"Eem kat is door en door eerlijk: mensen verbergen om welke reden dan ook hun gevoelens. Katten niet. "

Ernest Hemingway

Poe hee, wat een reacties gisteren, op de mooie foto's die Kim van me gemaakt heeft. Ja, dat kan ze wel, dat is echt een talent van haar. Veel mensen dachten dat ze voor me moesten kiezen, maar dat doe ik zelf wel natuurlijk. Bovendien, iedereen zei zowat weer wat anders. Dan had ik er nog niet uitgekomen, bij zoveel verschillende meningen. Grappig is dat toch altijd. Je weet eigenlijk helemaal niet hoe anderen dat zien. Ik heb dat bij mezelf al, dat iemand een foto mooi vind die ik zelf vreselijk vind. Dat ik denk, hoe kán je dat nou mooi vinden! Maar ook andersom, dat iemand er een foto van zichzelf op zet, waarvan ik weet dat ze er in het echt veel en veel beter uit zien dan die lelijke foto die ze van zichzelf hebben geplaatst.

Of van die snapchat foto's, waarop ze er dan niet eens meer uit zien als zichzelf. Daar moet ik ook wel om lachen. Maar wat ik al zei, je weet echt niet wat anderen zien als ze ergens naar kijken. We zijn allemaal uniek en we kijken ook op die eigen unieke manier naar alles in de wereld. Bijzonder eigenlijk wel, vind ik. Wat de één mooi vindt, vindt een ander weer spuuglelijk. Het is al fijn dat smaken nou eenmaal mogen verschillen want als we allemaal hetzelfde zouden willen dan zou het allemaal een stuk minder makkelijk zijn. En dat het zo is, dat is altijd al heel snel duidelijk. Die houdt van rood en ander kan het niet zien. Zo werkt het hier nou eenmaal.

Ik heb me vorige week toch maar eens even op die hielspoor gestort. Want er begon me iets te dagen. Ik heb namelijk steeds gezegd dat het dat niet kan zijn omdat iedereen die dat had, of had gehad, sprak over die scherpe pijn. Het voelt bij mij niet als een scherpe pijn. Maar, en dat was ik even vergeten, ik heb een hele hoge pijngrens. En wat voor een ander aan zal voelen als een scherpe pijn, voelt voor mij zo niet aan. Het lijkt misschien handig, zo'n hoge pijngrens maar dat is het echt niet. Neem dat maar van mij aan. Ik ga ook altijd veel te laat naar de dokter als er echt iets mis is. Ik heb dat gewoon niet zo snel in de gaten en ga gewoon door als er iets pijn doet. Dat negeer ik dan gewoon.

De laatste weken werd de pijn in die hiel steeds meer ondragelijk. Toen ik er ook nog eens die pijngrens van mezelf bij had gehaald, dacht ik, ik ga eens even zoeken. Genoeg te vinden zo op het internet hierover. Hoe het komt, wat je kan doen om het te voorkomen, hoe je er vanaf komt. En in één van die artikelen stonden een paar oefeningen die je kon doen, waardoor het al snel minder zou worden. Ik ga heus wel naar de huisarts hoor, ik ga maandag bellen voor een afspraak. Maar toch, als ik nou die oefeningen eens zou doen, dan heb ik al heel snel door of het wel of geen hielspoor is. Dat is toch slim voor een blondje, vond ik zelf. Mijn haar wordt opeens een stuk donkerder daarom word ik natuurlijk steeds slimmer!

En verrek! Binnen een dag was de pijn al minder. Dat is snel! Het beste is om elke dag een stuk te gaan lopen op het strand, op blote voeten dan wel. Dan ben je er zo vanaf. Maar ja, om nou elke dag even naar het strand te rijden, is wat mij betreft toch echt een beetje teveel. Al doe ik niets liever dan langs de zee lopen. Het is teveel gedoe en je moet altijd zo ver van het strand af parkeren, dat je je al rot loopt voor je er bent. Dat is wat mij eraan tegen staat want anders liep ik wel degelijk elke dag even langs de zee. Heerlijk vind ik dat. Maar op blote voeten in deze temperaturen, nee, dat is ook geen doen. Lopen met schoenen aan, dat helpt dan weer niet.

