiek nu. Nee, ik heb het niet over Sunshine, al klopt het daar ook bij, je kan moeilijk jarenlang zo fanatiek blijven zoeken, zoals ik dat die eerste maanden deed. Dat houdt geen mens vol. Maar nu met dat kuipje kip heb ik het toch wel wat eerder opgegeven. Alleen ben ik bang dat het straks een smerig iets wordt wat ik dan op moet gaan ruimen. En omdat ik zo nou eenmaal in elkaar zit, lijkt het bij elk hoekje en gaatje in huis opeens te gaan stinken. Slaat helemaal nergens op natuurlijk maar voor mij lijkt het echt zo. Dus elke keer duik ik nu de vloer weer op en wring mezelf in de raarste bochten en zelfs na al deze moeite, is het kuipje kip gewoon echt niet te vinden. Hoogst irritant.

Hij heeft dat echt niet opgegeten dus het moet er gewoon nog zijn. En ik heb het me niet verbeeld en kan het nog bewijzen ook want ik gebruik alles in twee en ik het een oneven aantal kuipjes over. Niet dat iemand me dat vraagt natuurlijk, ik moest het gewoon voor mezelf zeker weten en heb op zulke dingetjes gelet. Echt hoor, ik snap het gewoon niet, het is geen vitaminepilletje dat je hebt laten vallen op een hoogpolig tapijt. Ook iets dat me regelmatig gebeurt en dan vind ik het niet gek dat ik het niet vind. Maar zo'n heel kuipje? Dat zou je moeten zien. Echt een uitgenaste, die Rainbow. Ik geef het op gewoon!

Zo zie je maar, je moet gewoon loslaten. Wat bij je hoort komt dan weer bij je terug. Ik had het vorige nog niet getypt of ik ging even wat anders doen, lampjes voor het raam doen, en ik moest hiervoor het kastje opzij schuiven. Ik was al blij dat er lekker handig wieltjes onder zaten. Wat ligt er onder dat kastje? Juist, het kuipje kip. Het zal al een beetje aan de vloer vast, jasses. Het rook ook sterker dan normaal maar gelukkig stonk het nog niet. Ik heb flink moeten schrobben om het volledig van de vloer te krijgen maar het had gelukkig nog geen beestjes aangetrokken en ik hoefde er ook nog niet van over mijn nek. Alsof Rainbow wist hoe en wat, zat hij me van een veilig afstandje met grote ogen aan te kijken. Ik moest er om lachen natuurlijk maar ik was toch nog eventjes tegen hem aan het mopperen. Alsof hij daar minder van zal slapen.

En toen ging ik nog eventjes een kerstbal mooier maken. Daar was ik lekker mee bezig en het werd best mooi. Ik had er nog twee van die hele grote koperkleurige liggen en als je daar met dezelfde koperkleur van die mooie bloemetjes op maakt, dan staat dat echt heel mooi. Ik heb drie van die standaarden voor kerstballen. Zo kan dat ding drogen zonder te beschadigen door om te rollen. Ik zat lekker bloemetjes te maken maar dan wel met dat ding in mijn ene hand en opeens floept hij er zo uit en met een boogje komt hij bovenop mijn maag terecht. De bolletjes pyjama die ik aanhad, heeft nu dan ook voortaan een grote koperen vlek op die plek. Ik zal die er niet meer uitkrijgen ben ik bang. Ik heb het op de bal nog een klein beetje kunnen herstellen maar het is niet zo mooi meer als het eerst was. Ik hou 'm wel zelf.

Mijn nicht had me een leuke tip gegeven. Tenminste, ik vind van wel. Ik heb die grote kerstbal met de soort van skyline van Rotterdam gemaakt. Maar een glas of fles met het wapen van Rotterdam erop is ook leuk. Of van Overschie, die heeft ook een wapen. Nou is het wapen van Rotterdam best een gedoe maar het kán erg mooi worden. Daarom dacht ik, laat ik eens gaan zoeken naar hoe het wapen van Overschie en Spangen eruit ziet. Laat ik gelijk Delfshaven ook meenemen, daar ben ik geboren. Als ik hier in de buurt een keertje op een braderie ga staan of zo, dan zijn dat dingen die best wel zullen verkopen. Ik ging dus aan het zoeken.

Het wapen van Rotterdam had ik zo gevonden. Best een gedoe om dat te schilderen in het klein maar wel mooi. De kreet die erbij hoort ook, 'Sterker door Strijd'. Delfshaven heeft ook wel een leuk wapen om te maken. Overschie heeft een makkelijk wapen, dat is handiger schilderen, tenminste, sneller klaar. Maar toen ik intypte 'wapen van Spangen' kreeg ik heel iets anders dan ik verwacht had. Ik moest er wel om lachen. Ook omdat het tegenwoordig eigenlijk meer andersom is. In Overschie gebeurt er de laatste jaren veel meer rottigheid dan in Spangen en dat is wel eens anders geweest. Ik heb de gevonden foto's er hier maar bij gedaan, kunnen jullie mee lachen.

