Iedereen zal wel aan het uitbuiken zijn, dat is meestal zo die tweede kerstdag. Anderen zijn dan weer gewoon aan het werk, zoals mijn dochter. Ik werk zelf al vanaf 1996 onregelmatig dus voor mij was werken met de kerst ook altijd normaal, tot vorig jaar dan. Vorig jaar was ik totaal out op de tweede kerstdag doordat ze die eerste kerst allemaal bij mij waren geweest. Dit jaar had ik er maar ene dag voor nodig om te herstellen in plaats van de hele week. Ik mag wel zeggen dat dit een grote vooruitgang is en vandaag had ik dat bewijs wel want ik heb lekker van alles gedaan. Geen kerst dingen maar dat geeft ook niet. Ik lag in elk geval niet op apegapen.

Gisteren was echt een crashdag geweest, vandaag heb ik lekker de boel gedaan hier. Lang ben ik aan het stofzuigen geweest, overal de haren weer vandaan gehaald. Echt hoor, waar komt dat toch allemaal vandaan? Om gek van te worden. Op de een of andere manier zie ik ze ook overal tegen kastjes aan plakken. Morgen ga ik met een emmer sop door het huis om dat allemaal af te soppen. Ik weet mezelf wel aan het werk te krijgen hoor. In elk geval, deze laatste twee kerstmissen ben ik eens een keertje niet aan het werk geweest. Dat is wel iets wat ik erin wil houden. Ik wil dolgraag weer een leuke baan en graag ook zo snel mogelijk maar ik heb wel wat eisen op dat gebied.

Nooit of te nimmer wil ik weer werken in continue diensten. Mij niet meer gezien. Ik ben niet zo van de feestdagen, daar gaat het me dus niet om. Al vond ik het wel altijd erg krom, dat als je normale doordeweekse dagen werkt, je dan altijd met een stuk of twee snipperdagen wel een week vrij kon hebben rond de kerst. Dat krijg je niet voor elkaar met continue diensten. Dan krijg je dat helemaal niet zo goed geregeld eigenlijk. Dus nee, dat wil ik niet meer en ik wil ook geen avonden meer werken. Volgens mij is dat wel te doen, de meeste banen zijn niet voor continue diensten, dat heb ik al gezien en dat komt mij heel goed uit. Ik ga er in elk geval heel goed op letten. Dat heb ik na meer dan twintig jaar wel gehad. De avonden en de weekenden zijn voor mij en als het een beetje meezit, de woensdagen ook.

Geen veertig uur meer voor mij, 32 is prima. Of ik het nou leuk vind of niet, ik word er niet jonger op en dan gaan zulke dingen echt wel meespelen. Mijn broer, die toch wel elf jaar jonger is, zat ook te vergaan van de rugpijn. Die heeft ook zo'n beroep dat je moet betalen omdat er feestdagen zijn. Ja, met de kerst of pasen en dat soort dagen, zijn ze vrij maar dan moeten ze wel de dagen ervoor én erna dubbele diensten draaien. En hij had de dag ervoor de hele dag moeten lopen sjouwen ook en dat ga je op een gegeven moment toch wel voelen. Of neem de mannen in de bouw, of vrouwen zullen daar ook wel in zitten al is dat een stuk minder. Op een gegeven moment ga je kracht verliezen, op vele gebieden.

Ouderdom komt met gebreken, dat spreekwoord blijft een groot deel van je leven toch een beetje ver van je bed maar opeens is het er dan. Je merkt dat dit echt niet voor niets een spreekwoord geworden is. Lullig maar waar en vanaf dat moment wordt het nog alleen maar erger ook. Dat is eigenlijk best ironisch. Heb je het in je hoofd eindelijk echt een beetje allemaal op een rijtje, houdt je lijf er gewoon een beetje mee op. Als het nou andersom was, dat lijkt me stukken beter. Dat je met een langzamer lijf begint, dan kan je ook niet van die stomme beslissingen maken want je bent daar ook niet snel genoeg voor. En als je dan ouder wordt en dat lijf wordt steeds maar beter en mooier, dan zit het in je hoofd al goed en kan je van die combinatie gaan genieten.