Ik zag ook dat ik er hele andere zooltjes voor kon bestellen. Daar zit ook water in, wat je voeten zo masseert, dat die pees wat losser wordt. Want dat is wat echte hielspoor is, het verkalken van die pees daar waardoor stukjes kalk aan het hielbot komt te zitten, als een soort hard puntje. Maar meestal is dat niet eens het geval maar gaat die pees, doordat hij verkalkt, ontsteken. Dat is dan wat zo'n zeer doet, niet dat er al zo'n stukje bot bij gekalkt is. Je kan het ook losmaken door tegen een muur te gaan leunen en dan met je 'goede' kant een stap naar voren te maken. Zo rek je de been met je zere hiel dan goed op en maak je de pees weer wat losser. En dat kon ik me toch goed voelen gelijk.

Jeetje zeg, ik zat eigenlijk helemaal vast. Ik voelde ook in mijn knieholtes, dat het erg stijf vast zat. Dat is ook de plek waar ik, als ik krampen krijg, vast schiet. Ik kreeg er bijna nu ook kramp van. Er is nog een oefening, je houdt je vast aan een tafel of zo, je zakt alsof je op je hurken wilt zitten en je stopt op het moment dat je voelt dat je hielen van de grond komen. Dit hou je zo'n vijftien seconden vol en herhaal je een keer of tien. Deze oefeningen een paar keer per dag doen en die moeten dan helpen. Bij mij hielpen ze echt gelijk! En helemaal toen ik de zooltjes uit mijn laarzen had gehaald. Ik voelde, toen ik gisteren naar Kim ging, helemaal geen pijn eventjes. Zo, was me dat even heerlijk zeg!

Ik kreeg het eigenlijk toen ik begin dit jaar moest gaan lopen van de bedrijfsarts. Na al die maanden haast niet bewegen, was dat misschien opeens een overbelasting? Ik las ook dat op blote voeten lopen binnen, ook niet zo goed is. Het ontstaat juist doordat we onze voeten niet meer zo laten bewegen als zou horen. We hebben wegen, vloeren, schoenen, daardoor loop je heel anders dan dat je de hele dag buiten op blote voeten zou lopen. Vandaar dat die pees verkalken kan. Ja, ik snap hem wel, ik heb maar toffeltjes aangetrokken ook nu. Ik dacht juist altijd goed te doen aan dat op blote voeten lopen. Weer wat geleerd!

De zooltjes die ik besteld had, nu speciaal om hielspoor tegen te gaan, waren vrij duur. Gek genoeg ging gisteren daardoor opeens mijn hiel wel weer heel erg pijn doen. En het loopt raar, want het beweegt, zo'n zooltje. Heel raar lopen is dat. Ik heb gisteravond veel oefeningen gedaan om weer van de pijn af te komen, dus weet ik niet of die zooltjes wel zo'n goed idee waren. Dat rare lopen wen je wel aan, het is niet eens een rot gevoel, gewoon even raar. Ik ga het zo toch nog eens even proberen, in mijn laarzen. Gaat hij dan weer zo erg pijn doen, dan haal ik ze eruit gelijk. Gisteren dacht ik, ik loop gewoon door maar dat had ik beter niet kunnen doen. Nee, niet handig hoor, zo'n hoge pijngrens! Geloof me maar. Volgens mij heb ik dus wel hielspoor, maandag maar naar de dokter! Kijken of ik hielspoor of niet.

