Gisteren moest ik met spoed naar RotterdamP. Wat er gebeurd was weet ik echt niet maar toen ik dinsdagavond mijn damper bij zat te vullen, kreeg ik het mondstukje er niet meer op. Nou ja, wat is dit nu weer? Ik heb van alles nog geprobeerd maar het leek wel dolgedraaid. Nou heb ik niet van die oer-krachtige handjes dus hoe ontstaat dan zoiets opeens? Dat is toch gek, zo van het ene op het andere moment? Daar zit je dan opeens. Ik dacht aan de Q16's die ik nog had liggen, dan pak ik die wel even tijdelijk. Om twaalf uur is de winkel open morgen, dan ga ik er direct heen.

Alleen kreeg ik daar geen normaal pufje meer uit. Ik ben zo 'verwend' of 'gewend' ondertussen aan het direct lung dampen en een sub ohm tankje, dat ik er echt niet meer mee uit de voeten kan. Ik kon me niet eens voorstellen het ooit fijn gevonden te hebben zo. Wat raar!!! De vloeistof smaakt ook heel anders, een soort van dof op de achtergrond of zoiets. Geen idee hoe ik dat uit zou moeten leggen. En ik kreeg het idee aan een rietje te zitten zuigen dat ergens door verstopt is. Echt vreemd! Je kon niet zeggen dat ik er iets aan had. Dan maar niet dampen, al bleef ik het, alsof het miraculeus zou veranderen, proberen af en toe.

De woensdagochtend kwam ik maar niet op gang. Wat is dat nou weer vervelend. Het zal wel aan die donkerste dagen liggen want ik ben ook steeds hartstikke laat wakker, zelfs al zet ik de wekker. Acht uur in de ochtend begin ik pas wakker te worden, de laatste tijd. Dat is echt veel te laat voor mij hoor maar ik hoor de wekker niet eens. Ja die eerste keer, dan denk ik oh ja, eruit. En dan is het opeens acht uur. Ik moest opruimen, stofzuigen en dat soort dingen. Het leek wel alsof ik niet uit de bank te branden was. Uiteindelijk heb ik het toch allemaal gedaan maar wel met het gevoel alsof er overal zakken beton aan hingen. Pas laat ging ik naar RotterdamP.

Vorige week donderdag had ik teveel afgerekend maar omdat ik zo aan het haasten was door de afspraak met Stefan, besefte ik me dat thuis pas. Dat heb ik ook gelijk gezegd en natuurlijk liet ik mijn rare mondstukje zien. Zij pakte zo'n soortgelijk tankje en bij dat mondstukje was dat niet zo. Nou ja, bij mijn eigen mondstukje ook niet, tot gisteravond maar ik heb al wel vanaf het begin last dat hij af en toe lekt. Door te vergelijken met dat andere tankje kwam ik erachter, dat ik gewoon twee, ja zelfs twee, rubbertjes miste. Eentje heel erg klein en de andere lag precies zo, dat je hem eigenlijk niet eens zag. Maar die ontbraken bij mij wel.

Ik kreeg het nieuwe mondstukje gratis, door de verkeerde prijs van vorige week, ook al kon ik dat niet eens bewijzen. Betaal je voor het eerst een keertje cash, heb je zoiets haha. Het meisje grapte nog, het lijkt me niet dat u zoiets verzint. Maar ja, die leest de boeken van Jozef Rulof ook niet. Ik leg haar uit, kijk als ik iets zou stelen, gaat een ander het weer van mij stelen. Oorzaak en gevolg, wat veel mensen karma noemen. Er staat in de boeken ook, eens wordt iedereen zijn eigen politieagent. Toen ik ze pas las, snapte ik dat niet zo. Ik snap het nu volledig, als je steelt, steel je eigenlijk van jezelf. Doe je iemand pijn, dan doe je dat eigenlijk aan jezelf. Want ooit krijg je het terug. Als je je van deze kosmische wet bewust bent, dan ga je echt je uiterste best doen om nooit meer iets verkeerd te doen.