Als je het helemaal omdraait in de tijd, dan krijg je een geweldig verhaal. Je springt je kist uit en daar zijn allemaal mensen met bloemen voor je, is dat niet even leuk? Dan ga je er steeds meer op vooruit, lichamelijk dan, je wordt alsmaar jonger en het werk en alles eromheen wordt alsmaar makkelijker te doen voor je. Je volwassen kinderen worden alsmaar kleiner tot ze er opeens niet meer zijn. Dan wordt je kind en je wordt heerlijk verzorgd en hoe kleiner je wordt, hoe meer je verzorgd wordt en met alle liefde en plezier. Je wordt nog kleiner en eigenlijk eindig je dan als een orgasme. Nou, niet verkeerd toch? Klinkt eigenlijk leuker dan zoals het nu gaat. Want als je oud en hulpbehoevend wordt, dan zorgen ze niet zo graag en liefdevol voor je.

Ach ja, wat kan je toch een rare dingen verzinnen. Het klinkt leuk maar je moet het niet willen, dan leer je niks en dat is nou juist de bedoeling van het leven. Leren en wijzer worden en dat neem je allemaal mee naar een volgend leven. Daar ben ik wel goed in, rare dingen verzinnen, zo kan ik mezelf daar wel eens in verliezen, gewoon zitten denken. Net als met lezen. Dat heb ik de afgelopen twee dagen ook lekker gedaan. Alleen de pc aan om te schrijven hier en dan weer uit. Heerlijk in een boek gekropen. De drie boeken van Jeus van moeder Crisje zijn toch zo mooi en leuk om te lezen. Ik schiet regelmatig in de lach en buiten dat, er zit zoveel wijsheid in. Daar kan ik lekker van genieten en dat heb ik dan ook gedaan. Boek één heb ik bijna uit. Daar ga ik straks nog even mee verder.

Ik heb ook lekker tv gekeken. Een net uitgekomen film, op Netflix dan, met Sandra Bullock die in elk geval helemaal niet ouder lijkt te worden, Bird box. Een echte spannende film wel, een soort van apocalyptisch verhaal. Tenminste, dat is hoe iedereen een apocalyps ziet maar dat klopt eigenlijk helemaal niet. Het betekent helemaal niet het einde van de wereld. Het betekent eigenlijk letterlijk 'oplichten van de sluier'. Met andere woorden, dat we kennis krijgen van wat er nog meer is, dat we achter die opgelichte sluier kunnen gaan kijken. Dat we zien dat er nog zoveel meer is, dan alleen deze wereld en dat er geen dood is. Dat is wel het einde van de wereld zoals die nu is, want dan zal alles en iedereen gaan veranderen door die kennis. Dan is het geen geloven meer maar weten. Wat dat betreft, ik kijk er wel naar uit, naar die apocalyps, dat einde van het niet weten. Kom maar op, zou ik zo zeggen!

"Er zijn schoonheden die niet met woorden te beschrijven zijn en katten behoren tot die orde. "

Louis Nucéra

Het was vandaag wel een erg luie dag. Ik heb zelfs even een middagdutje gedaan. Mijn kerst was gisteren natuurlijk al, vandaag had ik alle tijd aan mezelf en dat heb ik dan ook lekker zo genomen. Al hebben San en Kim gisteren al veel weggeruimd, er was nog rommel genoeg over en dat heb ik tussendoor in etappes opgeruimd zo'n beetje. Het is nog niet zoals het moet zijn maar ik had vandaag even een rustdagje nodig. Dat voelde ik en daar heb ik braaf naar geluisterd. Ik heb heerlijk zitten lezen en ik heb naar wat opgenomen afleveringen zitten kijken van Wil & Grace. Daar lig ik vaak zo dubbel om en dat is ook dubbel genieten. Menig ander zou ervan gruwen maar voor mij was dit een fijne dag.

Gistermiddag ben ik Kim vast op gaan halen, die was er al lekker vroeg. Ze had al haar spullen al meegenomen. Daan was later uit zijn werk en die heeft Ben, San en Benjamin opgehaald. En dan heb je opeens een huis vol. En allemaal in een foute kerstoutfit! Zo leuk was dat. We zijn begonnen met de cadeautjes uit te delen. Jeetje zeg, ik heb opeens weer plek! We zijn allemaal wel verwend geloof ik. Ik heb zulke leuke en mooie dingen gehad. Nog leuker vind ik het als mijn cadeautjes in de smaak vallen en dat deden ze volgens mij ook wel. Zelfs onze diertjes hebben allemaal van iedereen cadeautjes gehad. Dat zijn in totaal zes katten en twee grote honden.