"Katten lijken het principe te huldigen dat het geen kwaad kan te vragen wat ze wilen. "

Joseph Wood Krutch

Gisteren heb ik even zitten chatten met een oud collegaatje van me, die ondertussen in Spanje is gaan wonen. Toch wel een geweldige uitvinding zo hè, dat world wide web. Dat had vroeger nooit gekund, realtime chatten met iemand in een ander land. Ik heb heel lang met Monica gewerkt en ze heeft wel eens een keer Tarot kaarten voor me getrokken ook. Numerologie was ze ook goed in, en zo maakte ze spontaan een heel mooi armbandje met een Boeddha voor me. Veel lol gehad ook altijd, aan die tijden op mijn werk denk ik dan weer graag terug. Daar hadden we het ook even over. Vooral ook de voorspelling die ze me ooit deed. Terwijl we, met tussenpozen, zo aan het kletsen waren, was ik aan het zoeken. Want ik wist dat ik ergens nog de formulieren moest hebben, die ze me toen gestuurd had.

Toen ik het vond, moest ik het eerst zelf even doorlezen natuurlijk. En eigenlijk viel mijn mond toen helemaal open! Want ze had het me gestuurd eind augustus 2013. Alleen leek dat wat ze toen schreef, totaal op nu te slaan. Ik heb het gelijk weer aan haar doorgestuurd. Zij sloeg er ook bijna van achterover. Dat was wel even een bijzonder momentje. Als ik ooit zo als zij de kans zou krijgen, dan zou ik ook zo naar Spanje gaan hoor. Wie weet worden we nog wel eens buren of zo? Je weet het maar nooit. Haar droom is uitgekomen want ze had het al jaren ervoor gezegd dat ze dat graag zou willen. Mooi is dat toch, als die dingen dan ook zo lopen.

Nu ik dat documentje van haar weer gevonden heb, een soort bewijs, komt dat ook zeker in mijn boek. Want ook waar het daarin over gaat, had ze iets voorspeld en ook dat kwam zomaar uit. Leuk is dat, voor mezelf in elk geval, om het bewijs er nog van in handen te hebben ook. Voor Monica ook een leuke bevestiging dat ze het toen wat veel dingen betreft enorm bij het rechte eind had. We stonden er zelf van te kijken, alsof zij toen al wist wat er nu aan het gebeuren is. Wat ik toen niet goed kon snappen, snap ik nu volledig. Ook weer zo mooi! Dat was even leuk, zo chatten met Moontje.

Vandaag was ik al vroeg op pad. Ik ging Kim even haar Sint cadeautje brengen want onze katjes zijn weer echt vreselijk verwend door een hele Goeie Vlaamse Sint. Gisteren kregen mijn cits hun snoepjes daarom extra. Normaal blijven ze nog altijd wat rond me heen hangen, in de hoop dat ik dan nog meer snoepjes ga geven. Gisteren kregen ze allemaal zo'n flinke handvol, dat ze erna wel klaar waren met de snoepjes. Ze hadden het blijkbaar wel degelijk in de gaten dat ze meer hadden gekregen. Dank u Sinterklaaaaaaaasje! Van de cits én van mij én van Kim en haar cits. Ik ging niet alleen naar Kim om haar katjes hun lekkers van de Sint te brengen maar ook zodat ze een foto kon maken voor op mijn CV. Dat doen ze tegenwoordig, ik dan ook maar.

De laatste foto van mij, die op mijn Facebook profiel staat, is nu van vier jaar geleden. Het werd wel tijd voor een nieuwe maar ja, ik ga niet zo graag op de foto en als ik al op de foto kom, dan vind ik ze meestal niet zo leuk. Bovendien zijn er maar erg weinig mensen die mij enigszins redelijk op de foto kunnen krijgen. Eerst gezellig even aan de koffie natuurlijk. Ik mocht nu van dichtbij meemaken hoe enorm irritant vervelend Timo kan zijn. Mijn hemel zeg! Ik hoor Kim wel eens mopperen op hem, als ik haar aan de telefoon heb maar meestal gedraagt hij zich prima als ik er ben. Maar hij had nu gewoon een beetje een bui aan en wilde continue aandacht.