Het zal je niet altijd gelijk lukken, slechte eigenschappen ben je echt niet zomaar in ene keer kwijt. Ergens in de boeken staat ook dat je je nare trekjes moeilijk kwijt raakt, over eentje doe je al zo'n zeven levens voor het helemaal uit je systeem is. Kan je nagaan. Maar als je er bewust op let, dan zal het vast iets sneller gaan. In principe is het heel makkelijk, wat jij niet wil dat er bij jou gebeurt, moet je ook niet doen bij een ander. Zo simpel is het. De jongedame hoefde zich daarom geen zorgen te maken maar ja, dat kan ze ook niet weten dat ik echt zo ben. Daarom vond ik het echt hele goeie service van haar en dus ook RotterdamP. Zo hou je wel je klanten natuurlijk. Volgende week kom ik daar weer wat vloeistof halen, dat staat wel vast.

Omdat ik toch al over slechte eigenschappen bezig ben, kan ik er nog wel eentje vertellen. Een tijdje terug kwam ik ergens, via Facebook, een artikel tegen, waarboven stond "14 tekenen dat je ziel uitgeput is en sterft". Nou kán je ziel niet eens sterven, dus alleen al daarom vond ik het een erg stom artikel. Maar bovenal zouden mensen die dit niet weten, door dat artikel erg bang kunnen worden. Waar sloeg dat nou toch op?! Daar maak je mensen toch niet beter van, door zulke onzin te verkondigen? Ik reageer meestal nooit maar dit vond ik wel heel erg stom. En dat heb ik er dan ook ondergezet, wat een ontzettend dom stuk!

Er reageerde een week geleden iemand, met; waarom dom? Hier tobben veel mensen mee en verdient aandacht. Tja, alleen moet je mensen die al zulke klachten hebben, zoiets niet op die manier brengen. Mijn opmerking stond er al een maand of twee, lekker snel ook. Maar dan krijg ik vandaag ook weer een melding dat iemand er iets op gezegd heeft. Ene Vlaamse Sandra, die merkt, vanuit het niets op; Is dat over jezelf dat je bezig bent Ria, verzeker wel he, zo zie je er ook uit. Oké. Wat aardig van die Sandra! Vroeger had ik daar bovenop gesprongen. Ik moet er nu alleen om lachen. Eigenlijk moet je zo'n iemand geen antwoord waardig vinden maar ik vond dat ze er dan op zijn minst iets van mocht leren en ik heb geantwoord dat wat zij daar zegt, zoveel meer zegt over haar dan over mij. Ja, zo is dat toch?

Mij raakt ze er niet mee hoor, ik moest er juist om lachen. Ze denkt door afstand en anonimiteit zoiets te kunnen of mogen zeggen? Ze kent mijn Vlaamse vrienden nog niet, die pakken haar wel 😉. Al wonen die ook niet echt bij Brugge in de buurt. Ze heeft misschien niet eens in de gaten, dat je daar zo op haar naam kunt klikken, net als bij mij, en je ziet wie het is met alle verdere informatie bovendien. Ik denk dan ook dat dit het geval is. En dat doen mensen tegenwoordig, grof zijn omdat het online is. Het raakt dan ook kant noch wal. Je kan veel van me zeggen, over hoe ik eruit zie en ik zal er bij tijd en wijle vast ook wel eens dom uitzien. Dat heeft dan meer met verbazing dan met mijn intelligentie te maken.

Ik voel me niets beter dan een ander maar met alle zelfvertrouwen durf ik te zeggen dat ik dan wel blonT ben, maar dat is maar schijn. Hier zit een intelligente, zelfverzekerde vrouw met een diep gevoel voor humor. En zo'n domme opmerking, die kant nog wal raakt, nee, daar kan ik niet mee zitten. Daar ga ik van grijnzen. Een blik op haar profiel en ik heb er gelijk medelijden mee, oprechte medelijden hoor, geen sarcastische. Deze dame heeft nog veel te leren. Hopelijk heb ik haar een beginnetje mogen geven. Ik ben alleen bang dat ze er niet veel aan gaat hebben maar ja, dat is dan ook niet mijn probleem. Zeven levens dame, dan heb je het er wel uit én je krijgt het allemaal terug, wat je geeft hoor, dus let wat beter op! Ik zou maar wat liever worden en ik wens je nog veel wijze lessen in de tussentijd.