Gisteren wilde ik naar Outlander kijken maar de nieuwe aflevering was er nog niet. Daarom ben ik maar naar La Foret gaan kijken. Ik hou wel van Franse series. Nederlands en Engels kan ik altijd volgen, ook al zit ik ondertussen iets anders te doen maar bij Frans moet ik echt opletten. Ik versta het enorm goed maar dan moet ik daar wel op focussen. Dat heeft dan weer tot gevolg dat ik midden in het verhaal zit. En dit was een heel goed verhaal. Zo goed zelfs dat ik mijn slaap opzij heb gezet en het hele seizoen heb gekeken. Oké, ik voel me vandaag daardoor dan niet helemaal helder maar hee, ik heb een maand vakantie. Ik kan doen wat ik wil nog even.

Maar eigenlijk is het een enorm goed teken! Want dit heb ik heel lang niet gekund. Ik heb het dan ook niet geprobeerd maar ik val meestal rond een uur of tien echt haast omver van de slaap. En nu blijkt dat ik dat wel kan weer. Niet dat ik dat elke avond wil hoor. Ik ben heel erg gehecht geraakt aan de routine die ik het afgelopen jaar heb opgebouwd. Daarom wil ik ook geen baan meer met continue diensten. Maar als ik het echt wil, dan kan het dus wel. Oké, ik ben heel suf wakker geworden en ik heb de cits eten gegeven en ik ben weer gaan slapen. Tot wel tien uur, dus helemaal zoals vroeger, waar ik met drie uurtjes slaap per nacht weken lang toe kon komen, nee, dat zal niet meer gaan. Maar toch, voor mij toch weer een overwinning erbij en die moet je koesteren. Dat komt me straks alleen maar ten goede. Zoals alles waar ik tegenaan ga lopen. Dat komt helemaal goed hier!

"Je kunt niemand vertrouwen. Voor katten is dat anders. Als ze je eenmaal in hun leven aanvaarden, is dat voor altijd. "

André Brink

Nog steeds heb ik dat kuipje kip niet gevonden. Ik ruik nog niks ook, so far so good. Dat moet ik dan maar zo zien want ik zou ook echt niet weten waar ik het verder nog moet zoeken. Hij heeft het gewoon erg goed verstopt, die kleine stiekemerd. Ik heb zelfs met een stokje van alles onder de ijskast vandaag gevist, waar ze weer blij mee gingen spelen maar het kuipje is en blijft helemaal foetsie. Ik ruik het vanzelf wel een keer, al hoop ik het toch wel wat sneller te vinden dan dat. Ik snap gewoon echt niet waar het dan zijn kan hoor. Wie weet waar hij zulke geheime plekjes heeft. Het is en blijft gewoon een kleine dief, die Rainbow.

Ik heb ook wat meer plek ondertussen, Kim en Daan kwamen gisteren snel even de dozen met mappen ophalen. Ook al mijn tarotkaarten en pendel spullen zaten daarbij. De dozen stonden me behoorlijk in de weg dus ik ben blij dat ze er niet meer zijn nu. En toen ging mijn dochter ook nog eens een cake bakken, voor het eerst in haar leven geloof ik. Ik was altijd de cake bakker vroeger, al hielp ze me wel altijd met het aflikken van de gardes met beslag. Daar was ze helemaal dol op. Ik waarschuwde haar nu dan ook dat er nog wel beslag genoeg moest overblijven om in de cakevorm te doen. Maar dat had ze wel in de gaten, geloof ik.

Dus vandaag ben ik maar even gaan keuren en ik moet zeggen, ze heeft ons baktalent. Ons wil zeggen, van mijn moeder en mij. Al was ik wel de kampioen in verhouding. Ik heb wel eens aan anderen het recept gegeven maar toen werd ik beschuldigd dat ik dingen had weggelaten omdat de cake niet zo lekker werd als bij mij. Tja, geen idee maar ik had toch echt alles doorgegeven. Waar dat in zit weet ik niet, dat het zo is weet ik wel. Het is iets wat je onbewust anders doet of zo, geen idee. Kim heeft "het", dat is wel zeker, heerlijk was de cake! Echt perfect luchtig en vochtig, geen droge meuk. Dat is bij sommigen wel eens anders. Dat dingetje wat onbewust gaat, zal ze hebben opgepikt in of zo. Dat was wel duidelijk.