Hij demonstreerde ook nog even hoe vreselijk verwend hij is! Hij heeft namelijk zijn eigen stoel. Kim zei me, dat ik daar op dat stoeltje moest gaan zitten voor de foto, leuk met een boekenkast als achtergrond. Maar dat was wel ZIJN stoel. Met gevaar voor eigen leven zat ik daar want Timo vond dat ik daar NIET mocht zitten. Dan pakte hij me weer bij mijn been links en even daarna werd ik in mijn arm rechts gepakt. Hij klom met vier poten over de rugleuning aan de achterkant en dan sprong hij weer opeens zo naast mijn hoofd. Ik schrok me wezenloos elke keer en gaf een gil als ik nageltjes in mijn vel voelde zakken. Als ik bang was geweest voor katten, dan was ik hard gillend de deur uitgerend!

Wij moesten er stiekem heel erg om lachen eigenlijk en Kim sloot hem op in de slaapkamer. Alleen heeft hij gewoon de deur weer open gedaan. Geen foto's dan maar op dat stoeltje. We zijn naar de eetkamer gegaan, waar geen eigendommen van Timo staan. Ik vond het erg grappig in elk geval maar kon me voorstellen, dat Kim hem wel eens achter het bureau wil plakken. Toen ik ze een weekendje moest verzorgen, toen zij en Daan weg waren, had hij ook mijn sleutelbos gepikt, zo uit mijn tas. Ik moest echt rennen om die te redden toen, anders had ik niet eens meer naar huis gekund. Hij blijkt zo elke dag te zijn. De boef!

Mika is veel rustiger, al durft die ook wel. Maar ik krijg altijd volop koppies met een beetje bijten af en toe. Liefdesbeetjes hoor, want ze vindt mij heel lief. Timo vindt mij ook wel lief maar ik mag blijkbaar toch niet in zijn stoel zitten. Wat een figuur zeg. Veel foto's hebben we weggegooid, maar er zijn er een paar die ik wel aardig vind. We hebben er bewust niet aan geshopt, voor een CV lijkt me dat niet handig. Dat je een jaar of 40 lijkt en daar kom je dan binnen met je 57 jarig zijnde en uitziende kop. Dus laat maar zien mijn rimpels. Die zie ik als strepen die ik verdiend heb gewoon, ze zitten niet op mijn uniform genaaid maar op mijn gezicht vergroeid. Ik hou van ze. Ik heb er al weinig in verhouding tot een hoop anderen van mijn leeftijd dus ik ga het niet nog mooier maken. Het is wel goed zo. Alleen in kleur of belichting vond ik dat wel goed. Dat is juist leuk, sepia of zwart/wit. 

Als ik de laatste kilo's straks kwijt ben, voor de zomer, dan maken we wel weer nieuwen. Als ik dan nog geen baan heb tenminste. Want dan zie je er toch ook weer anders uit en daar horen dan nieuwe foto's bij. In elk geval is bewezen dat mijn dochter ook bij die weinigen hoort die van mij een redelijke foto kunnen maken. Maar ja, zij is dan ook een groot talent, kon niet missen. Die van vier jaar geleden was wel aan vervanging toe. Ik laat mijn haar nu ook gewoon grijs worden, het wordt ook opeens een stuk donkerder. Ik vind het wel wat hebben, dus ik laat het zo. Ben ik van de zomer misschien nog wel grijzer, ook leuk. Ik ben wie ik ben en ik mag mij wel, dat is het belangrijkste toch? Vind ik ook! Ik doe er hier een paar bij, ik ben er nog niet uit welke er bij mijn CV komt. Kiezen, beslissingen, groot of klein, lastig altijd!

"Een kat is niet van jou, jij bent van de kat. "

Francoise Giroud