Daarna zijn we het eten gaan voorbereiden om te gaan gourmetten. Er was weer voor meer dan een weeshuis. We hebben allemaal diezelfde afwijking met als gevolg echt genoeg eten om half Rotterdam te voeden. Bizar is dat toch! Terwijl je zit te eten, zie je dat wel maar als je in de winkels loopt, dan denk je dat je echt enorm tekort gaat komen. Slaat helemaal nergens op, dat blijkt wel als je aan tafel zit. Er waren dus bergen vlees over, de salade kregen we ook niet op, de groenten niet, kortom er was van alles veel over. Gelukkig hebben we nog een eerste en een tweede kerstdag. De tafel stond al afgeladen vol en we gebruikten kasten en tafeltjes om ons heen om de dingen op te zetten.

Natuurlijk moesten we wel op de katten letten, maar die waren ongelofelijk braaf. Ze houden niet van zoveel drukte. Behalve Skylar dan, die vindt dat helemaal geweldig en blijft er ook altijd bij. Omdat de tafel toch al vol stond, keken ze allemaal gek op toen ik met een lege schaal aan kwam zetten en die op het enige nog beetje vrije plekje zette. Waar is dat voor, vroeg San. Ik zei, ja ik heb daar al veel over gehoord, dat is weer helemaal in. Dit zijn de vergeten groenten, dat is hip. Ze keken me allemaal aan of ik een beetje gek was en daar hebben ze dan ook helemaal gelijk in. We hadden wel gelijk mooi een schaal om de garnalen resten in te doen. Had ik toch mooi geregeld zo.

Ik eet geen vis, iets wat iedereen altijd raar vind. Het is niet dat ik het niet wil lusten hoor, ik vind dat juist erg jammer. Het beperkt je keuze enorm, zeker in een restaurant. Ik ben ook niet een echt vleesmens. Ik heb liever kip of kalkoen of gehakt maar dan heb je het ook wel een beetje gehad. Ik moet eens een keertje uitzoeken hoe ik lekker vegetarische gerechten kan maken, dan kan ik dat net zo goed gaan eten. Ik zal er niets aan missen, voor de diertjes ook beter. Er zijn alleen nog genoeg mensen, die nog vlees nodig hebben. Dat is een kwestie van evolutie, al lijkt dat raar. Neem het maar van me aan. Ooit eten we geen van allen vlees meer maar daar zal nog wel een tijd overheen gaan, voor het zover is.

Het was erg gezellig, met leuke kerstmuziek en een haardvuurtje op de tv, gezellig kletsen en lol maken. Natuurlijk ging om half negen de Sound of Music op en Sandra kon eindelijk haar trauma een beetje kwijt door te vertellen hoe dat toen voor haar was. Mijn broer en ik zaten natuurlijk keihard mee te zingen. We voelden ook alle twee de emotie omdat onze moeder er niet meer was en die heeft ons met die film groot gebracht. We schelen wel elf jaar maar dat heeft ze toch op de één of andere manier voor elkaar gekregen. Mijn broer en ik zingen allebei ook net zo graag, en dan ook zeker deze liedjes. Daan had er een deel van op zitten nemen en daar hebben we later ook weer zo om moeten lachen.

Op een gegeven moment, we zaten nog aan tafel, ging de wekker voor de katten: SNOEPIETIJD. Omdat ze allemaal boven lagen, klonk het alsof er een heel regiment van de trap af kwam stormen. Het waren mijn vier harige, normaal zachtpotige, lieverdjes maar. Ook al vonden ze het te druk beneden, de roep van de snoepjes wekker, kunnen ze niet weerstaan. Wel stonden ze vreemd te kijken dat er nog zoveel mensen waren. Vooral Moonlight treuzelde, steeds afgeleid om te loeren of er niet iemand opstond om hem te pakken. De gekkies. De rest moest er wel om lachen, dat een wekker zoiets tot stand kan brengen in een stel katten. Ja, die snoepjes, daar doen ze bijna een moord voor.

Laat in de avond ging Daan eerst Ben, San en Benjamin weer wegbrengen en daarna kwam hij Kim halen en toen werd het weer rustig in huize Los Gatos Asustados. We hebben niet eens Vertellis kunnen doen. Vorig jaar hadden we al het eten al klaar en daarom had je een heel andere avond, met allerlei hapjes en spelletjes. Nu was iedereen bezig met eten maken en eigenlijk was dit wel leuker. Nou ja, die Vertellis komt vast nog wel een keertje van pas. Die heb ik vast niet voor niets gekocht. Daar kom ik vanzelf wel een keer achter, waarom dit was. Jammer want ik was wel benieuwd hoe dat zou gaan. De gsm's waren dit jaar geen probleem, die waren er alleen om foto's te nemen of gek te doen met Snapchat. Vertellis, ach ja, volgende keer misschien?