"In een huis waar een kat woont, zijn er geen kunstwerken nodig."

Wesley Bates

Gisteren kon ik mezelf wel schieten! Dat heb ik wel vaker hoor maar nu was het wel heel erg. Ik zou even wat kaartjes gaan posten en ik had wat boodschapjes nodig. Ik pak mijn spullen en ook de vuilniszak, die moest ook mee. Ik knoop dat ding dicht en ga hem weg gooien beneden in de container. Als ik naar mijn auto loop, voel ik in mijn zakken. Ja hoor, de kaartjes liggen nog boven. Te veel afgeleid door die zak natuurlijk, het lijkt mijn ex wel! Dat was ook een zak die me kon afleiden van wat er nou eigenlijk de bedoeling was. Ik grom wat tegen mezelf en ga weer naar boven.

Rainbow komt enthousiast op me aflopen, die denkt natuurlijk, goh dat was lekker snel. Maar hij heeft pech, ik pak de kaartjes die nog op de kast lagen en ik ben weer weg. Hij zal wel gedacht hebben! Ik naar de winkels, in Overschie, daar zit alles lekker naast elkaar en kan ik in de garage parkeren. Ik parkeer de auto zo dat ik er nog maar net uit kan. Goed dat die eerste zoveel kilo er al af zijn anders had ik knel komen te zitten. Ik trek alleen wel de knoop van mijn jas, die onder die andere auto valt. Potverdrie zeg, goed bezig Niemeijer, zeg ik tegen mij. Ik ga naar boven en ga eerst maar eens zorgen dat de kaartjes weg zijn, voor ik ze verlies of zo.

Ik heb er maar een paar, er zijn er nog een paar die ik gewoon geef ook. Maar ik weet dan ook gelijk waarom ik op een gegeven moment ooit gestopt ben met kaartjes schrijven. Dat kost eigenlijk best wel veel. Ik vond toen dan ook dat ik dat beter aan cadeautjes kon spenderen en ik vond het ook zo veel werk worden. Gewoon cold turkey gestopt, kouwe kalkoen met de kerst kan nooit kwaad. Dat is echt al meer dan twintig jaar geleden. En dan vergeet je ook waarom dat toen was. Nou ja, ik had er plezier in en dat is onbetaalbaar. Een soort van jeugdsentiment of zo. Zou ik kinds worden? Wel handig, vergeetachtig zijn en dan willen spelen. Verstoppertje kan je in je uppie doen en met de Pasen je eigen eieren verstoppen, allemaal voordelen zie ik erin.

Ik haal mijn boodschappen en ik weet dat deze tijd voor mij heel slecht is want ik zie zoveel lekkers en aparte dingen die lekker zijn. Echt niet goed voor mij. Ik kieper snel in het karretje wat ik moet hebben en ik ga weer terug naar de auto. De auto links van me is gelukkig al weg, zodat ik niet weer hetzelfde stuntwerk hoef uit te halen. En bovendien zie ik ook mijn knoop liggen. Anders had ik er weer een nieuwe voor moeten gaan zoeken en die had ik niet meer in huis, wist ik al. Ik heb wel zin in een pufje en die neem ik dan ook. Ik doe dat niet zo veel in de auto. Al zeker niet als de ramen niet open kunnen want damp is heel anders dan rook. Damp blijft langer hangen. In de zomer is dat fijner, dan waait het direct weg door het open raampje.