Ze had ook nog wat cadeautjes voor me. Glasverf, van een, nu, oud collegaatje van me, dat ga ik natuurlijk snel eens uitproberen. Mooie kleurtjes, daar ben ik nu al blij mee. Bedankt Irma! Kim had ook nog een hele ouwe gsm van Nokia voor me. Niet dat ik daar wat mee kan maar het was wel lachen. Een aantal mensen van het KCC zullen dat nog wel weten, want er zit een hilarisch verhaal aan vast. We hadden eind 2013 een enorme verbouwing, alles werd veranderd en we kregen, enorm tegen ons zin, ook een podium voor de teamleiders. Ik kon dan eindelijk wel zeggen dat ik een hoge functie had maar blij waren we er niet mee. Maar ja, zoals dat gaat, daar heb je niets in te zeggen. Er zaten van die stalen U binten en de mensen die de vloer hadden gelegd, hadden blijkbaar geen zin om dat netjes dicht te maken en waren met het laminaatzeil óm die inkeping heen gegaan.

Hierdoor bleef er een soort klein gat over maar ja, dat zag je niet echt verder. Alleen tja, aangezien ik er werkte, hadden ze dat toch beter wel dicht kunnen maken. Tijdens één van de avonddiensten, liet ik de speciale gsm voor de senioren uit mijn handen vallen. Die moesten we wel hebben want als je een dienst alleen zat, dan kon je de normale telefoon doorschakelen zodat je ook een pauze kon gaan houden. Dan nam je de gsm mee of die gaf je even aan een medewerker. Hoe ik het voor elkaar kreeg weet ik niet maar die telefoon vloog zo over de vloer heen, zo precies dat gaatje in. Het gaatje had zo ongeveer de exacte afmeting om die gsm in te laten verdwijnen, bleek toen.

We hebben nog geprobeerd om hem eruit te krijgen maar ondanks ontvelde armen en het inzetten van de dunste medewerker die er in huis was, is het ons niet gelukt. Ik had hem nog doorgeschakeld staan en af en toe hoorde je dat ding zo onder de vloer afgaan. Oh wat hebben we gelachen! Ik weer natuurlijk. Echt hoor, hoe had ik dat nou weer voor elkaar gekregen. Het heeft nog voor vele hilarische situaties gezorgd en tot een week toe hebben we het ding af kunnen horen gaan. We hebben wel snel geregeld dat er een andere kwam maar goed, als ik had het bewust had willen doen, dan was het me nooit gelukt. En die gsm had ze voor me meegenomen. Ik moest er weer hartelijk om lachen!

Over lachen gesproken. Gisteren moest ik ook zo lachen om Skylar. Aurora lag lekker bij me te slapen, opgerold als een klein wit balletje en ronkend als een ouwe zeeman. Dat kan ze zo goed. Skylar sprong bij Moonlight, die ook op de bank lag. Nu was dit op zich al bijzonder want als zij er ligt, dan komt hij er nooit bij. Ik zie dat hij luistert naar wat dat rare geluidje nou toch kan zijn. Dat is namelijk de snurkende Aurora. En heel voorzichtig sluipend, het leek wel een cartoon, kwam hij dichterbij. Hij snoof een beetje in de lucht en was vlak bij haar. Alsof ze het voelde deed ze haar oogjes open. En blijkbaar was dat weer het sein voor Skylar om de pleitvaart te nemen.

Hij vloog van de bank af en zij lag zich nog af te vragen of er nou wel of niet iets gebeurd was. Ik lag helemaal dubbel. Echt hoor, het zijn van die oelewappers allemaal hier, inclusief het vrouwtje ja, dat weet ik ook wel. Wat kan ik toch om ze lachen, de gekkies. Ik heb er nog net een foto van kunnen nemen, voor hij er weer vandoor ging. Later kwam Moonlight ook weer terug en lag hij lekker samen met Aurora verder te genieten. Dat vinden ze toch het fijnst, als ik niet zit te schilderen maar op de bank hang en zij er lekker bij kunnen liggen. Rainbow ligt ook graag bij me maar ook al niet, als Aurora er ligt. Al gebeurt dat soms wel.

Alleen Skylar komt nooit bij me liggen. Die sluipt 's nachts altijd naar me toe, komt dan heel erg kroelen maar ook heel erg kort. Daar geniet hij intens van en dan gaat hij weer net zo snel weg als hij gekomen is. Ik voel direct dat hij het is want hij is het zwaarste van het hele stel. Het is meer formaatje hond dan kat, wat Skylar betreft en dat voel je wel als ze over je heen lopen. Je voelt al bijna aan hun manier van bewegen, wie er in het donker over je heen aan het lopen is. Terwijl anderen ze niet eens uit elkaar kunnen houden als ze gewoon naast elkaar in het zicht zitten. Maar ja, het zijn dan ook je 'kindjes' en dan weet je dat gewoon. Een heel enkel keertje, ja, dan zit ik er zelf ook naast. Ach ja, zolang het maar niet naast de bank is, vind ik het best.

"Ik houd van katten omdat ik van mijn huis houd. En dat ze er geleidelijk de zichtbare ziel van worden. "

Jean Cocteau