En als ik dan toch aan vorig jaar denk, wat een hemelsbreed verschil en wat ben ik van ver gekomen. Vorig jaar verging ik van de pijn en verstijfde ik zo, dat ik er meer dan een week van bij heb moeten komen. Ik had er een soort terugval van gekregen. Nu ben ik vandaag dan erg moe geweest maar morgen of hoogstens overmorgen, gaat het gewoon weer. En ook al lijkt dat niks, voor mij is het zo'n verschil. Vorig jaar dacht ik nog dat het nooit beter zou worden, het leek alleen maar slechter te gaan. Nu weet ik dat ik weer heel wat aankan. Ja, ik moet voorzichtig zijn, dat wel maar toch, het gaat allemaal weer komen. Na de kerst ga ik mijn nieuwe leven beginnen, inclusief een hele andere dagplanning en alles wat daarbij komt kijken. Komt helemaal goed met mij, in tegenstelling tot vorig jaar, ben ik daar nu van overtuigd. Mooi kerstcadeautje toch?

"Een kalm, bescheiden leven verschaft meer geluk dan een succesvol bestaan vol ambitie, dat gepaard gaat met aanhoudende onrust. "

onbekend

Ik vind het een rare dag vandaag. Omdat het eigenlijk nog geen kerst is maar ik wel voor de kerst bezig ben. Vanavond vieren wij het hier, omdat dan iedereen op zijn gemak kan zitten. Kim moet de tweede kerstdag om zes uur beginnen en dan zou ze, als we het morgen zouden doen, heel vroeg alweer weg moeten. Het nadeel is dan nu weer dat zowel mijn broer als Daan moeten werken en heb ik geen idee hoe laat ze allemaal hier zullen zijn. Nou ja, het maakt allemaal niet uit. Mijn broer zijn auto is ook stuk dus dat wordt even heen en weer rijden straks. We hebben allemaal dingen voor het eten gedaan en ook dat moet allemaal meegenomen worden. En dan de cadeaus nog, er gaan er ook weer een zooitje mee terug dus dan heb je al snel een volle wagen en die van ons die zijn niet zo groot.

Maar dat mag de pret niet drukken. Dat komt wel goed. Ik heb alleen nog helemaal geen kerstgevoel. Het ruikt hier wel lekker, de stoofpeertjes staan te stoven en daar ga ik een beetje van kwijlen. Ik ben benieuwd hoe ze zullen smaken. Die van mijn moeder waren altijd zo lekker en ze zou dat recept, en nog meer recepten, nog voor ons opschrijven. Daar is alleen helemaal niets meer van gekomen. Niet gek natuurlijk, we waren wel met andere dingen bezig maar nu vind ik het toch wel erg jammer dat dit niet gebeurd is. We zijn het gewoon vergeten. Ik vond die van mijn moeder altijd het lekkerste en ik heb echt geen idee hoe zij ze maakte. Dit is dus een vrij experiment. We gaan het zien of meer proeven dan.

We gaan gourmetten en we hebben allemaal wat gehaald. Ik maak weer een grote salade en Kim heeft weer zo'n echt prachtige taart gemaakt. Zo eentje waarvan je het zonde vindt om hem aan te snijden. Een verborgen talent dat opeens bij haar naar boven komt of zo. Ik weet in elk geval al wel dat hij heerlijk zal zijn. Ik moest wel lachen, ze had er speciaal zo'n taartdoos voor gekocht, waar je hem ook in kan bewaren. Maar omdat ze er zo'n kunstwerkje van gemaakt heeft, past hij daar niet in. Ze zal hem op schoot moeten houden, denk ik. Ik weet zelf niet goed waar ik mijn salade moet zetten. Mijn harige dieven vinden dat namelijk ook best lekker. Op de ijskast staat al van alles en in de ijskast is er ook geen plek.