Ik rij naar huis. Jeetje zeg, wat was het al vroeg druk op de weg. Het leek wel spitsuur al. In de winkels was het redelijk rustig geweest maar dat kwam volgens mij omdat iedereen in de auto zat. Ik kom thuis, kan lekker op mijn meest favoriete plekje parkeren en ik ga de trappen op en Rainbow is weer net zo enthousiast. Ik breng mijn tas naar de keuken en wil mijn jas uitdoen. Eerst maar even mijn gsm en damper uit mijn zakken halen. Oh, potvervier! Die damper ligt nog op de passagiersstoel. Echt hoor, ik irriteer me mateloos aan mij. Ik weer naar beneden en ik zag de verbazing op het snoetje van Rainbow. Gaat ze nou alweer? Ja, omdat ik zo blonT ben, mopper ik op de trap naar beneden. Je kan niet zeggen dat ik helemaal geen beweging heb gehad gisteren.

Ik heb nog wat kaarsen staan die ik wil beschilderen maar ik wil eerst eens even een beginnetje maken met een groter doek. Of doek, hoe zal ik het noemen. Ik heb enkele hele grote dingen hangen met foto's van New York. Maar die ga ik allemaal overschilderen. Het is dus geen echte canvas maar eigenlijk zijn ze mooier en zwaarder. Ik weet iet of ik het zelf wil houden, want ik weet ook niet waar ik straks terecht ga komen, wat een nieuw huis betreft. Ik wil geen heel klein mini huisje maar het is hier wel heel erg groot. Wie weet heb ik dan ook helemaal geen plek voor dat soort dingen. Maar goed, voorlopig is het nog niet zo ver. Ik heb een aantal dingen in mijn hoofd, die ik zelf wel erg mooi vind. Laat ik eerst maar eens gaan kijken wat ik ervan ga brouwen.

Ik heb er eentje goed schoongemaakt, daar zat nog nicotine op van toen ik nog rookte. Hij stond al een tijdje hier op de grond. Ik had geen reden om hem daarvoor schoon te maken. Nu wel en toen dat gedroogd was, heb ik er een laag gesso overheen gedaan. Er mogen wel twee lagen op, dat heb ik dan ook gedaan. Nu kan ik erop gaan schetsen. Ik weet alleen nog niet welke ik er nu op wil maken. Lastig! Wat leuk is, is dat Skylar naast me komt zitten, op het kozijn. Ik heb mijn ezel op één van de kistjes vastgemaakt, dan heb ik, ondanks de korte dagen, toch het mooiste daglicht zolang het duurt.

Hij zit met een schuin koppie te kijken wat ik nou toch zit te doen met die kwast. Dat is echt zo schattig, die belangstelling. Af en toe zeg ik wat tegen hem en dan hm-t hij terug. Ik kan daar echt van genieten en het is nog grappig ook. Ook zoals Rainbow nu net weer voor mijn beeldscherm komt zitten. Hij wéét het gewoon, dan zie ik niks meer. Ik probeer hem opzij te duwen maar hij blijft zitten waar hij zit. Ik probeer mijn documentje zo neer te zetten, dat ik toch iets kan zien. Ik probeer om hem heen te kijken en daarop kijkt hij mijn hoofd na met zo'n heel schuin koppie. Ik moet zo lachen! Gekkerd zeg ik en we geven elkaar een koppie want dat kan ik ook natuurlijk. Na dit beetje aandacht, gaat Rainbow weer achter me liggen. Hij heeft zijn doel bereikt en ik ook, mijn blog is klaar.

"Katten zijn wezens die ervoor gemaakt zijn liefkozingen te vergaren. "

Stéphane Mallarmé

Ik ben nog aan het overdenken of ik nou wel of niet naar de dokter moet met die hiel. De steunzolen leken even te helpen maar dat was maar heel even. Op zich ook al raar natuurlijk. Wat ik er ook raar aan vind is dat het niet continue is. Vandaar dat ik het ook zag als een verschijnsel dat bij mijn ziekte hoorde. Alleen als ik binnen blijf en niet al te veel loop, dan heb ik er geen last van. Al ga ik maar naar de overkant naar de container met een vuilniszak, dan heb ik er wat later opeens weer last van. Nu ben ik niet van plan om de rest van mijn leven niet meer buiten te komen, dus ik vind wel dat er iets mee moet gebeuren.