Ik moet daar nog even goed over nadenken waar ik hem dan moet zetten. De eieren zijn al gekookt ervoor. Ik moet hem nog opmaken ook, vind ik altijd wel leuk. Alleen de katten moet ik dan steeds wegjagen. Daarom moet ik het ding wel ergens kunnen zetten, waar zij er niet bij kunnen. Dat is bij katten echt niet zo gemakkelijk. Die van mij kunnen volgens mij overal wel komen. Ik heb nog even maar ik moet toch echt iets verzinnen. De tafel ga ik straks ook nog even uitschuiven. We zijn met zijn zessen en twee gourmetstellen moeten er op tafel. Dan al het eten nog, salade, brood en weet ik het allemaal. Aurora en Moonlight zullen wel boven blijven maar die twee dieven, Rainbow en Skylar, maken de boel hier vast onveilig want die zijn dol op eten.

Ondertussen nog change of plans ook. Ik ga straks Kim alvast halen met de spullen. Mijn broer heeft tijdelijk even geen vervoer en dan kan die straks met zijn gezin en alle spullen met Daan meerijden. Opgelost en dan is Kim gezellig al wat vroeger, dat vind ik wel leuk. De tv gaat straks op een YouTube haardvuurtje met klassieke kerstnummer en natuurlijk gaan we de Sound of Music niet vergeten op te zetten om half negen! Al was het alleen maar om San d'r gezicht te zien. Dat is altijd wel lachen. We maken het altijd wel gezellig en ik heb natuurlijk nog Vertellis ook. De gsm's gaan van tafel, dat is wel zeker, ik vind dat zo vreselijk ongezellig! Nu hebben we wel iets leuks ervoor in de plaats, dat scheelt.

Op de foto zie je één van de honden van mijn broer. Ik vond Max zo grappig bezig, toen ik van de week op San haar verjaardag was. Ik had al lol omdat ik haar cadeau gewoon vergeten was in alle haast. Maar Max was echt dé max. Die bedelen natuurlijk ook zo graag, samen met zijn broer. Zeker als er lekkere worst op tafel komt. Dat mogen ze natuurlijk niet maar toen San iets ging inschenken, schoof Max zo haar stoel op en ging, alsof zijn neus bloedde, met zijn poten op het tafeltje liggen. Met van die schuine oogjes lag hij naar de worst te kijken maar hij wist wel beter dan te pikken, dat mag niet van de baas. Ik lag dubbel en Kim maakte snel een foto.

Over een half uurtje zijn de peren wel klaar, dan kunnen ze eruit en kook ik het vocht wat dikker in nog even. Dan gaan ze in een schaaltje met de steranijs, de kaneelstokjes en de wat dikkere sap erbij. Heerlijk, hoop ik toch. Ik ga me zo maar eens even aankleden ook. Dan kan ik in de auto springen, zodra Kim daar klaar voor is. Toch nog de trappen vandaag. Die hiel kan ik niet volgen. Gisteren braaf op de laarzen gelopen de hele dag maar omdat ik een boodschap heb gedaan, deed die vandaag toch weer erg zeer. Heel irritant en ik denk dan ook maar dat ik na de kerst toch een afspraak moet maken bij de manuele therapeut. Het is niet anders. Elke keer als ik denk, nou dat gaat best goed, dan doet het opeens weer erg zeer. Ik vind dat niet te volgen. Nou ja, ik ga maar opschieten met alles. 

Ik heb een kersttrui en accesoires, ik geloof dat we allemaal wel 'kersterig' gekleed zullen zijn. Beetje make up kan ook geen kwaad, zag ik net. Vanavond gezellig met zijn allen cadeautjes uitpakken en eten. Morgen nog een dagje luieren en de boel opeten. Dan gaat voor mij de tweede kerstdag het begin zijn van anders leven. Niet alleen moeten de kilo's eraf maar vanaf dan laat ik ook die dagplanning ingaan. Kijken hoe dat zal gaan. Ik kan me er nog geen voorstelling van maken, maar ik ga een heel ander leven tegemoet en daar wil ik hier zelf al mee beginnen. Daar moet je heel wat voor doen en ik wil er ook klaar voor zijn als ik die nieuwe baan ga vinden. Want dat dit gaat gebeuren, daar ben ik van overtuigd. Een goeie standaard sollicitatiebrief maken, mijn CV opleuken en dan kan ik daar ook mee aan de slag. Ik krijg nog wel tot februari mijn loon maar het zou toch wel mooi zijn om zo snel mogelijk te gaan proberen weer aan de slag te kunnen. Ik ga ervoor!