Eigenlijk vind ik gewoon dat het moet ophouden, klaar. Ik heb al van alles geprobeerd maar ik weet ook niet echt goed waar het vandaan komt. Wel heb ik gemerkt dat ik er erg in moet houden om normaal te lopen. Het is een vrij scherpe pijn en dan ga je toch een beetje anders lopen om te proberen er zo min mogelijk van te voelen. En daar krijg je dan ook weer rare dingen van. Dus ik verplicht mezelf nu om gewoon normale stappen te maken, mijn voet goed af te rollen, zoals het hoort. Ik weet zelfs niet eens of het wel van mijn hiel afkomt of ergens anders vandaan. Dus misschien toch maar naar de huisarts dan. Ik vind het alleen zo'n lastig verhaal om uit te moeten leggen.

Ik denk er nog maar even over na. Helemaal niet eens meer een klein stukje kunnen lopen is ook niet de bedoeling op je 56e, daarom moet er wel iets aan gebeuren. Ik ben er wel klaar mee eigenlijk zo. En als het dan niet vanzelf weg gaat, dan moet je er iets mee gaan doen. Ik denk dat ik volgende week een keertje langs de dokter ga. Misschien ga ik zelfs wel naar binnen ook! Moet ik wel eerst een afspraak maken, dat zal ik ook maar op de lijst zetten. Ik wil graag meer kunnen lopen dan nu en dat gaat niet met een hiel die aanvoelt alsof hij elke dag weer tot moes geslagen is met zware hamers geslagen. Het kan weer zo'n gevalletje worden van 'waarom heb ik dat niet maanden eerder gedaan'. Daar heb ik nog al eens last van namelijk, zeker wat dokters betreft...

Ik zie wel eens van die gedichtjes voorbij komen van Martin Gijzemijter, net ook weer een goeie. Die zijn echt geweldig en vol waarheden en wijsheden. Als je hem niet kent, zoek maar eens op die naam op Facebook of Google hem maar. De moeite waard zijn die kleine versjes van hem. Dat vind ik nou echt een talent hebben. Ook zoals A3ana haar prachtige gedichten maakt, dat vind ik ook zo geweldig. Die zijn ook zo mooi. Schrijven valt me heel makkelijk, gewoon zeggen wat er in je opkomt. Ik dacht vroeger altijd dat iedereen dat zo wel zou kunnen, zo natuurlijk is het voor mij. Blijkt dat dit niet zo is en toen ik daar achter kwam was ik nog verbaasd ook. Maar zulke mooie dingen die zij maken, nee, daar ben ik niet zo goed in.

Waar ik wel erg goed in ben, zijn van die rijmpjes maken voor Sinterklaas en zo. Of een eigen tekst maken op een bekend nummer. Geef je mij genoeg info, voor wie is het bedoeld, welk cadeautje gaat het om, met wat dingen die je genoemd zou willen zien en ik schrijf binnen no time een geweldig rijmpje. Hee, misschien is dat wel een idee om wat mee te doen ook! Ik weet nog wel dat er vroeger, toen ik klein was en ja ik weet dat dat minstens een halve eeuw geleden is, bij ons in de buurt een sneldichter woonde. Hij vroeg dan vijf gulden of zo, per geschreven gedichtje. Toen werd Sinterklaas nog echt door iedereen gevierd en niet iedereen kan nou eenmaal gedichtjes of rijmpjes maken. Die man deed gouden zaken vanaf oktober of zo, als er al mensen begonnen te denken aan pakjesavond.

Mijn opa en ik moesten daarom lachen want ik heb dat talent van mijn opa, denk ik toch. Die kon dat ook zo goed, dat rijmen en dichten. En opa, etaleur geweest, kon ook zo prachtig schrijven met zo'n schuin ouderwets handschrift en meestal een klein mooi tekeningetje erbij. Wij vonden dat heerlijk om te doen altijd. Ik ben er nu al te laat voor maar wie weet, denk ik er volgend jaar op tijd aan. Kan ik ermee adverteren, ik maak je Sint of Kerst gedichtje wel. Ik heb alleen maar een klein beetje informatie nodig over wat je erin wilt hebben. De rest komt dan vanzelf. Ik vind het eigenlijk best een leuk idee. Ik heb het wel vaker voor mensen gedaan, die er dan heel blij mee waren.

Als het van vreemden is, dan heb je niet meer dan de informatie die je krijgt en dat is wel zo handig. Zelf moest ik altijd uitkijken wat ik erin zette. Ik ben vaak te eerlijk en weet meestal precies waar er iets zit en daar weet ik dan mijn vinger op te leggen. Dat vinden de meeste mensen niet echt prettig. Door de jaren heen ben ik al veel milder geworden, vroeger was ik echt heel erg. Vind ik nu zelf ook. Maar ik heb er ten alle tijden moeite mee om te huichelen. Dat kan ik niet zo goed. Maar té eerlijk is ook niet altijd goed. Ik heb dat echt goed moeten leren, want anders kan je mensen ook behoorlijk kwetsen en dat is nooit mijn bedoeling. En vroeger ging dat nogal eens mis.

Vooral in de tijd dat ik zelf een café had, heb ik veel geleerd. Want voor die tijd kon ik ook niet aardig zijn tegen mensen die ik niet moest. Iedereen zal dat wel hebben, je ontmoet iemand en die moet je niet vanaf de eerste seconde. Of die voelt juist heel vertrouwd, dat kan ook. En alles daar tussenin zit ook in de mogelijkheden. In het café joeg ik eerst de klanten weg, die ik op eerste gezicht niet moest. Alleen, dat kan je natuurlijk niet maken. Of je ze nou mag of niet, als ze bij jou hun biertje komen halen, zorgen ze wel voor brood op de plank. Voor iemand met het hart op de tong, was dat vreselijk moeilijk. Ik heb het wel geleerd maar ik zal nooit leren me er prettig bij te voelen.

Ik zeg gewoon meestal wat ik vind, behalve als ik er iemand bewust mee zou kunnen kwetsen. Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer iemand gekwetst heb maar dat kan je ook niet altijd echt goed inschatten. Ik probeer het zo te doen, dat als ik niets aardigs of positiefs te zeggen heb, ik gewoon mijn mond dicht hou. Lukt niet altijd, kan ook niet altijd maar ik probeer het in elk geval. Door 'mijn' boeken weet ik nu wel waar het aan ligt, dat scheelt al veel. En ik ga die mensen, die ik op het eerste gezicht niet moet, liever uit de weg, zodat ik er niet door in moeilijkheden kom. Heel soms is het nodig om de waarheid wel te zeggen, ook al is dat nooit wat de ander wil horen. Maar liever zeg ik dan gewoon maar niets, als dat mogelijk is.

Alleen huichelen, nee, daar ga ik nooit maar dan ook nooit meer aan mee doen. Dan probeer ik op zijn minst er alles aan te doen om uit die situatie te komen, als ik maar niet hoef te doen alsof. Daar ben ik te oud voor geworden en misschien ook wel te wijs. Liegen hou ik gewoon niet van en alleen als het is om iemand niet te kwetsen, dan vertel ik wel zo een leugen. Dat dan weer wel. Maar dat zijn, zoals ik dat zelf noem, witte leugentjes. Die mogen van mezelf.

Oh ja, ik vind het jurkje waar je in gaat trouwen prachtig! Dat zeg ik zo zonder te blikken of te blozen, ik geef maar een voorbeeld hè, terwijl ik het absoluut echt niet mooi vind, maar dat ga je toch niet zeggen? Dat zou haar pijn doen en het heeft geen waarde en geen nut verder om dat wel te zeggen. Dat zijn mijn uitzonderingen. En die mogen er gelukkig altijd wel zijn. Ik hoor zelf ook liever een waarheid die pijn doet, dan dat er iemand tegen me liegt om iets te verzachten. Maar het zit hem in de nuances en die zijn lastig te onderscheiden. Wie zei er ooit dat het leven makkelijk is? Dat was vast ook gelogen!